ห้องเก็บของเฉยๆค่ะ

ลำดับตอนที่ #9 : คำขอบคุณ/เมื่อถึงวันที่สองคู่กัดต้องเดินแฟชั่นโชว์

ต่อจากตอนที่แปด

    5 นาทีผ่านไปหลังจากที่อันนะฟื้นขึ้นมา


"งั่มๆๆๆ ....หงับๆๆๆ ..." .เสียงเคี้ยวอาหารดังออกมาจากปากของอันนะอย่างไม่หยุด ท่าทางเหมือน

กับคนอดอยากตายอยากไม่ได้กินข้าวมา 10 วัน ทั้งๆที่เมื่อประมาณ 2

ชั่วโมงก่อนอันนะพึ่งจะกินข้าว

ห่อสาหร่ายไปประมาณ 20 อัน ...เฮ่อ....กระเพาะอาหารของยัยตัวเล็กทำด้วยอะไรกันแน่เนี่ย?!......

..... ตอนนี้ครูคาคาชิกับครูคาสึฮะกำลังคุยเรื่องงานแฟชั่นโชว์กับมิวาโกะซังต่ออยู่.... ส่วนนารุโตะ

ก็กำลังเดินออกไปข้างนอกพร้อมกับซากุระ ...ดูเหมือนว่าสองคนนี้จะไปหยิบอะไรบางอย่างอยู่....

ส่วนเจ้าหัวเป็ดก็ยังคงยืนเก๊กท่ากอดอกพิงกำแพงอยู่ที่มุมห้อง โดยที่สายตาของเขากำลัง จับจ้อง

ไปที่อันนะอย่างไม่รู้ตัว  [ หลงรักแล้วล่ะสิ 55 ]    " นี่...อันนะ เมื่อกี้เธอไปทำอะไรมาน่ะถึงได้เป็น

ลมหมดสภาพแบบนั้น? " อีริถามอันนะด้วยความสงสัย " งั่มๆๆ...หือ?  เมื่อกี้เธอพูดว่าไงนะ?"

อันนะที่มัวแต่กินข้าวปั้นกับแซนวิชอย่างหิวโหยจนไม่ได้สนใจที่อีริพูด หันกลับไปถามอีริ

" เฮ่อ....ยัยอันนะนี่...." อีริคิด " ฉันถามว่าเมื่อกี้เธอไปทำอะไรมาถึงได้เป็นลมหมดสภาพแบบนั้นน่ะ"

อีริตอบอันนะไปอีกที " หือ?!! " อันนะหยุดเคี้ยวข้าวทันทีเมื่อได้ยินที่อีริถาม.... " ก็เพราะยัยหน้าแก่

นั่นน่ะสิ!!!!!!! ที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้!!!!!!!" ร่างเล็กตะโกนออกไปอย่างโมโห เธอยังรู้สึกเจ็บใจไม่หาย

เมื่อนึกถึงมิกิ ....เด็กผู้หญิงที่มาว่าเธอว่าตัวเตี้ยกับไม้กระดาน  " เอ๋?... .ยัยนั่นเป็นใครเหรออันนะ?"

" เป็นใครน่ะเหรอ............ งั่ม!!!!! " จู่ๆร่างเล็กก็กัดแซนด์วิชขาดออกครึ่งนึงทันทีด้วยความโมโห

พร้อมกับเคี้ยวมันเข้าไปอย่างรุนแรงด้วยท่าทางที่ดูมูมมาม.... ทำเอาคนที่เห็นตกใจไปไม่น้อย   

       " ยัยนี่เป็นผู้หญิงจริงๆรึเปล่าเนี่ย......." ซาสึเกะคิดอย่างละเหี่ยใจเมื่อเห็นท่ากินที่ดูมูมมามของ

อันนะ......... " จะ.. ใจเย็นๆสิอันนะ....." อีริพยายามพูดเมื่อเห็นท่าท่างที่โมโหจัดของอันนะ..สงสัย

ว่าคนๆนั้นคงจะทำให้ยัยตัวเล็กโกรธน่าดู  "

ยัยป้าแก่นั่น!!!!...บังอาจมาทำข้าวกล่องของยัยมะโหนกตก!!!! ...


ทั้งๆที่ฉันกะว่าจะกินข้าวกล่องที่ยัยมะโหนกเอามาแท้ๆ!!! เจ็บใจที่สุดเล้ยยยย!!!!! "

อันนะตะโกนออกมาอย่างโมโหอีกที คราวนี้เธอเอาแซนด์วิชที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งโยนเข้าปาก

แล้วเคี้ยวมันลงไปด้วยความโมโหอีกที..." หนอย.... ไม่ใช่แค่นั้นนะ!! ยัยป้านั่น.. บังอาจมาหาว่า

ฉันคนนี้ตัวเตี้ย.....แล้วก็หาว่าฉันเป็นสาวไม้กระดานอีกต่างหาก!!!!!  แล้วแบบนี้ใครเค้าจะไม่โมโห

กันเล่า!!!! " อันนะตะโกนออกไปพลางหยิบข้าวปั้นใส่ลง่ปากอีกก้อนหนึ่ง........" แถมยัง..........."

หาว่าชั้นไปยั่วไอ้หมอนั่นอีกด้วย!!!!! "  อันนะตะโกนพร้อมกับชี้ไปที่หน้าซาสึเกะ........ " ยัยแก่นั่น

คิดได้ไงว่าคนอย่างชั้นจะไปยั่วหมอนั่นน่ะ!!!!  หัวเป็ดอย่างนั้นไม่มีทางซะหรอก!!!! " ยัยตัวเล็ก

ตะโกนออกมาอย่างโมโห พร้อมกับเอาข้าวปั้นยัดเข้าปากไปอีกสองลูก..." หึ... เธอนี่ชอบคิดไปเอง

จริงๆด้วยสินะ... อย่าลืมสิ.....ถึงเธอจะมายั่วชั้น ชั้นก็ไม่รู้สึกกับสาวแผ่นกระดาษแบบเธออยู่แล้ว"

ซาสึเกะตอบอันนะอย่างหน้าตาย..แต่ว่า " บอกแล้วไงว่าอย่ามาเรียกว่าแผ่นกระดาษน่ะ!! ไอ้หัวเป็ด

ขี้เก๊ก!!!! " อันนะไม่พูดเปล่า แต่เธอดันหยิบข้าวปั้นปาใส่ซาสึเกะ.. ทว่า เด็กหนุ่มก็ยังคงหลบได้

เหมือนเคย...." อันนะ ..เธออย่าพึ่งโมโหสิ...ตอนที่เธอเป็นลมน่ะ ซาสึเกะคุงเค้าเป็นคนพาเธอมาที่

ห้องพักนี่นะ..." อีริพูดอย่างเหนื่อยหน่ายใจ เมื่อเห็นเพื่อสาวของเธอโมโหแบบไม่ฟังอะไรอีกแล้ว....

" อ๊ะ...นาย...ช่วยชั้นไว้...อีกแล้วงั้นเหรอ?" อันนะพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา.....ตอนนี้อารมณ์เธอเริ่ม

เย็นลงแล้ว..เย็นลง..เพียงเพราะได้ยินว่าเจ้าหัวเป็ดช่วยเธอเอาไว้ [ เริ่มชอบไอหัวเป็ดแล้วล่ะสิ:แน็ต ]

....ซาสึเกะไม่ได้พูดอะไรกลับไป...แต่ตอนนี้เขาเดินออกไปจากห้องแล้ว..." นี่..ยัยอันนะ....ชั้นว่านะ

เธอน่ะควรจะมองซาสึเกะคุงในแง่ดีบ้างนะ ......เท่าที่ดูแล้วน่ะ....ซาสึเกะคุงเค้าดีกับเธอจะตายไป"

อีริพูดพลางยิ้มให้กับอันนะ  " อะ...หา?! ....หมอนั่นน่ะเหรอดีกับชั้น??? ...ทั้งๆที่เอาแต่ว่าชั้นแทบจะ

ทุกครั้งที่เห็นหน้ากันเนี่ยนะ???  "  อันนะถามอีริด้วยน้ำเสียงที่สงสัยสุดๆ...ว่าอย่างเจ้าขี้เก๊กนั่นน่ะ

จะหวังดีกับเธอจริงๆ... ".. เฮ่อ... เธอนี่เบ๊อะจริงๆด้วยนะยัยอันนะ.... " อีริพูดอย่างเหนื่อยหน่ายใจ

" หา??? " ....." ลองนึกให้ดีๆสิ ว่าครั้งที่ผ่านมาน่ะ ซาสึเกะคุงเค้าช่วยอะไรเธอเอาไว้บ้าง.........

