Fic:SHINee Just You Alone [JONGKEY]

ลำดับตอนที่ #5 : ll CHAPITRE 4 ll

ll CHAPITRE 4 ll

  แสงแดดสอดส่องลอดผ่านผ้าม่านทำให้เห็นร่างสองร่างเปลือยเปล่าที่นอนกอดกันอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา ร่างหนาขยับน้อยๆทำให้ร่างบางรู้สึกตัวตื่น มองไปยังหน้าต่างเห็นแสงอาทิตย์ที่ผ่านผ้าม่านมาก็ทำให้รู้ว่าถึงเวลาเช้าแล้ว

  คีย์นึกย้อนถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก็อดเขินไม่ได้ ไม่น่าเชื่อว่าเค้ากับผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆได้หลอมรวมกันเป็นสามีภรรยาอย่างสมบูรณ์แล้ว คีย์ตะแคงข้างไปทางจงฮยอนใช้นิ้วเรียวจิ้มแก้มของจงฮยอนเบาๆหลายครั้ง ทำให้จงฮยอนตื่นลืมตาขึ้นมา

           ''ซนแต่เช้านะคีย์'' จงฮยอนพูดแล้วเขยิบไปหอมแก้มนุ่มนิ่มหนึ่งทีแล้วรับคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอด

           ''จงฮยอน...''

           ''หื้ม?..''

           ''คีย์ให้จงฮยอนทุกอย่างแล้วนะ..ทุกอย่าง..จริงๆ'' คนตัวเล็กพูดเสียงเบาพลางซุกหน้าลงแผ่นอกแกร่ง

           ''ฉันรักคีย์..'' จงฮยอนลูบผมคีย์เบาๆ

           ''คีย์ก็รักจงฮยอน..คีย์ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้''

           ''แต่ฉันคิดมาตลอดว่ามันต้องมีวันนี้..วันที่ฉันและคีย์รักกันอย่างสมบูรณ์แบบ''

           ''บ้า><...อาบน้ำแล้วไปกินข้าวดีกว่าหิวจะตายแล้ว'' คีย์ก้มลงหยิบชุดคลุมที่ตกอยู่ข้างเตียงขึ้นมาใส่

           ''แต่ฉันไม่หิว..ฉันกินคีย์จนอิ่มแล้ว''

           ''ทะลึ่ง..'' คีย์พูดแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

           ''คีย์ฉันอาบด้วย!'' จงฮยอนหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินตามคีย์เข้าห้องน้ำไป

           ''อ้าว!ว่าไงสามีภรรยามือใหม่'' คุณคิมพูดเมื่อเห็นคีย์กับจงฮยอนนั่งลงที่โต๊ะอาหาร

           ''อรุณสวัสดิ์ค่ะ'' คีย์ทักทายทุกคนตอนเช้า

           ''สนุกไหมล่ะจ๊ะ..เมื่อคืน..'' คุณนายคิมยิ้มแป้นแล้วเดินมานั่งร่วมโต๊ะด้วย

           ''แม่ครับ..'' จงฮยอนพูดเป็นเชิงห้ามเพราะกลัวคนตัวเล็กข้างๆนี่จะระเบิดเอา หน้าแดงซะขนาดนั้น

           ''หุหุ..สงสัยเราคงใกล้จะมีหลานให้อุ้มแล้วล่ะคุณ'' คุณนายคิมหันไปคุยกับคุณคิม

แล้วมื้อเช้าก็ผ่านไปอย่างเฮฮา

... ผ่านไป2อาทิตย์..(เร็วมาก)

           ''ฮัลโหล..อืม..ฉันเอง'' เสียงหญิงสาวพูดโทรศัพท์

           ''ห๊ะ!!!อะไรนะ!!!จงฮยอนแต่งงานแล้ว!!''

           ''จองตั๋วไปเกาหลีให้ฉันด่วนเลย..เอาไฟล์บินที่เร็วที่สุด!'' หญิงสาวเสียงแหลมสั่งคนในโทรศัพท์

ณ สนามบินอินชอน..

           ''เกาหลี...ก็ไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่นี่'' หญิงสาวรองเท้าส้มเข็มดูแล้วดูมีชาติตระกูลสุดๆแว่นกันแดดสุดหรูกระเป๋าแบรนด์ดังเดินอยู่ท่ามกลางผู้คนในสนามบิน

           ''ฉันมาหาคุณแล้ว..จงฮยอน''

           ''อืมมม..อย่าสิจงฮยอน..คิก''

--rrrrrrrr—

           ''จงฮยอนโทรศัพท์.. มารับโทรศัพท์ก่อน'' คีย์พูดสั่ง จงฮยอนที่กำลังซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นของภรรยาอยู่ก็ต้องหยุดมารับโทรศัพท์

           (ฮัลโหล!!จงฮยอนหรอ!!)

