คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Face (Part 1)
ประูท้อพระโรเปิออ แสสว่าาภายในทำให้้อหยีาเล็น้อย แว่วเสียปรึษาหารือันอเหล่าุนนาัอลอึ เสียเหล่านั้นเียบหายอย่ารวเร็วเมื่อสายาทุู่ับ้อยัผู้มาใหม่
“เ้าายรู...เ้าายอาเรน”
เหล่าุนนาโ้ำนับ นอบน้อม ..ริใ ทว่า..ุรวมสายาลับแบ่แยเป็นสอ
เ้าายรู เส็ประทับ้าน้ายอบัลลั์ ในะที่เ้าายอาเรน ประทับ้านวา ถัลมาเป็นายราผมสีอเลา มูอุ้มเหมือนะอ นัยน์ามปลาบประุเหยี่ยว โ้ำนับให้เ้าายอาเรนอีหน
“ที่ายแนเรียบร้อยีใ่หรือไม่ ท่านเฮิน”
“เป็นไปามพระประส์” เฮิน รอแม่ทัพทหารราบเผยอยิ้มพร้อมทูลอบ้วยน้ำเสียเยียบเย็น ายผู้นี้เป็นอมปรา์ผู้เี่ยวาพิัยสราม ล่าวันว่า้วยำแนะนำอเา ทำให้เ้าายอาเรนมีัยในสมรภูมิสำัมามาย
ำแหน่ยืนถัาเ้าายรู รอผู้บัาารอทัพเรือ น่าแปลที่วันนี้ว่าเปล่า
เฮอาสถอยออมายืนในแถวหลัในานะอรัษ์ ระิบระาบับหิสาวผมสีบลอน์ทอยาวสยาย้าน้า
“ินนี่ พี่ายเ้าไปไหน?”
ินนี่ อรัษ์สาวเบิาว้า สีหน้าร้อนใ “้าเอ็อยารู้เหมือนัน ไม่เห็นพี่อาเรสั้แ่เ้าแล้ว”
ไม่ทันที่ทั้สอะไุ้ยัน่อ ็้อโน้มัวลถวายำนับ
บุรุษสูวัยสวมุลุมำมะหยี่สีเ้มประับเลื่อมสีาวมุ มุทอำฝัอัมีน้ำามบนเศาสีอเลา ส่อประายวาววับเ่นเียวันับพระเนรสีฟ้าเ้ม ประทับบนบัลลั์อย่ามั่น ออา...ัสมา ษัริย์นัรบ
พระราา แฮริส ัน อาเทเรีย
“อบใทุท่านที่มาประุมโยพร้อมเพรียันในวันนี้” สุรเสียทุ้ม หนัแน่น รัส้อ
“เราเรียประุมทุท่าน ้วยเรื่อารบุรุน่านน้ำออาเทเรียาอเรือโรสลั”
เหล่าุนนาแสสีหน้าแ่าัน บ้าหวาหวั่น บ้าฮึเหิม และ...
“เลอส...” ปรา์เ่าเฮินราในลำอ เหยียยิ้มเหี้ยมเรียม ในะที่สีพระพัร์อเ้าายอาเรนไม่เปลี่ยน
เ้าายรูยืนนิ่ พระพัร์มึเรีย โรสลัแห่หมู่เาะเลอส เิมทีเป็นลุ่มนเร่ร่อนที่ถูับไล่ออาแผ่นินให่เมื่อหลายสิบปี่อน ั้รราบนเาะร้าอันแห้แล้ เพื่อวามอยู่รอึผันัวเป็นโรสลัปล้นิเรือสิน้า หรือแม้ระทั่เรือออทัพ
“บันี้โรสลัแห่เลอส ไ้พยายามรุล้ำอาาเทาทะเลอเรา เรือสิน้าไม่สามารถผ่านเ้าออไ้ ประาน่าพาันหวาลัว หาปล่อยให้เป็นเ่นนี้ อาเทเรีย้อโลาหลอย่าแน่นอน”
“เพราะะนั้น !!”
ึ!!!