แล้วก็นะ....ปกติน่ะ ซาสึเกะคุงเค้าจะดูเย็นชาใช่มั้ยล่ะ... แต่ว่าพออยู่กับเธอทีไรน่ะ... ก็จะทะเลาะกับ

เธอทุกทีเลย..." อีริพูด "  หาา...ทะเลาะกันเนี่ยนะ..มันดีตรงไหน?? " อันนะถามอีริกลับไป

"... เธอนี่..ไม่เคยสังเกตุเลยใช่มั้ย.....ก็เพราะทะเลาะนั่นแหละ.......เค้าว่ากันว่า ...คนที่ทะเลาะกันบ่อย

ๆ... เจอหน้ากันเมื่อไหร่ก็กัดกันเมื่อนั้น.....แต่ว่า........ยิ่งเวลาผ่านไปนานขึ้นเท่าไหร่ ผลลัพธ์มัน

ก็ยิ่งจะออกมาดีขึ้นเท่านั้นแหละ......" อีริตอบกลับไป...... " เอ๋? ไม่เห็นจะเข้าใจเลย?? ทะเลาะกันเนี่ย

นะจะทำให้ดีขึ้น?????? " เด็กสาวตอบกลับไปอย่างงุนงง ท่าทางเธอจะไม่เข้าใจที่อีริพูดจริงๆ

" เอาเถอะนะ....ตอนนี้เธออาจจะยงไม่เข้าใจ...แต๋เดี๋ยวซักวันเธอจะต้องเข้าใจมันได้แน่ๆ "

อีริตอบ " เอ๋?...ซักวันอย่างนั้นเหรอ......" ร่างเล็กพึมพำกับตัวเองเบาๆ "  ยังไงก็ตามนะ ตอนนี้เธอรีบ

ไปขอบคุณซาสึเกะคุงเค้าจะดีกว่านะ....อ้อ...แล้วก็...เอาไอ้นี่ไปให้ซาสึเกะคุงเค้าซะด้วยล่ะ"

อีริพูด พร้อมกับโยนกล่องสี่เหลี่ยมกล่องเล็กๆไปให้กับอันนะ... " พลาสเตอร์ยานี่?...เอามาให้ฉันทำ

ไมเหรอ?? " อันนะถามอย่างงุนงง   " ก็ก่อนหน้านี้ที่เธอจะฟื้นน่ะ เธอดันละเมอคิดว่ามือของ

ซาสึเกะคุงเป็นของกินจนกัดมือเขาเข้าไปซะเต็มแรงเลยน่ะสิ"

"[ที่จริงตรงนี้ก่อนหน้านี้เราไม่ได้บรรยาย ให้อีริถามซาสึเกะว่ามือไปโดนอะไรมาอะค่ะ ฝากบีบรรยายแทนทีนะ]

" หาา!!!....สะ...แสดงว่าทาโกยากินั่นคือมือของหมอนั่นเองหรอกเหรอ?.........." อันนะคิด ตอนนี้

ใบหน้าเธอเริ่มแดงซะแล้ว   " รีบเอาไปให้ซาสึเกะคุงเค้าซะสิอันนะ " อีริพูด  " อืม.....ขอบใจนะ อีริ"

อันนะพูดพร้อมกับเดินออกจากห้องไป...."คนที่ทะเลาะกันบ่อยๆ...เจอหน้ากันเมื่อไหร่ก็กัดกันเมื่อนั้น.

....แต่ว่า........ยิ่งเวลาผ่านไปนานขึ้นเท่าไหร่ ผลลัพธ์มันก็ยิ่งจะออกมาดีขึ้นเท่านั้นแหละ....... "

" อีริต้องการจะบอกอะไรเรากันแน่นะ" อันนะคิดถึงคำพูดของอีริ เธอยังคงสงสัยกับความหมายที่

แฝงเอาไว้ในคำพูดของอีริไม่หาย.........อันนะเดินตามซาสึเกะออกไป  [ สถานที่แบบ ไหนบ่อก

ด้วยเน่อ ]  พร้อมกับตะโกนเรียกซาสึเกะ....." เฮ้!!! นายหัวเป็ด!!! นายนั่นแหละ!!!...." อันนะตะโกน

เรียกซาสึเกะเสียงดัง...ทว่า...เขาไม่ยอมหันกลับมา......." นี่นาย!!! นี่ชั้นเรียกนายๆไม่ได้ยินรึไง?!"

อันนะตะโกนกลับไปอีกที...ทว่า.... ฝีเท้าของซาสึเกะก็ยังคงก้าวเดินต่อไป...เหมือนกับว่าไม่ได้ยิน

ที่อันนะพูด.... " ชิ.....นายอุจิวะ!!!!! นี่นายไม่ได้ยินที่ชั้นเรียกนายอย่างนั้นเหรอ?!! " เด็กสาวตะโกน

กลับไปอีกที......ซาสึเกะหยุดเดินทันทีเมื่อได้ยินอันนะเรียกนามสกลุของเขา...พร้อมกับหันไปหา

ร่างเล็กที่กำลังเดินตามเขามาอยู่  " มีอะไร...ยัยเปี๊ยก? " ซาสึเกะถามเสียงเรียบ " อะ....เอ่อ...คือว่า."

อันนะพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก...." อะไรล่ะ? " ซาสึเกะถามต่ออีก " เอ้อ..คือว่าชั้น.....ชั้นเอา

ไอ้นี่มาให้นาย.... อะ" ร่างเล็กพูดพร้อมกับยื่นกล่องพลาสเตอร์ยาให้กับซาสึเกะ "  พลาสเตอร์ยา?

เอามาให้ชั้นทำไม? " ซาสึเกะถามอันนะ " กะ...กะ...ก็....อีริ บอกชั้น....ว่า ....ชั้นนอนละเมอแล้วก็

เผลอกัดมือนาย......ซะเต็มแรงเลย...." อันนะตอบซาสึเกะกลับไปอย่างตะกุกตะกักอีกที

" หึ....แผลแค่นี้ชั้นไม่เจ็บหรอกน่า...เอาคืนไปเถอะ " ซาสึเกะพูดพร้อมกับส่งกล่องพลาสเตอร์ยา

กลับไปให้อันนะ ......" อะ...อะไรกันเล่า!!! ครั้งนี้ชั้นอุตส่าห์พูดกับนายๆดีแล้วนะ!!! ยังจะมาทำเป็น

หยิ่งอีกเหรอ?!! เจ้าหัว....." อันนะกำลังจะพูดคำว่าไอ้หัวเป็ดออกมาแต่เธอก็ต้องชะงัก " อะไร "

ซาสึเกะถามกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย  " เชอะ... ...จะยังไงก็เถอะนะ.... ชั้นให้นายแล้วชั้นไม่รับ

คืนหรอก......นายอย่ามาทำให้ชั้นรู้สึกผิดสิ..."  อันนะพูดกลับไป..." อืม...ก็ได้...งั้นชั้นจะรับเอาไว้ก็ได้

....แต่ว่า..... เธอช่วยติดพลาสเตอร์นี่ให้ชั้นหน่อยก็แล้วกัน ชั้นติดเองไม่ค่อยถนัด " ซาสึเกะพูด

พร้อมกับยิ้มที่มุมปาก " หาา... ติดมือเนี่ยนะติดไม่ถนัด?!! " อันนะถามซาสึเกะออกไปอย่างตกใจ

" ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร....แต่เอาพลาสเตอร์นี่คืนไปก็แล้วกัน " ซาสึเกะพูด พร้อมกับจะเตรียมตัวกลับ

" ระ...รู้แล้ว!!! แค่ติดก็พอใช่มั้ย?! ชั้นติดให้นายก็ได้!!!! " อันนะตะโกนกลับไปเสียงดัง... ซาสึเกะที่

หันหลังอยู่ตอนนี้ก็กำลังยิ้มแบบขำๆในท่าทางของอันนะ.... " ยัยนี่ๆยุง่ายจริงๆ"....

" สะ... ส่งมือนายมาสิ " อันนะพูดพร้อมกับฉีกซองพลาสเตอร์ยาออกมา... ซาสึเกะเอง

ก็กำลังยื่นมือไปให้อันนะ....มือของเขาตอนนี้กำลังแดงเป็นจ้ำๆ เพราะรอยฟันของอันนะ...

