:: My last love :: [[TVXQ]]

เนื้อเรื่อง

“นี่..ยุนโฮ อรุณสวัสดิ์ วันนี้ฉันตื่นเช้าใช่มั้ยล่ะ” เสียงหวานๆของหนุ่มร่างบางนาม คิม แจจุง ดังขึ้น

หนุ่มหน้าหวานกับเรือนผมสีทองอ่อน กำลังยืนจ้องรูปคนรักขนาดสูงเท่าตัว ด้วยดวงตากลมโตใสสว่าง

ภาพ..ของจุง ยุนโฮ

“วันนี้แล้วสินะ..นายยังจำได้มั้ย?” เสียงใสๆกล่าวต่อไปกับคนในภาพ มือเรียวยกขึ้นแตะปากสีกลีบกุหลาบอย่างเคยชิน

วันที่ 14 กุมภาพันธ์ วันวาเลนไทน์ของทุกคน...

วันที่ 14 กุมภาพันธ์ วันแห่งความรัก...

วันที่ 14 กุมภาพันธ์ วัน..ที่นายจากฉันไป...

นัยน์ตาคู่สวยปิดลงช้าๆ ร่างบางลอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจ้องบุคคลในภาพด้วยสายตารักใคร่

“นานแล้วนะ..ที่นาย..” มือเรียวไล้ไปตามพวงแก้มใสของคนในภาพ

“นานแล้ว..ที่ไม่อยู่” แจจุงจบประโยคด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ปล่อยให้ความคิดทั้งมวลล่องลอยไปกับเหตุการณ์ในอดีต

วันที่ 14 กุมภา ปีที่แล้ว

วันธรรมดาปกติทั่วไป

หลังจากที่ทำงานตามปกติ ยุนโฮก็แยกตัวเขาออกมาจากสมาชิกที่เหลือ ทั้งสองเดินออกมาด้านหน้าตึกด้วยกัน พลันเจ้าหมีขาวแห่งขั้วโลกก็คว้าข้อมือเรียวไปจับไว้ จับไม่จับเปล่า ยังเอาปากมาถูไถอีกต่างหาก

“ยุนโฮ! จะทำอะไรไม่ทราบ ปล่อยฉันนะ” แจจุงร้องเบาๆ มองซ้ายมองขวา กลัวว่าผู้คนจะเห็น วันนี้ทั้งสองไม่ได้พรางตัวเหมือนอย่างเคย

ใครเห็นเข้าจะแย่เอา

แต่วันนี้..ไม่รู้ว่าผู้คนหายไปไหนหมด..

ดูอ้างว้าง วังเวง เงียบเหงา ชอบกล..

“บอกให้ปล่อยไงเล่า!!!” แจจุงโวยวายเบาๆ สะบัดข้อมือน้อยๆ เจ้าหมียอมปล่อยในที่สุด

“เอ้า ปล่อยก็ได้” ยุนโฮว่า แล้วปล่อยมือแจจุงให้เป็นอิสระ เผยให้เห็นสร้อยข้อมือเส้นเล็กคล้องอยู่ที่ข้อมือ

สร้อยข้อมือสีเงิน..เรียบง่ายแต่โดดเด่น

โดดเด่นตรงที่มีหัวใจสีเงินคล้องอยู่ตรงปลายสุด

หัวใจ..ที่เขียนว่า Yunho..Bojae

“ชอบมั้ย” ยุนโฮถามเบาๆ ลุ้นระทึก

“อื้อ” แจจุงตอบรับสั้นๆ หากแต่รอยยิ้มและสายตาเป็นตัวแทนตอบคำถามทั้งหมดได้เป็นอย่างดี

“ขอบคุณนะ ยุนโฮ” แจจุงโผเข้ากอดยุนโฮที่อ้าแขนรออยู่แล้ว มือใหญ่ลูบผมนุ่มเบาๆ จูบหน้าผากมนไปทีหนึ่ง

