พิชิตใจยัยจอมซ่า

ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องป่วนในโรงเรียน(หนุ่มสุดฮอต vs สาวจอมซ่า)

" คุณชายครับทำไมวันนี้กลับดึกล่ะครับ"

 ชายวัยกลางคนมองเด็กหนุ่มที่เดินเข้ามาด้วยสายตากังวลเล็กน้อย

" อืม..มีเรื่องต้องทำนิดหน่อยน่ะ" 

เด็กหนุ่มในชุดกางเกงสแล็กสีดำ  เสื้อเชิ้ตสีขาวกับเสื้อนอกที่ใส่ไว้เพื่อกันหนาวนั้นดูเข้าชุดกันมาก  ซึ่งทำให้หลายๆคนที่เห็นเขาต้องตกหลุมรักไปตามๆกัน  หากไม่เคยรู้จักก็อาจจะนึกว่าเป็นนักร้องบอยแบนด์แน่  ซึ่งจริงๆแล้วเขาเคยโดนทาบทามให้ไปออดิชั่นมาแล้ว  แต่เขาก็ไม่เคยสนใจวงการบันเทิงเลยสักนิด  หน้าที่ขาวเนียนและเรียวได้รูป  ปากแดง จมูกโด่ง ตาสองชั้นซึ่งหาไม่ได้ง่ายๆในเกาหลีนั้น  ช่างมีเสน่ห์เหลือล้น  แต่น่าแปลกที่เขายังไม่มีหวานใจสักคน  ทุกๆวันนั้นเขามักจะใช้ชีวิตที่ดูไร้ชีวิตชีวาและมักจะฝืนใจทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบ   เขาต้องออกงานอยู่บ่อยครั้ง  เพื่อให้ผู้คนจดจำเขาในฐานะทายาทอันดับหนึ่งของบริษัท ทั้งๆที่เขามักจะชอบอยู่คนเดียวเงียบๆมากกว่า  เขาเป็นลูกของประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ที่กุมอำนาจทางเศรษฐกิจในปัจจุบันของเกาหลี  ทำไมเขาต้องทำอะไรมากมายขนาดนี้  เขามักจะคิดคำถามนี้อยู่ในหัวตลอด  ทั้งๆที่เขาก็น่าจะรู้ดี   หากเขาไม่มีคู่แข่ง  และถ้าเขาไม่ฝืนรับตำแหน่งนี้เพื่อแม่ที่กำลังนอนป่วยในโรงพยาบาลแล้ว  เขาคงได้ใช้ชีวิตปกติธรรมดาเหมือนเด็กอายุ 17 ทั่วไป

"ทานอะไรก่อนมั้ยครับคุณชาย"  พ่อบ้านถามด้วยความเป็นห่วงและ มองเขาเดินผ่านหน้าไป

" ไม่ล่ะ  ฉันอยากอยู่คนเดียว"  น้ำเสียงที่เขาตอบฟังดูเหนื่อยเต็มที  
เขารีบเดินเข้าห้องที่ตกแต่งแบบสไตล์ยุโรป  ซึ่งกว้างใหญ่และหรูหรา เขาถอดเสื้อนอกออกก่อนจะแขวนมันไว้ในตู้  หลังจากนั้นก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงที่แสนนุ่มและกว้างถึงขนาดนอนได้ถึงสี่คน  ไม่สิ  มันกว้างกว่านั้นซะอีก  เขาเปิดทีวีเพื่อแก้เซ็ง  แต่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้  สายตาที่ดูว่างเปล่านั้น  ทำให้รู้ว่าเขารู้สึกอ้างว้างเพียงใด  

