ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ชื่ออัยย์ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก!
(ความเดิมตอนที่แล้ว: เช้าวันหนึ่งโจ้ก็ตื่นขึ้นมาพบเด็กผู้หญิงที่ตนไม่รู้จักอยู่ในห้อง)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
เฮ้ย! ทำไมถึงมีสาวน้อยน่าฟัด เอ๊ย.. น่ารัก มาอยู่ในห้องของผมได้!
แล้วเช้าวันธรรดาๆ ที่ผมต้องตื่นนอนไปโรงเรียนตามปกติ ก็กลายเป็นไม่ปรกติ เมื่อมีเด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่งอยู่ในห้องของผม
หรือว่านี่คือความฝัน...
ลองหยิกตัวเองดูซิ เออยังเจ็บอยู่
“พี่จิงโจ้”
แสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านมู่ลี่ เสียงมอเตอร์ไซค์แล่นผ่านถนนหน้าบ้าน โปสเตอร์ของนักร้องวงโปรดที่ข้างผนัง เตียงไม้เก่าๆ เตียงเดิม ถ้าจะบอกว่าความฝันรายละเอียดมันก็สมจริงเกินไปหน่อย
“พี่จิงโจ้!”
สงสัยเมื่อคืนผมดู "A Beautiful Mind" เลยเกิดอาการ "จิตเภท"* เหมือนจอห์น แนช จะว่าไปหลังจากประสบอุบัติเหตุเมื่อสามปีก่อน บางครั้งผมก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ในหัวนี่นะ
[อาการป่วยทางจิตชนิดหนึ่งที่ทำให้ผู้ป่วยเห็นภาพหลอนได้ยินเสียงหลอน ใครสนใจลองหาภาพยนตร์เรื่อง “A Beautiful Mind” มาดูนะครับ ^^]
“พี่จิงโจ้!!”
“ฉันชื่อโจ้เฉยๆ ไม่ใช่จิงโจ้!”
“ไชโย! พี่จิงโจ้พูดกับอัยย์แล้ว” เด็กน้อยยิ้ม
ตายล่ะ เผลอคุยกับภาพหลอน
“ธ... เธอเป็นใคร เข้ามาในนี้ได้ยังไง”
เอาวะ ไหนๆ ก็บ้าคุยไปแล้ว
“ฉันชื่ออัยย์ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก ก็อย่างที่เห็น อัยย์เป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาๆ รู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ที่นี่แล้ว”
เด็กผู้หญิงธรรมดาๆ ที่ไหน เขาโผล่เข้ามาในห้องคนแปลกหน้าแต่เช้าตรู่
เอ... ทั้งที่ได้คุยกับเด็กผู้หญิงสองต่อสอง แต่ผมกลับไม่รู้สึกประหม่าเลยสักนิด สงสัยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้ามันหลุดโลกไปหน่อยเลยยังงงๆ อยู่ ที่สำคัญคนที่ผมกำลังคุยอยู่จะใช่ “เด็กผู้หญิง” จริงๆ รึเปล่าก็ไม่รู้
“โจ้เอ๊ย! ตื่นรึยัง เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก” เสียงแม่เดินขึ้นบันไดมาที่ห้องผม
“นี่เธอหลบไป ฉันจะหยิบเสื้อผ้า!” ผมลุกจากเตียง อารามรีบจึงยื่นมือออกไปผลักอัยย์
โดยไม่ได้ตั้งใจนิ้วของผมก็สัมผัสถูกก้อนเนื้อนุ่มนิ่มคล้ายมาร์ชเมลโล่ที่ชวนให้เคลิ้ม
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด----------!!!!!”
หญิงสาวผลักผมล้มลง
“พี่จิงโจ้บ้า! ลามก!!”
ไม่น่าเชื่อ! ผิวของคุณเธอทั้งนุ่มและอุ่นอย่างกับคนที่มีเลือดเนื้อทุกประการ
“โจ้! ตื่นได้แล้ว”
ตายล่ะ แม่เปิดประตูเข้ามาแล้ว!
“ทำไมโจ้ไปนอนอยู่ตรงนั้นล่ะ”
แม่เลิกคิ้วมองผมซึ่งนอนหงายท้องอยู่ข้างโต๊ะเขียนหนังสือ
“นี่แม่มองไม่เห็นอัยย์เหรอฮะ” ผมชี้ไปที่อัยย์
“โจ้พูดอะไรน่ะ”
“เปล่าฮะ แหะๆ พื้นห้องเย็นดีนะฮะ”
“นอนกับพื้นเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก เอ้าลุกได้แล้ว”
แม่เข้ามาพับผ้าห่ม ตบหมอน เก็บที่นอนให้ซะเรียบร้อยก่อนจะเดินออกไป
แม่มองไม่เห็นอัยย์...
สรุปแล้วยัยนี่เป็นตัวอะไร...
ใช่ภาพหลอนรึเปล่า...
หรือว่าเป็นผ... ผี!
ผมขนลุกซู่
จริงด้วย ทำไมถึงไม่เอะใจนะ คงเพราะผีที่เห็นในทีวีส่วนใหญ่จะตัวซีด หน้าเละ น่าเกลียดน่ากลัว และชอบโผล่มาในที่มืดๆ แต่นี่แม่คุณเล่นโผล่มาตอนเช้า แถมหน้าตายังน่ารัก ผิวพรรณเต่งตึงเป็นสีเนื้ออมชมพูไม่ต่างจากคนที่ยังมีชีวิตอยู่
“โจ้เอ๊ย ยังไม่รีบอาบน้ำอีกเรอะ!”
