ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ฉันไม่ผิด
แล้วเวลาก็ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ใจฉันยังคิดถึงพลแต่เขาคงมีความสุขกับแฟนเขานะฉันหวังอย่างนั้น ส่วนวินก็ดู
แปลกๆไปเวลาฉันคุยด้วย เขาก็มักจะบอกฉันว่า
“ เธออย่ามาใกล้ฉันมากเดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิด”
“นายหมายความว่างัย”
“ก็หมายความตามนั้นแหละ”
“ฉันมันไม่ดีไม่เหมาะจะเป็นเพื่อนนายใช่มั้ย”
“เปล่า ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันไปก่อนนะ”
ฉันงงกับอาการของเขามากเลย ฉันไม่รู้จะทำยังงัย แล้วสิ่งหนึ่งก็แว๊บเข้ามาในหัวฉัน
“นายบอกเองนะ ว่าถ้าฉันทำอะไรไม่ดี นายจะคอยบอกให้” ฉันตะโกนออกไป
“ งั้นเหรอ ก็ได้ ฉันน่ะมีแฟนแล้ว”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“ก็เมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมาพอใจยัง”
ในหัวฉันรู้สึกว่างเปล่า แต่ฉันก็ไม่มีน้ำตา ฉันเคยคิดว่าวินจะมาแทนพลได้หรือมันเป็นแค่ความหลงรูปกายภาย
นอกเท่านั้น ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น แต่สิ่งหนึ่งที่ใจฉันมันบอก ก็คือฉันต้องรู้ให้ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร วันรุ่งขึ้น
ฉันก็นั่งเรียนข้างวินตามปกติ แล้วก็มีเสียงมาจากข้างหลังว่า
“เธอนี่หน้าด้านจริงๆเลย แฟนเขาจะจู๋จี๋กันดันมีก้างมาขวาง”
ฉันหันไปแล้วถาม
“ที่เธอพูดหมายถึงฉันเหรอ”
“ก็ใช่นะสิ” ก่อพูดด้วยสีหน้ากวนๆ
“แล้วแฟนที่ว่าน่ะ ใครเหรอ” ฉันถามไปอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว
“ยัยโง่ ก็วินกับ.....” ก่อพูดไม่ทันจบ แต่วินก็ห้ามอีตานั่นไว้
“กับใครเหรอ ทำไมไม่พูดออกมาล่ะ ฉันจะได้หายโง่ซะที” ฉันเริ่มโกรธ
“เรายังเป็นเพื่อนกันรึเปล่า แล้วเพื่อนจะปิดบังเพื่อนด้วยเหรอ” ฉันพูดกับวิน
“เพื่อนเหรอ ยัยนี่คงไม่รู้สินะ ว่าความชั่วของเธอมันถูกเปิดโปงแล้ว ที่เธอเรียกว่าเพื่อนที่แท้เธอก็คอยจ้องจับผู้ชาย
ไปทั่ว”
“ อะไรนะ” ฉันงงกับคำพูดของก่อมาก
“ แล้วที่ว่าฉันจับผู้ชายใครกันเหรอ”
“ก็ตั้งหลายคน ทั้งไอ้วิน, ฉัน ,เบ้นซ์ ,อ้น, บอม งัยหรือเธอจำไม่ได้” ก่อพุดออกมาโดยไม่สนใจสีหน้าตกใจของ
ฉันเลย
“วิน แล้วนายเชื่อเรื่องแบบนั้นด้วยเหรอ นายเชื่อเหรอ”
“ที่ผ่านมาเธอก็เป็นเพื่อนที่ดีกับฉันนะ แต่ฉันได้ยินคนอื่นบอกมาแบบนี้ จะให้ฉันทำยังงัยล่ะ”