' วันนี้เวลา 14.00 น. ลี ดองวอน ได้ไปเข้าร่วมงานการกุศลที่บริษัทยักษ์ใหญ่สองบริษัทร่วมมือกัน  เพื่อสร้างงานนี้ มีบุคคลไม่ทราบจำนวนเข้าไปประท้วงหน้างาน  ซึ่งจากที่ทราบนั้น พวกเขามาเพื่อต่อต้านการดำรงตำแหน่งทายาทอันดับหนึ่งของ ลี ดองวอน  พวกเขาเชื่อว่าลี ดองวอนจะทำให้เศรษฐกิจตกต่ำ  พร้อมกับตะโกนว่า  พวกเราเชียร์ ลี ดองเฮ  ต่อไปเป็นรายงานพยากรณ์อากาศ'

" เจ้าพวกหน้าเงิน  แค่โดนจ้างมาไม่กี่วอนก็กล้าทำเรื่องน่าขายหน้าแบบนี้แล้วเหรอ"  ดองวอนพูดด้วยความเหนื่อยหน่ายก่อนจะกดสวิตซ์ปิดทีวี

" พี่ๆ.....มาดูนี่สิ  ที่ฉันบอกพี่งัยล่ะว่าคนเนี้ยเค้าเก่งมากๆเลยอายุเท่าพี่เองนะ  ได้เป็นทายาทอันดับหนึ่งของบริษัทยักษ์ใหญ่เลย  เอ...แต่ฉันว่านะ  เขาน่าจะไปเป็นนักร้องมากกว่าออกจะหล่อซะขนาดนั้น"สาวน้อยจ้องหน้าจอทีวีตาเป็นประกาย

"นี่..ถ้าว่างนักล่ะก็  ทำไมไม่ไปช่วยแม่ปอกหัวหอมหารายได้พิเศษบ้างล่ะ"
 พี่สาวของเธอไม่แม้แต่จะหันมามองเธอแค่เพียงยักไหล่ตอบ

" โถ่พี่เซบิน  ทำไมต้องเย็นชากับพวกผู้ชายนักล่ะ  เขาไปทำอะไรให้พี่งั้นเหรอ"
สาวน้อยแสดงอาการผิดหวังออกมา เมื่อพี่สาวของเธอไม่เออออไปกับเธอด้วย

" ก็เปล่านี่.....แต่  แกไปทำงานได้แล้ว"  เซบินพูดก่อนจะไล่น้องสาวให้ไปล้างจาน  

เธอเป็นผู้หญิงที่สุดแสนจะเย็นชา  และเกลียดผู้ชาย  เพราะ พ่อของเธอทิ้ง แม่ เธอและน้องๆอีกสองคนไปมีผู้หญิงใหม่  ทำให้ครอบครัวที่เคยมีฐานะดี  กลับต้องย่ำแย่  พ่อฟ้องหย่าแม่และไม่ยอมจ่ายค่าเลี้ยงดูใดๆทั้งสิ้น  นั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกเกลียดพ่อและเกลียดผู้ชายทุกคนยกเว้นน้องชายของเธอเอง  ไหล่เล็กๆของเธอต้องแบกภาระอันหนักอึ้งเพียงใด  พ่อไม่เคยสนใจและหันกลับมามอง  เธอออกจะเป็นผู้หญิงที่ดูห้าวๆและอย่าได้คาดหวังให้เธอใส่ชุดหวานแหววเดินเดทกับแฟนเลย เพราะนั่นจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอจะทำ  ไม่สิหรืออาจจะไม่มีวัน  ร่างที่ผอมเพรียว ผมยาวถึงแผ่นหลังและใบหน้าเรียวเล็ก  ถึงแม้เธอจะไม่ใช่คนที่สวยมาก แต่ก็ดูมีเสน่ห์

"ลี  ดองวอน  ถ้านายเก่งจริงนายก็มาทำให้ครอบครัวฉันรวยสิ" เซบินจ้องไปที่หน้าจอทีวีก่อนที่จะปิดมัน

