สาวเปิ่นหัวใจเกินร้อย

ลำดับตอนที่ #2 : ~~สอบสวน~~

“ นี่เธอตื่น...ตื่น มานอนอะไรอยู่หน้าห้องอาจารย์ใหญ่ล่ะ”



ทำไมฉันถึงรู้สึกเจ็บที่แก้มนะ  ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น  แล้วก็เห็นหนุ่มน้อยหน้าสิวกำลังตบแก้มฉันอยู่  เดี๋ยวสิฉันยังงงๆอยู่เลย   ฉันมองไปรอบๆ



โอพระเจ้าทำไมมีแต่นักเรียนเต็มไปหมดเลยละ  แล้วเขามองอะไรกันน่ะ  ฉันเงยหน้าขึ้นมองเหล่านักเรียนที่กำลังหัวเราะและชี้นิ้วมาที่ฉัน  ใช่แล้ว...เมื่อวานฉันโดนนายโหดจับมัดไว้หน้าห้องนี้และฉันก็รู้ตัวโดยอัตโนมัติว่าฉันควรจะรีบหนีก่อนที่อาจารย์จะมาเจอ



แต่ว่า  มันไม่ทันแล้วน่ะสิ!!!

“ หลีกหน่อย  หลีกหน่อย” มีเสียงของอาจารย์ดังใกล้เข้ามา



“ มันเกิดอะไรขึ้น  มุงดูอะไรกัน” อาจารย์ซาโต้ที่เป็นคณะกรรมการฝ่ายปกครองหันไปถามพวกนักเรียนที่ยืนเป็นกลุ่มหน้าห้องอาจารย์ใหญ่



“ อาจารย์หันไปดูเองสิครับ” มีนักเรียนชายคนหนึ่งชี้นิ้วมาที่ฉันอีกแล้ว หรือว่าเขาจะแอบชอบฉัน ( ยัยนี่ช่างไม่รู้อะไรเอาซะเลย)



แล้วสักพักอาจารย์ซาโต้ก็เดินตรงมาที่ฉันพร้อมกับส่ายหัว



“ มีอะไรเหรอคะอาจารย์” ฉันเงยขึ้นไปมองอาจารย์พร้อมกับทำหน้าไร้เดียงสา



“ ใครเป็นคนมัดเธอไว้” อาจารย์นั่งลงพร้อมกับแก้มัดให้ฉัน



“ ถึงว่าสิ  ว่าทำไมขยับตัวไม่ได้” ฉันยิ้มเจื่อนๆให้อาจารย์



“ แล้วเธอเข้าไปขโมยของในห้องอาจารย์ใหญ่เหรอ” อาจารย์ทำสีหน้าจริงจังใส่ฉัน



“ เปล่านะคะ  หนูไม่ได้ทำ  หนูแค่......”  อยู่ดีๆอาจารย์ก็ยกมือห้ามไม่ให้ฉันพูด



“ งั้นฉันขอคุยกับเธอที่ห้องฝ่ายปกครองหน่อยนะ  ตามมาเร็วๆล่ะ” หลังจากพูดจบอาจารย์ก็เดินออกไป  และบอกให้นักเรียนที่ยืนมุงอยู่แยกย้ายกันไปเข้าเรียน



“ เฮ้อ..........อะไรจะซวยอย่างนี้”  ฉันยืนบิดขี้เกียจแล้วก็เดินกะโผลกกะเผลกออกไป



“ เมื่อยชะมัดเลย  โดนมัดอยู่ทั้งคืน  คอยดูเถอะนายโหดฉันจะเอาคืน” จะว่าไปฉันก็ยังแค้นไม่หายที่อีตาโหดนำความเดือดร้อนมาให้ฉัน

        .................................................................................................................

ก๊อกๆๆๆๆ!!!

