คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [KrisTao] I hate you.but I love you [1/?]
I hate you.but I love you
“พี่อี้ฟาน พี่อี้ฟานฮะ! จื่อเทาจะได้ไปเที่ยวล่ะ พี่อี้ฟาน^O^”
เสียงหวานของเด็กชายตัวเล็กวัยแปดขวบดังขึ้นพร้อมร่างเล็กๆที่กระโดดเข้าใส่พี่ชายตัวสูงที่ตัวเองเรียก
“ไปเที่ยว? จื่อเทาของพี่จะได้ไปเที่ยวไหนอีกละคราวนี้หืม”
อี้ฟาน เด็กชายวัยสิบสามปีหันมามองใบหน้าขาวที่เรียวเล็กดูน่ารักอย่างสงสัย จื่อเทาคือเด็กข้างบ้านคนแรกที่อี้ฟานรักมาก ด้วยวัยที่กำลังน่ารัก ทำให้อี้ฟานค่อนข้างรักจื่อเทาไม่น้อยเลย จะไม่ให้รักได้ยังไงล่ะก็เจ้าตัวเล็กนี่น่ะทั้งขี้อ้อน ไร้เดียงสามากๆ และยังขี้สงสัยอีกด้วย จื่อเทาอ้อนแต่ละทีนี่ทำเอาอี้ฟานหัวใจเกือบวาย
“มาม๊าบอกว่าจะพาจื่อเทาไปเที่ยวที่จีนล่ะ ไปหาคุณยายแล้วก็คุณปู่ด้วย”
รอยยิ้มเล็กจุดขึ้นบนริมฝีปากของร่างสูง จื่อเทาเป็นเด็กช่างพูด แม้จะพูดผิดไปบ้างก็เถอะ
“จื่อเทาครับ ต้องคุณยายกับคุณตา ไม่ใช่คุณปู่นะ”
อี้ฟานจูงมือจื่อเทามาที่โซฟาโดยที่ตัวเองนั่งลงก่อนแล้วจึงดึงจื่อเทาขึ้นมานั่งบนตัก แขนแกร่งโอบจื่อเทาไว้หลวมๆ ก่อนจะอธิบายให้เด็กตัวน้อยในอ้อมกอดฟัง
“อ้าวแล้วคุณปู่โดนคุณยายทิ้งหรอฮะ แล้วคุณตานี่แฟนใหม่คุณยายหรอพี่อี้ฟาน’O’?”
คำถามของจื่อเทาเรียกรอยยิ้มจากแม่บ้านได้ไม่น้อยเลย อี้ฟานได้แต่หัวเราะแห้งๆเด็กคนนี้มักจะมีคำถามมาถามตลอด บางครั้งก็ถามจนอี้ฟานไม่รู้จะตอบยังไงด้วยซ้ำ
“จื่อเทาลูก กลับบ้านได้แล้วนะเดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะไปกันแล้วนะ”
เสียงของวิคตอเรียดังขึ้นเรียกให้อี้ฟานและจื่อเทาที่กำลังนั่งเล่นกันอยู่หันไปมอง เด็กน้อยสายหน้าไปมาเมื่อผู้เป็นแม่เดินเข้ามาเพื่อที่จะอุ้มตนเองกลับบ้านเพื่อเตรียมตัวเดินทางในวันพรุ่งนี้
“มาม๊าจื่อเทาอยากนอนกับพี่อี้ฟาน”
จื่อเทาตัวน้อยเริ่มงอแง เมื่อผู้เป็นแม่ส่ายหน้าน้อยๆ ดวงตากลมเริ่มคลอด้วยหยาดน้ำใสๆ ปากบางเบะอย่างไม่พอใจ ก่อนจะร้องไห้งอแงลั่น
“แงๆๆๆมาม๊าใจร้าย ฮืออออTT^TT”
ใบหน้าใสเปรอะน้ำตา พวงแก้มขาวแดงระเรื่อ ไม่ว่าวิคตอเรียจะพูดยังไงจื่อเทาก็ไม่ยอมไปแถมยังกอดคออี้ฟานไว้แน่น
“จื่อเทาครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปส่งจื่อเทาด้วยดีมั้ย”
อี้ฟานพูดแล้วมองใบหน้าหวานของเด็กตัวเล็กที่หยุดร้องไห้ แต่มองหน้าอี้ฟานด้วยความสงสัยแทน
“จริงหรอ พี่อี้ฟานจะไปส่งจื่อเทาจริงๆนะ”
จื่อเทายิ้มกว้างทันทีที่อี้ฟานพยักหน้ารับ
“แต่ว่าจื่อเทาต้องกลับบ้านไปนอนก่อนนะ แล้วก็ห้ามมุดรอดเข้ามารู้มั้ย”
จื่อเทาพยักหน้ารับแต่ก็อดถามผู้เป็นพี่ซ้ำไปซ้ำมาเพื่อความแน่ใจไม่ได้ เมื่อแน่ใจแล้วจื่อเทาจึงเดินไปหาวิคตอเรียที่ยืนมองอยู่ จื่อเทาเชื่อฟังอี้ฟานมากกว่ามาม๊าอีกนะ เพราะปาป๊านิชคุณบอกไว้ว่าถ้าเราเชื่อฟังใครคนคนนั้นจะรักเรามากๆเลย เด็กน้อยหันมาส่งยิ้มกว้างให้อี้ฟาน เมื่ออี้ฟานส่งยิ้มกลับไปเจ้าตัวเล็กก็ตาโตแล้ววิ่งกลับมาอีกครั้ง อี้ฟานได้แต่มองอย่าสงสัยจนกระทั่งริมฝีปากอิ่มสีชมพูประทับลงบนแก้มของเขาเบาๆ จื่อเทายิ้มกว้างแล้วบอกฝันดีกับคนเป็นพี่ก่อนจะเดินตามมาม๊ากลับบ้าน