"พี่ปิดทำไมอ่ะ  เดี๋ยวต่อไปเป็นรายการโปรดของผมเลยนะ"   ยูชุนน้องชายของเธอรีบเข้าไปห้ามเซบินทันที  ถ้าไม่รู้จักเขามาก่อนคุณอาจจะนึกว่าเขาเป็นเด็กประถม เพราะบุคลิกและรูปร่างช่างเหมือนเด็กซะเหลือเกินถึงแม้ยูชุนจะเรียนมัธยมแล้วก็ตาม

" แกก็อีกคนนะ  เอาแต่ดูการ์ตูนอยู่ได้  พี่ไม่เห็นว่ามันจะสนุกตรงไหนเลย" เซบินก้มหน้ามองน้องชาย

" ก็ผมว่ามันสนุกนี่  พี่จะไปรู้อะไร  คนอย่างพี่มันไร้หัวใจ"  ยูชุนรีบตรงเข้ามาแย่งรีโมทไป  ก่อนจะวิ่งออกไปนอกบ้าน

" หนอยแน่  เจ้าน้องบ้ากลับมานี่นะ  กะอีแค่ไม่ได้ดูเจ้าหน้ากากเรนเจอร์เนี่ยถึงกับต้องก่ออาชญากรรมเลยเหรอ" เซบินเกือบจะตามไปอยู่แล้ว ถ้าจินจูน้องสาวของเธอไม่ถามขึ้น

"อาชญากรรมอะไรกันเหรอพี่"  จินจูโผล่หน้าออกมาถามจากห้องครัว

"เปล่าๆ..ไม่มีอะไร"เซบินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

รุ่งเช้า.........

" แม่...หนูไปโรงเรียนก่อนนะ  จินจู  ยูชุนเร็วๆเข้าเดี๋ยวสาย" เซบินพูดพลางเขย่งขาเพื่อใส่รองเท้า  ในปากก็ยังคาบแซนวิชซึ่งเป็นอาหารมื้อเช้าอยู่

เซบินอยู่ ไฮสคูลปี 2 จินจูอยู่ปี 1 ที่โรงเรียนเอส  ส่วนยูชุนนั้นอยู่ม.ต้น ปี1  ซึ่งตั้งอยู่ไม่ห่างกัน  เพื่อเป็นการประหยัดค่าใช้จ่าย  เซบินจึงต้องเดินมาโรงเรียนพร้อมกับน้องๆทุกวัน

เซบินกับจินจูเดินแยกกับยูชุนเมื่อถึงทางแยกสุดท้าย  ทั้งสองเดินตรงมาเรื่อยๆจนเห็นว่าข้างหน้านั้นมีกลุ่มนักเรียนยืนออกันเต็มหน้าโรงเรียน

" เอ..พี่  วันนี้โรงเรียนมีงานอะไรเหรอ  ทำไมนักเรียนมายืนออกันเต็มเลย" จินจูชะเง้อมองผ่านกลุ่มนักเรียนเข้าไป  แต่ก็ไม่เห็นอะไร  เพราะคนมากเหลือเกิน

กรี๊ด!!!!

"  พี่ๆ...มีใครเป็นอะไรเหรอ  ฉันได้ยินเสียงกรี๊ดด้วยล่ะ"จินจูรีบเกาะแขนเซบินด้วยความตกใจ

" ช่างมันเหอะ  พี่ว่าเรารีบเข้าห้องเรียนกันเถอะ"เซบินดูเหมือนจะไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย

"หลีกทางหน่อยครับ  หลีกทางหน่อย"  บอดี้การ์ด ในชุดสูทและแว่นตาสีดำทำงานกันอย่างหนัก  เพราะพวกเขาไม่สามารถห้ามพวกนักเรียนไม่ให้มุงดูได้  เนื่องจากวันนี้ดองวอนตัดสินใจจะเข้ามาเรียนที่โรงเรียนเอสแห่งนี้จะด้วยเหตุผลทางการเมืองหรือเป็นความสมัครใจของเขาก็มิอาจรู้ได้

