คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ⭐️ SF - PERFUME
SF Perfume.
Couple KrisHo or KrisLay
rate PG ใสเฟร่ออ่ะแกร่~
Note. คิดถึงอ่ะ อยากแต่งมากอ่านแล้วมึนๆหน่อยอย่าว่ากันเนอะ ค่อยๆอ่านนะ มันสั้นกุด!
I want to believe, it's just you and me.
Sometime i feel like their are three.
Of us it here, baby.
"กลับดึกจังเลย ช่วงนี้งานยุ่งมากเหรอคริส"
"ก็นิดหน่อย ใกล้ปีใหม่เข้ามาทุกทีผมต้องรีบปิดงบให้ได้ก่อนวันที่ 28 นี้"
"งั้นเรานวดให้นะ คริสคงปวดหัวแย่เลย ทำงานดึกทุกวันแบบนี้"
"ไม่เป็นไรหรอก จุนเองก็คงจะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว.. เราเข้านอนกันดีกว่า ผมขออาบน้ำแปบนึกนะ"
"เอาสิ"
ไม่รู้เมื่อไรที่ทุกวันมันเป็นแบบนี้ นอกจากงานหลักคือการเปิดร้านขายเบเกอรี่คือการนั่งรอคนรักกลับบ้าน คุณคิดว่าผมรู้สึกดีเหรอที่ได้ทำหน้าที่คนรักที่ดี? เปล่าเลย จุนมยองคนนี้ไม่เคยรู้สึกอะไรเลยต่างหาก...
ผมลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่า หลังจากที่คริสใส่เสื้อผิดไซร์กลับมาบ้านในตอนตีสามกว่าผมรู้สึกยังไง...
ผมเข้าใจว่าการที่เราอยู่ด้วยกันทุกวันมันอาจจะทำให้อีกคนรู้สึกเบื่อได้ แต่เรารักกันไม่ใช่เหรอ? คนรักกันก็ต้องอยากใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันสิ อยากนอนกอดกันตอนเช้า บอกลาก่อนนอนเบาๆว่าฝันดี
ผมผิดอะไรเหรอ? ทำไมเค้าถึงยังติดต่อกับแฟนเก่าอยู่ มีใครตอบผมได้ไหมว่าผมผิดตรงไหนเหรอ?
X
So i. I wait for you to call but i try to act natural.
You will think about her or about me.
At while i wait. I put on my perfume.
And i want it on over you. I gonna mask my territory
"... หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สา.."
เค้าคงไม่ว่าง ผมบอกตัวเองแทบจะทุกครั้งที่ผมคิดถึงเค้าแล้วอยากโทรหา อยากโทรเพียงแค่บอกว่า
"ที่รักคุณลืมเอกสารเอาไว้ เป็นเอกสารสำคัญมากนะ ให้ผมเอาไปให้ไหม" แต่ตอนนี้ผมคิดว่าผมเอาไปให้เค้าเองดีกว่า
เอกสารสำคัญที่คุณลืมไว้ คนสำคัญคนนี้จะเอาไปให้คุณเองนะ คริส...
X
"อี้ชิงอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า บ่ายนี้เราออกไปหาอะไรทานข้างนอกดีมั้ย"
ร่างสูงเคาะแฟ้มงานที่ตรวจแล้วเบาๆบนหัวของรุ่นน้องฝึกงานตัวขาว อมยิ้มหยอกล้อที่สาวในออฟฟิตเห็นคงต้องละลายเป็นทิวแถว ซึ่งรุ่นน้องตัวขาวทำเพียงแค่พองแก้มพลางนึกถึงสิ่งที่ตนกำลังอยากกินเท่านั้น ภาพนั้นคือภาพที่คนในออฟฟิตให้จนชินตา...
แต่สำหรับจุนมยองคนโง่.. ภาพนี้ช่างน่าพิศวงมากที่สุด
"ผมว่าเราทานข้างล่างดีกว่า ออกไปข้างนอกตอนนี้คงไม่ทัน เพราะมันจะหมดพักเที่ยงแล้ว"
"เอางั้นก็ได้ ไปกันเถอะ"
แล้วคนทั้งคู่ก็คุยกันไปตลอดทาง พูดถึงเรื่องงานสลับกับแรกเปลี่ยนเรื่องราวดีๆที่เจอมาตลอดทั้งวัน อี้ชิงต่อว่าคริสที่รับงานของตนไปแก้จนตัวเองไม่โดนผู้ใหญ่ดุ แต่คนตัวสูงเพียงแค่หัวเราะร่วนแล้วบอกว่าเต็มใจทำให้
ทั้งคู่คุยกันเหมือนมีเรื่องราวมากมายที่มีแค่คอนสองคนเท่านั้นที่รับรู้...
