คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : SF" - KRISHUN - SMBoy ep.3 ( 77% )
เซฮุนไม่เจอคริสเลยตลอดหนึ่งสัปดาห์ ไม่รู้เป็นเพราะเวลาเรียนส่วนใหญ่ไม่ตรงกันอยู่แล้ว..หรือว่าไม่คิดจะตามหากันแน่... เซฮุนไม่รู้ว่าคริสตกลงรับทุนหรือเปล่า... รู้แค่ว่าตัวเองทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำแล้ว...
จากคืนนั้น เซฮุนก็เป็นเซฮุนคนเดิม ไม่ได้เหงาจนไม่พูดไม่จา... เพราะยังคิดเสมอว่าคริสยังไม่ได้บอกเลิกตน เพียงแค่ห่างๆกันไปเฉยๆ และเพราะห่างกันไปนานทำให้คนที่แอบชอบเซฮุนอยู่ค่อยๆปรากฏตัวออกมา.. แต่คนที่รุกหนักสุดก็ จื่อเทา..รุ่นพี่ที่เรียนสาขาเดียวกัน...
จื่อเทาใช้คำว่ารุ่นพี่สาขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเซฮุน.. เพราะมหาลัยระบบพี่น้องถือว่าสำคัญมาก...และไม่ใช่ไม่รู้วี่จื่นเทาทำอยู่ มันคือการจีบตนเองทางอ้อม...
“น้องเซฮุนไปกินข้าวเที่ยงกับพี่มั้ย”
“อย่าดีกว่าครับ ผมรอเพื่อนดีกว่า.. ” เซฮุนปฏิเสธจื่อเทาทุกครั้ง แต่ครั้งนี้แทบจะบินหนีก็ว่าได้... เพราะจื่อเทากำลังจะจับมือเซฮุน... และทางที่เดินผ่านถ้าเซฮุนจำไม่ผิด..วันนี้เด็กปีหนึ่งเกษตรจะสอบที่ห้องนี้...
...
กว่าที่จะหลุดจากรุ่นพี่แพนด้าก็ทำเอาเซฮุนเหนื่อยแทบหมดแรง เวลาบ่ายๆถ้าได้เปิดแอร์เย็นๆ นอนพักน่าจะดี...คิดได้แบบนั้นก็รีบเดินเพื่อเข้าห้องของตัวเอง..แต่พอมาถึงก็เจอคนที่ไม่ได้เจอกันเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์มายื่นอยู่หน้าห้อง
“คริส!”
คริสเอื้อมมือไปเปิดประตูห้อง..ก่อนจะกระชากเซฮุนตัวปลิวให้เข้ามาในห้อง... เซฮุนที่กำลังยิ้มๆดีใจกลับต้องหุบยิ้มลงเมื่อคริสล็อคประตู แล้วหันมามองตัวเองด้วยความโมโห.. ทำไม...
“ทำไมเซฮุนต้องไปอยู่กับรุ่นพี่คนนั้น ชอบมันเหรอไง”
“คริสพูดอะไรน่ะ... อยู่อะไรกับใคร”
“ไอ้พี่ที่ไปกินข้าวด้วยกันไง” คริสพลักเซฮุนติดผนังก่อนจะกดไหล่คนตัวเล็กไว้แน่น..
“...ปล่อยเรานะ เราเจ็บ” เซฮุนทั้งตกใจและเจ็บที่ไหล่พยายามแกะมือของคริสที่จับไหล่ตัวเองแน่น...
“ได้กับมันแล้วละสิ ถึงยอมให้มันจำมือ” ยิ่งพูดแล้วก็ยิ่งคิด ภาพวันนี้ติดอยู่ในหัว...
“...ปล่อยเราไง...” ตะโกนออกไปบ้างตามอารมณ์..อยากให้รู้ว่าตัวเองก็ไม่พอใจเหมือนกัน “แล้วไงในเมื่อคริสก็ไม่ได้มาสนใจเรา...”
“มีเราคนเดียวมันไม่เร้าใจเหรอ.. ถึงต้องคอยหาคนอื่นมาเติมเต็ม..ใช่สิ เรามันไม่ได้รวยแบบพี่เค้านี่...”
“...ปล่อยเราคริส เราเจ็บ...”
“ทำไมเราต้องปล่อยให้เมียเราเดินไปหาคนอื่นด้วย”
“...”
“เราเจ็บกว่าอีกที่เซฮุนเดินไปกับมัน...”
“...”
“จำเอาไว้นะ อะไรที่มันมีนอกเหนือจากเงิน..เราก็มีเหมือนกัน”
“...”
“...”