ไม่ทันที่พระราาะรัสบ เสียทุ้มหนัแว่วาที่ห่าไล ผู้นในท้อพระโรแหนหน้าึ้นโยไม่รู้ัว ในะที่เสียนั้นัึ้นอย่า่อเนื่อ รัวเร็วึ้นเรื่อยๆ
ึ! ึ! ึ! ึ!ึ!ึ!ึ!!!!!!!
“ลอ!”
“เสียรัวเร็วแบบนี้ ยัับ...”
“สัา่อสู้?!!!”
“ศัรูหรือ??!!”
“าที่ไหน?!!!”
ท่ามลาเสียอบโ้ันอเหล่าุนนา เ้าายรูทรสบนิ่ สับฟัเสียรัวลอ
ับพลัน พระเนรเบิ เปล่ประายร้าว
“ทูลฝ่าบาท! เสียาป้อมปราาระวันออพะย่ะ่ะ!”
ะวันออ... ป้อมปราารลาสมุทร
พระราาแฮริสทอพระเนรเ้าายรู แย้มมุมพระโอษ์ “เ่นนั้น ภาระนี้พ่อมอบให้เ้า”
“รับ้วยเล้า!!”
....................................
ป้อมปราารลาสมุทร
เป็นพื้นที่ที่ยื่นออาแผ่นินให่เื่อม่อัน้วยสะพานหินแรนิ อำลัที่ประำอยู่ นำโยรอผู้บัาารอทัพเรือ อาเรส.. ภายใ้ารูแลอเ้าายรู
ทว่าบันี้ ำลัโลาหลเพราะเรือเพียลำเียว
เรือใบเ่าร่ำร่า ใบเรือสีเทาสปร ลาใบเรือถูทา้วยเลือแานเป็นรูปหัวะโหลไว้ สร้าวามระหนแ่ผู้พบเห็น
ประูหินอป้อมปราารถูัรอเลื่อนึ้นพร้อมับเรืออทัพแล่นออมาอย่ารวเร็ว บนหัวเรือ ายหนุ่มผมสั้นสีำลับสวมผ้าลุมประับทับทรวสีเินวาวยืนระห่าน นัยน์าสีนิลวาวายแววมุ่มั่น
“ท่านอาเรส เรืออเราใล้เป้าหมายแล้วรับ”
“ีมา” อาเรส รอผู้บัาารอทัพเรือ ยยิ้มมุมปา “ล้ามานะที่มเรือลาระเวนออทัพ พวแหนีไม่รอแน่ ไอ้โรสลั!!”
เรืออทัพออาเรสแล่นีนานับเรือโรสลัอย่ารวเร็ว ห่าพอีระยะเหนี่ยวหน้าไม้ พลทหารบนเรือั้แถวหน้าระาน ประทับหน้าไม้เรียมพร้อม
“ยิ!!”
อศรพุ่แหวอาาศรเ้าหาเรือโรสลั เสียมศรปัเ้าราบเรือ และใบเรือั่อันเป็นทอๆ
น่าแปล ที่ไม่ไ้ยินเสียร้อเ็บปวอเหล่าโรแม้แ่น้อย ภายในเรืออม่อนั้น เียบเียบ ราวับเรือร้า นพลทหารนหนึ่เผลอลาบล
ในสนามรบ ผู้ใละอาวุธอน ็เท่าับ
นาย....
