ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : อย่าโกรธฉันเลยนะ
แล้ววันต่อมาก็เป็นวันที่ฉันกับพลโกรธกัน เพราะฉันไปสาดน้ำใส่เขานะสิ วันนั้นฉันกับเพื่อนเดินมาถึงบ้านครูก่อนครูจะถึงบ้านซะอีก แล้วฉันก็
เล่นกับเพื่อน พอพลมาถึงเขาก็ทักฉัน แล้วก็แกล้งฉันอีก วันนี้ฉันอารมณ์เสียจากที่โรงเรียน แล้วพลก็มาแกล้งตีฉันอยู่หลายครั้ง ฉันทนไม่ได้
เลยบอกว่า
“ถ้าตีอีกครั้งฉันจะสาดนำใส่นายนะ”
แล้วเขาก็ไม่ฟัง แถมยังมาตีฉันหลายที ฉันทนไม่ไหวเลยสาดน้ำใส่ขาเขาจริงๆ เขาอึ้งอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหันหลังเดินออกไป แล้วก็หันมาพูด
กับฉันว่า
“เธอทำนิสัยอย่างนี้ ฉันไม่คบแล้ว”
“แล้วฉันไปคบกับนายเมื่อไหร่กัน” ฉันตอบเพราะอารมณ์เสีย
แล้วเพื่อนฉันก็เดินมาบอกว่าวันนี้อาจารย์ไม่สอน ฉันเลยกลับบ้านอย่างคนหมดหวัง ( โอพระเจ้าคะ ขอให้เขาอย่าโกรธหนูเลยนะคะ) พอรุ่ง
เช้าฉันก็เดินไปหาเขา อ้อลืมบอกไปเราย้ายที่กันเมื่อเดือนก่อน เลยไม่ได้นั่งด้วยกันแล้ว
“พลฉันขอโทษที่สาดน้ำใส่นายเมื่อวานนะ”
“...” เงียบ ไม่มีเสียงจากเขา ฉันแน่ใจว่าเขาโกรธฉันจริงๆ
“เธอทำอะไรน่ะ รู้มั้ยเมื่อวานพลมันโดนแม่ว่า ว่าไปทำอะไรมาชุดถึงเปียก ยังจะไปกวนมันอีก” ณพที่เป็นเพื่อนพลบอก
“ฉันขอโทษนะพลฉันไม่ได้ตั้งใจ นายอย่าโกรธฉันนะ”
แล้วฉันก็สังเกตเห็นว่าเขากำลังเขียนอะไรอยู่ที่โต๊ะ
‘คนที่ฉันเกลียดคือมิ้ง’ ฉันเห็นข้อความนั้น แล้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะ เพราะกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ณพเห็นฉันร้อง จึงเดินเข้ามาถามว่ามีอะไรให้ช่วย
มั้ย
“แล้วนายช่วยให้พลหายโกรธฉันได้รึเปล่าล่ะ”
“ได้”
ฉันจ้องหน้าเขาแล้วปาดน้ำตา
“เดี๋ยวฉันจะคอยดูว่าที่นายพูดน่ะจริงรึเปล่า”
ฉันจึงหยุดร้องไห้ แต่ยังนั่งหันหลังให้พล ก่อนที่ณพจะถามพลว่า
“พลนายยังโกรธมิ้งอยู่เหรอ เขาก็ขอโทษแล้วนี่ ยัยนี่ร้องไห้ใหญ่แล้ว”
“เราไม่โกรธแล้วล่ะ”
ฉันจึงหันกลับไปมองเขา
“อย่าขี้แยสิ เดี๋ยวอาจารย์จะสอนแล้ว”
\"ก็มัน........” ฉันยังพูดไม่จบแต่อาจารย์ก็เดินเข้ามาแล้ว
“ฉันขอบใจนายจริงๆนะณพ”
“ไม่เป็นไรหน้าที่ฉันคือช่วยเหลือผู้เดือดร้อนนะ”
ฉันพยักหน้าแล้วหยิบสมุดมาเตรียมพร้อมจะเรียน ฉันเพิ่งจะสังเกตว่าลายมือฉันค่อยๆเหมือนพลเข้าไปทุกที พลเป็นคนที่เขียนสวย ฉันจึงฝึก
เขียนให้คล้ายๆเขา เคยมีเพื่อนมาทักฉันว่าลายมือฉันกับพลน่ะคล้ายกันมากเลย
แล้วฉันก็เห็นข้อความอยู่ที่หน้าปกสมุด มันเขียนว่า ‘ ฉันไม่ชอบเวลาเธอร้องไห้นะ’
