ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ความสุขและความทุกข์ในวันเดียว
วันต่อมาอาจารย์สอนคณิตศาสตร์เข้ามาบอกว่าจะเปิดสอนพิเศษตอนเย็น 4 โมงครึ่ง
“ใครสนใจก็เริ่มเรียนได้ตั้งแต่วันนี้นะ” แล้วอาจารย์ก็ให้เขียนรายชื่อลงไป
ฉันกับพลก็เรียนด้วย
เมื่อใกล้ถึงเวลาเรียนพิเศษฉันก็เตรียมเก็บของ ส่วนพลออกไปเล่นกับเพื่อนตั้งนานแล้ว ฉันเห็นเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งเดินตรงมาที่ฉัน ก่อน
จะพูดว่า
“เธอเป็นเพื่อนของพลใช่มั้ย ฝากบอกเขาด้วยนะว่าฉันชอบเขา”เธอพูดพร้อมกับยื่นแก้วน้ำมาให้ฉันแล้วบอกว่า ฝากไปให้พลด้วย ฉันรู้สึกไม่ดี
เลย ยัยนั่นชอบพลเหรอ มันไม่จริงใช่มั้ย ฉันควรจะบอกพลดีมั้ย แล้วฉันก็ตัดสินใจเดินลงไปข้างล่างแล้วเรียกพล
“พลมานี่หน่อยฉันมีอะไรจะพูดด้วย”
“มีไรเหรอ” พลถาม
“คือฉัน...คือฉัน” มันพูดไม่ออก เพราะถ้าพูดน้ำตาฉันต้องไหลแน่ๆ
“ทำใจดีๆ แล้วนั่งก่อนนะ มีอะไรเหรอบอกฉันสิ”
จะให้ฉันบอกได้งัยเล่า แต่ก็มีบางสิ่งมาดลใจฉันว่า บอกเขาสิ บางทีบอกไปเขาอาจไม่ชอบยัยนั่นก็ได้ ฉันจึงตั้งสติแล้วพูด
“มีคนบอกฉันว่าชอบนาย แล้วฝากให้เอาน้ำมาให้น่ะ”
ฉันยื่นแก้วน้ำไปให้ แต่เขานั่งเฉย ไม่ยอมรับแก้วน้ำไป
“ทำไมไม่รับไปละ”
“ฉันไม่อยากให้ความหวังใคร ถ้าคนๆนั้นไม่ใช่คนที่ฉันชอบ”
“งั้นเหรอ” ฉันเริ่มใจชื้นขึ้นมาแล้ว ( นายนี่เหมาะเป็นเทวดาของฉันจริงๆ)
“แล้วแก้วนี้ล่ะ”
“ก็ทิ้งสิหรือเธอจะกิน”
“เปล่า”
ฉันโยนแก้วนั้นทิ้ง แล้วบอกเขาให้ไปเรียนพิเศษ เพราะใกล้ถึงเวลาแล้ว เราเลยเดินไปด้วยกัน ตอนเดินอยู่พลไม่สนใจฉันเลย เอาแต่เดินลูก
เดียว พอเรามาถึงปากซอยบ้านอาจารย์ พลก็ทำหน้ายิ้มแปลกๆ แล้วบอกให้ฉันเดินไปก่อน “ฉันต้องไปซื้อของแป๊บนึงนะ”
ฉันจึงโยนเข้าซอยอาจารย์ ฉันเดินผ่านที่ที่มีน้ำขังอย่างระมัดระวัง แล้วฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนวิ่งมาอย่างเร็วจากด้านหลัง
“ซ่า!!!!!”หยดน้ำจากพื้นกระเด็นมาโนฉันจนเปียกแล้วฉันก็หันไปดูคนที่ทำอย่างนั้น ฉันเกือบจะด่าไปแล้ว แต่คนๆนั้นก็คือพลนั่นเอง
“นายทำอะไรของนาย เห็นบอกจะไปซื้อของ แต่กลับวิ่งทำน้ำเปียกใส่ฉันหมดเลย” ฉันพูดด้วยอารมณ์โกรธนิดๆ
“ก็ฉันอยากแกล้งเธอนี่”
“หน้าฉันน่าแกล้งมากเลยเหรอ”
“ขอคิดดูก่อนนะ อืม....ใช่”
“ใช่เหรอ”( นายนี่ตอบมาได้หน้าตาเฉย) แล้วฉันก็เดินอย่างเร็วๆจนเกือบถึงบ้านอาจารย์
