ห้องเก็บของเฉยๆค่ะ

ลำดับตอนที่ #8 : งานแฟชั่นโชว์แห่งแคว้นฮิโนะคุนิ/การจับคู่เดินของสองคู่กัด/ยอมจำนนเพราะฮอนมางุโระ

  คอนเซปต์งานแฟชั่นโชว์

เมื่อภารกิจส่งเอกสารลับให้ท่านไดเมียวเสร็จสิ้นแล้ว ก็ยังมีอีกงานหนึ่งที่พวกเด็กๆจะต้องทำกัน [ ว่าแต่ตอนนี้มัน เป็น สถาน

ที่แบบไหนเหรอ ช่วยบรรยายแทนเราทีนะ ]

 " แหม ต้องขอขอบคุณ คุณคาคาชิกับคุณคาสึฮะมากเลยนะคะ ที่ช่วยทำภารกิจให้สำเร็จน่ะ " มิวาโกะกล่าวขอบคุณสอง

พี่น้องฮาตาเกะ  "ไม่เป็นไรหรอกครับ/ค่ะ " สองพี่น้องตอบกลับด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม  " เอ่อ...แต่ว่าความจริงแล้วดิฉัน

มีเรื่องจะขอร้องพวกคุณอีกเรื่องน่ะค่ะ" มิวาโกะพูด  " อะไรงั้นเหรอครับ? เรื่องที่ว่าน่ะ " คาคาชิถาม   "ที่จริงแล้วดิฉัน

อยากจะขอยืมตัวพวกเด้กๆในทีมของพวกคุณมาเป็นแบบในการเดินแฟชั่นโชว์หน่อยน่ะค่ะ่ " มิวาโกะตอบกลับไป

" เอ๋?? งานแฟชั่นโชว์อะไรกันคะมิวาโกะซัง? " คาสึฮะถามกลับด้วยน้ำเสียงที่ประหลาดใจ  " ก็ทุกๆปีใแคว้นฮิโนะคุนิของ

พวกเราจะมีการจัดงานแฟชั่นโชว์ ฤดูกาลทั้งสี่ เป็นของขวัญวันเกิดให้แก่ท่านไดเมียวได้ชมน่ะค่ะ... แล้วปีนี้น่ะ ทางเราคิดว่า

จะจัดเป็นคอนเซปต์ ฤดูกาลแห่งความรักทั้งสี่ โดยใช้ชาย-หญิง เป็นแบบในการเดินคู่กันน่ะค่ะ.. งานนี้น่ะเป็นงานที่ใหญ่มากเลย

่นะคะ" มิวาโกะตอบกลับไป  " มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอครับเนี่ย? " คาคาชิถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่งุนงง..

ค่ะ อีกหนึ่งอาทิตย์นี่ก็จะถึงงานวันเกิดของท่านไดเมียวแล้วด้วย ปกติเราจะใช้คนภายในแคว้นของเรามาเดินน่ะค่ะแต่ว่าคนที่

อายุรุ่นราวคราวเดียวกับคุณแล้วก็ลูกทีมของพวกคุณที่เราจะใช้เดินแบบดันมาป่วยเอาตอนนี้น่ะสิคะ ดิฉันก็เลยกลุ้มใจ

เพราะยังหาคนมาไม่ได้สักทีน่ะค่ะ" มิวาโกะตอบกลับไปด้วยสีหน้าที่กังวลจริงๆ  " อ๋อ แบบนี้นี่เอง ได้อยู่แล้วล่ะครับ

พวกผมกับเด็กๆไม่มีปัญหาอยู่แล้ว " คาคาชิตอบกลับไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม  " ดะ เดี๋ยวสิพี่ แน่ใจเหรอว่าพวกเด็กๆจะยอม

กันน่ะ " คาสึฮะถามคาคาชิ   " ไม่เป็นไรหรอกน่าคาสึฮะ นี่เป็นโอกาสดีแล้วนะ รู้รึเปล่า? " คาคาชิตอบกลับไปอย่างมั่นใจ

" โอกาสดีอะไรกันพี่???? " คาสึฮะถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่งุนงง   " หึหึ...งานนี้น่ะเป็นการจับคู่ชาย-หญิงใช่มั้ยล่ะ

ถ้าเราจับคู่ซาสึเกะกับอันนะจังได้ล่ะก็ นี่ก็อาจจะเป็นโอกาสดีที่จะทำให้ทายาทแห่งตระกูลอุจิวะ

กับคุโรซาวะมีความสัมพันธ์ที่คืบหน้ายังไงล่ะ ปกติน่ะ เด็กสองคนนั้นเอาแต่ทะเลาะกันใช่มั้ย? พี่กะจะใช้การเดินแฟชั่น

โชว์ครั้งนี้แหละเป็นเครื่องมือในการทำให้สองคนนั้นยอมร่วมมือกันมากขึ้น" คาคาชิบอกกลับ   " มันจะดีเหรอพี่??

ซาสึเกะคุงน่ะไม่เท่าไหร่หรอก...แต่อันนะจังสิต้องไม่ยอมแน่ๆเลย " คาสึฮะตอบกลับไป "   เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก...

พี่มีวิธีดีๆก็แล้วกัน " คาคาชิตอบกลับไป  " วิธีอะไรกันพี่?? "  " เอาน่า...เดี๋ยวเธอคอยดูก็แล้วกัน "

" มิวาโกะซังครับ ถ้างั้นเราไปบอกให้พวกเด็กๆรู้กันก่อนเถอะครับ จะได้รีบซ้อมเดินกัน " คาคาชิบอกมิวาโกะ

 " ค่ะ!! ขอบคุณ คุณคาคาชิกับคุณคาสึฮะมากเลยนะคะ เสร็จงานนี้แล้วดิฉันจะจ่ายค่าจ้างให้อย่างงามเลยค่ะ "

มิวาโกะขอบคุณสองพี่น้องด้วยน้ำเสียงที่ดีใจ...



 มาถึงตอนที่คาคาชิ+คาสึฮะมาบอกให้พวกเด็กๆรู้เรื่องงานแฟชั่นโชว์

" เอ๋!! เดินแบบแฟชั่นโชว์แบบเป็นคู่รักกันอย่างงั้นเหรอคะคุณครู?? "  ทันทีที่ซากุระได้ยิน เธอก็ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่

ี่ตื่นเต้น  " ใช่แล้วล่ะจ๊ะ อีกแค่1สัปดาห์ก็จะถึงงานวันเกิดของท่านไดเมียวแล้วด้วย ครูก็เลยมาบอกให้ทุกคนรู้ จะได้รีบซ้อม

กันเลยน่ะจ๊ะ"  คาสึฮะตอบกลับด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม  " งะ..งั้น เดินแบบครั้งนี้ เราจะต้องคู่กับซาสึเกะคุงให้ได้เลย ฮิๆๆ"

ยัยมะโหนกกำลังคิดอย่างเพ้อฝันว่า เธอจะต้องได้เดินคู่กับเด็กหนุ่มที่เธอปลื้อนักปลื้มหนาให้ได้  ซึ่งในขณะนี้เอง

อันนะก็กำลังนั่งสวาปามข้าวห่อสาหร่ายอยู่โดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าคาสึฮะจะพูดอะไร  " เอาล่ะ งั้นดิฉันจะขอเลือกคู่

ู่พวกเด็กๆเลยนะคะ  เริ่มที่... เธอก็แล้วกันนะจ๊ะพ่อหนุ่ม " มิวาโกะชี้ไปทางโซมะ " คู่กับ... สาวสวยที่อยู่ทางนั้นก็แล้วกัน"

มิวาโกะชี้ไปทางอีริ " คอนเซปต์ของพวกเธอก็คือฤดูร้อนนะจ๊ะ"  มิวาโกะตอบ ซึ่งทั้งโซมะและอีริก็ไม่ได้คัดค้านอะไร

พวกเขาเป็นคนที่ไม่เรื่องมากอยู่แล้ว  " งั้น... ต่อไปก็..  อ๊ะ!!!! " มิวาโกะอุทานออกมาอย่างตกใจพร้อมกับเดินรี่เข้าไปหา

อันนะที่ยังคงสวาปามข้าวห่อสาหร่ายไม่หยุดทันที  " เธอ!!! เธอนี่แหละที่เหมาะที่สุด!!  เอาล่ะ!! ตัดสินใจแล้ว!!  ฉันจะให้หนู

น้อยคนนี้เดินในคอนเซปต์ของฤดูหนาว เป็นชุดปิดท้ายของงานนี้!!!! " มิวาโกะตะโกนออกมาอย่างหนักแน่น

" อะ เอ่อ เอ๊ะ อ๊ะ...นี่มันเรื่องอะไรกันคะครูคาสึฮะ?? " อันนะที่มัวแต่สนใจข้าวห่อสาหร่ายจนไม่ได้ฟังที่คาสึฮะพูด กำลัง

งุนงงกับสิ่งที่ได้ยิน  " นี่เป็นภารกิจสุดท้ายก่อนที่เราจะกลับโคโนฮะกัน...ก็คือ เป็นแบบในงานแฟชั่นโชว์ ฤดูกาลแห่งความ

รักทั้งสี่ให้กับมิวาโกะซังยังไงล่ะจ๊ะ  งานนี้น่ะสำคัญมากเลยนะ เพราะว่าเราจะต้องจัดงานนี้ให้แก่ท่านไดเมียวของแคว้นนี้

ได้ชมกัน " คาสึอะตอบ   " อะ เดี๋ยวสิคะครูคาสึฮะ หนูยัง... " ยังไม่ทันที่อันนะจะพุดจบ...  " ตกลงหนูจะเดินใช่มั้ยจ๊ะ??

ถ้าอย่างนั้น.. เดินคู่กับพ่อหนุ่มสุดเท่คนนั้นก็แล้วกันนะจ๊ะ!!!."  มิวาโกะชี้ไปทางซาสึเกะ ซาสึเกะสะดุ้งขึ้นมาทันทีเมือ่

มิวาโกะชี้มาทางเขา " เอ่อ....ผม.." ซาสึเกะกำลังจะพุดอะไรซักอย่าง แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว " พวกเธอสองคนน่ะจะได้เดิน

ในชุดคอนเซปต์ฤดูหนาวที่ใช้ปิดท้ายงานนี้เชียวนะจ๊ะ ฮิๆ" มิวาโกะยิ้มตอบให้กับทั้งสองคน แต่ดูท่าจะไม่เป็นอย่างนั้นน่ะสิ  "

" อะ อะ อะ อะไรกั๊นนน ทำไมยัยเตี้ยนั่นถึงได้เดินคู่กับซาสึเกะคุงของช้านนนนนน กรี๊ดด ไม่ย๊อมม ไม่ยอมม!!!!!!! "


ซากุระกรีดร้องในใจอย่างนึกอิจฉา  " ซวยล่ะสิ จับคู่ให้สองคนนั้นแบบนี้ " อีริกับโซมะคิดอย่างกังวล 


*** ทันทีที่อันนะได้ยินว่ามิวาโกะจะจับคู่เธอกับซาสึเกะ  เธอก็โวยวายออกมาทันที...  ห๊าาาา!!!!!!!!!! ว่าไงน๊าาาาาาาา!!!!!!!!!