“ หนูเองคะ  จะเข้าไปแล้วนะคะ” ฉันยืนอยู่หน้าห้องแล้วก็เหลือบไปเห็นตัวเองในกระจก  เฮ้ย!!! ทำไมผมกระเซอะกระเซิงอย่างนี้นะเรา  เสื้อผ้าก็ยับยู่ยี่



“ เข้ามาสิ ยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะ” อาจารย์จ้องฉันหัวจรดเท้าหลังจากที่เห็นฉันทำท่าแปลกๆกับกระจก



“ ค่ะ  จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ”  ฉันเดินเข้าไปแล้วก็นั่งที่เก้าอี้สำหรับสอบสวนนักเรียนที่ทำผิด



แล้วสักพักอาจารย์ก็หยิบแฟ้มประวัติขึ้นมา



“ มีอะไรจะอธิบายก็พูดมา” อาจารย์ยกกาแฟขึ้นมาจิบ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาสอบสวนต่อ



“ เอ่อ....คือหนูไม่มีอะไรจะอธิบายค่ะ”  ฉันก้มหน้าลงเพราะไม่รู้จะอธิบายยังงัย  ขืนพูดมากเดี๋ยวความลับของนายโหดก็ต้องหลุดออกมาด้วยและแน่นอนว่านั่นจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะยอมให้มันเกิดขึ้น  เพราะถ้ามีใครรู้ความลับของหมอนั่นฉันก็คงน่วมแน่    ฉันนั่งตัวสั่นเมื่อนึกถึงความจริงข้อนี้



“ เอาล่ะ....งั้นครูจะถือว่าเธอยอมรับผิดแล้วกัน” อาจารย์กำลังเขียนบันทึกพฤติกรรมที่เข้าข่ายกระทำผิดในแฟ้มประวัติ



‘ ไม่นะ  ขอร้องล่ะอาจารย์  อย่าลงพฤติกรรมแย่ๆนี้นะเพราะหนูไม่ได้ทำแล้วถ้าพ่อแม่รู้   หนูคงต้องตายแน่ๆ’

นี่เป็นคำอ้อนวอนที่อยู่ในใจฉัน  ฉันจ้องปากกาที่กำลังจะเขียนลงไปอย่างเศร้าๆ



“ เดี๋ยวก่อนค่ะ  อาจารย์ซาโต้” มีเสียงสวรรค์มาช่วยเราแล้ว



“ มีอะไรเหรออาจารย์อิจิโกะ” อาจารย์ซาโต้หยุดชะงักทันที



อาจารย์อิจิโกะเหรอ? ฉันรีบหันไปดู  แล้วก็ส่งสายตาอ้อนวอนไปที่เธอ  ช่วยหนูด้วย  ได้โปรด  ฉันพยายามจะสบตาอาจารย์อิจิโกะ  แต่อาจารย์ก็ไม่มองฉันเลย



“ เด็กคนนี้ไม่ได้ขโมยหรอกค่ะ  คือ......เมื่อวานฉันขอร้องให้แกไปหยิบแฟ้มในห้องอาจารย์ใหญ่น่ะค่ะ” อาจารย์อิจิโกะรีบอธิบายโดยเร็ว



“ แล้วทำไมต้องถูกจับมัดไว้ด้วย” อาจารย์ซาโต้ทำท่าไม่เชื่อ



“ สงสัยจะเข้าใจผิดน่ะค่ะ  ไม่มีอะไรมาก”  ท่าทางอาจารย์อิจิโกะดูรีบร้อนมาก



“ จะแน่ใจได้ยังงัย”  อาจารย์ซาโต้เชื่ออาจารย์อิจิโกะเถอะค่ะ  หนูไม่ได้ทำจริงๆ ( ฉันอยากจะพูดซะเหลือเกิน)



“ ให้โอกาสแกเถอะค่ะ  เพราะแกก็ไม่เคยทำผิด”



“ ก็ได้ ครั้งนี้จะยกให้  แต่ไม่มีครั้งหน้าแล้วนะ” อาจารย์จ้องมาที่ฉัน



“ รีบไปเถอะ” อาจารย์อิจิโกะรีบคว้าข้อมือฉันแล้วลากฉันออกไปจากห้องฝ่ายปกครอง



“ อาจารย์จะพาหนูไปไหนเหรอคะ”



“ เดี๋ยวก็รู้เอง”



ไม่นานนัก ฉันก็มาหยุดยืนหอบแฮ่กๆอยู่ที่ดาดฟ้าบนอาคาร



“ อาจารย์พาหนูมาที่นี่ทำไมค่ะ”



“ อาจารย์ใหญ่อยากพบเธอ”