ราวสายฟ้าฟา มวยัษ์สนิมเรอะพุ่ลเสียบลาระหม่อมนายทหารผู้เลินเล่อ เอนล้มลอย่า้าๆ เลือไหลนอพื้นท่ามลาวามระหนอเพื่อนทหาร
โยไม่รอ้า มือผอมราวหนัหุ้มระู ว้า้ามมว ระาออาศพนายทหาร วัเือน้นอทหารที่รายล้อมเรียเลือพุ่ระู เบื้อหลัน้ำพุเลือนั้น ายราร่าผอมในุาวประมาวิ่น วมวให่เินัวึ้นพาหลั แสยะยิ้ม
ในเวลาเียวัน ะลาสีแระแรนสูแ่ระับเอวสวมหมวปิหน้า วิ่แทรเ้าไปในอทหาร้วยวามเร็วที่ไม่มีใรามทัน าบามือที่ใล้ที่สุ ไล่ฟันแ้ฟันานพวทหารล้มระเนระนา อี้านหนึ่ ายผิวหมึร่ายัษ์เหวี่ยัวึ้นมาบนเรือในสภาพเปียปอน พลทหารรุมยิหน้าไม้ใส่ทันที ทว่า มศรลับระอนออามัล้ามหนาโยไม่เหลือแม้รอยี่วน ะลาสีล้ามโยิ้มแยเี้ยวอวฟันาวัับผิวสีำเมี่ยม เท้าเปล่าระทืบพื้นเรืออย่าแร ส่ัวพุ่ไป้าหน้า หมัแร่สวมสนับเหล็ัเ้าหน้านายทหารทีละนล้มหายเป็นใบไม้ร่ว
ทหารที่ถูฝึปรือมาอย่าี วามภาภูมิใออทัพเรือำลัถูทำลายป่นปี้ อาเรสมอภาพนั้นอย่าเือาล รอบายายหนุ่มเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแเพลิ เายื่นมือไป้าหน้า
“เหล่าววิาแห่อัีภพผู้โหยหิวเอ๋ย เผาผลาให้มอไหม้ัใปรารถนา!”
สิ้นำ ปราเปลวเพลิปะทุึ้นรอบฝ่ามือรอแม่ทัพหนุ่ม ไอระอุแผ่ยายโยรอบนทหารบาน้อถอยห่า
“โอ.. ออมาแล้ว!”
“พลัแห่มาัส!!”
เปลวไฟแแนออ พุ่รไปยัผู้บุรุทั้สาม เสียระเบิัสนั่นหวั่นไหวในพริบา เรือทั้ลำสั่นรืนอย่าระหน แ่เพียไม่นานทุอย่าลับเ้าสู่วามสบ เหลือไว้แ่ลุ่มวันสีเทาหม่นฟุ้ระายบบัทัศนวิสัย
เหุผลที่อาเรส ไ้ำรำแหน่เป็นถึรอแม่ทัพั้แ่อายุยัน้อยนั้น ็เพราะพลัที่เามีมาั้แ่ำเนิ พลั.. ในารวบุมวิาแห่ธาุทั้สี่ เหมือนับ “มาัส” นัรบในำนาน
นัรบมาัส หนึ่เียวในอาเทเรีย...
ลุ่มวัน เริ่มระายัวออ เผยให้เห็นโรสลัร่ายัษ์ ทรุายุเ่าับพื้น ลำัวี้ายพุพอ ผิวหนับริเวแนไหม้เรียม วันอ่อนๆ พวยพุ่ออารอยแอผิวเนื้อ รอยยิ้มแสยะหายไป เหลือแ่สีหน้าบิเบี้ยว ัฟันรอ้วยวามเ็บปว และสายาอาา
ทันในั้น โรร่าเล็ีัวพุ่ออา้านหลัเพื่อนร่ายัษ์ เื้อาบรเ้าหาอาเรส
มาัสหนุ่มยิ้มมุมปา “.. เสร็้าล่ะ”
“อัสนีภพสับ.. ปล่อยปล่อย! วามาย! ในั่วพริบา!” ประายสีฟ้าอมม่วแลบแปลบปลาบออาอุ้มืออมเวทย์ วิ่ิวเ้าหาเป้าหมายทันที เพราะพุ่ออมาสุัว โรร่าเล็ไม่สามารถเบี่ยหลบไ้ทัน
เปรี้ย!!!!
ร่าเล็ ระแทพื้น สลบไป ...ทว่า
ไม่มีบาแผล....
หมวผ้าที่สวมอยู่ หลุออามแรระแท อาเรสถึับะัเมื่อเห็นใบหน้าที่แท้ริอโรสลัร่าแระ..
เ็!!!
โรร้ายรหน้าเา เป็นเ็ายที่อายุยัไม่ถึสิบวบ แ่นั่น ยัไม่ทำให้อาเรสประหลาใไ้เท่าับ...