เสียงแปดหลอดของอันนะดังก้องไปทั่วบริเวณนั้น " นะ นะ นี่ ล้อเล่นกันใช่มั้ย??! คิดจะให้ หนูเดินคู่กับ...ไอ้เป็ดขี้เก๊ก

นี่งั้นเรอะะะะะ????  จะบ้ารึไง!!!!!!! อันนะตวาดลั่นด้วยความหงุดหงิด  ซึ่งมันก็ทำให้ซาสึเกะรู้สึกโมโหขึ้นมาเช่นกัน ที่

อันนะเอาแต่พูดจาว่าเขาแบบนี้  ซาสึเกะเลยตอบกลับไปว่า... " แล้วเธอคิดว่าชั้นอยากจะเดินคู่กับยัยเตี้ยอย่างเธอมาก

รึไงฮะ???  "  โดยที่เน้นเสียงคำว่าเตี้ย  " นายว่าใครเตี้ยฮะ??! ไอ้ลูกเป็ด !!!!  "  อันนะตวาดกลับไปอีกที " เอาเข้าแล้วไง

สองคนนี้... " อีริกับโซมะคิด พร้อมกับส่ายหน้าอย่างระอาใจสุดๆ  " ก็ว่าเธอนั่นแหละ จะมีใครอีกล่ะ? ท่ี่เตี้ย  "

ซาสึเกะตอบกลับอย่างยียวน แต่ใบหน้าก็ยังคงเรียบเฉย นี่แหละ ที่ทำให้อันนะหงุดหงิดใจมากเป็นที่สุด

" นะ...หนอย ไอ้เป็ดนี่.... ครูคาสึฮะคะ!!! ยังไงหนูก็ไม่ยอมเดินกับหมอนีเด็ดขาด!! ทุกคนก็รู้นี่ ว่าหนูน่ะ ไม่ถูกกับหมอนั่น

ขนาดไหน    คิดจะให้เดินคู่กันน่ะ...ไม่มีทางซะหรอก!!!!!!!!! " อันนะประกาศกร้าว หัวเด็ดตีนขาดเธอก็ไม่ยอมเดินกับไอ้เป็ด

นี่แน่ๆ     " แหมๆๆ แต่ว่าหนูน่ะ ตัวเล็กน่ารัก ดูบอบบางเหมือนเจ้าหญิงตัวน้อยๆ เหมาะที่จะใส่ชุดฤดูหนาวคู่กับพ่อหนุ่ม

สุดเท่นั่นมากเลยนะจ๊ะ  " มิวาโกะตอบกลับไป [.ด้วยความรู้สึกแบบไหนดีอะ? ]  ไม่รู้ว่าอันนะคิดไปเองหรือเปล่า เพราะเธอ

รู้สึกเหมือนกับว่ามิวาโกะพูดเน้น+ย้ำคำว่าเล็กกับน้อยเหลือเกิน [ ที่จริงคิดไปเองแหละค่ะ ] ก็เลยทำให้อันนะอารมณ์เดือด

ขึ้นไปอีก  " ไม่ได้เล็กซักหน่อยอย่ามาพูดว่าเล็กจะได้มั้ยฮะ?! ยัยป้านี่!!! แต่งหน้าก็หนาเตอะ!! ." กึงงง

เสียงเหมือนของอะไรบางอย่างที่หนักหล่นทับใส่หัวของมิวาโกะ    " ปะ ป้าเหรอ....."  มิวาโกะลงไปทรุดกับพื้นทันที 

เธอรู้สึกหน้าเสียไม่น้อย เพระาเธอไม่คิดว่าเด็กผู้หญิงที่ดูน่ารักบอบบาง จะมาตวาดใส่เธอได้อย่างหน้าตาเฉยแบบนี้  " 

น่า... อันนะจัง แคเดินแบบนิดๆหน่อยเองน่าเดินหน่อยเถอะนะ " คาคาชิพยายามขอร้อง  " นั่นสิจ๊ะ อันนะจัง

ช่วยมิวาโกะซังเค้าหน่อยเถอะนะ " คาสึฮะก็ช่วยพูดอีกแรง

ถ้าคิดจะให้หนูเดินจริงๆล่ะก็ต้องไม่ใช่หมอนี่!!!! จะเอาหมอนี่ไปเดินคู่กับยัยมะโหนกรึใครก็ตามใจ!! แต่ต้องไม่ใช่หนู!!!

[ ตรงนี้อยากให้บรรยายประมานว่าพอซากุระได้ยินอันนะพูดแบบนี้ก็รู้สึกว่ามีความหวังขึ้นมาที่จะได้เดินกับซาสึเกะค่ะ ]

โถ่ๆๆ อันนะจัง นี่น่ะเป็นภารกิจที่สำคัญมากเลยนะ ช่วยคุณมิวาโกะเค้าหน่อยเถอะน่า" คาคาชิพยายามพูดเกลี้ยกล่อมอีกที

จริงด้วยนะจ๊ะอันนะจัง ครูว่าพวกเธอน่ะเหมาะสมกันดีออก คาสึฮะก็ช่วยพูดอีกแรง  " ไม่!!! ยังไงก็ไม่!!! " อันนะประกาศ

ด้วยเสียงที่หนักแน่น พูดจบเธอก็สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง พร้อมกับหันหลังกลับเพือ่เดินออกจากตรงนั้นด้วยความหงุดหงิด

[ ตรงนี้อยากให้บรรยายสีหน้าซาสึเกะด้วยอะค่ะ ประมานว่า ยัยบ้าเอ๊ย ชั้นอยากเดินกับเธอตายล่ะ ]

" คงต้องใช้วิธีนี้ซะแล้ว " คาคาชิคิดในใจ  " แหม...น่าเสียดายจังเลยนะ ทั้งที่คิดว่าถ้าเสร็จงานนี้แล้วจะพาทุกคนไปเลี้ยง

ที่ร้านซูชิอร่อยๆซะหน่อย [ จะบอกว่าแถวๆนี้มีร้านซูชิชื่อดังอยู่อะค่ะ ] ช่วงนี้ปลาทูน่าฮอนมางุโระตัวโตๆ ไขมันชุ่มฉ่ำกำลัง

ขายดีซะด้วย..." คาคาชิพูดออกมา เขาคิดวิธีนี้เพื่อเอามายั่วน้ำลายอันนะไว้อยู่แล้ว " กึก!!!" เสียงฝีเท้าของอันนะหยุดเดิน

ทันที  เมื่อได้ยินคำว่าปลาทูน่าฮอนมางุโระที่คาคาชิพูด  " จะ จริงด้วยพี่ เห็นเค้าว่าไข่ปลาแซลมอนกับไข่ปลาคาเวียร์ก็ขาย

ดีด้วยนี่ " คาสึฮะเองก็ช่วยคาคาชิพูดอีกแรง  "  เอ... รู้สึกว่ากุ้งกุลาดำกับปลากะพงแดงก็มีแต่ของสดๆทั้งนั้นเลยด้วย"

คาคาชิพูดยั่วน้ำลายอันนะอีกที  " เอื๊อก !! เสียงกลืนน้ำลายของอันนะดังขึ้นมา... " ปะ ... ปลาทูน่าฮอนมางุโระ ของดี...

ที่ชั่วชีวิตนี้เราได้ลิ้มรสไปแค่ครั้งเดียว...อา..... ยะ ..อยากกินอีกจัง...แต่ว่า..." อันนะที่เมื่อกี้ยังมีท่าทางแข็งกร้าว

ตอนนี้เริ่มลังเลกับสิ่งที่คาคาชิพูดซะแล้ว...  " เฮ่อ...ถ้าอันนะจังไม่ชอบกินซูชิก้ไม่เป็นไรนะ ครูไม่บังคับเธอหรอก.."

คาคาชิพูดกลับไป " อะ เอ่อ..เดี๋ยวก่อนค่ะ ครูคาคาชิ หนู ....."  อันนะกำลังจะหันกลับไปพูดอะไรบางอย่าง แต่ว่า...

" ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณมิวาโกะ เราคงต้องหาคนอื่นมาแทนแล้วล่ะครับ " คาคาชิหันกลับไปพูดกับมิวาโกะ

" งั้นเหรอคะ....น่าเสียดายจังเลยนะคะ..."มิวาโกะพูดด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวัง... ถ้าอย่างนั้น "    "  เดินค่ะ!!! หนูจะเดิน

งานแฟชั่นโชว์ครั้งนี้ให้เองค่ะ!!! " อันนะประกาศเสียงก้อง เพระาเธอทนคำพูดยั่วน้ำลายของคาคาชิไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

" สำเร็จ " คาคาชิแอบยิ้มในใจพร้อมกับหันไปยิ้มให้คาสึฮะด้วย " ร้ายจริงแฮะ พี่ชายเรานี่" คาสึฮะคิดในใจพร้อมกับยิ้มให้พี่


ชายของตน " มาแล้วไง โรคแพ้ของกินของยัยอันนะ " อีริคิดในใจพร้อมกับขำนิดๆ  " ครูคาคาชินี่เก่งจังเลยนะครับ ทำให้

อันนะจังยอมเดินจนได้ " โซมะหันไปพูดกับอีริ  " ม่ายจริ๊งงงง!!! ซาสึเกะคุงของชั้นต้องเดินกับยัยเตี้ยนั่นจริงๆเรอะ!!!