คริสะกดจูบลงไปที่ริมฝีปากบาง เซฮุนตัวสั่นอย่างหวาดกลัว... เรียวแรงหายไปหมด.. พยายามจะผลักออกจะก็ถูกมือใหญ่ของคริสรวบไว้ทุกครั้ง... ฝ่ามือร้อนข้างที่ว่างลูบไปทั่วกายบาง ดันสะโพกอิ่มที่ถดหนีให้เข้ามาแนบชิด ก่อนจะแทรกตัวลงไปตรงกลาง บดเบียดส่วนกลางลำตัวให้แนบชิดกัน
“คริสปล่อย..”
เซฮุนถดหนีจนหลังแนบชิดกับประตูเสียงดัง... ดังพอที่จะทำให้คนที่แอบมารอกะว่าจะมาเซอร์ไพร์ได้ยิน...
“เซฮุนเป็นอะไร!!! เปิดประตูสิ ล้มเหรอ” เสียงของจื่อเทาทำเอาเซฮุนและคริสยื่นนิ่ง เซฮุนนิ่งเพราะตกใจที่รุ่นพี่รู้ว่าตนอยู่ที่นี่..แอบงงว่ามาทำไม.. ต่างจากคริสที่นิ่งเพราะกำลังประมวลผลว่าคนข้างนอกเป็นใคร..
“พี่เทา..” เซฮุนพูดเสียงเบาหวิว แต่มันก็ทำให้คริสรู่ว่าคนพูดคือรุ่นพี่ที่ทำให้ตัวเองโกรธและโมโห มือใหญ่บีบไหล่เซฮุนจนเซฮุนนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ..
“นัดกันมาเลยเหรอ...”
“...”
“มาดูกันว่ามันจะทนได้แค่ไหน”
พูดจบก็จับเซฮุนหันหลัง โอบกอดเซฮุนไว้แน่นเพราะกลัวเซฮุนจะเปิดประตูให้รุ่นพี่เข้ามา มือข้างที่ว่างก็จัดการกับกางเกงของเซฮุน มือร้อนเอื้อมมือไปลูบที่หว่างขาของคนตัวเล็ก มืออีกข้างก็จับหน้าให้เซฮุนหันหน้ามารับจูบของตน... จูบที่ร้อนแรงเพราะเต็มไปด้วยอารมณ์โมโหและความต้องการของคริสคนเดียว เซฮุนหน้าหนี..
ขอบตาร้อนผ่าว...
คริสจับที่ส่วนอ่อนไหวของเซฮุน ก่อนจะรูดขึ้นลงอย่างรวดเร็ว.. เซฮุนเอามือข้างหนึ่งพิงประตูไว้อีกข้างก็เอื้อมมือมาปิดปากของตัวเองเพราะกลังคนข้างนอกจะได้ยิน...
“น้องฮุนเปิดประตูให้พี่หน่อยครับ...” จื่อเทายังเคาะประตูอย่างต่อเนื่อง.. แต่ยิ่งรุ่นพี่พูด คริสก็ยิ่งเร่งจังหวะ ดูดเม้มที่ลำคอขาวจนแดงไปหมด...
“ร้องสิ ร้องให้มันได้ยินว่าเรากำลังมีความสุข...” ให้มันรู้ว่าเซฮุนเป็นของคริส..ของคริสคนเดียว!!
“น้องฮุนครับ” เมื่อไม่มีสัญญานตอบรับ จื่อเทาจึงถอยหลังเพื่อกลับไปหอของตัวเอง...
“อะ อ่ะ..” เซฮุนส่ายหน้า กัดมือตัวเองจนแดงไปหมด... ความต้องการกำลังจะสิ้นสุด เซฮุนปล่อยออกมาเต็มมือของคริส หมดแรงจนต้องเอาหัวพิงประตู พร้อมกับร้องไห้ออกมา.. ริมฝีปากเม้มเข้าหากันจนห่อเลือด..
“ปล่อยเรานะ” เซฮุนพูดเสียงเบาหวิว พยายามแกะมือของคริสที่โอบเอวตัวเองออก...
“เราจะไม่ปล่อยเซฮุนไปไหน...” คริสซบหน้าลงกับไหล่ของเซฮุน ตัวเค้าเองก็พึ่งได้สติตอนที่เซฮุนร้องไห้... น้ำตาของคริสไหลออกมาเมื่อได้ยินคำขอของเซฮุน..
“เราขอโทษ อย่าโกรธเรานะ” คริสะกดจูบที่กลุ่มผมนิ่ง ซอกคอขาว.. พร้อมกับพูดขอโทษไม่ขาดปาก...
“ร้องไห้ทำไม... คริสร้องไห้ทำไม.” เซฮุนยืนนิ่งๆให้อีกคนกอด แค่ได้ยินคำว่าขอโทษ.. ใจดวงน้อยก็พร้อมจะยกโทษให้...
