สาวเปิ่นหัวใจเกินร้อย

ลำดับตอนที่ #4 : ~~เพราะนายคนเดียว~~

กริ๊ง!!!! เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นห้อง  แต่จะมีเหรอที่คนอย่างฉันจะตื่น  ทันทีทีฉันได้ยินเสียงนาฬิกา  ฉันก็เอามือไปปิดมันแล้วนอนต่อ ( อะไรจะขี้เกียจอย่างนี้)



…………………………..เวลาผ่านไป.........................................



แสงแดดเริ่มส่องเข้าตาฉันมากขึ้นทำให้ฉันต้องแหกขี้ตาตื่นจนได้



“ นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย” ฉันลุกขึ้นมานั่งเกาหัวก่อนจะหันไปดูนาฬิกา



“ ฮ้า!!! นี่มัน 10 โมงแล้วนี่ ทำงัยดีล่ะสายมากแล้วด้วย” ฉันรีบลุกลงจากเตียง  แล้วรีบอาบน้ำแต่งตัว



“ วิ่งเร็วเข้าสิมิชิโยะ  วิ่งเร็วๆเข้า อีกนิดเดียว”  ฉันพูดให้กำลังใจตัวเอง  เมื่อเห็นโรงเรียนอยู่ข้างหน้าแล้ว



อีกก้าวเดียว!!! ฉันกำลังจะก้าวเข้าประตูโรงเรียน แต่จู่ๆก็มีคนมารั้งฉันไว้  ฉันจึงหันไปดู



“ โยโกะ  อาคาริ” ฉันพูดขึ้นหลังจากเห็น 2 คนนี้กำลังจับฉันอยู่  แล้วรอบๆตัวฉันก็มีนักเรียนหญิงรายล้อมเต็มไปหมด



“ มาได้ซักทีนะ  ยัยเฉิ่ม”  ยัยอาคาริยืนท้าวสะเอวพูดกับฉัน



“ เอ่อ....มีอะไรกันเหรอ  ทำไมมากันเยอะจัง” ฉันถามแบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่



“ ยัยโง่!! พวกเราก็มารอเธอน่ะสิ”  คราวนี้โยโกะเป็นคนพูดบ้าง



“ ฉันไม่สำคัญอะไรหรอก  ไม่ต้องมารอก็ได้แค่มาสายเอง” ฉันทำท่าเขินๆเพราะเข้าใจว่าพวกเพื่อนในห้องยอมรับฉันแล้ว



“ แล้วเธอคิดว่าที่พวกเราโดดเรียนมาเพื่อรอเธองั้นเหรอ”  ยัยอาคาริใช้นิ้วชี้ผลักหน้าผากฉัน  อะไรกันไม่เห็นจะต้องรุนแรงเลย T_T



“ อ้าว...แล้วพวกเธอมาทำอะไรล่ะ” จนป่านนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจถึงสถานการณ์ที่ฉันเผชิญอยู่เลยจริงๆ



“ พวกเราก็รอจะจัดการเธอน่ะสิ”  นักเรียนหญิงทั้งหมดพูดเป็นเสียงเดียวกัน

ไม่นะ  แล้วฉันจะเอาอะไรไปสู้ล่ะ  คนออกจะเยอะอย่างนี้  แต่มีวิธีเดียวที่ฉันจะทำได้นั่นคือ  หนีงัยล่ะ  ฉันรีบวิ่งสุดชีวิตแต่ก็มีนักเรียนหญิงมาดักตรงหน้าไว้อีก และแล้วฉันก็หนีไม่พ้น



“ ปล่อยนะ...  ฉันไปทำอะไรให้พวกเธอน่ะ” ฉันตะโกนลั่น

พวกนักเรียนหญิงรีบพาฉันไปที่กำแพงหลังโรงเรียน



“ เฮอะ!!! ยังไม่รู้อีกเหรอ  ฉันเกลียดจริงๆเลยไอ้พวกเสแสร้งเนี่ย” ยัยโยโกะเดินตรงเข้ามาหาฉัน



เพี๊ยะ!!!! ฉันรู้สึกชาไปทั้งแก้ม  ก็ยัยโยโกะตบฉันอย่างแรงนี่  ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเธอแค้นอะไรฉันนักหนา

ฉันก้มหน้า โดยแขนทั้งสองข้างยังคงถูกจับยึดไว้กับกำแพง



“ ยัยเฉิ่ม  เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าฮิโระเป็นแฟนฉันแล้วยังจะไปทำสนิทสนมกับเขาอีก”  ฉันเห็นโยโกะมีน้ำตาคลอเบ้าในขณะที่พูด  สงสัยคงจะเป็นเรื่องจริงที่เธอได้รับฉายาจอมหึงมหาภัย  ก็ขนาดแฟนเก่าของเธอไปจีบผู้หญิงอื่นยังไม่สามารถรอดสายตาเธอไปได้เลย  แล้วก็เกิดเรื่องทะเลาะวิวาทกันขึ้น  ผู้หญิงอะไรน่ากลัวชะมัด



