สาวเปิ่นหัวใจเกินร้อย

ลำดับตอนที่ #8 : ~#มีฉัน มีเธอ เรื่องยุ่งๆก็เกิด 3#~

“ แล้วเย็นนี้จะกินอะไร” ฉันนั่งบ่นหลังจากรื้อของในตู้เย็นมาทำกับข้าวให้นายโหดไปสองมื้อแล้ว  คนอะไรกินจุชะมัด



“ เดี๋ยวฉันออกไปซื้อของข้างนอกนะ”  ฉันบอกนายโหดก่อนจะใส่รองเท้า



“ รีบกลับมาล่ะ”นายโหดกำลังนอนดูทีวีอยู่อย่างสบายใจเฉิบ  แล้วมันกงการอะไรของฉันล่ะที่จะต้องมาคอยรับใช้นายโหดแบบนี้

“ รู้แล้วล่ะน่า”  ฉันตอบไปอย่างเหลืออด



“ อย่าเผลอเดินตกท่อซะล่ะ”



)0( ฉันทำหน้าทะเล้นใส่นายโหดก่อนจะเดินออกมา



~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

ผมกวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อหาโทรศัพท์  ผมไม่ค่อยไว้ใจยัยเฉิ่มเลย  ไม่รู้จะกลับมาอย่างสวัสดิภาพรึเปล่า

หรือเรียกอีกนัยหนึ่งก็คือผมเป็นห่วงยัยเฉิ่ม  

‘ แล้วจะโทรหาใครดีล่ะ’ผมนอนนึกถึงคนที่พอจะช่วยผมได้



“ ใช่แล้ว” และแล้วผมก็นึกออก  ผมเริ่มกดเบอร์นั้นทันที



“ ฮัลโหล” มีเสียงรับจากคู่สาย



“ เอนิวะใช่มั้ย”



“ นายเป็นใคร  บอกรหัสลับมาก่อน”  เพื่อนผมก็เพี้ยนแบบนี้ประจำ



“ ฉันมีเรื่องเดือดร้อนจะให้นายช่วยหน่อย”



“ ไม่!!! ต้องบอกรหัสลับมาก่อน  ไม่งั้นฉันจะวางละนะ”



“ ไอ้เพื่อนเวร  จำกรูไม่ได้เหรอวะ” ผมเริ่มอารมณ์เสีย  ก็ดูมันสิ กวนประสาทมากๆ



“ รหัสลับ 3 2 1” เอนิวะกำลังนับถอยหลังเพื่อจะวางสาย  นายนี่ทำอะไรทำจริง  แต่เรื่องอะไรผมจะให้มันวาง  ผมไม่อยากพูดรหัสลับสุดเห่ยนั้นเลย



“ ก็ได้ๆ”  ถ้าเป็นคนอื่น ผมคงต่อยมันฟันร่วงแล้ว



“ บอกมาสิ”



“ เอาภูเขาไฟฟูจิบังสตรอเบอร์รี่ไว้”  ผมไม่อยากจะเชื่อว่าผมพูดคำที่ผมเกลียดที่สุดออกไป  



“ ฮ่าๆๆ!!! .”  เอนิวะเอาแต่หัวเราะ



“ นายจะหัวเราะทำหอกอะไรวะ”ผมเริ่มยัวะแล้ว



“ มีเรื่องอะไรให้ช่วยก็ว่ามา”



“ เออดี..ฉันมีคนอยากให้นายช่วยดูแลแทนฉันสักพักหนึ่ง”



“ สาวคนไหนอีกล่ะวะ” เอนิวะพูดแซวผม



“ เออน่า...รีบไปเอาใบรายชื่อนักเรียนม.5/4มาดูสิ”



“ ได้ๆ”แล้วเอนิวะก็หายไปหาใบรายชื่อ



“ เจอยังวะ”



“ อืม....คนไหนล่ะ”



“ โอดะ  มิชิโยะ”



“ ก๊าก!!!! ไม่อยากจะเชื่อว่านายเปลี่ยนรสนิยมเป็นยัยเฉิ่มนี่ ”



“ นายหยุดพูดไปเลย  ก่อนที่ฉันจะเอารองเท้ายัดปากนาย”



“ น่ากลั๊วน่ากลัว” เอนิวะยังคงกวนไม่เลิก  ผมว่าผมได้รับอิทธิพลความกวนมาจากมันแน่ๆ



“ ตอนนี้เธอออกไปข้างนอกนายรีบตามไปเร็วล่ะ”



“ ที่ไหนล่ะ”



“ ซุปเปอร์มาเก็ตซอยสอง ถนนเอโดะ” ผมสันนิษฐานว่าเธอต้องไปที่นั่นแน่ๆ  ก็มันอยู่ไม่ไกลจากบ้านยัยเฉิ่มสักเท่าไหร่



“ เออ...”