“ฉันล้อเล่น” เขามักทำให้ฉันโกรธ แล้วก็หายโกรธในเวลาไม่ถึง 5 นาที แต่ฉันจะโกรธนายได้งัย ในเมื่อนายเป็นคนสำคัญของฉัน ฉันยิ้มแล้ว
เดินเข้าไปเลือกที่นั่ง เนื่องจากเรามาช้าจึงเหลือที่อยู่สองที่ ฉันกับพลเลยได้นั่งด้วยกันอีก การเรียนพิเศษหลังเลิกเรียนเป็นสิ่งที่ฉันชอบ
เพราะฉันกับพลจะได้นั่งด้วยกัน และวันนี้ก็เช่นกัน เรานั่งคุยกันก่อนอาจารย์สอน พลนั่งจ้องมือฉันขณะที่ฉันกำลังวาดรูปอยู่
“เธอไปโดนอะไรมาน่ะ เป็นแผลยาวเลย”
“ฉันเอ่อ คือฉันรีดผ้าน่ะเลยโดนเตารีด”
แล้วพลก็เอามือมาแตะที่แผลที่มือฉันก่อนจะถามว่า
“เจ็บมั้ย”
“ไม่หรอก” ( แค่มีนายความเจ็บปวดก็หายหมดแหละ) – () –
พอฉันวาดรูปต่อ เขาก็เอามือมาหยิกแขนฉัน แล้วทำเสียงแปลกๆ
“นายเป็นไรอะ”
“ก็มันเขี้ยวเธอนะสิ”
นายชอบพูดให้ฉันเขินเป็นประจำเลย T^T แล้วฉันก็ดึงแขนออกมา ฉันวางเท้าลงบนพื้น แล้วเท้าพลก็เหยียบเท้าฉัน โดยไม่ตั้งใจ
“เท้าเธอนิ่มจัง เดินบ้างรึเปล่า”
“ทำไมเหรอมันก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้วนี่”
แล้วฉันก็มองหน้าเขาสลับกับหน้าเขาไปมา ก่อนเขาจะรู้สึกตัวว่าเหยียบเท้าฉันอยู่
“ขอโทษ”
“ไม่เป็นไรหรอก เอ้อ อาจารย์จะสอนแล้วนะ”
“ อืม” เขายิ้มให้ฉัน
“ใครสนใจก็เริ่มเรียนได้ตั้งแต่วันนี้นะ” แล้วอาจารย์ก็ให้เขียนรายชื่อลงไป
ฉันกับพลก็เรียนด้วย
เมื่อใกล้ถึงเวลาเรียนพิเศษฉันก็เตรียมเก็บของ ส่วนพลออกไปเล่นกับเพื่อนตั้งนานแล้ว ฉันเห็นเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งเดินตรงมาที่ฉัน ก่อน
จะพูดว่า
“เธอเป็นเพื่อนของพลใช่มั้ย ฝากบอกเขาด้วยนะว่าฉันชอบเขา”เธอพูดพร้อมกับยื่นแก้วน้ำมาให้ฉันแล้วบอกว่า ฝากไปให้พลด้วย ฉันรู้สึกไม่ดี
เลย ยัยนั่นชอบพลเหรอ มันไม่จริงใช่มั้ย ฉันควรจะบอกพลดีมั้ย แล้วฉันก็ตัดสินใจเดินลงไปข้างล่างแล้วเรียกพล
“พลมานี่หน่อยฉันมีอะไรจะพูดด้วย”
“มีไรเหรอ” พลถาม
“คือฉัน...คือฉัน” มันพูดไม่ออก เพราะถ้าพูดน้ำตาฉันต้องไหลแน่ๆ
“ทำใจดีๆ แล้วนั่งก่อนนะ มีอะไรเหรอบอกฉันสิ”
จะให้ฉันบอกได้งัยเล่า แต่ก็มีบางสิ่งมาดลใจฉันว่า บอกเขาสิ บางทีบอกไปเขาอาจไม่ชอบยัยนั่นก็ได้ ฉันจึงตั้งสติแล้วพูด
“มีคนบอกฉันว่าชอบนาย แล้วฝากให้เอาน้ำมาให้น่ะ”
ฉันยื่นแก้วน้ำไปให้ แต่เขานั่งเฉย ไม่ยอมรับแก้วน้ำไป
“ทำไมไม่รับไปละ”
“ฉันไม่อยากให้ความหวังใคร ถ้าคนๆนั้นไม่ใช่คนที่ฉันชอบ”
