สาวเปิ่นหัวใจเกินร้อย

ลำดับตอนที่ #7 : ~$มีฉัน มีเธอ เรื่องยุ่งๆก็เกิด2$~

ปัง!!!!!   ฉันปิดประตูลงก่อนจะนั่งลงที่โซฟาข้างนายโหด   ฉันจ้องมองใบหน้าตอนหลับของเขา   คนอะไรเกิดมาหน้าตาดีอย่างนี้  ดูขนตาที่ยาวนั่นสิ  แล้วไหนจะเรียวปากที่อวบอิ่มและคิ้วเข้มๆซึ่งรับกับหน้าที่ขาวนวลเนียน

แล้วฉันก็มองลงมาเรื่อยๆ  โอ้ ดูต้นคอขาวๆนั่นสิ ( นี่ถ้าฉันเป็นแดร็กคิวล่าฉันคงจะกัดคอนายโหดไปแล้วล่ะ)

ไหล่และแขนที่ดูแข็งแรง  นิ้วมือที่เรียวสวย  ถ้าขืนฉันมองนายโหดต่อไปเรื่อยๆฉันคงต้องเลือดกำเดาไหลแน่ๆ



“ เรานี่มันบ้าจริงๆ” ฉันพูดเรียกสติตัวเองกลับมาก่อนจะเผลอใจให้นายโหดมากไปกว่านี้  แต่ฉันก็เหลือบไปมองเขาเป็นรอบที่ 2 อีก  ฉันเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติของนายโหด  มีเลือดซึมออกมาจากบาดแผลที่พันไว้  และฉันก็เห็นเขานอนตัวสั่นเทิ้ม



“ นายเป็นอะไรน่ะ” ฉันรีบเอามือไปแตะที่หน้าผากของนายโหด  โอ้!! พระเจ้า เขาตัวร้อนจี๋เลย



“ หนาว......หนาว” นายโหดพูดพึมพำเบาๆ  ก็แหงล่ะสิ  จะไม่ให้หนาวได้งัยล่ะก็นายดันนอนเปลือยท่อนบนซะอย่างนั้น



“ นายไม่เป็นไรใช่มั้ย” ฉันเริ่มเขย่าไหล่นายโหดเพื่อเรียกสติ

แต่จู่ๆ นายโหดก็ดึงฉันไปกอดไว้แน่น  หน้าฉันอยู่ใกล้อกนายโหดจนฉันได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นเป็นจังหวะ

ทำงัยดีล่ะ ฉันจะยอมให้เขากอดต่อไปอย่างนี้น่ะเหรอ  -_-“



และก่อนที่ฉันจะคิดอะไรมากไปกว่านี้  นายโหดก็พูดด้วยเสียงเบาๆขึ้นมา

“ ผมเธอหอมจัง” นายโหดพูดขึ้นในขณะที่เขาเอามือมาลูบศีรษะฉัน



“ อะไรของนาย” ฉันตอบไปอย่างเขินๆ   สงสัยจะเพ้อเจ้อเพราะพิษไข้



“ รู้มั้ยว่าฉันคิดถึงเธอแค่ไหน” นายโหดยังคงพูดต่อไป  ฉันงงไปหมดแล้วนะ



“ หลังจากวันนั้นที่เธอเอามือถือให้ฉัน  ฉันก็ไม่เห็นหน้าเธอเลย”



“ ที่นายพูดหมายถึงฉันงั้นเหรอ”  ฉันถามทั้งๆที่ยังอยู่ในอ้อมกอดเขา



“ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องคิดถึงเธอ”



“แล้วตอนที่ไอ้หัวหนามมันกำลังจะจูบเธอ ฉันก็รู้สึกเลือดขึ้นหน้าเลยล่ะ”



“เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย” นายโหดมองตาแล้วก็เอามือลูบหน้าฉันอย่างแผ่วเบา



“ เอ่อ....ฉัน”  >.< หวา!!! ทำงัยดี  ฉันทำอะไรไม่ถูกแล้ว



“ ฉันคงจะชอบเธอเข้าแล้วล่ะ” นายโหดพูดออกมาหน้าตาเฉยเลย   แต่ฉันไม่คุ้นเคยกับการสารภาพรักแบบสายฟ้าแลบแบบนี้นะ  นายจะไม่ให้ฉันตั้งตัวเลยเหรอ



“ เอ่อ........” แล้วฉันก็ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจากปากอีกเลย    



กริ๊ง!!!!!