" หวาา....นี่เรากัดหมอนั่นซะแรงขนาดนั้นเชียวเหรอเนี่ย?? " อันนะคิดในใจในขณะที่กำลัง

ติดพลาสเตอร์ให้กับซาสึเกะอยู่ ตอนนี้หน้าเธอก็แดงๆขึ้นมาอีกแล้ว... " เอ้า ...เสร็จแล้ว "

อันนะพูด..... " หึ...ขอบใจนะ.....ยัยตัวเล็ก " ซาสึเกะพูดขอบใจพร้อมกับยิ้มให้อันนะ...[

รอยยิ้มที่กระชาก

ใจสาวๆอะ].....ครั้งนี้มันไม่ใช่รอยยิ้มที่เขาชอบเยาะเย้ยเธอ...แต่มันเป็นรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยน

ที่อันนะพึ่งจะเคยได้เห็นมันเป็นครั้งแรก.....อันนะเห็นแล้วก็ถึงกับหน้าแดงไปเลยทีเดียว

แต่ในตอนนี้เธอยังไม่รู้หรอกว่าทำไมเธอจะต้องหน้าแดงเพราะหมอนี่บ่อยๆด้วย

" พะ...พลาสเตอร์ยาที่เหลือนี่นายก็เอาไปด้วยแล้วกันนะ...นาย...อุจิวะ " อันนะพูดพร้อมกับส่ง

กล่องพลาสเตอร์ยากลับคืนไปให้ซาสึเกะอีกที " เธอเรียกชื่อชั้นจริงๆก็ได้....ไม่ต้องเรียกว่าอุจิวะ

หรอก...". ซาสึเกะพูด "  มะ....ไม่ล่ะ..ชั้นเรียกนามสกุลนายดีกว่า.."  อันนะตอบกลับไปอย่าง

ตะกุกตะกัก...." ชื่อชั้นมันมีอะไรอย่างงั้นเหรอ? " ซาสึเกะถาม..." ปะ...เปล่านี่...ชั้นชอบเรียกนามสกุล

มากกว่าน่ะ ฮะๆๆๆ " อันนะตอบกลับไป..." ไอเจ้าบ้า...จะให้ชั้นเรียกชื่อนายเรอะ ชั้นเรียกไม่ออกเฟ้ย"

[ นี่คือความคิดของอันนะ ] . " แล้วทำไมที่เธอเรียกเพื่อนเธอ......" ยังไม่ทันทีซาสึเกะจะพูดจบ

อันนะก็พูดแซงซาสึเกะขึ้นมาว่า " อะ...เอ้อ... คือว่าเดี๋ยวชั้นต้องกลับไปหาอีริแล้วล่ะ.. ขะ...ขอ

ตัวก่อนแล้วกัน ...อ้อ ...แล้วก็...เรื่องที่นาย...ช่วยชั้นไว้ตอนเป็นลมน่ะ....... ถ้ายังไงคราวหน้า

ชั้นจะตอบแทนนายก็แล้วกัน...... ปะ...ไปล่ะ " พออันนะพูดจบ เธอก็รีบวิ่งกลับไปทันทีโดยที่ไม่รอ

ให้ซาสึเกะ พูดให้จบก่อน ....ตอนนี้หน้าของอันนะกำลังแดงสุดๆ ...." ยัยนี่....บ๊องจริงๆ"

ซาสึเกะคิดพร้อมกับยิ้มยิ้มในใจ[ หรือจะอะไรดี ]  " โว้ยยย!! ทำไมเราถึงต้องเขินกับหมอนั่น

ด้วยเนี่ย??! ......ไม่เข้าใจเล้ยยย >o< " ร่างเล็กบ่นกับตัวเองในใจคนเดียว ทั้งๆที่ปกติเธอออกจะ

ไม่ชอบขี้หน้าไอ้บ้านั่นแท้ๆ...แต่พอซาสึเกะช่วยเธอทีไร...เธอจะรู้สึกใจอ่อนขึ้นมาทุกที [ ใช่มั้ยอะ? ]


....และแล้วอีก6วันที่เหลือ ..มิวาโกะก็ได้ทำการซ้อมโชว์อย่างหนัก......ทำเอาทุกคนเหนื่อยไปตามๆ

กัน....แต่ว่าคนที่มุ่งมั่นและไม่ยอมแพ้มากที่สุดก็คือ " คุโรซาวะ  อันนะ "  เป้าหมายในการเดินแฟชั่น

โชว์ครั้งนี้ของเธอก็คือ...ฮอนมางุโระ......สิ่งเดียว ที่ทำให้เธอมีกำลังใจในการซ้อม.......ส่วนซาสึเกะ

ก็เป็นอะไรไม่รู้....แต่รู้ว่าหมู่นี้เขาจะชอบหันไปมองหน้าของอันนะอย่างไม่รู้ตัวบ่อยๆ...แต่คนที่ถูกจ้อง

หน้าก็ไม่ได้รับรู้อะไรเล้ย........ส่วนซากุระก็เริ่มมองอันนะในแง่ดีขึ้นมาบ้าง.. บางครั้งก็เอาข้าวกล่อง

กับของกินต่างๆมาเผื่อให้อันนะ...แต่เธอก็ยังคงห่อเหี่ยวไม่หายที่จะต้องเดินกับนารุโตะ......

ส่วนอีริกับโซมะก็เป็นคู่ที่สบายๆ...ไม่ได้เรื่องมากอะไรอยู่แล้ว [ อยากถามมานานแล้วค่ะว่าสอง

คนนี้จะได้คู่กันมั้ย? ]  ครูคาคาชิกับครูคาสึฮะก็คุยกับมิวาโกะซังอย่างถูกคอ [ คุยเรื่องไรดีอะ ]

แต่ที่น่าเป็นห่วงมากที่สุดก็คือ....." มิกิ " ตอนนี้สายตาของมิกิจับจ้องไปที่อันนะอย่างอาฆาตแค้นอยู่

ตลอดการซ้อม....." ไว้คอยดูพรุ่งนี้เถอะ..ยัยเตี้ย.... ทำให้ชั้นโกรธแล้ว...อย่านึกนะ ว่าเรื่องมันจะจบ

ได้ง่ายๆน่ะ " มิกิคิด พร้อมกับหันไปมองที่อันนะด้วยสายตาที่อาฆาตแค้นอีกที....ซึ่งอันนะเอง

ก็ไม่ได้รับรู้ถึงแรงอาฆาตนั่นเลย...เพราะตอนนี้ สิ่งที่เธอสนใจอยู่..... มีเพียงปลาทูน่าฮอนมางุโระ

เท่านั้น...แต่ทว่า ซาสึเกะสามารถรู้สึกถึงสายตาของมิกิที่จ้องอันนะได้อย่างชัดเจน.....เขากำลัง

สังหรณ์ใจไม่ดีว่า...ผู้หญิงคนนั้นต้องคิดอะไรไม่ดีกับยัยเปี๊ยกนี่แน่ๆ..........

...." เอาล่ะจ๊ะ....การซ้อมวันนี้ถือเป็นการซ้อมครั้งสุดท้ายแล้วนะจ๊ะ...พรุ่งนี้ก็จะเป็นการแสดงงาน

แฟชั่นโชว์ของจริงแล้ว......ขอให้ทุกคนพยายามกันให้เต็มที่นะจ๊ะ....ตอนนี้แยกย้ายกันไปพักผ่อน

ได้แล้วล่ะจ๊ะ" หลังจากที่มิวาโกะบอกนายแบบและนางแบบแล้ว ทุกคนก็ต่างแยกย้ายพากันไปพัก

ผ่อนที่ห้องของตัวเอง.....ซึ่งก็เหลืออันนะอยู่...." อันนะจังจ๊ะ " มิวาโกะเรียกอันนะ

" มีอะไรยังงั้นเหรอคะ? " อันนะหันกลับไปถาม " การซ้อมที่ผ่านมาน่ะ เธอทำได้ดีมากเลยนะจ๊ะ

พรุ่งนี้ก็ขอให้ทำได้ดีๆแบบนี้นะจ๊ะ "  มิวาโกะตอบ พร้อมกับยิ้มกลับไปให้อันนะ " ค่ะ!! หนูจะทำให้ดี

ที่สุดเลยล่ะค่ะ " เด็กสาวตอบกลับไปด้วยความมั่นใจ พอเสร็จงานพรุ่งนี้ เธอก็จะได้ไปกินฮอนมางุ

โระที่เธออยากจะกินซะที  " งั้นหนูไปก่อนนะคะ " เด็กสาวพูด พร้อมกับเดินออกไปเพื่อกลับไป

ยังที่ห้องพักของตน.......

วันจริงของการเดินแฟชั่นโชว์

 ในที่สุด วันนี้ก็ถึงวันงานเดินแบบแฟชั่นโชว์แล้ว.....ตอนนี้ทุกคนกำลังวุ่นวายมาก ทั้งช่างแต่งหน้า

ช่างทำผม สไตล์ลิสต์ และอื่นๆอีกมากมาย กำลังง่วนอยู่กับการแต่งตัวให้เหล่านายแบบและนางแบบ

ตอนนี้อีริกับโซมะแต่งตัวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว  ตอนนี้พวกเขาอยู่ในชุดคอนเซปต์ของฤดููร้อนที่มี....

[ ตรงนี้บีบรรยายลักษณะชุดไปตามที่บีเคยเขียนเอาไว้เลยนะคะ ] แต่เสื้อผ้าของพวกเขาไม่ได้มีอะไร

ยุ่งยากมากจึงแต่งตัวได้เสร็จเร็ว.....ตามมาด้วยซากุระกับนารุโตะ... .ในชุดคอนเซปต์ฤดูใบไม้ผลิ

ที่มี...[ บรรยายเอาเลยจ้า ]....และ ตามด้วยครูคาคาชิ ครูคาสึฮะ ที่อยู่ในชุดคอนเซปต์ฤดูใบไม้

ร่วง ที่เป็นกิโมโน....[ บรรยายเอาเลยจ้า ] .......

