ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ~~กลุ้มโว๊ย!!!~~
“ กลับมาอธิบายให้ฉันเข้าใจเดี๋ยวนี้” ผมได้แต่ตะโกนไล่หลังเธอไปโดยที่เธอไม่สนใจผมเลย
“ ...........” ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา
“ กลับมาเข้าใจมั้ย” ผมยังคงตะโกน แต่ก็เหมือนเดิมเธอไม่สนใจเสียงของผมแม้แต่น้อย แล้วเธอก็เดินห่างออกไป
จนผมเห็นเป็นเพียงจุดเล็กๆเท่านั้น ผมอยากจะวิ่งไปหยุดเธอเหลือเกินแต่ผมก็ทำไม่ได้ ถ้าหากว่าลูกน้องของแม่
ผมเห็นขึ้นมาเราคงต้องแย่แน่ๆ ผมรู้มาตลอดว่าผมโดนตามโดยลูกน้องของแม่แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องทำ
ถึงขนาดนี้ด้วย
“ กลุ้มโว๊ย!!!” ผมอุทานออกมาเมื่อสับสนกับทุกๆอย่าง
พวกคนที่เดินผ่านไปผ่านมาหน้าโรงเรียนคงจะคิดว่าผมเป็นเด็กมีปัญหาแน่ๆ ทำไมผมรู้สึกว่าทำอะไรผิดไปบาง
อย่างเหมือนตอนไปหาหมอฟันแล้วไม่ยอมแปรงฟันยังงัยยังงั้นเลย แล้วหลังจากนั้นก็จะโดนหมอว่าซะยกใหญ่
นี่ถ้าไม่ใช่หมอผมคงต่อยฟันร่วงไปแล้วล่ะ ( เว่อร์ไปรึเปล่าเนี่ย) -_-‘’
“ จะมองทำไมวะ ไม่เคยเห็นคนกลุ้มรึงัย” ผมตะโกนด่าไอ้พวกที่มองผม จริงๆแล้วผมก็ไม่อยากทำหรอกนะ แต่มันช่วยไม่ได้นี่ ผมเห็นหน้าไอ้พวกนี้แล้วยิ่งยัวะ
“ ลองไปปรึกษาอาจารย์ดูสิ” ผมได้ยินนักเรียนหญิงสองคนกำลังคุยกัน
ปรึกษา ใช่แล้ว เราต้องไปปรึกษา แต่จะปรึกษาใครดีล่ะ คำพูดของนักเรียนหญิงเมื่อครู่เข้ามาสะกิดใจผม
ก่อนที่ผมจะรู้ตัวผมก็เผลอไปกดเบอร์ใครคนหนึ่งเข้า ผมไม่แน่ใจหรอกว่าไอ้หมอนี่จะช่วยให้คำปรึกษาดีๆกับผมได้รึเปล่า แต่ถ้าเกิดมันพูดไม่ดีขึ้นมาผมจะได้ต่อยมันระบายความเครียดไปด้วย ได้ประโยชน์ทั้งขึ้นทั้งล่องเลย ( อ๊าก!! ผมคงจะดูหนังโหดมากไปหน่อยเลยมีพฤติกรรมรุนแรง)
ผมเอาโทรศัพท์แนบหูเพื่อรอให้ไอ้หมอนั่นรับ
“ โถ่ ช้าจริงโว๊ย!!!” ผมรอจนโทรศัพท์เกือบตัดไปแล้วแต่ก็ยังไม่มีคนรับ
“ ฮัลโหล” ไอ้หมอนี่ชักจะกวนประสาทเข้าทุกทีแล้วนะ ทำไมแกดันไปรับตอนที่ฉันจะวางแล้ววะ เดี๋ยวคงต้องต่อยสักเปรี้ยง ( เย็นไว้ฮิโระ!! เอ๊ะมีเสียงมาจากไหนน่ะ)สงสัยคงจะเป็นเสียงจากจิตใต้สำนึกล่ะมั้ง
“ ฮัลโหล!! ถ้าคุณไม่พูดผมจะวางแล้วนะครับ” ไอ้หมอนั่นพูดซ้ำอีกครั้งหลังจากที่ผมไม่ได้พูดตอบไป
“ ฉันเอง”
“ ไม่ทราบว่าใครครับฉันเองเนี่ย” ไอ้หมอนี่ชักจะกวนขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ
