นิยาย Listen your heart : Dek-D.com

(ออฟไลน์=ยังไม่อัพจ้ะ จุ้บๆ)

I can not read your mind...

ฉันคนเดียวหรือเปล่าที่ได้ยินเสียงความในใจของใครต่อใครได้ แต่เหตุใดที่ความในใจของผู้ชายคนนั้นฉันถึงไม่ได้ยิน...

สิ่งที่ฉันสามารถทำได้มาตลอดคืออ่านใจคนได้ อ่านความคิดของคนเหล่านั้นได้โดยที่พวกเขาไม่ต้องเอ่ยออกมา แต่กับผู้ชายคนนี้ฉันไม่เคยเลยที่จะได้เข้าไปอ่านความในใจของเขา เขาเป็นคนเดียวจริงๆเหรอที่ฉันไม่สามารถเข้าถึงได้.... คิง

........................................................................................................

Intro*

ฉันชื่อ ฟองนม เป็นผู้หญิงธรรมดาหน้าจิ้มลิ้มน่ารักคนหนึ่งที่มีความสามารถในการอ่านความคิด อ่านความในใจของคนอื่นได้ ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าได้สิ่งนี้มาตั้งแต่เกิดหรือเปล่า แต่ที่รู้แน่ๆคือตั้งแต่จำความได้ฉันก็ได้ยินเสียงคนกำลังคิด กำลังบ่น กังวลหรือด่าทออะไรต่างๆนาๆทั้งๆที่คนเหล่านั้นไม่ได้พูดออกมาสักแอะ และฉันก็ชอบพูดความคิดพวกนั้นออกไป จนใครๆก็บอกว่าฉันเป็นคนพูดตรง(เกินไป) แต่ก็แน่ล่ะ ฉันเป็นผู้หญิงซื่อตรงคนหนึ่งที่ไม่ชอบพูดจาอ้อมค้อมอ้อมโลกนี่นา คิดอะไรฉันก็บอกไปแบบนั้น ซึ่งมันจะเป็นแบบนั้นตลอดไป....
ฉันยังเป็นนักศึกษาอยู่ปี 2 คณะสถาปัตฯ มีแต่คนเขาบอกว่าเรียนคณะทางศิลป์ๆแบบนี้สบาย แต่ฉันอยากบอกว่ามันก็ไม่ได้สบายอะไรขนาดนั้น รายงานก็เป็นปึกๆ แถมค่าเทอมก็ใช่ว่าจะถูก ค่าเรียนมหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนนี่แพงกว่าที่อื่นถึงสองเท่าด้วยซ้ำ ฉันเลยต้องทำงานพิเศษที่ร้านของ เหมย เพื่อนสนิท ฉันก็ไม่ใช่ยากจนถึงต้องทำงานเพิเศษหรอก เพียงแต่ฉันไม่อยากแบมือขอเงินพี่สาวน่ะ เพราะฉันก็เกรงใจ พี่สาวฉันเองก็เพิ่งเรียนจบเงินเดือนก็ยังไม่คงที่ ฉันเลยไม่อยากรบกวน พ่อฉันเสียชีวิตตั้งแต่ฉันยังเด็ก และแม่ฉันก็เพิ่งเสียชีวิตด้วยอุบัติเหต์ทางรถยนต์เมื่อไม่กี่ปีก่อน ฉันก็เลยต้องอยู่กับพี่สาว ทุกวันนี้ฉันก็ยังสบายอยู่ มรดกที่พ่อกับแม่ให้ไว้ยังมีถมเถ แต่ก็ก็จะเก็บไว้ใช้ตอนแก่เฒ่า ถ้าเอามาใช้ตอนนี้ไม่นานมันก็ต้องหมด....
วันนี้ก็เช่นเดิมที่เลิกเรียนแล้วฉันต้องเดินออกจากมหาวิทยาลัยประมาณ150เมตรก็จะเจอร้านกาแฟที่ฉันทำงานอยู่ เมื่อฉันเข้ามาในร้านก็ได้ยินเสียงหลายๆคนที่นั่งจิบกาแฟอยู่คิดเรื่องราวต่างๆนาๆ ฉันไม่ได้เห็นความคิดพวกนั้นเป็นตัวอักษรหรอกนะ แต่ได้รับรู้ออกมาเป็นเสียงเหมือนพวกเขาพูดออกมา และฉันไม่ได้อยากได้ยินด้วย คิดดูสิว่าฉันจะรำคาญขนาดไหนที่ได้ยินคนอื่นคิด มันช่างหนวกหูเสียนี่กระไร เฮ้อแต่ฉันก็ชินแล้วล่ะ

รับอะไรดีคะ ? ฉันถามลูกค้าที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ขณะที่กำลังก้มหน้าเอาแก้วกาแฟใส่ถุงเพื่อให้ลูกค้าคนอื่นอยู่

เอาคาปูชิโน่กับลาเต้ เสียงของลูกค้าบอก และฉันก็ตอบกลับไปว่า...

