อภินิหารผนึกมนตรา - ดีวา

ลำดับตอนที่ #3 : จดหมายลับจากเรแวน

            ณ ท้องพระโรงอันโอ่อ่าแห่งปราสาทโรซาน เกลด้า  บุรุษผู้มีผมสีเงินไว้หนวดเคราดูน่าเกรงขาม กำลังประทับอยู่บนบัลลังก์ เขาคือผู้มีอำนาจสามารถชี้เป็นชี้ตายทุกชีวิตในอาณาจักรแห่งนี้ ซ้ำยังมีกองทัพทหารม้าที่แข็งแกร่งที่สุดในอนาสต้าอยู่ใต้อาณัติ

            และคนที่ยืนอยู่ข้างบัลลังก์ก็คือ ลันซ์ บุตรชายคนโตซึ่งเป็นนักรบที่องอาจเก่งกล้าไม่ด้อยไปกว่าบิดา

            เรวินซึ่งอยู่ในชุดนักเดินทางคุกเข่าลงหน้าแท่นพระที่นั่ง

            “ถวายบังคมท่านเกลด้า”

            “ไม่ต้องมีพิธีรีตองก็ได้เรวิน ข้ากับบิดาของเจ้าเป็นสหายเก่าแก่ เจ้าเองก็เปรียบเสมือนลูกของข้า” เกลด้ายิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะลุกจากบัลลังก์แล้วเดินเข้าไปจับเรวินลุกขึ้น “อืม... โตขึ้นมากทีเดียว หน้าตาช่างเหมือนพ่อของเจ้าตอนหนุ่ม ๆ ไม่มีผิด”

            ชายหนุ่มไม่พูดอะไรเมื่อถูกกล่าวเปรียบกับพ่อของตนเอง

            “นี่คือจดหมายที่ท่านพ่อกำชับให้ข้านำมาส่งถึงมือท่านอย่างลับ ๆ” เรวินยื่นซองจดหมายส่งให้ บัดนี้ในท้องพระโรงอันใหญ่โตมีเพียง เกลด้า ลันซ์ และเรวินสามคนเท่านั้น

            สีหน้าของกษัตริย์แห่งโรซานเปลี่ยนไป การที่องค์ชายแห่งเกรสต้องนำจดหมายมาส่งด้วยตนเอง แสดงว่าต้องมีเรื่องสำคัญอย่างแน่นอน

            “เข้าใจแล้ว ขอบใจมาก เจ้าไปพักก่อนเถอะ” เกลด้ารับซองจดหมายซึ่งมีตราประทับรูปปีกเทวดาของอาณาจักรเกรสไว้

★ ★ ★ ★ ★

            “ท่านเรแวนสบายดีไหม” ลันซ์เอ่ยถาม ขณะพาเรวินไปที่ห้องรับรองซึ่งจัดเตรียมไว้

            “ตาแก่นั่นน่ะเรอะ... ยิ่งกว่าสบายดีอีก แข็งแรงขนาดนั้น ต่อให้โดนยิงด้วยปืนใหญ่ก็ยังเฉย ๆ เลยมั้ง” ชายหนุ่มยกมือสองข้างประสานไว้หลังหัว

            ลันซ์หัวเราะ ท่าทางอย่างนี้แสดงว่าเรวินเพิ่งดวลดาบแพ้เรแวนพ่อของเขามาอีกเช่นเคย

            “ที่เจ้าอยากถามน่ะ ใช่เรื่องนี้แน่เรอะ” เรวินเปลี่ยนเรื่อง “ไม่ใช่ว่าอยากรู้เรื่องของท่านพี่โอลิเวียมากกว่าเรอะ”

            หนุ่มผมเงินหันควับ “จริงสิ ท่านโอลิเวียเป็นยังไงบ้าง”

            “ตาแก่เพิ่งบอกปฏิเสธงานอภิเษกสมรสระหว่างท่านพี่กับเจ้าชายแห่งแคว้นซิลเวอร์ไรม์ไป”

            ลันซ์ถอนหายใจอย่างโล่งอก

            เรวินได้ทีแขวะ “ก็เพราะใครบางคนแถวนี้มัวแต่ขี้ขลาดอยู่นี่แหละน้า ท่านพี่ถึงต้องทนเปล่าเปลี่ยวมาถึงทุกวันนี้”

            องค์ชายแห่งโรซานหน้าแดง “หึ ข้าไม่อยากถูกคนที่ไม่เคยมีความรักอย่างเจ้าว่านักหรอก”

            ในตอนนั้นพวกเขาก็เดินมาถึงห้องรับรองพอดี

            เมื่อลันซ์เคาะประตูก็มีเสียงใส ๆ ตอบกลับมา

            “รอเดี๋ยวนะ ท่านพี่”

            “เทียร่าหรือ” เรวินเอ่ยขึ้น “เจ้าให้นางเข้าไปทำอะไร”

            “เดี๋ยวก็รู้” ลันซ์ยิ้มอย่างมีเลศนัย

            หลังจากที่ชายหนุ่มทั้งสองยืนรออยู่หน้าห้องครู่หนึ่ง ในที่สุดประตูก็เปิดออก

            ห้องรับรองนั้น อยู่ในตำแหน่งที่แสงส่องเข้ามาได้ทั่วถึง มีระเบียง สามารถมองเห็นสวนอันสวยงามภายในปราสาท เครื่องเรือนต่าง ๆ ไม่ว่าจะเก้าอี้ โต๊ะ ตู้ เตียงล้วนเป็นงานฝีมือชั้นหนึ่งที่แกะสลักจากไม้เนื้อดี บ้างก็ลงรักปักทองเหลืออร่ามทั้งชิ้น

            แต่สิ่งเดียวที่อยู่ในสายตาเรวิน ณ ขณะนั้นก็คือ ภาพสาวน้อยผมสีฟ้าซึ่งถักเปียห้อยลงมาทั้งสองข้าง ผิวพรรณนวลผ่อง แต่งกายด้วยชุดเจ้าหญิงแบบวันพีซ สวมเครื่องประดับนานา ดูงามหมดจดไม่ต่างอะไรจากราชนิกูลผู้สูงศักดิ์

            “เป็นไง ข้าแปลงโฉมพี่รีเซ่ให้แล้วนะ” เทียร่า องค์หญิงแห่งโรซานพูดอย่างภูมิใจ

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
โปรดติดตามตอนต่อไปครับ ^^