สาวเปิ่นหัวใจเกินร้อย

ลำดับตอนที่ #10 : \"จะมาวุ่นวายทำไมกับชีวิต ช้าน!!!~~\"

วันนี้วันจันทร์นี่  แสดงว่าฉันต้องไปโรงเรียนน่ะสิ  ฉันลืมไปซะสนิทเลยหลังจากที่ออกไปส่งนายโหดเสร็จฉันก็กลับมานอนอย่างหมดอาลัยตายอยาก



อ๊อด!!!!! ฉันมาทันสัญญาณเรียนคาบแรก( โชคดีอะไรอย่างนี้)



“ โอะ โอ๋!! ดูยัยสายเสมอนี่สิ  เธอไปฟัดกับหมามารึงัย ทำไมถึงผมยุ่งอย่างนั้นล่ะ” ไม่เคยมีสักวันที่พวกนักเรียนชายห้องฉันจะเลิกหอนและไม่เคยมีสักวันที่ฉันจะไม่โดนกัด  

“ ฮ่าๆๆๆๆ!!” พวกนักเรียนในห้องพากันหัวเราะฉัน -_-“



“ นั่งที่แล้วเงียบเสียงได้แล้วทุกคน”  อาจารย์โนโซมุเริ่มหันมาตำหนินักเรียนในห้องที่ไม่รู้จักกาลเทศะ

ก็เป็นแบบนี้ประจำแหละ  มีครูก็เหมือนไม่มี



“ วันนี้อาจารย์ทะเลาะกับแฟนเหรอครับ  เห็นอารมณ์ไม่ดี” นักเรียนในห้องยังไม่เลิก ส่งเสียงดังแถมยังแซวอาจารย์กลับไปอีก



“ เงียบเดี๋ยวนี้นะ  ไม่งั้นฉันจะฟ้องอาจารย์ใหญ่”  พอได้ยินคำว่าอาจารย์ใหญ่เท่านั้นแหละ  พวกนักเรียนในห้องพากันเงียบกริบไม่มีใครส่งเสียงสักแอะ



“ ต้องให้ใช้วิธีนี้อยู่เรื่อย” อาจารย์ส่ายหัวเล็กน้อย  แล้วก็หันมาทางฉัน



“ โอดะ มิชิโยะ”  อาจารย์เรียกชื่อฉันซะดังเลย  พวกเพื่อนๆหันมามองฉันกันใหญ่พลางซุบซิบกันว่าฉันจะโดนอาจารย์ว่าอะไร ( ฉันว่านะ)



“ วันนี้อาจารย์ใหญ่ต้องการพบเธอหลังเลิกเรียน”  



“ หนูเหรอคะ” ฉันพูดแบบอึ้งๆ



“ ครูก็ไม่รู้หรอกนะว่าเธอไปทำอะไรผิดไว้รึเปล่า  แต่ถึงขั้นพบอาจารย์ใหญ่นี่มันไม่ธรรมดาเลยนะ”  อาจารย์ไม่ได้ช่วยพูดให้กำลังใจฉันเลย

“ ยัยเฉิ่ม  วันนี้เธอตายแน่”  พวกเพื่อนๆฉันก็ให้กำลังใจดีซะเหลือเกิน   ความเป็นห่วงเป็นใยมันหายไปไหนหมด  แล้วทำไมชีวิตฉันถึงต้องมาเกี่ยวข้องกับบุคคลอันตรายทั้งหลายแหล่ด้วยนะ  โอ๊ย!!!จะมาวุ่นวายกับชีวิตฉันทำไมเนี่ย  ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว



ตั้งแต่เช้าจนถึงบ่ายฉันขอบอกได้คำเดียวว่าฉันไม่ได้เรียนเลย  ฟังอาจารย์พูดเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา  ในหัวก็จินตนาการไปต่างๆนาๆถึงความโหดของอาจารย์ใหญ่  ฉันจินตนาการว่าตัวเองเป็นหมูที่อยู่บนเขียงเตรียมพร้อมที่จะให้อาจารย์ใหญ่เชือด  แล้วฉันก็จินตนาการต่อไปว่าอาจารย์ใหญ่เป็นก๊อตซิลล่ากำลังเหยียบฉันแบนติดพื้นถนน  ไม่ว่าจะกรณีไหนฉันก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ



“ เธอจะนั่งให้แมลงวันเข้าปากอีกนานมั้ยเนี่ย”  อาจารย์โทโมโกะรีบเขย่าฉันให้ตื่นจากภวังค์

ฉันรีบหันไปดูรอบๆก็พบแต่ความว่างเปล่า



“ นี่หมดคาบสุดท้ายแล้วเหรอคะ”  ฉันหันไปถามอาจารย์โทโมโกะ



“ ก็ใช่นะสิ   ครูเรียกเธอเป็นสิบรอบแล้วนะ  จะใจลอยไปถึงไหน”



“ ขอโทษจริงๆคะ”  ฉันรีบขอโทษขอโพย อาจารย์เป็นการใหญ่แล้วรีบวิ่งออกมา



ฉันทำท่าจะก้าวเท้าออกนอกโรงเรียน  แต่ฉันนึกขึ้นได้ว่าจะต้องไปพบอาจารย์ใหญ่ก่อน  ความสยองเริ่มกลับมาหาตัวฉัน  ภาพที่ฉันจินตนาการไว้กำลังลอยไปลอยมาอยู่ตรงหน้า  และแล้วฉันก็มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องอาจารย์ใหญ่

ก๊อกๆๆ!!!ฉันเคาะประตูตามมารยาท



“ ขออนุญาตค่ะ”  แล้วฉันก็เปิดประตูเข้าไป  อาจารย์ใหญ่นั่งอยู่ที่โต๊ะประจำอย่างสง่างามแต่แฝงไปด้วยความน่าสะพรึงกลัว    เห็นได้ชัดว่าฉันมีความสามารถในด้านการจินตนาการเป็นเลิศ O_o



“ มาสายอีกแล้วนะ”  อาจารย์ใหญ่พูดเสียงเรียบ



“ ขอโทษจริงๆค่ะ”  ฉันโค้งให้อาจารย์ใหญ่



“ เธอรู้รึเปล่าว่าวันนี้ฉันจะคุยอะไรกับเธอ”



“ หนูไม่ทราบคะ”



“ นั่งลงก่อนสิ”  อาจารย์ใหญ่เลื่อนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้เธอมาให้ฉัน



“ ก็อย่างที่บอกไว้คราวก่อนแล้วว่าฉันให้เธอไปสืบเรื่องของลูกชายฉันกับแฟนเขา  ฉันไม่เห็นว่ามันจะคืบหน้าเลย  แล้วเธอก็ไม่ได้ติดต่อฉันมาเลยหลังจากวันนั้น  เธอจะเอายังงัยกันแน่”โอ้โหอาจารย์ใหญ่พูดเป็นชุดเลย  ฉันเริ่มสัมผัสได้ถึงความน่าสะพรึงกลัว



“ เอ่อ...คือหนู” ฉันลืมไปซะสนิทเลยเรื่องนี้



“ หรือว่าเธอมีตังค์จ่ายค่าเสียหายแล้วเหรอ”  อาจารย์ใหญ่รีบพูดต่อ



“ เอ่อ ...หนูไม่มีหรอกค่ะ”



“ ก็นั่นน่ะสิ  แล้วทำไมเธอไม่ทำตามคำสั่งฉันล่ะ”



“ ก็หนูไม่เห็นว่ามันจำเป็นนี่คะ”



“ ไม่จำเป็นเหรอ  เธอเอาอะไรมาพูดเธอรู้เรื่องของครอบครัวฉันดีเหรอถึงพูดอย่างนั้น”  



“ เอ่อ...คือ”  ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ    ฉันหมายถึงว่านายโหดเขาเลิกกับแฟนแล้วตะหาก  ฉันเลยไม่จำเป็นต้องสืบแล้วก็ไม่ต้องคอยขัดขวางเขาอีกต่อไป



“ ฮิโระน่ะ  เขาได้หมั้นหมายไว้กับลูกสาวของประธานบริษัทคาวาตาริแล้ว  ฉันไม่อยากให้เขาต้องมาแปดเปื้อนกับผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้า”  นี่สินะที่เป็นเหตุผลให้อาจารย์ใหญ่ต้องขัดขวางความรักของลูกชายตัวเอง



