ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ถึงเพื่อน ความรัก และครอบครัว2
พอเราเดินเกือบถึงบันได แฟรงค์ก็ทักทายกับนักเรียนหญิง นักเรียนหญิงสองคนทำตาแปลกๆมาที่เรา
\"แฟนเราเองแหละ\"
ฉันอึ้งกับคำพูดของอีตานี่แล้วรีบเดินขึ้นบันไดไป อะไรกันเมื่อไม่กี่นาทีก่อนยังพูดถึงยัยมดอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับบอกว่าฉันเป็นแฟนเขา ฉัน
ไม่ดีใจเลยสักนิด แถมยังเกลียดแฟรงค์มากขึ้นอีก อะไรกันไม่ให้เกียรติกันเลยฉันไม่ได้ชอบนายนะ TT_TT
ถึงแม้จะเป็นการล้อเล่น แต่ฉันก็เดือดปุดๆแล้ว
\"เป็นไรไป เมื่อกี้เราล้อเล่น\"
\"........\" เงียบ
ฉันเหลือบมองแฟรงค์ทางหางตาแล้วก็ทำเป็นยิ้มแย้มแล้วคุยเปลี่ยนเรื่อง
\"เธอได้เกรดเท่าไหร่เหรอ\"
\"อ้อ ก็แค่3กว่าๆเอง แล้วเธอละ\"
\"3.94 ย่ะ\"
\"ได้คะแนนวิชาไหนน้อยเหรอ\"
\"ก็คณิตอ่ะ\" T^T
\"ไม่อยากเชื่อเลย\"
\"เอ้อถึงห้องฉันแล้ว งั้นค่อยเจอกันนะ\"
เฮ้อ! กว่าจะไป ฉันยังไม่หายกลุ้มเลย แต่พอหันไปที่ทางเดินก็ต้องกลุ้มคูณสอง เมื่อมาเห็นนักเรียนกุ๊ยทั้งหลายมานั่งคอยแซวสาวที่เดิน
ผ่าน ประมาณ 13 คนเห็นจะได้ ตั้ง13!!!คนนะ ฉันเลยต้องทำหน้าบึ้งๆแล้วเดินผ่านไป
\"อะไรกันยังไม่ได้ทำอะไรเลยทำหน้าบึ้งซะแล้วเหรอ\"
เกลียดชะมัดเลย ว่าจะเดินผ่านดีๆดันโดนว่าอีก ฉันเลยรีบเข้าห้องโดยทิ้งเสียงหัวเราะไว้เบื้องหลัง
ตลอดการเรียนสามคาบ ฉันคิดถึงแต่เรื่องคนคนนั้นที่แนไม่กล้าโทรไปหาเขา
กริ๊ง!!! พอออดดังคาบสุดท้ายฉันก็รีบเก็บของ แล้วเพื่อนเก่าที่ชื่อจ่าก็มาทักฉันอย่างสดใสว่า
\"หวัดดี เป้นงัยบ้างเรียนหนุกมั้ย\"
\"ก็ดี\"
\"เอ้อ เธอเจอด๊อบบี้บ้างป่าวเราโทรคุยกับเขาด้วยแหละ แล้วเขาบอกเราว่า เขากับเราเป็นแค่เพื่อนกัน คงเป็นแฟนกันไม่ได้\"
อ้าวแล้วยัยนี่ไปคบกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ -_- ฉันพึมพำเบาๆก่อนจะนึกถึงใบหน้าเพื่อนฉันที่มีฉายาว่าด็อบบี้
ฉันฟังเพื่อนพูดต่อด้วยความเซ็ง แล้วก็นึกขึ้นได้
\"จ๋า เธอเจอพลบ้างรึเปล่า\"
\"อ๋อเมื่อวานฉันเจอ เห็นไปซื้อของที่เซเว่น หลังโรงเรียนนี่เอง\"
ฉันได้สติกลับมาแล้วถามคำถามต่อ คำถามของคนที่ฉันคิดถึงมานาน เขาก็คือพลน่นเอง ฉันกลัวว่าจ๋าจะชอบพลด้วยก็เลยแกล้งถามไปว่า
\"จ่าคิดว่าพลเป็นงัยบ้าง\"
\"ก็ดีนิสัยดี คิ้วเข้ม ก้โดยรวมก็หล่อดีอะน่ะ ทำไมเหรอ\"
\"เปล่าก้แค่อยากรู้ ไม่มีอะไรหรอก\"
เฮ้อ!อยากเจอพลจังเลย ตอนนี้เขาทำอะไรอยู่น้า
ฉันเดินมาเรื่อยๆเพื่อจะกลับบ้าน เมื่อมาถึงบ้านก็ต้องเซ็งกับการทำอาหารให้น้อง ก็ฉันมันพี่คนโตนี่ หลังจากทำงานเสร็จฉันก็ขึ้นไปข้างบน
เพื่อเข้าไปในห้องนอน แล้วนึกถึงวันเก่าๆที่ได้เจอกับพล