" ได้โปรดหลีกทางด้วยครับ" ดองวอนปั้นหน้ายิ้มให้พวกนักเรียนสาวๆ  ทำให้พวกเธอพากันถอยออกไป

"ขอโทษด้วยครับที่ต้องให้คุณชายจัดการ"  บอดี้การ์ดพากันขอโทษเป็นการใหญ่

"ไม่เป็นไรหรอก  ว่าแต่ห้องเรียนฉันอยู่ตรงไหนเนี่ย" ดองวอนหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหา  แต่เขาจะรู้ได้อย่างไรในเมื่อเขาเพิ่งมาเป็นครั้งแรก  รอบข้างมีแต่อาคารเรียนที่ดูจากภายนอกก็เหมือนๆกันหมด

" ไม่ต้องห่วงครับคุณชาย  ผมเตรียมผู้เชี่ยวชาญไว้แล้วครับ" บอดี้การ์ดทั้งหกรีบถอยเพื่อเปิดทางให้นักเรียนคนหนึ่ง  เขาคือผู้ที่ถูกเลือกให้ทำหน้าที่แนะนำดองวอนและต้องคอยรับใช้เวลาที่อยู่ในโรงเรียน อาจจะดูไม่น่าภูมิใจเท่าไหร่  แต่ดูเจ้าตัวออกจะปลื้มกับตำแหน่งนี้มาก

"สวัสดีครับ  ผม ปาร์คซึงมกครับ  เป็นเกียรติที่ได้รับใช้ครับ" เขาโค้งจนหัวจะถึงพื้นอยู่แล้ว

" เอ่อ...เช่นกัน" ดองวอนฝืนยิ้มให้ซึงมก  เขาไม่อยากจะเชื่อว่านักเรียนที่ดูบ้าๆบวมๆแบบนี้จะช่วยเหลือเขาได้  ซึงมกนั้นหากดูจากภายนอกเขาก็ไม่น่าจะมีอะไรดีแต่ทว่าเขาเป็นคนที่ติดอันดับ1 ใน 10 ของนักเรียนที่ทำคะแนนได้สูงในการสอบทุกครั้ง  และลักษณะภายนอกซึ่งดูเหมือนเด็กเรียนใส่แว่นหนาเตอะนั้นทำให้ไม่มีใครอยากยุ่งด้วย  ดองวอนมองซึงมกตั้งแต่หัวจรดเท้า  หมอนี่ไร้รสนิยมสิ้นดี  เขาแอบคิดอยู่ในใจ   ชายกางเกงที่ยาวลากพื้นนั่น  นายใส่ไปได้ยังงัยน่ะ  แล้วผมเรียบเปิดเถิกแถมยังสั้นเต่อนั่นหมายความว่ายังงัย  จะให้คนอย่างฉันเดินกับหมอนี่เนี่ยนะ  ดองวอนได้แต่คิดอยู่ในใจพลางกุมหัว

"คุณชายเข้าใจที่ผมอธิบายแล้วใช่มั้ยครับ  งั้นตามผมมาเลย"ซึงมกพูดก่อนจะเดินนำหน้าดองวอนไป

" อธิบายอะไรเหรอ"

"ก็เมื่อตะกี้  กระผมอธิบายตำแหน่งของตึกต่างๆในโรงเรียนให้คุณชายฟังงัยครับ" ซึงมกทำหน้างง

"อืม..เข้าใจแล้ว งั้นรีบพาฉันไปที่ห้องเรียนเถอะนี่ก็สายมากแล้ว"  ถึงดองวอนจะไม่ได้ฟังซึงมกอธิบายเพราะมัวแต่วิจารณ์เขาอยู่ในใจ  แต่เขาก็รู้ว่า  แค่ตามติดหมอนี่ก็คงไม่มีปัญหาอะไร

"นักเรียนทุกคน เงียบๆกันหน่อย วันนี้จะมีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามา  ขอให้ทุกคนแสดงความเป็นมิตรกับเขาด้วยนะ"  อาจารย์ประจำชั้นในชุดเสื้อและกระโปรงสีครีมพูดขึ้น

" ค่ะ!!!" 

