สาวเปิ่นหัวใจเกินร้อย

ลำดับตอนที่ #5 : ~#ทำงัยดี ฉันรู้ความลับอีกแล้ว#~

แอ็ด!!! มีเสียงเปิดประตูเข้ามา

ใช่แล้วล่ะฉันเอง  ฉันเดินเข้ามาในห้องที่มืดสลัว  ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์ไฟ  แต่ก่อนที่ฉันจะเปิดสวิตซ์ฉันก็ต้องตกตะลึงกับแสงลึกลับที่กระพริบอยู่ในห้องของฉัน



“ หวา!!! คราวนี้ผีของจริงเหรอเนี่ย” ฉันร้องอุทานด้วยความตกใจ  แต่มือฉันดันไปกดสวิตซ์ไฟเข้าแล้ว  และแสงที่ฉันเห็นเมื่อครู่ก็ไม่ใช่แสงอะไรที่ไหน  แต่เป็นแสงจากโทรศัพท์มือถือ  แต่เอ๊ะ!!! ทำไมฉันถึงมีมือถือ 2 เครื่องล่ะ



“ อ๋อ!!! นึกออกแล้ว” ฉันต้องร้องอุทานอีกครั้ง เมื่อรู้ว่าใครเป็นเจ้าของมือถือ ก็นายโหดน่ะสิ ดันมาลืมไว้ แต่นายนี่ก็เหลือเกิน  ดันไม่ตั้งระบบเสียง  แต่ไปตั้งระบบสั่นแล้วก็มีไฟกระพริบ  ( ฉันเลยตกใจไปด้วยY_Y)

‘แล้วใครกันล่ะที่โทรมา’ ฉันนึกอยู่ในใจก่อนจะยกมือถือขึ้นดู  มันเป็นเบอร์แปลกๆ ( ก็ต้องแปลกอยู่แล้ว  ก็มันไม่ใช่มือถือฉันนี่)



ติ๊ด!!! ฉันรีบกดรับ แต่ไม่พูดอะไร



“.................” ไม่มีเสียงพูดจากคู่สายเลย  ฉันจึงต้องพูดขึ้นมา



“ ฮัลโหล” ฉันพูดเสียงสั่น



“ เธอขโมยมือถือฉันไปใช่มั้ย” มีเสียงตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว



“ นายเป็นใคร” ฉันถามอย่างงงๆ



“ ก็เจ้าของมือถือน่ะสิ”



“ หา!!! หรือว่านายจะเป็น.......” อยู่ดีๆก็มีเสียงแทรกขึ้นมา



“ ก็เป็นนายสุดฮอตของโรงเรียนงัย”

ฉันเกือบจะอ้วกออกมาในทันที  พูดไม่พูดเปล่าดันทำเสียงภาคภูมิใจอีก



“ อ๋อ!! นาย....เอ่อ ฮิโระเหรอ”  ฉันเกือบหลุดปากพูดนายโหดออกไป  ขืนนายนั่นได้ยินมีหวังมือถือระเบิดแน่



“ เธอกล้าดียังงัยมาเรียกชื่อจริงฉัน”



“ แล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ”



“ ก็เรียกท่านชิโนบิงัย  รู้จักรึเปล่า” โถ่!!! ก็ชื่อนายเรียกง่ายกว่านี่  แต่ทำไมชิโนบินี่มันคุ้นๆจัง  แล้วคำว่าท่านต้องเรียกด้วยเหรอ



“ นี่ยัยเฉิ่มมาพูดเข้าเรื่องดีกว่า” แล้วทีนายยังเรียกฉันว่ายัยเฉิ่ม  แล้วให้ฉันเรียกนายว่าท่านชิโนบิเนี่ยนะ ( ทัดเทียมกันจริงๆ)



“ มีอะไรก็ว่ามาสิ ฉันฟังอยู่” ฉันเริ่มล้มตัวลงนอนบนเตียง



“ เธอต้องเอามือถือมาคืนฉันภายในคืนนี้”



“ ว่างัยนะ” ฉันรีบลุกขึ้นจากเตียง  นายจะบ้าไปแล้วเหรอ  นี่มันปาเข้าไปตั้ง 3 ทุ่มแล้วนะ



“ หรือจะให้ฉันไปหาเธอที่บ้าน” นายโหดรีบสวนทันควัน

ฮึ้ย!!! ทำงัยดี  ถ้าฉันออกไปก็ไม่รู้จะต้องเจอกับอะไรบ้าง  ไหนจะพวกจิ๊กโก๋ข้างถนนอีก  แต่ถ้านายโหดมาที่บ้านแม่ก็จะยิ่งเข้าใจผิดว่าเราเป็นแฟนกัน  ทำงัยดีๆ