รอยยิ้มอ่อนปรากฏขึ้นบนดวงหน้าของแจจุง พลันสายตาก็สะดุดเข้ากับลูกแมวสีขาวตัวหนึ่ง ลูกแมวที่ยืนอยู่กลางถนน

แจจุงถอนตัวจากอ้อมอกอุ่น วิ่งตรงไปหาลูกแมวตัวน้อย ก่อนจะค่อยๆช้อนตัวขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดเบาๆ

“ว่ายังไง มาจากไหนหรอ” แจจุงถามยิ้มๆ ลืมมองสิ่งรอบข้างเสียหมด แจจุงค่อยๆหันหลังกลับ หวังจะพาลูกแมวไปให้ยุนโฮดู หากแต่มันไม่เป็นเช่นนั้น นัยน์ตาคู่สวยเบิกกว้างอย่างตกใจ!

รถยนต์สปอร์ตสีแดงเพลิงกำลังมุ่งหน้ามาทางร่างบาง!!!!

ร่างเล็กได้แต่หลับตาแน่น ความคิดเดียวที่เข้ามา

ตายแน่!!!

ก่อนที่แจจุงจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ ร่างบางรู้สึกว่าโดนกระแทกด้วยอะไรบางอย่าง แจจุงลืมตามองอย่างตกใจ

ที่ๆแจจุงเคยยืนถูกแทนที่ด้วยร่างสูงที่ยืนยิ้มอ่อนๆให้แจจุง

“ยุนโฮ!!!!” แจจุงเบิกตากว้างอย่างตกใจ เผลอปล่อยตัวลูกแมวในอ้อมกอด ที่วิ่งหายไปในความมืด

ภาพ..ที่แจจุงไม่อยากเห็น..

ภาพ..คนรักโดนรถยนต์คันสวยอัดกระแทกเต็มแรง..

ภาพ..คนรักที่ค่อยๆทรุดตัวลงช้าๆ หากแต่รอยยิ้มยังไม่จางหายไป

“ยุนโฮ!!!” แจจุงร้องลั่นแล้ววิ่งเข้าหาคนรักที่นอนอยู่กับพื้น

“ยุนโฮ! นายอย่าเป็นอะไรนะ นาย..อย่าทิ้งฉันไปนะ” ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บ..น้ำตาไหลรินออกจากนัยน์ตาคู่สวย

ร่างบางกอดคนรักไว้แนบอก น้ำตาหลั่งไหลไม่ขาดสาย เสียงรถพยาบาลใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“นายต้องไม่เป็นอะไรนะ ยุนโฮ! รถพยาบาลจะมาแล้ว ยุนโฮ! ฉันขอโทษ ฮึก..ถ้าฉันไม่..ถ้าฉัน..” ปากสีสวยถูกปิดด้วยมือใหญ่ ยุนโฮยิ้มจางๆให้แจจุง แววตาแสนรักที่ทอดมองมาทำให้ร่างบางยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม

“นายไม่ผิดแจจุง อย่าร้องไห้” ยุนโฮพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ  เลื่อนนิ้วปาดน้ำตาให้ร่างบางเบาๆ

ขอแค่แจจุงปลอดภัย..

ชีวิตของยุนโฮ..มันก็ไม่สำคัญ..

ร่างบางนั่งรออยู่หน้าห้องไอซียูด้วยหัวใจที่ปริ่มจะขาดรอนๆ

ทุกวินาทีที่ผ่านไปดูเชื่องช้าราวกับเป็นเวลาหลายชั่วโมง

สมาชิกที่เหลือถูกเรียกตัวด่วน ทั้งสามวิ่งเข้ามาหาร่างบางที่นั่งสะอึกสะอื้นอย่างรีบร้อน ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปาก

ตอนนี้ที่แจจุงต้องการ มีเพียงอ้อมกอดเท่านั้น..

จุนซูกอดแจจุงเอาไว้แน่น ร่างบางร่ำไห้ไปพร้อมๆกับแจจุง สงสารเพื่อนรักจับใจ ชางมินและยูชอนได้แต่นั่งรอด้วยความร้อนใจ

ตอนนี้ก็ทำได้..แค่รอ

รอ..และภาวนา..

