ตู้เก็บของ

ลำดับตอนที่ #3 : Au Khr ., Mad Mad Mad

Application form

Part 1 : Personal Information

คู่ : อเลาดิ

รูป : 1 ll 2 ll 3 ll 4  ( Image – Luka Megurine )

ลักษณะตัวละคร : เจ้าของเรือนผมสีชมพูยาวสลวยถึงต้นขา หน้าม้าล้อมกรอบใบหน้านวลที่เข้ากันได้ดีกับนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลสดใส หากแต่เมื่อมองบางมุมกลับเป็นสีอเมทิสต์ลึกลับน่าค้นหา รูปร่างสูงโปร่ง มีส่วนเว้าส่วนโค้งในบริเวณที่ควรต้องมี รอยยิ้มน่ารักสดใสประดับอยู่บนใบหน้าเสมอ

ชื่อ : โรเซตต้า เมลาเนีย ( Rosetta Melania )

       ( Rosetta – กุหลาบดอกเล็ก ll Melania – ความมืด )

นิสัย : โรเซตต้า หรือโรเซต ตามที่เจ้าตัวอนุญาตให้คนที่สนิทแล้วเท่านั้นเรียก (ซึ่งแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นย่อมต้องเป็น อเลาดิ) เป็นหญิงสาวที่ใครเห็นก็เป็นต้องหลงรักได้ไม่ยาก ทั้งรอยยิ้มสดใสที่ประดับอยู่ใบหน้านวลนั้นเสมอ หรือไม่ว่าจะเป็นเสียงหัวเราะที่แสนจะตราตรึงใจผู้ได้ที่ฟัง เพียงแค่รอยยิ้มก็ทำให้ดูเหมือนว่ารอบข้างพลันสว่างสดใสขึ้นมาแล้ว อีกทั้งนิสัยที่ร่าเริง เข้ากับคนอื่นได้ง่าย พูดจาอ่อนหวานอ่อนโยนนุ่มนวล  ยิ่งเมื่อเจ้าตัวได้มาอยู่กับอเลาดิ แฟนหนุ่มของเธอ นิสัยเด็กๆ ไม่ว่าจะเป็นขี้อ้อน ออเซาะ เธอก็ทำได้โดยไม่ขัดเขินแถมยังเหมาะกับเจ้าตัวเป็นอย่างยิ่ง โรเซตค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น หากแต่เก็บอาการได้อย่างแนบเนียนบนใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ชอบอะไรที่ไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไปเล็กน้อย เธอชอบฟังเรื่องผี เธอชื่นชอบการได้กลางแจ้งในธรรมชาติมากกว่าอุดอู้อยู่ในห้องมืดทึม ชอบเสียงนก เสียงของน้ำตก มากกว่าการเดินกรีดกรายเลือกซื้อเสื้อผ้าในห้างสรรพสินค้า โรเซตยังมีนิสัยแปลกอีกอย่าง เธอมักจะสำรวจคนอื่นอยู่เสมอ ราวกับจะจ้องเข้าในจิตใจ ซึ่งเป็นนิสัยที่เธอแก้ไม่หาย แต่อเลาดิเป็นคนเดียวที่เธอมองไม่ออก และเธอก็ไม่คิดจะมองไปมากกว่านี้ โรเซตยังรักเด็กและเอ็นดูเด็กไม่น้อย เธอเคยเปรยบ่อยครั้งเสียด้วยซ้ำว่าอยากมีลูกสักสามสี่คน หากเวลาและโอกาสเอื้ออำนวย แต่โรเซตรู้ดีว่าโอกาสที่ว่านั้น ไม่มีทางมาถึง ภายใต้รอยยิ้มที่แสนจะน่ารักและนิสัยที่แสนร่าเริงของเธอนั้น กลับแฝงไปด้วยอะไรบางอย่างที่หลายคนไม่มีทางคาดถึง ความจริงแล้ว เธอเป็นระดับถึงหญิงสาวเจ้าของแก็งค์ชื่อดังในเมืองที่ไม่เคยมีใครนอกจากคนที่เธอไว้ใจแล้วเคยเห็นหน้า รอยยิ้มที่แสนจะน่ารักกลับแปรเปลี่ยนไปเป็นเย็นชาและน่าสะพรึงกลัวได้เมื่ออยู่ต่อหน้าศัตรู นัยน์ตาสีอวามารีนกลับสะท้อนแสงเป็นอเมทิสต์อันเย็นเยียบน่าสะพรึง รอยยิ้มที่ว่าน่าฟังกลับฟังดูน่าขนลุกเกินกว่าจะทนฟังไหว อันตรายมากมายขนาดไหน โรเซตกลับไม่เคยหวาดกลัวและพร้อมจะเผชิญหน้ากับทุกอย่างที่ถาโถมเข้ามา ความร่าเริงที่เคยมีกลับแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาไร้หัวใจ และนั้นทำให้เธอทำได้ทุกอย่างโดยไม่ต้องกะพริบตา

