ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : วันเศร้าแห่งชีวิต
‘ ฉันไม่ชอบเวลาเธอร้องให้นะ’ ฉันอ่านข้อความนั้นซ้ำ ก่อนที่จะจัดลิ้นชักอันรกของฉันต่อ ตอนนี้ฉันอยู่ในปัจจุบันที่ไม่มีพลแล้ว พอฉันนึกถึง
ความจริงข้อนี้ความเศร้าก็เข้ามาเกาะกุมจิตใจฉัน ฉันรื้อลิ้นชักออกแล้วก็เจอลูกอมจำนวนมาก ฉันจำได้ว่านั่นเป็นลูกอมที่พลให้ฉันในวันปัจฉิม
ในวันปัจฉิมของป.6 เป็นวันสำคัญ เพราะเราต้องจากเพื่อนๆ เพื่อไปศึกษาต่อมัธยมและฉันก็กอดเพื่อนแล้วร้องไห้ ฉันซื้อของมาเยอะแยะ แต่
ของพวกนี้ก็เทียบไม่ได้กับมิตรภาพระหว่างฉันกับเพื่อน ในจำนวนเพื่อนทั้งหมดฉันให้ของที่ระลึกกับพลมากกว่าคนอื่น ( ก็เขาเป็นคนสำคัญ
นี่)
“ขอบใจนะมิ้ง เธอให้ฉันตั้งเยอะ แต่ฉันไม่มีอะไรจะให้ งั้นฉันยกลูกอมนี่ให้หมดเลย”
“อืมขอบใจ ฉันจะไม่ลืมนายเลย”
“ฉันก็จะไม่ลืมเธอ”
และในวันปัจฉิมนี้ ฉันก็ได้ให้คำสัญญากับตัวเองว่าจะไปสารภาพกับพลว่าฉันชอบเขา แต่ฉันก็ทำไม่ได้เพราะมันเร็วเกินไป ฉันไม่กล้าจะยอม
รับหากคำตอบมันเป็น “ไม่” ฉันจึงเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ เมื่อสิ้นสุดวันปัจฉิมเด็กนักเรียนทุกคนก็ต้องเคร่งเครียดกับการสอบเข้า ส่วนฉันแม่
ตัดสินใจให้ฉันไปเรียนโปรแกรมภาษาอังกฤษ โดยไม่ปรึกษาฉันเลย พอฉันได้ยินที่แม่บอกฉันก็รีบเข้าห้องตัวเองแล้วร้องไห้ เพราะฉันอาจ
จะไม่มีโอกาสได้เจอพลอีกแล้ว หรืออาจเจอแต่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน แล้วฉันก็พลาดโอกาสที่จะบอกความในใจไปแล้วด้วย เมื่อถึงวัน
ประกาศผลสอบ ฉันก็สอบเข้าเรียนโปรแกรมภาษาอังกฤษได้ และฉันก็รู้ด้วยว่าพลก็สอบเข้าได้โรงเรียนนี้เหมือนกัน ( ฉันรู้สึกดีใจถึงแม้ว่าฉัน
กับพลจะไม่ได้เรียนห้องเดียวกัน แต่ก็มีโอกาสเจอกันได้ไม่วันใดก็วันหนึ่งละนะ)
“เฮ้อ !!! ตอนนี้นายทำอะไรอยู่นะ”
ความจริงข้อนี้ความเศร้าก็เข้ามาเกาะกุมจิตใจฉัน ฉันรื้อลิ้นชักออกแล้วก็เจอลูกอมจำนวนมาก ฉันจำได้ว่านั่นเป็นลูกอมที่พลให้ฉันในวันปัจฉิม
ในวันปัจฉิมของป.6 เป็นวันสำคัญ เพราะเราต้องจากเพื่อนๆ เพื่อไปศึกษาต่อมัธยมและฉันก็กอดเพื่อนแล้วร้องไห้ ฉันซื้อของมาเยอะแยะ แต่
ของพวกนี้ก็เทียบไม่ได้กับมิตรภาพระหว่างฉันกับเพื่อน ในจำนวนเพื่อนทั้งหมดฉันให้ของที่ระลึกกับพลมากกว่าคนอื่น ( ก็เขาเป็นคนสำคัญ
นี่)
“ขอบใจนะมิ้ง เธอให้ฉันตั้งเยอะ แต่ฉันไม่มีอะไรจะให้ งั้นฉันยกลูกอมนี่ให้หมดเลย”
“อืมขอบใจ ฉันจะไม่ลืมนายเลย”
“ฉันก็จะไม่ลืมเธอ”
และในวันปัจฉิมนี้ ฉันก็ได้ให้คำสัญญากับตัวเองว่าจะไปสารภาพกับพลว่าฉันชอบเขา แต่ฉันก็ทำไม่ได้เพราะมันเร็วเกินไป ฉันไม่กล้าจะยอม
รับหากคำตอบมันเป็น “ไม่” ฉันจึงเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ เมื่อสิ้นสุดวันปัจฉิมเด็กนักเรียนทุกคนก็ต้องเคร่งเครียดกับการสอบเข้า ส่วนฉันแม่
ตัดสินใจให้ฉันไปเรียนโปรแกรมภาษาอังกฤษ โดยไม่ปรึกษาฉันเลย พอฉันได้ยินที่แม่บอกฉันก็รีบเข้าห้องตัวเองแล้วร้องไห้ เพราะฉันอาจ
จะไม่มีโอกาสได้เจอพลอีกแล้ว หรืออาจเจอแต่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน แล้วฉันก็พลาดโอกาสที่จะบอกความในใจไปแล้วด้วย เมื่อถึงวัน
ประกาศผลสอบ ฉันก็สอบเข้าเรียนโปรแกรมภาษาอังกฤษได้ และฉันก็รู้ด้วยว่าพลก็สอบเข้าได้โรงเรียนนี้เหมือนกัน ( ฉันรู้สึกดีใจถึงแม้ว่าฉัน
กับพลจะไม่ได้เรียนห้องเดียวกัน แต่ก็มีโอกาสเจอกันได้ไม่วันใดก็วันหนึ่งละนะ)
“เฮ้อ !!! ตอนนี้นายทำอะไรอยู่นะ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น