\"เสป็คเธอเป็นยังงัยเหรอมิ้ง\"
\"เสป็คเราเหรอ ก้ต้อง ขาว ตี๋ สูง คิ้วเข้ม ปากแดง\"
\"แล้วเธอมีคนที่ชอบแล้วยังล่ะ\"ยิมที่เป็นเพื่อนฉันถาม
\"ก็มีอะนะ แต่เขาคงไม่ชอบฉันหรอก\"
\"วันหลังชี้ให้ดูหน่อยสิ\"
\"อืม ได้\"
\"แล้วชอบมานานเท่าไหร่แล้วล่ะ\"
\"ก็ประมาณแปดปีอะนะ\"
\"โอ้โห แสดงว่าเธอชอบเขาตั้งแต่....\" ยัยนี่กำลังทำท่าคิดใหญ่
\"ตั้งแต่ป.1น่ะ\" ฉันช่วยตอบแทน
เพื่อนฉันทำหน้าอึ้ง
\"แล้วเธอไม่เคยชอบคนอื่นบ้างเหรอ\"
ก็มีบ้างแต่ก็แค่แป็บๆนะ\"
โอพระเจ้า ฉันเหลือบไปเห็นพลเข้าแล้ว เขากำลังเดินคุยอยู่กับเพื่อน แล้วก็กำลังเดินมาทางนี้ด้วย ฉันจึงชี้ให้เพื่อนดูแล้วเขาก็เห็นฉัน แต่ฉันก็
รีบก้มหน้า เพราะไม่อยากให้เขาเห้นหน้าอันแดงของฉัน ( คือแบบว่ามันเขินน่ะ)
\"ก็งั้นๆแหละ\"ยิมพูดขึ้น
ก็งั้นๆเหรอ เขานั่นแหละ perfect เลยนะ ยัยนี่มีรสนิยมแตกต่างจากฉันสิ้นดี แต่ก็โอเคนะ นับว่าเป็นเพื่อนที่ดี
เมื่อพลเดินผ่านไป ฉันก็ได้แต่มองข้างหลังเขา แล้วก็สังเกตว่าเขาตัวคล้ำลงและสูงขึ้น พอเลิกเรียนฉันก็เดินกลับกับเพื่อนและตอนผ่านสนาม
บาส ฉันก็เห็นพลกำลังเล่นบาสอย่างจริงจัง ฉันจึงรู้ว่าทำไมเขาจึงสูงขึ้นมาก ท่าตอนเขาเล่นบาสทำให้ฉันหน้าแดงขึ้นมาอีก และยืนเหม่อมอง
เขาอย่างนั้นตั้งนานก่อนที่เพื่อนจะเรียกไป
\"เฮ้อ!! ตอนนี้พลทำอะไรอยู่นะ\"ฉันพูดพึมพำอยู่คนเดียวในห้องนอน
\"แฟนเราเองแหละ\"
ฉันอึ้งกับคำพูดของอีตานี่แล้วรีบเดินขึ้นบันไดไป อะไรกันเมื่อไม่กี่นาทีก่อนยังพูดถึงยัยมดอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับบอกว่าฉันเป็นแฟนเขา ฉัน
ไม่ดีใจเลยสักนิด แถมยังเกลียดแฟรงค์มากขึ้นอีก อะไรกันไม่ให้เกียรติกันเลยฉันไม่ได้ชอบนายนะ TT_TT
ถึงแม้จะเป็นการล้อเล่น แต่ฉันก็เดือดปุดๆแล้ว
\"เป็นไรไป เมื่อกี้เราล้อเล่น\"
\"........\" เงียบ
ฉันเหลือบมองแฟรงค์ทางหางตาแล้วก็ทำเป็นยิ้มแย้มแล้วคุยเปลี่ยนเรื่อง
\"เธอได้เกรดเท่าไหร่เหรอ\"
\"อ้อ ก็แค่3กว่าๆเอง แล้วเธอละ\"
\"3.94 ย่ะ\"
\"ได้คะแนนวิชาไหนน้อยเหรอ\"
\"ก็คณิตอ่ะ\" T^T
\"ไม่อยากเชื่อเลย\"
\"เอ้อถึงห้องฉันแล้ว งั้นค่อยเจอกันนะ\"
เฮ้อ! กว่าจะไป ฉันยังไม่หายกลุ้มเลย แต่พอหันไปที่ทางเดินก็ต้องกลุ้มคูณสอง เมื่อมาเห็นนักเรียนกุ๊ยทั้งหลายมานั่งคอยแซวสาวที่เดิน
ผ่าน ประมาณ 13 คนเห็นจะได้ ตั้ง13!!!คนนะ ฉันเลยต้องทำหน้าบึ้งๆแล้วเดินผ่านไป
\"อะไรกันยังไม่ได้ทำอะไรเลยทำหน้าบึ้งซะแล้วเหรอ\"
เกลียดชะมัดเลย ว่าจะเดินผ่านดีๆดันโดนว่าอีก ฉันเลยรีบเข้าห้องโดยทิ้งเสียงหัวเราะไว้เบื้องหลัง
ตลอดการเรียนสามคาบ ฉันคิดถึงแต่เรื่องคนคนนั้นที่แนไม่กล้าโทรไปหาเขา