“ ระวังอย่าให้เธอเห็นล่ะ  แล้วก็ระวังแม่ฉันด้วย  ถ้าแม่ฉันเจอนายคงต้องเค้นหาความจริงเรื่องที่ฉันหายไปจากนายแน่”



“ เออรู้แล้ว”

ตื๊ด!!!! เอนิวะวางสายไปแล้ว  ไอ้หมอนี่ทำงานไม่เคยพลาด ผมเลยไว้ใจมัน  แต่เสียดายมันขี้เล่นไปหน่อย



~ ~ ~  ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~



“ หนักชะมัดเลย”  ฉันเดินบ่นมาเรื่อยๆหลังจากที่ถือของมาอย่างทุลักทุเล

ฉันจะเป็นลมตายอยู่แล้ว  ฉันต้องแย่งหัวผักกาดกับป้าแก่ๆหลายคนกว่าจะได้มา  แล้วก็ต้องเบียดเสียดกับผู้คนมากมาย  แต่ในที่สุดฉันก็ออกมาจากซุปเปอร์มาเก็ตจนได้



“ ให้ผมช่วยมั้ยครับ”  อยู่ดีๆก็มีชายรุ่นราวคราวเดียวกับฉันโผล่มาจากไหนไม่รู้  สีหน้าเขาดูเป็นมิตรมาก  แต่ฉันไม่เห็นรู้จักเลย



“ เอ่อ...ฉันรู้จักคุณด้วยเหรอคะ”ฉันถามแบบงงๆ



“ เปล่าหรอกครับ  แต่ผมอยากช่วย  ผมทนเห็นผู้หญิงบอบบางอย่างคุณหิ้วของหนักๆกลับบ้านไม่ได้หรอกครับ”



“ งั้นก็รบกวนด้วยนะคะ”  ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่ให้คนไม่รู้จักช่วยถือของ



“ ด้วยความยินดีครับ”  แล้วเขาก็ยื่นมือมารับของไปจากมือฉัน

.................................................................................................................



ในที่สุดฉันก็มาถึงบ้านจนได้



“เชิญเข้ามานั่งก่อนค่ะ”  



“ จะดีเหรอครับ”



“ ก็คุณช่วยถือของมาให้ฉันยังงัยก็เข้ามานั่งพักก่อนเถอะค่ะ”



“งั้นก็รบกวนด้วยนะครับ”



แอ๊ด!!!! ฉันเปิดประตูเข้าไปและเห็นนายโหดกำลังนั่งหน้าบึ้งอยู่



“ ทำไมกลับช้า  รู้มั้ยฉันหิวจะตายอยู่แล้ว”



“ ก็ของมันหนักนี่  ดีนะที่คุณคนนี้เขามาช่วยถือให้”

นายโหดมองชายผู้หวังดีด้วยดวงตาที่แปลกประหลาด



“ งัยครับ” ชายผู้หวังดีส่งยิ้มให้นายโหด



“ อ้าวเฮ้ยนายไปโดนอะไรมาล่ะ”  ชายผู้หวังดีทำหน้าตกใจเมื่อเห็นบาดแผลของนายโหด



“ รู้จักกันเหรอคะ”  ฉันหันไปถามชายผู้หวังดีคนนั้น



“ ก็ไม่เชิงหรอกครับ”



“ มานี่สิ” นายโหดกวักมือเรียกชายผู้หวังดีคนนั้น



“ แล้วเธอก็ไปทำกับข้าวได้แล้ว  คนเขาจะคุยกัน”



“ รู้แล้ว”  นายโหดจะคุยอะไรกับชายคนนั้นนะ  ต้องมีความลับอะไรแน่เลย

ฉันหิ้วของเพื่อไปทำกับข้าวในครัว  ฉันไม่ได้ยินที่สองคนนั้นพูดเลย  เพราะเขาพูดเบามาก



~ ~ ~  ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~



“ ฉันสั่งให้นายแอบตามไปไม่ใช่เหรอ  แล้วทำไมไปปรากฏตัวให้เธอเห็นล่ะ”



“ ก็ฉันเห็นเขาถือของไม่ไหวก็เลยไปช่วย”



“ แล้วนายไม่คิดบ้างเหรอว่านายทำให้เธอตกเป็นเป้าสายตาของสายสืบแม่ฉัน”



“ เออวะ...ฉันลืมนึกไป”



“ ลืมเหรอ  มันน่านัก”  ผมทำท่าจะตีหัวเพื่อนแต่มันไม่ยอมหลบแถมยังทำท่าทะเล้นอีก



“ เอาสิ  ฉันไม่กลัวนายหรอก  ตอนนี้นายยังเดินไม่ได้นี่”