ภาวนาให้ยุนโฮโชคดี..

ไม่นานนัก ทีมแพทย์ผู้ชำนาญก็พากันเดินออกมา

สิ่งที่แจจุงหวังจะได้ยินไม่ใช่แบบนี้เลย..

“หมอเสียใจด้วยครับ..” คำพูดราวสายฟ้าฟาดลงกลางใจของแจจุง น้ำตาพร่างพรูลงมาเป็นสาย

“คุณยุนโฮได้รับแรงกระแทกแรงมาก ส่งผลให้ปอดได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง ปอดของคุณยุนโฮได้รับความเสียหายมาก..เกินกว่าจะรักษาได้”

“แต่ว่าเราเปลี่ยนปอดได้นี่ครับ” แจจุงละล่ำละลักพูดออกไป

“หมอพยายามแล้วครับ แต่ว่าไม่มีปอดไหนจะเข้ากันได้เลย ขืนสุ่มเปลี่ยนไป อาจจะส่งผลร้ายให้กับผู้ป่วยเองด้วย”

แจจุงค่อยๆทรุดตัวลง ร่ำไห้ปริ่มสายเลือด ฝืนใจถามในสิ่งที่ไม่อยากจะพูด

“ยุนโฮ..เหลือเวลาเท่าไรครับ”

“สามวันครับ หมอเสียใจด้วยจริงๆครับ” แพทย์อาวุโสกล่าวจบก็ขอตัวเดินออกไป ตามด้วยคณะแพทย์ที่เหลือ

หลังจากที่นั่งร้องไห้จนไม่มีอะไรจะให้ร้องแล้ว แจจุงก็ขอเข้าไปหายุนโฮในห้อง

ร่างสูงนอนหลับเหมือนคนทั่วไป หากแต่มีสายระยูงระยางเต็มไปหมด แจจุงเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆยุนโฮ คว้ามือใหญ่มาไว้แนบแก้ม หยาดน้ำใสๆเริ่มปรากฏขึ้นเองครั้ง

“ยุนโฮ..สามวันสุดท้ายเท่านั้นเอง มันเร็วเกินไปหรือเปล่า” คำถามที่ไร้ผู้ตอบ

มันเร็วไปหรือเปล่าครับ..

พระผู้เป็นจ้าว..

วันหนึ่งเต็มๆที่ยุนโฮนอนไม่รับรู้อะไร แจจุงเองก็ได้แต่เฝ้ารอว่าเมื่อไรยุนโฮจะตื่นขึ้นมาซะที

เมื่อไรที่ร่างสูงจะตื่นขึ้นมาเล่นหัวเขาเหมือนเคย..

เมื่อไรที่ร่างสูงจะตื่นขึ้นมายิ้มให้เขา แล้วลากเขากลับบ้านไปพร้อมๆกัน..

“นี่ยุนโฮ วันนี้วันที่สองแล้วนะ เราเหลือเวลาแค่นี้แล้วนะ..” แจจุงพูดเบาๆกับร่างที่หลับใหล

“นี่ แจจุงนายไปอาบน้ำ ทานอาหารหน่อยดีกว่านะ” จุนซูเดินเข้ามาแตะไหล่ร่างบางเบาๆ แจจุงยิ้มอ่อนๆให้ก่อนจะหันไปจ้องคนรักเหมือนเคย

“นี่แจจุง..” จุนซูเอ่ยเบาๆ

“ยุนโฮยังไม่ตื่นนี่นา” แจจุงหันมาตอบจุนซู พลันมือเล็กก็รู้สึกถึงแรงบีบน้อยๆ สายตาตวัดมองไปยังร่างสูงที่มีเครื่องช่วยหายใจ เปลือกตาที่เคยปิดสนิทขยับเล็กน้อย..และในที่สุดก็เผยให้เห็นนัยน์ตาสีดำใส ที่ค่อยๆเลื่อนมาจ้องมองใบหน้าของแจจุง

