บทกวีไม่มีกรอบ - จากฟากฟ้าจากข้าพเจ้า

ลำดับตอนที่ #2 : กลอนพระรามสอนน้อง (mad)

*แต่งไว้ช่วงเดือนพฤษภาคม 2554

                คิดว่าบางท่านคงทราบดีแล้วว่า หลังจากที่นางยักษ์สำมนักขาเสียสามีที่ชื่อชิวหา จึงเข้าป่าไปหาสามีใหม่ พบพระรามพระลักษณ์เข้าก็ถูกใจ จำแลงกายเป็นนางอัปสรเข้าไปเสนอตัว แต่พระรามพระลักษณ์ไม่เอา ครั้นเห็นนางสีดางามกว่าตนก็โกรธ จึงคืนร่างยักษ์เข้าไปหยิกข่วน พระลักษณ์เข้าไปช่วยไว้และตัดมือตัดเท้าสำมนักขา

                สำมนักขาแค้นมากจึงไปฟ้องบรรดาพี่ชาย มี ทูษณ์ ขร ตรีเศียร ว่าตนเข้าป่าไปเจอพระรามพระลักษณ์เข้ามาเกี้ยว ครั้นตนไม่เล่นด้วย พระรามพระลักษณ์จึงโกรธและตัดมือตัดเท้าตน พวกพี่ชายโกรธมากจึงไปรบกับพระรามถูกพระรามฆ่าตาย

                สำมนักขาจึงระเห็จไปทูล(ความเท็จ)กับพี่ชายอีกคน คือทศกัณฑ์ แถมยังพรรณนาความงามของนางสีดา จนทศกัณฑ์เคลิ้ม แล้วยุให้ทศกัณฑ์ลักพาตัวนางสีดา เหตุนี้เองพระรามจึงต้องทำศึกกับกรุงลงกา เหล่าเสนายักษ์ทั้งที่ดีและชั่วสังเวยชีวิตไปเป็นจำนวนมาก

                คราวนี้มาลองคิดใหม่ทำใหม่ ให้พระลักษณ์ผู้มีใจเมตตา เมื่อจับสำมนักขาได้ พระลักษณ์ ก็เล็งเห็นภัยว่าหากลงโทษสำมนักขาแล้ว ก็มีแต่จะก่อเวรไม่สิ้นสุด เป็นเหตุให้ผู้บริสุทธิ์เป็นจำนวนมากต้องหลั่งเลือดเลือดอย่างไร้ค่า อย่ากระนั้นเลย เราทูลพระเชษฐาดีกว่าว่าให้อภัยเพื่อตัดบ่วงกรรมนี่ซะ

                เมื่อพระหริวงศ์องค์รามาได้ฟังก็ปากสั่น ลุกขึ้นกระทืบบาทาชี้หน้าอนุชาและรับสั่งว่า

                                “อุเหม่ อนุชาปัญญาน้อย                     ให้ข้าปล่อยนางยักษ์สำมนักขา

                เพื่อแสดงน้ำพระทัยดุจคงคา                                               ใช้เมตตาชนะใจทรชน

                ผิว่านางยักษ์จะสำนึก                                          ตรองตรึกด้วยใจใฝ่กุศล

                ไร้เรื่องราวีให้ร้อนรน                                             เลิกใส่ไฟโกลาหลดั่งคนพาล

                เช่นนี้กวีคงมีเคือง                                                  ด้วยไร้เรื่องรามยณะให้เล่าขาน

                แม้ตูข้านารายณ์ผู้ชัยชาญ                                   จะอวตารลงมาหาอะไร

                หากเท้าราพณ์ไม่ลักตัวสีดา                                                ดราม่าจักมีก็หาไม่

                แล้วเราจักหาเหตุอันใด                                         ไปไล่ฆ่าขุนยักษ์ให้ม้วยมรณ์

                นี่แน่ะฟังไว้ไอ้น้องรัก                                             เจ้ายังอ่อนนักจึงสั่งสอน

                เพื่อระบือชื่อข้าให้ขจร                                          จงรีบตัดตีนกรอสุรี”

                เมื่อพระลักษณ์ได้ฟังก็บรรลุ ออ...เราอยู่ในนิทานสันสกฤต หาใช่นิทานชาดกไม่ จะเทศน์ให้พระเชษฐาเปลี่ยนใจทำไม เดี๋ยวโขนไทยก็ไม่มีเรื่องแสดงกันพอดี ว่าแล้วจึงรีบรับบัญชาจัดแจงตัดมือเท้านางสำมนักขาซะ… เอวัง ;P