           ''อืม..มีอะไรเฮนรี่''

           (ยัยตัวร้ายมาเกาหลีแล้ว!)

           ''ใครนะ..อย่าบอกนะว่า....''

           (เออ!ยัยชินเซคยองมาเกาหลี)

           ''เซคยองอ่ะนะ...จริงหรอ''

           (เออสิวะ!เนี่ย ฉันอยู่สนามบินมาส่งญาติแล้วเจอยัยเซคยองเดินเฉิดฉายอยู่กลางสนามบินเนี่ย)

           ''แล้วไง ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันซะหน่อยนึง''

           (โถ..ไม่เกี่ยว เออ ฉันโทรมาเตือนเฉยๆ ระวังยัยปีศาจนั่นจะทำให้คีย์กับแกเข้าใจผิดกัน)

           ''ฉันกับคีย์รักกันจะตาย''

           (เออรู้ โทรมาเตือนเฉยๆ แค่นี้ล่ะ) จงฮยอนวางโทรศัพท์ลงแล้วหันไปหาคีย์

           ''จงฮยอนใครโทรมาหรอ'' คีย์ที่นอนอยู่ใต้ร่างจงฮยอนถาม

           ''เพื่อนน่ะ..ไม่มีอะไรหรอก..เรามาต่อกันเถอะ''

  พูดเสร็จก็ก้มลงไปที่ซอกคอขาวอีกครั้ง ส่วนคีย์ก็หัวเราะคิกคัก ภายในห้องมีแต่เสียงหัวเราะ พอผ่านไปสักพักมันก็กลายเป็นเสียงครางหวานของเจ้าตัวเล็กแทน..

--เช้าของอีกวัน—

ผู้หญิงหุ่นดีดูเซ็กซี่เดินเข้ามาภายในคฤหาสน์ใหญ่ คีย์ที่เดินลงบันไดมาก็พบพอดี

           ''นี่!!เธอน่ะมานี่หน่อย'' ผู้หญิงที่เพิ่งเข้ามาเยือนกวักมือเรียกคีย์ให้มาหา ซึ่งคีย์ก็เดินเข้าไป

           ''จงฮยอนอยู่ไหม'' ผู้หญิงคนนั้นถาม คีย์ก็มองอย่างงงๆ

           ''ป้าเป็นใครอ่ะ'' คำพูดของคีย์ทำเอาหญิงคนนั้นชะงักเล็กน้อย

           ''ว้ายยตาย!เรียกใครป้ายะ..เด็กนี่น้าสงสัยจะลูกคนใช้สินะ..งั้นก็จำฉันไว้ดีๆนะ ฉันน่ะ ชินเซคยอง อีกไม่นานฉันจะมาเป็นภรรยาของจงฮยอน'' เซคยองพูดอย่างหยิ่งยโส คำพูดของเซคยองทำเอาคีย์ขึ้นทันที

           ''นี่!!ป้าฉันไม่ใช่เด็กนะฉันเรียนจบแล้ว..แล้วป้าไม่รู้รึไงว่าจงฮยอนเขาแต่งงานแล้วน่ะ''

           ''ก็รู้...แต่เดี๋ยวไม่นานก็เลิกกัน ฉันจะเป็นคนจัดการเอง''

           ''ป้า!!ป้าเป็นอะไรกับจงฮยอน!!''

           ''เป็นอะไรน้าาา..หุหุหุ..แฟนเก่า..แฟนใหม่..หรือว่าที่ภรรยาดีล่ะ''

           ''ยัยป้านี่!!ออกไปจากบ้านนี้เลยนะ''

           ''ตายละ!นังเด็กนี่มีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉัน ไปเรียกจงฮยอนมาให้ฉันเลยนะ''

           ''ก็ได้..รออยู่ตรงนี้ล่ะป้า!'' คีย์ตอบรับแล้วเดินขึ้นไปที่บันได

--วันนี้มีเรื่องเคลียกันยาวแน่..คิมจงฮยอน!!—

           ''จงฮยอนๆ..นี่ๆๆๆ..ตื่นเลยนะ..ตื่น!'' คีย์ทุบกระหน่ำลงไปร่างที่ยังนอนขดอยู่ใต้ผ้าห่ม