10.30 A.M.
สนามบิน ตระกูลอู๋
เด็กน้อยตัวเล็กที่กำลังยืนบนเก้าอี้ชะเง้อคอมองหาใครสักคนที่สัญญาว่าจะมาส่งอย่างรอคอย เมื่อไม่พบจื่อเทาจึงทำแก้มป่องอย่างไม่พอใจทันที เรียกสายตาเอ็นดูจากคนรอบข้างได้ไม่น้อยเลย
“จื่อเทาครับ ไปหาอะไรกินกับปาป๊ามั้ย”
นิชคุณเห็นลูกชายตัวน้อยนั่งหน้าบูดน้ำตาคลอ จึงเดินมาชวนคนตัวเล็กไปหาอะไรกิน แต่คำตอบคือ การส่ายหน้าไปมาของเด็กน้อย
“งั้นเราขึ้นเครื่องกันได้แล้วนะ”
วิคตอเรียเดินมาสะกิดแขนสามีให้ไปลากกระเป๋าส่วนตนเองก็เดินมาจับมือลูกชายตัวน้อยเพื่อจะพาไปขึ้นเครื่อง แต่จื่อเทากลับสะบัดมือผู้เป็นแม่ออกพร้อมหยดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มใส
“ไม่ ฮึก จื่อเทาจะรอ ฮือ รอพี่อี้ฟาน”
เด็กชายตัวน้อยพูดบอกคนเป็นแม่ด้วยน้ำตา วิคตอเรียหันไปมองหน้าสามีอยากขอความเห็น นิชคุณจึงเดินมานั่งยองๆตรงหน้าลูกชายที่เริ่มร้องหนัก มือหนายกขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มสีดำเบาๆ
“งั้นรอพี่อี้ฟานอีก สิบห้านาที่นะ โอเคมั้ยครับถ้าโอเคจื่อเทาต้องหยุดร้องไห้นะครับ ปาป๊าเคยสอนจื่อเทาแล้วใช่มั้ยครับว่าน้ำตาลูกผู้ชายมันมีค่านะ คนที่เราจะเสียน้ำตาให้ คนๆนั้นต้องสำคัญสำหรับเราจริงๆ”
นิชคุณมองลูกชายตัวน้อยที่หยักหน้าแล้วเช็ดน้ำตาปอยๆอย่างเอ็นดู ก่อนจะปล่อยให้ลูกชายนั่งรออี้ฟานต่อไปแล้วจึงเดินไปนั่งกับภรรยาอีกฝั่งของโต๊ะ
“นี่ถ้าจื่อเทารู้ว่าเราย้ายไปอยู่ที่นู้น จื่อเทาต้องไม่ยอมไปแน่ๆเลยนะคุณ”
วิคตอเรียขมวดคิ้วอย่างคิดหนัก ก็ลูกชายตัวน้อยของเธอติดอี้ฟานอย่างกับอะไรดี ครั้งก่อนพาไปเที่ยวไทยแค่หนึ่งอาทิตย์เพื่อไปเยื่อมปู่กับย่ากลับมาเจ้าตัวเล็กก็ไปคลุกอยู่กับอี้ฟานตั้งสองสามอาทิตย์ พอจะไปรับก็ไม่ยอมกลับ อี้ฟานเลยต้องเป็นฝ่ายไปค้างบ้านจื่อเทาต่อ ลูกชายเธอจะเป็นยังไงนะถ้าต่อไปจะไม่ได้เจออี้ฟานอีกแล้ว
“เอาน่า เดี๋ยวพอจื่อเทาโตขึ้นจื่อเทาก็คงอยู่ได้นะ เดี๋ยวก่อนขึ้นเครื่องผมจะบอกจื่อเทาเอง”
นิชคุณเอื่อมมือไปโอบไหลภรรยาไว้ทั้งที่พูดไปแบบนั้นแต่เค้ากลับไม่แน่ใจในคำพูดนั้นเลยแม้แต่น้อย นิชคุณหันไปมองลูกชายที่นั่งกำผ้าพันคอลายแพนด้ากับเสือดาวไว้แน่นดวงหน้าเล็กเต็มไปด้วยความรอคอย