น้ำอุ่นๆ ไหลรินจากตาคู่โตอีกครั้ง

ความรู้สึกดีใจถาโถมเข้าใส่..แต่อีกใจก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้า

“ว่าไง แจจุง” ยุนโฮทักยิ้มๆ จุนซูยกมือขึ้นปิดปากกันเสียงสะอื้นของตน ค่อยๆถอยหลังเดินออกจากห้องไป

ยุนโฮค่อยๆยกมือขึ้นด้วยความยากลำบาก กัดฟันทนความเจ็บปวดทั้งหมด เลื่อนนิ้วปาดน้ำตาให้คนรัก

“นายตัวมอมแมมมากเลย..รู้มั้ย” ยุนโฮว่าเสียงนุ่ม

“ไปอาบน้ำได้แล้วครับ คนสวยของผม” ยุนโฮหัวเราะขำท่าส่ายหัวของแจจุง คนตัวเล็กส่ายหน้าเอาเป็นเอาตาย ไม่อยากจากยุนโฮไปไหน กลัวว่ากลับมาจะไม่เห็นยุนโฮอีก

“ฉันจะรอตรงนี้ ไม่ไปไหนเลย..สัญญา” ราวกับจะอ่านความคิดของเขาออก ยุนโฮยิ้มอ่อนๆให้ จ้องลึกไปในดวงตาคู่สวย แจจุงพยักหน้าเบาๆ ค่อยๆลุกขึ้นยืน

“จะให้ฉันนั่งแข็งเป็นปูนปั้นก็ได้นะ” ยุนโฮกล่าวติดตลก ขำขันในมุขฝืดของตัวเอง ความน่ารักที่ทำให้แจจุงหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา

ร่างบางกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะรีบกลับไปหายุนโฮในแทบจะทันที ขณะที่จะเดินเข้าห้องไป แจจุงเดินสวนกับแพทย์คนหนึ่งที่มีท่าทางว่าจะเป็นแพทย์ประจำตัว

“ไง ยุนโฮ ฉันสะอาดมั้ย” แจจุงหมุนตัวให้ยุนโฮดู ร่างสูงยิ้มรับ ก่อนจะเอ่ยถามออกไป

“แจจุง..ฉันอยู่ได้อีกกี่วัน” คำถามที่ทำเอาร่างบางสะอึก ไม่กล้าสบตาคนถาม

“ฉัน..อยู่ได้อีกนานแค่ไหน” ยุนโฮถามย้ำอีกครั้ง คนสวยเงยหน้ามองยุนโฮยิ้มๆ

“นายจะอยู่กับฉันตลอดไป ไม่ว่าจะกี่ปีกี่เดือนก็ตาม นายต้องหายดี” แจจุงว่า ยุนโฮส่ายหน้าเบาๆ

“อย่าโกหกฉันสิ คิม แจจุง ฉันอยู่ได้อีกกี่วันกันแน่” ยุนโฮถามอีกครั้ง ร่างบางที่ยืนยิ้มเมื่อครู่กับเดินเข้ามาหายุนโฮพร้อมกับน้ำตา

“1วันกว่าๆเท่านั้น นายเหลือเวลาอีกแค่1วันกับเวลานี้เท่านั้น!!” แจจุงว่าแล้วฟุบลงกับเตียงนิ่ม ยุนโฮลูบผมอ่อนของแจจุง

“นายต้องยอมรับความจริงสิ แจจุง ไม่มีใครอยู่ได้ค้ำฟ้าหรอก สักวันนึง ฉันก็ต้องตาย ตายช้าตายเร็วก็เท่านั้นเอง”

“แต่ถ้าฉัน..ถ้าฉันไม่ลงไปที่ถนนนั่น ถ้าฉันไม่เห็นลูกแมวตัวนั้น ถ้าฉัน...”

