ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : คนใหม่ในชีวิต
“หวัดดีมิ้ง เปิดเทอมแล้วนะ ทำหน้าให้มันสดใสหน่อยสิ” ยิม ยิ้มให้ฉัน
“ขอบใจนะ” ฉันรู้สึกเสียดายที่ตั้งแต่ม.1ฉันไม่เลือกนั่งกับยิม แต่ไปนั่งกับนังบีชที่เป็นเพื่อนเก่าตอนประถม ยัยนี่ดู
ไม่มีพิษสงอะไร แต่พอคบไปนานๆก็เริ่มออกอาการ แล้วฉันก็นึกย้อนกลับไปตอนม.1
“มิ้งเดี๋ยวตอนสอบเราขอลอกด้วยนะ” เห็นได้ชัดว่ายัยบีชน่ะไม่เก่งจริง เวลาสอบก็ต้องลอกเพื่อน ฉันสัญญากับตัว
เองว่าอีกไม่นานฉันจะเผยธาตุแท้ของนังนี่ให้เพื่อนได้รู้กัน และไม่ใช่แค่เรื่องลอกข้อสอบกับการบ้านนะ ยัยนี่ยัง
ได้รับรางวัลอันดับ1 ของความเห็นแก่ตัว ตอนฉันและเพื่อนๆไปทัสนศึกษากันที่ภูเก็ตแล้วก็ที่สิงคโปร์ มาเลเซีย
ยัยบีชก็มักจะขอใช้กล้องถ่ายรูปฉัน แต่ใช้memory ตัวเอง ดูสิขอถ่าย 2 3รูปไม่เท่าไหร่ แต่พอไปที่ไหนยัยนั่นเป็น
ต้องขอให้ฉันถ่ายรูปเธอซะตั้งเยอะ บางทีฉันยังไม่ได้ถ่ายรูปเลย ยัยนั่นดันแย่งกล้องไปแล้ว ไหนจะเปลือง
แบ็ตเตอรี่อีก คนที่เสียสละอย่างมากก็คือฉัน ฉันเกือบจะหมดความอดทนแล้ว ยังไม่หมดนะยัยนี่พอคนอื่นมี
หนังสือดีๆก้จะขอไปอ่านที่บ้านหรือไม่ก็ถ่ายเอกสาร แต่พอคนอื่นขอดูหนังสือของตัวเองกลับไม่ให้ดู เวลาเรียน
พิเศษก็เหมือนกันเป็นภาระให้ฉันมากเลย เวลาฉันได้ที่เรียนก็ต้องบอกยัยนี่ด้วยและยังมีอีกเยอะแยะทั้งขี้งอน,ชอบ
ใส่ร้ายคนอื่น,ตอแหล,แถมยังชอบผู้ชายรวยๆ ยัยนี่หน้าเงินโดยแท้ เธอเห็นความรักเป็นสิ่งไม่มีความหมาย แต่
กลับเห็นเงินเป็นสิ่งสำคัญ ฉันไม่รู้ว่าฉันทนคบกับยัยนี่ได้งัยตั้ง 2 ปี 2ปีแห่งความทรมานของฉัน และ 2 ปีที่ผ่านมา
เพื่อนในห้องฉันก็สัมผัสได้กับนิสัยแย่ๆของยัยบีช เพื่อนหลายคนเลยคว่ำบาตรยัยบีช แต่ยัยนั่นยังไม่ยอม เที่ยวไป
ประจบคนเก่งๆในห้อง( โอพระเจ้าคะถ้าทำให้ยัยนี่ไปพ้นๆจากชีวิตหนูได้ หนูยอมทำทุกอย่างเลยคะ) ฉันรู้มาโดย
ตลอดว่ายัยบีชคบฉันเพราะฉันมีประโยชน์ต่อเธอ และฉันรู้ว่าฉันหมดประโยชน์แล้ว เธอก็จะเต็มใจจากไปโดยดี
แต่นั่นมันเมื่อไหร่กันละ
“มิ้ง!!! มิ้ง!!!”