พลัมาัส ถูป้อันไ้ ..ไม่... มันถูลบล้าไป่าหา!! พริบาเียว่อนที่เวทมน์อเาะถึัวเ็าย ลื่นพลับาอย่าพุ่เ้าปะทะ ทำให้พลัอเาสลายไป
บ้าน่า... ใรัน??
“เหม่อนานไปแล้วไอ้หนู” เสียแหบพร่าัึ้นระุ้นให้อาเรสื่นาภวั์ โรสลัเ่าระโลมาาเสาระโเรือพร้อมแทมวู่ใรลมา ระั้นิเินว่าะใ้เวทมน์ไ้ทัน
เร้!!!
เสียโลหะระทบันัวานบาหู
อาเรส่อยๆ ลืมาึ้น เห็นเาร่าสูในุลุมสีน้ำเินเ้มทอบัเบื้อหน้า ผ้าลุมไหล่ำมะหยี่โบสะบัามลม ปลายมวยัษ์ถูันไว้้วยาบสีเินวาวล้ำ่า
“เ้าายรู... เอ้ย! ท่านผู้บัับบัา!!!” มาัสหนุ่มทำหน้าื่น
ผู้ถูเอ่ยนามแย้มสรวล “เห็นเ้าไปเ้าประุมสาย ้าเลย้อออมาาม ที่แท้็มาเล่นับปลาับท่านลุาวประมนี่เอ”
“ว่าใรเป็นาวประม หา!!” สลัเ่าโมโหนหน้าแ่ำ เหวี่ยมวให่เินัวใส่เ้าายรู เป้าหมายเบี่ยหลบ่ายาย พลันวัพระแสปัมวยัษ์ระอนลับไปทาเิม ส่ร่าเ้าอถอยถลาไปหลาย้าว เปิโอาสให้อมทัพหนุ่มรุืบ เ้าประิโยไม่ทันั้ัว พระแสเาวาวูึ้นสะท้อนแส้าอวอาทิย์่อนที่ะฟันลมาอย่ารวเร็ว
วินาทีนั้น ้วยทิิที่ไม่ยอมเสียท่าให้ใร่ายๆ โรสลัเ่ารวบรวมำลัทั้หม แทมวึ้นปะทะับาบม
เปรี้ย!!!!
... มวยัษ์แหลเป็นเศษเล็เศษน้อยในพริบา โรสลัเ่าล้มว่ำไปามแรเหวี่ย และถูปลายาบรอยู่ที่อ พ่ายแพ้โยสิ้นเิ
“ยอมำนนเสียเถอะ พวเ้าหนีไม่รอหรอ” สุรเสียทรอำนาาปลายอี้านหนึ่อาบเอ่ย เสียเรียบ แ่เ็า “ับัวไว้รอสอบสวน หาัืน สัหารไ้ทันที”
“บับ!!” ายราทุบำปั้นลพื้น ัฟันรอ้วยวามเ็บใเมื่อเหลือบมอโรน้อยที่นอนสลบไสล และเพื่อนะลาสีผิวหมึที่บาเ็บ ไม่ว่าำพูเมื่อรู่ะเป็นริหรือแู่่ มัน็ไ้ผละั เายอมให้ทหารเรือึมือไพล่หลั มั้วยเือแ่โยี
“หึ..หึ..หึ..หึ..หึ”
ู่ๆ เสียหัวเราะเย้ยหยันแว่วแผ่วเบามาามลม เ้าายรู ปรายพระเนรหาที่มา ในะที่เสียนั้นยัพู่อ
“น่าสมเพส ... ถูทหารระอับะไ้”
“แเป็นใร ออมานะ!!!” อาเรสะโน
ลมพัหวือทำให้ับ้นเสียไ้ลำบา ทุนึมัวแ่หัน้ายหันวาหาที่มาอเสียอย่าไรุ้หมาย ยเว้น...
