ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ข่าวคราวจากคนคิดถึง
“มิ้งอย่าอู้งานสิลูก มาล้างจานเร็ว”
อะไรกันฉันเพิ่งจะพักผ่อนไม่กี่ชั่ว.... อ้าวนี่ 6 โมงเย็นแล้วเหรอเนี่ย
ฉันมัวแต่จัดของแล้วก็คิดถึงพลเพลินโดยไม่ได้ดูเวลา ช่วงเวลาที่ฉันคิกถึงพลมันแค่แป๊บเดียวเองในความรู้สึกฉัน
ฉันลงไปข้างล่างแล้วก็ต้องตกตะลึงกับกองจานที่ใหญ่โตเป็นภูเขา เฮ้อครอบครัวฉันมันกินอะไรกันนักหนานะ
อ้อ!!!หรือว่า ฉันพยายามคิดไปในทางที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พักนี้น้องมีนชอบกินข้าวเที่ยง 2 เวลา ฉันสังเกตว่ามีนกินไปตอนเที่ยงๆ แล้วก็ได้ยิน
เสียงในครัวอีกครั้งตอนบ่ายสาม เลยทำให้ร่างที่อ้วนอยู่แล้วของน้องชายฉัน อุดมไปด้วยไขมันที่สรรหามาเพิ่มพูน จะไปโทษมีนคนเดียวก็ไม่
ถูกนะ แล้วฉันก้กมหน้าก้มตาล้างจาน
“ติ๊ดตี่ดิดิ๊ด ติ๊ดตี่ดดิ๊ด” เสียงมือถือฉันดัง ใครโทรมากันนะ
“ แม่ขาช่วยหยิบมือถือให้หน่อย”
“เอ้า นี่จะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“ฮัลโหลนี่มิ้งพูดนะ”
“หวัดดีมิ้ง เราอ้นเองเธอทำไรอยู่ล่ะ”
“ก็ล้างจานนะดิ ทำไมนายชอบโทรมาเวลาทำงานทุกทีเลย”
“โทษที งั้นใช้ลิ้นเลียจานไปก่อนนะ ฉันมีเรื่องจะคุย”
“เรื่องอะไรถ้าไม่สำคัญ ฉันจะวางล่ะ”
“เดี๋ยวๆสิ ไม่อยากฟังเรื่องพลเหรอ”
ฉันได้ยินคำว่าพลเท่านั้นแหละ เลยทำท่ากระตือรือร้นถามว่า
“มีเรื่องอะไรบอกมาเร็วๆ”
“ทีแบบนี้แล้วหูผึ่งเลยนะ”
“เออน่า บอกมาเร็วๆสิ”
“ก็เราเรียนพิเศษที่เดียวกับพล แล้วได้ยินมาว่าพลน่ะมีแฟนแล้ว”
อะไรนะมีแฟนแล้วเหรอ ฉันจะทำยังงัยละ ความรักของฉันมันไม่มีความหมายเลยเหรอ
“มิ้งเป็นอะไรรึเปล่า พูดมั่งก็ได้ ฉันกลัวเธอรับไม่ได้นะตอนเปิดเทอม เลยโทรมาบอกก่อนน่ะ”
“ไม่จริง ไม่จริงใช่มั้ย”
“ขอโทษนะ มันจริง แต่ไม่เป็นไรเธอยังมีพี่ชายคนนี้อยู่นะ”
“ไปหาแบมหวานใจของเธอเลยไป มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่มั้ย งั้นฉันวางละนะ”
“เดี๋ยวสิมิ้......” คลิ๊ก
ฉันวางหูหลังจากนั้นโดยไม่ฟังว่าอีตานั่นพูดอะไรอีกบ้าง แล้วใส่มือถือไว้ในกระเป๋า หลังจากล้างจานเสร็จ ฉันก็เปิดมือถือดูอีกครั้ง ฉันเห็นข้อ
ความที่อ้นส่งมาประมาณ 5 ข้อความ
“ขอโทษ” ข้อความแรก
“ยิ้มนะ” ข้อความสอง
“อย่าโกรธสิ” ข้อความสาม
“นะเด็กดี” ข้อความสี่
“ดีกันนะ” ข้อความที่ห้า
ฉันจะประสาทกินกับตาบ๊องนี่ ส่งมาแต่ละทีไม่เห็นได้เรื่อง หลังจากนั้นฉันจึงปิดเครื่อง
ฉันเศร้ากับเรื่องที่พลมีแฟนอยู่หลายวัน จนถึงวันโรงเรียนเปิด ฉันก็คิดว่า ฉันจะตัดใจ ที่ผ่านมามันอาจจะเป็นแค่คำว่าเพื่อนมาโดยตลอด
