ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter I: The Oak Tree 05
2 พฤจิกายน 2004
หลังจากได้พบกับใจในคาบของอาจารย์อสิตาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ผมก็เจอเธออีกแค่ครั้งสองครั้ง วันก่อนเธอชวนผมไปกินทอพเฟนทรูเดิล (ขนมแป้งม้วนสอดไส้ครีมชีสรับประทานกับคาสตาร์ดร้อน) ที่ร้านกาแฟเจ้าประจำ แต่ผมกลับโกหกเธอไปว่าติดนัดอาจารย์
บางเวลาขณะที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไวท์โอ๊ค ผมก็นึกถึงรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเธอขึ้นมาแล้วอดที่จะถามตัวเองไม่ได้ ว่า จะไม่ทำอะไรสักหน่อยก่อนที่เธอจะไปฝึกงานจริงๆ หรือ
ผมไม่ได้ตอบคำถามนั้น แต่เอาเวลาไปอ่านหนังสือและค้นคว้าข้อมูลทำงานวิจัยให้มากขึ้น หลังจากที่ผนวกแนวคิดของวิทยาศาสตร์เข้าไป งานวิจัยของผมก็เริ่มจะคืบหน้า แต่กลับไม่เป็นไปในทางที่ผมต้องการ ซึ่งหากเป็นเช่นนี้เป้าหมายของผมคงไม่สำเร็จ
วันนี้เมื่อเข้าหอสมุดกลางแล้ว ผมก็อดแวะไปหาวิกาโน่ไม่ได้
“เป็นยังไงบ้าง นั่นอ่านอะไรอยู่”
เขานั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะหินตัวเดิม
“หนังสือเกี่ยวกับโรคที่พบในสแกนเดรียน่ะ”
“นายไม่สบายหรือ”
“เปล่าหรอก แค่หาข้อมูลเล่นๆ เผื่อจะคิดพล็อตนิยายใหม่ได้”
“อ้าว... ไม่เขียนเรื่องเดิมต่อแล้วเหรอ...”
เขาปิดหนังสือลง เอามือเท้าเก้าอี้แล้วเอนตัวไปข้างหลัง
“ใช่ว่าจะไม่อยากเขียนนะ แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้ฝันถึงพวกเขามาเป็นอาทิตย์แล้ว”
“ไหงงั้นล่ะ ถึงไม่ฝันนายก็เขียนต่อเองได้นี่”
ถ้าไม่ฝันก็เขียนต่อไม่ได้หรือ... ถ้านิยายจบลงแค่นี้ ผมกับใจก็ต้องจบลงแค่นี้เหมือนกันหรือ...
“ไม่เอาล่ะ ฉันไม่กล้าที่จะเขียนต่อด้วยตัวเองหรอก เพราะขืนตั้งใจเขียนแล้วยังออกมาไม่ดี คราวนี้ฉันอาจจะหมดความมั่นใจไปเลยก็ได้”
เขาเหม่อมองออกไปไกลๆ
“พอคิดอย่างงี้ เลยพาลคิดพล็อตนิยายใหม่ไม่ได้ไปด้วย... ไม่รู้สิ... บางทีฉันอาจไม่เหมาะกับการเป็นนักเขียนก็ได้นะ”
“ไอ้บ้า! นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าอยากเป็นนักเขียน นี่ยังเขียนไม่จบสักเรื่อง ก็บอกว่าตัวเองไม่เหมาะซะแล้ว ถ้าคิดจะทำอะไรครึ่งกลางๆ ยังงี้ ทีหลังอย่าทำเลยจะดีกว่า”
ใช่! ถ้าไม่คิดจะทำให้ถึงที่สุด ก็อย่าทำแต่แรกสิ!
ในตอนนั้นเอง... ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่าได้เผลอเอาเรื่องส่วนตัวไปปนกับเรื่องของวิกาโน่เข้าเสียแล้ว สิ่งที่ผมพูดกับเขานั้น คือคำตอบที่ผมพูดให้ตัวเองฟังต่างหาก!
ผมลุกขึ้นจับมือวิกาโน่
“ขอบใจมาก เพราะนายแท้ๆ ฉันถึงคิดได้”
แล้วจึงรีบออกจากหอสมุดกลาง...
ใช่... ไม่ว่าใจจะคิดอย่างไรกับผม เรื่องราวของ เรา ก็ได้ “เริ่มต้น” ไปแล้ว ผมควรจะซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเองและแสดงออกให้ชัดเจน ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง...