“เราไม่เลิกกับเซฮุน เราขอโทษ.. เราปล่อยเซฮุนไปไม่ได้จริงๆ อย่าไล่เรานะ”
“...” เซฮุนไม่พูดอะไรได้แต่ยืนร้องไห้... จนเผลอหลับไปในอ้อมกอดของคริสแทน...
...
เซฮุนตื่นขึ้นมาในตอนดึกในอ้อมกอดของคริส... ความจริงเซฮุนไม่ได้โกรธอะไรคริสหรอกนะ แค่ยังไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรให้คริสไม่พอใจ... คริสถึงได้หายไปตั้งหึ่งสัปดาห์... ทุกเย็นเมื่อมั่นใจว่าคริสจะไม่กลับมานอนห้อง เซฮุนก็จะขับรถกลับไปนอนบ้าน...
มือเรียวลูบไปตามโครงหน้าของร่างสูง ไล้มาจนริมฝีปากบางน่าจูบ... ริมฝีปากเล็กๆที่วันนี้พูดจาทำร้ายเค้าพร้อมกับบอกขอโทษออกมานับครั้งไม่ถ้วน... เปลือกตาที่หลับสนิทเหมือนเด็กไร้พิษภัย แต่วันนี้ดวงตาของคริสช่างน่ากลัว...
“ตื่นแล้วเหรอ” ร่างสูงจับมือของเซฮุนเอาไว้แนบแก้มของตัวเอง
“อืม”
“เราขอโทษนะ เราโมโหไปหน่อย เราไม่ชอบให้ใครมองเซฮุน เราไม่ชอบหน้ารุ่นพี่คนนั้น...”คริสข่มตาลงเพราะยิ่งคิดยิ่งโมโห..
“เราเจ็บมือ” เซฮุนบอกเมื่อคริสเผลอบีบมือตัวเองแน่น
“เราไม่ได้คิดอะไรกับพี่เทาจริงๆนะ”
“รู้แล้วครับ เราขอโทษที่ทิ้งให้เซฮุนอยู่หอคนเดียวนะ”
“เราไม่ได้นอนหอหรอก พอคริสไม่อยู่เราก็กลับไปนอนบ้าน”
“เรางี่เง่าเอง.. เรื่องทุนของเรา..”
“เราบอกพ่อให้เคลียให้คริสแล้ว คริสได้ทุนแล้วใช่มั้ย! ถ้าไม่ได้บอกเรานะเราจะไปบอกพ่อ...”
“เซฮุน..” คริสร้องไห้อีกครั้ง น้ำตาไหลเมื่อได้รู้ว่าเซฮุนไม่ได้ผิดเลย..แต่ตัวเค้ากับทิ้งให้เซฮุนอยู่คนเดียว...
“ไม่ร้องนะ เราคงทำให้คริสไม่สบายใจใช่มั้ย เราใช้เส้นให้คริสได้แบบนี้คริสคงจะเสียใจ...”
“ป่าว เราดีใจที่เซฮุนเลือกเรา รักเรา... แต่เราจน เราไม่มีแบบคนอื่น เราต้องขอทุนเรียน เรากลัวเซฮุนอาย”
“อย่าคิดแทนเราสิ.. เรารักคริสนะไม่งั้นเราไม่ใช้เส้นให้คริสได้หรอก”
“...”
“เวลาเรารักใครไปแล้ว เราอยากให้เค้ามีชีวิตที่ดีทั้งนั้นแหละ.. “
“เรารักเซฮุนมากนะ”
“เรารู้แล้ว.. เราก็รักคริส.. ไปกินข้าวกันนะ”
“อยากกินเซฮุนมากกว่า..”
“ไม่เอาแล้วไม่มีแรง.. ไม่กินข้าวจะมีแรงได้ไง...”
“งั้นกินข้าวแล้วก็มีแรงช่ะ”
“กินข้าวแล้วก็ต้องทำการบ้าน บัญชียังไม่ได้ลอกเลย อือ คริสอย่า...” เซฮุนห้ามเมื่อคริสกำลังสนุกกับหน้าท้องของตน...
“ไรอ่า...ไม่ให้กอดไม่ให้ไปกินข้าวนะ...” เงยหน้ามาพองแก้มใส่อย่างน่ารัก
“ไม่...อื้อคริสอย่า...”
...
#อัพอัพอัพ เลข77มันสวยดี
#พักชานแบคไว้ก่อน
เอาเรื่องนี้มาลงให้อีกนิดหน่อย...
หวังว่าจะชอบ.. ห้ามกดแบนนะ T^T
ถ้ากดแบนฝนไม่รู้่จะทำไงแล้วด้วยพูดจริง
.. อ่านแล้วอย่าลืมเม้นบอกนะคะ
ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกด้วยน้า
#ไปละจุบเหม่ง
ความคิดเห็น