ต้นส้มอยู่บ้านเขา แต่ผลส้มหล่นมาบ้านเราตลอดเลย

ข้อมูลเบื้องต้น

ต้นส้มอยู่บ้านเขา แต่ผลส้มหล่นมาบ้านเราตลอดเลย

????

ตุ้บ!

มาอีกแล้ว

เสียงประหลาดแบบนี้มาอีกแล้ว

ปลายเท้าเหยียดออกไปกดปิดพัดลมตัวเล็ก หนังสือการ์ตูนที่เคยถูกใช้ต่างที่บังแดดบนหน้าถูกเอาออกมาวางไว้ข้างตัว แขนทั้งสองข้างค่อยดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งดีๆ แสงแดดอ่อนๆช่วงสายกับสายลมที่พัดผ่าน ช่างเป็นอะไรที่เหมาะเหม็งเหลือเกินกับการออกมานั่งรับลมเล่นๆในวันหยุดสุดสัปดาห์เช่นนี้

เขาหันมองดูข้างบ้าน รั้วปูนสีขาวสูงท่วมหัว ทำให้มองไม่เห็นอะไรนอกเสียจากยอดต้นไม้สีเขียวของบ้านหลังข้างๆกัน มันดูเป็นเรื่องปกติที่ใครหลายคนก็ไม่แปลกใจกับภาพๆนี้ เว้นเสียแต่เจ้าผลไม้สีส้มลูกหนึ่งที่วางแหมะแอ้งแม้งอยู่บนพื้นหญ้าสีเขียวสดข้างๆกำแพงนั่น

ขาทั้งสองข้างภายใต้กางเกงขาสั้นเหนือเข่าค่อยพาตัวเองลุกขึ้นจากเบาะนุ่ม แล้วเดินไปหยิบส้มผลนั้นขึ้นมา มันอยู่ในมือเล็กๆข้างนั้น คิ้วที่แปะอยู่บนหน้าขมวดกันมุ่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองดูยอดต้นส้มที่โผล่พ้นแนวกำแพงเพียงนิด ศีรษะบางเอียงมองเล็กน้อยด้วยความสงสัย

มันมาได้ยังไง

มันหล่นลงมาหรือ

แล้วถ้าอย่างนั้น เราจะต้องเอาไปคืนเจ้าของบ้านหรือเปล่านะ

ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับส้มลูกนี้ดี

ท้ายที่สุด เด็กวัยหน้ามึนก็ตัดสินใจที่จะปอกเปลือกมัน แล้วเดินกลับมานั่งตากพัดลมเหมือนเดิม หางตาแอบชำเลืองมองดูบ้านหลังนั้นเป็นระยะ

นี่เป็นลูกที่สิบแล้วนะ

อย่าหล่นมาอีกนะ จะกินอีกแน่นอน

มือเล็กค่อยแกะเปลือกส้มออก ดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากเปลือกของมันด้วยสีหน้าสดชื่น หลับตาพริ้มจนเห็นเป็นแนวขีดๆ แล้ววางเปลือกส้มแผ่นใหญ่ลงบนกลุ่มผมของตัวเอง รอยยิ้มกว้างผุดออกมายามที่ได้เห็นส้มลูกใหญ่ในมือ รสชาติเปรี้ยวๆหวานๆกำลังดีกระจายไปทั่วทั้งโพรงปากในตอนที่เขาตัดสินใจหย่อนมันลงไปแล้วเคี้ยวมัน นึกรู้สึกโชคดีพอสมควรที่วันนี้ส้มลูกใหญ่หล่นมาในเขตรั้วของบ้าน มาครั้งละลูกแบบนี้ให้ได้แอบกินบ่อยๆเลยนะ!