" ว้าวว!! ครูคาสึฮะสวยมากเลยล่ะค่ะ " อีริพูดกับครูของเธอ " ครูคาคาชิก็ดูดีเหมือนกันนะคะ "

ซากุระก็พูดขึ้นมาบ้าง  " ขอบใจจ๊ะ พวกเธอก็สวยเหมือนกันล่ะจ๊ะ " ครูคาสึฮะตอบกลับไปด้วย

ใบหน้าที่ยิ้มแย้ม  " เอ.....ว่าแต่ซาสึเกะคุงกับอันนะจังยังไม่เสร็จอีกเหรอ? " ครูคาคาชิถามพวก

เด็กๆ...เพราะยังไม่เห็นวี่แววว่าสองคนนั้นจะออกมาจากห้องแต่งตัวของตนเลย

" ยังไม่เห็นเลยล่ะค่ะครูคาคาชิ...." อีริตอบกลับไป  " อ๊ะ!! นั่นไง!! ซาสึเกะคุงเดินออกมาแล้ว!! "

ซากุระตะโกนออกมาอย่างดีใจ เมื่อเห็นซาสึเกะเดินออกมา  .....ตอนนี้ซาสึเกะอยู่ในชุดคอนเซปต์

ฤดูหนาว.. ที่เป็น....[ บรรยายเอาเลยจ้า ]  " ซาสึเกะคูงงงง  แต่งตัวเสร็จแล้วอย่างนั้นเหรอจ๊ะ?? "

ซากุระรีบวิ่งรี่เข้าไปหาซาสึเกะทันทีทำเอานารุโตะแสดงสีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมากออกมา


[ ประมานว่าอิจฉาอะค่ะ ]  " ซาสึเกะคุง... วันนี้เธอเท่มากเลยล่ะจ๊ะ ฮิๆๆๆ ...ถ้ายังไงเสร็จงานนี้

แล้ว...เราไป...." ซากุระกำลังพูดกับซาสึเกะด้วยน้ำเสียงที่หวานหยดย้อย [ จนเลี่ยน ] กับซาสึเกะ...

เธอคิดว่าหลังจากงานนี้แล้วเธอจะชวนซาสึเกะไปเดินเที่ยวกันสองต่อสองซะหน่อย...แต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ


ซาสึเกะก็เดินไปหาอีริซะก่อนโดยที่ไม่ได้สนใจที่ซากุระพูดเลย...ทำเอาซากุระคอตกและหน้าเจื่อนเป็นอย่าง

มาก........." ซากุระจัง...เสร็จงานนี้แล้วเดี๋ยวเราไปกินราเมนด้วยกันสองคนนะ " นารุโตะพูดชวนซา

กุระ...แต่เขาไม่ได้ดูซะก่อนเลย...ว่าตอนนี้อารมณ์ของซากุระเป็นยังไง? " ไม่!!!!! ." ซากุระปฏิเสธ

นารุโตะด้วยน้ำเสียงที่ตัดเยื่อใยสุดๆ ทำเอาคนที่ฟังรู้สึกเจ็บไม่น้อย.... " ซะ....ซากุระจังใจร้าย..."

นารุโตะเองก็คอตกทันทีเมื่อซากุระพูดแบบนั้น..... " แล้วยัยเปี๊ยกนั่นล่ะ.? " ซาสึเกะถามอีริ เมื่อยัง

ไม่เห็นอันนะออกมาเลย.... " ไม่รู้เหมือนกันจ๊ะ ฉันเองก็ยังไม่เห็นอันนะเหมือนกัน " อีริตอบกลับไป

" อีริจังกับโซมะคุงลองเข้าไปตามอันนะจังที่ห้องแต่งตัวดูได้มั้ย? " ครูคาคาชิถาม " ได้ค่ะ/ครับ

  " เด็กสาวกับเด็กชายตอบ

พร้อมกับเดินเข้าไปที่ห้องแต่งตัวของอันนะ...ในขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปใน

ห้องนั่นเอง...." ม่ายยยย!!!! ไม่ไป!!! ยังไงก็ไม่ออกไปเด็ดขาดดดด!!!!! "  จู่ๆก็มีเสียงของเด็กผู้หญิง

คนหนึ่งร้องโวยวายดังออกมาจากห้องแต่งตัวของนางแบบพิเศษ..." เสียงอันนะจังนีครับ!

่..รีบเข้าไปดูกันเถอะครับ

! " โซมะบอกอีริ....พร้อมกับรีบเดินเข้าไปในห้องนั้นทันที ...พวกเขารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีว่ายัยเพื่อนตัว

เล็กของเธอจะเป็นอะไรรึเปล่า......." อันนะ!!! เกิดอะไรขึ้นน่ะ?! " อีริตะโกนถามอย่างตกใจ...แต่ว่า

ภาพที่เธอเห็น....คืออันนะที่กำลังเอามือกอดเสาอยู่... โดยที่มีช่างแต่งหน้าคนหนึ่งพยายาม

ดึงตัวเธอออกจากเสา.....แต่อันนะก็ไม่ยอมขยับไปไหนซักที.... " อ๊ะ!!! อีริ..โซมะ..!!!

...พวกเธอเห็นแล้วใช่มั้ย?!!! "

ร่างเล็กตะโกนออกมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองของเธอเดินเข้ามาเห็นเธอ....." อ๊ะ...

อีริจังมาพอดีเลย...ช่วยชั้นทีสิจ๊ะ...หนูอันนะเค้าไม่ยอมออกไปข้างนอกซักทีน่ะจ๊ะ "  มิวาโกะ

พูดอย่างเหนื่อยหน่ายใจ...... " อันนะ...เธอ..." อีริกำลังตะลึงในสภาพของอันนะ....." อะไรเล่า?!!

จะบอกว่าฉันตลกใช่มั้ยฮะ??! " อันนะพูดออกไปอย่างเก้ๆกังๆ.. ตอนนี้เธอคงจะอายจนทำอะไรไม่ถูก

แล้วที่ต้องมาใส่ชุดแบบนี้....." อีริจัง...อันนะจังยังไม่เสร็จอีกเหรอ? " ตามด้วยครูคาคาชิกับคาสึฮะ

......แล้วก็นารุโตะกับซากุระ พวกเขาคงรอนานจนทนไม่ไหวก็เลยต้องออกมาตามเอง..แต่ว่า

เมื่อทุกคนเห็นอันนะก็ต้องตกอยู่ในสภาพตะลึงแบบอีริ.......และคนสุดท้ายที่เดินตามมา....ซาสึเกะ


เพราะตอนนี้อันนะอยู่ในชุดคอนเซปต์ฤดูหนาว...ที่เป็น....[ บรรยายเอาเลยค่า ]

" พะ...พวกเธอ..ทำหน้าอย่างนั้นกันทำไมฮะ?!!..... ถ้าตลกนักก็พูดออกมาเลยเซ่ !! ไม่ต้องทำหน้า

อึ้งทึ่งกันอย่างนั้นหรอก!!! " อันนะตะโกนอย่างเหลืออดด้วยความอาย...เธออยากจะถอดชุดนี้ออก

ซะจริงๆ..." ไม่ใช่นะอันนะ....เธอสวยมากเลยต่างหาก " อีริพูดออกไป  " ใช่แล้วล่ะอันนะจัง....ตอนที่

ครูเข้ามาเห็นเธอครูเองก็ยังตกใจเลยนะ " ครูคาคาชิพูดออกไปบ้าง " อันนะจังเหมือนเจ้าหญิงมาก

เลยล่ะรู้มั้ยจ๊ะ "  ครูคาสึฮะตอบกลับไปบ้าง " จริงด้วยนะครับอันนะจัง " โซมะก็ตอบกลับไปเช่นกัน


" มะ...ไม่ตลกจริงๆน่ะเหรอ. ชุดแบบนี้เนี่ยนะ?!..." อันนะพูด.....แต่ทันใดนั้นเอง..... " เฮ้...ยัยเปี๊ยก

นี่เธอยังไม่เสร็จ..." ซาสึเกะเดินเข้ามาตามยัยตัวเล็ก...แต่เขาก็ต้องตะลึงงันไปอีกคน........

ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ [ หรืออะไรดีอะ ]  เมื่อเห็นอันนะในชุดฤดูหนาว.....ตอนนี้

เขากำลังจ้องอันนะอย่างไม่วางตา ... อันนะเห็นซาสึเกะมองเธออย่างไม่วางตาก็เลยแกล้งถาม

ออกไปว่า " นี่นาย......ชั้นสวยมากจนนายต้องมองค้างเลยเหรอไง?? "   ....... ซาสึเกะในตอนนี้

กำลังหน้าแดงอย่างแรง....."