กรี๊ดดดดด หนูม่ายย๊อมมมม " ซากุระกรีดร้องในใจอย่างแค้นเคือง เมื่อสิ่งที่เธอหวังไว้ มันไม่เป็นไปตามที่คิด

" แหมม ขอบคุณหนูมากๆเลยนะจ๊ะ  เอ.. ส่วนหนูคนนั้นน่ะ " มิวาโกะชี้ไปทางซากุระ " เธอเดินคู่กับพ่อหนุ่มหัวเหลืองในคอน

เซปต์ฤดูใบไม้ผลิแล้วกันนะจ๊ะ " มิวาโกะตอบ " ฮิ๊ววว ได้เดินคู่กับซากุระจังด้วย ดีใจชะมัดยาดเลยเฮ้!!!! " นารุโตะตะโกน

ออกมาอย่างดีใจ แต่ซากุระน่ะคอตกด้วยความผิดหวังอย่างรุนแรง

" อึ๊ก... ดันตอบรับไปซะแล้ว ต้องเดินกับหมอนั่นจนได้ แต่ว่า.... เพื่อฮอนมางุโระแล้ว!!! เราต้องทำได้!!!" อันนะคิดในใจ

พร้อมกับกำหมัดแน่น ประกายไฟลุกโชนในดวงตา ถ้าเพื่อของที่เธอชอบแล้วล่ะก็.. อะไรเธอก็ยอมทำ

ซาสึเกะเองก้หันไปมองอันนะพร้อมกับยืนคิดอะไรซักอย่างอยู่ [ คิดอะไรดีหว่า? ]  " แล้วก็คุณคาคาชิกับคุณคาสึฮะ

เดินในชุดฤดูใบไม้ร่วงนะคะ"  ครับ/ค่ะ  สองพี่น้องตอบตกลงอย่างไม่คัดค้าน ในที่สุด คุโรซาวะอันนะก็ยอมเดินคู่กับอุจิวะ ซาสึเกะ

จนได้.... งานนี้สนุกแน่..
******************************************************************************************
ณ เวลาซ้อม+ลองชุดของทุกคน

เอาล่ะจ๊ะทุกคน ก่อนที่เราจะลองซ้อมเดินกันขอให้ทุกคนไปลองชุดของตัวเองกันซะก่อนนะจ๊ะ ถ้าของใครยังไม่พอดีจะได้

รีบเอาไปแก้ได้ทัน " มิวาโกะประกาศให้ทุกๆคนรู้   ครับ/ค่า เหล่านายแบบและนางแบบตอบรับกันอย่างพร้อมเพรียง

ตอนนี้ทั้งอีริ โซมะ ครูคาคาชิ ครูคาสึฮะ นารุโตะและซากุระ ก็ได้ไปเอาเสื้อผ้าไปลองที่ห้องแต่งตัวกันแล้ว

เหลือแต่อันนะ ที่ยังไม่ได้หยิบเสื้อผ้าของตนไปลอง  " หนูอันนะจ๊ะ เสื้อผ้าของหนูอยู่ทางนี้จ๊ะ " มิวาโกะบอกกับอันนะ

พร้อมกับถือเสื้อมาให้อันนะดูด้วย  " อุ๊ะ.. ชะ...ชุดนี่มัน...ชุดนี่มันอะไรกันคะคุณมิวาโกะ???!!" อันนะถามมิวาโกะด้วยน้ำ

เสียงที่ตกใจสุดขีด " อ้าว ก็ชุดของหนูยังไงละจ๊ะ เป็นชุดฤดูหนาวที่ใช้เดินแบบปิดท้ายงานนี้เชียวนะจ๊ะ " มิวาโกะตอบ

" ชุดฤดูหนาว....มันต้องเป็นเสื้อโค้ทกับผ้าพันคอไม่ใช่เหรอคะ?????? " อันนะพูดกลับไปด้วยน้ำเสียงงุนงง


" พูดอะไรกันจ๊ะ? นี่น่ะ เป็นแฟชั่นโชว์เดินแบบของคู่รักนะจ๊ะ จะเป็นเสื้อโค้ทกับผ้าพันคอธรรมดาๆได้ไงจ๊ะ ? "

มิวาโกะตอบกลับไป   ตะ..ตะ.. ตะ  แต่ว่า นะ หนูไม่ชอบใส่กระโปรงนะคะ แล้ว...ชุดนี่น่ะ... มัน... มันดูเป็นผู้หญิงเกินไป

นะคะ.. นะ... หนูทำใจใส่มันไม่ลงหรอกค่ะ  อันนะหน้าเริ่มซีดลงอย่างเห็นได้ชัด เม็ดเหงื่อเริ่มหยดลงบนใบหน้าเรียวเล็ก

ชีวิตนี้เธอเคยใส่ชุดกระโปรงซะที่ไหนเล่า สำหรับเธอน่ะ ชุดกระโปรงมันออกจะรุ่มร่ามเกินไปด้วยซ้ำ เธอชอบอะไรที่มัน

สบายๆมากกว่า  แค่เห็นกระโปรงหรือชุดที่มันหวานแหวว อันนะก็รู้สึกขยาดขึ้นมาแล้ว  " แหมๆๆ เรื่องแค่นี้เอง ไม่ต้องเขิน

หรอกจ๊ะ หนูน่ะเหมาะกับชุดนี้มากเลยนะจ๊ะ ไปลองใส่ออกมาก่อนเถอะจ๊ะ " ไม่พูดเปล่ามิวาโกะพยายามดันอันนะเข้าไป

ที่ห้องแต่งตัว  "  อะ...เอ่อ...เ๊อ๊ะ  อ๊ะ " ตอนนี้อันนะทำอะไรไม่ถูกแล้ว เธอจึงต้องยอมเดินเข้าไปที่ห้องแต่งตัวแต่โดยดี

เธอกลัวว่าถ้าเธอคัดค้านล่ะก็ เธออาจจะต้องอดฮอนมางุโระก็ได้ เธอก้เลยต้องจำใจ ใส่ชุดนี้ไป

" ให้ตายสิ... ชุดนี้เอาไปให้เจ้าหัวเป็ดใส่แทนไม่ได้รึไงกันนะ  ขอใส่กางเกงแทนไม่ได้รึยังไง?" อันนะคิด พลางถอด

เสื้อผ้าของเธอออก  " อุ๊บบ!!!  ก๊ากก ฮะๆๆๆๆๆ  ตะ... แต่ถ้า เจ้าหมอนั่นใส่ชุดของเราแทน มันจะตลกขนาดไหนกันน้าา

ผู้ชายที่หน้าตายียวนกวนประสาทอย่างเจ้านั่น!! ถ้าใส่.. ถ้าใส่ก็คงจะเหมือนตุ๊ดรึไม่ก็กะเทยหน้าตาหื่นๆคนนึง..... ก๊ากกกก

แค่คิดก็ขำแล้วว ฮะๆๆๆๆๆๆ" อันนะคิดในใจ พร้อมกับพยายามกลั้นหัวเราะสุดขีด " ฮะๆๆๆๆๆ พะ .... พอก่อนดีกว่า...ต้องรีบ

เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว" ร่างเล็กพูดกับตัวเอง ตอนนี้เธอได้ถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้ว  และในขณะที่เธอกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบ

ชุดของเธอนั่นเอง....  กริ๊ก... สายสร้อยหินควอตซ์ที่เธอใส่เป็นประจำก็ได้หลุดออกมาจากคอของเธอ หล่นลงไปตรงพื้น

" อ้าว หลุดไปได้ยังไงกันเนี่ย " ร่างเล็กพูดพึมพำกับตนเองพร้อมกับที่จะก้มลงไปเก็บสร้อย แต่ทันใดนั้นเอง ก็ได้มีมือๆ

หนึ่งเก็บสายสร้อยขึ้นมาให้เธอก่อน " อ๊ะ ขอบคุณมากนะคะ " ร่างเล็กพูด พร้อมกับกำลังจะเงยหน้าขึ้นไปขอบคุณคนที่เก็บ

สายสร้อยไว้ให้เธอ   แต่ว่า...  " อ๊ะ!!!! นาย!!!!!!  นี่นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน!!! " อันนะตะโกนออกไปอย่างตกใจ เมื่อเห็น

เด็กหนุ่มที่เธอเกลียดนักเกลียดหนายืนอยู่ตรงหน้า " ที่นี่มันห้องแต่งตัว ชั้นก็แค่มาลองเสื้อแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย? '

ซาสึเกะตอบกลับไปอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว  " ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้น!! แต่นี่มันห้องลองเสื้อของผู้หญิงนะยะ!! ไอ้ลามก!!"

อ๊ะ หรือว่านายเป็นตุ๊ดกันฮะ? ถึงได้กล้าเข้ามาห้องของผู้หญิงได้หน้าตาเฉยน่ะ?! " อันนะตวาดกลับไปอย่างโมโห พร้อม

กับรีบเอาเสื้อผ้ามาปิดร่างกายตัวเองทันที  " หึ.. ลามกอย่างนั้นเหรอ.. เธอนี่ชอบคิดอะไรไปเองจริงๆซะด้วยนะ... หุ่น

เหมือนแผ่นกระดาษแบบนั้นจ้องไปมันก็ไม่ได้ทำให้ชั้นรู้สึกอะไรขึ้นมาหรอก " ซาสึเกะตอบอันนะกลับไปอย่างยียวน   "

นะ.. นายหาว่าชั้นเป็นแผ่นกระดาษงั้นเรอะ!!! ไอ้ตุ๊ดลามก!!! " อันนะตวาดกลับไปอีกที  " เฮอะ ก็ดูสภาพเธอสิ จะด้านหน้า

รึด้านหลังมันก็ไม่เห็นจะต่างกันตรงไหนเลย " ซาสึเกะตอบกลับไปอีก แต่ว่าตอนนี้น่ะ อันนะโมโหจนหน้าดำหน้าแดงแล้ว

" แล้วก็นะ ที่นี่มันห้องลองเสื้อของผู้ชายต่างหาก ไม่เชื่อก็ดูป้ายโน่นสิ " ซาสึเกะพูด พร้อมกับชี้ไปทางป้ายกระดาษที่

แขวนติดไว้ที่หน้าห้อง  อันนะหันกลับไปดูทันที แล้วเธอก็ต้องหน้าแดงด้วยความอับอาย เพราะเธอเข้าห้องมาผิดอย่างที่

ไอ้หมอนั่นบอกจริงๆ  " อะ อะ อะ " อันนะกำลังจะพูดอะไรซักอย่างแต่ก็พูดไม่ออก " รู้อย่างนี้แล้วก็รีบออกไปได้แล้วนะ

ยัยแผ่นกระดาษ " ซาสึเกะตอบกลับ แต่ในตอนนี้น่ะอารมณ์เดือดของอันนะ มันพุ่งขึ้นถึงขีดสุดแล้ว..  " นายว่าใครเป็น

แผ่นกระดาษฮะะ?!!!! ไอ้ลามก!!!!  "  อันนะรีบพุ่งหมัดใส่หน้าซาสึเกะ หวังที่จะได้ชกใบหน้าอันยียวนนั่นซะให้ยับ คราวนี้เธอ

โมโหมากจริงๆ  แต่ทว่า... " หมับ! ซาสึเกะหยุดหมัดของอันนะด้วยมือของเขาเพียงข้างเดียว  " เธออย่าคิดนะ ว่าเธอจะต่อย