“ใครกัน ใครกันที่บอกนายแบบนั้น”
“เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก อย่างน้อยเขาก็จริงใจกับฉันก็แล้วกัน”
“นาย...นายมัน” ฉันเริ่มกลั้นน้ำตาไม่อยู่
“ก็ได้ถ้านายจะเชื่อแบบนั้น แล้วฉันก็ไม่อยากเป็น กขค ของใครด้วย ฉันจะขออาจารย์ให้เปลี่ยนที่ก็ได้ ถ้าเธอ
ต้องการอย่างนั้น”ฉันพูดด้วยใบหน้าที่มีน้ำตาอาบแก้ม แล้วฉันก็ขออาจารย์ไปห้องพยาบาลโดยให้ยิมไปเป็นเพื่อน
“เธอเป็นอะไรเหรอมิ้ง เห็นนั่งร้องให้ในคาบ”
“เปล่าหรอก แค่ปวดท้องน่ะ”
“อย่ามาโกหกฉันเลย เวลาเธอปวดท้องเธอไม่เห็นร้องไห้นี่”
แล้วฉันก็เล่าเรื่องที่เกิดเมื่อกี้ให้ยิมฟัง
“นังแพศยาคนไหนมันใส่ร้ายเออย่างนี้” ยิมพูดด้วยอารมณ์โกรธ
“ไม่ต้องห่วงนะมิ้ง ฉันจะช่วยเธอหาตัวคนร้ายให้ได้”
“เธอเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆเลย” ฉันยิ้มให้
“ แล้วบีชไปไหน ไม่เห็นมาช่วยเธอเลย”
“บีชบอกว่าไม่ว่าง แล้วก็กลัวเรียนไม่รู้เรื่องน่ะ”
“ยัยนั่นไม่เห็นเพื่อนอยู่ในสายตาเลยเหรอ ทำนิสัยแย่ๆมาครั้งหนึ่งแล้วน่าจะแก้ตัวนะ”
“ปล่อยเขาเถอะ” ฉันพูดด้วยอาการอ่อนล้า
ฉันได้ยินเสียงคนวิ่งที่ทางเดิน แล้วประตูห้องพยาบาลก็เปิด คนที่เดินเข้ามาคือ คนที่ฉันเห็นแล้วปวดใจ
“เมื่อกี้ฉันพูดแรงไปน่ะ ฉันขอโทษนะ อย่าร้องไห้นะมิ้ง อย่าโกรธฉันด้วยนะ”
“ใครร้องไห้ให้นายกันล่ะ ฉันร้องไห้เพราะอีตาก่อมันพูดว่าฉันคอยจับผู้ชายต่างหาก”
ฉันโกหกเขาและที่ฉันร้องไห้ก็เพราะคำพูดที่เย็นชาของเขานั่นแหละ
“แล้วเธอหายโกรธฉันแล้วยังไ
“นายกลับไปเรียนเถอะ เดี๋ยวเรียนไม่รูเรื่องหรอก”
“บี...... เอ่อมีคนอยากให้ฉันมาขอโทษเธอน่ะ ถ้าพรุ่งนี้เธอไม่หายโกรธ เขาก้จะโกรธฉันแทน”
“ก็เรื่องของนายสิ ฉันจะนอนแล้ว”
“นายกลับไปก่อนเถอะนะ” ยิมพูด
รุ่งเช้าฉันไปโรงเรียนด้วยตาที่บวมเป่ง เพราะร้องไห้มากเกินไปนี่เป็นครั้งที่สองนะ ที่ฉันร้องไห้ขนาดหน( ครั้ง
แรกฉันร้องไห้เพราะฉันจะไม่ได้เจอพลแล้ว ตอนป.6)
“มิ้ง ฉันไปคิดดูแล้ว เมื่อวานฉันพูดแรงไปจริงๆ ฉันขอ.....ฉันขอ......”
“ขออะไร นายเป็นอะไรองนาย”ฉันถามก่อด้วยอารมณ์เสีย
“ขอโทษ” แล้วก่อก็วิ่งไป
ฉันเคยได้ยินว่าหมอนี่ไม่เคยพูดขอโทษเกิน 3 ครั้งตั้งแต่เกิดมาเพราะถ้าพูดคำว่าขอโทษ เขาจะรู้สึกเหมือนจะขาด
ใจตายยังงั้นแหละ
ตอนพักกลางวันฉันเจอพลเลยทักเขา!!!!!
