Kris+Tao >O<รวมฟิค

ลำดับตอนที่ #8 : [KrisTao] I hate you.but I love you [3/?]

Duck- Fly

I hate you.but I love you

บ้านตระกูล หวาง

 ร่างบางของคุณชายน้อยนั่งมองท้องฟ้าในยามค่ำและถือผ้าพันคอลายแพนด้าและเสือดาวไว้ เป็นภาพที่ชินตาคนบ้านนี้มากว่าสิบปีแล้ว พวกเค้าไม่รู้ว่าทำไมคุณชายถึงชอบนั่งมองท้องฟ้า แม้บางคืนไม่มีดาวมีแต่ความมืดคุณชายก็ยังคงมานั่งแบบนี้ทุกวัน

จื่อเทาที่อยู่ในภวังค์ของตัวเองได้แต่คิดเรื่องของ’พี่ชาย’ทุกครั้งที่จ้องมองท้องฟ้าจื่อเทามักจะคิดถึงคำพูดของพี่อี้ฟานเสมอ

‘นี่จื่อเทา จื่อเทารู้มั้ยว่าถ้าเราจ้องท้องฟ้า แล้วเราเห็นภาพใครสักคน คนคนนั้นคือเนื้อคู่ของเราล่ะ’

‘พี่อี้ฟานพูดจริงหรอ แล้วพี่อี้ฟานเห็นภาพใครหรอฮะ’

‘พี่เห็นภาพของ…’

‘แต่จื่อเทาเห็นภาพของพี่อี้ฟานล่ะ แล้วพี่อี้ฟานละเห็นภาพใครหรอฮะ?’

…ยิ้ม

…อี้ฟานทำแค่ส่งยิ้มมาให้เค้า

…โดยที่เค้าไม่มีทางได้รู้เลยว่าอี้ฟานน่ะเห็นภาพของใคร

 …แต่จื่อเทาเห็นภาพของพี่อี้ฟานจริงๆนะครับ แล้วพี่อี้ฟานล่ะตอบจื่อเทาได้มั้ยว่าเห็นภาพของใคร …

จื่อเทาที่นั่งเหม่อลอยไม่ได้รับรู้ถึงการมาของใครอีกคน แต่เมื่อมือนิ่มสัมผัสแขนของตนก็สะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ ใบหน้าหวานที่อ่อนกว่าวัยส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้จื่อเทา ลูกชายของเธอยังคงไม่ลืมอี้ฟานจริงๆแม้จะผ่านมากว่าสิปปีแล้วก็ตาม ตั้งแต่วันที่ย้ายมาอยู่ที่นี่จื่อเทาเด็กน้อยร่าเริงก็เปลี่ยนไปจื่อเทาเอาแต่เงียบ มีเพียงรอยยิ้มเล็กๆเท่านั้นที่มอบให้คนรอบข้าง นัยย์ตาที่สดใสดูเศร้าจนบางครั้งผู้เป็นแม่ก็แอบเห็นน้ำใสๆที่คลออยู่ เธอรู้และคิดไว้แล้วว่าสักวันทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้
และตอนนี้คงถึงเวลาแล้วที่เธอจะได้จื่อเทา ลูกชายที่สดใสร่าเริงคนเดิมคืน

  “จื่อเทาว่าดึกแล้ว เราเข้าบ้านกันเถอะครับม๊า”

จื่อเทาหันไปยิ้มน้อยๆให้ผู้เป็นแม่ ร่างบางลุกขึ้นก่อนจะเดินเพื่อเข้าบ้านแต่ก็ต้องหยุดเพราะคำพูดของผู้เป็นแม่

  “จื่อเทากลับไปหาอี้ฟานนะลูก แม่อยากได้รอยยิ้มของจื่อเทาคนเดิมคืนมา”

จื่อเทาหันไปมองผู้เป็นแม่เล็กน้อย นัยย์ตาสวยหลุบต่ำก่อนจะตอบผู้เป็นแม่

  “จื่อเทาเกลียดพี่อี้ฟานครับม๊า จื่อเทาเกลียดเค้า”