ว่างัยนะ นี่ฉันทำผิดร้ายแรงจนต้องพบอาจารย์ใหญ่เลยเหรอ



“ โอดะ มิชิโยะ คือเธอใช่มั้ย” มีผู้หญิงร่างสูงเพรียวใส่แว่นตาดำ เกล้าผมไว้อย่างเรียบร้อย  แต่ดูท่าทางมีอายุแล้วเดินตรงมาทางฉัน



“ พูดกับหนูเหรอคะ” ฉันทำท่าไม่แน่ใจ



“ ไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร” ผู้หญิงคนนั้นถอดแว่นออก  แววตาของเธอสงบนิ่งมาก



“ อาจารย์ใหญ่คะ เด็กคนนี้ไม่ได้ผิดนะคะ  ดิฉันเป็นคนให้แกเข้าไปเองค่ะ”



“ ไม่ต้องพูดแล้วอาจารย์อิจิโกะ  เชิญออกไปก่อนนะ ฉันมีธุระกับเด็กคนนี้\"

ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวจริงๆ  แต่เดี๋ยวนะ อาจารย์อิจิโกะพูดว่าอาจารย์ใหญ่เหรอ  นี่เหรอคืออาจารย์ใหญ่

โอ้พระเจ้า  สมแล้วที่ฉันเป็นยัยเฉิ่ม ฉันเข้าใจผิดมาตลอดว่าอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนนี้เป็นผู้ชาย



“ เมื่อวานมีคนเห็นเธออยู่กับฮิโระเป็นเรื่องจริงใช่มั้ย”



“ ฮิโระไหนเหรอคะ” ฉันทำหน้างงๆ



“ ก็ฮิโระลูกชายฉันงัย  อย่าบอกนะว่าไม่รู้จัก” อาจารย์ใหญ่จ้องฉันด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก



“ อ๋อ” หมายถึงนายโหดนั่นเหรอ  ท่าทางแม่ลูกเหมือนกันเด๊ะ!เลย



“ เอาล่ะ  มาพูดเข้าเรื่องดีกว่า” อาจารย์ใหญ่กำลังหยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้ฉันดู



มันเป็นรูปถ่ายตอนที่นายโหดยืนพูดอยู่กับฉันที่กำลังถูกมัดกับอีกรูปที่เป็นรูปนายโหดกับโยโกะกำลังจะเข้าไปในห้องอาจารย์ใหญ่



“ นั่นเธอใช่มั้ย”



“ ค่ะ  หนูเอง”



“ แล้วรู้จักผู้หญิงที่ยืนอยู่กับฮิโระรึเปล่า”



“ รู้จัก...... เอ่อ.. หนูหมายความว่าไม่รู้จักอะค่ะ” อยู่ดีๆฉันก็นึกถึงคำขู่ของนายโหดได้  ตายแล้ว!!! ฉันจะทำยังงัยดี  มีหวังความลับแตกแน่ๆ



“ ไม่ต้องมาโกหกหรอก  ฉันรู้ว่าเธอรู้จัก”



“ เปล่านะคะ  หนูไม่รู้จักจริงๆ” ฉันรีบส่ายหน้าทันที



“ ฉันรู้ว่าลูกชายฉันก็ทำเกินไปที่มัดเธอไว้  แต่ถ้าเธอไม่พูดความจริง  เธอจะเดือดร้อนกว่านี้นะ”  อาจารย์ใหญ่นี่น่ากลัวจริงๆ  เอางัยดีล่ะเรา  จะตายด้วยน้ำมือแม่นายโหดหรือนายโหดดี ( เฮ้ย!! นี่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้นะ)



“ เอ่อ.................หนูไม่รู้จักจริงๆนะคะ”  แล้วฉันจะไปช่วยปิดความลับนายโหดทำไมเนี่ย



“ งั้นเหรอ...........งั้นก็จ่ายค่าเสียหายมา”



“ เรื่องอะไรคะ” ฉันต้องตายแน่ๆ  ยิ่งไม่มีตังค์อยู่ด้วย



“ ก็แจกันในห้องฉันที่เธอทำแตก  รู้รึเปล่าใบนั้นมันราคาเท่าไหร่”



ToT ซวยแล้วเราจะทำงัยดี

“ เท่าไหร่ล่ะคะ  ถ้าหนูมีเงินจ่ายหนูจะจ่ายให้”



“ เธอนี่ช่างไม่รู้อะไรเลย  แจกันใบนั้นราคาตั้ง800,000เยนเชียวนะ”