อะไรกันฉันเพิ่งจะพักผ่อนไม่กี่ชั่ว.... อ้าวนี่ 6 โมงเย็นแล้วเหรอเนี่ย
ฉันมัวแต่จัดของแล้วก็คิดถึงพลเพลินโดยไม่ได้ดูเวลา ช่วงเวลาที่ฉันคิกถึงพลมันแค่แป๊บเดียวเองในความรู้สึกฉัน
ฉันลงไปข้างล่างแล้วก็ต้องตกตะลึงกับกองจานที่ใหญ่โตเป็นภูเขา เฮ้อครอบครัวฉันมันกินอะไรกันนักหนานะ
อ้อ!!!หรือว่า ฉันพยายามคิดไปในทางที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พักนี้น้องมีนชอบกินข้าวเที่ยง 2 เวลา ฉันสังเกตว่ามีนกินไปตอนเที่ยงๆ แล้วก็ได้ยิน
เสียงในครัวอีกครั้งตอนบ่ายสาม เลยทำให้ร่างที่อ้วนอยู่แล้วของน้องชายฉัน อุดมไปด้วยไขมันที่สรรหามาเพิ่มพูน จะไปโทษมีนคนเดียวก็ไม่
ถูกนะ แล้วฉันก้กมหน้าก้มตาล้างจาน
“ติ๊ดตี่ดิดิ๊ด ติ๊ดตี่ดดิ๊ด” เสียงมือถือฉันดัง ใครโทรมากันนะ
“ แม่ขาช่วยหยิบมือถือให้หน่อย”
“เอ้า นี่จะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“ฮัลโหลนี่มิ้งพูดนะ”
“หวัดดีมิ้ง เราอ้นเองเธอทำไรอยู่ล่ะ”
“ก็ล้างจานนะดิ ทำไมนายชอบโทรมาเวลาทำงานทุกทีเลย”
“โทษที งั้นใช้ลิ้นเลียจานไปก่อนนะ ฉันมีเรื่องจะคุย”
“เรื่องอะไรถ้าไม่สำคัญ ฉันจะวางล่ะ”
“เดี๋ยวๆสิ ไม่อยากฟังเรื่องพลเหรอ”
ฉันได้ยินคำว่าพลเท่านั้นแหละ เลยทำท่ากระตือรือร้นถามว่า
“มีเรื่องอะไรบอกมาเร็วๆ”
“ทีแบบนี้แล้วหูผึ่งเลยนะ”
“เออน่า บอกมาเร็วๆสิ”
“ก็เราเรียนพิเศษที่เดียวกับพล แล้วได้ยินมาว่าพลน่ะมีแฟนแล้ว”
อะไรนะมีแฟนแล้วเหรอ ฉันจะทำยังงัยละ ความรักของฉันมันไม่มีความหมายเลยเหรอ
“มิ้งเป็นอะไรรึเปล่า พูดมั่งก็ได้ ฉันกลัวเธอรับไม่ได้นะตอนเปิดเทอม เลยโทรมาบอกก่อนน่ะ”
“ไม่จริง ไม่จริงใช่มั้ย”
“ขอโทษนะ มันจริง แต่ไม่เป็นไรเธอยังมีพี่ชายคนนี้อยู่นะ”
“ไปหาแบมหวานใจของเธอเลยไป มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่มั้ย งั้นฉันวางละนะ”
“เดี๋ยวสิมิ้......” คลิ๊ก
ฉันวางหูหลังจากนั้นโดยไม่ฟังว่าอีตานั่นพูดอะไรอีกบ้าง แล้วใส่มือถือไว้ในกระเป๋า หลังจากล้างจานเสร็จ ฉันก็เปิดมือถือดูอีกครั้ง ฉันเห็นข้อ
ความที่อ้นส่งมาประมาณ 5 ข้อความ
“ขอโทษ” ข้อความแรก
“ยิ้มนะ” ข้อความสอง
“อย่าโกรธสิ” ข้อความสาม
“นะเด็กดี” ข้อความสี่
“ดีกันนะ” ข้อความที่ห้า
ฉันจะประสาทกินกับตาบ๊องนี่ ส่งมาแต่ละทีไม่เห็นได้เรื่อง หลังจากนั้นฉันจึงปิดเครื่อง
ฉันเศร้ากับเรื่องที่พลมีแฟนอยู่หลายวัน จนถึงวันโรงเรียนเปิด ฉันก็คิดว่า ฉันจะตัดใจ ที่ผ่านมามันอาจจะเป็นแค่คำว่าเพื่อนมาโดยตลอด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น