คนเข้าลิฟต์เยอะกว่าปกติ อี้ชิงและคริสยืนอยู่ด้านในสุดของตัวลิฟต์ ท่ามกลางพนักงานหลากหลายตำแหน่ง หนึ่งในนั้นคือจุนมยองที่เผลอเดินตามคนรักเข้ามาในลิฟต์แล้วเลือกที่จะหันหลังให้...
ทั้งที่ในใจอยากมองหน้า... อยากถามว่าใคร? ทำอะไร? ที่ไหน? อย่างไร? แต่ตอนนี้ทำได้เพียงทนฟังไปเท่านั้น...
ได้แต่หวังให้ประตูลิฟต์เปิดออกไวไวเพียงเท่านั้น...
จุนมยองเลือกที่จะเดินออกเป็นคนแรกๆ เดินออกมานั่งที่เคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ทำเหมือนมาติดต่อธุระเหมือนคนอื่นๆทั่วไปที่มาติดต่อกับบริษัท...
คนสองคนเดินหายไปในโรงอาหารแล้ว...
ท่ามกลางเสียงหัวเราะกับเรื่องเล่าตลกๆของอี้ชิง คริสจะรู้ไหมว่าคนที่ได้ชื่อว่าคนรักกำลังนั่งร้องไห้...
X
เค้าต้องทำอะไรซักอย่าง...
จุนมยองคิดได้เท่าน้ัน ได้แค่คิดด้วยซ้ำ ร้องไห้จนหมดแรงที่จะขับรถกลับบ้าน.. ร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่คนเดียว
บางครั้งก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้าเข้าไปทุกที บ้ารักเค้าอยู่ฝ่ายเดียว.
"วันนี้จุนมยองเปลี่ยนน้ำหอมเหรอ?" แรงกดที่แก้มไล่ลงมาเรื่อนจนถึงหัวไหล่ขาวเนียน จุนมยองเอียงคอให้อีกคนสูดดมความหอมหวานของตัวเองอย่างไม่เกี่ยงงอน
"หอมใช่มั้ยละ เรารู้ว่าคริสต้องชอบเราเลยซื้อมา" หันมาตอบอีกคนอย่างน่ารัก สองแขนคลองคอคนรักให้รับจูบทักทายในตอนเช้า
"จนฉีดอะไรก็หอมหมดแหละ ไม่ฉีดก็หอม"
"ถ้าชอบคริสก็ฉีดกลิ่นเดียวกันสิ"
"เอางั้นเหรอ?"
"ขวดสีเหลืองอ่อนรูปดอกกุหลาบนะ" ...ฉีดกลิ่นเดียวกันเค้าจะได้รู้ว่านายมีเจ้าของแล้ว...
จุนมยองคนโง่คิดได้แค่นั้นจริงๆ
I never tell, tell on myself but i hope she smell my perfume
I hide it well, tell on myself but i hope she smell my perfume
X
"วันนี้คุณจุนมยองเข้าบริษัท มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่านะ"
เสียงพนักงานสาวที่จับกลุ่มคุยกันตอนพักกลางวันดังขึ้นเรื่อยๆ หัวข้อสนทนาไม่ใช่เรื่องเครื่องสำอางหรือแฟชั่นชุดทำงาน แต่เป็นเรื่องของลูกชายคนเล็กของเจ้าของบริษัท...
..คนรักของ คริส...
"เห็นอยู่เหมือนกันแก แต่หน้านิ่งมากเลยนะ ทั้งที่เมื่อก่อนยิ้มเก่งจะตาย"
"เค้าเป็นเจ้าของบริษัทอาจจะมาเที่ยวเล่นเฉยๆก็ได้" พนักงานที่หน้าอกคับแน่นบอกพลางพยักหน้าให้ทุกคนเห็นด้วย ซึ่งอี้ชิงไม่ชอบใจเอาซะเลย...