ฉันเดินวนไปรอบๆห้องเพื่อคิดหาทางออก



“ นี่!! ทำไมเงียบไปล่ะ  ยังอยู่รึเปล่า”



“ เอ่อ...เอ่อยังอยู่”



“ เธอจะเอางัย”



“ เรื่องอะไรเหรอ” ฉันเริ่มใจลอยอีกครั้ง



“ จะให้ฉันไปบ้านเธอหรือเธอจะมาหาฉัน”



“ อ๋อ” ฉันเพิ่งนึกออกว่าเรากำลังคุยถึงเรื่องนี้กัน



“ อ๋อ หมายความว่างัย”

เอางัยดีล่ะ  ฉันจะไปหาเขาดีมั้ยนะ  แล้วฉันก็ตอบเขาไปว่า

“ ฉันจะไปหานายเอง” @_@  เราพูดอะไรออกไปเนี่ย  หาเรื่องให้ตัวเองอีกแล้ว



“ ดี   งั้นมาเจอกันที่สวนสาธารณะ  ภายในเวลา 10 นาทีทำได้รึเปล่า”



“ มันเร็วไปนะ” ฉันเถียงไปแบบกล้าๆกลัวๆ  นายไม่เคยคิดถึงคนอื่นเลยเหรอ  สวนสาธารณะมันอยู่ไกลจากบ้านฉันตั้ง  6 กิโลนะ  จะไปทันได้งัย



“ นั่นมันเรื่องของเธอ  ห้ามมาสายล่ะ”

ตื๊ดๆๆๆ!!!!!อยู่ดีๆอีตาโหดก็กดวางไปซะเฉยๆ   โถ่!!! นายนี่มันเห็นแก่ตัวจริงๆ

แต่ฉันก็ขัดคำสั่งนายนั่นไม่ได้ เพราะถ้าขืนฉันไม่ทำตามคำสั่ง  ไม่รู้ว่าฉันจะเจออะไรอีกบ้าง



ฉันรีบใส่เสื้อกันหนาวแล้วรีบวิ่งออกจากบ้าน



“ มิชิโยะ  แกจะไปไหน” แม่ตะโกนไล่หลังฉันมา

ฉันกำลังจะขี่จักรยานออกไปแล้วแม่ก็รีบมาดักหน้าฉันไว้



“ หนูจะไปซื้อของแป็บเดียวเอง  นะค่ะแม่” ฉันทำสายตาอ้อนวอนไปที่แม่

แต่ดูท่าทางแม่จะไม่เชื่อใจฉันสักเท่าไหร่



“ รีบไปรีบมาล่ะ” ไชโย!!! ในที่สุดแม่ก็ให้ไป ( แล้วเราจะดีใจทำไมเนี่ย -_-‘’)



ฉันรีบปั่นจักรยานออกไปทันที  จะทันมั้ยเนี่ย

......................................เวลาผ่านไป..............................................................

“ แฮ่กๆ ใกล้ถึงแล้วๆ” ฉันพูดกับตัวเอง  แต่ตอนนี้ฉันเหนื่อยมากแล้วนะ  ฉันจึงจอดพักหน้าบ้านใครคนหนึ่ง



“ โฮ่งๆๆๆๆ!!!” มีเสียงหมาเห่าออกมาจากในบ้าน



“ น้องหมาน่ารัก  อย่าเห่าสิ” ฉันพยายามห้ามหมาตัวนั้น  แต่มันไม่ฟังฉันเลย



“ โฮ่งๆๆๆๆ!!!!”  มันยังคงเห่าไม่หยุด  แต่ฉันไม่อยากไปตอนนี้นี่  ให้ฉันพักหน่อยเถอะ

แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น  หมาตัวนั้นกระโจนข้ามรั้วมาและกำลังวิ่งตรงมาทางฉัน



“ ซวยแล้ว” ฉันรีบขี่จักรยานแล้วปั่นอย่างรวดเร็ว   ฉันปั่นแบบไม่ลืมหูลืมตาเลย  และแล้วฉันก็มาถึงสวนสาธารณะจนได้  ฉันเหลือบไปมองนาฬิกาข้อมือ  โอ้พระเจ้าฉันมาก่อนเวลาตั้ง 1 นาที ( ต้องขอบคุณน้องหมาตัวนั้น)