“ แต่เขาเลิกกับแฟนแล้วนะคะ”  ฉันรีบพูดก่อนอาจารย์ใหญ่จะพล่ามไปมากกว่านี้



“ เธอว่างัยนะ  เขาเลิกกับยัยโยโกะอะไรนั่นแล้วเหรอ”อาจารย์ใหญ่ทำท่าไม่เชื่อหูตัวเอง



“ ค่ะ  หนูก็เลยไม่ต้องไปขัดขวางเขาแล้ว”



“ งั้นก็แล้วไป”อาจารย์ใหญ่พูดอย่างโล่งอก



“ แสดงว่าหนูก็ไม่ต้องทำงานนี้แล้วใช่มั้ยคะ”  ฉันถามด้วยความกระตือรือร้น



“ ใช่เธอไม่ต้องทำแล้ว”



“ งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ”  ฉันรีบก้าวยาวๆเพื่อจะออกจากห้องที่น่าสะพรึงกลัวนี้



“ ใครอนุญาตให้เธอไป”ฉันชะงักในทันที



“ ในเมื่อเธอยังไม่ได้ทำอะไรเพื่อชดใช้ค่าเสียหาย วันนี้เธอก็ต้องอยู่ทำความสะอาดที่ห้องวิทยาศาสตร์”  เอาแล้วมั้ยล่ะโดนแจ็กพ๊อตจนได้นะเรา -___-“



“ ได้ยินใช่มั้ย”  



“ เอ่อ..ค่ะ”  ฉันรีบพยักหน้าแล้ววิ่งออกมาจากห้องอาจารย์ใหญ่



ฉันอยากจะตะโกนให้โลกรู้ว่าฉันนี่ล่ะคือผู้โชคร้ายที่สุดในโลก  ฉันอยากจะกรีดร้องสามวันสามคืนเพื่อประชดความไม่ยุติธรรมนี้  ทำไมจะต้องเป็นฉันทุกทีนะ



ที่ห้องวิทยาศาสตร์..........

ฉันไม่ชอบห้องนี้เอามากๆ  ไหนจะกลิ่นเคมี  แล้วยังมีหุ่นโครงกระดูก โครงสร้างกล้ามเนื้อที่เห็นแล้วชวนให้ขนหัวลุกทุกที   แล้วตอนนี้ก็เป็นเวลาเย็นที่แสนจะวังเวง  แทบจะไม่มีนักเรียนเหลือแล้ว



“ ฉันต้องทำความสะอาดหมดเลยเหรอเนี่ย” ฉันพึมพำกับตัวเองเมื่อเห็นว่าห้องนี้มันช่างใหญ่จริงๆ  แล้วฉันจะทำเสร็จมั้ยเนี่ย



ฉันทำความสะอาดไปเรื่อยๆโดยไม่หยุดพัก   ฉันระบายความโกรธแค้นและความน้อยใจใส่ไม้ถูพื้น  ฉันเชื่อเลยว่าไม่เคยมีใครถูได้สะอาดเท่านี้มาก่อน เพราะฉันถูไปก็ใส่อารมณ์ไป



“ นายโหดทำไมต้องทำดีกับฉันด้วยนะ  ทำไมต้องทำให้ฉันเผลอใจไปชอบนาย ทั้งๆที่นายมีคู่หมั้นอยู่แล้ว ทำไมๆๆ!!!”  

แล้วฉันก็บ่นต่อไปเรื่อยๆ  กว่าจะมารู้สึกตัวอีกทีก็ทำงานใกล้เสร็จแล้ว  เว้นแต่ทำความสะอาดตู้ใส่หุ่นซึ่งเป็นตู้ใส  ฉันพยายามไม่หันไปมองสิ่งที่อยู่ในตู้เพราะฉันเป็นคนขวัญอ่อน  ยิ่งอยู่คนเดียวในเวลาค่ำแบบนี้  น่ากลัวชะมัด



แต่แล้วฉันก็ไปสบตากับหุ่นตัวหนึ่งเข้า  ไม่รู้ฉันตาฝาดไปรึเปล่าแต่ฉันเห็นมันขยับได้



“ หวา!!!!”  ฉันอุทานออกมา  ไม่ทงไม่ทำมันแล้ว ฉันรีบวิ่งออกจากห้องนั้นให้เร็วที่สุด  แล้วฉันก็ชนกับใครคนหนึ่งเข้า  ฉันไม่สนหรอกว่าคนๆนั้นเป็นใคร  ฉันได้แต่กอดเขาแน่นแล้วพึมพำอะไรบางอย่างออกมา



“ อย่ามายุ่งกับช้าน!!!!”