“งั้นเหรอ” ฉันเริ่มใจชื้นขึ้นมาแล้ว ( นายนี่เหมาะเป็นเทวดาของฉันจริงๆ)
“แล้วแก้วนี้ล่ะ”
“ก็ทิ้งสิหรือเธอจะกิน”
“เปล่า”
ฉันโยนแก้วนั้นทิ้ง แล้วบอกเขาให้ไปเรียนพิเศษ เพราะใกล้ถึงเวลาแล้ว เราเลยเดินไปด้วยกัน ตอนเดินอยู่พลไม่สนใจฉันเลย เอาแต่เดินลูก
เดียว พอเรามาถึงปากซอยบ้านอาจารย์ พลก็ทำหน้ายิ้มแปลกๆ แล้วบอกให้ฉันเดินไปก่อน “ฉันต้องไปซื้อของแป๊บนึงนะ”
ฉันจึงโยนเข้าซอยอาจารย์ ฉันเดินผ่านที่ที่มีน้ำขังอย่างระมัดระวัง แล้วฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนวิ่งมาอย่างเร็วจากด้านหลัง
“ซ่า!!!!!”หยดน้ำจากพื้นกระเด็นมาโนฉันจนเปียกแล้วฉันก็หันไปดูคนที่ทำอย่างนั้น ฉันเกือบจะด่าไปแล้ว แต่คนๆนั้นก็คือพลนั่นเอง
“นายทำอะไรของนาย เห็นบอกจะไปซื้อของ แต่กลับวิ่งทำน้ำเปียกใส่ฉันหมดเลย” ฉันพูดด้วยอารมณ์โกรธนิดๆ
“ก็ฉันอยากแกล้งเธอนี่”
“หน้าฉันน่าแกล้งมากเลยเหรอ”
“ขอคิดดูก่อนนะ อืม....ใช่”
“ใช่เหรอ”( นายนี่ตอบมาได้หน้าตาเฉย) แล้วฉันก็เดินอย่างเร็วๆจนเกือบถึงบ้านอาจารย์
“ฉันล้อเล่น” เขามักทำให้ฉันโกรธ แล้วก็หายโกรธในเวลาไม่ถึง 5 นาที แต่ฉันจะโกรธนายได้งัย ในเมื่อนายเป็นคนสำคัญของฉัน ฉันยิ้มแล้ว
เดินเข้าไปเลือกที่นั่ง เนื่องจากเรามาช้าจึงเหลือที่อยู่สองที่ ฉันกับพลเลยได้นั่งด้วยกันอีก การเรียนพิเศษหลังเลิกเรียนเป็นสิ่งที่ฉันชอบ
เพราะฉันกับพลจะได้นั่งด้วยกัน และวันนี้ก็เช่นกัน เรานั่งคุยกันก่อนอาจารย์สอน พลนั่งจ้องมือฉันขณะที่ฉันกำลังวาดรูปอยู่
“เธอไปโดนอะไรมาน่ะ เป็นแผลยาวเลย”
“ฉันเอ่อ คือฉันรีดผ้าน่ะเลยโดนเตารีด”
แล้วพลก็เอามือมาแตะที่แผลที่มือฉันก่อนจะถามว่า
“เจ็บมั้ย”
“ไม่หรอก” ( แค่มีนายความเจ็บปวดก็หายหมดแหละ) – () –
พอฉันวาดรูปต่อ เขาก็เอามือมาหยิกแขนฉัน แล้วทำเสียงแปลกๆ
“นายเป็นไรอะ”
“ก็มันเขี้ยวเธอนะสิ”
นายชอบพูดให้ฉันเขินเป็นประจำเลย T^T แล้วฉันก็ดึงแขนออกมา ฉันวางเท้าลงบนพื้น แล้วเท้าพลก็เหยียบเท้าฉัน โดยไม่ตั้งใจ
“เท้าเธอนิ่มจัง เดินบ้างรึเปล่า”
“ทำไมเหรอมันก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้วนี่”
แล้วฉันก็มองหน้าเขาสลับกับหน้าเขาไปมา ก่อนเขาจะรู้สึกตัวว่าเหยียบเท้าฉันอยู่
“ขอโทษ”
“ไม่เป็นไรหรอก เอ้อ อาจารย์จะสอนแล้วนะ”
“ อืม” เขายิ้มให้ฉัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น