“อะ!! มีอะไรเหรอ”
“เป็นอะไรไปนั่งเหม่ออยู่ตั้งนาน”
“ไม่มีอะไรหรอก แค่ทบทวนความแค้น เอ๊ย ไม่ใช่ทบทวนความจำในอดีตน่ะ”
“เรื่องอดีตมันผ่านมาแล้วนะ แต่ตอนนี้เราต้องก้าวสู่ชั้นม.3อย่างมีความสุขสิ”
“อืม” เธอมองดลกในแง่ดังเลยนะยิม + v+
“วันนี้เราจะมีการย้ายที่ใหม่ แต่ครูจะเลือกให้เอง”
“ เธอไปนั่งกับคนนี้,เธอไปนั่ง....,เธอ......”
อาจารย์พูดไปเรื่อยๆ จนถึงตาฉัน
“ เธอไปนั่งกับวินนะ” ฉันเริ่มดีใจนิดๆแล้วเดินไปนั่ง เพราะวินน่ะเป็นเสป็คฉันเลย แต่ 2 ปีที่ผ่านมาฉันชอบพล
เลยไม่สนใจเขา แต่ตอนนี้ฉันจะเริ่มต้นใหม่
“หวัดดี ถ้าฉันทำอะไรไม่ดีก็ช่วยบอกกันด้วยนะ “ ฉันทักวินด้วยคำแปลกๆ
“ได้สิ เช่นกันนะ” เขาพูดตอบ
นายนี่เวลาอยากพูดก็พูดเยอะนะ แต่เวลาไม่อยากพูดแล้วเงียบเชียว ฉันนั่งเรียนอย่างนี้ไปหลายสัปดาห์ แล้วฉัน
กับวินก็สนิทกันเหมือนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
“มิ้ง วันนี้ไปซ้อมที่ชุมนุมมั้ย”
“ก็ได้” ฉันกับวินอยู่ชุมนุมดนตรีไทยเหมือนกัน พอเลิกเรียนคาบ 7 เราก็เดินไปเรียนดนตรีไทยด้วยกัน
“วันนี้อาจารย์จะต่อเพลงอะไรเหรอ” วินถามฉัน
“ไม่รู้สิ แต่มาซ้อมเพลงเดิมก่อนมัยเดี๋ยวลืม”
เราสองคนนั่งซ้อมเพลงเพื่อรออาจารย์ โดยมีรุ่นพี่ 2-3คนซ้อมเพลงกันอยู่อีกมุมหนึ่ง ฉันเขินนิดๆ เพราะไม่ค่อยได้
เล่นพร้อมกันอย่างนี้ ฉันเล่นขิม ส่วนวินเล่นซอ
“เธอเล่นเก่งเหมือนกันนี่”
“ก็งั้นๆแหละ นายก็เหมือนกันฝีมือดีเลยล่ะ”
“ฉันเคยเรียนตอนประถมมาบ้างแล้วด้วยล่ะ”
เราเรียนดนตรีถึง 5โมงแล้วก็กลับบ้าน
“เดี๋ยวนายไปไหนต่อป่าว” ฉันถามขณะเดินออกมาจากตัวอาคาร
“ก็ว่าจะกลับบ้านเลยน่ะ”
“งั้นกลับด้วยกันมั้ย”
“โอ๊ย!!!” วินหยุดเดินกระทันหัน ฉันเพิ่งสังเกตนะว่าเขาตัวสูงมากเลย ฉันสูงแค่ไหล่เขาเอง
“ทำไมมองแปลกๆล่ะ” ฉันถาม
“เธอพูดว่ากลับด้วยกันงั้นเหรอ”
“มันผิดตรงไหน ก็ฉันเห็นว่าบ้านนายกับบ้านฉันมันก็ไปทางเดียวกัน แล้วก้อยู่ไม่ไกลกันด้วยน่ะ”