ฉันจึงนึกได้ว่า 2 เดือนก่อน เขาขอยืมสมุดเล่มนี้ไป แต่เขาไม่บอกว่าเอาไปทำอะไร แต่ฉันก็ให้เขายืมไป
เล่นกับเพื่อน พอพลมาถึงเขาก็ทักฉัน แล้วก็แกล้งฉันอีก วันนี้ฉันอารมณ์เสียจากที่โรงเรียน แล้วพลก็มาแกล้งตีฉันอยู่หลายครั้ง ฉันทนไม่ได้
เลยบอกว่า
“ถ้าตีอีกครั้งฉันจะสาดนำใส่นายนะ”
แล้วเขาก็ไม่ฟัง แถมยังมาตีฉันหลายที ฉันทนไม่ไหวเลยสาดน้ำใส่ขาเขาจริงๆ เขาอึ้งอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหันหลังเดินออกไป แล้วก็หันมาพูด
กับฉันว่า
“เธอทำนิสัยอย่างนี้ ฉันไม่คบแล้ว”
“แล้วฉันไปคบกับนายเมื่อไหร่กัน” ฉันตอบเพราะอารมณ์เสีย
แล้วเพื่อนฉันก็เดินมาบอกว่าวันนี้อาจารย์ไม่สอน ฉันเลยกลับบ้านอย่างคนหมดหวัง ( โอพระเจ้าคะ ขอให้เขาอย่าโกรธหนูเลยนะคะ) พอรุ่ง
เช้าฉันก็เดินไปหาเขา อ้อลืมบอกไปเราย้ายที่กันเมื่อเดือนก่อน เลยไม่ได้นั่งด้วยกันแล้ว
“พลฉันขอโทษที่สาดน้ำใส่นายเมื่อวานนะ”
“...” เงียบ ไม่มีเสียงจากเขา ฉันแน่ใจว่าเขาโกรธฉันจริงๆ
“เธอทำอะไรน่ะ รู้มั้ยเมื่อวานพลมันโดนแม่ว่า ว่าไปทำอะไรมาชุดถึงเปียก ยังจะไปกวนมันอีก” ณพที่เป็นเพื่อนพลบอก
“ฉันขอโทษนะพลฉันไม่ได้ตั้งใจ นายอย่าโกรธฉันนะ”
แล้วฉันก็สังเกตเห็นว่าเขากำลังเขียนอะไรอยู่ที่โต๊ะ
‘คนที่ฉันเกลียดคือมิ้ง’ ฉันเห็นข้อความนั้น แล้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะ เพราะกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ณพเห็นฉันร้อง จึงเดินเข้ามาถามว่ามีอะไรให้ช่วย
มั้ย
“แล้วนายช่วยให้พลหายโกรธฉันได้รึเปล่าล่ะ”
“ได้”
ฉันจ้องหน้าเขาแล้วปาดน้ำตา
“เดี๋ยวฉันจะคอยดูว่าที่นายพูดน่ะจริงรึเปล่า”
ฉันจึงหยุดร้องไห้ แต่ยังนั่งหันหลังให้พล ก่อนที่ณพจะถามพลว่า
“พลนายยังโกรธมิ้งอยู่เหรอ เขาก็ขอโทษแล้วนี่ ยัยนี่ร้องไห้ใหญ่แล้ว”
“เราไม่โกรธแล้วล่ะ”
ฉันจึงหันกลับไปมองเขา
“อย่าขี้แยสิ เดี๋ยวอาจารย์จะสอนแล้ว”
\"ก็มัน........” ฉันยังพูดไม่จบแต่อาจารย์ก็เดินเข้ามาแล้ว
“ฉันขอบใจนายจริงๆนะณพ”
“ไม่เป็นไรหน้าที่ฉันคือช่วยเหลือผู้เดือดร้อนนะ”
ฉันพยักหน้าแล้วหยิบสมุดมาเตรียมพร้อมจะเรียน ฉันเพิ่งจะสังเกตว่าลายมือฉันค่อยๆเหมือนพลเข้าไปทุกที พลเป็นคนที่เขียนสวย ฉันจึงฝึก
เขียนให้คล้ายๆเขา เคยมีเพื่อนมาทักฉันว่าลายมือฉันกับพลน่ะคล้ายกันมากเลย
แล้วฉันก็เห็นข้อความอยู่ที่หน้าปกสมุด มันเขียนว่า ‘ ฉันไม่ชอบเวลาเธอร้องไห้นะ’
ฉันจึงนึกได้ว่า 2 เดือนก่อน เขาขอยืมสมุดเล่มนี้ไป แต่เขาไม่บอกว่าเอาไปทำอะไร แต่ฉันก็ให้เขายืมไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น