10.40 A.M.
“ หาวววว ป้าจูอินมีอะไรกินบ้างอ่ะ”
อี้ฟานเดินหาววอดลงมาจากชั้นบนดัวยชุดนอน เมื่อสิ้นเสียงของคนตัวสูงที่สูงเกินอายุหญิงสูงวัยหัวหน้าแม่บ้านอย่างป้าจูอินก็รีบวิ่งมาหาร่างสูงของคุณชายทันที
“คุณชายค่ะทำไมยังอยู่ที่นี่ละค่ะ! วันนี้คุณสัญญาว่าจะไปส่งคุณหนูจื่อเทาไม่ใช่หรอค่ะ!”
เมื่อฟังจบร่างสูงที่กำลังหาววอดก็ตาเบิกโพลงทันที ให้ตายสิเค้าลืมไปได้ยังไงว่าต้องไปส่งจื่อเทาน่ะ แต่คงไม่เป็นไรหรอกอีกไม่กี่วันเดี๋ยวจื่อเทาก็กลับมาค่อยไปง้อก็ได้
“ไม่เป็นรัยหรอกครับป้าไว้เดี๋ยวจื่อเทากลับมาผมค่อยไปง้อก็ได้”
ร่างสูงส่งยิ้มให้หัวหน้าแม่บ้านก่อนจะเดินไปในส่วนของห้องทานอาหาร
“อ้าว อี้ฟานนี่ลูกไม่ได้ไปส่งจื่อเทาหรอกหรอ”
เจียเฟย ผู้เป็นแม่เอ่ยถามลูกชายที่นั่งลงกินข้าวต้มอย่างสบายใจ
“เดี๋ยวจื่อเทากลับมาค่อยง้อก็ได้ครับม๊า”
“ไม่หรอก ไม่กลับมาแล้ว”
ผู้เป็นแม่เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นๆทำให้อี้ฟานต้องเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นแม่ด้วยความคิดบางอย่าง…ความคิดที่เค้าไม่อยากให้เป็นจริง
“ม๊าหมายความว่า..จื่อเทา จื่อเทาจะไม่กลับมาแล้ว…งั้นหรอ”
ร่างสูงชะงักเมื่อผู้เป็นแม่พยักหน้าช้าๆดวงตาแดงก่ำเพราะนางก็เอ็นดูจื่อเทาเหมือนลูก อยู่ๆจะมาจากไปแบบนี้นางก็ทำใจลำบากเหมือนกัน
“ไม่นะ…ผมไม่ยอม เทา อึก จื่อเทา!”
ร่างสูงลุกขึ้นวิ่งออกจากบ้านทันที เพราะหมู่บ้านที่อี้ฟานอยู่เป็นหมู่บ้านขนาดใหญ่ทำให้ไม่มีรถรับจ้างวิ่งผ่าน อี้ฟานวิ่งสุดกำลัง วิ่งจนล้ม ได้แผลถลอกปอกเปิกไปหลายแห่ง แต่เค้าก็ยังคงพยายามวิ่งไปขึ้นรถเพื่อไปหาจื่อเทา วิ่งจนล้มลงด้วยความอ่อนแรง
“จื่อเทา อึก อย่าไป อย่าไปนะ!”
เสียงสุดท้ายที่อี้ฟานเปล่งออกมา ยังมีอีกประโยคที่อีกคนพูดขึ้นในเวลาเดียวกันทั้งน้ำตา
“ฮึก จื่อเทา จื่อเทาเกลียดพี่ ฮือๆ จื่อเทาเกลียดพี่อี้ฟานที่สุดเลย ฮึก”
ประโยคสุดท้ายที่เด็กน้อยพูดทิ้งท้ายไว้ที่เกาหลี ประเทศที่จื่อเทาจะไม่ได้กลับมาอีกแล้ว เมื่อไม่กี่นาทีก่อนปาป๊าบอกจื่อเทาแล้วว่าเราจะไปอยู่ที่นู้นกัน จื่อเทาร้องไห้ ใช่ ร้องเพราะจื่อเทาจะไม่ได้อยู่กับพี่อี้ฟาน แต่จื่อเทาก็เข้าใจเหตุผลของป๊าม๊า อย่างน้อยก็ขอแค่ให้พี่อี้ฟานมาส่ง แค่มาส่งก็ยังดี แต่พี้อี้ฟานกลับผิดสัญญา…คนนิสัยไม่ดี…จื่อเทาเกลียดพี่…เกลียดที่สุด
To be continue…
ปล.เรื่องเก่าไม่มีทีท่าว่าจะจบ เราก็เปิดเรื่องใหม่ อีกแบ๊วววว หาเรื่องให้ตัวเองชัดๆT^TDuck-
ความคิดเห็น