ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หรือว่านี่คือพรหมลิขิต!
“ซิกๆ”
“หวอ--------ๆ”
เสียงสะอื้นของเด็กผู้หญิง เสียงไซเรนของรถพยาบาล ดังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
“ทำใจดีๆ ไว้นะคะ”
ใครคนหนึ่งพูดพลางกุมมือผม มือของเธอนุ่มและอุ่น น้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยความอาทรนั้นช่วยให้หัวใจของผมสงบและพองโต
จากนั้นร่างของผมก็ถูกหามขึ้นไปบนรถพยาบาล ท่ามกลางสติที่เลือนราง ผมลืมตาขึ้นมาเห็นใบหน้าของเด็กผู้หญิงที่มีดวงตากลมใสเหมือนหยดน้ำ
... ... ...
เรื่องเกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อน วันนั้นอากาศร้อนเหมือนทุกวัน ขณะที่ผมกำลังเดินเล่นอยู่ในซอยแคบๆ แห่งหนึ่ง ก็เห็นเจ้าโกลเด้นรีทรีพเวอร์ขนสีน้ำตาลวิ่งไล่แมวออกมากลางถนน พอดีมีรถเก๋งวิ่งมาด้วยความเร็วสูง
ร่างกายไวกว่าความคิด ผมกระโดดเข้าไปช่วยหมาตัวนั้นทันที!
“เอี๊ยดดดดดดด!!!”
เสียงล้อรถสีกับถนนดังลั่น ก่อนจะกระแทกร่างผมปลิวกระเด็นราวกับถูกเหวี่ยงด้วยลูกตุ้มยักษ์ ร่างกายเบาหวิว ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด ภาพทุกอย่างสโลโมชั่น ขณะที่มองก้อนเมฆซึ่งลอยตุ๊บป่องอยู่บนท้องฟ้า ยังคิดอยู่เลยว่าข้าวเย็นวันนี้มีอะไรน้า
แล้วความรู้สึกทั้งมวลก็ดับวูบลง...
ผมฟื้นขึ้นมาบนเตียงโรงพยาบาล ร่างกายระบมไปหมด มีสายระโยงระยางทั่วตัว แม่ซึ่งนั่งอยู่ข้างเตียงร้องไห้และรีบกดกริ่งสัญญาณ สักครู่หนึ่งหมอก็เดินเข้ามาบอกว่า ผมแทบไม่เป็นอะไรราวกับปาฏิหาริย์ แต่ต้องอยู่เช็คอาการต่างๆ ที่โรงพยาบาลหนึ่งคืน
ตอนนั้นผมไม่ได้กังวลเลยสักนิดว่าร่างกายจะเป็นอะไรหรือเปล่า คืนนั้นทั้งคืนผมได้แต่คิดถึงเรื่องของเด็กผู้หญิงคนนั้น
มือของเธอในตอนนั้น ได้ถ่ายทอดความรู้สึกบางอย่างที่มากกว่าความห่วงใย มันเป็นความอบอุ่นที่ลึกซึ้งและคุ้นเคย คล้ายสัมผัสของแม่แต่ก็ไม่ใช่ ราวกับว่าผมเคยรู้จักกับเจ้าของมือน้อยๆ นี้มาก่อน
แต่ไหนแต่ไรผมไม่ใช่คนโรแมนติก และไม่เคยเชื่อเรื่องพรหมลิขิต หากใครมาเล่าเรื่องอย่างนี้ให้ฟัง ผมต้องหาว่าเขาเว่อร์แน่ๆ แค่สัมผัสมือกันครั้งเดียวมันจะอะไรขนาดนั้น แต่ความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดเช่นนี้ หากใครไม่ได้เจอกับตัวก็คงไม่เชื่อจริงๆ
“แม่ นั่นอะไรน่ะ” เช้าวันต่อมาผมก็สังเกตเห็นจี้ห้อยคอที่วางอยู่บนโต๊ะคนไข้
“นั่นเรอะ เห็นคุณหมอบอกว่าโจ้กำมันไว้ตอนถูกหามขึ้นรถพยาบาล”
ผมหยิบมันขึ้นมาดูทันที
มันคือจี้ห้อยคอรูปหัวใจติดปีกนางฟ้าที่สลักตัวอักษร “N & A”
สัมผัสอันอบอุ่น... ภาพเด็กผู้หญิงที่มีดวงตากลมใสเหมือนหยดน้ำ... ทั้งหมดไม่ใช่ความฝัน