ฉันได้เหมือนกับคราวก่อนๆน่ะ ยัยเปี๊ยก " ซาสึเกะพูดกลับไป  นะ.. หนอย ชั้นยังมีอีกมือนะยะ!! "

อันนะตวาดพร้อมกับจะสวนหมัดกลับไปด้วยมือ ที่ยังเหลืออยู่อีกข้างหนึ่ง แต่มันก็ไม่เป็นอย่างที่เธอคิด เพราะซาสึเกะ

รับหมัดของเธอได้อีกแล้ว "  แรงเธอเยอะมากก็จริง.. แต่ว่านะ ถึงยังไงแรงของยัยเปี๊ยกอย่างเธอก็ทำอะไรชั้นไม่ได้ 

ทุกครั้งหรอก" ซาสึเกะพูด  " อึ่ก... ไอ้ลูกเป็ด..นาย !! " อันนะกัดฟันด้วยความโมโห แต่ตอนนี้มือของเธอได้ถูกซาสึเกะจับ

เอาไว้อยู่  " ชิ....อยากจะชกไอ้หัวเป็ดเหลือเกิน แต่ทำไมแรงมันเยอะอย่างงี้ฟะเนี่ย??? " อันนะคิดในใจ


ตอนนี้ซาสึเกะค่อยๆดันอันนะไปติดที่กำแพงซะแล้ว [จะทำอะไรน่ะ? ] " นาย..คิดจะทำอะไรน่ะฮะ!? ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย

อยากจะโดนดีใช่มั้ย?! อันนะพูดอย่างโมโห " ไม่ปล่อย " ซาสึเกะไม่พูดเปล่า แต่ค่อยๆโน้มตัวลงไปใกล้ๆหน้าของอันนะ

[ อ่า..แบบว่าจะจูบง่ะ จะเขียนยังไงดี ] " นายจะไม่ปล่อยใช่มั้ย... ได้...ถ้านายไม่ปล่อยชั้นดีๆ....

ชั้นจะทำให้นายปล่อยชั้นแบบเจ็บตัวเอง!!! "  สิ้นเสียงของอันนะ.... " ปึ้ก!!!!! "  " อุ๊บ!" ซาสึเกะล้มทรุดลงไปกับพื้นทันที

ใบหน้าซีดเซียวลงเรื่อยๆ  หยาดเหงื่อค่อยๆไหลลงบนใบหน้าอันหล่อเหลาทีละนิด... เหตุที่เป็นแบบนี้ เพราะอันนะใช้ขาของ

เธอเตะอัดเข้าไปยังจุดสำคัญของซาสึเกะซะเต็มแรง [ เตะผ่าหมากง่ะ ]  " ถึงชั้นจะไม่มีมือ!! แต่ชั้นก็ยังเหลือขาอยู่นะ!

   นายดูถูกชั้นเกินไปแล้ว!! เจ้าบ้าลามก !!! "  พูดจบ อันนะก็วิ่งออกไปด้วยความโมโห ทิ้งให้ซาสึเกะนอนแอ้งแม้งเอามือ

กุมตรงนั้นไปด้วยความเจ็บปวด...บัดนี้เจ้าชายผู้เย็นชาแห่งโคโนฮะ...หมดสภาพลงแล้ว....... และตอนนี้อันนะก็หน้าแดง

เป็นลูกตำลึง..จะด้วยความโมโห หรือความอายดีน้า?  " ชิ...เจ็บใจที่สุด!! เมื่อกี้นี้...เจ้าบ้านั่น .. คิดจะทำอะไรเรา    

   กันแน่ ? !! ??  " อันนะคิดในใจอย่างโมโห

 และแล้วก็ถึงเวลาที่ทุกคนจะซ้อมเดินแบบกัน

"เอาล่ะจ๊ะทุกๆคน เราจะเริ่มซ้อมจากชุดฤดูใบไม้ผลิก่อนเลยนะจ๊ะ"  มิวาโกะประกาศให้ทุกๆคนรู้ " 3......2........1

action!! " สิ้นเสียงของมิวาโกะ เหล่านายแบบนางแบบก็ค่อยๆทยอยเดินกันออกมาบนแคทวอล์กตามสเต็ปที่จัดไว้ [ ช่วงนี้

ี้ที่เดินแบบบรรยายยากจังเลยอะค่ะไม่รู้จะใช้คำพุดแบบไหนดี ] นายแบบและนางแบบในงานนี้มีคนหลายรุ่นหลายอายุ

มีตั้งแต่รุ่นเด็กๆอย่างอันนะ ไปจนถึงรุ่นผู้ใหญ่อย่างคาคาชิ  แต่ละคนส่วนใหญ่หน้าตาดีๆกันทั้งนั้น " โอ้โห ... คนเยอะจังเลย

นะคะครูคาสึฮะ " อีริพูดกับครูคาสึฮะ เธอกำลังตะลึงกับงานแฟชั่นโชว์ นี่ยังเป็นแค่การซ้อมยังใหญ่โตขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นวัน

จริง จะใหญ่โตขนาดไหน? " ใช่จ๊ะก็นี่น่ะ เป็นงานที่ชัดให้กับท่านไดเมียวเชียวนะจ๊ะ " คาสึฮะตอบกลับไป ตอนนี้ทั้งเธอและ

พวกเด็กๆกำลังยืนอยู่ที่หลังแคทวอล์ก เพื่อรอให้ถึงคิวเดินซ้อมของพวกเขาทุกคน แต่ตอนนี้บรรยากาศบริเวณโดยรอบมัน

ชักจะอึมครึมยังไงก็ไม่รู้ เพระาว่ารังสีอำมหิตถูกแผ่ไปรอบๆตัวอันนะเลยน่ะสิ  " เอ่อ...อันนะ.. เธอเป็นอะไรไปรึเปล่าน่ะ

ดูท่าทางไม่ค่อยดีเลยนะ ... '' อีริถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ดูระแวงๆ ปนสงสัย  " เปล่านี่... ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย

คิดมากไปรึปล่าววว?... '' อันนะพยายามตอบกลับด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มเต็มที่ แต่ว่าใครเห็นเค้าก็ดูรู้กันหมดแหละว่าตอนนี้

อารมณ์ของเธอเป็นยังไง ก็เส้นเลือดเธอปูดออกมาด้วยความโมโหซะขนาดนั้น..." ไม่เป็นอะไรจริงๆเร้อยัยอันนะ?...

สงสัยจะทะเลาะกับซาสึเกะคุงมาอีกแหงๆ... " อีริคิดพลางส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย ว่าเมื่อไหร่สองคนนี้จะคุยกันดีๆซะที "

"อ๊ะ ถึงตาพวกเราแล้วล่ะโซมะ ไปกันเถอะ" อีริบอกโซมะ " อ๊ะ ครับ" พูดจบทั้งสองคนก็เดินออกไปที่เวทีทันที โดยมีนารุ

โตะกับซากุระเดินกลับเข้ามา  โดยที่นารุโตะมีสีหน้าเบิกบานใจสุดๆที่ได้เดินคู่กับผู้หญิงที่เขาชอบ แต่กลับกันซากุระยังคง


คอตก หน้าสลดไม่หายที่อดเดินคู่กับซาสึเกะ " ฮะ ฮ่า ได้เดินจับมือกับซากุระจังด้วย คอนเซปต์คู่รักนี่เจ๋งจริงๆเลยน้า~~"

นารุโตะพูดออกมาอย่างดีใจ  พอดีกับที่อันนะได้ยินที่เจ้าหนวดแมวพูด เธอก็ต้องชะงักทันที " ห๊ะ....เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ??

นารุโตะ?! " ร่างเล็กหันไปถามนารุโตะด้วยน้ำเสียงที่ดูร้อนรน  " เอ๋ ?ก็บอกว่าได้เดินจับมือกับซากุระจังง่ะ ทำไมงั้นเหรอ?"

นารุโตะตอบกลับไปอย่างสงสัย " ต้องเดินจับมือด้วยเหรอ??????? " อันนะถามกลับไปอีก หน้าของเธอเริ่มซึดลงอีกแล้ว

"อื๋ม?  ก็เดินแบบเป็นคู่รักเค้าก็ต้องให้จับมือเดินคู่กันอยู่แล้วนี่นา~~ ." นารุโตะตอบกลับไป " เอ...ซาสึเกะ

ว่าแต่นายเป็นอะไรไปน่ะ หน้านายดูซีดๆแปลกๆแฮะ " นารุโตะหันไปถามซาสึเกะ " เปล่านี่...ชั้น..ไม่ได้เป็นอะไร.."

ซาสึเกะตอบนารุโตะกลับไป ที่หน้าเขาซีดน่ะ ก็เพราะยังเจ็บจากที่โดนอันนะเตะตรงนั้นเข้าไปเต็มๆไม่หาย พูดจบ

ซาสึเกะก็เดินเลี่ยงไปอีกทาง " แล้วทำไมนายถึงเดินกะเผลกๆแบบนั้นล่ะ [ เขียนอย่างนี้มั้ยเนี่ย ] นารุโตะถามกลับไป

พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ๆซาสึเกะด้วยความสงสัย " มะ..ไม่ต้องเดินตามมาเลย เจ้าบ้า" พูดจบซาสึเกะก็เดินหนีไปอีก

ทางทันที " อะไรของหมอนั่นหว่า? พึลึกคนแฮะ" นารุโตะพูด พร้อมกับเกาหัวแกรกๆ ด้วยความสงสัย   " ตะ...ต้อง ดะ...