พรุ่งนี้ใจก็จะต้องไป “โลกภายนอก” แล้ว ถ้าอยากจะบอกอะไรกับเธอ ก็ต้องบอกภายในวันนี้ ผมจึงลองไปตามหาที่ร้านกาแฟเจ้าประจำ และที่ชมรมอาสาสมัคร ก็ไม่พบ ลองถามแอลลี่เพื่อนสนิทของใจดู เธอก็บอกว่าไม่เห็นใจมาตั้งแต่เช้าแล้ว
ผมตามหาใจทั่ววิทยาลัยจนฟ้าเริ่มจะมืด ก็เริ่มหวั่นใจขึ้นมาว่า เธออาจจะไปฝึกงานเร็วกว่ากำหนดหรือเปล่า แล้วผมก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังมีอีกที่หนึ่งที่ยังไม่ได้ไป แม้ไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่ก็ต้องลองดู
ถ้าคิดจะทำแล้วก็ต้องทำให้ถึงที่สุด...
“Springen!”
ที่นั่น... เนินหญ้าที่มีต้นไวท์โอ๊คตั้งตระหง่าน มีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ เธอหันหลังให้ดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า ทั้งเงาของเธอและต้นไวท์โอ๊คทอดยาวออกไป สายลมเย็นของฤดูใบไม้ร่วงพัดผมสีทองของเธอพริ้วสยายต้องแสงอาทิตย์เป็นประกาย
ความกังวลทั้งหมดของผมมลายไปกับสายลมนั้น...
“ใจมาทำอะไรที่นี่”
“ก็มาดูทิวทัศน์นี้ เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะไปฝึกงานตั้งสามเดือนน่ะสิ”
“ใจ...”
อย่าไปเลยนะ...
“หือ...”
“!!”
วินาทีนั้นผมเข้าไปกอดเธอ
“ฉันรักเธอ”
ท่ามกลางความเงียบงันและความหนาวเย็นของฤดูใบไม้ร่วง ผมโอบกอดเธอไว้อย่างนั้น รู้สึกได้ถึงไหล่เล็กๆ ที่อยู่ข้างในชุดสเวตเตอร์ กลิ่นหอมจากเรือนผม และไออุ่นของเธอ
ต่อให้สิ่งที่ผมกำลังสัมผัสอยู่นี้จะกลายเป็นอดีต...
ต่อให้ผมจะถูกปฏิเสธ...
ต่อให้พรุ่งนี้เธอจะต้องไปฝึกงานที่ “โลกภายนอก” สามเดือน...
แต่ก็ช่างเถอะ... เพียงเท่านี้ผมก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจอีก
สักครู่หนึ่ง ผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะเล็กๆ ของเธอ จึงคลายอ้อมแขนออก เธอถอยหลังก้าวหนึ่งแล้วใช้นิ้วชี้ลากแสงสีทองกลางอากาศ เป็นรูปสีเหลี่ยมผืนผ้าที่มีลายเซ็นของเธอ
“Buch”
แล้วแสงสีทองนั้นก็กลายเป็นสมุดเล่มหนึ่งซึ่งผมรู้จักดี
มันคือนิยายไร้ชื่อของวิกาโน่!
“ดูเหมือนนายจะไม่สนอะไรนอกจากเรื่องตัวเอง ฉันเลยต้องเตรียมแผนไว้ใช้กับนายหลายอย่างนะ นึกไม่ถึงเหมือนกันจะได้ผลขนาดนี้” เธอว่า
“แต่อย่าคิดว่าแค่นี้ก็จีบฉันติดแล้วนะ”
ใจเบ้หน้าไปอีกทาง แก้มของเธอเป็นสีชมพูระเรื่อเหมือนลูกพีช
ที่แท้วิกาโน่ก็คือใจจำแลงกายมานี่เอง ผมคงไม่สนอะไรนอกจากเรื่องตัวเองอย่างที่ใจว่าจริงๆ จึงไม่เคยเอะใจเลยแม้แต่นิดเดียว...
“ฮะๆๆ ให้มันได้อย่างงี้สิ!!”
ผมล้มตัวลงนอนกับผืนหญ้า ช่างสมเป็นใจจริงๆ ...
เธอนั่งลงข้างๆ ผม แล้วยิ้มอย่างสดใส
“ขอบคุณนะ ที่ทำให้นิยายไร้ชื่อไม่ต้องจบลงแค่นี้”
รอยยิ้มของเธอนั้นมีประกายเจิดจ้า ในขณะเดียวกันก็แฝงแววขี้เล่นแบบเด็กๆ
วินาทีนั้นรอยยิ้มของเธอก็ได้กลายเป็นสมบัติที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตของผม...
เราต่างยิ้มให้กัน ก่อนที่ผมจะดึงเธอมากอดอีกครั้ง
“Gute Reise... (โชคดีในการเดินทาง)” ผมว่า
“Danke schön (ขอบใจ)”
ทันใดนั้นเอง ใจก็หมดสติไป!
“ใจ!”
ผมประคองร่างของเธอไว้ ในขณะที่ทุ่งหญ้า ต้นไวท์โอ๊ค และเราสองคนต่างถูกย้อมด้วยแสงสีแสดของท้องฟ้ายามอาทิตย์อัสดง...
- จบบทที่ 1 -
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น