           ''โอ้ยๆ!เจ็บๆ..มีอะไรคีย์!'' คนพึ่งตื่นตอบกลับด้วยอาการสลึมสลือ

           ''มีคนมาหา..รีบลงไปให้ไวเลย!'' คีย์สั่งก่อนจะเดินออกจากห้องไปก่อน

  จงฮยอนเดินลงมาจากห้องด้วยอาการที่ยังไม่ตื่นสักเท่าไร แต่พอเห็นคนที่มาหาแล้วก็หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เซคยองพอเห็นจงฮยอนก็รีบรุดตัวเข้าไปกอดจงฮยอนทันทีโดยไม่สนใจสายตาของคีย์ จงฮยอนก็ตกใจอยู่ไม่น้อยพยายามผลักตัวเซคยองออก

           ''เซคยองคุณมาทำไม!''

           ''มาหาจงฮยอนไงคะ..เซคยองคิดถึ๊งคิดถึง..แต่งงานแล้วก็ไม่บอกนะคะ..คิดจะนอกใจเซคยองรึไงกัน'' เซคยองเกาะแขนจงฮยอนไว้ คีย์คิดว่าถ้าเธออยู่ต่อไปเธอต้องทนไม่ได้แน่

           ''คีย์ไปก่อนนะมีอะไรจะคุยกันก็เชิญเลย'' คีย์พูดแล้วเดินขึ้นห้องไปโดยไม่หันหลังกลับมา แม้จงฮยอนพยายามเรียกก็ไม่หันไปมอง..

           ''เด็กนั่นใครคะจงฮยอน''

           ''ภรรยาผมเอง''

           ''อุ๊ยตายนั่นเองน่ะหรอ..ว่าแต่จงฮยอนแต่งงานทั้งทีไม่บอกให้เซคยองรู้เลย''

           ''เราไม่ได้เป็นอะไรกันเซคยอง''

           ''ทำไมคุณพูดแบบนี้ล่ะคะจงฮยอน!''

           ''จริงไหมล่ะเซคยอง..ผมรู้ว่าคุณรักผม แต่ผมไม่สามารถรักคุณได้ มาที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์หรอกคุณ กลับไปเถอะ''

           ''จงฮยอนคะ...''

           ''กลับไปเถอะครับ''

           ''ก็ได้ค่ะ!แต่เซคยองจะไม่หยุดแค่นี้แน่ยังไงเซคยองต้องทำให้จงฮยอนมารักให้ได้'' เซคยองพูดอย่างอารมณ์เสียหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายแล้วเดินออกจากคฤหาสน์ไป จงฮยอนก็ได้แต่มองตามอย่างเหนื่อยใจ

  เซคยองหลงรักจงฮยอนมากเมื่อหลายปีก่อนแต่จงฮยอนไม่มีทางรักใครได้นอกจากคีย์คนเดียว แต่จงฮยอนก็ผิดที่ทำตัวเหมือนให้ความหวังกับเธอ จนเธอหลงเข้าใจผิด จงฮยอนกำลังพยายามจะไปอธิบายแต่มันก็สายไปเมื่อเซคยองไปต่างประเทศแล้วก็ไม่ได้เจอกันตั้งแต่นั้นมา จนถึงวันนี้เซคยองก็ยังเข้าใจผิดอยู่ จงฮยอนรีบตามคีย์ขึ้นไปบนห้องกลัวว่าอีกคนจะเข้าใจผิดไปกว่านี้สิ..

           ''คีย์...'' จงฮยอนเดินไปนั่งโซฟาข้างคีย์

           ''คุยเสร็จแล้วหรอ'' คีย์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาที่จงฮยอนไม่เคยได้ยินมาก่อน

           ''คีย์อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะฉันกับเซคยองไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ''

           ''ไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นหรอ?..แล้วมาหาที่บ้านกับกอดกันซะแน่นขนาดนั้นมันคืออะไร!!!!!!''

           ''คีย์ไม่ใช่นะ''









          ''แล้วจงฮยอนไปแอบพบกันตอนไหน..คีย์อยู่กับจงฮยอนมาตั้งแต่มัธยมแล้วนะ''

           ''ตอนมหาลัยน่ะ แต่คีย์..''

           ''อ่อ..งั้นแสดงว่าจงฮยอนเริ่มนอกใจคีย์ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วสินะ!''