ไม่รู้ว่าหงุดหงิดที่พนักงานสาวมาชวนคุยบ่อยๆหรือหงุดหงิดที่พี่คริสไม่เดินเข้ามาทักทายกันแน่...
"คุณหนูอาจจะมาฝึกงาน" พนักงานสาวไชร์เล็กตอบปัดไป
"คุณหนูเค้าไม่เข้าบริษัทหรอกจ้ะ ถ้าไม่ใช่เรื่องของคริสนะ" สาวคับใจบอกอีกครั้ง "ที่คริสได้เป็นหัวหน้าแผนกก็เพราะคริสคบกับคุณหนูไงแก แกคิดว่าเด็กจบมาแค่สองปี เกรด 2.76 จะหางานได้เงินเดือนเดือนละสี่ห้าเลหมื่นได้เหรอ?"
"งั้นคริสจะเลื่อนตำแหน่งเหรอ"
"ถ้าคุณจะนินทาเจ้านายขนาดนี้ อยากออกไปหาอาชีพอื่นทำหรือเปล่า?" เสียงทุ้มของคริสดังขึ้นทำเอาสองสาวเล่าเรื่องต้องเปลี่ยนหมวดใหม่ ต่างฝ่ายแยกย้ายกันไทำงานในส่วนของตน...
"คุณอี้ชิง รองประธานเรียกพบ ตอนนี้" คริสเดินมาบอกอีกคนเท่านั้นก็จะหันหลังเดินนำไป อี้ชิงทำเพียงแค่รีบเก็บของให้ไวที่สุดแล้วเดินก้มหน้าก้มตาตามอีกคนไป...
แผ่นหลังที่เคยอบอุ่น อี้ชิงสัมผัสมันไม่ได้เลย...
"ออกไปก่อนคริส ผมขอคุยกับน้องใหม่ตามลำพัง" ร่างสูงสบตาคนรัก แต่ด้วยตำแหน่งที่ต่ำกว่าทำให้ต้องหลบสายตามุ่งมั่นนั้นแล้วเดินออกไปจากบริเวณนี้...
ตอนนี้ไม่ใช่ที่ของคนรัก แต่คือที่ของเจ้านายและลูกน้อง...
"อาจจะช้าไปหน่อย แต่ผมคิดว่าผมอยากจะสัมภาษณ์คุณ เพราะผมรู้สึกว่าอะไรๆที่ได้มาง่ายๆมันมักจะไม่ได้มีคุณสมบัติในแบบที่ผมต้องการ"
"เรารับคุณเข้ามาทำงานที่นี่ ตามคำแนะนำของคริส... ซึ่งคุณเองคงจะรู้สึกแปลกๆใช่มั้ยละ ที่ได้ทำงานในตำแหน่งนี้... เราไม่ได้ดูถูกความสามารถของคุณเกินไปใช่มั้ย อี้ชิง"
"ครับ"
"ถ้าคุณมีคนรัก แล้วคุณดันได้ทุนเรียนต่อที่ต่างประเทศ คุณเลือกที่จะเดินตามความฝันของคุณแล้วทิ้งคนรักเอาไว้ข้างหลัง สามปีผ่านไปคุณกลับมาแล้วพบว่าคนรักของคุณมีแฟนใหม่ เค้าอยู่กินด้วยกันแล้ว... คนรักคนใหม่นั้นเป็นเจ้านายของคุณและคนรัก ผมอยากทราบว่า... คุณจะติดต่อกับคนที่คุณเคยรักอยู่หรือเปล่า"
"..."
"แค่ตอบออกมา อี้ชิง... เกรดที่คุณจบมาผมเชื่อว่าคุณน่าจะตอบคำถามตระกะง่ายๆแบบนี้ได้ใช่ไหม"
"...แน่นอนครับ ผมอยากกลับมาคุยกับเค้าแน่นอน ผมอยากรู้ว่าเค้ากับคนรักคนใหม่นั้นอยู่ด้วยกันแล้วเป็นยังไง แต่ถ้าถามว่าผมรักเค้ามั้ย... แน่นอนว่ารักมาก อาจจะรักมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ... ผมกับเค้าเราไม่ได้เลิกกันนี่ครับ ผมผิดตรงไหนที่จะกลับไปคุยกับเค้าเหมือนเดิม"
"แต่คุณทิ้งเค้าไปนะ..."