“ ฮิโระ เพื่อนแกงัย จนป่านนี้แล้วยังจำกรูไม่ได้เหรอวะ” ผมกรอกเสียงใส่โทรศัพท์
ผมก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไอ้หมอนี่จะเป็นเพื่อนซี้ของผมได้ ก็ไอ้เจ้าเอนิวะนั่นแหละ
“ ไม่เชื่อ ต้องบอกรหัสลับมาก่อน”เอนิวะพูดเสียงทะเล้น
ผึง!!!!!! -_-;;;;
เส้นความอดทนของผมได้ขาดลงแล้ว ต่อจากนี้ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าไอ้เจ้าเอนิวะ มันจะยังมีชีวิตรอดได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นในวันพรุ่งนี้รึเปล่า
“ บ้าชิบ!! แกจะให้ฉันพูดไปถึงเมื่อไหร่วะ ฉันจะฆ่าแกคอยดู” นี่ผมไม่ได้พูดเล่นนะ
“ งั้นเหรอ งั้นผมจะวางแล้วนะครับ” มามุขนี้อีกแล้วเหรอเนี่ย ผมยิ่งแพ้มุขจริงจังของมันซะด้วยสิ
“ เอ่อ เดี๋ยวสิ” ไอ้หมอนี่ยิ่งทำให้ผมกลุ้มกว่าเดิมอีก
“ รหัสลับ3 2 1” มันเริ่มนับถอยหลัง
“ เอาภูเขาไฟฟูจิ.....” ผมยังพูดรหัสลับไม่จบ นี่ผมต้องพูดจริงๆเหรอเนี่ย
“ แล้วงัยครับ รหัสลับยังไม่ถูกต้องกรุณาลองใหม่” ไอ้ๆหมอนี่ มันๆๆ ผมพยายามคิดหาคำด่าดีๆแต่ก็ต้องจนมุมอีกจนได้
“ เอาภูเขาไฟฟูจิยัดปากแกสิ ฉันไม่ว่างที่จะมาเล่นด้วยนะเว๊ย ออกมาเจอฉันเดี๋ยวนี้ที่ร้านชินโจกุ ฉันเลี้ยงแกเอง”
ในที่สุดผมก็ได้รับความรู้สึกแห่งชัยชนะสักที ผมรู้ว่าไอ้เจ้าเอนิวะมันแพ้เรื่องของฟรี ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!! อยากจะหัวเราะออกมาจริงๆ
“ แกจะเลี้ยงจริงๆเหรอวะ เออๆเดี๋ยวฉันไป” ไอ้เจ้าเอนิวะมันเปลี่ยนโหมดเป็นเพื่อนซี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
..........................................15นาทีต่อมา................................
“ เฮ้ย!! มาเร็วดีนี่” ผมตะโกนทักเพื่อนที่กำลังวิ่งมาหาผม ผมมาก่อนมันแค่1นาที 24วินาทีเองนะเนี่ย (เฮ้ย! เว่อร์อีกแล้ว) เฮ้ยเสียงมาจากไหนวะ
“ เรื่องแบบนี้มีเหรอที่คนอย่างฉันจะพลาด” เจ้าเอนิวะเผยธาตุแท้ออกมาแล้ว
“ เข้าไปนั่งก่อนเถอะ” ผมรีบตัดบทเพื่อนจอมโม้ ขืนยืนฟังสัพคุณต่างๆของมันคงไม่ต้องนอนกันแน่ๆ
“แกมีเรื่องอะไรวะ ถึงลงทุนเรียกฉันออกมาเนี่ย” เฮ้ย!! พูดให้ถูกๆสิ ฉันน่ะหลอกแกออกมาต่างหาก หลอกด้วยเงินซะด้วย
-_-‘ (เอ่อ..นี่นะเหรอคนที่กำลังกลุ้มน่ะ)
“ ฉันมีเรื่องจะปรึกษาแกนิดหน่อยน่ะ” ผมเริ่มพูดเกริ่นเรื่อง
“ โดนสาวหักอกมาเหรอวะ” โอ้!! นี่ถ้าไอ้หมอนี่ไปเปิดร้านดูดวงคงรุ่งแน่ ทายแม่นชะมัดเลย
“ ก็ไม่เชิงหรอก แต่....”