เพิ่มเติม : - โรเซตเคยเรียนศิลปะป้องกันตัวมาเป็นพิเศษ ได้แก่ ยูโด เทควันโด ถนัดอาวุธประเภทปืนสั้น   มากที่สุด ปืนที่ใช้อยู่เสมอคือเลดี้สมิท .357 ค่ะ ( 1 ll 2 )

               - โรเซตมีน้องสาวคนหนึ่งชื่อ โรเซลล่า ( 1 ll 2 )  และน้องชายอีกคนชื่อ รีนาโต้  ( 1 ll 2 )

Part 2 : Interview (อ่านให้จบก่อนเขียนคำตอบ)

            ภาพเบื้องหน้าคือสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า...

            ดวงตาสีอความารีนกลมโตของหญิงสาวกวาดมองไปรอบๆด้วยความยินดี เธอรู้ว่าที่นี้ต้องมีเด็กอยู่มากมาย และโรเซตต้าก็เป็นจำพวกที่รักเด็กเสียด้วย นัยน์ตาสีอความารีนของหญิงสาวจึงเปล่งประกายระยิบระยับ ที่นี่ประกอบไปด้วยอาคารขนาดกลางทาด้วยสีโทนอบอุ่นสะอาดตาที่อยู่ตรงกลาง มีต้นไม้แลดูร่มรื่นล้อมรอบ

            เมื่อโรเซตต้ามองรอบๆจนทั่วโรเซตต้าก็รู้สึกว่าที่นี่นั้นให้ความรู้สึกอบอุ่นและชวนให้ผ่อนคลาย หากแต่ในใจลึกๆ ของหญิงสาวกลับสามารถจับความรู้สึกพิกลๆ มาจากสถานที่นี้ได้อีกด้วย สองขาพาร่างของหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งเจ้าของเรือนผมสีชมพูเดินเข้าไปด้านใน  เธอได้พบกับคนดูแลสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านี้ พวกเขามาเป็นคู่ เป็นชายและหญิงท่าทางใจดีทีเดียว โรเซตเบาใจไม่น้อย อย่างน้อยเด็กๆ ที่นี้คงไม่ได้รับการทารุณกรรมจากชายหญิงตรงหน้า

            “ยินดีต้อนรับค่ะ มีอะไรให้รับใช้คะ” ฝ่ายหญิงเป็นผู้เปิดปากพูดก่อน  เธอส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้

            โรเซตยิ้มกว้าง กว้างจนเห็นลักยิ้มเล็กๆ อันเป็นเอกลักษณ์รวมทั้งนัยน์ตาสีอความารีนก็พลันหยีลง มือประสานเข้าหากันอัตโนมัติ หากแลดูระมัดระวังอยู่ในทีราวกับหวาดระแวงคนตรงหน้าเล็กน้อย

            “ฉันอยากมาดูเด็กๆ นะคะ” หญิงสาวเจ้าตัวก็หัวเราะคิกเบาๆ พลางเกาแก้มของตัวเองชวนให้น่าเอ็นดูไม่น้อย “คงไม่ฟังดูแปลกไปสินะคะ” เธอยิ้ม เอียงคอ

            “อย่างนั้นเหรอคะ ถ้าอย่างนั้นเชิญเลยค่ะ”

            พวกเขาทั้งคู่เริ่มออกก้าวเดินเพื่อพาโรเซตต้าไปยังห้องรับรอง สายตาสีอความารีนของโรเซตต้าคล้ายจะเรืองแสงอเมทิสต์ออกมาขณะมองตามแผ่นหลังของคนที่เดินนำไปอย่างสำรวจ

            “เอาล่ะ ว่าธุระของคุณมาเลยค่ะ” ตอนนี้ภายในห้องเหลือเพียงแค่หญิงสาวเจ้าของนัยน์ตาสีอความารีนกับคนดูแลหญิง เธอเสิร์ฟชาให้คุณ พร้อมส่งยิ้มใจดีมาให้อีกครา

            โรเซตต้ายิ้มรับ ยิ้มกว้างขณะพยายามทำตัวให้เป็นปกติราวกับเมื่อครู่ ระหว่างที่คนดูแลกำลังชงชา เธอไม่ได้พิเคราะห์พิจารณาอีกฝ่าย

            “อย่างที่บอกไปตอนแรกนะคะ” โรเซตต้ายิ้ม เอามือไปประสานกันบริเวณตัก

            “ฉันอยากจะมาดูเด็กๆ ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากรับเลี้ยงสักคนสองคนเหมือนกันนะคะ” หญิงสาวยิ้มกว้าง เกาแก้มเขินๆ ชวนให้น่าเอ็นดูสำหรับผู้มองได้ไม่น้อย