จื่อเทาพูดเสียงสั่นๆตอนท้ายประโยคจบก็เดินเข้าบ้านไป ทิ้งให้ผู้เป็นแม่มองตามด้วยรอยยิ้มน้อยๆ เด็กน้อยของม๊ายังไม่ยอมรับอีกหรอ ว่ารักอี้ฟาน

“จื่อเทายิ้มหน่อยสิ เลิกทำหน้าบูดซักที-3-“

ลูฮานกระทุ้งศอกใส่ท้องเพื่อนที่เดินทำหน้าบูดมาตั้งแต่ออกจากคอนโด

“ก็เทาเทาง่วงนี่นา ลูลู่จะปลุกทำไมตั้งแต่ตีห้าอ่ะ”

จื่อเอายกมือขึ้นขยี้ตาเบาๆพลางหาววอดๆ

“จื่อเทาอ่ะ ก็วันนี้เรามีรับน้องนะ>O<ร่าเริงสิร่าเริงงงงงงงงง”

“= =จื่อเทาว่าอย่างลู่เค้าไม่เรียกร่างเริงนะเค้าเรียกว่าบ้า- -“

ลูฮานทำหน้างอทันทีที่จื่อเทาพูดจบ จื่อเทาที่เห็นเพื่อนรักทำหน้างองำก็หัวเราะออกมาเสียงดังจนลู่ฮานอดไม่ได้ที่จะ
เอื่อมมือไปบิดแก้มขาวของเพื่อนรัก ทั้งสองเดินกันไปเล่นกันไปอย่างร่าเริงโดยไม่ได้สนใจรอบข้างเท่าไหร แต่คนรอบข้างนี่สิพอได้เห็นรอยยิ้มน่ารักสดใสของทั้งสองคนแล้วก็อดมองตามแล้วยิ้มไม่ได้

…จื่อเทาเลือกแล้วนะ จื่ออเทาจะกลับมาเป็นจื่อเทาคนเดิมที่สดใสและร่าเริง จื่อเทาจะไม่เศร้าเรื่องในอดีตอีกแล้ว จื่อเทาจะเก็บมันไว้เป็นความทรงจำที่ดีก็แล้วกันนะ ลาก่อนนะครับ พี่อี้ฟานของจื่อเทา…

หลังจากทำกิจกรรมช่วงเช้าและแนะนำตัวไปแล้ว ทั้งสองก็เพิ่งได้รู้ว่าตัวเองเป็นสมบัติของคณะ เอิ่ม สมบัติคณะเนี่ยนะ คนหรือหมีแพนด้าฟ่ะ- - แต่ยังดีหน่อยที่ไม่ได้มีแค่เค้าสองคนแต่มีเพื่อนชาวเกาหลีอีกคนที่ชื่อแบคฮยอน ซึ่งตอนนี้กลายสถานะมาเป็นเพื่อนของจื่อเทาและลู่ฮานเรียบร้อยแล้วด้วยเวลาดุดความเร็วแสงของเสือชีต้า (?)

“เทาเทาไม่กินผักหรอ”

แบคฮยอนมองจื่อเทาที่เขี่ยผักออกจากกล่องข้าวจนแทบจะได้กินแค่ข้าวเปล่า

“อืมใช่ เทาเทาไม่ชอบกินอ่ะแบคจะกินป่ะ”

จื่อเทาเงยหน้ายิ้มหวานแล้วตักผักทั้งหมดใส่กล่องข้าวของแบคฮยอนที่ทำหน้าหวอแทน

“เทาอ่า ชั้นก็ไม่ชอบกินนะT^T”

ลู่ฮานได้แต่นั่งหัวเราะที่แบคกะเทาเทาเอาแต่เกี่ยงกันเรื่องกินผัก ต่อไปคงได้บ่นคนเพิ่มแน่ๆเลยถ้าจะเกลียดผักกันขนาดนี้

“-O-พวกแกนี่ทำไมถึงได้เป็นคนแบบนี้นะ รู้มั้ยว่าผักมันมีประโยชน์ มันจะทำให้บลาๆๆๆๆ)(&^^$%#$*%^$$#)( “