"ทำไมวันนี้พวกผู้หญิงดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษนะ"  พวกผู้ชายในห้องพูดขึ้น

" เชอะ..ทำเป็นตื่นเต้นกันไปได้" เซบินพูดพลางเอามือท้าวคาง

" นี่เธอไม่รู้เหรอว่าวันนี้อ่ะ  ลี ดองวอน  จะย้ายมา  แถมยังได้มาอยู่ห้องเราด้วยนะ" โบมีพูดพลางทำตาโต  เธอคงเก็บอาการตื่นเต้นไว้ไม่อยู่

"แล้วงัยล่ะ เขาย้ายมาแล้วฉันจะรวยขึ้นงั้นเหรอ" เซบินค้อนตอบ

"ฉันไม่คุยแล้ว  เธอเห็นแล้วก็จะรู้เอง"  โบมีทำท่างอนเซบิน  ถึงเธอจะเป็นเพื่อนกับเซบินมานานแต่เธอก็มักจะงอนเรื่องที่เซบินมักทำเย็นชาเวลาเธอคุยเรื่องผู้ชาย

" ไม่เอาน่า โบมี"  เซบินรีบหันไปง้อเธอ

" เงียบน่า...เขาจะมาแล้ว"มินอา  รีบพูดเตือนเพื่อนทั้งสอง

กรี๊ด!!!!

" นั่นเสียงนักเรียนห้องข้างๆนี่   เกิดอะไรขึ้นนะ"  โบมีถามขึ้น

"อยากรู้ก็ออกไปดูสิ" เซบินพูดหยอกเพื่อน

" งั้นเดี๋ยวฉันมานะ"  โบมี แอบคลานออกจากโต๊ะของเธอแล้วอ้อมไปทางหลังห้องเพื่อไม่ให้อาจารย์เห็น

กรี๊ด!!!!เสียงกรี๊ดดังเข้ามาทุกที  นักเรียนหญิงแต่ละคนใจเต้นไม่เป็นส่ำ   หรือว่าดองวอนกำลังเดินมานะ   พวกนักเรียนเอาแต่กระซิบกัน  ทำให้พวกผู้ชายไม่ค่อยพอใจ

เมื่อโบมีมองออกไปนอกห้อง  เธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเพราะดองวอนกำลังเดินใกล้เข้ามา  มีพวกนักเรียนหญิงวิ่งตามมาเป็นพรวน   เธอนั่งนิ่งอยู่หลังห้องจนในที่สุด

" เชิญแนะนำตัวได้จะ" อาจารย์รีบออกไปต้อนรับหน้าห้องทันที

" ผม ลี ดองวอน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ"

" กรี๊ด!!"  พวกนักเรียนหญิงเริ่มมองดองวอนเป็นตาเดียวนี่ยังไม่รวมพวกนักเรียนจากห้องอื่นที่มายืนอออยู่ที่ประตูห้อง

"เอาล่ะ...เงียบๆกันหน่อย  แล้วพวกเธอมาทำอะไรที่นี่  ทำไมไม่กลับห้องเรียน" อาจารย์รีบออกไปไล่พวกนักเรียนหญิงที่ยืนอออยู่ที่ประตูห้อง  ทำให้พวกเธอต้องแยกย้ายกันไป  บรรยากาศในห้องเกือบเป็นปกติแล้ว  เว้นแต่เสียงกระซิบที่ยังดังไม่ขาดสาย

"และนี่เพื่อนผม  ปาร์คซึงมก  ตั้งแต่วันนี้พวกเราจะมาเรียนที่นี่"