           ''ไม่นะ..เซคยองตามฉันเอง''

           ''ถ้าจงฮยอนไม่ไปทำท่าให้ความหวังป้านั่นก็ไม่ติดจงฮยอนแจหรอกนะ!'' อันนี้คีย์ก็พูดถูกถ้าจงฮยอนไม่ให้ความหวังเซคยองก็คงหมดรักเขาแล้ว

           ''เห็นไหม!ไม่ตอบแสดงว่าคีย์พูดถูก...วันนี้คีย์จะไปนอนห้องคีย์ส่วนจงฮยอนนอนห้องนี้ไปแล้วกัน'' คีย์น้ำตาคลอจงฮยอนพยายามจะเช็ดออกให้แต่คีย์ก็เอี่ยวตัวหลบ

           ''คีย์....''

           ''คีย์ว่าตอนนี้เราคงจะคุยกันไม่รู้เรื่องไว้เราค่อยคุยกันทีหลังนะ'' คีย์เดินออกไปจากห้องจงฮยอนแล้วเดินไปห้องถัดไปที่เป็นห้องของตัวเองที่ไม่ได้เข้ามานอนนานมากแล้วแต่ก็มีเมดมาทำความสะอาดให้ทุกวัน คีย์ทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่มสีชมพูอ่อน หยิบโทรศัพท์กดเบอร์เพื่อนสนิท แล้วรอสัญญาณตอบรับจากอีกคน

           ''ฮัลโหล..แทมินหรอ''

           (อื้ม..ว่าไงคีย์)

           ''วันนี้ฉันไม่สบายใจเลย..''

           (เรื่องอะไรหรอ?)

           ''เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังตอนเจอกันนะ..วันนี้..ไปดื่มกันเถอะ''

           (เฮ้ยคีย์..ร้อยวันพันปีไม่เคยจะเห็นแตะแอลกฮอล์..วันนี้นึกอะไรเนี่ย)

           ''ช่างเถอะ..จะไปหรือไม่ไป''

           (ขนาดนี้แล้วไปอยู่แล้วล่ะ)

           ''งั้นแค่นี้ก่อนนะ..เจอกัน''

           (จ้า)

--20.00 น.—

  จงฮยอนเดินลงบันไดมาว่าจะหานมอุ่นๆไปให้คนตัวเล็กแต่ต้องตกใจด้วยเพราะคนที่กำลังเดินลงมา หญิงสาวในชุดรัดรูปกระโปรงสั้นแค่คืบเดียวอวดขาเรียวสวยรองเท้าส้นสูงสีดำ ผมสีดำถูกปล่อยแล้วดัดลอน การแต่งหน้าแม้จะเบาบางแต่ก็ทำให้ใบหน้าดูโดดเด่นและเซ็กซี่..

           ''คีย์!..จะไปไหน..ทำไมแต่งตัวแบบนี้'' จงฮยอนรีบเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าคีย์ทันที

           ''คีย์จะไปเที่ยวไม่ต้องห่วงเดี๋ยวคีย์กลับมาเอง''

           ''ไม่ให้ห่วงได้ไง..แต่งตัวแบบนี้..แถมตอนนี้ดึกแล้วนะ''

           ''ทีเมื่อก่อนจงฮยอนยังเคยกลับเช้าของอีกวันเลย..คีย์ขอไปเที่ยวแค่นี้ก็ไม่ให้ไป''

           ''ยังโกรธฉันอยู่อีกหรอคีย์''

           ''ใช่คีย์โกรธ..แต่ถ้าจงฮยอนให้คีย์ไปคีย์จะหายโกรธและกลับไปเป็นเหมือนเดิม''

           ''จริงหรอคีย์..แต่ไปตอนกลางคืนมันอันตรายนะคีย์''

           ''จะให้คีย์ไปหรือไม่'' คีย์ไม่สนคำที่จงฮยอนเอ่ยซักนิด

           ''ก็ได้คีย์..แต่คีย์ห้ามกลับดึกนะ''

           ''แค่นี้ก็จบเรื่องจงฮยอน..เวลากลับน่ะ..คีย์ไม่รับปากนะ'' แล้วคีย์ก็เดินขึ้นรถไป

           ''เด็กดื้อ...'' จงฮยอนพูดกับตัวเองเบาๆหยิบเสื้อคลุมที่แขวนอยู่ใกล้ๆแล้วขับรถอีกคันตามคีย์ไป  

TBC.