“นายอย่าโทษตัวเอง เห็นนายเป็นอย่างนี้แล้วฉันตายไม่ลงเลยรู้มั้ย” ยุนโฮกล่าว น้ำตาคลอหน่วย

มีใครบ้าง..ที่อยากจะจากคนรักไป

มีใครหน้าไหนบ้าง..ที่อยากจะทิ้งคนที่ตัวเองรักที่สุดไป

“งั้นนายก็อย่าทิ้งฉันไปสิ!” แจจุงว่า

“ฉันทำไม่ได้ แจจุง ฉันฝืนชะตาไม่ได้ ฉันไม่อยู่กับนายก็แค่ตัวล่ะน่า รู้มั้ย” ยุนโฮดึงเอาคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอด ปาดน้ำตาให้เบาๆ

“สัญญากับฉันได้มั้ย ว่านายจะไม่ร้องไห้เพราะฉัน..” ยุนโฮถาม แจจุงก้มหน้านิ่ง

“นายร้องไห้ ฉันก็นอนหลับไม่สนิทในหลุมน่ะสิ เผลอๆขึ้นสวรรค์ต้องมานั่งฟังเสียงสะอื้นอีก เบื่อแย่เลย” ยุนโฮกล่าวต่อ ดันคางแจจุงให้เชิดขึ้น จ้องมองไปในดวงตาคู่สวยที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา

“สัญญานะ..” ยุนโฮถามอีกครั้ง

“อือ สัญญา” แจจุงพยักหน้ารับ ซุกตัวเข้าหาอกแกร่งอย่างคิดถึง

อ้อมกอดแบบนี้..จะได้กอดอีกสักกี่ครั้งกัน

ความอบอุ่นแบบนี้..จะติดตัวอยู่ไปได้ถึงเมื่อไรกันนะ

“งั้นกลับบ้านกัน” ยุนโฮเอ่ย คนในอ้อมกอดถึงกับงง

“เมื่อกี้ฉันขออนุญาตคุณหมอแล้ว เขาให้กลับบ้านได้..โดยไร้เครื่องช่วยหายใจกิ๊กก๊อก” ยุนโฮว่าแล้วใช้นิ้วจิ้มๆไปที่เครื่องช่วยหายใจและสายระโยงระยางเกะกะ

“ไม่ได้นะยุนโฮ นายจะต้องใช้มันนะ” ยุนโฮส่ายหน้าเบาๆ ยิ้มให้กับร่างบาง

“ฉันอยากหล่อในวันสุดท้ายนี่นา..ตามใจฉันเถอะนะ โบแจ” แจจุงได้แต่ปาดน้ำตา ไม่มีเครื่องช่วย ยุนโฮจะเหลือเวลาอีกเท่าไรกัน..?

.........................
 

“นี่แจจุง ฉันอยากนอนดึกๆล่ะ” ยุนโฮเอ่ยหลังจากที่กลับมาอยู่ที่บ้านแล้ว

“ได้สิ ตามใจนาย” แจจุงตอบกลับ ซุกตัวลงในอ้อมกอดอุ่นอีกครั้ง

ทั้งสองดูหนังตลกด้วยกัน ยุนโฮหัวเราะขำกับความเซ่อของพระเอก ส่วนแจจุงได้แต่แอบปาดน้ำตา

“นี่แจจุง..นายจะนั่งปาดน้ำตาอีกนานแค่ไหนกัน” ยุนโฮเอ่ยเบาๆ ถามคนในอ้อมกอด

“ก็ฉัน...”

“นายสัญญาแล้วนี่ ว่านายจะไม่ร้องไห้เพราะฉัน” ยุนโฮกล่าว แจจุงพยักหน้ารับ แต่ยังไม่หยุดร้องไห้

“นี่ ตลอดเวลาที่นายอยู่กับฉัน..นายมีความสุขมั้ย” ยุนโฮถามเกลี่ยปอยผมออกจากหน้าผากมน แจจุงไม่ตอบอะไร พยักหน้ารับเบาๆ