เ้าายรู แหนหน้าฝ่าแส้าอพระอาทิย์อันเป็นมุมอับสายายามลาวัน
บนเสาระโเรือหลว ปราร่าายหนุ่มผู้หนึ่ เามีผิวสีแทนัเสื้อเิ้บาแนยาวสีาว าเผ้าสีำา้วยเ็มัหนัพาไว้ันไปมา สวมรอเท้าบูธน้ำหนัเบาแบบที่าวเรือส่วนให่ใ้ และที่สะุาที่สุเมื่อเรือนผมสีน้ำาลแยาวระท้ายทอยพลิ้วไหวามสายลม ือวามปลาบประุสัว์นัล่า ้า้ายเป็นสีน้ำาล อี้าเปล่ประายสีทอ
ใบหน้ามายเหยียยิ้มูแลนผู้นเบื้อล่า
“หนอย..แ บัอานั!” เหล่านายทหารเรือั้หน้าไม้เล็รไปยัเป้าหมายบนเสาระโ ลำพัพวนถููหมิ่น ไม่น่าโรธเือเท่าที่ำพูนั้นระทบถึเ้าาย แม่ทัพที่พวเาเารพนับถือ อศรอันราเรี้ยวพุ่รไปหาายหนุ่มปริศนา ทว่า ร่าอเาหายไปอย่ารวเร็ว่อนที่มศระถึัว พริบาเียว ทหารนหนึ่็ถูเะ้านอล้มนเพื่อนทหาร
ายหนุ่มเปิาะลุมบอนับอทหาร
โยไร้ึ่อาวุธใๆ...
“ววิาแห่อัี!!” อาเรสเรียเปลวไฟออมาอีรั้ ัระสุนเพลิใส่ศัรูที่มีแ่ัวเปล่า แ่แทนที่เาะหวาลัว ลับยมือเปล่าึ้นรับ
อาเรสเบิาโพล เมื่อเห็นระสุนเพลิหยุนิ่ หมุนวนในอุ้มือายปริศนาราวับสัว์เลี้ยแสนเื่อ และทันทีที่เาหุบมือ เปลวเพลิ็ับวูบไปสิ้น ทิ้ไว้เพียวันาๆ ไร้พิษส ายผู้นี้เอที่เป็นนหยุสายฟ้า่อนถึัวเ้าโรน้อย
เ้าายรูทอพระเนรเห็นันั้นแล้ว ทรถลันเ้าหาายปริศนา ฟาาบใส่้วยวามเร็วสู ายหนุ่มาสอสีเบี่ยออทาวาหลบไ้เียิว พลันหมุนัววัาเะเ้า้นอ้านวาอันเป็นุอับ เ้าายหนุ่มไม่สามารถเลื่อนอ์หลบไ้ ึใ้พระหัถ์้ายอ้อมมารับลูเะไว้ทัน
แรเะทำเอาหัถ์แร่ถึับาแปลบ อีน็นิ่วหน้าเล็น้อย ้วยรู้สึถึแรปะทะที่ส่ผ่านรอเท้าบูธเ้ามา สายพระเนรสีน้ำทะเลเพ่พินิู่่อสู้รหน้า ายผู้นี้ สามารถสลายพลัเวทอมาัส้วยมือเปล่า อีทั้ยับุอทัพเรือโยไม่ใ้อาวุธ ... ไม่สิ
ไม่ใ่ไม่ใ้ ... แ่ใ้ไม่ไ้่าหา
ทั้สอผละออาัน เว้นระยะห่าหยั่เิ
รอยยิ้มปราบนพระพัร์อเ้าายรู “ไม่น่าเื่อเลยว่า นเ่นเ้าะมาเป็นโรสลั” ปลายพระแสยึ้นี้ัวผู้ถูล่าวถึ
“นัรบเอรอน”
ิ้วไ้รูปเลิึ้นเล็น้อย ประาย่าสีายแววสนเท่ห์ ยิ้มมุมปา “้าเอ็ไม่อยาเื่อ ว่าในหมู่ทหาร ะยัมีนมีปัาอยู่บ้า”
“ถู้อแล้ว ้า.. เรัส ไออส”
“เอรอน ..แห่เลอส!!”
ความคิดเห็น