“งั้นเหรอ” วินพูดแล้วหันหลังกลับเพื่อเดินต่อ
ฉันรู้สึกว่านายนี่ก็น่ารักดีนะ
“ขอบใจนะ” ฉันรู้สึกเสียดายที่ตั้งแต่ม.1ฉันไม่เลือกนั่งกับยิม แต่ไปนั่งกับนังบีชที่เป็นเพื่อนเก่าตอนประถม ยัยนี่ดู
ไม่มีพิษสงอะไร แต่พอคบไปนานๆก็เริ่มออกอาการ แล้วฉันก็นึกย้อนกลับไปตอนม.1
“มิ้งเดี๋ยวตอนสอบเราขอลอกด้วยนะ” เห็นได้ชัดว่ายัยบีชน่ะไม่เก่งจริง เวลาสอบก็ต้องลอกเพื่อน ฉันสัญญากับตัว
เองว่าอีกไม่นานฉันจะเผยธาตุแท้ของนังนี่ให้เพื่อนได้รู้กัน และไม่ใช่แค่เรื่องลอกข้อสอบกับการบ้านนะ ยัยนี่ยัง
ได้รับรางวัลอันดับ1 ของความเห็นแก่ตัว ตอนฉันและเพื่อนๆไปทัสนศึกษากันที่ภูเก็ตแล้วก็ที่สิงคโปร์ มาเลเซีย
ยัยบีชก็มักจะขอใช้กล้องถ่ายรูปฉัน แต่ใช้memory ตัวเอง ดูสิขอถ่าย 2 3รูปไม่เท่าไหร่ แต่พอไปที่ไหนยัยนั่นเป็น
ต้องขอให้ฉันถ่ายรูปเธอซะตั้งเยอะ บางทีฉันยังไม่ได้ถ่ายรูปเลย ยัยนั่นดันแย่งกล้องไปแล้ว ไหนจะเปลือง
แบ็ตเตอรี่อีก คนที่เสียสละอย่างมากก็คือฉัน ฉันเกือบจะหมดความอดทนแล้ว ยังไม่หมดนะยัยนี่พอคนอื่นมี
หนังสือดีๆก้จะขอไปอ่านที่บ้านหรือไม่ก็ถ่ายเอกสาร แต่พอคนอื่นขอดูหนังสือของตัวเองกลับไม่ให้ดู เวลาเรียน
พิเศษก็เหมือนกันเป็นภาระให้ฉันมากเลย เวลาฉันได้ที่เรียนก็ต้องบอกยัยนี่ด้วยและยังมีอีกเยอะแยะทั้งขี้งอน,ชอบ
ใส่ร้ายคนอื่น,ตอแหล,แถมยังชอบผู้ชายรวยๆ ยัยนี่หน้าเงินโดยแท้ เธอเห็นความรักเป็นสิ่งไม่มีความหมาย แต่
กลับเห็นเงินเป็นสิ่งสำคัญ ฉันไม่รู้ว่าฉันทนคบกับยัยนี่ได้งัยตั้ง 2 ปี 2ปีแห่งความทรมานของฉัน และ 2 ปีที่ผ่านมา
เพื่อนในห้องฉันก็สัมผัสได้กับนิสัยแย่ๆของยัยบีช เพื่อนหลายคนเลยคว่ำบาตรยัยบีช แต่ยัยนั่นยังไม่ยอม เที่ยวไป
ประจบคนเก่งๆในห้อง( โอพระเจ้าคะถ้าทำให้ยัยนี่ไปพ้นๆจากชีวิตหนูได้ หนูยอมทำทุกอย่างเลยคะ) ฉันรู้มาโดย
ตลอดว่ายัยบีชคบฉันเพราะฉันมีประโยชน์ต่อเธอ และฉันรู้ว่าฉันหมดประโยชน์แล้ว เธอก็จะเต็มใจจากไปโดยดี
แต่นั่นมันเมื่อไหร่กันละ
“มิ้ง!!! มิ้ง!!!”