เดิน จ...จับมือเรอะ?! นี่เรา...ต้องจับมือกับไอ้ลามกนั่นเรอะ?!! โอ้ ม่ายยยยย " อันนะรำพึงกับตัวเองในใจด้วยความ

กังวลพร้อม

กับเอามือกุมหัว [ รึอะไรดีอะ ]  ว่าทำไม๊ทำไมเธอจะต้องมาจับมือกับหมอนั่นด้วย  " เอาล่ะ พวกครูก็ออกไปมั่งดีกว่า

ไปกันเถอะ คาสึฮะ " คาคาชิพูด ใกล้ถึงคิวของเขาแล้ว  และแล้ว อีริกับโซมะก็เดินกลับเข้ามาหลังเวที  " อืมม.. นึกว่าจะ

ยากมากซะอีก เดินแบบของตรงนี้นี่ง่ายกว่าที่คิดเนอะ โซมะ " อีริหันไปพูดกับเพื่อนของเขา " นั่นน่ะสิครับ ทีแรกผมเอง

ก็คิดว่าจะให้เดินท่าอะไรยากๆซะอีก แต่ที่แท้ก็แค่เดินจับมือแบบสบายๆแล้วก็ยิ้มแบบเป็นธรรมชาติเท่านั้นเอง"

เมื่อที่อันนะได้ยินโซมะพูดคำว่าจับมืออีกแล้ว มันก็เหมือนมีอะไรเข้าไปตอกย้ำจิตใจของเธอ ทำให้เธอรู้สึกแย่ลงไปอีก

" นี่ อันนะ เธอไม่ต้องเครียดหรอกน่ามันไม่มีอะไรมากหรอก เลิกทำหน้าเครียดๆได้แล้วน่า เดี๋ยวเสร็จงานนี้เราจะได้ไปกินซู

ชิกันไง  " อีริพยายามพูดเพื่อให้อันนะมีสีหน้าที่ดีขึ้น เธอไม่รู้หรอกนะว่าไอ้หัวเป็ดน่ะ ทำอะไรอันนะเอาไว้

" อา....ใช่... เดี๋ยวเสร็จงานนี้เราก็จะได้กินฮอนมางุโระแล้วนี่เนาะ...... เราต้องทำได้ เราทำได้อยู่แล้วว!!! "

อันนะคิดในใจ พร้อมกับกำหมัดแน่นอีกที โดยที่มีสายตาของซาสึเกะแอบลอบมองเธออยู่  " นี่ๆๆ เธอดูคนนั้นสิ

เท่ชะมัดเลยล่ะ " มีเด็กผู้หญิงกลุ่หนึ่งพูดขึ้นมา พร้อมกับชี้ไปทางซาสึเกะ " ไหนๆ ว้ายยย จริงด้วย เท่ชะมัดเลยอ่ะ ชื่ออะไร

เนี่ย ฉันอยากจะเดินเข้าไปถามเขาจัง " [ ตรงนี้จะให้พวกเด็กผู้หญิงมีชื่อหรือไม่ก้ได้นะแล้วแต่บี ]  ว่าแล้ว เด็กผู้หญิงกลุ่ม

นั้นก็เดินตรงเข้าไปหาซาสึเกะพร้อมกับถามว่า " เธอมาจากแคว้นไหนเหรอจ๊ะ? คงไม่ใช่คนที่นี่ใช่มั้ยจ๊ะ " เด็กผู้หญิงคนนั้น

ถาม สายตาจ้องซาสึเกะเป็นมัน [ แบบนี้รึเปล่าง่ะ ? ]  ซาสึเกะมองเด็กผู้หญิงพวกนั้นด้วยสายตาที่ว่างเปล่า..และเย็นชา

พร้อมกับตอบกลับไปว่า " โคโนฮะ " เพียงแค่คำเดียวแล้วก็หันหน้ากับไปอีกทาง  " นี่ แล้วเธอชื่ออะไรเหรอจ๊ะ? "

เด็กผู้หญิงคนนั้นพูด พร้อมกับทำท่าทางกระแด๊ะกระแด๋กับซาสึเกะอีกที [ คล้ายๆกับคารินน่ะ ] แต่ซาสึเกะไม่ได้พูดอะไร

กลับไป คงเป็นเพราะเขารำคาญ ก็เลยเดินออกมาจากตรงนั้น " แหม...ดูท่าทางเย็นชาจังเลยแฮะ ฉันชักจะชอบเขาแล้วสิ

เฮ่อ...." ผู้หญิงคนนั้นพูดออกมาด้วยความหลงใหลในตัวซาสึเกะสุดๆ [ ใช้คำอย่างนี้ถูกมั้ยง่ะ? ]  ตอนนั้นเองอันนะก็ได้หัน

ไปมองเขาพร้อมกับคิดในใจว่า " หนอย...ทีกับคนอื่นทำเป็นพูดดีเชียวนะ... ทีกับชั้นล่ะเอาแต่พูดว่า เอาแต่พูดแขวะอยู่ได้

เชอะ!! เจ้าบ้าลามก!! " อันนะคิดในใจอย่างโมโหอีกที [ หึงเจ้าหัวเป็ดรึไง 55 : แน็ต ] และแล้วครูคาคาชิกับครูคาสึฮะก็เดิน

กลับเข้ามาที่หลังเวที ตอนนี้ถึงคิวของอันนะกับซาสึเกะที่จะต้องออกไปเดินแล้ว " อันนะ ถึงตาเธอแล้วนะ

รีบเดินออกไปได้แล้วล่ะ " อีริเรียกอันนะ { ลืมบอกไปค่ะว่า ตรงที่มีพวกผู้หญิงมาทักซาสึเกะน่ะ จะให้ซากุระแสดงความ

หึงหวง+หมั่นไส้มาก็ได้นะ ]  " อะ.. อืม " อันนะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่ดูตื่นเต้น " เร็วๆเข้าสิยัยเปี๊ยก ชักช้าอยู่ได้ "

ซาสึเกะบอกอันนะ " ระ.. รู้แล้วล่ะน่า ไม่ต้องมาเรียกชั้นหรอก " อันนะตอบพร้อมกับเดินออกไปเพื่อที่จะเตรียมขึ้นเวที

ส่วนครูคาคาชิตอนนี้เองก็ยืนอยู่ตรงหลังผ้าม่านของแคทวอล์เลย เขาเตรียมที่จะดูอันนะกับซาสึเกะเดินคู่กัน.....

และแล้วทั้งสองก็เริ่มเดินออกไปยังหน้าเวที ...แน่นอนอยู่แล้วว่าทุกคู่ทีเดินแบบนี้ จะต้องเดินจับมือไปด้วยกันตลอดทาง

อันนะเองก็รู้ดีอยู่แล้ว แต่เจ้าตัวคงจะยังทำใจจับมือของไอ้หัวเป็ดไม่ได้.....ก็เลยจับไปแค่นิ้ว 1 นิ้ว จับเหมือนกับจะจับผ้า

ขี้ริ้วอย่างนั้นแหละ ..... " นี่ ยัยเปี๊ยก จับมือให้มันดีๆหน่อยไม่ได้รึไง มือชั้นไม่ใช่ขยะนะ " ซาสึเกะกระซิบบอกอันนะในระ

หว่างทางที่เดินอยู่ " เชอะ!!.... สำหรับนายน่ะ จับแค่นี้ก้ถือว่าดีพอแล้ว " ยัยตัวเล็กตอบซาสึเกะกลับไป ในขณะที่ขาของ

พวกเขาเองก้กำลังก้าวเดินไปข้างหน้าเช่นกัน " ยัยบ้าเอ้ย.. นี่เรากำลังซ้อมเดินกันอยู่นะ เธอไม่มีสิทธิ์มาเรื่องมากแบบนี้นะ"

ซาสึเกะตอบอันนะกลับไป " เฮอะ จะให้ชั้นจับมือนายแน่นๆแบบที่คู่อื่นเค้าจับกันชั้นทำไม่ลงหรอกย่ะ เข้าใจมะ? "

อันนะตอบซาสึเกะกลับไปอีกทีแบบยียวน " นี่  เธอ.." ซาสึเกะกำลังจะพูดอะไรออกไปอีกอย่างแต่ว่า... " นี่!!! ตรงนั้นน่ะ!!

หนูอันนะกับซาสึเกะคุงหยุดเดินก่อนเลย!!! ". มิวาโกะตะโกนเรียกทั้งสองคนอย่างเสียงดัง เท้าของทั้งสองคนจึงหยุด

ลงทันที  " มะ.. มีอะไรอย่างงั้นเหรอคะ? มิวาโกะซัง "  อันนะถามมิวาโกะกลับไปเด้วยน้ำเสียงที่งุนงง " จะอะไรซะอีกล่ะจ๊ะ

ก็หนูอันนะน่ะ ทำไมเวลาเดินถึงไม่จับมือของซาสึเกะคุงเค้าให้แน่นๆหน่อยล่ะ อย่าลืมสิจ๊ะว่านี่น่ะ เป็นคอนเซปต์ของคู่รักนะ

รู้มั้ย?? " มิวาโกะพูดกับอันนะ " เอ่อ..แต่หนู...หนูจับแล้วนะคะ " อันนะตอบกลับไปอีกที " โถ่ๆๆๆๆๆ แบบนั้นเค้าไม่เรียก

ว่าจับมือกันแบบคูรักหรอกนะ เค้าต้องจับกันแบบนี้ต่างหาก "  พูดจบ มิวาโกะก็เอามือของอันนะกับซาสึเกะมาจับเอาไว้ด้วย

กัน...จับไว้จนแน่น " โอเคนะจ๊ะ จับแบบนี้แล้วเดินต่อไปเลยนะจ๊ะ.. อ้อ แล้วก็ช่วยยิ้มให้เป็นธรมมชาติด้วยนะจ๊ะอันนะจัง "

มิวาโกะพูด " เอ้อ...แต่ว่าหนู..ไม่... " ยังไม่ทันทีอันนะจะพูดอะไรต่อ ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างหลังเวที

 " ฮอนมางุโระ!!!!!!!!! " จู่ๆเสียงนี้ก็ดังขึ้นมาทันที ทำเอาใครหลายคนตกใจไปตามๆกัน ....ซึ่งคนที่พูดออกมาก็คือครูคาคาชิ

นั่นเอง แต่ครูคาคาชิไม่ได้ตะโกนธรรมดานะ เค้าใช้โทรโข่งพูดซะด้วย เสียงก็เลยดังไปจนถึงขอบหน้าเวที

" เอ๊ะ ใครพูดน่ะ?? ฮอนมางุโระอะไรกัน? ." ผู้คนบริเวณรอบข้างต่างงุนงงไปตามๆกันเมื่อได้ยินคำว่าฮอนมางุโระ่


แต่ว่าอันนะถึงกับหยุดชะงักลงไปชั่ววินาทีเลย.... " จริงสิ....ฮอนมางุโระ.... เสร็จงานนี้แล้วเราจะได้ไปกินฮอนมางุโระ

แล้ว...................... " เด็กสาวคิดถึงคำพูดของคาคาชิที่พูดเอาไว้้้กับเธอ.... เมื่อนึกถึงกับพูดนี้แล้ว อันนะจึงฮึดสู้ขึ้นมา

อีกครั้ง " ดีล่ะ!! " จากนั้นอันนะก็หันหน้าไปทางซาสึเกะ พร้อมกับเอามือเล็กของตน ไปจับที่มือใหญ่ๆของซาสึเกะทันที

ซาสึเกะมองหน้ายัยตัวเล็กอย่างแปลกใจ... ทั้งที่เมื่อกี้ยังทำท่าไม่อยากจะจับอยู่เ้ลย  " อ้าว? จะยืนอยู่เฉยๆทำไมล่ะรีบเดิน

ซะสิ " อันนะหันไปบอกกับซาสึเกะ ตอนนี้สายตาของเธอดูมุ่งมั่นสุดๆ ... " อะ... อืม " ซาสึเกะตอบอันนะกลับไป พร้อมกับ