“ รับอะไรดีคะ” มีพนักงานสาวคนหนึ่งออกมาขัดจังหวะการสนทนาของเรา เดี๋ยวต่อยฟัน.....(เฮ้ย!! พอๆๆแกหัดควบคุมอารมร์หน่อยสิวะ) รู้แล้วน่า ไอ้เจ้าจิตใต้สำนึกนี่มันน่ารำคาญจริงๆ
พอผมสู้กับจิตใต้สำนึกเสร็จ ไอ้เจ้าเอนิวะก็สั่งรายการอาหารออกไปเยอะพอสมควรแล้ว
“ เฮ้ย!! คนจ่ายน่ะ ฉันนะโว๊ย” ผมรีบพูดห้ามไอ้เจ้าเอนิวะ
“ เอ่อ...แล้วก็ราเมงอีกสองถ้วยนะครับ” ไอ้เจ้าเอนิวะหันไปทำตาเจ้าชู้ใส่พนักงานสาว
ท่าทางไอ้หมอนี่คงอยากตายจริงๆสักครั้งเป็นแน่ เล่นสั่งซะเกือบหมดร้าน ความเกรงใจมันจมลงไปในลำไส้ใหญ่แกเหรอวะ ไอ้หมอนี่มันๆ แล้วผมก็หาคำด่าดีๆไม่ได้อีกเช่นเคย
“ เอ่อ..อย่าเพิ่งไป ผมขอเหล้าสองขวดด้วยครับ” ผมหันไปสั่งกับพนักงานสาวบ้าง
“ ค่ะ” แล้วพนักงานคนนั้นก็เดินออกไป
“ แกสั่งเผื่อฉันด้วยใช่มั้ยเพื่อน” เจ้าเอนิวะทำตาใสปิ๊งมาที่ผม เห็นแล้วจะอ้วก
“ ใครสั่งให้แกวะ ฉันจะกินเองตะหาก คนกำลังกลุ้มๆ ได้ยินมั้ยวะ” ผมตะคอกใส่เพื่อน
“ แล้วแกกลุ้มเรื่องอะไรล่ะวะ ไม่ยอมเล่าสักที” เจ้าเอนิวะเริ่มเห็นมาสนใจผมบ้างแล้ว แกน่าจะเป็นอย่างนี้ตั้งแต่ 10 นาทีที่แล้วนะ
“เออก็ยัยเฉิ่ม แบบว่ามีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยน่ะ เธอบอกว่า.....บราๆๆ” แล้วผมก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เอนิวะฟัง
............เวลาผ่านไป..................
“ คู่หมั้นเหรอวะ คนอย่างแกมีคู่หมั้นด้วยเหรอ” เจ้าเอนิวะทำท่าไม่เชื่อ
“ ฉันก็ได้ยินยัยเฉิ่มพูดมาแบบนั้น แต่เรื่องคู่หมั้นฉันไม่รู้เรื่องเลยนะ มันอะไรกันแน่เนี่ย” ผมเอามือกุมขมับตัวเอง เรื่องนี้ผมคิดไม่ตกจริงๆ
“ ใจเย็นๆสิ แม่แกอาจจะจัดการเรื่องนี้โดยที่ไม่บอกแกก็ได้” เอนิวะเริ่มพูดเสียงจริงจัง
จริงสิทำไมผมถึงลืมคนสำคัญไปได้นะ ต้องเป็นฝีมือแม่แน่ๆเลย
“แต่รู้ไปก็เท่านั้น ยัยเฉิ่มโกรธฉันมากเลย แล้วฉันจะทำงัยต่อล่ะ”
“ เธออาจจะแค่น้อยใจที่นายไม่ยอมบอกเรื่องคู่หมั้นก็ได้…”
“ ก็ฉันไม่รู้จริงๆนี่” ผมรีบพูดแทรกขึ้นมา
“ นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ”
“ แล้วอะไรล่ะที่สำคัญ”ผมเริ่มงงกับความคิดของเจ้าเอนิวะ
“ แกต้องไปง้อเธอ ให้เธอหายโกรธ”
“ว่างัยนะ คือ....” แล้วผมก็เงียบไป
“ เป็นไรไปอีกล่ะวะ”
“ จะให้ฉันไปง้อเนี่ยนะ คนอย่างฉันเกิดมาไม่เคยง้อใครเลยนะเว๊ย”
ถ้าได้ข่าวว่าผมเคยง้อใครล่ะก็ นั่นต้องไม่ใช่ผมแน่ๆ อาจจะเป็นคนที่หน้าตาเหมือนผมก็ได้
“ แล้วแกชอบเธอรึเปล่า”
“ อืม” ผมก้มหน้าตอบ
“ ชอบก็ต้องทำสิวะ” คราวนี้เจ้าเอนิวะหันมาตะคอกผมบ้าง จะว่าไปแล้วไอ้หมอนี่ก็เป็นที่ปรึกษาที่ดีจริงๆ
“ อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ” แล้วพนักงานคนนั้นก็เสิร์ฟอาหารลงบนโต๊ะของเรา ทำให้เราต้องหยุดการสนทนาแบบออกรสออกชาติกันอีกครั้ง
..........เวลาผ่านไป........
“ ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วย”ผมเริ่มเมาแล้วหลังจากที่สั่งเหล้าไปแบบไม่ยั้ง รวมทั้งสิ้น5ขวด ผมไม่ได้กินคนเดียวหรอกนะ ไอ้เจ้าเอนิวะก็ขอแจมด้วยเลยเมาแอ๋กันทั่งคู่
“ เธอไม่รักฉันแล้วเหยอ” ไอ้เจ้าเอนิวะส่งเสียงประสานกับผม
แล้วเราก็กอดกันอย่างนั้นพร้อมกับตะโกนเสียงโหวกเหวกไปทั้งร้าน พวกลูกค้าคนอื่นพยายามนั่งให้ห่างเราเอาไว้ บางคนก็กระซิบนินทากัน เดี๋ยวต่อยซะเลย!!!
สักครู่ต่อมาก็มีพนักงานในร้านมาลากเราออกไป ส่วนค่าอาหารไม่ต้องพูดถึง ไอ้เจ้าพนักงานตัวอ้วนค้นกระเป๋าผมแล้วเอาเงินออกไปสองพันเยน
“ ไล่เราออกทำมาย เราไม่ได้มาวซะหน่อย เอิ๊ก!!”ไอ้เจ้าเอนิวะวิ่งไปเคาะประตูร้านแต่ก็โดนถีบส่งกลับมา
“ บังอาจไล่ท่านฮิโระคนนี้เหรอ เดี๋ยวเผาร้านซะเลย” ผมเริ่มกลับมาในโหมดซาดิสก์อีกครั้ง
“ เอาเลยเพื่อนเอาเลย” ไอ้เจ้าเอนิวะคอยเชียร์ผม
เราสองคนยังไม่สร่างเมาเลยไม่รู้ว่าทำอะไรน่าขายหน้าลงไป
“ แกมีไฟแช็กมั้ยวะ”ผมถามเอนิวะ
“ ไม่มีว่ะ”
“ งั้นเราก็เผาร้านไม่ได้น่ะสิ”
ผมกับเอนิวะนั่งหัวเราะกันอยู่บนขอบถนน คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างโยนตังค์ให้เรา นี่มันหมายความว่างัยกันเนี่ย
แล้วผมกับเอนิวะก็นั่งกันอยู่อย่างนั้นจนสร่างเมา
ผมก้มลงดูนาฬิกาข้อมือ นี่มันตีสองแล้วนี่
“ เฮ้ยตื่นๆ เอนิวะ ตื่นได้แล้วโว๊ย” ผมตะโกนปลุกเพื่อน
“ ไม่เอา เค้าจานอนต่อ” ท่าทางเจ้าเอนิวะจะเป็นหนักกว่าผมนะ
แล้วผมก็ช่วยพยุงเจ้าเอนิวะอย่างโซซัดโซเซเพื่อพามันกลับบ้าน
“ ไม่เอาม่ายไป” ผมรีบถีบเจ้าเอนิวะขึ้นรถแท็กซี่ มันก็ยังพูดเพ้อเจ้ออยู่ได้
“ ช่วยส่งให้ถึงบ้านด้วยนะครับ” ผมยื่นตังค์ให้คนขับรถแท็กซี่ แล้วดูจนแน่ใจว่าเจ้าเอนิวะไปแล้วผมจึงเดินกลับบ้าน
ก็บ้านผมอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนสักเท่าไหร่ผมเลยเดินกลับบ้านได้อย่างสบาย
เมื่อผมมายืนหยุดอยู่หน้าบ้าน ผมก็นึกอะไรบางอย่างออก
“ ใช่แล้ว เราต้องถามแม่ให้รู้เรื่อง” ผมคิดจะไปถามแม่เรื่องคู่หมั้น แต่นี่มันดึกมากแล้ว ค่อยถามพรุ่งนี้ก็ได้ แล้วผมก็ล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยล้า
@@@@@@@@@@@จากผู้แต่ง@@@@@@@@
ตอนนี้ก็เป็นตอนของพระเอกล้วนๆเลยนะคะ
แบบว่าเปลี่ยนแนวมั่งอะ
ดีหรือไม่ดียังงัยก็ช่วยวิจารณ์กันด้วยนะคะ
สุดท้ายนี้ก็ไม่ขออะไรมากมายแต่ขอให้ช่วยติดตามเรื่องนี้ต่อไปนะคะ