“ อย่าให้ฉันหายนะ  นายเละแน่”



“ มิชิโยะนี่ก็น่ารักดีนะ”



“ เฮ้ย!! เธอเป็นของฉันโว้ย”  ผมรีบพูดออกไป



“ท่าทางนายจะเอาจริงนะ”



“ ช่างฉันเถอะ”



“ แล้วแม่นายว่างัย”



“ แม่ฉันยังไม่รู้หรอก”  ถ้ายัยป้านั่นรู้คงเดือดร้อนกันแน่ๆ



“ แต่นายจะทำให้เธอเดือดร้อนไปด้วยนะ”เอนิวะพูดด้วยความเป็นห่วง



“ ฉันจะปกป้องเธอเอง”

เอนิวะทำท่าไม่เชื่อหูตัวเองว่าผมจะกล้าพูดเรื่องน้ำเน่าแบบนี้ได้



แล้วผมกับเอนิวะก็คุยสนทนาเรื่องสัพเพเหระกันไปเรื่อยๆ

.............................................................................................................



“ กับข้าวเสร็จแล้ว”ผมเห็นเธอเดินยิ้มออกมา



“ ดีจังเลยครับ ผมชักหิวแล้ว” ไอ้เจ้าเอนิวะ ไม่รู้จักคำว่าเกรงใจบ้างรึงัย



“ ฉันว่าเราไปทานที่โต๊ะอาหารดีกว่า” แล้วเธอก็เดินมาช่วยพยุงผม



“ โอ้โห  กับข้าวน่ากินทั้งนั้นเลยนะครับ”ไอ้เจ้าเอนิวะจะไม่หยุดพูดบ้างรึงัยนะ



“ ทานเยอะๆนะคะ  นายด้วยล่ะ”  อะไรกันทำไมทีพูดกับฉันไม่เห็นมีหางเสียงเลย



แล้วเราก็นั่งกินอาหารเย็นกันอย่างเอร็ดอร่อย  ก็มันอร่อยจริงๆนี่

..........................................เวลาผ่านไป....................................................



“ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”



“ กลับได้สักทีนะ  ทำตัวเป็นกขคอยู่ได้ตั้งนาน” ผมพูดทีเล่นทีจริง



“ นายพูดอะไรของนาย” ยัยเฉิ่มพูดสวนขึ้นมาทันที



“ เอ่อ....ขอโทษด้วยนะคะที่เขาเสียมารยาท”



“ ไม่เป็นไรครับ  แต่ทีหลังล่ามโซ่ไว้บ้างก็ดีนะครับ”



“ หนอยแน่....นาย” ผมทำท่าจะเดินไปต่อยเจ้าเอนิวะ แต่มันเผ่นหนีไปแล้ว



“ นายก็พักผ่อนได้แล้วเดี๋ยวก็ไม่หายกันพอดี”  โอ้!!! นี่เธอห่วงผมเหรอเนี่ย



“ แล้วเธอไม่มานอนด้วยเหรอ”  ผมถามยัยเฉิ่มหลังจากที่เห็นเธอทำท่าจะเข้าห้อง



“ เรื่องอะไรฉันจะมานอนข้างนอกกับคนอย่างนายล่ะ”



“ แล้วเมื่อคืนล่ะ”



“ นั่นกรณียกเว้น”แล้วเธอก็เดินเข้าไปในห้อง  นี่เธอยังไม่หายเกลียดผมเหรอเนี่ย



หลังจากนั้นทั้งบ้านก็มีแต่ความเงียบ  ในขณะที่ผมกำลังจะเคลิ้มหลับ  ผมก็ได้ยินเสียงเหมือนใครเปิดประตูออกมา

นั่นมันยัยเฉิ่มนี่



“ ว่าจะไม่ใจอ่อนแล้วนะ” เธอพูดต่อหน้าผมเพราะนึกว่าผมหลับไปแล้ว



“ นายคิดยังงัยกับฉันกันแน่” เธอยังคงถามต่อ  ผมอยากจะตอบเหลือเกิน  แต่ผมกลัวเธอจะปฏิเสธนะสิ



แล้วเธอก็ปูที่นอนหลังโซฟาก่อนจะล้มตัวลงนอน



ที่แท้เธอก็เป็นห่วงผมนั่นเอง  ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ  ผมไม่อยากให้แผลหายเลย  ผมอยากอยู่กับเธอในบ้านหลังนี้ตลอดไป



@@@@@@@@@@จากผู้แต่ง@@@@@@



ขอโทษที่พิมพ์ผิดหลายที่นะคะ

รู้สึกตอนที่6 7 8 นี่จะต่อเนื่องกันมากไปหน่อยนะคะ

แต่อย่าเพิ่งเบื่อกันล่ะ