พิชิตใจยัยจอมซ่า

ลำดับตอนที่ #2 : ~~***เหตุเกิดที่ร้านเกม(หนุ่มเจ้าเล่ห์ vs สาวจอมซ่า)***~~

“ให้ตายเหอะ  ทำไมเป็นงี้เนี่ย หมอนั่นมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้” เซบินพูดกับโบมี และมินอาระหว่างทางกลับบ้าน  วันนี้พวกเธอจะไปกินไอศกรีมแล้วก็ต่อด้วยการไปเล่นที่เกมส์เซ็นเตอร์

“ใจเย็นน่า  รู้รึเปล่าว่าพวกผู้หญิงในห้องน่ะอิจฉาเธอจะตาย” โบมีพูด  เธอเองก็รู้สึกอิจฉาเซบินเช่นเดียวกัน และที่สำคัญเธอก็ไม่ชอบคนที่มานั่งข้างเธอเลย

“เออนี่ โบมี  นายคนที่นั่งข้างเธอน่ะเป็นงัยบ้างล่ะ”มินอาถามขึ้น

“เป็นงัยน่ะเหรอ  ฉันอยากจะบ้าตาย  เกิดมาไม่เคยเห็นใครนั่งพูดนั่งหัวเราะคนเดียวแบบนั้นเลย  ถึงฉันจะรู้ว่าหมอนั่นไม่ใช่เด็กใหม่  แต่ฉันก็ยังไม่เคยเข้าใกล้เขาเลยนะ”โบมีทำหน้าเซ็ง

“ เอาน่า....เราไปเล่นเกมคลายเครียดกันดีกว่า” เซบินรีบวิ่งเข้าไปในร้านเกมทันที

“ รอด้วยสิ” แล้วโบมีกับมินอาก็รีบวิ่งตามไป

ข้างในนั้นมีเสียงดังโหวกเหวกมากมายทั้งเสียงจากเกมและเสียงคนเล่น   แสงเลเซอร์จากเกมสะท้อนออกมาเป็นเส้นหลายสีช่างน่าแสบตา

“ ไปแลกเหรียญกันเถอะ” ทั้งสามคนตรงไปที่เคาเตอร์เพื่อแลกเหรียญ  พวกเธอเห็นพนักงานแอบงีบหลับ

“พี่ๆ   แอบหลับเดี๋ยวก็โดนหักเงินเดือนหรอก” เซบินกระซิบข้างหูพนักงานหญิงร่างท้วม

“ผิดไปแล้วค่ะหัวหน้า” เธอรีบพยุงตัวลุกขึ้นแล้วหันรีหันขวาง

“พี่..พวกเราเอง” ทั้งสามคนหันหน้าเข้าหากันแล้วหัวเราะ  พวกเธอค่อนข้างจะสนิทกับพี่สาวคนนี้

“แหม! ทีหลังอย่าเล่นแบบนี้อีกนะ หัวใจจะวาย”เธอรีบพูดเตือนทั้งสามคน

“ค่ะพี่...งั้นเราเอาเหมือนเดิมนะ”เซบินรีบพูดต่อ

“เอ้านี่”พนักงานหญิงรับเงินมาแล้วยื่นเหรียญให้  เธอรู้ดีว่าทั้งสามคนแลกเงินจำนวนนี้ทุกครั้ง

ทั้งสามคนเดินออกมา  เซบินเดินตรงไปที่เกมวัดพลัง

“วันนี้ฉันจะเล่นให้สะใจไปเลย คอยดูเถอะ” เซบินแอบหัวเราะออกมาทำให้เพื่อนทั้งสองตกใจ

“ใจเย็นเซบิน” โบมีรีบเข้าไปห้าม  เมื่อเห็นเซบินตั้งท่าจะชกเป้าที่อยู่ตรงหน้าอย่างแรง

“ 100คะแนนเต็ม! ทำได้งัยเนี่ย” ระหว่างที่โบมีและมินอากำลังอึ้งกับความสามารถของเซบิน   เซบินก็หันไปเห็นชายคนหนึ่ง ซึ่งทำให้เธอต้องอารมณ์เสีย