“นายรู้มั้ย มนุษย์เราน่ะโชคดีที่สามารถหาเลี้ยงตัวเองได้ มีเทคโนโลยีที่ล้ำสมัยใช้ หากแต่มนุษย์ก็มีโชคร้ายอยู่บ้างเหมือนกันรู้มั้ย” แจจุงส่ายหน้า ยุนโฮยิ้มให้ก่อนจะกล่าวต่อ

“มนุษย์โชคร้ายตรงที่ว่า พอมีความสุข..ความสุขกลับไม่ยอมอยู่กับเรานานๆ แต่พระเจ้าก็ได้มอบสิ่งสวยงามทดแทนมาให้นะ”

“สิ่งที่เรียกว่า..ความทรงจำ..ยังไงล่ะ”

“ความสุขไม่ได้อยู่กับเราตลอด แต่ความทรงจำต่างหากล่ะที่จะติดตัวเราไปจนวันตาย” ยุนโฮกล่าวเสียงนุ่ม

“นายจะลืมความทรงจำของเรามั้ย” แจจุงส่ายหน้ารับทันที เอ่ยเสียงพร่า

“ไม่มีวันที่ฉันจะลืมนายหรอกยุนโฮ ความทรงจำทั้งหมด..ทุกวินาที ฉันไม่มีวันลืม” แจจุงกล่าวแล้วซุกตัวลงบนอกแกร่ง

“ฉันจากนายไปก็แค่ตัว หัวใจของฉันน่ะ” ยุนโฮคว้ามือเล็กมาวางไว้ตรงอกซ้ายของตน

แจจุงสัมผัสได้ถึงการเต้นของหัวใจ

ยุนโฮค่อยๆกดนิ้วเล็กให้แจจุงกำมือ ราวกับกำเอาหัวใจของยุนโฮติดไปด้วย ก่อนจะเลื่อนเอามือไปวางบนอกซ้ายของเจ้าของแล้วดึงมือออกให้แบราบ เอ่ยเสียงแผ่ว

“อยู่กับนายเสมอ..” คำพูดที่ทำให้แจจุงต้องกลั่นน้ำตา

ใช่แล้ว หัวใจของยุนโฮจะอยู่เคียงข้างหัวใจของแจจุงเสมอ

จากนี้..และตลอดไป..

ยุนโฮค่อยๆจูบปากสีกลีบกุหลาบด้วยความอ่อนโยน ส่งผ่านความอบอุ่นให้กับแจจุง ความหอมหวานที่อบอวลไปทั่วถูกถ่ายทอดเข้าในความทรงจำระหว่างคนทั้งสอง

“ฉันรักนายนะ..แจจุง” ยุนโฮกระซิบบอกรักอีกครั้ง ก่อนจะให้คนสวยหลับตาพักผ่อน

“พรุ่งนี้เจอกันนะที่รัก” ยุนโฮว่าแล้วหลับตาลง พร้อมลมหายใจแผ่วอ่อน...

วันรุ่งขึ้น..ยุนโฮไม่ตื่นมาเจอกับแจจุงอย่างที่บอกไว้

ยุนโฮจากไปเร็วกว่าที่คิด

ยุนโฮจากไปก่อนเวลา

วินาทีที่แจจุงลืมตาตื่นมาก็รู้ได้ทันทีว่า

การรับปากสัญญากับใครในบางเรื่องนั้นเป็นเรื่องยาก

หากแต่การรักษาสัญญาให้ได้นั้น..ยากยิ่งกว่า

น้ำตาที่บอกว่าจะไม่ไหลกับหลั่งลงมาไม่ขาดสาย

ความคิดพร่างพรู

อ้อมกอดที่นอนกอดมาทั้งคืน ตอนนี้ไม่อุ่นเสียแล้ว...

อ้อมกอดที่ครั้งก่อน เมื่อแจจุงหนาว อ้อมอกนี้ให้ไออุ่น...

อ้อมกอดในครั้งนี้ เมื่อแจจุงหนาว กลับทำให้หนาวยิ้งกว่า...

