ห้องเก็บของเฉยๆค่ะ

ลำดับตอนที่ #3 : คำพูดที่แฝงคำขอบคุณของยัยตัวแสบ [ แต่เรารู้สึกไม่ค่อยแฝงแฮะ...]

   


     หลังจากที่ทั้งสองคนสู้กับอามาเทราสึเสร็จแล้ว...


  สภาพของทั้งคู่ค่อนข้างจะสะบักสอม แต่คนที่น่าเป็นห่วงยิ่งกว่าก็คืออันนะ.. เพราะตอนนี้เธอบาดเจ็บจนสลบไป

  และยังไม่ฟื้นเลย....
 
  เฮ้!!!  เฮ้  ยัยเปี๊ยก!   ไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย??  ซาสึเกะรีบวิ่งถลาเข้าไปหาอันนะด้วยความเป็นห่วง [ ? ]


  พร้อมกับประคองร่างเล็กๆขึ้นมาจากพื้น   ยัยเปี๊ยก!  ซาสึเกะพยายามเรียกอันนะหลายครั้ง  ทั้งเรียก ทั้งเขย่า


  แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าอันนะจะรู้สึกตัวเลย..... " ชิ...บ้าชะมัด"  ซาสึเกะสบถออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูร้อนรน [ ใช้คำอย่างนี้รึ


เปล่าง่ะ? ]  ทนหน่อยนะยัยเปี๊ยก  ฮึบ!  ซาสึเกะค่อยๆประคองร่างๆเล็กขึ้นมาอุ้มในอ้อมกอดของเขา   ไม่รอช้า... ซาสึ


เกะก็รีบมุ่งหน้าไปยัง รพ.ที่ใกล้ที่สุดในแคว้นฮิโนะคุนิ   "  อึก...เจ็บ..."  เสียงของอันนะดังลอดออกมาเบาๆในขณะที่


ซาสึเกะกำลังวิ่งอยู่..   " รู้สึกตัวแล้วงั้นเหรอ?..... ทนอีกหน่อยนะ ใกล้จะถึงแล้วล่ะ "  ซาสึเกะตอบกลับไป  "อึก...."

สิ้นเสียง  อันนะก็สลบลงไปอีกที  ในตอนนี้เธอยังไม่รู้เลยว่าคนที่กำลังอุ้มเธออยู่น่ะ ก็คือไอ้หัวเป็ดที่เธอเกลียดนัก


เกลียดหนา  [ ในตอนนี้อยากให้บีบรรยายความรู้สึกในตอนที่สติของอันนะกำลังรางเลือนเนี่ยแหละค่ะ ประมาณว่า


ให้อันนะรู้สึกว่าอบอุ่นเวลาที่ซาสึเกะอุ้มอยู่ง่ะ อาจจะคิดว่าเปนพ่อก็ได้ อะไรประมานนี้ง่ะ ]

และระหว่างทางนั่นเอง  ซาสึเกะก็ได้พบกับอีริและโซมะ....   " ซาสึเกะคุง!!! อันนะเป็นอะไรไปน่ะ??!"  อีริถามซาสึเกะ

ด้วยน้ำเสียงตกใจสุดขีด ที่เห็นเพื่อนสาวของเธอสะบักสะบอมแบบนี้  "นั่นสิครับ ทำไมอันนะถึงได้บาดเจ็บขนาดนั้นล่ะ

ครับ??" โซมะเองก็ถามด้วยน้ำเสียงที่ตกใจไม่แพ้กัน [ เอ่อ อันนะน่ะบาดเจ็บขนาดไหนเหรอคะ ถึงขั้นกระดูกหักรึเปล่า

อะ? หรือว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่สลบเฉยๆกับมีแผลฟกช้ำกับแผลถลอกตามตัว ]  ตอนนี้พวกนายอย่าเพิ่งถามอะไร


ดีกว่า  รีบพายัยนี่ไปส่งที รพ. ก่อนเถอะ   " ครับ/จ๊ะ  ทั้งสองคนตอบรับซาสึเกะ แล้วรีบวิ่งตามไปทันที "



   และแล้วที่โรงพยาบาล ....... [ ตรงนี้นี่พอซาสึเกะเจอทุกคนแล้วซาสึเกะจะเล่าเรื่องให้ทุกคนฟังมั้ยอะคะ? ]


อืม..... เสียงใสของอันนะดังลอดออกมาเบาๆจากริมฝีปากของเธอ  เปลือกตาของเธอค่อยๆเปิดขึ้นอย่างช้าๆ


ภาพที่ปรากฏสู่สายตาของเธอในตอนนี้คือ  อีริกับโซมะที่คอยยืนเฝ้าเธออยู่ข้างๆ  โดยมีนารุโตะกับซากุระนั่งอยู่อีก