ตอนนี้ลาเต้หมดค่ะ จะรับอะไรแทนดีค่ะ ฉันบอกและยังเดินไปหยิบโน่นหยิบนี่

คาปูชิโน่กับลาเต้ ลูกค้าคนนั้นยังยืนยันคำเดิมซึ่งฉันก็ต้องปฏิเสธอีกรอบ...เขาไม่ได้ยินหรือว่าตั้งใจจะกวนประสาทฉันกันแน่นะ ลูกค้าแบบนี้ฉันเจอมาบ่อยจนเอือมระอาแล้วเหมือนกัน

ลาเต้หมดแล้วค่ะ รับอย่างอื่นได้มั้ยค่ะ!? ฉันบอกด้วยอารมณ์ที่เริ่มฉุนๆ

จะเอาลาเต้! ลูกค้าคนนี้บอกแล้วเอาแขนขึ้นมาตั้งทาบบนเคาน์เตอร์....แปลกนะ ที่ปกติฉันต้องได้ยินความคิดเขาไปแล้วนี่ว่าเขาคิดอะไรต้องการแกล้งฉันหรือเปล่า แต่นี่ไม่! ฉันไม่สามารถรับรู้อะไรได้เลย

ฉันเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของคำพูดที่แสนยียวนกวนประสาทนั้น....ให้ตายเถอะ! ฉันไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองจริงๆ ผู้ชายคนนี้หล่อเกินบรรยาย ผมสีดำสนิทที่ถูกซอยสไลด์ระต้นคอรับกับใบหน้าอันเรียวสวย จมูกโด่ง ริมฝีปากแดงระเรื่อ นัยน์ตาสีดำที่ฉันอ่านใจไม่ออก แขนขาวๆที่ทาบอยู่บนเคาน์เตอร์สีดำช่างตัดกันดดยสิ้นเชิง ผู้ชายคนนี้หล่อมากจนทำให้ฉันหลงไหลได้เลยนะเนี่ย...เดี๋ยวนะ! ฉันคิดอะไรอยู่ ทำงานสิทำงาน เมื่อกี้เขากวนประสาทฉันอยู่
ลาเต้หมดแล้วค่ะ คุณไม่เข้าใจหรือไงค่ะ! ฉันกระชากเสียงใส่อย่างฉุนเฉียว และเขาก็หลุดขำออกมานิดหนึ่ง

นี่! ฉันล้อเล่นน่ะ จริงจังเกินไปนะเธอเนี่ย เขาบอกแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์....เขาคิดว่าฉันล้อเล่นกับเขาด้วยหรือไงกัน

ฉันไม่มีเวลามาล้อเล่นนะ ฉันทำงานอยู่ถ้าจะกวนประสาทมันไม่ใช่เวลานี้ ฉันต่อว่าเขาอย่างไม่พอใจ และเขาก็ทำหน้าเหมือนเด็กไร้เดียงสาไม่รู้อีโหน่อีเหน่...เขาคงเป็นผู้ชายคนเดียวในโลกที่กวนประสาทผู้หญิงตอนทำงานได้ เหอะ!

ฉันชงกาแฟคาปูชิโนที่เขาสั่งไว้สองแก้วเพื่อทดแทนแก้วที่เป็นลาเต้ และเมื่อเสร็จแล้วฉันก็วางแก้วทั้งสองลงที่เคาน์เตอร์อย่างกระแทกกระทั้น นั่นทำให้เขาหันมองฉันอย่างงุนงง

ขอบใจนะยัยนมจืด... เขาบอกแล้ววางบัตรเครดิตไว้บนเคาน์เตอร์และเดินออกไปที่โต๊ะด้านนอกพร้อมกับแก้วกาแฟซึ่งที่โต๊ะนั้นมีผู้ชายนั่งอยู่อีกสองสามคน...เขาเรียกฉันว่านมจืดเหรอ แต่ช่างเถอะ! มันไม่ได้สำคัญอะไรมาก

ฉันจัดการเช็คบิลค่ากาแฟให้เขาเรียบร้อยก็ต้องนำบิลกับบัตรเครดิตนั้นไปให้เขาอีก...เฮ้อ! เห็นหน้าเขาแล้วฉันใจสั่นปลกๆ ฉันยังงงๆอยู่เลยว่าทำไมฉันถึงไม่ได้ยินเสียงความคิดของเขา

นี่บิลกับบัตตรของนาย ฉันบอกและวางสองสิ่งนั้นไว้บนโต๊ะ

ว่าแล้วว่าต้องน่ารักน่าหม่ำเหมือนที่คนอื่นบอก อิอิ

เสียงของผู้ชายผมสีน้ำตาลทองที่หน้าตาหล่อเหลาไม่แพ้อีตาลูกค้ากวนประสาทพูดขึ้น

ขอโทษนะคะคุณหัวทอง ช่วยนินทาฉันเบาๆก็ได้ ฉันบอกแล้วยิ้มแหยะๆให้เขาไป

เฮ้ย! เปล่าพูดนะ แค่คิดเฉยๆ นายหัวทองทำหน้าอึ้งนิดหน่อยแล้วรีบปฏิเสธ...เอ่อใช่ นั่นมันความคิดของเขานี่นา ฉันลืมไปซะสนิทเลยล่ะ

แกคิดอะไรวะไอ้กัปตัน อีตาลูกค้ากวนประสาทถามอย่างงงๆ....นายหัวทองชื่อกัปตันนี่เอง

ก็รู้ๆกันอยู่น่าไอ้คิง อย่าให้ฉันพูดเลย กัปตันบอกแล้วยกแก้วกาแฟขึ้นื่ม....อีตากวนประสาทชื่อคิง ชื่อช่างไม่เหมาะกับจิตเอาเสียเลยจริงๆ
...............................................................................

จบไปแล้วนะสำหรับบทนำ ที่จริงจะอัพบทนำพรุ่งนี้แต่พอดีว่างเลยรีบๆ ฮ่าๆ เป็นไงมั่งจ้าชอบรึปล่าวบอกกล่าวกันได้เลยน้า มีข้อผิดพลาดช่วยติชมหน่อยนะจ้ะ คอมเมนต์กันหน่อยจะขอบคุณมากๆ เม้นได้เม้นเลยนะไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ตอบ จะชี้แจงแถลงไข และใส่ใจทุกคอมเมนต์เลยค่ะ รักรีดเดอร์นะคะ พรุ่งนี้อัพบทที่ 1 โอเคชิมิ? ฮ่าๆๆๆ ^^

08.05.55 @ night