แปลกๆไปเวลาฉันคุยด้วย เขาก็มักจะบอกฉันว่า
“ เธออย่ามาใกล้ฉันมากเดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิด”
“นายหมายความว่างัย”
“ก็หมายความตามนั้นแหละ”
“ฉันมันไม่ดีไม่เหมาะจะเป็นเพื่อนนายใช่มั้ย”
“เปล่า ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันไปก่อนนะ”
ฉันงงกับอาการของเขามากเลย ฉันไม่รู้จะทำยังงัย แล้วสิ่งหนึ่งก็แว๊บเข้ามาในหัวฉัน
“นายบอกเองนะ ว่าถ้าฉันทำอะไรไม่ดี นายจะคอยบอกให้” ฉันตะโกนออกไป
“ งั้นเหรอ ก็ได้ ฉันน่ะมีแฟนแล้ว”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“ก็เมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมาพอใจยัง”
ในหัวฉันรู้สึกว่างเปล่า แต่ฉันก็ไม่มีน้ำตา ฉันเคยคิดว่าวินจะมาแทนพลได้หรือมันเป็นแค่ความหลงรูปกายภาย
นอกเท่านั้น ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น แต่สิ่งหนึ่งที่ใจฉันมันบอก ก็คือฉันต้องรู้ให้ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร วันรุ่งขึ้น
ฉันก็นั่งเรียนข้างวินตามปกติ แล้วก็มีเสียงมาจากข้างหลังว่า
“เธอนี่หน้าด้านจริงๆเลย แฟนเขาจะจู๋จี๋กันดันมีก้างมาขวาง”
ฉันหันไปแล้วถาม
“ที่เธอพูดหมายถึงฉันเหรอ”
“ก็ใช่นะสิ” ก่อพูดด้วยสีหน้ากวนๆ
“แล้วแฟนที่ว่าน่ะ ใครเหรอ” ฉันถามไปอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว
“ยัยโง่ ก็วินกับ.....” ก่อพูดไม่ทันจบ แต่วินก็ห้ามอีตานั่นไว้
“กับใครเหรอ ทำไมไม่พูดออกมาล่ะ ฉันจะได้หายโง่ซะที” ฉันเริ่มโกรธ
“เรายังเป็นเพื่อนกันรึเปล่า แล้วเพื่อนจะปิดบังเพื่อนด้วยเหรอ” ฉันพูดกับวิน
“เพื่อนเหรอ ยัยนี่คงไม่รู้สินะ ว่าความชั่วของเธอมันถูกเปิดโปงแล้ว ที่เธอเรียกว่าเพื่อนที่แท้เธอก็คอยจ้องจับผู้ชาย
ไปทั่ว”
“ อะไรนะ” ฉันงงกับคำพูดของก่อมาก
“ แล้วที่ว่าฉันจับผู้ชายใครกันเหรอ”
“ก็ตั้งหลายคน ทั้งไอ้วิน, ฉัน ,เบ้นซ์ ,อ้น, บอม งัยหรือเธอจำไม่ได้” ก่อพุดออกมาโดยไม่สนใจสีหน้าตกใจของ
ฉันเลย
“วิน แล้วนายเชื่อเรื่องแบบนั้นด้วยเหรอ นายเชื่อเหรอ”
“ที่ผ่านมาเธอก็เป็นเพื่อนที่ดีกับฉันนะ แต่ฉันได้ยินคนอื่นบอกมาแบบนี้ จะให้ฉันทำยังงัยล่ะ”
“ใครกัน ใครกันที่บอกนายแบบนั้น”
“เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก อย่างน้อยเขาก็จริงใจกับฉันก็แล้วกัน”