มุมหนึ่งของห้อง [ มุมไหนดีง่ะ ]  " อันนะฟื้นแล้วล่ะทุกคน!!!"  อีริตะโกนออกมาอย่างดีใจ เธอนึกว่าเพื่อนของเธอจะ


เป็นอะไรไปซะแล้ว  " อีริ....นี่ฉัน...เป็นอะไรไปงั้นเหรอ?....."  อันนะถามอีริด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา  อาการบาดเจ็บยัง


คงหลงเหลืออยู่  [ หรือว่าจะเอาแค่หมดแรงมากเพราะใช้จักระจนหมด แล้วก็มีแค่บาดแผลตามตัวดีคะ? ]


"เธอบาดเจ็บจนสลบไปน่ะ  ว่าแต่ อันนะไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย ยังเจ็บอยู่รึเปล่า  ตั้งแต่เข้ารพ.เธอก็หลับไป 1 วันเต็มๆ


เลยนะ"  อีริตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง  " อืม...ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ค่อยยังชั่วแล้ว " อันนะตอบกลับไป


แอ๊ด.... มีใครบางคนกำลังเปิดประตูเข้ามาในห้องของอันนะ....   ครูคาคาชิ คาสึฮะ กับไอ้หัวเป็ดนั่นเอง


"ฟื้นแล้วเหรออันนะจัง เป็นยังไงบ้างจ๊ะ? " คาสึฮะถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง  " ไม่เป็นไรแล้วล่ะค่ะ... ค่อยยังชั่วขึ้นแล้ว"

อันนะตอบกลับไป   " เป็นยังไงบ้างล่ะ? ยัยเปี๊ยก  ดูท่าทางเธอแข็งแรงดีแล้วนี่ " ซาสึเกะถามกลับไปบ้าง ถึงแม้จะเป็น


คำถามที่ดูธรรมดา แต่ว่าคำว่ายัยเปี๊ยกของซาสึเกะน่ะ มันทำให้อันนะรู้สึกหงุดหงิดได้ตลอดเวลา เพราะเธอรู้สึกว่าน้ำ

เสียงซาสึเกะดูกวนประสาทมาก ราวกับจะหาเรื่องเธอทุกครั้งที่เรียกนั่นแหละ  " นี่นาย!!! จะเรียกฉันว่ายัยเปี๊ยกไปถึง

เมื่อไหร่กันฮะ??! เรียกให้มันดีๆหน่อยไม่ได้รึไง ไอ้หัวเป็ด?!" อันนะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด... อีริกับโซ

ส่ายหน้าอย่างระอา พลางคิดว่า  เฮ่อ...เพิ่งจะฟื้นจากสลบก็ลุกขึ้นมาทะเลาะกันอีกแล้ว  "เฮอะ แล้วไงล่ะ? ก็ตัวเธอ


มันมีอยู่แค่นั้น ถ้าไม่ให้ฉันเรียกว่ายัยเปี๊ยกแล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ?  ซาสึเกะตอบกลับไปบ้าง ซึ่งมันก็ทำให้อันนะโมโห

  ขึ้นมาอีกแล้ว  " ก็ไม่ต้องเรียกว่ายัยเปี๊ยกไม่ได้รึไงเล่า ไอ้บ้า!!! " อันนะตวาดกลับไป  " อ้อ.... ก็ได้ ฉันจะไม่เรียกเธอ

ว่ายัยเปี๊ยก แต่จะเรียกว่ายัยเตี้ยแทนแล้วกัน" ซาสึเกะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่กวนประสาทแต่เรียบเฉย ตอนนี้เขาทำให้


อันนะโกรธจนหน้าดำหน้าแดงแล้ว  แต่ยังไม่ทันที่อันนะจะพูดอะไรออกมาซาสึเกะก็พูดต่อไปอีกว่า " หรือถ้าเธอไม่

เอายัยเตี้ยฉันก็จะเรียกว่ายัยถั่วงอกแล้วกัน พอใจรึยังล่ะ? "  สงครามคารมปากครั้งนี้ซาสึเกะเป็นฝ่ายชนะ  " อะ อะ ไอ

บ้า!!  แล้วมันต่างกันตรงไหนเล่าา!!ไอ้หัวเป็ดเอ๊ยย!! อย่างนายน่ะนะ...." แต่ยังไม่ทันที่อันนะจะพูดต่อ " พอได้แล้ว

น่าอันนะ!!! ซาสึเกะคุงเค้าเป็นคนช่วยเธอออกมาจากที่เธอบาดเจ็บนะ แถมยังช่วยอุ้มมาส่งที่รพ.อีก!! ครั้งนี้เธอควรจะ