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอเด็กคนนั้นอีกเลย จนกระทั่งผมเข้าม.4ที่โรงเรียนสหะแห่งหนึ่ง ผมก็ได้พบกับ "น้ำ"
แวบแรกที่เห็นเธอ หัวใจของผมก็เต้นโครมครามแทบจะหลุดออกมา ไม่ผิดแน่! ดวงตาที่กลมใสเหมือนหยดน้ำนั่น
ขณะที่เราสบตากัน ในหัวของผมก็ขาวโพลนไปหมด แล้วเธอก็เป็นฝ่ายทักผมก่อน
"สวัสดีจ้ะ เราชื่อน้ำนะ" ตาของน้ำยิ้มเป็นรูปจันทร์เสี้ยว
"โจ้ครับ"
“ขอโทษนะสร้อยเส้นนั้น” นัยน์ตาเธอเบิกออก แสดงความสนใจจี้ห้อยคอรูปหัวใจติดปีกนางฟ้าของผม
เอาไงดี จะถามเธอดีไหมว่าจำผมได้รึเปล่า แต่ถ้าเธอไม่ใช่เด็กผู้หญิงคนนั้นล่ะ ผมมิหน้าแตกยับเรอะ
“จี้ห้อยคอครับ”
คำตอบที่สั้นและห้วนของผมทำให้บทสนทนาสะดุดกึ้กทันที
ควายเอ๊ย! ก็เห็นอยู่แล้วว่ามันคือจี้ห้อยคอ ตอบยังงี้ ไม่พูดเลยจะดีกว่ามั้ย!!
"..."
น้ำมองผมตาปริบๆ เหมือนเธอลืมสิ่งที่คิดจะพูดไปหมดสิ้น
พอดีเสียงออดเข้าเรียนดัง ผมเลยชิงหนีไปซะก่อน บร๊ะเจ้า! แค่วันแรกก็ปล่อยไก่ต่อหน้าเธอเป็นเล้าแล้ว!
ไม่อยากจะคุยหรอก แต่ผมเรียนจบม.ต้นมาโดยแทบไม่ได้พูดคุยกับผู้หญิงเลยนอกจากตอนทำงานกลุ่ม เพราะฉะนั้นเวลาอยู่ต่อหน้าพวกเด็กผู้หญิงผมจะประหม่าเช่นนี้เสมอ
เวลาผ่านไปเดือนกว่า ผมพยายามหลบหน้าน้ำมาตลอด ส่วนหนึ่งเพราะยังรู้สึกขายหน้าอยู่ อีกส่วนหนึ่งเพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มคุยกับเธอยังไงดี ถ้าพลาดไปทำอะไรเปิ่นๆ แบบคราวที่แล้วอีก ผมคงไม่อยากมาโรงเรียนไปตลอดชีวิตแน่ๆ
จำได้ว่าตอนป.5 ครูเคยให้ผมออกมาพูดเกี่ยวกับเรียงความที่ได้รับรางวัลที่หนึ่งของชั้นปีต่อหน้าเพื่อนๆ หลายร้อยคน ตอนนั้นขาผมสั่น ในหัวว่างเปล่า จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองพูดอะไรออกไปบ้าง แต่ความตื่นเต้นในตอนนั้นก็ยังไม่ถึงหนึ่งในร้อยของเวลาที่ผมยืนอยู่หน้าน้ำ
อย่างไรก็ดีเช้านี้ผมฝันถึงเรื่องของน้ำ(?)อีกครั้ง ไม่แน่ วันนี้อาจจะเกิดเรื่องดีๆ ที่ช่วยให้ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับน้ำก้าวหน้าก็ได้
“พี่จิงโจ้”
“ท่านเทวดาบนฟ้าหรือใครก็ตามที่ได้ยินคำอธิษฐานนี้ ขอให้ผมได้มีโอกาสคุยกับน้ำทีเถอะครับ!” ผมรีบประนมมือขอพร
“พี่จิงโจ้”
เอาล่ะ วันนี้มีกำลังใจเต็มเปี่ยมแล้ว ต้องรวบรวมความกล้าเข้าไปคุยกับน้ำให้ได้!
“พี่จิงโจ้!!”
ผมสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงร้องลั่นบ้านดังอยู่ข้างหู จึงหันไปทางต้นเสียง แล้วก็ตกใจแทบช็อค เมื่อในห้องนอนของผมมีเด็กผู้หญิงที่ผมไม่รู้จักอยู่!
การปรากฏตัวของสาวน้อยนิรนามผู้นี้นี่เอง ที่เป็นจุดเริ่มต้นแห่งความยุ่งเหยิงทั้งปวงในชีวิตผม
... ... ...
โปรดติดตามตอนต่อไปจ้า ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น