ฉันจอดจักรยานไว้ใกล้ป้อมยามแล้วเดินเข้าไปในสวนสาธารณะ



“ ยังไม่มาอีกเหรอ” ฉันพยายามหานายโหด  แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา

ฉันจึงเดินไปนั่งที่ม้านั่งข้างพุ่มไม้ใหญ่  แล้วฉันก็ได้ยินเสียงคนสนทนากันหลังพุ่มไม้



“ น้องสาวฉันเป็นงัยบ้าง” มีเสียงทุ้มๆของใครคนหนึ่งพูดขึ้น



“ โยโกะน่ะเหรอ  ไม่ต้องห่วงหรอกเธอก็สบายดี” แต่ทำไมเสียงนี้มันคุ้นๆเหมือนเสียงนายโหดเลยนะ  แล้วโยโกะนี่ทำไมชื่อเหมือนนักเรียนในห้องฉันเลยล่ะ  ด้วยความสงสัย  ฉันจึงแอบมองลอดตามช่องว่างของพุ่มไม้แล้วฉันก็พบ ชายร่างสูงโปร่ง  ผิวขาว  ผมที่ย้อมเป็นสีน้ำตาลเข้มยาวปรกต้นคอ  จมูกสวยได้รูป  ( เฮ้ย!!! นั่นมันอีตาโหดนี่) O_o

ฉันรีบตั้งใจฟังบทสนทนาของคนทั้งคู่ต่อ  เผื่อจะเอาไว้แบล็คเมล์อีตาโหด ( โอ้ !! ความคิดชั่วร้าย)



“ แล้วยัยโยโกะ ทำเรื่องวุ่นรึเปล่า” ชายร่างท้วมๆเริ่มถามต่อ



“ ก็นิดหน่อยน่ะ  ว่าแต่นายเหอะตอนนี้เป็นงัยบ้าง”



“ ก็อยู่ไปวันๆ  แล้วทำไมนายต้องอยากรู้เรื่องของศัตรูอย่างฉันด้วยล่ะวะ”

อ้าวคุยกันตั้งนานที่แท้ก็ไม่ถูกกันหรอกเหรอ



“ ก็ไม่มีอะไรทำนี่  แต่ฉันหวังว่านายคงรักษาสัญญานะ”



“ สัญญาอะไรล่ะ”



“ ก็สัญญาที่นายจะไม่บอกใครเรื่องที่แม่ฉันไปมีเรื่องกับเจ้าของกิจการบริษัทคาวาตาริงัย” ทำไมอาจารย์ใหญ่ถึงไปมีเรื่องได้นะ  งงจริงๆเลย



“ อ๋อไอ้เรื่องแย่งมรดกจนมีการฆาตกรรมกันนั่นเหรอ”



“ ไม่ต้องพูดมากน่ะ  เอาเป็นว่านายต้องรักษาสัญญา  ห้ามบอกความลับกับใคร” นายโหดทำท่าไม่สบายใจ  เมื่อชายร่างท้วมพูดความจริงออกมา



“ ก็ได้  แต่ถ้าฉันยังเก็บความลับต่อ  นายต้องคบกับโยโกะต่อด้วยนะ”



“ ฮึฮึ!!! ทำไมนายถึงรักน้องสาวอย่างนี้”



“ ก็โยโกะเป็นน้องสาวคนเดียวที่ฉันเหลืออยู่นี่” ชายร่างท้วมพูดขึ้นแล้วเอามือล้วงกระเป๋าก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้า



“ แล้วก็ห้ามบอกให้เธอรู้ว่าฉันเป็นมาเฟีย” ชายร่างท้วมรีบพูดต่อทันที



“ ก็ได้ๆ” นายโหดพูดอย่างจำใจ



“ เฮ้อ!!! แต่นายเลิกเล่นละครตบตาฉันสักทีเถอะ  เห็นแล้วมันสมเพช”  นายโหดเริ่มเปลี่ยนน้ำเสียงทันที  แววตาของเขาดูดุดันและจริงจังมาก



“ เรื่องอะไรเหรอ” ชายร่างท้วมยังทำไขสือ



“ คิดว่าฉันไม่รู้เรอะ  นายขายความลับแม่ฉันให้กับคนตระกูลคาวาตาริไปแล้วไม่ใช่เหรอ”



“ ใครบอกนาย” ชายร่างท้วมทำหน้าตกใจ



“ คนอย่างฉันไม่มีเรื่องไหนที่ไม่รู้”



“ เฮอะ!! รู้ก็ดีแล้ว  ฉันก็ไม่อยากจะปิดบังความลับงี่เง่านี่เท่าไหร่หรอก”