"คุณดองวอน ให้ผมนั่งข้างๆนะครับ"  ซึงมกทำตาเยิ้มให้เขาพร้อมกับจับมือ

เฮือก!!นักเรียนหญิงกลั้นลมหายใจกันยกใหญ่เมื่อเห็นซึงมกทำท่าทางและจับมือดองวอนอย่างนั้น

" นายทำบ้าอะไร  นายเป็นเกย์รึงัย" ดองวอนแอบกระซิบกับซึงมกพลางรีบสะบัดมือออก ก่อนที่จะหันไปยิ้มกับเพื่อนในห้อง  เซบินเห็นการกระทำของหมอนั่นก็รู้ได้ทันทีว่าเขาเสแสร้ง

"คุณชาย"  ซึงมกทำท่าเหมือนลูกหมา  

ดองวอนรีบหันหน้าไปทางอื่นและเวลานั้นเขาก็ไปสบตากับเซบิน  เธอรีบจ้องเขากลับทันที  ประมาณว่า  นายมองหาเรื่องอะไรเหรอ

ดองวอนแสยะยิ้มแล้วหันไปพูดกับอาจารย์

" อาจารย์ครับ  ผมขอนั่งข้างผู้หญิงคนนั้นนะครับ" เขาชี้นิ้วไปที่ที่นั่งข้างเซบิน   เธอตกใจแต่ก็พูดกลับมาว่า

" แต่...ที่นั่งนี้มีคนนั่งแล้วนะ  แล้วฉันก็ไม่อยากนั่งข้างผู้ชายด้วย"

"จะบ้าเหรอ  พูดอย่างนั้นได้ยังงัย  เดี๋ยวเขาก็โกรธหรอก"มินอารีบเตือนให้เซบินเย็นลง

" แต่ผมอยากนั่งตรงนั้น  คงไม่มีปัญหานะครับอาจารย์"

" เอ่อ...ได้จ้ะ  งั้นโบมี  เธอย้ายไปนั่งกับซึงมกหลังห้องนะ"

โบมีรีบยืนขึ้นหลังจากที่เธอแอบไปนั่งอยู่หลังห้อง

"แต่หนู......เอ่อ.."โบมีทำท่าอิดออด

"ว่างัยจ๊ะ"

" เอ่อ...ไม่...ไม่มีปัญหาค่ะ"

" โบมี" เซบินรีบทำท่าขู่เธอ  และให้เธอรีบถอนคำพูด  แต่มันสายไปแล้วล่ะ  ดองวอนรีบเดินตรงมานั่งที่ของโบมีแล้ว

"เอาล่ะ  งั้นมาเริ่มเรียนกันดีกว่านะ"  อาจารย์หันหน้าเข้าหากระดานทำให้เซบินมีโอกาส  เธอกำลังจะลุกออกไป เพราะไม่อยากนั่งข้างดองวอน

" เดี๋ยว จะรีบไปไหนน่ะ" ดองวอนรีบคว้าข้อมือเธอไว้  พวกผู้หญิงส่งสายตาอิจฉาไปที่เซบินทันที   เธอจึงนั่งลงอีกรอบ

" ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ  ฉันเกลียดผู้ชาย ถ้านายยังไม่รู้ก็รู้ไว้ซะ"

" เหรอ..แต่ฉันไม่ยักจะเกลียดผู้หญิงแฮะ"

" นั่นมันเรื่องของนาย"

" เธอคิดว่าเธอเป็นใคร  กล้าพูดจาสามหาวกับฉัน"

"แล้วนายคิดว่าแค่รวยแค่มีอำนาจจะทำให้ฉันกลัวนายอย่างงั้นเหรอ"

"นี่....พวกเธอหยุดเถียงกันซะทีเถอะ  ครูสอนต่อไม่ได้นะรู้มั้ย" อาจารย์รีบหันมาเอ็ดเซบินและดองวอน

"ขอโทษค่ะ/ครับ" ทั้งสองมองหน้ากัน  ก่อนจะหันไปคนละทาง

อัพเรียบร้อยแล้วค่ะ*****