“ ใช่ๆ!!! แล้วยังให้เขาอุ้มไปห้องพยาบาลด้วย” นักเรียนหญิงร่างเล็กๆที่หลบอยู่หลังโยโกะพูดแทรกขึ้นมา



“ ว่างัยนะ.. ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย” โอ๊ย!! ใครก็ได้ช่วยอธิบายให้ฉันเข้าใจหน่อยเถอะ  นายโหดมาอุ้มฉันเมื่อไหร่  ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง



“ ทำไมคนที่ไม่มีอะไรดีอย่างเธอถึงมีสิทธิ์ได้ใกล้ชิดกับหนุ่มฮอตของโรงเรียนด้วยล่ะ” ยัยอาคาริก็พูดแทรกเข้ามาอีกคน



“ ...............................” ฉันเงียบไปเพราะไม่มีอะไรจะอธิบาย



“ เงียบทำไมล่ะ  เห็นแล้วยิ่งทำให้ฉันหมั่นไส้รู้มั้ย!! .”  ยัยอาคาริพูดด้วยเสียงกราดเกรี้ยว  แล้วตรงรี่มาดึงผมฉัน



“ โอ๊ย!!!! ปล่อยนะ” ฉันพยายามดิ้นรนแต่ฉันจะไปสู้แรงของนักเรียนหญิงทั้งกลุ่มได้งัยล่ะ



นักเรียนหญิงแต่ละคนตรงเข้ามาหาฉัน  บางคนก็ดึงผม  บางคนก็ฉีกเสื้อผ้าฉัน  สภาพของฉันตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับหมาข้างถนนเลย  ฉันยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นและปล่อยให้พวกนักเรียนหญิงทั้งหลายระบายความโกรธจนพอใจ



“ เฮ้ย!!! พอเถอะ  เดี๋ยวยัยนี่ตายพอดี” โยโกะพูดขึ้น



เหล่านักเรียนหญิงต่างถอยห่างออกจากฉันแล้วจ้องมองฉันตาไม่กระพริบ  แต่ละคนทำหน้าตกใจกันยกใหญ่  ก็จะไม่ให้ตกใจได้งัยล่ะ  ก็สภาพฉันโทรมซะยิ่งกว่าโทรมอีก  มีเลือดไหลออกจากปากและจมูก  ตามแขนตามขาก็มีรอยฟกช้ำดำเขียว  เสื้อผ้าก็ขาดรุ่งริ่ง  แล้วฉันก็นั่งพิงกำแพงอย่างหมดสภาพอยู่อย่างนั้น



“ ไปกันเถอะ  เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าได้เป็นเรื่องแน่”  ยัยอาคาริชวนพรรคพวกหนีไป  โดยทิ้งฉันไว้อย่างนั้น



“ ทำไม....ทำไมต้องเป็นแบบนี้  ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ” จนแล้วจนเล่าฉันก็มานั่งร้องไห้อีกจนได้   น้ำตาไหลลงเปรอะใบหน้าที่เปื้อนเลือดและชุดที่ขาดรุ่งริ่ง  ฉันนั่งอยู่อย่างนั้นจนถึงเวลาพักเที่ยง เพราะสภาพร่างกายฉันบอบช้ำจนไม่สามารถลุกขึ้นได้  ฉันเริ่มพยุงตัวขึ้นแล้วเดินเกาะกำแพงไปเรื่อยๆแล้วฉันก็รู้สึกเหมือนชนอะไรเข้าอย่างจัง

ตึง!!!! ฉันล้มลงทันที



“ โทษที เผอิญฉันไม่ทันระวังน่ะ  เป็นไรมากรึเปล่า”  คนที่ฉันชนเมื่อตะกี้กำลังก้มลงมองฉัน



นายอีกแล้วเหรอTT_TT  ฉันถอนหายใจออกมา  เมื่อเห็นใบหน้าที่ฉันไม่อยากเห็นที่สุด  แต่ฉันก็ไม่สามารถจะด่าหรือว่าเขาได้อีกแล้วเพราะฉันเหนื่อย......เหนื่อยเหลือเกิน



“ อ้าวยัยเฉิ่มเหรอ  ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ  จำแทบไม่ได้แน่ะ” นายโหดเอามือมาปัดผมที่ปรกหน้าฉันแล้วจ้องหน้าฉันอย่างตกใจ



ฉันรีบก้มหน้าลงแล้วเดินผ่านนายโหดไป



“ เฮ้!!!! จะไปไหนน่ะ  เดี๋ยวได้ตายอยู่ข้างทางหรอก  นี่!!! กลับมาก่อนสิ” นายโหดตะโกนพร้อมทั้งวิ่งมาหาฉัน