“คร้าบบบบ”
“พี่จิงโจ้จะไปโรงเรียนหรือคะ” ยัยอัยย์เดินตามผมไปห้องน้ำ
“จะบ้าเรอะ อย่าเข้ามา” ผมปิดประตูล็อค ปรากฏว่าอัยย์เดินตามเข้ามาไม่ได้
เออ มีผีที่เดินทะลุประตูไม่ได้อยู่ด้วยแฮะ
... ... ...
“พี่จิงโจ้” อัยย์เรียกผมขณะอยู่บนรถเมล์
“บอกแล้วไงว่าชื่อโจ้เฉยๆ” ผมกระซิบคุยกับเธอ ถ้าใครเห็นผมยืนพูดคนเดียวเขาอาจจะหาว่าบ้าได้
“แล้วนี่เธอจะตามฉันไปถึงไหน”
“ไม่รู้เหมือนกัน” อัยย์ยิ้มใสไม่ทุกข์ร้อน
“ตกลงเธอเป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ในห้องฉันได้”
“อืม... อัยย์จำไม่ค่อยได้ รู้สึกเหมือนก่อนหน้านี้อัยย์นอนอยู่บนเตียงที่ไหนสักแห่ง พอตื่นขึ้นมาก็อยู่ที่ห้องพี่จิงโจ้แล้ว”
เอ... ทำไมเรื่องมันฟังดูคุ้นๆ เหมือนเคยอ่านเจอที่ไหนสักแห่ง
รึว่านี่คือประสบการณ์วิญญาณออกจากร่าง!
“ถ้างั้นก็เรื่องใหญ่น่ะสิ อัยย์ เธอต้องรีบตามหาร่างของตัวเองให้เจอ ก่อนที่จะ...”
“ถึงโรงเรียนแล้ว!” อัยย์ขัด
เราลงที่ป้ายรถเมล์หน้าม็อคเบอร์เกอร์ ร้านฟาสต์ฟู้ดที่อยู่ข้างโรงเรียน
“อัยย์ฟังนะ เธอต้อง...”
“จะกินซอฟครีม!!”
“หา...”
“พี่จิงโจ้ ซื้อซอฟครีมให้อัยย์หน่อย”
“นี่ไม่ใช่เวลามา...”
“จากินซอฟครีม! จากินซอฟครีม!”
“เออ ก็ได้ๆ”
ร้านม็อคเบอร์เกอร์สาขานี้เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง ตอนกลางคืนจะกลายเป็นที่สุมหัวของพวกวัยรุ่นที่ชอบเที่ยวกลางคืน ส่วนตอนเช้ามักจะไม่ค่อยมีคน
วันนี้ก็เช่นเดียวกัน ผมจึงเดินเข้าไปซื้อซอฟครีมใส่โคนมาให้อัยย์โดยไม่ต้องเข้าคิวรอ
ว่าแต่คุณเธอจะกินยังไงหว่า...
ผมยื่นซอฟครีมให้อัยย์ แล้วก็เป็นดังคาด อัยย์ไม่สามารถจับต้องไอศครีมได้ ผมจึงถือมันปล่อยให้อัยย์พยายามอยู่นานสองนานจนไอติมสีขาวนวลเริ่มจะละลาย
“ตัดใจซะเถอะ”
"อืมมมม..."
อัยย์เม้มปาก ขนวดคิ้ว สายตาจ้องซอฟครีมเขม็ง
ทันใดนั้นผมก็รู้สึกเหมือนมีสายลมพัดเข้ามาในร่างวูบหนึ่ง รู้สึกตัวอีกทีอัยย์ก็หายไปแล้ว
แล้วจู่ๆ มือขวาของผมก็ขยับได้เอง มันยกซอฟครีมขึ้นมาจ่อปาก ก่อนที่หน้าของผมจะก้มลงละเลียดเลียไอติมที่เย็นและหวานเจี๊ยบเข้าปาก
ฝีมือของอัยย์!
ผมกำลังกินไอติมอยู่... ไม่สิ ยัยอัยย์ซึ่งเข้าสิงผมกำลังกินไอติมอยู่ต่างหาก เป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดจนไม่รู้จะพูดยังไง เหมือนกับว่าผมกำลังดูตัวเองกินไอติมอยู่...
ขณะนั้นเอง ผมก็เหลือบไปเห็นสาวผมยาวสีดำขลับในชุดนักเรียนเดินผ่านมา
น้ำนั่นเอง...
“พี่น้ำฝน!!”
โดยไม่คาดคิดมาก่อน จู่ๆ ร่างกายของผมก็ออกวิ่งไปหาน้ำ!
เฮ่ย! เดี๋ยวสิอัยย์!!
แล้วผมซึ่งถูกอัยย์สิงอยู่ก็กระโดดเข้าไปกอดน้ำ!
ผม(?)กอดเธอแน่น... แนบชิดเสียจนความอบอุ่นภายในร่างเล็กๆ อันบอบบางนั้นถ่ายทอดมาถึงผม ได้ยินแม้กระทั่งเสียงหัวใจของเธอซึ่งกำลังเต้นระรัว...
เรื่องมันเป็นไงมาไงไม่รู้ล่ะ รู้อย่างเดียวคือชีวิตวัยรุ่นของผมได้จบสิ้นแล้ว...
... ... ...
โปรดติดตามตอนต่อไปจ้า!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น