ผัวะ!!! นายโหดชกชายคนนั้นอย่างแรง จนร่างของชายคนนั้นล้มไปกองกับพื้น  ( ฉันก็ชักกลัวแล้วสิ)

“ นายนี่มันเลวจริงๆ  แต่..เมื่อนายไม่รักษาสัญญาฉันก็ไม่จำเป็นต้องคบกับโยโกะแล้วใช่มั้ย” นายโหดกระชากคอเสื้อชายคนนั้น แล้วพูดใส่หน้าด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว



“ ลูกพี่ฮะ กลับกันเถอะฮะ” มีชายร่างเล็กๆวิ่งตรงมาทางนายโหด



“ นายทำอะไรลูกพี่น่ะ” ชายร่างเล็กคนนั้นกำลังชี้หน้าด่านายโหด

แต่เขาไม่สนใจเลยสักนิดแถมยังยืนเอามือล้วงกระเป๋าแบบสะใจ



“ รีบพาไอ้หมอนี่ไปห่างๆฉันสิ  ไม่งั้นฉันเอาตายแน่” หลังจากที่นายโหดพูดจบ  ชายร่างเล็กคนนั้นก็รีบพาชายร่างท้วมไปที่รถแล้วรีบขับออกไป



“ โถ่เว้ย!!! “ นายโหดทำท่าไม่พอใจแล้วเดินตรงไปผลักรถจักรยานคันหนึ่งจนล้ม มิหนำซ้ำยังกระทืบจนยางแบนอีก   เฮ้ย!!! แต่นั่นมันจักรยานฉันนี่  หมดกัน  แล้วฉันจะกลับบ้านยังงัยล่ะ

ฉันรีบวิ่งเข้าไปหยุดการกระทำนั้นทันที



“ หยุดนะ  นี่มันรถฉันนะ”  ฉันรีบตะโกนออกไป

นายโหดหยุดกระทืบจักรยานทันที  แต่เมื่อเขาเห็นฉัน  เขาก็ทำหน้าตกใจ



“ เธอ!!! ได้ยินเรื่องเมื่อกี้รึเปล่า”

แล้วจะให้ฉันตอบยังงัยล่ะ



“ เอ่อ..ฉะ ฉัน” ฉันพูดอ้ำๆอึ้งๆ เมื่อนึกถึงกิริยาอันน่ากลัวของนายโหดเมื่อครู่  ก็ถ้าฉันบอกว่าได้ยินก็เท่ากับว่าฉันรู้ความลับเรื่องที่ 2 ของนายโหดน่ะสิ  แล้วฉันก็ต้องแย่กว่าเดิม



“ ฉันถามว่าเธอได้ยินรึเปล่า” นายโหดตะคอกใส่ฉัน ( ใจร้ายจริงๆ) เฮ้ย!!! ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ



“ ใช่!! ฉันได้ยิน  แล้วจะทำไม” หลังจากฉันพูดจบฉันก็รีบเอามือปิดปากตัวเอง



“ เธอนี่มัน” นายโหดยกมือขึ้นกลางอากาศ  ฉันรีบหลับตาลงทันที

แต่เวลาผ่านไปนานมากฉันก็ยังไม่รู้สึกเจ็บที่แก้มอย่างที่ควรจะเป็น  ฉันจึงลืมตาขึ้น  แล้วฉันก็ต้องตกใจอีกครั้ง  ก็นายโหดแบกฉันขึ้นหลังแล้วก็เดินออกจากสวนสาธารณะ



“ นายจะพาฉันไปไหนน่ะ” ฉันรีบเอากำปั้นทุบหลังนายโหด



“ อยู่นิ่งๆน่า!!! ยัยเฉิ่ม  ฉันจะพาเธอไปส่งบ้านหรือว่าจะให้ฉันปล่อยลง”

แล้วทำไมอยู่ๆถึงกลับมาอารมณ์ดีล่ะ( ฉันสับสนกับนายจริงๆ)

“................” ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อ



แล้วความเงียบก็เข้ามาห้อมล้อมเรา  แต่ฉันรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก  ก็หลังของนายโหดอุ่นดีนี่*__*



“ ดีใจจริงๆเลยที่ไม่ต้องคบกับยัยปีศาจโยโกะแล้ว” จู่ๆนายโหดก็ตะโกนออกมา



“ นายจะดีใจทำไม ในเมื่อคนอื่นเขารู้ความลับแม่นายกันหมดแล้ว”