“นาย...นายมัน” ฉันเริ่มกลั้นน้ำตาไม่อยู่
“ก็ได้ถ้านายจะเชื่อแบบนั้น แล้วฉันก็ไม่อยากเป็น กขค ของใครด้วย ฉันจะขออาจารย์ให้เปลี่ยนที่ก็ได้ ถ้าเธอ
ต้องการอย่างนั้น”ฉันพูดด้วยใบหน้าที่มีน้ำตาอาบแก้ม แล้วฉันก็ขออาจารย์ไปห้องพยาบาลโดยให้ยิมไปเป็นเพื่อน
“เธอเป็นอะไรเหรอมิ้ง เห็นนั่งร้องให้ในคาบ”
“เปล่าหรอก แค่ปวดท้องน่ะ”
“อย่ามาโกหกฉันเลย เวลาเธอปวดท้องเธอไม่เห็นร้องไห้นี่”
แล้วฉันก็เล่าเรื่องที่เกิดเมื่อกี้ให้ยิมฟัง
“นังแพศยาคนไหนมันใส่ร้ายเออย่างนี้” ยิมพูดด้วยอารมณ์โกรธ
“ไม่ต้องห่วงนะมิ้ง ฉันจะช่วยเธอหาตัวคนร้ายให้ได้”
“เธอเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆเลย” ฉันยิ้มให้
“ แล้วบีชไปไหน ไม่เห็นมาช่วยเธอเลย”
“บีชบอกว่าไม่ว่าง แล้วก็กลัวเรียนไม่รู้เรื่องน่ะ”
“ยัยนั่นไม่เห็นเพื่อนอยู่ในสายตาเลยเหรอ ทำนิสัยแย่ๆมาครั้งหนึ่งแล้วน่าจะแก้ตัวนะ”
“ปล่อยเขาเถอะ” ฉันพูดด้วยอาการอ่อนล้า
ฉันได้ยินเสียงคนวิ่งที่ทางเดิน แล้วประตูห้องพยาบาลก็เปิด คนที่เดินเข้ามาคือ คนที่ฉันเห็นแล้วปวดใจ
“เมื่อกี้ฉันพูดแรงไปน่ะ ฉันขอโทษนะ อย่าร้องไห้นะมิ้ง อย่าโกรธฉันด้วยนะ”
“ใครร้องไห้ให้นายกันล่ะ ฉันร้องไห้เพราะอีตาก่อมันพูดว่าฉันคอยจับผู้ชายต่างหาก”
ฉันโกหกเขาและที่ฉันร้องไห้ก็เพราะคำพูดที่เย็นชาของเขานั่นแหละ
“แล้วเธอหายโกรธฉันแล้วยังไ
“นายกลับไปเรียนเถอะ เดี๋ยวเรียนไม่รูเรื่องหรอก”
“บี...... เอ่อมีคนอยากให้ฉันมาขอโทษเธอน่ะ ถ้าพรุ่งนี้เธอไม่หายโกรธ เขาก้จะโกรธฉันแทน”
“ก็เรื่องของนายสิ ฉันจะนอนแล้ว”
“นายกลับไปก่อนเถอะนะ” ยิมพูด
รุ่งเช้าฉันไปโรงเรียนด้วยตาที่บวมเป่ง เพราะร้องไห้มากเกินไปนี่เป็นครั้งที่สองนะ ที่ฉันร้องไห้ขนาดหน( ครั้ง
แรกฉันร้องไห้เพราะฉันจะไม่ได้เจอพลแล้ว ตอนป.6)
“มิ้ง ฉันไปคิดดูแล้ว เมื่อวานฉันพูดแรงไปจริงๆ ฉันขอ.....ฉันขอ......”
“ขออะไร นายเป็นอะไรองนาย”ฉันถามก่อด้วยอารมณ์เสีย
“ขอโทษ” แล้วก่อก็วิ่งไป
ฉันเคยได้ยินว่าหมอนี่ไม่เคยพูดขอโทษเกิน 3 ครั้งตั้งแต่เกิดมาเพราะถ้าพูดคำว่าขอโทษ เขาจะรู้สึกเหมือนจะขาด
ใจตายยังงั้นแหละ
ตอนพักกลางวันฉันเจอพลเลยทักเขา!!!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น