และแล้วก็มีเสียงมาทำลายความเงียบลง

ฉันรีบผละจากนายโหดเพื่อไปรับโทรศัพท์  โชคดีจริงๆที่มีเสียงโทรศัพท์มาทำลายความน่าอึดอัดนี้ลงไม่งั้นฉันคงตายภายในอ้อมกอดนายโหดอย่างแน่นอน



“ ฮัลโหล...บ้านโอดะคะ”



“ มิชิโยะเหรอ หายไปไหนมา แม่โทรหาตั้งแต่เช้าแล้วนะ”



“ หนูแค่ออกไปเที่ยวกับเซร่าเองนะคะ  แล้ววันนี้ก็เป็นวันเสาร์ด้วย”



“ แล้วงัย  แกก็เลยถือว่าวันเสาร์จะไปไหนก็ได้เหรอ”



“ เปล่าคะ  ว่าแต่แม่มีอะไรเหรอคะ”  เบื่อจริงๆเลยกับลูกตัวเองแล้วไม่เคยพูดดีเลย -_-



“ วันนี้แม่จะไม่กลับบ้านนะ  แม่จะกลับประมาณวันจันทร์”



“ ว่างัยนะคะ  แม่มีปัญหาอะไรรึเปล่าคะ”  ฉันอยากจะบ้าตาย  ถ้าแม่กลับวันจันทร์ฉันก็ต้องอยู่กับนายโหดสองต่อสองอีกหลายวันน่ะสิ



“ ก็น้าซากิ เค้าขอร้องให้แม่ช่วยอยู่จัดงานขึ้นบ้านใหม่ให้เขานี่”



“เหรอคะ”



“ แกอยู่ได้ใช่มั้ย”



“ ค่ะ” ( จะพยายาม)



“ แล้วอย่าทำเรื่องยุ่งล่ะ”

ตื๊ดๆๆๆๆๆๆๆ!!!!

อะไรกันคิดจะวางก็วางเหรอ  เป็นแบบนี้ประจำเลย



หลังจากที่ฉันคุยโทรศัพท์เสร็จฉันก็รีบมาดูอาการนายโหดทันที   แต่เขาหลับไปแล้ว   ฉันเลยเข้าไปหยิบผ้าห่มในห้องฉันมาห่มให้เขา   แต่ฉันก็รักษาระยะห่างไว้พอสมควรเพราะกลัวนายโหดจะทำอะไรแปลกๆอีก



ฉันจ้องหน้าตอนหลับของเขาอีกครั้งแล้วก็ภาวนาให้เขาหายเร็วๆ

‘ นี่เราห่วงนายโหดมากไปรึเปล่า   แล้วที่นายโหดพูดเมื่อกี้มันอะไรกัน’

ในหัวฉันตอนนี้มีแต่เรื่องน่าสับสนและความไม่แน่นอนเต็มไปหมด

แต่ฉันก็แอบหวังลึกๆว่าที่นายโหดพูดเมื่อกี้มันเป็นเรื่องจริง  เว้นแต่ว่านายโหดจะเพี้ยนไปเอง



“ นายจะทำให้ฉันงงไปถึงไหน”  ฉันแอบไปกระซิบข้างหูนายโหด



‘แล้วเราจะปล่อยให้เขานอนอย่างนี้เหรอ  แล้วถ้าเกิดเขาเป็นอะไรขึ้นมาล่ะ’ ฉันเริ่มคิดมากอีกครั้ง



.......................................เวลาผ่านไป........................................



“ เฮ้อ.............ในที่สุดก็ได้นอนซักที” หลังจากที่ฉันสับสนกับการตัดสินใจอยู่นาน

ฉันเลือกที่จะนอนเฝ้านายโหดโดนปูที่นอนไว้ข้างโซฟา  (อะไรจะแสนดีขนาดนี้)



“ รีบหายเร็วๆล่ะ” ฉันพูดกับนายโหดที่กำลังนอนหลับอย่างสบายก่อนจะล้มตัวลงนอน



~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ จิ๊บๆๆๆๆ!!! ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~



“ ฮ้าว.....เช้าแล้วเหรอ  แล้วนี่มันที่ไหนล่ะ”  ผมกวาดสายตามองไปรอบๆ  ผมจำไม่ได้เลยว่าเมื่อวานมันเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ผมถูกแทงแล้ว



‘ทำไมห้องนี้ถึงดูคุ้นๆนะ’  ผมนึกในใจ



“ มีใครอยู่บ้างรึเปล่า” ผมตะโกนออกมาแล้วพยายามลุกขึ้น  แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะบาดแผลที่ท้องดูเหมือนว่าจะยังไม่หายดี