เริ่มเดินแบบต่ออีกครั้ง  " ยัยนี่นี่.... เพื่อของแล้วยอมทำทุกอย่างเลยแฮะ...พึลึกคนจริงๆ " ซาสึเกะคิด พร้อมกับยิ้มแบบ

ขำๆอย่างเอ็นดูกับนิสัยของอันนะ... รอยยิ้มที่ยากที่จะปรากฏออกมาจากใบหน้าที่เย็นชานั่น..... แต่มันกลับปรากฏออกมา

เพราะผู้หญิงตัวเล็กๆที่ห้าวหาญเพียงคนเดียวอย่างไม่รู้ตัว.......... [ อ่า..จะบรรยายยังไงดีอะ ประมานว่าซาสึเกะเริ่มจะรู้

สึกดีๆกับอันนะขึ้นมาแล้ว ] " สำเร็จไปอีกขั้นแล้ว " คาคาชิยิ้มพร้อมกับคิดในใจ " ถ้าหาก...เด็กสองคนนี้ยอมร่วมมือ

ต่อสู้กันขึ้นมาจริงๆ....บางทีแล้ว...." คาคาชิกำลังคิดอะไรซักอย่างอยู่..แต่ว่า  "ทำอะไรของพี่น่ะ?! ตะโกนออกไปซะดัง

ไม่อายคนอื่นเค้ามั่งรึไงฮะ?! " คาสึฮะวิ่งมาหาคาคาชิเพราะได้ยินเสียงของพี่ชายเธอตะโกนขึ้นมาซะดัง " ขะ..ขอโทษจ้า"

คาคาชิตอบกลับไป  " พี่บ้า!! ทีหลังจะทำอะไรหัดอายคนอื่นเค้าซะมั่งซี่ อายุก็ปาเข้าไปตั้งยี่สิบหกแล้วนะ!!!

ไม่ใช่ว่าคิดอยากจะทำอะไรก็ทำแบบนี้น่ะ....ฉอดๆๆๆๆ" คาสึฮะเริ่มเทศน์คาคาชิทันที เพราะพี่ชายเธอชอบทำอะไรแปลก

อยู่เรื่อยเลย......."เฮ่อ...เอาอีกแล้วยัยคาสึฮะ" คาคาชิคิดอย่างปลงตก เขาคงต้องยอมทนฟังน้องสาวเทศน์จนหูชา

ซะแล้ว....

.........หลังจากนั้นซาสึเกะกับอันนะก็กลับมาที่เวทีก็กลับมาที่หลังเวที   " แหม...อันนะจังเนี่ยเก่งมากเลยนะ แค่ซ้อมครั้ง

แรกก็ทำได้ดีขนาดนี้แล้วนะเนี่ย " คาคาชิพูดพร้อมกับยิ้มให้อันนะ " ขะ ขอบคุณค่ะ " อันนะตอบคาคาชิกลับไปแบบเก้ๆกังๆ

" เอ... ว่าแต่ซาสึเกะคุงล่ะ " คาคาชิหันไปถามอันนะ " ก็อยู่ตรงนั้นไงคะ" อันนะชี้ให้คาคาชิดูไปที่เก้าอี้ที่ซาสึเกะกำลังนั่งอยู่

" หนูหิวแล้วละค่ะ ขอไปหาอะไรกินก่อนนะคะ " อันนะตอบกลับไป " ...

... "  " แต่ในขณะที่อันนะกำลังจะเดินออกไปจากตรงนั้นนั่นเอง..... " นี่ๆ เธอน่ะ ชื่อซาสึเกะคุงใช่มั้ยล่ะจ๊ะ?? "

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาถามซาสึเกะ

ตอนนี้ซาสึเกะกำลังถูกรายล้อมไปด้วยกลุ่มเด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่งผู้หญิงคนนั้นก็คือหนึ่งในคนที่ก่อนหน้านี้ได้ไปถามชื่อซาสึเกะ

"  เธอเป็นใคร ?...ทำไมถึงรู้จักชื่อของฉัน? "ซาสึเกะถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย  " ฮิๆ ฉันชื่อมิกิจ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จัก

นะจ๊ะ ซาสึเกะคุง " เด็กคนนั้นยิ้มหวานตอบให้กลับซาสึเกะ  " ฉันถามว่าทำไมเธอถึงรู้จักชื่อของฉัน?..." ซาสึเกะถามเด็ก

คนนั้นกลับไป คราวนี้น้ำเสียงของเขาฟังดูกดต่ำเย็นชา แต่เด็กคนนั้นก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับความเย็นชานั่นเลย

" แหมม ไม่เห็นต้องทำท่าเย็นชาขนาดนั้นก็ได้นี่นา... ฉันก็แค่ถามเจ้าหนูหัวเหลืองที่อยู่ตรงนั้นก็เท่านั้นเอง  มิกิชี้ไปทาง

นารุโตะ นี่ตอนนี้กำลังนอนหลับน้ำลายไหลยืดุอยู่ที่โต๊ะ  ..." เจ้าเซ่อนั่นเรอะ?.. " ซาสึเกะคิด "

ฉันว่าเราไปหาอะไรกินกันก่อนดีมั้ยจ๊ะ ดูท่าทางเธอจะเหนื่อยจากการซ้อมนะ" มิกิพูด พร้อมกับจับมือของซาสึเกะ. 

" ปล่อย.." ซาสึเกะพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาจนดูน่ากลัว แต่คนตรงหน้าของเขาก็ยังคงยิ้มหวานให้กับเขา อยู่อย่างไม่รู้สึกรู้

สาอะไรเลย  ... ในขณะนั้นเอง อันนะที่กำลังคิดว่าจะออกไปหาอะไรกินซักหน่อยก็กำลังยืนดูเหตุการณ์นี้อยู่..." หนอย...

ไอ้เป็ดลามก !! พอมีผู้หญิงคนอื่นมาทำเป็นดีด้วยหน่อย ทำเป็นกระดี๊กระด๊าเชียวนะยะ !! " อันนะคิดในใจอย่างหมั่นไส้ซา

สึเกะขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นจับมือของซาสึเกะ [ หึงเหยอไง? ]  " อ๊ะ!!! ทำอะไรของเธอน่ะ!! ปล่อยซาสึเกะคุงเดี๋ยว

นี้นะยะ " ซากุระที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้เดินเข้ามาตวาดใส่มิกิอย่างโมโหทันทีเมื่อเห็นมิกิกำลังจับมือกับซาสึเกะของเธอ

อยู่ ตอนนี้ในมือของเธอกำลังถือข้าวกล่องสี่เหลี่ยมทรงโตประมาน5-6กล่องเข้ามา คงกะจะเอามาเผื่อทุกคนในทีม

 [ ยกเว้นนารุโตะ+อันนะ ]  " อ๊ะ ยัยมะโหนกนั่นเอาข้าวกล่องมาเผื่อพวกเราเหรอเนี่ย??  เป็นคนดีกว่าที่คิดนี่นาา "

อันนะคิดในใจ " งะ...งั้นเราคงไม่ต้องไปหาอะไรกินแล้ว หิวเป็นบ้าเลย... กินของยัยมะโหนกแทนแล้วกัน" อันนะคิดในใจ

 แต่ที่จริงแล้วข้าวกล่องนั่นไม่ได้มีส่วนของเธอเล้ย....[ หลงผิดแล้วล่ะอันนะจัง ] จากนั้นอันนะก็กำลังจะ

เดินไปหาซากุระ แต่ว่า " นี่เธอ!!! เอามือออกไปนะยะยัยบ้า!!! " ซากุระในตอนนี้กำลังกระฟัดกระเฟียดเพื่อที่จะดึงมือ

ซาสึเ้กะออกมาจากมิกิ  แต่เธอคงจะดึงออกไม่ถนัด เพราะอีกมือนึงถือข้าวกล่องอยู่น่ะสิ " อะไรของเธอยะยัยหัวเถิก!!! "

มิกิเองก็ตวาดกลับไปบ้าง " เธอว่าใครหัวเถิกยะ?! ยัยอ้วน!! " ซากุระตวาดกัลบไปอีก ซึ่งตอนนี้ซาสึเกะก็หลุดออกมาจาก

วงล้อมของพวกผู้หญิงซะที ตอนนี้เขาทำหน้าตาเอือมระอาสุดๆ พร้อมกับทำท่าจะเดินออกไปจากตรงนั้น แต่ก็เจอกับ

อันนะที่กำลังเดินเข้ามาพอดี " เธอ.... "  ซาสึเกะทำท่าจะเรียกอันนะ..แต่ว่า  " ข้าว... หิวข้าว " อันนะพึมพำออกมาเบาๆ

เธอไม่ได้สนใจที่ซาสึเกะเรียกเลย...... " หนอยแน่ะ!! เธอว่าใครอ้วนกันยะยัยหัวเหม่ง!!! " มิกิเถียงซากุระกลับ ตอนนี้อาร

มณ์เริ่มเดือดแล้ว " เธอนั่นแหละยัยอ้วน บ้าๆๆๆ!!!! " ซากุระตวาดกลับไปอีกที  " หนอย... ยัยเหม่ง!! ." มิกิไม่พูดเปล่า

แต่เข้าไปกระชากคอเสื้อซากุระ เตรียมเงื้อมือที่จะตบซากุระ ในตอนนั้นเอง..." ตุ้บ!! โครมม"  ข้าวกล่องทั้งหมดที่อยู่ใน

มือของซากุระได้ตกและกระจัดกระจายเต็มพื้นห้อง.... แต่ว่า... ซากุระก็ไม่สนใจอะไรกับข้าวกล่องอีกแล้ว เพราะว่าตอนนี้

เธอกับลังโมโหคนที่อยู่ข้างหน้ามากกว่า... .. " อ๊ะ!!! ข้าวกล่องของช้านนน!!!!" อันนะตะโกนออกมาอย่างเสียงหลงพร้อมกับ

วิ่งตรง ไปยังที่ข้าวกล่อง เธอกำลังตกใจมากที่ข้าวกล่องที่เธอคิดว่าจะขอยัยมะโหนกกินะหน่อย กลับมาหกลงพื้นหมดแบบนี้

ความโมโหกำลังจะเริ่มจากนี้แล้วล่ะ. "อะ... ขะ... ข้าวกล่องของชั้น.... หก...หกหมดเลย......" อันนะในตอนนี้กำลังรำพึงกับ

ตัวเองอย่างเสียดาย เพราะตอนนี้เธอหิวจนไส้จะกิ่วอยู่แล้ว  " หนอย!! ยัยเหม่งสะท้อนแสง ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ " มิกิตะโกน