ในขณะที่ทั้งสองกำลังเถียงกันไปมาก็มีร่างบางตัวเล็กหน้าคล้ายซาลาเปาเข้ามานั่งแทรกแล้วตักผักในกล่องข้าวของจื่อเทาและแบคฮยอนไปกินทันทีทำเอาทั้งหมดมองคนมาใหม่อย่างอึ้งๆ นั้นกินหรือยัด-o-

“เออ โทษทีๆ ชั้นชื่อมินซอก พวกนายคงเป็นเทาเทา แบคกี้แล้วก็เสี่ยวลู่ใช่ป่ะๆ”

เมื่อกินอิ่ม เอ่อหมายถึงมินซอกนะที่กินอิ่ม ก็แนะนำตัวเองแล้วส่งยิ้มกว้างมาให้

“อืมใช่ นายใช่คนที่กินกล้วยไปทั้งหวีเมื่อเช้าใช่มั้ยอ่ะ นี่ๆชั้นมีร้านอาหารแนะนำด้วยนะ”

พอเปิดประเด็นเรื่องของกินเท่านั้นแหละดูเหมือนพวกเค้าจะมีเพื่อนเพิ่มมาอีกแล้วนะ

“เอ้าน้องจบเกมนี้เดี๋ยวพี่ปล่อยกลับบ้านแล้ว!”

เสียงเข้มตะคอกออกมาจากพี่ว้ากร่างสูงหล่อ หน้าตาเพลบอย แต่ดูไปดูมามันก็เอ๋อๆนะ

“ชิ พูดดีๆไม่ได้รึไงอ่ะ ตะหวาดอยู่นั้นแหละ เดี๋ยวพ่อแช่งให้ลิ้นจุกปากซะหรอก-3-“

แบคฮยอนหันมากระซิบให้พอได้ยินกันสี่คน เมื่อได้ยินสิ่งที่เพื่อนตัวเองพูดทั้งหมดก็พากันกลั้นขำแทบไม่ทันเมื่อเสียงเข้มดังขึ้นอีกครั้ง

“พวกคุณขำอะไรกันหะ! อยากโดนซ่อมหรอไง!”
“ไม่ครับ”
(ทีนี้ละตอบกันเสียงอ่อยเชียวนะแบค เมื่อกี้แกยังแช่งเค้าอยู่เลย)

“อย่าคิดว่าเป็นสมบัติคณะกับแฟนพี่ว้ากอย่างได้มหาแล้วผมจะทำอะไรพวกคุณไม่ได้!”

“ยังไม่ทันคิดเลยเหอะ-^-“

เฮือก!!-[]-

แบ…แบคแก…แกเถียงพี่ว้ากทำม้ายยยยยยยยยTTOTT

“คุณว่าไงนะ!!”

“นี่!! อยู่ใกล้กันแค่นี้จะตะโกนให้อาม่าได้ยินเลยรึไงหะ!”

เอิ่ม แบค พอเถอะ ลู่อยากจะครายอิ้งT^T หูลู่จะแตกแล้วนะ

“อยากโดนซ่อมใช่มั้ย! ถึงได้ทำตัวปีนเกรียวแบบนี้!!”

“ปีนเกรียวอะไร ไม่ได้ปีนซะหน่อย ชั้นกลัวความสูง!”

อืม- - แบคแกโง่หรือแกแค่กวนทีนพี่เค้าว่ะ

“ไปวิ่งรอบสนาม10รอบ!!!”

“ไม่! ชั้นยังไม่ได้ทำอะไรซะหน่อยนายนั้นแหละมาหาเรื่องชั้น”

แบคฮย๊อนนนนนนนนน แก่ช่วยสนใจพวกเรา3หน่อหน่อยเซ่TTOTT

แง่วววว จื่อเทาอยากจะครายอิ้งTT^TT



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ปล.เรื่องนี้ไม่มาม่านร๊าาาา เค้าไม่ชอบมาม่าเท่าไหร มันปวดท้อง(มุกควายอีกแล้วเรา^^;)
M u s i c 'Chorus