“ ฉันเกลียดนาย” ฉันพูดออกมาพร้อมทั้งน้ำตา



“ เธอ!!! พูดอย่างกับฉันไม่เกลียดเธออย่างนั้นแหละ”นายโหดยักคิ้วใส่ฉัน



“ ถ้าไม่ใช่เพราะนายเป็นต้นเหตุฉันก็คงไม่โดนทำร้ายหรอก”



“ แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย” นายโหดเริ่มทำหน้าไม่พอใจ



“ ถ้านายไม่อุ้มฉันไปห้องพยาบาลฉันก็คงไม่โดนเพื่อนเกลียดอย่างนี้หรอก”  ฉันพูดระบายความเจ็บแค้นออกมา



“ นี่เธอ!!!! ฉันเป็นคนช่วยเธอนะ  ไม่ต้องมาโทษฉันเลย  แล้วเมื่อกี้ถ้าฉันไม่ห้ามโยโกะ  เธอก็คงจะตายไปแล้ว”  หลังจากพูดจบนายโหดก็ทำหน้าเหมือนทำความผิดร้ายแรงมา



“ นายว่างัยนะ. เหตุการณ์เมื่อกี้นายรู้ตลอดเลยเหรอ” ฉันเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก่อนจะจ้องนายโหดด้วยสายตาอาฆาต



“ ก็เผอิญเดินผ่าน.....”

เพี๊ยะ!!!! ฉันตบหน้านายโหดอย่างแรง



“ รู้แล้วทำไมไม่ช่วยล่ะ  นายยังมีความเป็นคนอยู่รึเปล่า  อย่างน้อยในฐานะมนุษย์ด้วยกันก็ควรจะช่วยกันบ้างสิ” ฉันจ้องหน้านายโหดที่มีรอยฝ่ามือของฉันประทับอยู่บนหน้าเขา



“ คือฉัน........” นายโหดก้มหน้าลงแล้วพูดเหมือนจะสำนึกผิด  แต่ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะออกมา



“ มันก็สาสมแล้วนี่  เธอจะได้รู้ว่าการผิดสัญญากับคนอย่างฉันมันจะเป็นยังงัย” นายโหดพูดอย่างสะใจ



“ นายมันไม่ใช่คนแล้ว” หลังจากที่ฉันพูดจบ  ฉันก็รีบเดินออกไป  เฮอะ!!! ฉันไม่สนแล้วว่าใครจะเป็นงัย  แต่ตอนนี้ฉันแค้นนายโหดมากที่สุด มากจนอยากจะฆ่าเลย  ฉันกำมือไว้แน่นแล้วรีบเดินให้ห่างจากนายโหดให้มากที่สุด



..................................ทางด้านฮิโระ....................................................



“ โอย!!! เจ็บชะมัดเลย  ยัยนี่มือหนักจริงๆ” ฮิโระเอามือลูบหน้าตัวเอง



“ เฮ้อ!! จริงๆแล้วฉันไม่เกี่ยวนะเรื่องนี้  ฉันไม่ได้อยากให้เธอโดนถึงขนาดนี้เลยแต่เมื่อเธอเข้าใจอย่างนั้นก็ช่วยไม่ได้” -_-



ผมรู้สึกสำนึกผิดกับคำพูดที่ผมพูดกับยัยเฉิ่มเมื่อครู่นี้  จริงๆแล้วผมเพิ่งจะเดินมาเห็นตอนที่โยโกะกับเพื่อนๆทำร้ายยัยเฉิ่มซะน่วม  แล้วผมก็ไม่รู้ว่านั่นคือยัยเฉิ่ม  ตอนนั้นโยโกะเห็นผม  เธอจึงบอกให้เพื่อนๆหยุดทำร้ายยัยเฉิ่ม



ผมเพิ่งจะรู้ว่าโยโกะแฟนผมที่แท้ก็เป็นนางมารร้ายเหมือนกัน  แต่ผมเลิกกับเธอไม่ได้เพราะเหตุผลสำคัญบางประการ  ( จริงๆก็อยากเลิกอะนะ)  แล้วก็  เรื่องที่ผมประกาศศึกกับยัยเฉิ่มจริงๆผมก็ไม่ได้แค้นอะไรเธอหรอกนะ  



แต่ตอนนั้นมันเกิดโมโหขึ้นมาเลยพูดแบบนั้นออกไป  แล้วผมก็กลับคำไม่ได้ด้วยสิ( ช่างเหอะ)   ผมจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเธออีกแล้ว  ไม่งั้นทั้งผมทั้งยัยเฉิ่มได้ตายกันไปข้างนึงแน่    แต่เธอก็ไม่วายทำให้ผมแค้นเธออีกจนได้  ก็เธอเป็นคนแรกที่ตบหน้าผม  ( บังอาจทำให้หน้าอันหล่อเหลาของผมต้องบอบช้ำ  ฮึ่ม!!! +_+)



……………………………………ทางด้านมิชิโยะ...............................................