“ หิวแล้วนะเฟ้ย  มีใครอยู่บ้างรึเปล่า” ผมตะโกนอย่างอารมณ์เสียอีกครั้ง



“ มีอะไรเหรอ”  มีเสียงตอบรับกลับมาจากหลังโซฟา



“ เฮ้ย!! ยัยเฉิ่ม  เธอไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ”ผมรู้สึกแปลกใจมากที่เห็นเธออยู่ในห้องนี้ด้วย  จะเรียกว่าห้องก็ไม่เชิงหรอก  แต่มันดูเหมือนห้องรับแขกมากเลย



“ ก็นี่มันบ้านฉันนี่” เธอตอบอย่างงัวเงีย



“ บ้านเธอเหรอ  แล้วทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่ล่ะ”



“ ก็นายโดนแทง  ฉันกับเซร่าจะให้นายไปหาหมอนายก็ไม่ยอม  ฉันก็เลยพานายมานี่แหละ”



“ แล้วแผลนายเป็นงัยบ้าง”  ผมเห็นสายตาที่แสดงความเป็นห่วงของเธอเลยทำให้ผมใจเย็นลง



“ ก็ดี  ว่าแต่บ้านเธอมีอะไรกินบ้างล่ะ  ฉันหิวจะตายแล้ว”



“หิวงั้นเหรอ  เดี๋ยวรอแป็บนะ ฉันจะไปทำข้าวต้มมาให้”



“ เร็วๆล่ะ  ถ้าเกินครึ่งชั่วโมงเธอตาย”  



“ อย่าขู่กันสิ” เธอทำสายตาค้อนมาที่ผม   ช่างเป็นภาพที่น่ารักอะไรอย่างนี้  ผมอยากจะมีแฟนนิสัยดีอย่างนี้ตั้งนานแล้ว  แต่ดูเหมือนเธอจะเกลียดผมนะ



แล้วเธอก็เดินหายเข้าไปในครัว

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~



“ฮึ้ยๆๆๆ!!! อะไรกันพอตื่นมาก็ใช้เราเหมือนคนใช้เลยนะ”

ฉันยืนพึมพำอยู่ในครัว   อุตส่าห์เป็นห่วงแท้ๆเสียแรงจริงๆเลย

แล้วฉันก็ทำข้าวต้มไปด้วยความโมโห  ก็ไม่เชิงโมโหหรอกนะ  แค่อารมณ์เสียมากกว่า

..........................15นาทีผ่านไป



“ ยัยเฉิ่มทำเสร็จแล้วยัง  ฉันหิวจะตายอยู่แล้วนะ”  นายโหดตะโกนมาจากห้องรับแขก



“ นายก็รู้จักรอซะบ้างสิ” ฉันตะโกนกลับไป



“ คนอย่างฉันเกิดมาอยากได้อะไรก็ต้องได้”

ดูนายโหดพูดเข้าสิกวนประสาทชัดๆ



“นายก็มาทำเองสิจะได้รู้ว่ามันไม่ง่ายอย่างที่พูดน่ะ”

นี่ถ้ามีคนเดินผ่านไปผ่านมาหน้าบ้าน  เขาคงจะได้ยินเราเถียงกันแน่ๆ  เพราะแต่ละคนต่างใส่อารมณ์โกรธกันเต็มที่ด้วยเรื่องที่ไร้สาระ



ฉันยกถ้วยข้าวต้มใส่ถาดเตรียมจะยกไปให้นายโหด  แล้วฉันก็นึกอะไรดีๆขึ้นมาได้

ฉันหยิบขวดเกลือขึ้นมาแล้วใส่ลงไปเกือบครึ่งขวด



“ นายจะได้กินข้าวต้มสูตรเด็ดของฉันแน่ๆ”  แล้วฉันก็ยกถาดข้าวต้มไปเสิร์ฟให้เขาในห้องรับแขก



นายโหดรีบคว้าถ้วยไปทันทีก่อนที่จะตักเข้าปาก

ฉันได้แต่ยืนอมยิ้มเพราะอีกเดี๋ยวฉันก็จะได้เห็นสีหน้าแปลกๆของนายโหดแน่นอน



“ เป็นงัยบ้าง” ฉันถามนายโหดหลังจากที่เขาตักคำแรกเข้าปาก

แค่กๆ....!!!