ฮึ....ยัยเปี๊ยกอกกระดาษอย่างเธอแต่งแล้วก็งั้นๆแหละ.....รีบไปกันได้แล้ว "

ซาสึเกะพูดออกไปแบบนั้นพร้อมกับเดินออกไปจากห้อง...แต่ความจริงแล้วเขาไม่ได้คิดแบบนั้น

เลยซักนิด....ตรงกันข้ามต่างหาก..แต่เขาพูดเพื่อปิดบังความรู้สึกของตัวเองต่างหาก

" ไอ้เจ้าบ้า!!! นายหาว่าชั้นอกกระดาษอีกแล้วเรอะ!!! ไอ้ลูกเป็ดอุจิวะ!!!!!! " อันนะตะโกนออกไป

อย่างโมโห...เพราะวันนี้มิวาโกะซังอุตส่าห์เอาฟองน้ำอย่างหนามาเสริมหน้าอกให้กับอันนะแล้วเชียว....ทำไมหมอนั่นถึงยังมาว่าเธออีก?!....แต่ซาสึเกะก็ไม่ได้ยินที่อันนะตะโกนแล้ว.....


" ยัยนั่นน่ารักขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?!....." ซาสึเกะคิดในขณะที่เขากำลังเดินอยู่.....ตอนนี้เขาเอามือกุม

หน้าของตัวเองที่กำลังแดงสุดๆ............

" เอาล่ะ เราออกไปกันเถอะนะอันนะจัง " คาคาชิพูด  " แต่ว่าหนูไม่อยากออกอะ " อันนะตอบกลับไป

อันนะตอบกลับไป... ตอนนี้ยังๆเธอก็ไม่กล้าออกไปอยู่ดี  " เธออย่าเรื่องมากสิ...รีบๆออกไปเถอะน่า

ยัยจิ๋ว " ซากุระพูดออกมาอย่างรำคาญเมื่ออันนะไม่ยอมออกจากห้องซะที.." ยุ่งน่า!! ยัยเหม่ง!!! "

อันนะตะโกนกลับใส่ซากุระ...แต่คำว่ายัยเหม่งได้ยินยังไงมันก็เจ็บอยู่ดี..... เส้นเลือดซากุระปูดขึ้น

มาทันที...แต่เธอก็พยายามข่มอารมณ์โกรธไว้....... " น่าอันนะจัง ลืมไปแล้วเหรอว่าเสร็จงานนี้

แล้วเราจะไปกินฮอนมางุโระกันน่ะ " คาคาชิพูด.." จริงสิ....เราลืมไปเลย...ใช่....พอจบวันนี้แล้ว

เราจะได้ไปกินฮอนมางุโระที่อยากจะกินซะที ..." เมื่อคิดได้อย่างนั้น...อันนะก็เริ่มฮึดสู้ขึ้นมาอีกที

" ค่ะ!! เสร็จงานนี้แล้วหนูจะไปร้านซูชิ!!! งั้นเราไปกันเถอะค่ะครูคาคาชิ " อันนะตอบด้วยน้ำเสียงที่มุ่ง

มั่น...คาคาชิจึงยิ้มให้อีกที...... " จ๊ะ...งั้นขอให้ทุกคนเตรียมไปยืนที่หลังเวทีเลยนะคะ เดี๋ยวอีก 20

นาทีเราจะเริ่มงานเดินแฟชั่นโชว์กันแล้ว..." มิวาโกะตอบ

  5นาทีหลังจากที่พวกอันนะเดินออกไป...ก็ได้มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้าไปในห้องของนางแบบพิเศษ


..........".เรียบร้อยดีแล้วนะ...พวกเธอ " เสียงของใครคนใดคนหนึ่ง ดังขึ้นมาจากห้องแต่งตัวของนาง

แบบพิเศษ  " เรียบร้อยแล้วค่ะ คุณมิกิ " เด็กผู้หญิงสองคนตอบ " ดีมาก "  " หึหึ....วันนี้เธอจะต้อง

ได้อับอายขายหน้าต่อหน้าผู้ชมทั้งงานแน่...ยัยเตี้ย...."

.....เดี๋ยวอีกประมาณ 15 นาทีเราก็จะเปิดงานกันแล้วนะจ๊ะ ขอให้ทุกคนทำให้ดีที่สุดเหมือนในตอน

ที่ซ้อมนะจ๊ะ " ครับ/ค่ะ " เหล่านายแบบนางแบบตอบรับกันอย่างพร้อมเพรียง ......." อ๊ะ..... เรายังไม่

ได้ไปเอารองเท้าที่เดินแบบมาใส่เลยนี่นา....ต้องรีบไปเอาแล้ว.. อันนะคิด พร้อมกับรีบเดินกลับไป

ที่ห้องแต่งตัวทันที " จะไปไหนน่ะอันนะ? เดี๋ยวงานก็จะเริ่มแล้วนะ " อีริหันกลับไปถามอันนะ

อย่างสงสัย เมื่อเห็นยัยตัวเล็กกำลังจะเดินออกไป " อ๋อ พอดีฉันลืมหยิบรองเท้าที่จะใส่เดินแบบ

มาด้วยน่ะ  ก็เลยจะกลับไปหยิบซะหน่อย " อันนะตอบกลับไป " ถ้างั้นก็รีบไปรีบมาล่ะ " อีริตอบกลับ

ไป " อื้ม "... ว่าแล้ว อันนะก็รีบเดินตรงกลับไปที่ห้องแต่งตัวทันที  ...พอดีกับมิกิที่เดินสวนกับอันนะ

กลับเข้ามาที่หลังเวที...เธอมองอันนะที่กำลังเดินออกไป พร้อมกับยิ้มเยาะอย่างสะใจให้กับร่างเล็ก

...ซาสึเกะเองก็มองมิกิอย่างสังหรณ์ใจไม่ดี ว่าจะต้องมีเรื่องไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้นแน่ๆ

" เอ...รองเท้าเราเอาไปวางตรงไหนกันน้า..." ร่างเล็กพึมพำกับตนเองเบาๆ พร้อมกับหันซ้ายหันขวา

เพื่อมองหารองเท้าของตัวเอง   ..." อ๊ะ  อยู่ตรงนี้เอง " เด็กสาวพูด พร้อมกับหยิบรองเท้าที่วางอยู่ที่

ใต้โต๊ะเครื่องแป้งที่เธอนั่งแต่งหน้า  " เอาล่ะ ไปดีกว่า " อันนะเดินออกจากห้องแต่งตัว.... แต่ว่า...

" นาย?! " เธอส่งเสียงออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นซาสึเกะยืนอยู่ตรงหน้าห้องแต่งตัว...

" นายมาทำอะไรตรงนี้น่ะ?! "....อันนะถามไป. " เปล่านี่...เห็นเธอชักช้ายืดยาด ชั้นก็เลยมาตามเธอ..."

ซาสึเกะตอบกลับไป  " เชอะ!! นายน่ะไม่ต้องมายุ่งกับชั้นหรอก !! ไปหายัยอกโตนั่นซะสิ!!! " อันนะ

ตอบกลับไป...น้ำเสียงของเธอฟังดูประชดซาสึเกะ...สงสัยว่าจะยังหงุดหงิดเรื่องที่ซาสึเกะพูดว่า

เธอว่าแต่งชุดนี้ไปก็ไม่สวยยังไม่หาย.. " ยัยอกโต?" ซาสึเกะทวนคำอย่างแปลกใจ "

"เฮอะ !!! ก็ยัยคนที่ทำข้าวกล่องของชั้นตกไง.... ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่องเลยนะ!! นายน่ะ!! "

" อ๋อ... " ซาสึเกะนึกได้ทันทีว่าเป็นมิกิ  "  ถ้านึกออกแล้วก็หลบไปซะ!!! ชั้นจะกลับไปหาอีริแล้ว "

อันนะพูดพร้อมกับเตรียมตัวจะเดินกลับไปที่หลังเวทีเพื่อเตรียมเดินแฟชั่นโชว์ที่กำลังจะเริ่มอีกใน 10

 นาทีนี้..." เธอหึงรึไง? " ซาสึเกะถามอันนะกลับไปอย่างหน้าตาย ทำเอาคนฟังต้องชะงัก ถึงกับหยุด

เดินทันที  " ห๊า!!!  นายคิดว่าชั้นจะหึงนายอย่างงั้นเรอะ!!! หลงตัวเอง

เกินไปแล้วม้างง!!!นายน่ะ!!  " หึ...ก็ท่าทางของเธอมันฟ้องนี่...หงุดหงิดผู้หญิงคนนั้นซะขนาดนั้นน่ะ"

ซาสึเกะพุดตอบกลับไป...แต่ดีกรีความหลงตัวเองก็ยังคงไม่ลดลงเลย.. "

นี่นาย....ให้มันน้อยๆหน่อยจะได้มั้ยฮะ?! นายคิดว่าชั้นจะชอบนายรึไง!!! หน้าเป็ดๆอย่างนายน่ะ

ไม่มีทางซะหรอก!! ไอ้คนหลงตัวเอง!!!! " อันนะตวาดกลับไปด้วยความโมโห

เพราะซาสึเกะถามแบบจี้ใจดำ

เธอมากๆ ทำเอาคนตอบหน้าแดงขึ้นมาทันที  " ถอยไปซะ!!! ชั้นจะกลับไปหาอีริแล้ว!!! " พูดจบ

ร่างเล็กก็เดินฝ่าซาสึเกะไปด้วยความโมโหทันที.....ส่วนซาสึเกะที่ยืนมองมองอันนะก็ยิ้มที่มุมปาก

ให้กับท่าทางของอันนะ......