“อะ!! มีอะไรเหรอ”
“เป็นอะไรไปนั่งเหม่ออยู่ตั้งนาน”
“ไม่มีอะไรหรอก แค่ทบทวนความแค้น เอ๊ย ไม่ใช่ทบทวนความจำในอดีตน่ะ”
“เรื่องอดีตมันผ่านมาแล้วนะ แต่ตอนนี้เราต้องก้าวสู่ชั้นม.3อย่างมีความสุขสิ”
“อืม” เธอมองดลกในแง่ดังเลยนะยิม + v+
“วันนี้เราจะมีการย้ายที่ใหม่ แต่ครูจะเลือกให้เอง”
“ เธอไปนั่งกับคนนี้,เธอไปนั่ง....,เธอ......”
อาจารย์พูดไปเรื่อยๆ จนถึงตาฉัน
“ เธอไปนั่งกับวินนะ” ฉันเริ่มดีใจนิดๆแล้วเดินไปนั่ง เพราะวินน่ะเป็นเสป็คฉันเลย แต่ 2 ปีที่ผ่านมาฉันชอบพล
เลยไม่สนใจเขา แต่ตอนนี้ฉันจะเริ่มต้นใหม่
“หวัดดี ถ้าฉันทำอะไรไม่ดีก็ช่วยบอกกันด้วยนะ “ ฉันทักวินด้วยคำแปลกๆ
“ได้สิ เช่นกันนะ” เขาพูดตอบ
นายนี่เวลาอยากพูดก็พูดเยอะนะ แต่เวลาไม่อยากพูดแล้วเงียบเชียว ฉันนั่งเรียนอย่างนี้ไปหลายสัปดาห์ แล้วฉัน
กับวินก็สนิทกันเหมือนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
“มิ้ง วันนี้ไปซ้อมที่ชุมนุมมั้ย”
“ก็ได้” ฉันกับวินอยู่ชุมนุมดนตรีไทยเหมือนกัน พอเลิกเรียนคาบ 7 เราก็เดินไปเรียนดนตรีไทยด้วยกัน
“วันนี้อาจารย์จะต่อเพลงอะไรเหรอ” วินถามฉัน
“ไม่รู้สิ แต่มาซ้อมเพลงเดิมก่อนมัยเดี๋ยวลืม”
เราสองคนนั่งซ้อมเพลงเพื่อรออาจารย์ โดยมีรุ่นพี่ 2-3คนซ้อมเพลงกันอยู่อีกมุมหนึ่ง ฉันเขินนิดๆ เพราะไม่ค่อยได้
เล่นพร้อมกันอย่างนี้ ฉันเล่นขิม ส่วนวินเล่นซอ
“เธอเล่นเก่งเหมือนกันนี่”
“ก็งั้นๆแหละ นายก็เหมือนกันฝีมือดีเลยล่ะ”
“ฉันเคยเรียนตอนประถมมาบ้างแล้วด้วยล่ะ”
เราเรียนดนตรีถึง 5โมงแล้วก็กลับบ้าน
“เดี๋ยวนายไปไหนต่อป่าว” ฉันถามขณะเดินออกมาจากตัวอาคาร
“ก็ว่าจะกลับบ้านเลยน่ะ”
“งั้นกลับด้วยกันมั้ย”
“โอ๊ย!!!” วินหยุดเดินกระทันหัน ฉันเพิ่งสังเกตนะว่าเขาตัวสูงมากเลย ฉันสูงแค่ไหล่เขาเอง
“ทำไมมองแปลกๆล่ะ” ฉันถาม
“เธอพูดว่ากลับด้วยกันงั้นเหรอ”
“มันผิดตรงไหน ก็ฉันเห็นว่าบ้านนายกับบ้านฉันมันก็ไปทางเดียวกัน แล้วก้อยู่ไม่ไกลกันด้วยน่ะ”
“งั้นเหรอ” วินพูดแล้วหันหลังกลับเพื่อเดินต่อ
ฉันรู้สึกว่านายนี่ก็น่ารักดีนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น