หนาวทั้งกาย..หนาวทั้งใจ

ร่างกายที่เคยอุ่น ดูเย็นชืด

จังหวะการเต้นของหัวใจจางหายไปจากอก

รอยยิ้มจางๆประทับไว้ที่ดวงหน้าเรียบเฉย รอยยิ้มที่มีไว้ให้คิม แจจุง เพียงคนเดียวเท่านั้น

ยุนโฮเคยเป็นคนรู้จัก..

ยุนโฮเคยเป็นเพื่อนใหม่..

ยุนโฮเคยเป็นเพื่อนสนิท..

ตอนนี้ยุนโฮเป็นคนรัก..

ยุนโฮเป็นที่หนึ่ง..

ยุนโฮเป็นที่สุด..

ยุนโฮเป็นทุกอย่างของคิม แจจุง...

ตั้งแต่ยุนโฮจากไป...

คิมแจจุงก็ไม่เหลืออะไรเลย

อ้อมกอดที่อบอุ่น..

รอยยิ้มอ่อนโยน..

เสียงหัวเราะที่สดใส..

เหลือก็เพียงแต่..ความทรงจำ..

ความทรงจำที่สวยงามของคิม แจจุง กับ จุง ยุนโฮ

วันที่ยุนโฮบอกรักแจจุง..

วันที่ยุนโฮเอาด้ายสีแดงมาผูกที่นิ้วนางข้างซ้ายของแจจุง แล้วปล่อยให้แหวนสีเงินไหลเข้าสู่นิ้วเรียว..

วันที่คนสองคน..รวมใจกันเป็นหนึ่งเดียว

สัมผัสที่หอมหวาน..สัมผัสสุดท้ายที่ยุนโฮมอบให้ เหมือนยังติดอยู่ที่ริมปากไม่จืดจาง

คำพูดสุดท้ายที่ยุนโฮกล่าวไว้...

“ฉันรักนายนะ..แจจุง” คำบอกรักจากใจตั้งแต่รู้จักกันมาจนถึงเดี๋ยวนี้ ไม่ว่านึกถึงกี่ที ก็มักจะเรียกรอยยิ้มให้ปรากฏบนดวงหน้าหวานได้เสมอ

“นานแล้วนะ..ที่นายไม่อยู่” แจจุงยิ้มอ่อนๆให้กับรูปภาพ ถอนตัวออกจากภวังค์ เหตุการณ์วันนั้นไม่มีใครลืมเลือน ไม่มีใครสามารถลบมันออกไปจากใจได้เลย

“ฉันเองก็รักนายนะ..ยุนโฮ” แจจุงเอ่ย ก่อนจะเขย่งปลายเท้า แล้วใช้ปากสีกุหลาบสัมผัสเบาๆที่ปากสวยไร้มิติของยุนโฮ

“เดี๋ยวฉันต้องไปทำงานแล้วล่ะนะ เย็นนี้เจอกัน จะเอาชอกโกแลตมาให้นะ” แจจุงยิ้มให้ก่อนจะหันหลังเดินออกไปเพื่อสมทบกับสมาชิกที่เหลือ

ยุนโฮรู้มั้ย...

ตอนนี้น้ำตาของคิม แจจุง ไม่หลั่งเพราะยุนโฮอีกแล้วนะ

แจจุงรู้ ยุนโฮไม่ได้ทำให้แจจุงเจ็บ รู้ว่ายุนโฮไม่ได้ทิ้งแจจุงไปไหน

รู้ด้วยว่า ยุนโฮรักแจจุงมากกว่าใคร...

รู้ด้วยว่า เราต้องได้เจอกันอีก..

ไม่ว่าที่ไหน เราจะต้องได้เจอกันอีกแน่ บนพื้นดิน..หรือ..บนฟ้า..

จริงมั้ยล่ะ...

ยุนโฮ....



///////////////////////////////////////////////////////////
สวัสดีค่ะ นี่ก็เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกเลยค่ะ ฝากเนิ้อฝากตัวด้วยนะคะ
เป็นยังไงบ้าง? บอกให้มีกำลังใจหน่อยได้มะค๊ะ
หวังว่าคงจะชอบค่ะ...