......" อ๊ะ!! อันนะ ช้าจังเลย งานกำลังจะเริ่มแล้วนะ " อีริพูด เมื่อเห็นอันนะเดินกลับเข้ามา


" อืม....ฉันหารองเท้านานไปหน่อยน่ะ ขอโทษทีนะ " ร่างเล็กตอบกลับไป  " แล้วซาสึเกะคุงล่ะ?

อีริถามอันนะ " เชอะ!! ไม่ต้องไปสนหมอนั่นหรอก " อันนะหน้างอขึ้นมาทันท ีเมื่อได้

ยินชื่อของซาสึเกะ.....ส่วนอีริก็ทำหน้าเหนื่อยหน่ายใจ เพราะเธอก็เดาได้ว่า สองคนนี้ต้องทะเลาะอะ

ไรกันมาอีกแหงๆ..... " นั่นไงครับ....ซาสึเกะคุงมาแล้วครับ"  โซมะพูดกับอีริและอันนะ ...พร้อมกับ

ชี้ไปที่ซาสึเกะ...ที่กำลังยืนกระหนุงกระหนิงกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่.....มิกินั่นเอง..... " อันนะที่หัน

ไปมองซาสึเกะก็ต้องรูสึกหงุดหงิดใจปนโมโหเป็นอย่างมาก...... [ เดี๋ยวนี้หึงบ่อยจัง ] ....แล้วเธอ

ก็ต้องสะบัดหน้าหนีทันที...เพราะยิ่งมองสองคนนั้น...ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ยิ่งหงุดหงิดขนาดนี้.....

" โว้ยยย หงุดหงิดว้อยยย!!! ......ทั้งยัยอกโตนั่น ทั้งไอ้หัวเป็ด....ทำไมมันถึงได้น่าหงุดหงิดอย่างนี้!!!"

อันนะตะโกนในใจออกมาอย่างโมโห ตอนนี้เธอกำลังหงุดหงิดสุดๆ...ถ้าจะเรียกอาการหงุดหงิดนี้ให้

ถูก ก็น่าจะเรียกว่า " หึุง" มากกว่า  แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้ซะนี่ ...ว่าตัวเองกำลังหึง  [ ที่จริงไม่ได้กระ

หนุงกระหนิงหรอกนะ แต่ซาสึเกะแค่พยายามจะคุยดีๆกับมิกิ เพื่อที่จะทำอะไรซักอย่าง...ประมานว่า

จะทำให้มิกิเชื่อใจก่อนแล้วก็ค่อยหักหน้าทีหลัง ประมานนั้นล่ะมั้ง ]...... " เอาล่ะครับ ท่านผู้ชมทุกท่าน

ณ บัดนี้ เราจะทำการเปิดงานแฟชั่นโชว์ " ฤดูกาลแห่งความรักทั้งสี่ "แห่งแคว้นฮิโนะคุนิ

ถวายให้แก่ท่านไดเมียวอันเนื่องในวันเกิดของท่าน 

....คอนเซปต์ในปีนี้ก็จะเกี่ยวกับความรักภายในแต่ละฤดูกาลนะคร้าบบ

ต่างจากปีที่แล้วที่เราจัดเป็น " ความอุดมสมบูรณ์แห่งฤดูกาลทั้งสี่ "  ..... ถ้าอย่างนั้น ขอเชิญทุกท่าน

พบกับฤดูที่หนึ่ง... ฤดูใบไม้ผลิกันก่อนได้เลยคร้าบบ!!! " เมื่อจบคำกล่าวเปิดงานของพิธีกร เหล่า

นายแบบนางแบบที่อยู่ในคอนเซปต์ฤดูใบไม้ผลิก็เดินออกมาทันที

.....แสงไฟหลากสีสันสาดส่องลงมาที่เหล่านางแบบนายแบบบนเวที.........นารุโตะกับซากุระ

ได้เดินนำหน้าออกมาเป็นคู่แรกตามด้วยนางแบบนายแบบอีกหลายคู่

...นารุโตะที่กำลังเดินจับมือซากุระมีสีหน้าที่ระรื่นชื่นใจ ตรงข้ามกับซากุระที่ดูท่าทางห่อเหี่ยว

ยังไงก็ไม่รู้......." โอ้โห!! ท่านผู้ชมครับ ชุดฤดูใบไม้ผลินี่ดูแล้วรู้สึกสบายตาดีจริงๆเลยนะครับ

สีชมพูอ่อนๆ กับสีขาวสะอาดของเสื้อผ้านี่ช่างเหมาะสมกับดอกซากุระที่ผลิบานในฤดูใบไม้ผลิ

จริงๆเลยคร้าบบ ท่านผู้ชม!!  [ ....เรารู้สึกว่าเราคิดคำพูดของพิธีกรได้ไม่ดีเลยอะ T^T ]

" ดูที่คู่แรกสิครับ หนุ่มน้อยหัวเหลืองกับสาวน้อยผมชมพูนี่เป็นคู่ที่น่ารักจริงๆเลยครับท่านผู้ชม!!!"

พิธีกรพูดดำเนินงานอย่างออกรสออกชาิติ ทำเอาซากุระที่กำลังเดินอยู่ห่อเหี่ยวหนักเข้าไปใหญ่

แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้มีใครสนใจท่าทางที่ห่อเหี่ยวของเธอเลย..." นี่เรา....เหมาะสมกับเจ้านารุโตะ

มากขนาดนั้นเลยเรอะ?....." เด็กสาวคิดด้วยความรู้สึกที่ห่อเหี่ยวอย่างแรง.......และแล้วทั้งสองคน

ก็เดินกลับหลังเข้าเวที  ตามด้วยนางแบบนายแบบอีกหลายคนที่อยู่ด้านหลัง [ บรรยายสเต็ปการ

เดินยังไงดีอะ? ]  "ฤดูใบไม้ผลิก็ได้หมดลงแล้ว.....  ลำดับต่อไปก็จะตามด้วยชุดฤดูร้อนเลยนะครับ"

 จบคำพุดของพิธีกร นางแบบนายแบบในคอนเซปต์ฤดูร้อนก้เดินออกมาทันที ...แน่นอนละว่า

อีริกับโซมะน่ะเดินนำออกมาเป็นคู่แรกเช่นกัน.....ผูููู้็้ชมทุกคนต่างก็ปรบมือต้อนรับเมื่อนางแบบนายแบบทยอยเดินกันออกมา

" สีส้ม....สีม่วง......สีเขียว....!!!!!  เสื้อผ้าฤดูร้อนนี่หลากสีสันดูสดใสมากๆเลยนะครับท่านผู้ชม!!!.....

โอ๊ะๆๆ.....ดูที่คู่แรกอีกทีสิครับ สาวสวยกับหนุ่มน้อยรูปงามที่เดินคู่กันนี่เหมาะสมกันจริงๆเลยคร้าบบ!!

ส่วนคู่อื่นๆที่เดินอยู่ทางข้างหลังก็ดูสดใสเข้ากันกับคอนเซปต์ฤดูร้อนมากๆเลยนะครับเนี่ย!!"

พิธีกรยังคงพูดดำเนินงานต่อไป......

อีริกับโซมะก็เดินจับมือกันพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มและดูเป็นธรรมชาติ เหมือนกับเป็นคู่รักกันจริงๆ

[ น่าจะให้เป็นนะ ] ......[ คือว่าสเต็ปการเดินเดี๋ยวบีไปพิมใส่ได้เลยนะ เราเอามาเรียบเรียงเองไม่ถูกอะ

เพราะงั้นให้บีเติมเองเลยค่า]  ....จากนั้นทั้งอีริกับโซมะก็เดินวนกลับเข้าที่หลังเวที

ตามด้วยนางแบบนายแบบคู่อื่นๆที่เดินออกไป.....คู่แล้วคู่เล่าจนหมดคู่สุดท้าย 

" หมดแล้วล่ะครับกับฤดูร้อน ต่อไปจะเป็นชุดฤดูใบไม้ร่วงนะครับ

ท่านผู้ชม!!! ชุดนี้ส่วนมากจะเป็นสไตล์การเดินของพวกผู้ใหญ่กันนะคร้าบบ  "จบคำพูดของพิธีกร

นางแบบนายแบบของคอนเซปต์ฤดูใบไม้ผลิก็ทยอยกันออกมาทีละคู่ ...แน่นอนว่าเริ่มจากคู่ของ

คาคาชิกับคาสึฮะก่อนอยู่แล้ว...... สองพี่น้องฮาตาเกะเดินควงแขนกันเดินออกมาอย่างสง่างาม

ชุดกิโมโนสีแดงที่พวกเขาใส่เข้ากับฤดูใบไม้ร่วงมาก.....ทำให้พวกเขาดูอ่อนช้อยและงดงามมากขึ้น

" โอ้โห!!! ท่านผู้ชมครับ  ดูที่คู่แรกอีกทีสิครับ!!!!  คุณผู้หญิงก็สวย คุณผู้ชายก็หล่อ!!! เหมาะสมกัน

อีกแล้วล่ะครับคู่นี้!!!! " พิธีกรออกปากชมคู่พี่น้องฮาตาเกะอย่างไม่หยุด  สองพี่น้องฮาตาเกะเดิน

ไปพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยน.....[ อืม จะว่าไงดีอะ แบบว่ายิ้มแบบเย็นๆ แบบผู้ใหญ่ๆง่ะ ]

" สีแดงแบบเลือดหมูนี่....ดูแล้วเหมือนกับที่นี่เป็นฤดูใบไม้ร่วงขนาดเล็กเลยล่ะครับ ท่านผู้ชม!!!"