“ ฉันไปทำอะไรให้แกนักหนาฮ้า!!!”



“ รักฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ  เห็นกอดซะแน่นเชียว” ฉันเงยหน้ามองคนที่ฉันกอดอยู่  นั่นมันนายโหดนี่นา  ทำไมพักนี้ฉันเจอแต่นายโหดอยู่เรื่อยเลยนะ  แล้วฉันก็รีบผละจากเขาทันที



“ นายมาทำอะไรแถวนี้ล่ะ”  



“ ฉันก็มาตรวจความเรียบร้อยแทนแม่ฉันน่ะสิ”  



ในตอนนี้ฉันรู้สึกดีใจที่มีนายโหดอยู่ข้างๆ  ไม่ๆๆ!! เราจะใจอ่อนให้กับคนหลอกลวงไม่ได้  บังอาจทำให้ฉันต้องเผลอใจไปชอบนายทั้งๆที่นายมีคู่หมั้นอยู่แล้ว   ฉันยืนส่ายหัวเพื่อสลัดความสับสนออกไป



“ ฮ่าๆๆ!!! เธอทำอะไรของเธอน่ะ”  นายโหดเอาแต่หัวเราะฉัน  มันไม่ตลกเลยนะ  ฉันชักอารมณ์เสียแล้วสิ



“ ไม่ต้องมาหัวเราะเลย  ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”  ในที่สุดฉันก็พูดไปแล้ว  Y_Y



“ เธอเป็นอะไรอีกล่ะ”  นายโหดทำท่างงๆ



“ ฉันว่าเราอยู่ให้ห่างกันดีกว่า  เพราะมันจะดีกับทั้งสองฝ่าย”  ฉันไม่อาจเผลอใจให้นายไปมากกว่านี้แล้ว



“ ฉันไม่เข้าใจที่เธอพูด”



“ ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ  ตั้งแต่ฉันเจอนายชีวิตฉันก็วุ่นวายไปหมด   พอกันที  ต่อไปนี้ทั้งนายทั้งแม่นายแล้วอะไรต่อมิอะไร  ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก  ไม่ต้องมาวุ่นวายกับฉันอีกแล้ว  ชัดเจนแล้วยัง”ฉันพูดพร้อมทั้งน้ำตาที่คลอเบ้า



แล้วฉันก็วิ่งออกจากโรงเรียนโดยทิ้งให้นายโหดยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น  ฉันอยากจะกลั้นใจตายจริงๆ  ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย  ฉันปฏิเสธความรู้สึกดีๆที่ฉันมีให้เขาอย่างไม่ใยดีเลย  โอ๊ย!!! ยิ่งปวดหัวเข้าไปใหญ่ =_=”



@@@@@@@@จากผู้แต่ง@@@@@@@@@



มาอัพตอนสิบอีกแร้วจ้า



พักนี้ไม่รู้เป็นไรอยากแต่งแต่เรื่อง



ว่าจะตั้งเป้าไว้ว่าจะแต่งวันละตอน



คุณผู้อ่านอย่าเพิ่งทิ้งกันไปนะคะ



มิชิโยะ: ทำไมตอนนี้มันน่ากลัวจังอะ

ผู้แต่ง : อย่าบ่นๆ-_-

มิชิโยะ:  หุ่นในห้องวิทย์น่ากลัวมากๆคะTT_TT

ผู้แต่ง  : ฉันแอบไปวางไว้เองแหละ

มิชิโยะ:  ทำไมคะ

ผู้แต่ง : ก็จะได้เจอนายโหดอีกงัย  อย่าลืมสิว่าเธอต้องเจอแต่เรื่องโชคร้ายเพื่อให้นายโหดช่วย

มิชิโยะ:  แต่ฉันปฏิเสธเขาไปแล้วนี่

ผู้แต่ง : สมเป็นยัยเฉิ่มจริงๆ -_-\'\'