เม้นท์กะให้คะแนนด้วยยิ่งดี
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
“ ...........” ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา
“ กลับมาเข้าใจมั้ย” ผมยังคงตะโกน แต่ก็เหมือนเดิมเธอไม่สนใจเสียงของผมแม้แต่น้อย แล้วเธอก็เดินห่างออกไป
จนผมเห็นเป็นเพียงจุดเล็กๆเท่านั้น ผมอยากจะวิ่งไปหยุดเธอเหลือเกินแต่ผมก็ทำไม่ได้ ถ้าหากว่าลูกน้องของแม่
ผมเห็นขึ้นมาเราคงต้องแย่แน่ๆ ผมรู้มาตลอดว่าผมโดนตามโดยลูกน้องของแม่แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องทำ
ถึงขนาดนี้ด้วย
“ กลุ้มโว๊ย!!!” ผมอุทานออกมาเมื่อสับสนกับทุกๆอย่าง
พวกคนที่เดินผ่านไปผ่านมาหน้าโรงเรียนคงจะคิดว่าผมเป็นเด็กมีปัญหาแน่ๆ ทำไมผมรู้สึกว่าทำอะไรผิดไปบาง
อย่างเหมือนตอนไปหาหมอฟันแล้วไม่ยอมแปรงฟันยังงัยยังงั้นเลย แล้วหลังจากนั้นก็จะโดนหมอว่าซะยกใหญ่
นี่ถ้าไม่ใช่หมอผมคงต่อยฟันร่วงไปแล้วล่ะ ( เว่อร์ไปรึเปล่าเนี่ย) -_-‘’
“ จะมองทำไมวะ ไม่เคยเห็นคนกลุ้มรึงัย” ผมตะโกนด่าไอ้พวกที่มองผม จริงๆแล้วผมก็ไม่อยากทำหรอกนะ แต่มันช่วยไม่ได้นี่ ผมเห็นหน้าไอ้พวกนี้แล้วยิ่งยัวะ
“ ลองไปปรึกษาอาจารย์ดูสิ” ผมได้ยินนักเรียนหญิงสองคนกำลังคุยกัน
ปรึกษา ใช่แล้ว เราต้องไปปรึกษา แต่จะปรึกษาใครดีล่ะ คำพูดของนักเรียนหญิงเมื่อครู่เข้ามาสะกิดใจผม
ก่อนที่ผมจะรู้ตัวผมก็เผลอไปกดเบอร์ใครคนหนึ่งเข้า ผมไม่แน่ใจหรอกว่าไอ้หมอนี่จะช่วยให้คำปรึกษาดีๆกับผมได้รึเปล่า แต่ถ้าเกิดมันพูดไม่ดีขึ้นมาผมจะได้ต่อยมันระบายความเครียดไปด้วย ได้ประโยชน์ทั้งขึ้นทั้งล่องเลย ( อ๊าก!! ผมคงจะดูหนังโหดมากไปหน่อยเลยมีพฤติกรรมรุนแรง)
ผมเอาโทรศัพท์แนบหูเพื่อรอให้ไอ้หมอนั่นรับ
“ โถ่ ช้าจริงโว๊ย!!!” ผมรอจนโทรศัพท์เกือบตัดไปแล้วแต่ก็ยังไม่มีคนรับ
“ ฮัลโหล” ไอ้หมอนี่ชักจะกวนประสาทเข้าทุกทีแล้วนะ ทำไมแกดันไปรับตอนที่ฉันจะวางแล้ววะ เดี๋ยวคงต้องต่อยสักเปรี้ยง ( เย็นไว้ฮิโระ!! เอ๊ะมีเสียงมาจากไหนน่ะ)สงสัยคงจะเป็นเสียงจากจิตใต้สำนึกล่ะมั้ง
“ ฮัลโหล!! ถ้าคุณไม่พูดผมจะวางแล้วนะครับ” ไอ้หมอนั่นพูดซ้ำอีกครั้งหลังจากที่ผมไม่ได้พูดตอบไป
“ ฉันเอง”
“ ไม่ทราบว่าใครครับฉันเองเนี่ย” ไอ้หมอนี่ชักจะกวนขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ
“ ฮิโระ เพื่อนแกงัย จนป่านนี้แล้วยังจำกรูไม่ได้เหรอวะ” ผมกรอกเสียงใส่โทรศัพท์