 พิธีกรก็ยังคงกล่าวต่อไปเรื่อยๆ หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เดินวนกลับเข้าไปที่หลังเวที 

ตามมาด้วยนางแบบนายแบบคู่อื่นๆที่ค่อยๆทยอยกันออกมา...จนหมดคู่สุดท้ายของคอนเซปต์ฤดูใบไม้ร่วง

" มาถึงที่ฤดูหนาวที่เป็นฤดูสุดท้ายแล้วนะครับบทุกท่าน!!! ฤดูนี้เดี๋ยวเราจะมีเซอร์ไพรส์ชุดปิดท้าย

ที่จัดฉลองให้กับท่านไดเมียวเป็นพิเศษ และทุกๆท่านเองก็จะได้ชมชุดพิเศษนี่เช่นกันครับ

เอาล่ะครับ อดใจรอกันอีกนิดนึง  ตอนนี้ขอเชิญชมคอนเซปต์ฤดูหนาวกันได้เลยคร้าบบ!!!"

จบคำกล่าวของพิธีกร  นางแบบกับนายแบบคู่แรกก็เดินออกมาทันที ทั่วทั้งเวทีตอนนี้กลายเป็น

สีขาว เพราะถูกปลกคลุมไปด้วยไอเย็นของน้ำแข็ง....." สวยงามมากเลยครับท่านผู้ชม!!! เสื้อผ้า

สีขาวนี่เหมาะที่จะเป็นฤดูหนาวมากที่สุดเลยล่ะครับ!!!!...ฤดูหนาวนี้..มองดูแล้วช่างน่าอบอุ่นใจจริงๆ

เลยนะครับท่านผู้ชม!!! "  พิธีกรกล่าวชมออกมาอย่างไม่หยุดไม่หย่อน........." จะ...จะถึงคิวของฉัน

แล้วง่ะอีริ o[]o^^^ ทะ...ทำยังไงดี ตื่นเต้นจังเลยย >o< " อันนะที่ตอนนี้กำลังยืนรออยู่ที่หลังเวที

กำลังตื่นเต้นอย่างรุนแรง ที่อีกไม่นานเธอก็จะต้องออกไปเดินแล้ว ...." โถ่ อันนะ ไม่ต้องตื่นเต้น

ไปหรอกน่า มันไม่มีอะไรน่ากลัวเลยนะ " อีริพยายามพูดปลอบอันนะที่ตอนนี้กำลังประหม่าเป็นอย่าง

มาก " ตะ...ตะ...แต่ว่า...ตอนนี้มือของฉันมั่นสั่นไม่หยุดเลยนะ " ร่างเล็กพูดออกมา ไม่ใช่แค่มือเธอ

ที่สั่น  แต่ตัวของเธอเองก็สั่นตามไปด้วยเช่นกัน..." อันนะจัง ไม่ต้องตื่นเต้นหรือกลัวไปหรอกนะ

เดี๋ยวพออันนะจังเดินแบบเสร็จแล้ว ครูจะพาไปเลี้ยงฮอนมางุโระที่ร้านซูชิเลยนะ ^^ . " คาคาชิ

เองก็พยายามพูดปลอบใจอันนะเช่นกัน ...." อา... ใช่ อีกแปปเดียวเราก็จะได้ไปร้านซูชิแล้ว.....

อดทนไว้!!! เราต้องอดทน!!!! " เมื่อคิดถึงเรื่องซูชิได้อีก อันนะก็เริ่มมีใจฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้ง

ตอนนี้มือและตัวของเธอหยุดสั่นลงแล้ว....." อันนะจังกับซาสึเกะคุงเตรียมตัวออกไปได้เลยนะจ๊ะ

ใกล้จะถึงคิวพวกเธอแล้วล่ะ...แล้วก็ งานปิดท้ายนี้ขอให้ทั้งสองคนทำให้ดีนะจ๊ะ " มิวาโกะพูดกับทั้ง

สองคน  " ครับ/ค่ะ " ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน...แต่ตอนนั้นอันนะหารู้ไม่ว่า..มีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้อง

มาที่เธออย่างประสงค์ร้ายอยู่.....มิกินั่นเอง

....ตอนนี้เหล่านางแบบนายแบบในคอนเซปต์ฤดูหนาวทยอยเดินกลับเข้ามากันหมดแล้ว.....

เหลือแค่อันนะกับซาสึเกะ..... " ท่านผู้ชมครับ...ต่อไปนี้......จะเป็นชุดปิดท้ายพิเศษของงานนี้

นั่นก็คือ " ชุดแต่งงานในฤดูหนาว " เป็นชุดแต่งงานที่มีอยู่ชุดเดียว...... ขอเชิญทุกท่านรับชม

กันได้เลยครับ!!!! สิ้นเสียงของพิธีกร.....ทั่วทั้งเวทีก็ถูกปกคลุมไปด้วยไอเย็นของน้ำแข็ง.......

ฟองสบู่สีใสถูกปล่อยลอยละล่องลงมาจากเพดาน...กระทบกับแสงไฟข้างเวทีจนเกิดเป็นสีสันต่างๆ

.....ตามมาด้วย คู่นางแบบและนายแบบคู่สุดท้ายของงานที่ค่อยๆเดินออกมาจากหลังแคทวอล์ก

[ บรรยายเวทีไม่ค่อยได้ง่ะ บีไปเพิ่มเอาได้เลยนะ ] ......สายตาของผู้ชมและพิธีกรต่างพากันจับจ้อง

ไปที่อันนะและซาสึเกะ...ราวกับถูกมนต์สะกดเอาไว้......." เป็นภาพที่สวยงามมากเลยครับ... ท่าน

ผู้ชม....สีขาวของเสื้อผ้าทั้งชุด.....เหมาะที่จะเป็นฤดูหนาวแห่งความรักจริงๆเลยครับ...."

พิธีกรบรรยายออกมาด้วยน้ำเสียงตกตะลึง....อันนะเองก็กำลังจับมือของซาสึเกะ พร้อมกับสีหน้า

ที่ยิ้มแย้ม [ ตามที่ซ้อมเอาไว้ ].....ภายนอกอันนะดูนิ่งเฉยมาก แต่ความจริงแล้วเธอกำลังตื่นเต้น

แบบสุดๆต่างหาก " โว้ยยย อีกนิดเดียวก็จะจบแล้วว ...อดทนไว้ี่ยัยอันนะ!!! " [ นี่คือเสียงในใจของ

อันนะ ] ...ตอนนี้ทั้งคู่กำลังเดินอยู่ในช่วงหน้าเวทีพอดี...แต่ว่า...."

เอ...ทำไมรู้สึกว่ารองเท้าเรามันแปลกๆจังเลยแฮะ...."

อันนะคิดอย่างสงสัย...แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากพร้อมกับเดินต่อไป......และในขณะที่เธอกับซาสึ

เกะกำลังจะเดินหันหลังกลับนั่นเอง...... " โครม!!! ตึงง!!! จู่ๆอันนะก็เสียหลักหกล้มหน้าคว่ำลง

ไปกลางเวทีทันที......ส้นรองเท้าสีขาวของเธอหักออกมาเป็นสองท่อน..." ระ..รองเท้าเรา?!"