โอ้พระเจ้า 8แสนเยน  แล้วฉันจะไปหาตังค์ที่ไหนล่ะ



“ เป็นงัยล่ะ  ได้ยินแล้วถึงกับอึ้งเลยเหรอ” สายตาเยาะเย้ยของอาจารย์ใหญ่ที่มองฉันนั้นช่างเหมือนนายโหดไม่ผิดเพี้ยนเลย

ฉันเริ่มหน้าซีดตัวสั่นเหมือนจะเป็นลม ( ทำไมฉันต้องเจอแต่เรื่องร้ายๆด้วยนะ  >0<)

จ๊อก!!!! ท้องฉันก็เริ่มส่งเสียงดังมาอีก  ก็เมื่อวานเราไม่ได้กินข้าวนี่  แล้วตอนนี้ก็ปาเข้าไปตั้ง 9 โมงแล้ว



“ ไม่ต้องมาแกล้งทำป่วยหรอก  รีบตอบคำถามฉันมาซะดีๆ”  อาจารย์ใหญ่เริ่มสร้างความกดดันให้ฉันเข้าไปใหญ่  แต่ตอนนี้ฉันจะพูดไม่ไหวอยู่แล้วนะ



“ ฉันจะให้โอกาสครั้งสุดท้าย จะพูดมั้ย”  และแล้วอาจารย์ใหญ่ก็หยิบมือถือขึ้นมา  แล้วเริ่มกดเบอร์



...........................................สักครู่ต่อมา.........................................

“ ฮัลโหล  บ้านโอดะใช่มั้ยคะ”  จะทำอะไรน่ะ  โทรไปที่บ้านฉันทำไม



“ เอ่อ.................... คือลูกสาวคุณนะค่ะ”  จะฟ้องพ่อแม่ฉันเหรอ  อย่านะ  ถ้าพ่อแม่รู้ว่าฉันทำเรื่องไม่ดีมีหวังโดนกักบริเวณแน่ๆ



“ คือมีเรื่องไม่ค่อยดีเกิดขึ้น แล้วลูกสาวคุณก็มีส่วนเกี่ยว..........”



“ ก็ได้ฉันจะยอมบอก” ฉันร้องตะโกนออกไป



“ ลูกสาวคุณโดนโดนรถเฉี่ยวนะค่ะ  แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ทางโรงเรียนจะดูแลให้ค่ะ”



“ ค่ะ......ไม่ต้องห่วงค่ะ”



ตึ๊ด!!!  อาจารย์ใหญ่รีบกดปิดมือถือ  คนอะไรไม่รู้เปลี่ยนเรื่องเร็วชะมัด



“ ว่ามาสิ  ฉันรอฟังอยู่”



“ คือ.... ฉันรู้จักผู้หญิงคนนั้น  เธอชื่อโยโกะ”  ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย >_<



“ แล้วโยโกะที่ว่านั่นเป็นแฟนลูกชายฉันเหรอ”  อาจารย์ใหญ่ทำหน้าสนใจเอามากๆ



“ ค่ะ  เธอเป็นแฟนกับลูกชายอาจารย์” นี่ฉันจะฆ่าตัวตายเหรอเนี่ย  ถ้านายโหดรู้ฉันคง... ( ไม่อยากจะคิดเลย)



“ อืม!! ขอบใจมากนะ”



“ งั้นหนูไปได้แล้วใช่มั้ยคะ”ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ   หิวจะตายอยู่แล้ว



“ เดี๋ยว.......แล้วเรื่องค่าแจกันล่ะ” T0T ฉันจะทำยังงัยดีล่ะ   ฉันไม่มีตังค์นะ  ขอพ่อแม่ก็ไม่ได้



“ จะให้หนูชดใช้ยังงัยคะ”



“เธอต้องช่วยฉันสืบเรื่องแฟนของฮิโระ  แล้วก็ต้องคอยขัดขวางไม่ให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกัน”



“ ว่างัยนะคะ................หนูทำไม่ได้หรอกค่ะ” ถ้าฉันไปยุ่งมากกว่านี้มีหวังเละตุ้มเป๊ะแน่



“ เธอต้องทำ” อาจารย์ใหญ่จ้องฉันด้วยสายตาที่ดุดัน

ยัยมิชิโยะเอ๋ย  อะไรจะซวยอย่างนี้ เกิดมายังไม่ทันมีแฟนเลยจะมาตายซะแล้วเหรอเนี่ย ( ฉันรู้สึกสมเพชตัวเอง)