“ ทำไมฉันจะต้องหายใจในที่เดียวกันกับหมอนั่นด้วยนะ” เซบินพูดออกมา  คิ้วขมวดเป็นปมเล็กน้อย

“มีอะไรเหรอ เซบิน” มินอาขยับแว่นถาม

“ลองมองตรงนั้นดูสิ” เซบินชี้นิ้วไปที่ชายร่างสูงโปร่งในชุดเครื่องแบบนักเรียนชายโรงเรียนเอส

“น่ะ..นั่นใช่ดองวอนรีเปล่า”มินอาตาเกือบจะออกมานอกแว่นอยู่แล้ว  เธอจ้องอย่างไม่วางตา

“ฉันว่าน่าจะใช่นะ  ทำไมเราไม่เข้าไปทักเค้าล่ะ” ก่อนที่โบมีจะพูดจบขาเธอก็ก้าวตรงไปที่ชายคนนั้นแล้ว

“โบมีกลับมานี่นะ”

เซบินรีบตามไป แต่ไม่ทันซะแล้ว  โบมีชนชายคนนั้นเข้าอย่างจัง

“เธอทำอะไรของเธอเนี่ย  ทำเสื้อฉันยับแล้วรู้มั้ย” เขาตะคอกพร้อมกับทำสายตาดุก้มมองโบมี

“ขะ..ขอโทษค่ะ” โบมีเอาแต่ก้มหน้าไม่กล้ามองหน้าเขา

“นาย...ทำไมต้องตะคอกด้วยล่ะ มันเสียหายมากนักเหรอกะอีแค่ทำเสื้อยับน่ะ”เซบินจ้องหมอนั่นเขม็ง

“ปากดีนักนะ  คงจะไม่รู้จักฉันล่ะสิ” ชายผู้นั้นยิ้มให้  เป็นยิ้มที่ดูจริงใจกว่านายลีดองวอนซะอีก

ระหว่างที่ทั้งสองจ้องกันอย่างไม่วางตา มินอาก็พูดแทรกขึ้น

“จะไม่รู้จักได้งัยเล่า ก็เพิ่งเจอนายเมื่อเช้าเองนะดองวอน” เสียงเธอสั่นเล็กน้อย

“ ว่างัยนะ ฉันน่ะเหรอ.....ไม่มีทาง  แล้วฉันก็ไม่ได้ชื่อดองวอนด้วย” เขาหันขวับมาที่มินอาทำให้เธอสะดุ้ง

‘ หรือเราจะจำผิดคน  แต่...ทำไมหน้าเหมือนกันเลยล่ะ’ ทั้งสามคนคิดอยู่ในใจ

“ ถ้างั้นนายคือ...” เซบินทำหน้าสงสัย

“ฉัน ลี ดองเฮ” เขาขยับปกเสื้อวางมาด

เซบินเพิ่งสังเกตว่าหมอนี่มีลูกน้องตามมาเป็นพรวนด้วย  ‘ท่าทางจะไม่ใช่คนธรรมดา อาจจะเป็นมาเฟียแถวนี้ก็เป็นได้   แต่ทำไมหมอนี่หน้าเหมือนนายดองวอนเลยล่ะ  ไม่สิต่างกันที่แววตาแล้วก็สีผม  นายดองวอนนั่นผมดำนี่ แต่หมอนี่ผมสีน้ำตาล  แล้วตาของนายดองวอนก็ดูเย็นชากว่าหมอนี่ซะอีก  ถ้าจะบรรยายนิสัยล่ะก็นายดองวอนน่ะเย็นชา  ส่วนหมอนี่น่ะเจ้าเล่ห์   สรุปมันก็ไม่ดีสักอย่าง  ให้ตายเหอะ  ทั้งๆที่ฉันเกลียดผู้ชายทำไมฉันจะต้องมาเจอคนที่หน้าเหมือนกัน  แถมนิสัยยังแย่พอๆกันถึงสองคนด้วยนะ  เซ็งจิต ’