ร่างเล็กพึมพำออกมาอย่างตกใจ...ตอนนี้ผู้ชมทั้งงานรวม

ถึงท่านไดเมียวกำลังตกใจและฮือฮากับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น...." นางแบบหกล้มเหรอ?!" เสียง

ๆหนึ่งดังออกมาจากกลุ่มผู้ชม..." นี่มันอะไรกันน่ะ... ไม่ได้ซ้อมเดินกันมาหรอกเหรอ??! " อีกเสียง

หนึ่งก็ดังออกมาจากกลุ่มผู้ชมเช่นกัน " ตายแล้วยัยอันนะ...." อีริที่กำลังดูอันนะอยู่ที่หลังเวทีพึมพำ

ออกมาอย่างร้อนรน  ........" หึหึหึ.....สมน้ำหน้า....โทษฐานที่บังอาจต่อยหน้ามิกิคนนี้ " ...มิกิคิด

พลางจ้องมองไปที่อันนะอย่างสะใจ   " ยะ...แย่แล้ว......ทุกคนกำลังจ้องเราอยู่.......ทะ...ทั้งที่ใกล้จะ

จบแล้วแท้ๆ......ทำยังไงดี....จะทำยังไงดี?........" อันนะคิดอย่างหน้าเสียสุดๆ.....  ตอนนี้ใบหน้าของ

เธอเริ่มซีดเผือด....ตัวของเธอกำลังสั่นสุดๆ...........ตอนนี้เธอรู้สึกกลัวจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว...แต่ว่า

ทันใดนั้นเอง......ซาสึเกะก็ได้ยื่นมือของเขาเข้าไปที่อันนะ " จับเอาไว้สิ ยัยเปี๊ยก "...ซาสึเกะกระซิบ

ออกมาเบาๆ..." นาย..." อันนะพึมพำออกมาเบาๆ " เร็วเข้าสิ....ไม่อยากถูกมองไม่ใช่รึไง? " ซาสึเกะ

ตอบกลับไปอีก  " ตะ...แต่ว่า....ฉัน...." อันนะพึมพำออกมาอีกที....ตอนนี้เธอรู้สึกหมดความ

มั่นใจซะจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว......." 'งั้นก็ช่วยไม่ได้...." ฟึ่บ!....เมื่อเห็นอันนะไม่ยอมลุก

ซาสึเกะก็เลยอุ้มร่างเล็กของอันนะขึ้นมาในอ้อมกอดของเขาทันที [ เอ่อ...จะยังไงดีอะ? ]

" นาย?! " อันนะส่งเสียงออกมาอย่างตกใจที่จู่ๆซาสึเกะก็อุ้มเธอขึ้นมา......." อยู่เฉยๆเถอะน่า.

..ยัยเปี๊ยก.." ซาสึเกะพูด.... อันนะก็เลยต้องยอมให้ซาสึเกะอุ้มแต่โดยดี......เพราะไม่อย่างนั้น

เธอก็คงจะขายหน้ามากกว่านี้...... ตอนนี้เสียงฮือฮาของผู้ชมเริ่มลดลงแล้ว  ..." นะ...หนอยย

ทำไมซาสึเกะคุงถึงช่วยยัยเตี้ยนั่น!!? " มิกิที่กำลังมองดูเหตุการณ์อยู่คิดออกมาอย่างโมโห

ที่อะไรๆก็ไม่เป็นอย่างทีเธอคิด.........." อะ เอ่อ ท่านผู้ชมครับ... เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เมื่อกี้อาจทำให้ทุกคนสับสนเล็กน้อยนะครับ...แต่ก็ไม่เป็นไรครับ

ตอนนี้เรามาดูกันที่นายแบบและนางแบบต่อดีกว่าครับ.. ดูสิครับ เหมือนเจ้าชายอุ้มเจ้าหญิงเลยนะ

ครับเนี่ยย" พิธีกรที่เมื่อกี้ยังงงๆกับเหตุการณ์เมื่อตะกี้อยู่... เริ่มพูดบรรยายอย่างออกรสออกชาติ

อีกครั้งนึงแล้ว ..และในตอนนี้ อันนะกับซาสึเกะก็ได้เดินกลับเข้าไปที่หลังเวทีเรียบร้อยแล้ว

[เอ่อคือว่าตรงนี้ตอนที่ซาสึเกะอุ้มอันนะอยากจะให้บีบรรยายความรู้สึกของอันนะไปด้วยอะค่ะว่าคิดยังไงกะซาสึเกะในตอนนี้ คือเราบรรยายไม่ถูกน่ะ ]

แต่ว่าซาสึเกะก็ยังคงอุ้มอันนะไม่ปล่อย......." นี่นาย  ปล่อยชั้นลงซะทีจะได้มะ? " อันนะพูดออกไป

อย่างหัวเสีย  ...ครั้งนี้เธอติดหนี้บุญคุณไอ้หัวเป็ดอีกแล้ว..." ฮึ" ....ซาสึเกะไม่ได้พูดอะไรออกมา

แต่จู่ๆเขาก็ปล่อยอันนะลงไปที่พื้นทันที... " ตุ้บ " อันนะล้มลงไปตรงพื้น ก้นของเธอกระแทกพื้น

เข้าอย่างจัง ...." โอ้ยยย!!! นายจะบ้ารึไงฮะ?! จู่ๆนึกจะปล่อยก็ปล่อยเลยเรอะ!!!! ไม่คิดมั่งรึไง

ว่าคนอื่นเค้าจะเจ็บน่ะฮะ?! ไอ้บ้าเอ้ย!!! " อันนะพูดออกมาอย่างหัวเสีย ที่จู่ซาสึเกะก็ปล่อยเธอ

ตกพื้น  ...." นายนะ!!!......" อันนะกำลังจะด่าอะไรซาสึเกะซักอย่าง...แต่ว่า.........


" อันนะ!!!!! " อีริตะโกนเรียกอันนะพร้อมกับวิ่งเข้าไปหาทันที   " เธอไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย??

เมื่อกี้ตอนที่เธอล้มชั้นตกใจหมดเลยนะเนี่ย "

อีริถามเพื่อนสาวอย่างเป็นห่วงพร้อมกับครูคาคาชิ คาสึฮะ โซมะ

และมิวาโกะซังที่เดินเข้ามาหาอันนะกันอย่างพร้อมหน้า "

นั่นสิจ๊ะอันนะจังเองก็ซ้็อมมาอย่างดีแล้วนี่นา  ไม่น่าจะล้มได้นะ เลยนะจ๊ะ" ครูคาสึฮะพูดออกไปบ้าง

" คือว่ารองเท้าที่หนูใส่ส้นมันหักน่ะค่ะ " อันนะตอบออกไป  " ส้นรองเท้าหักอย่างนั้นเหรอจ๊ะ?!"

มิวาโกะถามออกไปอย่างแปลกใจ......" ค่ะ... ตอนที่หนูเดินหนูรู้สึกว่ามันแปลกๆ....แล้วจู่ๆมันก็หัก

ลงมาเลยล่ะค่ะ " เด็กสาวตอบ  " เอ๊ะ? แต่ว่าทั้งรองเท้าทั้งเสื้อผ้านี่เราก็ทำอย่างดีแล้วนะคะ....แล้ว

ทำไม...." มิวาโกะพูด... คาคาชิเองก็กำลังยืนครุ่นคิดอะไรซักอย่าง   " อืม..... อันนะจัง ขอครูดูรอง

เท้าของเธอหน่อยได้มั้ย? " คาคาชิพูดออกไป  " อ๊ะ ค่ะ " อันนะตอบ พร้อมกับถอดรองเท้าข้างที่

หักออกมาแล้วส่งให้กับคาคาชิ  " เอ....." คาคาชิมองดูที่รองเท้า...เขากำลังพิจารณาอะไรซักอย่าง

ที่รองเท้าข้างนี้ ......" มิวาโกะซังครับ รองเท้านี่มันไม่ได้พังเองหรอกครับ.... แต่มีคนจงใจตัดมัน

ให้หักออกเป็นสองท่อนน่ะครับ " คาคาชิตอบออกไป  " เอ๊ะ?! ใครกันคะ???? " มิวาโกะถามออก

ไปอย่างประหลาดใจ  "  นั่นสิคะครูคาคาชิ  ทำไมถึงมีคนจงใจจะแกล้งอันนะล่ะคะ " อีริถามออกไป

บ้าง   " อืม.....อันนี้ครูเองก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ดูจากร่องรอยแล้ว.... มันเป็นรอยตัดของมีดน่ะสิ "

คาคาชิตอบออกไป  ......ส่วนซาสึเกะก็ทำหน้าเฉย แต่ในใจเขากลับคิดอะไรซักอย่าง 

ดูเหมือนว่าซาสึเกะจะรู้อะไรขึ้นมาแล้ว...........อันนะเองก็ทำสีหน้าครุ่นคิดอย่างสงสัยเหมือนกัน.....

ใครกันนะ ที่คิดทำกับ

เธอแบบนี้ได้  ..."  เอาเถอะค่ะ เรื่องนี้เดี๋ยวเราพักเอาไว้ก่อนนะคะ  ตอนนี้ดิฉันต้องขอให้ทุกคนถ่าย

รูปอัลบั้มรวมกันก่อนนะคะ .. เดี๋ยวเสร็จแล้วเราค่อยมาจัดการกันอีกที " มิวาโกะพูดออกไป

ตอนนี้สีหน้าของเธอดูเนือยๆ............" ครับ/ค่ะ " ทุกคนตอบรับพร้อมกัน.....พร้อมกับเดินตามมิวาโกะ

ออกไป  ....ตอนนี้ตากล้องเองก็พร้อมแล้ว นางแบบนายแบบก็พร้อมแล้ว