ผมก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไอ้หมอนี่จะเป็นเพื่อนซี้ของผมได้ ก็ไอ้เจ้าเอนิวะนั่นแหละ
“ ไม่เชื่อ ต้องบอกรหัสลับมาก่อน”เอนิวะพูดเสียงทะเล้น
ผึง!!!!!! -_-;;;;
เส้นความอดทนของผมได้ขาดลงแล้ว ต่อจากนี้ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าไอ้เจ้าเอนิวะ มันจะยังมีชีวิตรอดได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นในวันพรุ่งนี้รึเปล่า
“ บ้าชิบ!! แกจะให้ฉันพูดไปถึงเมื่อไหร่วะ ฉันจะฆ่าแกคอยดู” นี่ผมไม่ได้พูดเล่นนะ
“ งั้นเหรอ งั้นผมจะวางแล้วนะครับ” มามุขนี้อีกแล้วเหรอเนี่ย ผมยิ่งแพ้มุขจริงจังของมันซะด้วยสิ
“ เอ่อ เดี๋ยวสิ” ไอ้หมอนี่ยิ่งทำให้ผมกลุ้มกว่าเดิมอีก
“ รหัสลับ3 2 1” มันเริ่มนับถอยหลัง
“ เอาภูเขาไฟฟูจิ.....” ผมยังพูดรหัสลับไม่จบ นี่ผมต้องพูดจริงๆเหรอเนี่ย
“ แล้วงัยครับ รหัสลับยังไม่ถูกต้องกรุณาลองใหม่” ไอ้ๆหมอนี่ มันๆๆ ผมพยายามคิดหาคำด่าดีๆแต่ก็ต้องจนมุมอีกจนได้
“ เอาภูเขาไฟฟูจิยัดปากแกสิ ฉันไม่ว่างที่จะมาเล่นด้วยนะเว๊ย ออกมาเจอฉันเดี๋ยวนี้ที่ร้านชินโจกุ ฉันเลี้ยงแกเอง”
ในที่สุดผมก็ได้รับความรู้สึกแห่งชัยชนะสักที ผมรู้ว่าไอ้เจ้าเอนิวะมันแพ้เรื่องของฟรี ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!! อยากจะหัวเราะออกมาจริงๆ
“ แกจะเลี้ยงจริงๆเหรอวะ เออๆเดี๋ยวฉันไป” ไอ้เจ้าเอนิวะมันเปลี่ยนโหมดเป็นเพื่อนซี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
..........................................15นาทีต่อมา................................
“ เฮ้ย!! มาเร็วดีนี่” ผมตะโกนทักเพื่อนที่กำลังวิ่งมาหาผม ผมมาก่อนมันแค่1นาที 24วินาทีเองนะเนี่ย (เฮ้ย! เว่อร์อีกแล้ว) เฮ้ยเสียงมาจากไหนวะ
“ เรื่องแบบนี้มีเหรอที่คนอย่างฉันจะพลาด” เจ้าเอนิวะเผยธาตุแท้ออกมาแล้ว
“ เข้าไปนั่งก่อนเถอะ” ผมรีบตัดบทเพื่อนจอมโม้ ขืนยืนฟังสัพคุณต่างๆของมันคงไม่ต้องนอนกันแน่ๆ
“แกมีเรื่องอะไรวะ ถึงลงทุนเรียกฉันออกมาเนี่ย” เฮ้ย!! พูดให้ถูกๆสิ ฉันน่ะหลอกแกออกมาต่างหาก หลอกด้วยเงินซะด้วย
-_-‘ (เอ่อ..นี่นะเหรอคนที่กำลังกลุ้มน่ะ)
“ ฉันมีเรื่องจะปรึกษาแกนิดหน่อยน่ะ” ผมเริ่มพูดเกริ่นเรื่อง
“ โดนสาวหักอกมาเหรอวะ” โอ้!! นี่ถ้าไอ้หมอนี่ไปเปิดร้านดูดวงคงรุ่งแน่ ทายแม่นชะมัดเลย
“ ก็ไม่เชิงหรอก แต่....”