“เซบิน ..เซบิน!เธอฟังอยู่รึเปล่า” มินอาสะกิดเซบิน เพื่อเตือนให้เธอควบคุมอารมณ์ให้ได้เพราะตอนนี้เซบินกำลังกำหมัดแน่น

“เอ่อ...อะไรเล่า” 

“ก็นายคนนี้น่ะ ท้าพนันกับเราล่ะ”

“ แล้วงัย” เซบินเลิกคิ้ว

“ก็ถ้าเธอแพ้  เธอก็ต้องมาเป็นลูกน้องฉันน่ะสิ” ดองเฮพูดขึ้น ตอนนี้เด็กในร้านเกมหันมามองที่พวกเธอทั้งสามคนเป็นตาเดียว  สายตาของเจ้าพวกนั้นดูตื่นตระหนก

“ แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ  คนที่ทำน่ะโบมีไม่ใช่เหรอ” เธอชี้นิ้วไปทางโบมี  โบมีจ้องเธอกลับท่าทางหวาดๆ

แล้วพูดต่อ 

“เธอจะบ้าเหรอไม่คิดจะช่วยฉันรึงัย  เจ้าเพื่อนบ้า” เซบินเห็นโบมีน้ำตาเอ่อคลอเบ้า  เลยอดเห็นใจไม่ได้

“ เอาล่ะ..ฉันจะแข่งกับนายก็ได้   แต่ขอบอกนะว่าห้ามเข้าใกล้ฉันเกิน 1 เมตร” เซบินกำชับอย่างหนักแน่น

“ เธอนี่ตลกชะมัดเกลียดผู้ชายรึงัย”

“ก็ใช่น่ะสิถามได้”เซบินมองค้อนตอบ  ‘หมอนี่คงจะสูงสัก180เซน ล่ะมั้ง สูงพอๆกับนายเฮงซวยดองวอนนั่นเลย  อ๊าก!!แล้วฉันจะไปคิดถึงนายทำไมเนี่ย’  เธอทำท่าจะดึงทึ้งผมตัวเองอยู่แล้ว  เห็นได้ชัดว่าพวกผู้ชายทำให้เธอประสาทเสีย  นายดองเฮที่ยืนดูอยู่ก็อดหัวเราะไม่ได้

“เล่นเกมแข่งรถเป็นงัย” เขาพยายามกลั้นหัวเราะเต็มที่  ดองเฮรีบจูงมือเซบินตรงไปที่เก้าอี้แข่งรถ  ทุกคนที่มองอยู่ทำตาโตทันทีไม่เว้นแม้แต่โบมีและมินอา เพราะเซบินรีบสะบัดมือออกและตบไปที่แก้มดองเฮฉาดใหญ่

“ฉันบอกนายแล้วงัย ห้ามเข้าใกล้ฉัน  แล้วนายมาแตะต้องตัวฉันหมายความว่างัย”  เซบินไม่สามารถควบคุมอารมณ์โกรธได้แล้วตอนนี้

“ เอ่อ...มันลืมตัวน่ะ   ฉันนึกว่าเธอเป็นผู้ชาย ก็ห้าวซะขนาดนั้น” ดองเฮเอามือลูบผมทำให้ผมที่ยุ่งอยู่เมื่อครู่กลับเข้าที่  เขาก็ไม่ผิดหรอกเพราะขนาดโบมีและมินอายังเผลอนึกว่าเซบินไม่ใช่ผู้หญิงมาแล้ว ถ้าไม่ติดว่าเธอไว้ผมยาวล่ะก็

“ ไม่มีครั้งต่อไปแน่”  เซบินรีบก้าวฉับๆไปนั่งที่เก้าอี้เตรียมตัวออกสตาร์ท  ส่วนดองเฮก็ตามไปเช่นเดียวกัน  ทั้งสองคนดูจะตั้งใจกันมาก