ใส่ซากุระ เพราะตอนนี้เธอกำลังโดนทึ้งผมอยู่... " ว่าชั้นเหม่งเหรอยะ!! ยัยงี่เง่า!! " พูดไป ซากุระก็ทึ้งหัวมิกิหนักลงไปอีก

ในตอนนี้ เจ้านารุโตะก็ยังคงหลับอุตุอยู่อย่างไม่รู้เรื่องอะไร...เบ๊อะเซอะจริงๆ..... ส่วนซาสึเกะเองก็คงจะรู้สึกรำคาญมิกิ

และซากุระมากๆ เลยไม่อยากจะเข้าไปยุ่ง+เข้าไปห้ามด้วย  .......ส่วนอันนะในตอนนี้ กำลังจ้องมิกิที่กำลังทะเลาะกับ

ซากุระอยู่ด้วยสายตาที่เย็นชาเพราะความโมโหหิว....พร้อมกับคิดว่า... " ยัยนี่เองสินะ...ที่ทำข้าวกล่องของยัยมะ

โหนกตก....."  เมื่อคิดได้แบบนั้นอันนะก็ค่อยๆเดินตรงเข้าไปหามิกิกับซากุระ.... แต่ซาสึเกะเห็นอันนะแบบนั้นก็รู้สึกสัง

หรณ์ใจไม่ค่อยดี ...ว่ายัยเปี๊ยกจะต้องก่อเรื่องอะไรแน่ๆ จึงตะโกนเรียกอันนะ " ยัยเปี๊ยก!! เฮ้!! ยัยเปี๊ยก!!!! "  แต่ไม่ได้ผล

เพราะอันนะไม่ได้ฟังที่ซาสึเกะพุดเลย....ตอนนี้ทั้งซากุระและมิกิก็ยังคงทะเลาะกันไม่หยุด..." เธอสินะ... ที่ทำข้าวกล่อง

ของยัยมะโหนกตกน่ะ..... " อันนะเดินเข้าไปถามมิกิ... ตอนนี้เธอเริ่มโมโหขึ้นมาหน่อยๆแล้ว " อะไรของเธอกันยะข้าวกล่อง

อะไรกัน?? " มิกิหันไปถามอันนะอย่างงงๆ ในขณะที่มือของเธอก็ดันหน้าซากุระไปด้วย [ ในตอนนี้บีจะให้ซากุระพูดอะไรกับ

อันนะมั้ยอะคะ ]   " ก็ข้าวกล่อง... ที่เธอทำตกพื้นตรงนี้ไงเล่า!!!!... " อันนะพูดด้วยน้ำเสียงที่ฌมโหพร้อมกับชี้ไปที่เศษข้าวที่

หกกระจัดกระจายอยู่...แต่ว่า " อะไรของเธอกัน ชั้นไม่เห็นจะ...อ๊ะ !!  ..เธอ... เธอเป็นคนที่ได้เดินแบบคู่กับซาสึเกะคุง

นี่นา?! "  มิกิพูดออกไปพร้อมกับเอามือดันหน้าซากุระออกไปซะเต็มแรง จนตอนนี้เจ้าตัวกระเด็นล้มลงไปตรงพื้นแล้ว

" หวาา ซากุระจัง เป็นอะไรรึเปล่าน่ะ???? " นารุโตะสะดุ้งติ่นขึ้นมาทันที เมื่อเห็นซากุระโดนผลักกระเด็นล้มลงไปกับพื้น

" ช้านจะฆ่ายัยนั่นนนน!!! " ซากุระตะโกนออกมาอย่างโมโหพร้อมกับจะเดินตรงเข้าไปหามิกิทันที

แต่นารุโตะก็มาจับตัวห้ามไว้ซะก่อน " ซะ.. ซากุระจังใจเย็นๆสิ มีอะไรก็ค่อยๆพูดกันก็ได้น่า อย่ามีเรื่องกันเลยนะ "

นารุโตะจับซากุระเอาไว้แน่นพร้อมพยายามพูดห้าม... " ปล่อยนะนารุโตะ!!! อย่ามาห้ามช้านนน!! "

ซากุระตะโกนบอกนารุโตะอีกที แต่นารุโตะก็ยังคงไม่ยอมปล่อยเธอ...ดังนั้นซากุระก็เลยไม่ได้เข้าไปหามิกิอีก แต่ว่า....


" เอ....เธอนี่....ดูยังไงก็ตัวเตี้ยกว่าคนอื่นนี่... ไม่น่าจะมาเดินแบบชุดปิดท้ายได้เลยนะ... ใช้เส้นสายอะไรกับคุณมิวาโกะรึ

เปล่าน่ะ? " มิกิถามอันนะออกไป แต่เธอได้พูดคำต้องห้ามสำหรับยัยตัวเล็กขึ้นมาซะแล้ว..." เอ.... หรือว่าเธอจะใช้วิธีอะไร

ยั่ว [ คำนี้มั้ยง่ะ ]ซาสึเกะคุงเค้าล่ะ.. อ๊ะ แต่ว่านะ สาวไม้กระดานแบบเธอนี่จะยั่วเค้าไหวด้วยเหรอจ๊ะ โฮะๆๆ " มิกิหัวเราะ

เยาะเย้ยอันนะ... ตอนนี้ตั่วของอันนะกำลังสั่นด้วยความโมโหซึ่งตอนนี้ขีดความอดทนของอันนะใกล้จะหมดลงแล้ว....

" นี่...เธอน่ะ ไม่สนใจจะสลับตำแหน่งกับฉันหน่อยเหรอ? ให้ฉันไปเดินกับซาสึเกะคุงแทนดีกว่านะ แล้วฉันจะ... "

แต่ยังไม่ทันที่มิกิจะพูดจบประโยค " ผลั๊วะะ!!!! " กำปั้นลุ่นๆของอันนะ ได้ลอยเข้าหน้ามิกิเข้าให้อย่างจังแล้ว " เธอว่าใครเตี้ย

กับไม้กระดานฮะ?!!!! ยัยหน้าแก่!!!!! " อันนะตวาดกลับใส่มิกิด้วยความโมโหทันที  " .. ยัยเปี๊ยกนี่ เอาเข้าให้อีกแล้วไง "

ซาสึเกะคิด แต่เขาไม่กล้าเข้าไปห้ามหรอก ถ้าเข้าไปตอนนี้ คงจะมีแต่โดนลูกหลงกลับมา ส่วนตอนนี้ ทั้งนารุโตะและซากุระ

หน้าซีดไปตามๆกัน  เพระาพวกเขาไม่เคยเห็นอันนะโมโหจนทำร้ายร่างกายคนอื่นอย่างนี้มาก่อน " ธะ ..เธอ... ต่อยหน้าชั้น

ได้ยังไงกันยะ!!! ยัยเด็กบ้า!!! " มิกิเอามือกุมที่หน้าด้วยความเจ็บจากที่โดนอันนะต่อย

" เฮอะ!! ก็เธออยากมาหาว่าชั้นเตี้ยก่อนทำไมเล่า ยัยหน้าแก่ " อันนะตอบกลับไป " ธะ..เธอหาว่าชั้นหน้าแก่เหรอ??!!

ชั้นเพิ่งจะอายุ 12 เองนะยะ!! " มิกิตวาดกลับไปอย่างโมโห  " อายุ 12 เหรอ?.. อย่ามาโกหกชั้นจะดีกว่าน่า ดูยังไงก็ 20

กว่าชัดๆ ...เรื่องแค่นี้เด็กอนุบาลเค้ายังดูออกเลยนะจะบอกให้!!!" อันนะตอบกลับไปอย่างยียวน

..ในตอนนี้เองซากุระก็กำลังจ้องอันนะที่ว่ามิกิอยู่..ตอนนี้อารมณ์เธอเริ่มเย็นลงแล้ว

เพระาที่อันนะพูด มันทำให้เธอรู้สึกสะใจแทนขึ้นมาจริงๆ " ยะ.. ยัยเด็กบ้านี่  พูดแบบนั้นออกมาได้ไงกันยะ?! " มิกิพูด

"  เชอะ!! ก็ดูหน้าเธอซะสิ... ใช้เครื่องสำอางซะหนาเตอะ.. ปากก็ทาซะสีแดง... คิ้วก็กันซะจนกุด..แต่งตัวก้ไม่เรียบร้อย....

หน้าอกก็ใหญ่บะเร้อ...โบ๊ะแป้งกับครีมไปกี่ชั้นแล้ว ล่ะฮะ? ป้า "  อันนะตอบกลับไปอีกตามฉบับคำพูดของยัยตัวแสบ

ทำเอาคนฟังเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก กระทั่งซากุระกับนารุโตะ ยังเริ่มขำๆมิกิขึ้นมาเลย

 " อ้อ ที่สำคัญน่ะ อาหารที่เธอทำของชั้นตก... ชดใช้มาให้ชั้นซะด้วย!!! " ยัยตัวเล็กตอบกลับไปอีก

แต่ว่าคงไม่มีใครได้สังเกตุ ว่าตอนนี้หน้าของอันนะเริ่มซีดลงแล้ว " นะ..หนอย ยัยเด็กบ้า!

มันจะมากเกินไปแล้วนะยะ!! อยากจะโดนตบนักใช่มั้ย?!! " มิกิตวาดกลับไปพร้อมกับเงื้อมือเตรียมที่จะตบอันนะอีก

" เธอต่างหากที่จะโดนต่อย!!! เข้ามาเลย!! ยัยป้าบ้า!!!! "  แต่ว่าทันใดนั้นเอง ก็มีมือๆหนึ่งมาหยุดเอาไว้อีกแล้ว

ไม่ใช่มือของครูคาคาชิหรอกนะ แต่เป็นมือของซาสึเกะต่างหาก... " อึ่ก.. นาย!! " อันนะพุดอย่างตกใจ " ซาสึเกะคุง?"

มิกิเองก็ตกใจเช่นกัน " พอซะทีทั้งสองคน รบกวนคนอื่นเค้าหมดแล้ว เห็นมั้ย? " ซาสึเกะบอกทัึ้งคู่ [ บอกแบบนี้ดีมั้ยอะ ]

เพระาตอนนี้บริเวรอบๆนั้นน่ะ ทั้งพวกนายแบบนางแบบ คนอื่นๆ พากันจ้องพวกเธอหมดแล้ว แต่กลับไม่มีใครสนใจเลย...