“ รับอะไรดีคะ” มีพนักงานสาวคนหนึ่งออกมาขัดจังหวะการสนทนาของเรา เดี๋ยวต่อยฟัน.....(เฮ้ย!! พอๆๆแกหัดควบคุมอารมร์หน่อยสิวะ) รู้แล้วน่า ไอ้เจ้าจิตใต้สำนึกนี่มันน่ารำคาญจริงๆ
พอผมสู้กับจิตใต้สำนึกเสร็จ ไอ้เจ้าเอนิวะก็สั่งรายการอาหารออกไปเยอะพอสมควรแล้ว
“ เฮ้ย!! คนจ่ายน่ะ ฉันนะโว๊ย” ผมรีบพูดห้ามไอ้เจ้าเอนิวะ
“ เอ่อ...แล้วก็ราเมงอีกสองถ้วยนะครับ” ไอ้เจ้าเอนิวะหันไปทำตาเจ้าชู้ใส่พนักงานสาว
ท่าทางไอ้หมอนี่คงอยากตายจริงๆสักครั้งเป็นแน่ เล่นสั่งซะเกือบหมดร้าน ความเกรงใจมันจมลงไปในลำไส้ใหญ่แกเหรอวะ ไอ้หมอนี่มันๆ แล้วผมก็หาคำด่าดีๆไม่ได้อีกเช่นเคย
“ เอ่อ..อย่าเพิ่งไป ผมขอเหล้าสองขวดด้วยครับ” ผมหันไปสั่งกับพนักงานสาวบ้าง
“ ค่ะ” แล้วพนักงานคนนั้นก็เดินออกไป
“ แกสั่งเผื่อฉันด้วยใช่มั้ยเพื่อน” เจ้าเอนิวะทำตาใสปิ๊งมาที่ผม เห็นแล้วจะอ้วก
“ ใครสั่งให้แกวะ ฉันจะกินเองตะหาก คนกำลังกลุ้มๆ ได้ยินมั้ยวะ” ผมตะคอกใส่เพื่อน
“ แล้วแกกลุ้มเรื่องอะไรล่ะวะ ไม่ยอมเล่าสักที” เจ้าเอนิวะเริ่มเห็นมาสนใจผมบ้างแล้ว แกน่าจะเป็นอย่างนี้ตั้งแต่ 10 นาทีที่แล้วนะ
“เออก็ยัยเฉิ่ม แบบว่ามีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยน่ะ เธอบอกว่า.....บราๆๆ” แล้วผมก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เอนิวะฟัง
............เวลาผ่านไป..................
“ คู่หมั้นเหรอวะ คนอย่างแกมีคู่หมั้นด้วยเหรอ” เจ้าเอนิวะทำท่าไม่เชื่อ
“ ฉันก็ได้ยินยัยเฉิ่มพูดมาแบบนั้น แต่เรื่องคู่หมั้นฉันไม่รู้เรื่องเลยนะ มันอะไรกันแน่เนี่ย” ผมเอามือกุมขมับตัวเอง เรื่องนี้ผมคิดไม่ตกจริงๆ
“ ใจเย็นๆสิ แม่แกอาจจะจัดการเรื่องนี้โดยที่ไม่บอกแกก็ได้” เอนิวะเริ่มพูดเสียงจริงจัง
จริงสิทำไมผมถึงลืมคนสำคัญไปได้นะ ต้องเป็นฝีมือแม่แน่ๆเลย
“แต่รู้ไปก็เท่านั้น ยัยเฉิ่มโกรธฉันมากเลย แล้วฉันจะทำงัยต่อล่ะ”
“ เธออาจจะแค่น้อยใจที่นายไม่ยอมบอกเรื่องคู่หมั้นก็ได้…”
“ ก็ฉันไม่รู้จริงๆนี่” ผมรีบพูดแทรกขึ้นมา
“ นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ”
“ แล้วอะไรล่ะที่สำคัญ”ผมเริ่มงงกับความคิดของเจ้าเอนิวะ
“ แกต้องไปง้อเธอ ให้เธอหายโกรธ”
“ว่างัยนะ คือ....” แล้วผมก็เงียบไป
“ เป็นไรไปอีกล่ะวะ”
“ จะให้ฉันไปง้อเนี่ยนะ คนอย่างฉันเกิดมาไม่เคยง้อใครเลยนะเว๊ย”
ถ้าได้ข่าวว่าผมเคยง้อใครล่ะก็ นั่นต้องไม่ใช่ผมแน่ๆ อาจจะเป็นคนที่หน้าตาเหมือนผมก็ได้
“ แล้วแกชอบเธอรึเปล่า”
“ อืม” ผมก้มหน้าตอบ
“ ชอบก็ต้องทำสิวะ” คราวนี้เจ้าเอนิวะหันมาตะคอกผมบ้าง จะว่าไปแล้วไอ้หมอนี่ก็เป็นที่ปรึกษาที่ดีจริงๆ
“ อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ” แล้วพนักงานคนนั้นก็เสิร์ฟอาหารลงบนโต๊ะของเรา ทำให้เราต้องหยุดการสนทนาแบบออกรสออกชาติกันอีกครั้ง
..........เวลาผ่านไป........
“ ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วย”ผมเริ่มเมาแล้วหลังจากที่สั่งเหล้าไปแบบไม่ยั้ง รวมทั้งสิ้น5ขวด ผมไม่ได้กินคนเดียวหรอกนะ ไอ้เจ้าเอนิวะก็ขอแจมด้วยเลยเมาแอ๋กันทั่งคู่
“ เธอไม่รักฉันแล้วเหยอ” ไอ้เจ้าเอนิวะส่งเสียงประสานกับผม
แล้วเราก็กอดกันอย่างนั้นพร้อมกับตะโกนเสียงโหวกเหวกไปทั้งร้าน พวกลูกค้าคนอื่นพยายามนั่งให้ห่างเราเอาไว้ บางคนก็กระซิบนินทากัน เดี๋ยวต่อยซะเลย!!!
สักครู่ต่อมาก็มีพนักงานในร้านมาลากเราออกไป ส่วนค่าอาหารไม่ต้องพูดถึง ไอ้เจ้าพนักงานตัวอ้วนค้นกระเป๋าผมแล้วเอาเงินออกไปสองพันเยน
“ ไล่เราออกทำมาย เราไม่ได้มาวซะหน่อย เอิ๊ก!!”ไอ้เจ้าเอนิวะวิ่งไปเคาะประตูร้านแต่ก็โดนถีบส่งกลับมา
“ บังอาจไล่ท่านฮิโระคนนี้เหรอ เดี๋ยวเผาร้านซะเลย” ผมเริ่มกลับมาในโหมดซาดิสก์อีกครั้ง
“ เอาเลยเพื่อนเอาเลย” ไอ้เจ้าเอนิวะคอยเชียร์ผม
เราสองคนยังไม่สร่างเมาเลยไม่รู้ว่าทำอะไรน่าขายหน้าลงไป
“ แกมีไฟแช็กมั้ยวะ”ผมถามเอนิวะ
“ ไม่มีว่ะ”
“ งั้นเราก็เผาร้านไม่ได้น่ะสิ”
ผมกับเอนิวะนั่งหัวเราะกันอยู่บนขอบถนน คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างโยนตังค์ให้เรา นี่มันหมายความว่างัยกันเนี่ย
แล้วผมกับเอนิวะก็นั่งกันอยู่อย่างนั้นจนสร่างเมา
ผมก้มลงดูนาฬิกาข้อมือ นี่มันตีสองแล้วนี่
“ เฮ้ยตื่นๆ เอนิวะ ตื่นได้แล้วโว๊ย” ผมตะโกนปลุกเพื่อน
“ ไม่เอา เค้าจานอนต่อ” ท่าทางเจ้าเอนิวะจะเป็นหนักกว่าผมนะ
แล้วผมก็ช่วยพยุงเจ้าเอนิวะอย่างโซซัดโซเซเพื่อพามันกลับบ้าน
“ ไม่เอาม่ายไป” ผมรีบถีบเจ้าเอนิวะขึ้นรถแท็กซี่ มันก็ยังพูดเพ้อเจ้ออยู่ได้
“ ช่วยส่งให้ถึงบ้านด้วยนะครับ” ผมยื่นตังค์ให้คนขับรถแท็กซี่ แล้วดูจนแน่ใจว่าเจ้าเอนิวะไปแล้วผมจึงเดินกลับบ้าน
ก็บ้านผมอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนสักเท่าไหร่ผมเลยเดินกลับบ้านได้อย่างสบาย
เมื่อผมมายืนหยุดอยู่หน้าบ้าน ผมก็นึกอะไรบางอย่างออก
“ ใช่แล้ว เราต้องถามแม่ให้รู้เรื่อง” ผมคิดจะไปถามแม่เรื่องคู่หมั้น แต่นี่มันดึกมากแล้ว ค่อยถามพรุ่งนี้ก็ได้ แล้วผมก็ล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยล้า
@@@@@@@@@@@จากผู้แต่ง@@@@@@@@
ตอนนี้ก็เป็นตอนของพระเอกล้วนๆเลยนะคะ
แบบว่าเปลี่ยนแนวมั่งอะ
ดีหรือไม่ดียังงัยก็ช่วยวิจารณ์กันด้วยนะคะ
สุดท้ายนี้ก็ไม่ขออะไรมากมายแต่ขอให้ช่วยติดตามเรื่องนี้ต่อไปนะคะ
เม้นท์กะให้คะแนนด้วยยิ่งดี
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น