ขอบคุณเขานะ ไม่ใช่เอาแต่อารมณ์เสียแบบนี้!! " อีริพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างโมโห เพราะเพื่อนสาวของเธอหัว

ดื้อ ไม่ยอมฟังอะไรเลย  " อะ..อ้าว คนที่พาฉันมาที่นี่ไม่ใช่อีริกับโซมะหรอกเหรอ?? " อันนะถามด้วยน้ำเสียงที่ดูงุนงง

"ไม่ใช่หรอกครับ  ซาสึเกะคุงน่ะเป็นคนพาอันนะจังมา พวกผมน่ะ เจอเค้าระหว่างทางที่มาต่างหากล่ะครับ"  โซมะก็

ตอบกลับไปบ้าง  "จะ..จริงเหรอคะ ครูคาสึฮะ??" อันนะถามต่อด้วยน้ำเสียงที่ดูร้อนรน  " ใช่จ๊ะ ตอนนั้นน่ะ พวกครูก็

กำลังไปทำภารกิจกันอยู่ [ ใช่มั้ยอะคะ ] กลับมาอีกทีก็ตอนที่เธอมานอนอยู่ที่ รพ. นี่แล้วล่ะ" คาสึฮะตอบกลับไป  

 " ถ้าอย่างนั้น... ความรู้สึกที่อบอุ่นนั่นก็เป็น.. หมอนั่นหรอกเหรอ??.. [ อันนี้คือความคิดในใจของอันนะค่ะ

ว่าแต่จะให้อันนะรู้สึกยังไงดีอะคะตอนนี้ั]



" ฮึ.... " ซาสึเกะพึมพำออกไปเบาๆ ก่อนที่จะเปิดประตูออกจากห้องไป  " อ๊ะ!!  ดะ เดี๋ยวสิ นายน่ะ!! "  อันนะตะโกน

เรียกซาสึเกะแต่ไม่ทันแล้ว เพราะซาสึเกะออกจากห้องไปซะก่อน  " ตามไปขอบคุณซาสึเกะคุงซะสิ อันนะ " อีริพูด

อะ  อืม... อันนะตอบด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก..พร้อมกับวิ่งออกจาห้องตามซาสึเกะไป ตอนนี้ซาสึเกะเพิ่งออกจาก

ห้องไปได้ไม่ไกลนัก เธอจึงตะโกนเรียกเขาเอาไว้  " เฮ้!!! นาย!! นายหัวเป็ด นายนั่นแหละ!! หยุดก่อนน " เสียงตะโกนของ

อันนะทำให้ซาสึเกะหยุดเดิน แล้วหันหลังกลับมาหาอันนะ  "  มีอะไรอีกล่ะ? " ซาสึเกะถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"อะ อะ เอ่อ อ่า เอ่อ......พูดออกไปสิยัยอันนะ แค่คำว่าขอบคุณเองนะ!! [ อันนี้เป็นเสียงในใจของอันนะค่ะ ]   คือว่า....


 ระ..เรื่องที่นาย...ช่วยชั้นเอาไว้น่ะ " อันนะพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  " แล้วมีอะไรล่ะ?"

 
ซาสึเกะถามต่อ  " อะ... เอ่อ ก็..ก็คือ...ว่า...แบบว่า  เอ่อ...  .. โถ่เว้ยย!!  ไอปากบ้าา  ทำไม่ไม่พูดออกไปฟะ ปกติออก

จะใช้การได้ดีไม่ใช่เร้อออ  แค่คำว่าขอบคุณคำเดียวเองนะ!!!  พูดไปสิ พูดไปเลย!!!" [ เสียงในใจเช่นกัน ]


" ถ้าไม่มีอะไร งั้นชั้นไปก่อนแล้วกัน " พูดจบซาสึเกะก็หันหลังกลับไป  " ดะ เดี๋ยวก่อน!! อย่าเพิ่งไปสิ ชั้นจะพูดแล้วนี่

ไง!! " อันนะตะโกนกลับไป  " ซาสึเกะแอบยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะหันกลับไป  ความจริงเขารู้อยู่แล้วล่ะว่าอันนะตั้งใจจะ

มาขอบคุณเขา แต่เขาแค่แกล้งทำเป็นวางฟอร์มเท่านั้นเอง [ ขี้เก๊กจังนะไอ้หัวเป็ด : แน็ต ] 

"ก็คือว่า..... ขะ...ขะ  ขะ..ขะ  ขะ " โว้ยยยพูดออกไปซี่ยัยอันนะ [ เสียงในใจ ]   "ขะ อะไร?" ซาสึเกะถามกลับไป


"ขะ  คราวหน้า!!!! ชั้นจะไม่ให้นายมาช่วยไว้อีกแน่ๆ!! ตะ... แต่ชั้น....ชั้นจะเป็นคนช่วยนายเองแล้วกัน!!