            “อ๋อ อย่างนั้นเหรอคะ” เธอพยักหน้าเบาๆเพื่อบอกว่าเข้าใจ ดวงตาของอีกฝ่ายมองโรเซตต้าที่กำลังยกชาขึ้นจิบ แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมองอยู่ โรเซตต้าก็วางแก้วชาลงโดยที่ไม่ได้แตะมัน ถึงเธอจะเผลอจ้องอีกฝ่ายอย่างวิเคราะห์บ่อยครั้ง แต่เธอไม่ชอบเป็นฝ่ายถูกจ้อง มันดูเหมือนเหยื่อที่กำลังถูกผู้ล่าจ้องมอง และโรเซตต้าก็ชื่นชอบจะเป็นผู้ล่ามากกว่าเหยื่อเสียด้วย

            “มีอะไรหรือเปล่าคะ” โรเซตต้าถามพลางหัวเราะเบาๆ เพื่อผ่อนคลายบรรยากาศที่เผลอตึงเครียดไปด้วยไม่รู้ตัวทันทีที่เธอเอ่ยประโยคนั้นจบ มือก็เกาแก้มอีกครั้งเพื่อให้ดูเป็นปกติพลางคลี่ยิ้มหวานน่าเอ็นดูอีกครั้ง

            “เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร แค่คิดว่าคุณน่ะ ยังสาวอยู่เลยนะคะ”

            “ฉันหน้าเด็กนะคะ” โรเซตต้าว่าพลางคลี่ยิ้มหวาน หยีตาสีอความารีนของตนเอง “หลายคนบอกน่ะค่ะ” โรเซตต้าหัวเราะเบาๆ อีกครั้ง

            นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลของโรเซตต้าเหม่อมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง ในตอนนี้โรเซตต้ามองไม่เห็นเด็กคนไหนเลย ทั้งๆที่ควรจะมีเด็กออกมาวิ่งเล่นบ้างแท้ๆ คิ้วเรียวของหญิงสาวขมวดเล็กน้อยก่อนจะคลายออก พลันความสงสัยก็ผุดขึ้นมาในใจ ความสงสัยเรียกให้โรเซตต้าเอ่ยถามออกไป

            “ขอโทษนะคะ..” โรเซตต้าเอ่ยแผ่วเบา “ทำไมเด็กๆ ไม่ออกมาวิ่งเล่นเลยละคะ?

            ฝ่ายตรงข้ามยิ้ม ก่อนยกชาขึ้นจิบโดยที่ไม่ได้ตอบคำถามของคุณ โรเซตต้าหัวเราะแผ่วเบา ไม่คาดหวังจะได้คำตอบเหมือนได้รู้อะไรบางอย่างลางๆ จากลางสังหรณ์ของตัวเอง ความคิดที่ว่าชายและหญิงดูใจดีคงต้องตัดออกไปเสียแล้ว

            โรเซตต้าอยากออกไปจากที่นี้ แต่มารยาทที่ดีทำให้หญิงสาวหากเวลาปลีกตัวออกไปไม่ได้เสียที จนกระทั่งเสียงข้อความเข้าดังขึ้นเรียกให้หญิงสาวก้มลงไปมอง พลันรอยยิ้มหวานก็ถูกวาดบนใบหน้าหวานใสของหญิงสาว

            “ขอโทษนะคะ แต่ฉันคงต้องขอตัวก่อนละค่ะ ไว้วันหลังจะมาสอบถามใหม่นะคะ” โรเซตต้ายิ้ม ก่อนจะลุกขึ้น ค้อมศีรษะให้อีกฝ่ายเล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องไป

            “ไว้มาใหม่นะคะ แล้วเราจะรอ” ผู้ดูแลหญิงกล่าว พลางโบกมือบอกลา          

Part 3 : For you

สวัสดีค่ะ! ไม่ทราบว่าชื่ออะไรคะ? : หงส์ค่า >w<

คิดยังไงถึงมาสมัครเรื่องนี้ล่ะเนี่ย ถถถถถถส์ : หลงเข้ามาค่ะ (?)

เปลี่ยนแปลงอะไรได้รึเปล่า? : ได้เสมอค่า

เรื่องจะส่งออริคืนหรือพิจารณาบทรองให้ ขอไรต์ตัดสินใจเองนะคะ! : ตามสะดวกค่า <3

ติดต่อได้ทางไหนบ้างเอ่ย?(ถ้าได้นอกจากไอดีหรือข้อความลับจะสะดวกอีไรต์มากค่ะ(?)) : ไอดี ข้อความลับ เฟส ทวิต ที่บ้านค่ะ (?)

ขอบคุณที่มาสมัครค่ะ! : ขอบคุณที่พิจารณาลูกสาวเช่นกันค่า <3

G  Minor!