กริ๊ง!!! พอออดดังคาบสุดท้ายฉันก็รีบเก็บของ แล้วเพื่อนเก่าที่ชื่อจ่าก็มาทักฉันอย่างสดใสว่า
\"หวัดดี เป้นงัยบ้างเรียนหนุกมั้ย\"
\"ก็ดี\"
\"เอ้อ เธอเจอด๊อบบี้บ้างป่าวเราโทรคุยกับเขาด้วยแหละ แล้วเขาบอกเราว่า เขากับเราเป็นแค่เพื่อนกัน คงเป็นแฟนกันไม่ได้\"
อ้าวแล้วยัยนี่ไปคบกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ -_- ฉันพึมพำเบาๆก่อนจะนึกถึงใบหน้าเพื่อนฉันที่มีฉายาว่าด็อบบี้
ฉันฟังเพื่อนพูดต่อด้วยความเซ็ง แล้วก็นึกขึ้นได้
\"จ๋า เธอเจอพลบ้างรึเปล่า\"
\"อ๋อเมื่อวานฉันเจอ เห็นไปซื้อของที่เซเว่น หลังโรงเรียนนี่เอง\"
ฉันได้สติกลับมาแล้วถามคำถามต่อ คำถามของคนที่ฉันคิดถึงมานาน เขาก็คือพลน่นเอง ฉันกลัวว่าจ๋าจะชอบพลด้วยก็เลยแกล้งถามไปว่า
\"จ่าคิดว่าพลเป็นงัยบ้าง\"
\"ก็ดีนิสัยดี คิ้วเข้ม ก้โดยรวมก็หล่อดีอะน่ะ ทำไมเหรอ\"
\"เปล่าก้แค่อยากรู้ ไม่มีอะไรหรอก\"
เฮ้อ!อยากเจอพลจังเลย ตอนนี้เขาทำอะไรอยู่น้า
ฉันเดินมาเรื่อยๆเพื่อจะกลับบ้าน เมื่อมาถึงบ้านก็ต้องเซ็งกับการทำอาหารให้น้อง ก็ฉันมันพี่คนโตนี่ หลังจากทำงานเสร็จฉันก็ขึ้นไปข้างบน
เพื่อเข้าไปในห้องนอน แล้วนึกถึงวันเก่าๆที่ได้เจอกับพล
\"เสป็คเธอเป็นยังงัยเหรอมิ้ง\"
\"เสป็คเราเหรอ ก้ต้อง ขาว ตี๋ สูง คิ้วเข้ม ปากแดง\"
\"แล้วเธอมีคนที่ชอบแล้วยังล่ะ\"ยิมที่เป็นเพื่อนฉันถาม
\"ก็มีอะนะ แต่เขาคงไม่ชอบฉันหรอก\"
\"วันหลังชี้ให้ดูหน่อยสิ\"
\"อืม ได้\"
\"แล้วชอบมานานเท่าไหร่แล้วล่ะ\"
\"ก็ประมาณแปดปีอะนะ\"
\"โอ้โห แสดงว่าเธอชอบเขาตั้งแต่....\" ยัยนี่กำลังทำท่าคิดใหญ่
\"ตั้งแต่ป.1น่ะ\" ฉันช่วยตอบแทน
เพื่อนฉันทำหน้าอึ้ง
\"แล้วเธอไม่เคยชอบคนอื่นบ้างเหรอ\"
ก็มีบ้างแต่ก็แค่แป็บๆนะ\"
โอพระเจ้า ฉันเหลือบไปเห็นพลเข้าแล้ว เขากำลังเดินคุยอยู่กับเพื่อน แล้วก็กำลังเดินมาทางนี้ด้วย ฉันจึงชี้ให้เพื่อนดูแล้วเขาก็เห็นฉัน แต่ฉันก็
รีบก้มหน้า เพราะไม่อยากให้เขาเห้นหน้าอันแดงของฉัน ( คือแบบว่ามันเขินน่ะ)
\"ก็งั้นๆแหละ\"ยิมพูดขึ้น
ก็งั้นๆเหรอ เขานั่นแหละ perfect เลยนะ ยัยนี่มีรสนิยมแตกต่างจากฉันสิ้นดี แต่ก็โอเคนะ นับว่าเป็นเพื่อนที่ดี
เมื่อพลเดินผ่านไป ฉันก็ได้แต่มองข้างหลังเขา แล้วก็สังเกตว่าเขาตัวคล้ำลงและสูงขึ้น พอเลิกเรียนฉันก็เดินกลับกับเพื่อนและตอนผ่านสนาม
บาส ฉันก็เห็นพลกำลังเล่นบาสอย่างจริงจัง ฉันจึงรู้ว่าทำไมเขาจึงสูงขึ้นมาก ท่าตอนเขาเล่นบาสทำให้ฉันหน้าแดงขึ้นมาอีก และยืนเหม่อมอง
เขาอย่างนั้นตั้งนานก่อนที่เพื่อนจะเรียกไป
\"เฮ้อ!! ตอนนี้พลทำอะไรอยู่นะ\"ฉันพูดพึมพำอยู่คนเดียวในห้องนอน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น