"ผมทิ้งเค้าเพื่อสร้างอนาคตของตัวเองก่อน แต่ผมเชื่อว่าผมจะดูแลเค้าได้ดีแน่นอนถ้าผมเรียนได้สูงๆ มีงานทำที่มั่นคง เพราะผมเชื่อว่าการศึกษาคือสิ่งสำคัญครับ"
"แล้วถ้าคุณเป็นแฟนใหม่ของเค้าล่ะ คุณคือเจ้านายของคนรักและเด็กฝึกงานคนใหม่...คุณจะทำยังไง"
"ผมคงไล่เด็กฝึกงานคนนั้นออก แม้ว่าเค้าจะได้เกรดดีมาจากไหนก็ตาม... แต่ในเมื่อเค้ามายุ่งกับคนรักของผมและด้วยตำแหน่งที่สูงกว่า... ผมคงจะแบล็กลิสเค้า แล้วเค้าคงเลิกยุ่งกับคนรักของผมไปเอง"
"5555 ตอบได้ดีสมกับเกรดเฉลี่ยนที่จบมา... แต่ผมไม่ต้องการคนแบบคุณหรอก"
"ห๊ะ.. คุณว่าอะไรนะครับ"
"ผมคงไม่รับคุณเข้าทำงานหรอก ขอบคุณที่แนะนำผมนะอี้ชิง... ความจริงคุณน่าจะตอบว่าย้ายเค้าไปแผนกอื่น แต่การไล่ออกก็เป็นทางออกที่ดีทางหนึ่ง"
"พี่ทำแบบนี้ไม่ได้นะ"
"พี่ทำได้แน่ เพราะพี่เป็นเจ้านายของเธอ... พี่เสียคริสไปไม่ได้"
"แต่พี่คริสเค้ารักผม"
"เค้าเคยรักต่างหากล่ะอี้ชิง หมดหน้าที่แล้ว... ออกไปสิ หวังว่าจะหางานใหม่ได้เร็วๆนะ"
X
"อี้ชิงจะไปไหนเหรอ" เสียงพูดดังไปทั่วเมื่ออีกคนออกมาจากห้องของรองประธานด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก อี้ชิงทำเป็นมองไม่เห็นคริสและเก็บของๆตัวเองเข้ากระเป๋า เดินปึ้งปังออกไปทันทีไม่ได้ตอบคำถามใครหน้าไหนทั้งนั้น
ร่างบางต่อสายถึงคนรักเก่า... ทั้งๆที่ไม่ได้อยากจะเป็น...
"ผมจะรอพี่ที่เดิมคืนนี้ มาหาผมนะ"
ในเมื่อพี่ห้ามผมกับคริสไม่ให้เจอหน้ากันในเวลากลางวัน... พี่ก็อย่าเจอหน้าคริสในเวลากลางคืนเลยแล้วกันพี่จุนมยอง
.
.
.
... นอนคนเดียวมากี่คืนแล้วจุนมยอง?...
... "ผมว่างานของคริสโยนไปให้คนอื่นทำสิ คริสจะได้มีเวลาพักบ้าง อย่างน้อยก็กลับมานอนบ้านบ้าง"...
..."ผมก็อยากทำแบบนั้นเหมือนกันจุน แต่งานด่วนมากขนาดนี้ผมทิ้งไปไม่ได้หรอก"...
งานด่วนมากขนาดไม่กลับมานอนบ้าน... ด่วนจนลืมว่าผมรอเค้าและบางครั้งก็เอาเสื้อผ้าไปนอนค้างที่บริษัท...
บางทีผมก็คิดว่าคริสคนโง่ คิดว่าผมไม่รู้ทันคุณเหรอ? แต่คิดไปคิดมา... ผมเองต่างหากที่โง่ โง่ให้คุณทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
ก็ความรักมันเป็นเรื่องโง่ๆของคนสองคนนี่เนาะ... หรือบางที่ก็อาจจะมากกว่าสอง.
แล้วถ้าคุณเป็นผม คุณจะเลือกทำยังไง?
End.
ความคิดเห็น