“ หัวหน้า สู้ๆ” เจ้าพวกลูกน้องนั่นมาตะโกนโหวกเหวกอะไรกันนักนะ  เสียสมาธิหมด

“เซบิน สู้ๆ”  นี่พวกเธอก็อีกคน เงียบๆไม่เป็นรึงัย

เซบินหันความสนใจไปที่หน้าจอต่อ  แต่ตอนนี้ดองเฮขึ้นนำแล้ว

‘ฉันไม่ยอมแพ้นายหรอก’  เมื่อถึงโค้งสุดท้ายเซบินได้โอกาสแซง  แต่แล้วนายดองเฮนั่นกลับเร่งสปีดอย่างเร็ว และเข้าเส้นชัยอันดับหนึ่งด้วยเวลา1.03วินาที  ส่วนเซบินนั้นแพ้ดองเฮเพียง 2 วินาที

“ เจ็บใจนัก” เซบินรีบลุกออกมา  ก่อนจะมองไปที่ใบหน้าดองเฮที่ตอนนี้มีรอยฝ่ามือเธอประทับอยู่

“เธอแพ้แล้ว  อย่าลืมทำตามสัญญาล่ะ”

“พวกเรากลับดีกว่า” เซบินทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินออกจากร้านเกมไป

“ฮึๆๆ....เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก   และฉันก็จะแย่งทุกอย่างที่เป็นของนายมานายลีดองวอน”ดองเฮแสยะยิ้มก่อนจะเอามือลูบแก้มที่โดนเซบินตบ

เมื่อทั้งสามคนเดินออกมานอกร้านได้พอสมควรแล้ว  เซบินก็เริ่มการสนทนาอีกครั้ง

“ไอ้พวกผู้ชายเฮงซวย เธอก็เหมือนกันนะโบมี ถ้าเธอไม่ชนไอ้หมอนั่น  ฉันก็คงไม่เดือดร้อนหรอก”

“ฉัน.....” โบมีเริ่มหน้าถอดสี  เธอรู้สึกสำนึกผิดจริงๆ

“ มันเป็นอุบัติเหตุน่ะ  เซบิน  ใครจะไปรู้ล่ะว่าโบมีจะไปชนนายนั่นน่ะ” มินอารีบแก้ตัวให้โบมีทันที  เมื่อเห็นว่าเซบินเลือดขึ้นหน้าแล้ว

“ ช่างมันเหอะ  งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ  พวกเธอก็ระวังตัวด้วยล่ะ  บางทีนะ  หมอนั่นอาจจะสะกดรอยตามมาก็ได้”

เฮือก! โบมีและมินอาพร้อมใจกันหยุดชะงักทั้งสองทำตาโตหันมามองเซบิน

“พูดอะไรบ้าๆอย่างนั้นล่ะ” โบมีรีบค้อนกลับ

“ ก็แค่...งั้นฉันกลับบ้านดีกว่า ไปล่ะ” เซบินโบกมือให้ทั้งสองก่อนจะเดินเลี้ยวขวาเพื่อตรงไปที่บ้านของเธอ  จริงๆแล้วทั้งสามคนก็อยู่ระแวกเดียวกัน  แต่บ้านของเซบินดูเหมือนจะไกลกว่าหน่อย  ลมหนาวพัดผ่าน  ย่างเข้าฤดูหนาวแล้ว  ทำให้ต้นไม้ใบหญ้าเริ่มแห้งและร่วงหล่น  ตามทางที่เซบินเดินกลับนั้นมีแต่ใบไม้แห้งสีน้ำตาลและสีแดงร่วงหล่นเกลื่อนพื้น  หากจะบรรยายสภาพจิตใจของเธอในขณะนี้ก็คงไม่ต่างอะไรกับบรรยากาศรอบข้าง

อีกไม่นานหิมะก็จะตกแล้ว

“ ถึงเวลาที่ต้องถักเสื้อกันหนาวตัวใหม่แล้วสินะ”เซบินพูดก่อนที่จะดึงเสื้อให้กระชับขึ้นและกอดอกเพื่อต้านลมหนาว   ภาพข้างหน้าเธอนั้นคือบ้านหลังน้อยที่แสนสงบสุขของเธอ  ควันลอยอยู่เหนือหลังคา  แม่คงจะหุงข้าวรอเรากลับแล้วสินะ

“หนูกลับมาแล้วค่ะแม่”  เธอวิ่งเข้าไปกอดแม่

****************************************