คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ♥ ,, 'Lab Lover 1 :: The Pooh
ณ มหาวิทยาลัยลองเกรส
เจ็ดโมงเช้าที่เร่งรีบสำหรับผู้คน รถบนถนนภายในมหาวิทยาลัยขนาดใหญ่เช่นนี้ติดแน่นขนัดแบบขยัยบไปไหนไม่ได้ เนะเนี่ยที่เธอเลือกขับรถมอเตอร์ไซค์คันเก่ง ความจริงจะเรียกว่า’เลือก’ก็ไม่ได้หรอก อันที่จริงเธอมีเจ้านี่อยู่คันเดียว ฟีโนสีน้ำตาลอ่อนอย่างคลาสสิคที่วิ่งแทรกอยู่ท่ามกลางรถหรูของคุณหนูคุณชายพวกนี้
มหาวิทยาลัยลองเกรสถือว่าเป็นมหาวิทยาลัยเอกชนที่ดีที่สุดในประเทศ เนื่องด้วยมีงบประมาณในการพัฒนาเยอะยิ่งกว่าโครงการวิจัยทางช้างเผือกเสียอีก เอาล่ะ! นั่นก็เวอร์ไป แค่จะเปรียบเทียบให้ดูว่ามันเยอะขนาดไหน มันจึงไม่น่าแปลกใจที่จะมีรถหรูยุโรปไฮโซวิ่งกันเต็มถนนแบบนี้
ด้วยโครงสร้างมหาวิทยาลัยที่เป็นระบบระเบียบ การวางผังมีหลักการ โดยรวมพื้นที่ของมหาวิทยาลัยมีลักษณะกลม และแบ่งออกเป็นสองฝั่งซ้ายและขวากั้นด้วยสระน้ำ อันที่จริงอยากจะเรียกว่าทะเลสาบเล็กๆ น่าจะให้ภาพที่ชัดเจนมากกว่า ตรงกลางทะเลสาบนั่นเป็นตึกใหญ่ที่ทำเป็นภัตราคารสำหรับรับประทานอาหาร ฝั่งขวาจะเป็นที่ตั้งของคณะทางสายวิทยาศาสตร์ ส่วนทางซ้ายเป็นทั้งของตึกเรียนคณะสังคมศาสตร์และศิลปะ บรรยากาศจึงต่างกันอย่างเห็นได้ชัดฝั่งหนึ่งเต็มไปด้วยอาคารหอสมุด ห้องวิจัย โรงพยาบาลจำลอง นักศักษาใส่แว่นหอบหนังสือเดินไปเดินมา ส่วนอีกฝั่งกลับเหมือนดินแดนแห่งจินตนาการ มีเสียงเพลงและเสียงดนตรี นักศึกษาแต่งตัวมาเรียนกันสวยงามราวกับมางานแฟชั่นวีค ส่วนหนังสือเรียนไม่รู้ไปเก็บกันไว้ที่ไหน
แต่เรื่องที่น่าแปลกใจมันคือฉันคนนี้ต่างหาก ‘ปอเช่’ ชื่อดีๆที่พ่อแม่ตั้งให้ด้วยความรักล้นใจ แต่ให้แค่มอไซค์ฟีโนมาขี่ นักเรียนทุนหนึ่งในห้าคนของคณะวิทยาศาสตร์ แน่นอนว่ามันได้มายากมาก เนื่องจากค่าเทอมที่แพงหูฉี่นักศึกษาที่งบน้อยแบบฉันแต้องการเรียนในที่นี้ต้องสอบชิงทุนกันเข้ามา มหาวิทยาลัยจะรับคณะละห้าคนเท่านั้น แล้วฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น มันเยี่ยมไปเลยใช่ไหมละ ! ในเมื่อเข้ามาแล้วฉันก็ต้องตัวให้ดีที่สุด เพื่อนอนาคตที่สดใสของฉัน …
วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอมในปีการศึกษานี้ นักศักษาใหม่ใสๆ เฟรชๆ อย่างฉันตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก แต่สิ่งแรกที่ต้องทำคือไปเข้าห้องให้รงเวลาก่อนสินะ ต้องรีบหน่อยแล้วปอเช่เอ้ย
โครมมมมม !