“ เรื่องนั้นฉันไม่สนแล้ว  เรื่องของแม่ก็ให้แม่จัดการไปเถอะ”



“ แปลกคนจริง”



“ ทีนี้ฉันก็ได้เป็นอิสระซะที  เธอจะมาคบกับฉันมั้ยยัยเฉิ่ม”

เฮือก!!! ฉันตกใจในคำพูดของนายโหดมาก  นายจะบ้าไปแล้วเหรอ  ถ้าเกิดฉันไปคบกับนายมีหวังฉันต้องโดนนักเรียนหญิงฆ่าแน่ๆ  ( แต่ก็แอบดีใจนิดๆ)



“ ล้อเล่นน่า  ไม่เห็นต้องทำหน้าแดงเลย” นายโหดหันมามองหน้าฉัน

ฉันรีบหันหน้าหนี



“ เอ่อ..นี่ก็ใกล้ถึงแล้ว  ปล่อยฉันลงเถอะ” ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าเขาแบกฉันมาตั้งนานสองนานแล้ว



“ ไม่ได้ ฉันต้องแบกเธอไปให้ถึงบ้าน” แล้วนายโหดก็เร่งฝีเท้าขึ้นอีก  แล้วไม่นานฉันก็มาถึงบ้านจนได้  ( ฉันรู้สึกระทึกใจมากเลย  ก็ไม่รู้ว่านายโหดจะจับฉันทุ่มลงพื้นเมื่อไหร่ยิ่งอารมณ์แปรปรวนอยู่ด้วย)



เขาปล่อยฉันลงอย่างเบามือ

ฉันรีบเดินเข้าบ้าน ก่อนจะเดินกลับมาหานายโหดอีกรอบ



“ นี่ ฉันคืนให้” ฉันยื่นมือถือไปให้นายโหด  เขารีบเอื้อมมือมารับทันที



“ เอ่อ.. แล้วก็ขอบคุณที่ช่วยแบกมานะ”



“ เรื่องแค่นี้เอง  ถ้าปล่อยให้เธอเดินกลับบ้านวันนึงก็คงไม่ถึง  ยิ่งบอบช้ำจากยัยโยโกะมาด้วยไม่ใช่เหรอ”



“อืม” แล้วฉันก็รีบเดินเข้าบ้าน



‘นายโหดนี่ก็ไม่โหดอย่างที่คิดนะ’ ฉันรีบเดินเข้าห้องตัวเองแต่ก็ต้องโดนแม่ดักอีก



“ ทำไมกลับช้า”แม่ยืนขวางไม่ให้ฉันเข้าห้อง



“ มีเรื่องนิดหน่อยน่ะค่ะ”



“ แล้วผู้ชายเมื่อกี้แฟนลูกใช่มั้ย” อีกแล้ว!!! โดนแม่เข้าใจผิดอีกจนได้  ฉันก็ไม่รู้จะอธิบายยังงัยเลยตอบไปลอยๆว่า



“ ก็คงงั้นมั้ง” เท่านั้นแหละ  แม่ก็ทำหน้าระรื่นยิ้มไม่หุบ  ก่อนจะหายเข้าไปในห้องตัวเอง

‘ แม่ก็พิลึกเหมือนกันนะ’ ฉันนึกขำในใจก่อนจะล้มลงนอนอย่างเหนื่อยล้า  ฉันรู้สึกใจเต้นนิดๆเมื่อนึกถึงตอนที่นายโหดแบกฉันมาถึงบ้าน ^_^



@@@@@@@ จากผู้แต่ง@@@@@@@

ในที่สุดก็แต่งมาถึงตอน 5 จนได้



แต่พระเอกยังโหดเหมือนเดิมเนอะ



ไม่ไหวๆ ไม่รู้จักปรับปรุงตัว อิๆๆๆๆ



\"เน่!!! คนแต่งอยากตายเหรอ กล้าดียังงัยมาด่าฉัน\" ฮิโระจอมโหดโผล่มาแล้ว



\" กลัวแล้วจ้า\"



\"งั้นก็ดีแล้ว\"



เชอะ!!! จริงๆก็ไม่กลัวหรอก  คอยดูนะตอนต่อไปจะเอาให้เชื่องเลย



\"ว่างัยนะ\"ฮิโระส่งกระแสจิตชั่วร้ายมา



คนอะไรน่ากลัวจริงๆ



สุดท้ายนี้ก็หวังว่าผู้อ่านทุกท่านคงจะชอบพระเอกขึ้นมาบ้างนะคะ ^_^



แล้วเจอกันใหม่ตอน 6 ค่ะ