นายโหดสำลักข้าวต้มแล้วทำหน้าพะอืดพะอมเพื่อจะกลืนมันลงไป   ฉันเห็นแล้วอดขำไม่ได้



“ อร่อยใช่มั้ยล่ะ”ฉันถามแบบกวนๆ



“ เธอทำข้าวต้มหรือทำน้ำเกลือกันแน่เนี่ย”



“กินให้หมดล่ะ  ฉันอุตส่าห์ทำสุดฝีมือ”



“ใครจะไปกินลงล่ะ”



“ เฮ้อ!! นายนี่อ่อนหัดจริงๆเลย  เด็กข้างบ้านฉันยังกินได้ไม่บ่นซักคำเลย”



“ งั้นเหรอ  ได้!! ฉันจะกินให้หมดเอง”

นายโหดเกลียดความพ่ายแพ้และไม่เคยยอมใคร  ความจริงข้อนี้เป็นที่รู้กันดี  แล้วฉันก็ดันไปสบประมาทเขาแบบนั้น  เขาคงจะยอมไม่ได้

แล้วนายโหดก็ยกถ้วยข้าวต้มนั้นมาอีกครั้ง  แล้วเริ่มกินไปเรื่อยๆ



“ นายจะบ้าเหรอกินแบบนั้นก็เป็นโรคไตตายกันพอดี”



“ เธอห่วงฉันเหรอ”  นายโหดเงยหน้าขึ้นมาถามฉัน



“ ก็ไม่เชิงหรอก  โลกที่แสนจะน่าเบื่อนี้มีนายเพิ่มมาซักคนก็อาจจะทำให้ฉันหายเบื่อได้มั้ง  แล้วก็ได้แกล้งนายด้วย”

“เธอเหงาเหรอ”  นายโหดพูดเหมือนจะเข้าใจฉัน   แต่ฉันก็ไม่อยากจะตอบคำถามนี้สักเท่าไหร่



“ เดี๋ยวฉันจะไปตักถ้วยใหม่มาให้นะ  ไม่ต้องกินแล้วล่ะถ้วยนั้นน่ะ”ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องทันที



“ ไม่ต้องหรอก  ฉันกินข้าวต้มถ้วยนี้ได้”



“ แต่มันเค็มนะ”



“ ก็ฝีมือเธอทั้งทีฉันต้องกินให้หมดสิ”

……………………………………………………………………………..

“ แล้วนายจะกลับเมื่อไหร่”  ฉันถามนายโหดหลังจากที่เขากินข้าวต้มสูตรพิเศษหมดแล้ว



“ ก็จนกว่าฉันจะเดินได้”



“ โทรไปบอกแม่นายก็ได้นี่  แล้วอีกอย่างอยู่บ้านนายก็คงจะสบายกว่านี้เยอะ”



“ จะให้ฉันไปอยู่กับป้าแก่ๆอย่างนั้นเหรอ  ฉันไม่เอาด้วยหรอก”นายโหดนั่งพิงโซฟาแล้วทำหน้าเบื่อๆ



“ นั่นแม่นายนะ”



“ แล้วงัย  อยู่กับเธอยังจะพอมีอะไรสนุกๆให้ทำมากกว่า”  นายโหดทำตาเจ้าเล่ห์



“ นายหมายความว่างัย” ฉันชักไม่ไว้ใจนายโหดขึ้นมาแล้วสิ



แล้ววันนี้ทั้งวันก็หมดไปกับการเถียงกันระหว่างฉันกับนายโหด  แต่ฉันก็เริ่มรู้จักเขามากขึ้น



จริงๆแล้วเขาก็ไม่ได้โหดอะไรหรอกเพียงแต่แสดงความรู้สึกไม่เก่งก็เท่านั้นเอง  จริงๆนะไม่ได้โม้  ^0^



@@@@@@@@@@@@ จากผู้แต่ง@@@@@@@@@@@@@



หลังจากสอบเสร็จก็ได้กลับมาทำงานที่ตัวเองชอบอีกครั้ง



มีความสุขจริงๆเลย



คิดถึงคุณผู้อ่านและตัวละครทุกตัวจ้า



มิชิโยะ:หายไปนานเลยนะคะ

ผู้แต่ง :  โทดทีจ้า พอดียุ่งๆ

มิชิโยะ:  แต่ทำไมชอบแต่งให้ฉันเจอแต่เรื่องโชคร้ายอยู่เรื่อยเลยล่ะคะ

ผู้แต่ง  : ก็จะได้ให้พระเอกมาช่วยงัย  อย่าเรื่องมากสิเดี๋ยวเปลี่ยนตัวนางเอกเลย

มิชิโยะ : ง่ะ  ไม่เอา รู้สึกว่าพักนี้ฉันจะชอบนายโหดขึ้นมาแล้วล่ะ >_<

ผู้แต่ง  :อิๆๆๆๆนั้นก็ต้องทนความโหดต่อไปนะจ้า  ^_^