“ เฮ้อ!!!!! รู้สึกดีจริงๆที่ได้ตบหน้าอีตาโหด” จริงๆแล้วฉันกลัวมากเลยนะ  ก็ฉันไม่เคยตบใครมาก่อน >_<

ฉันเดินมาเรื่อยๆจนมาหยุดที่ห้องพยาบาล  สัปดาห์นี้ทั้งสัปดาห์ฉันเข้าห้องพยาบาลบ่อยมาก



“ อ้าว!!! เธออีกแล้วเหรอ  ทำไมถึงโทรมแบบนี้ล่ะ”  อาจารย์ในห้องพยาบาลถามขึ้นเมื่อเห็นสภาพอันไม่น่ามองของฉัน



“ เอ่อ........คือฉันซุ่มซ่ามเองน่ะค่ะ”  ฉันถอดรองเท้าแล้วเดินเข้าไปทายา



“ ทีหลังก็ระวังหน่อยแล้วกัน” อาจารย์รีบจัดยาและให้ฉันเปลี่ยนชุดใหม่  ก็ชุดเดิมมันรุ่งริ่งจนจะไม่เป็นชุดอยู่แล้ว



หลังจากฉันทำแผลเสร็จ  ฉันก็ไปขออนุญาตอาจารย์ประจำชั้นเพื่อกลับบ้าน  ระหว่างทางฉันเดินสวนกับคนๆหนึ่ง  เขาใส่ชุดเทควันโดด้วย ทำให้ฉันได้ไอเดียดีๆขึ้นมา



“ ใช่แล้ว  เราต้องไปฝึกศิลปะการป้องกันตัว  จะได้สู้กับยัยโยโกะแล้วก็นายโหดได้” ฉันจึงวิ่งเข้าไปสอบถามเกี่ยวกับการฝึกเทควันโด  แต่ฉันคุยกับเขาไม่รู้เรื่องเพราะเขาเป็นคนเกาหลี  แต่ฉันพูดเกาหลีไม่เป็นนี่  ทำงัยดีล่ะ



เมื่อเห็นว่าคุยกันไม่รู้เรื่องชายคนนั้นก็พาฉันเข้าไปในโรงฝึกเทควันโดที่อยู่ใกล้ๆกัน  แล้วเขาก็พาฉันไปคุยกับผู้หญิงร่างสูงเพรียวคนหนึ่ง  เธอสวยมากเลยล่ะ



“ สะ.....สวัสดีค่ะ  คือ...ฉันอยากเรียนเทควันโดน่ะค่ะ” ฉันโค้งคำนับให้ผู้หญิงคนนั้น



“ อย่างงั้นเหรอ  นั้นก็เชิญตามสบาย  แต่วันนี้เราหยุด 1 วันนะจ๊ะ” เฮ้อ!!! โชคดีที่เป็นคนญี่ปุ่นด้วยกัน  ฉันจึงคุยกับเธอรู้เรื่อง  ผู้หญิงอะไรไม่รู้ทั้งสูงทั้งสวยแถมยังนิสัยดีอีก  ฉันยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้น



“ เอ่อ..แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ” ผู้หญิงคนนั้นถามฉัน



“ ฉันชื่อโอดะ  มิชิโยะค่ะ” ฉันรีบตอบทันที



“ ฉันชิโนบิ นามิ” พี่สาวคนนั้นยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ฉัน

คนอะไรขนาดชื่อยังเพราะเลย  แต่ทำไมนามสกุลมันคุ้นๆนะ  ช่างเหอะ  ฉันไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก



“ งั้นขอตัวกลับก่อนนะคะ” ฉันโค้งให้คุณนามิอีกครั้งก่อนจะเดินออกมา



และแล้วฉันก็มาถึงบ้าน  แล้วก็เหมือนเช่นเคยฉันโดนแม่ซักซะจนหูชาเลย  ก็แม่ดันไปเห็นรอยแผลบนตัวฉัน  แต่ฉันจะไม่ยอมให้มันเกิดเรื่องร้ายๆแบบนี้ขึ้นอีกแล้วล่ะ ^_^



@@@@@@@@จากผู้แต่ง@@@@@@@@

ฝากด้วยนะจ๊ะทุกคน



หลังจากอัพตอน 4 แล้ว



ก็คาดว่าจะไม่ได้อัพไปซักระยะนะ



เพราะไม่ว่างจริงๆ



ขอโทษด้วยนะจ้า



แต่ถ้ามีเวลาก็จามาอัพต่อนะ ^0^โฮ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