โอ๊ย ปวดหัวจะเป็นลมอยู่แล้ว



“ ค่ะ..หนูจาทาม” แล้วฉันก็ล้มลงไปกับพื้นเพราะหิวจนทนไม่ไหว



“ นี่มิชิโยะ  เธอเป็นอะไรน่ะ” อาจารย์ใหญ่รีบเข้าไปดูอาการ



“ ใครอยู่แถวนี้ช่วยพาแม่นี่ไปห้องพยาบาลหน่อย”



“ หึๆๆๆ เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนนะแม่  คอยแต่ขัดขวางผมอยู่เรื่อย”



“ฮิโระ  มาที่นี่ได้งัย” อาจารย์ใหญ่ทำหน้าตกใจ



“ บังเอิญน่ะ”



“ งั้นก็ช่วยพาแม่นี่ไปห้องพยาบาลหน่อยสิ”



“ เรื่องอะไรล่ะ  ทำไมผมต้องทำตามคำสั่งป้าแก่ๆด้วย”



“ ฮิโระ!! .”  อาจารย์ใหญ่ตะหวาดใส่เขา



“ ก็ได้ๆ”

ฮิโระเดินตรงเข้ามาแล้วอุ้มร่างที่หมดสติของฉันขึ้นก่อนจะเดินไปยังห้องพยาบาลที่อยู่ชั้นล่าง



“ หนักชะมัดเลยยัยนี่”



…………………………………เมื่อเวลาผ่านไป2ชั่วโมง................................

ณ   ห้องพยาบาล

“ เธอทำฉันแสบมากนะ  ระวังไว้เถอะ” เสียงใครน่ะ ช่างไม่รู้จักเกรงใจเอาซะเลยคนจะหลับจะนอน

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา  แล้วใบหน้าแรกที่ฉันเห็น  ก็ต้องทำให้ฉันเกือบเป็นลมไปอีกรอบ



“ นาย!!!! .”ฉันรีบหลบหน้าหนีนายโหดที่เอาหน้ามาใกล้ฉันแล้วก็รีบลุกขึ้นนั่งในทันที



“ ตกใจเหรอที่เจอฉัน” นายโหดมายืนกอดอกอยู่หน้าฉัน  คนอะไรเท่ห์ชะมัด  แต่นิสัยแย่สุดๆ



“ มีธุระอะไร” ฉันตอบอย่างกวนๆ



“เธอบอกความลับกับแม่ฉันแล้วใช่มั้ย” นายโหดนี่ก็มาสอบสวนฉันอีกคนเหรอ  วันนี้ทั้งวันฉันโดนสอบสวนมาแล้ว3รอบเชียวนะ



“ ใช่....แล้วจะทำไม”



“ ทั้งที่ฉันเตือนแล้วว่าอย่าบอก  ท่าทางคงอยากตายมากใช่มั้ย”



“ ก็ฉันไม่มีทางเลือกนี่”



“ ไม่สน...........นั่นมันเรื่องของเธอ”



“ พูดอย่างงี้เหรอ”  ฉันชักทนไม่ไหวแล้วนะ



“ใช่...........ตั้งแต่วันนี้ไปฉันขอประกาศศึกกับเธอ  เตรียมตัวเตรียมใจไว้เถอะ” นายโหดใช้นิ้วจิ้มไปที่หน้าผากฉันแล้วผลักอย่างแรง



“ โอ๊ย!! เจ็บนะ” ฉันรีบเอามือจับหน้าผาก



“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”  นายโหดหัวเราะไม่ยอมหยุด



“ใครจะไปกลัวนายล่ะ  แบร่!!!” ฉันแลบลิ้นใส่นายโหด



“ แล้วจะคอยดู” นายโหดยิ้มแปลกๆให้ฉันก่อนจะเดินออกไป



ทำงัยดี ฉันดันไปรับคำท้า แถมยังอวดเก่ง แล้วไหนจะเรื่องภารกิจที่ฉันตกลงไว้กับอาจารย์ใหญ่อีกล่ะ  ชีวิตฉันคงจะไม่เจอกับความสุขอีกแล้วแน่ๆ TT0TT