หางตาชำเลืองมองดูบ้านหลังนั้น เลยแนวกำแพงปูนสีขาวไป บ้านสองชั้นหลังนั้นเคยเงียบเหงามานาน จนกระทั่งมีข่าวว่ามีครอบครัวหนึ่งเพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่ เข้ามาพร้อมกับต้นส้มต้นใหญ่ ลงทุนจ้างรถมาปลูกถึงหน้าบ้านเลยด้วยซ้ำ

เด็กน้อยไม่เคยเห็นหน้าเจ้าของบ้านหรอก เคยเห็นก็แต่ลูกชายเจ้าของบ้าน

ดูเป็นเด็กหยิ่ง ไม่พูดอะไรสักคำ หน้าตาไม่รับแขกเอาเสียเลย ตอนเดินเอากล้วยหอมไปฝากที่บ้านพร้อมแม่ก็ทำตาดุๆใส่

ฮึ้ย น่ากลัว

เออว่ะ...แล้วแบบนี้ถ้าเขารู้ว่าเราแอบกินส้มบ้านเขาบ่อยๆแบบนี้ เขาจะโกรธเราหรือเปล่านะ

แต่ก็นั่นแหละ เด็กมอหนึ่งจะคิดอะไรไปได้มากกว่านั้น

เก้าอี้สีขาวตัวหนึ่งถูกลากมาวางไว้ข้างกำแพง เพื่อให้ร่างกายเล็กๆของเด็กคนหนึ่งสามารถที่จะปีนป่ายขึ้นไปได้ กล้วยหอมในมือค่อยถูกวางเอาไว้บนแนวกำแพงนั้น ก่อนที่จะผละจากมันไป

ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อ หันหลังกลับไปเก็บเก้าอี้แปบเดียว กล้วยหอมสีเหลืองของเขาก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้

????

เด็กมอหนึ่งมาโรงเรียนด้วยสีหน้าเหม็นเบื่อ เขานั่งเท้าคางถอนหายใจยาว มองดูเพื่อนวิ่งวุ่นไปมา ก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลงเมื่อคุณครูหน้าคุ้นเดินเข้ามาหยุดยืนด้านหน้าห้อง ทุกคนพูดประโยคเดิมๆวนซ้ำไปมา เว้นก็แต่เด็กมอหนึ่งหน้ามึนคนนั้น ดวงตาคู่เล็กกวาดมองไปรอบๆ จนกระทั่งไปตกอยู่ตรงร่างของคนหน้าคุ้นที่กำลังเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าห้องเรียน ดวงตาดุตั้งแต่เด็กเลื่อนมามองเขาเพียงนิด แล้วก็ชำเลืองไปทางอื่นจนแอบทำให้คนถูกมองหงุดหงิดนิดหน่อย

เด็กใหม่อย่างนั้นหรือ

ไม่รู้ล่ะ หน้าตาแบบนั้น ไม่อยากเป็นเพื่อนกับเจ้าของต้นส้มหรอก

เด็กน้อยนั่งลงกับโต๊ะ แอบมองดูแผ่นหลังของ ‘เจ้าของต้นส้ม’ ไม่วางตา แต่ก็ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัว พอถูกมองกลับก็รีบยกสมุดขึ้นมาบังตัวเองทันที นึกโล่งอกที่คิดว่าเขาคงไม่ทันเห็นว่าตัวเองแอบมองอยู่ ตัวแสบของห้องพรูลมหายใจยาว เขาค่อยโผล่หัวขึ้นมาทีละนิดเพื่อแอบมองดูเด็กใหม่คนนั้น แสงแดดอ่อนๆที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างห้องเรียนตกกระทบเสี้ยวหน้าของเขาเพียงนิดจนแอบรู้สึกร้อน แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็กลับรู้สึกรักในแสงแดดยามเช้าของวันเช่นนี้มากเหลือเกิน รู้ตัวอีกทีก็เผลอกางสมุดแล้วเอนหัวลงไปเสียแล้ว

วันนี้เป็นอีกวันที่ประหลาด

เขาไม่รู้เลยว่าวันนี้ครูสอนอะไรบ้าง เด็กน้อยมอหนึ่งปั่นจักรยานกลับบ้านด้วยหัวอันว่างเปล่า

สิ่งเดียวที่เขาเรียนรู้จากที่โรงเรียน มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น

เจ้าของต้นส้มน่ะ จริงๆแล้วชื่อโก๋

น่าหงุดหงิดชะมัด

เนื้อเรื่อง