 " นายไม่ต้องมาห้ามชั้นนะ เจ้าหัวเป็ด!!! ยัยนัี่นน่ะ มันทำข้าวกล่องตกนะ ไม่เห็นรึไง!!! " อันนะตวาดกลับไป

ตอนนี้สีหน้าเธอเริ่มซีดมากขึ้นแล้ว" อะไรของเธอยะยัยเตี้ย?! พูดแต่ข้าวกล่องอยู่ได้ น่ารำคาญ!! " มิกิพูดกลับไปบ้าง  "

ไม่ต้องมาพูดมากนะยัยป้าแก่!!! รีบๆชดใช้อาหารที่ทำตกมาซะ!!!  ไม่อย่างนั้น..... "  ยังไม่ทันทีอันนะจะพูดจบ " ตุ้บ!! " จู่ๆ

ร่างเล็กๆของเธอก็ล้มลงไปบนพื้นทันที  " ยัยเปี๊ยก!! " ซาสึเกะเรียกชื่ออันนะอย่างตกใจพร้อมกับรีบวิ่งเข้าไปประคองร่าง

เล็กทันที " เฮ้!  เป็นอะไรไปน่ะ " ซาสึเกะเรียกอันนะ " หิว...." อันนะพึมพำออกมาเบาๆ จนแทบจะไม่มีใครได้ยิน

แต่ซาสึเกะได้ยินที่เธอพุด ...เขาจึงทำหน้าโล่งอกขึ้นมาหน่อย เพราะคิดว่ายัยตัวเล็กจะเป็นอะไรไปซะอีก... ที่แท้ก็หิว

มากเกินไป.... ซาสึเกะจึงค่อยๆอุ้มร่างเล็กๆของอันนะขึ้นมา " ซากุระ " ซาสึเกะเรียกซากุระ " อ๊ะ จ๊ะ มะ มีอะไรงั้นเหรอ

ซาสึเกะคุง "  " เดี๋ยวชั้นจะพายัยนี่ไปนอนที่ห้องพักก่อน ถ้าเพื่อนของยัยนี่กับครูคาสึฮะกลับมา ช่วยบอกพวกเค้า

ทีว่า ยัยนี่เป็นลม " ซาสึเกะพูด "จ๊ะ " ซากุระตอบรับไป ตอนนี้เธอไม่ได้รู้สึกหมั่นไส้หรืออิจฉาอันนะเลย เพราะเธอรู้สึกสะใจ

ที่ยัยตัวเล็กด่ามิกิซะยับเยิน  .....จากนั้น ซาสึเกะก้อุ้มอันนะออกจากห้องไป " หนอย..... ทำไมซาสึเกะคุงถึงได้ทำดีกับ

ยั่ยนั่น ขนาดนี้ ..คอยดูเถอะนะ มิกิคนนี้จะไม่ยอมให้อภัยเธอแน่ๆ ยัยเตี้ย... " [ อืม... คำพุดที่ แค้น เคืองปนอิจฉาแบบน

ี้มันยังไม่ค่อยดียังไงก้ไม่รู้อะ บีแก้เอาได้เลยนะ ]  คิดได้แบบนั้น มิกิก็เดินออกจากห้องไปอีกคน ..... แล้วครูคาคาชิ หาย

ไปไหนแล้วหว่า...


ณ ที่ห้องพักของนายแบบ [ หรือที่ไหนดี ]

ซาสึเกะได้อุ้มร่างเล็กๆของอันนะนอนลงบนเก้าอี้ยาวส่วนเขา ก็นั่งที่เก้าอี้เพื่อรอเพื่อนๆของยัยตัว

เล็กกับครูคาสึฮะมาที่นี่....  " ยัยนี่ๆ ตัวเล็กชะมัดเลยแฮะ " ซาสึเกะคิด พลางจ้องหน้าของอันนะ

ที่กำลังหลับอยู่ " ยัยเปี๊ยกนี่.... ถ้านอนหลับเฉยๆ  ไม่โวยวาย ....ก็คงจะน่ารักกว่านี้ล่ะนะ........เอ๊ะ?!

นี่เราคิดว่ายัยนี่น่ารักอย่างนั้นเหรอ??  " ซาสึเกะคิดพลางเอามือกุมที่หน้าตัวเอง ตอนนี้หน้าเขา

ชักจะแดงขึ้นมาแล้ว นี่เขาคิดอะไรกับอันนะจังอย่างนั้นเรอะ?! [ ตรงนี้บีบรรยายแทนเราก็ได้ีนะ ไม่รู้

ว่าจะใช้คำพุดแบบไหนดถึงจะถูก ]ี   " อือ... ไอ้หัวเป็ดบ้า!!..." เสียงอันนะละเมอดังออกมา 

ซาสึเกะเองก็สะดุ้งโหยงขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำว่าไอ้หัวเป็ด จึงหันไปมองที่หน้าอันนะอีกครั้ง

" เมื่อไหร่...นายจะชดใช้ข้าวกล่องมาให้ชั้นห๊า?!! เจ้าบ้า!! งึมๆๆ..... " อันนะละเมอดังออกมาอีกที

" ยัยเปี๊ยกนี่... ที่แท้ก็ละเมอ" ซาสึเกะคิด พลางนั่งจ้องหน้าของอันนะอีกครั้ง  " เจ้าบ้า... ทำข้าวกล่อง

ตก..ก็ไม่ชดใช้ให้....คนเค้าหิวนะเฟ้ย.... งึมๆๆๆ... " อันนะละเมอออกมาอีกที

ตอนนี้เธอคงจะจำเรื่องข้าวกล่องที่ซาสึเกะทำตกได้อย่างฝังใจอยู่... ท่าทางจะลืมไม่ลงจริงๆ

" ยัยนี่ๆ......บ๊องชะมัด..." ซาสึเกะคิดพร้อมกับค่อยๆเอามือของตน

เกลี่ยเส้นผมที่ปรกลงบนหน้าของอันนะขึ้นมา

......อะไรเป็นเหตุผลที่ทำให้ซาสึเกะทำแบบนี้... [ก็เพราะชอบไงล่ะ : ซาสึเกะ / บ้ารึเปล่า? : แน็ต ]

ซึ่งในขณะที่ซาสึเกะกำลังเอามือแตะที่ใบหน้าของอันนะอยู่นั่นเอง...จู่ๆ อันนะก็ได้จับมือของซาสึเกะ

ขึ้นมา.. " หอมจัง... " เด็กสาวละเมอออกมาอีกแล้ว  " ธะ... เธอ ...จะทำอะไรของเธอน่ะยัยเปี๊ยก !?"

ซาสึเกะที่ถูกอันนะจับมืออยู่ ตอนนี้กำลังหน้าแดงสุดๆ มาดเจ้าชายเย็นชาของเขาหายไปไหน

กันหมดแล้ว???  " ขอกินหน่อยเถอะน่า...งึมๆๆๆ..."  อันนะยังคงละเมออกมาอีก  " ปล่อยสิยัยเปี๊ยก!"

ซาสึเกะพยายามดึงมือของอันนะออกมา แต่ไม่เป็นผล เพระาอันนะจับมือของเขาเอาไว้ซะแน่น

" ยัยนี่.... " ซาสึเกะคิด ....   "  ทาโกยากิอันเบ้อเริ่มเลย จะกินละน้าา......" อันนะที่กำลังจับมือซาสึ

เกะอยู่ตอนนี้กำลังเอามือของเขาเข้าไปใกล้กับริมฝีปากของเธอ ...ส่วนซาสึเกะน่ะเรอะ... จะให้หมอนี่

ดีใจหรือกลัวดีนี่  " ฮะ เฮ้ ยัยเปี๊ยก.. อย่าบอกนะว่าเธอจะ.... " ยังไม่ทันที่ซาสึเกะจะพูดจบ

 " งั่ม!!! " อันนะกัดมือซาสึเกะเข้าไปเต็มแรง " อุ๊บ!!! " ซาสึเกะรีบสะบัดมือออกจากปากอันนะทัน

ทีด้วยความเจ็บปวด  " อือ..... ทาโกยากิจะหนีไปหนายย..." อันนะยังคงละเมอถึงทาโกยากิไม่เลิก..

ในตอนนั้นเอง อีริ โซมะ ครูคาสึฮะ ครูคาคาชิ นารุโตะ ซากุระ ก็เดินเข้ามาพอดี ..." ซาสึเกะคุง!!

ยัยอันนะเป็นยังไงบ้าง??! " อีริถามซาสึเกะอย่างตกใจ ที่รู้ว่าเพื่อนสาวของเธอเป็นลม

" อันนะจังเป็นลมไปได้ยังไงครับ?? " โซมะเองก็ถามอีกคน " ยัยนี่หิวจนเป็นลมน่ะ "  ซาสึเกะตอบ

กลับไป  " โถ่เอ้ย...นึกว่าเป็นอะไรซะอีก " อีริพูดออกมาอย่างโล่งใจ  " เอ้า อีริจัง ครูเอาไอ้นี่มาเผื่อ

ให้น่ะ เอาไปให้อันนะจังกินซะสิ " ครูคาคาชิพูด พร้อมกับส่งห่อข้าวปั้น กับแซนวิชไปให้ให้กับเธอ

" อ๊ะ ขอบคุณค่ะ ครูคาคาชิ " อีริขอบคุณคาคาชิพร้อมกับรับของมา " ทาโกยากิ!!!!!! " 

จู่ๆเสียงของอันนะก็ดังขึ้นมา ในขณะที่เธอกำลังหลับอยู่ ทุกคนจึงหันกลับไปมองเธอด้วยความตกใจ

"  ทะ.. ทาโกยากิบินหายไปแล้วว!!! " อันนะตะโกนขึ้นมาอีกที แต่ตอนนี้เธอได้ตื่นขึ้นมาจริงๆแล้ว

สีหน้าของเธอดูตกใจไม่น้อย ..." อ๊ะ อันนะฟื้นแล้ว!!  อีริตะโกนออกมา " อะ.. อ้าว ฉันเป็นอะไร

ไปอีกแล้วเหรอ? อีริ " เด็กสาวถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่งุนงง  " เธอหิวข้าวจนเปนลมไปอีกแล้วน่ะ

สิ ... " อ๊ะ... อีกแล้วเหรอเนี่ย..." ร่างเล็กพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆ " อะ.. โอ้ยย... แสบท้องจังเลย..

อีริ... มีอะไรให้ฉันกินมั่งมั้ย??? " อันนะถามอีริออกไป " อ๋อ มีสิ... เอ้า " อีริพูดพร้อมกับโยนห่อข้าว

มาให้อันนะ..  " ขอบใจนะ " ร่างเล็กพูดพลางรับห่อข้าวจากอีริ 


......เอ่อ สมองตันอย่างแรงเลยค่ะ ไม่เห็นบีออนเลยอะกะว่าจะถามตรงช่วงนี้ซะหน่อย
 เน็ตต่อไม่ติดเหรอคะ?? T^T ฮือๆๆๆๆ