" อันนะตะโกนกลับไปด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น  " หืม? ช่วย...งั้นเหรอ?" 


ซาสึเกะพึมพำออกมาเบาๆอย่างแปลกใจ  " มะ...ไม่ได้หมายความว่าฉันจะญาติดีหรอกกับนายหรอกนะ  

เรื่องที่เราเป็นศัตรูกันไงๆมันก็ไม่เปลี่ยนง่ายๆแน่ ชั้นแค่คิดจะตอบแทนนาย...ก็เท่านั้น..."  อันนะพูด  " หึ.

ฉันว่าเธอเอาตัวเองให้รอดก่อนที่คิดจะมาช่วยฉันจะดีกว่านะ ยัยเปี๊ยก  ซาสึเกะพุด "  อะ!!  นาย นี่ยังไงกันแน่นะ

ครั้งนี้ฉันอุตส่าห์พูดดีๆด้วยก่อนยังจะมาทำท่าทางดูถูกกันอีกเรอะไอ้หัวเป็ด!!


 เปล่านี่ แค่พูดตามความจริงเท่านั้นเอง เธอน่ะ... น่าจะเอาเวลาที่ทะเลาะกับฉันไปดื่มนมซะดีกว่านะ ยัยเตี้ย "


นะ นาย... มันจะดูถูกกันเกินไปแล้วนะ!!!!! ไอ้ลูกเป็ดขี้เก๊ก!!!!!  ยะ ยังไงชั้นก็ไม่มีทางเป็นหนี้บุญคุณนายแน่ๆ จำเอาไว้ด้วย!!

  พูดจบอันนะก็รีบวิ่งกลับไปด้วยความโมโหทันที 


ตอนนี้หน้าเธอแดงซะยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศซะอีก   " หึ...ยัยบ๊องเอ๊ย.."

ซาสึเกะแอบขำในท่าทีเลิ่กๆลั่กๆ+บ้าๆบอๆของอันนะ..... 
  

       [ตรงนี้อยากให้ซาสึเกะคิดไปว่า ยัยนี่ๆก็แปลกดีนะ  ปกติเวลาว่าคนอื่นกล้าว่าได้อย่างไม่อายปาก..

แต่แค่พูดว่าขอบคุณ กลับพูดไม่ออก ฮะๆ  ประมานนี้อะค่ะ แล้วก็ บีคิดว่าจะให้จบแค่ตรงที่อันนะพูดว่า

แต่ชั้นจะช่วยนายเองแล้วกันแล้วก็วิ่งไปเลย หรือว่าเอาตามนี้เลยดีคะ ]



  *******จบแล้วล่ะค่าคำขอบคุณของอันนะจัง  พอจะใช้ได้มั้ยง่ะแบบว่ามันไม่ค่อยได้กัดกันเลยอะค่ะ  หรือว่าเราจะเปลี่ยนช่วงท้ายใหม่ทั้งหมดเลยดีคะ? รู้สึกคราวนี้แต่งได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่T^T หรือว่าจะจบแค่อันนะพูดว่าคราวหน้าชั้นจะช่วยนายเองแล้วกันแล้วก็วิ่งหนีซาสึเกะไปด้วยความอายเลยดีมั้ยคะ? มันใช่รึเปล่าเนี่ย คำพูดที่แฝงคำขอบคุณ? อยากให้บีบรรยายฉาก+บรรยากาศไปให้เต็มที่เลยอะค่ะ    จะเพิ่ม/เติม/ตัด  ส่วนไหนเลยกได้ค่ะตามสบายเลย  แบบว่าเราแก้ไปหลายรอบมากเลยง่ะ ฮือๆ
แล้วถ้ามีอะไรให้ช่วยอีกก็บอกได้เลยนะคะ******


 อ้อลืมบอกไป บีอาจจะลืมไปแล้วว่ารายได้ส่วนใหญ่ที่ประทังชีวิตของอันนะมาได้ก็คือการทำงานพิเศษที่ร้านอิจิราคุราเมน
เป็นไปได้ถ้ามีโอกาส อยากให้บีแต่งตอนไหนซักตอนที่ทีมของคาคาชิ+คาสึฮะไปกินราเมนด้วยกันแล้วเจออันนะทำงานพิเศษอยู่ที่นั่นอะค่ะ แล้วอันนะอาจจะคิดแกล้งซาสึเกะด้วยการใส่อะไรที่แปลกๆลงไปในราเมนก็ได้  อย่างเช่นใส่พริกป่นผสมพริกไทย+น้ำปลา อะไรอย่างนี้อะค่ะ แล้วเอาให้ซาสึเกะกินเข้าไป ประมานว่ายังแค้นใจเรื่องไดฟุกุไม่หายเลยมาแก้แค้นคราวนี้ต่อ