เสียงที่ไม่น่าฟังที่สุดกำลังทำลายฝันกลางวันอันแสนสุขสันต์ ปอเช่หลับตาไม่อยากจะเชื่อกับเหตุการณ์ตรงหน้า
ลานจอดรถของคณะที่เธอเลี่ยงมาจอดตึกแทนเพราะกลัวจะไปทำรถชาวบ้านเขาเสียหาย แล้วเป็นไงล่ะสิ่งที่เธอกลัวกลับเกิดขึ้นตั้งวันแรก
“ตายละ แล้วชั้นจะทำไงละทีนี้ T T ปอเช่เอ้ยย ทำไมซุ่มซ่ามแบบนี้ละเนี่ยย”
บีเอมสีดำคันงามที่มีรอยเล็กน้อยตรงกระจกข้าง ฉันว่ามันพ้นแล้วนะทำไมมันไปเกี่ยวกันได้ละเนี่ย แล้วเจ้าของรถคันนี้อีก คนอะไรมาจอดบีเอมไว้ข้างตึก ทำไมไม่ไปจอดตรงลานจอดรถกันเล่า โอ้ยๆๆ ! ฉันจะทำยังไงดี หนีทันไหมเนี่ย
สมองคิดหาทางหนีอย่างเต็มที่ ปอเช่ค่อยๆเอาเท้าดันรถตนเองให้ถอยหลังไปอย่างช้าๆ สายตาก็มองเห็นรอยที่เกิดจากรถของตนเอง
เฮ้ออ ... ! เอานี่ไปแทนคำขอโทษแล้วกันนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
คิดได้ดังนั้นมือเล็กก็ถอดพวงกุญแจหมีพูห์สุดที่รักวางไปที่กระจกรถใกล้ๆกับรอยที่เกิดขึ้น เธอมองแล้วคิดเองเออเองว่าเจ้าของรถคงไม่โกรธละมั้ง ... ก็รอยนิดเดียวเองนี่นา แถมคนขับรถแพงระดับนี้ได้คงมีอันจะกินจนไม่สนใจเรื่องค่าซ่อมรอยแมว(น้ำ)ข่วนแบบนี้หรอก เนอะๆๆ
หลังจากวางหมีพูห์น้อยแทนคำขอโทษแล้ว ปอเช่รีบสตาร์ทรถทันที เรื่องอะไรจะอยู่แบบนี้ละ ขอไปจอดอีกตึกแทนแล้วกันไม่งั้นฉัน้องตายแน่ถ้าเขามาเห็น T T’ แต่เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งเมื่อมีชายคนหนึ่งเดินมาด้านหลังโดยที่เธอไม่รู้ตัว
“นั่นเธอจะไปไหน ?”
“เฮ้ยย! ลุง เอ้ย! พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” เสียงแผ่วๆกับเหงื่อที่เริ่มผุดออกมาจากใบหน้า สายตาร้อนรนมองคนตรงหน้าอย่างเกร็งๆ
ชายหนุ่มวัยทำงานสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสีดำ ฉันไม่ได้ว่าเขาแก่นะ แต่คงอายุมากกว่าฉันเยอะเหมือนกัน ผมสีดำกับดวงตาสีดำสนิท ใบหน้าคมหล่อเหลา แถมยังหุ่นดีเหมือนนายแบบปานนั้น ทำไมมาเดินอยู่แถวนี้ ถ้าเป็นคนจากฝั่งซ้ายนี่เธอจะไม่แปลกใจเลยจริงๆ
“ก็มาตอนที่เธอเห็นนั้นละ แล้วนี่ของเธอรึเปล่า ?” สายตาของเขามองไปที่หมีพูห์ของฉันที่วางอยู่บนหน้ารถ
อ่าว ยังไงกันตาลุงนี่ทำไมต้องมากวนใส่ฉันด้วยละเนี่ย - -! ..เอายังไงดี ต้องรีบไปละถ้าเขาเห็นรอยนั่นเขาต้องไปฟ้องเจ้าของรถแน่ แล้วชีวิตที่สดใสของชั้นต้องหายไป T T
เวลาเดียวกันร่างสูงก็เริ่มเข้าใจสถานการณ์บางอย่าง ตาคมหรีลงเล็กน้อย มองที่หมีพูห์ตัวจ้อย รอยบนรถ และหญิงสาวตรงหน้า
“พอดีรีบน่ะคะ ขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบก็ไม่รอช้าปอเช่รีบขี่เจ้าฟีโน่หนีออกจากพื้นที่เกิดเหตุทันทีโดยไม่หันหลังไปมอง และทำเป็นไม่ได้ยินเสียงเรียกที่ดังขึ้นตามมา
“เดี๋ยวก่อน !! เธอน่ะ ยัยมีพูห์ กลับมานี่ก่อน !! ”
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
ตอนนี้เหมือนกับบทนำอ่านะ มันเลยสั้นไปนิสนึง !
ยังไงก็ขอฝากตอนต่อไปด้วยนะค๊าาา ..
สู้ๆ ให้กำลังใจตัวเอง ฮาๆๆ อ่านผ่านๆก็แวะทักกันได้นะ ^^
ความคิดเห็น