สาวเปิ่นหัวใจเกินร้อย

ลำดับตอนที่ #1 : ~~ความลับที่ไม่ลับ~~

“ ฮ้าว.......เบื่อจังวันนี้ก็เรียนเกือบทั้งวัน  ตอนเย็นจะไปไหนดีนะ” ใช่แล้ว  นั่นคำอุทานของฉันเอง  ฉันโอดะ มิชิโยะ  นักเรียนชั้นม.5 แห่งโรงเรียนมิโดริคาว่า



“ นี่!! ยัยเฉิ่ม  ไม่มีอะไรทำรึงัย ในห้องเรียนแท้ๆดันพูดเรื่องไร้สาระออกมาได้”  ยัยอาคาริพูดจาแดกดันใส่ฉัน  แต่



ช่างเหอะ  ฉันชินแล้วเพราะถึงยังงัยก็ไม่มีเพื่อนอยู่ดี  เห็นจะมีก็แต่เซร่าเพื่อนจอมเพี้ยนของฉัน  นี่ก็อาจเป็นสาเหตุ



หนึ่งที่ทำให้ฉันโดนเพื่อนในห้องเกลียด  ฉันเจอเซร่าครั้งแรกตอนนั้นสภาพเธอดูไม่ได้เลยล่ะ เนื้อตัวเปียกปอนไป



หมด  ดูเหมือนคนเสียสติ  แต่ไปๆมาๆฉันก็ดันไปคบกับเธอซะได้  แต่ฉันไม่เสียใจหรอกนะที่ไปคบกับเซร่าน่ะ  



เพราะเธอเป็นคนที่เข้มแข็ง  ต่างกับฉันลิบลับ  เวลาฉันโดนแกล้งฉันก็จะเฉยไม่โต้กลับ  แต่ถ้าเซร่าเห็นเธอก็จะเข้า



มาช่วยฉัน  ทำให้เธอมีคู่อริอยู่พอสมควร  ขอโทษด้วยนะเซร่าที่ฉันทำให้เธอเดือดร้อน  นี่แต่ไปพูดเรื่องเซร่าทำไมล่ะกลับมาเรื่องฉันต่อสิ



กริ๊ง!!!!! ออดโรงเรียนดังขึ้นเมื่อหมดเรียนคาบสุดท้าย



“ ไชโย!!!” เด็กนักเรียนในห้องตะโกนเป็นเสียงเดียวกัน  นี่เป็นบรรยากาศแบบเดิมๆ ที่เกิดขึ้นบ่อยในห้อง504นี้



แต่ฉันสิ  ไม่รู้เลิกเรียนแล้วจะไปไหนดี  ฉันเดินเหม่อมาเรื่อยๆโดยไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่  ในหัวของฉันรู้สึกว่างเปล่า



“ นี่เราเดินวนรอบโรงเรียนมา 12 รอบแล้วนะ” ฉันพึมพำกับตัวเอง

ฉันหันไปมองสภาพโรงเรียนในตอนนี้  จากโรงเรียนที่เคยคึกคักมีนักเรียนเดินพลุกพล่าน  ตอนนี้กลับเหลือแต่ฉันคนเดียว ( ก็นี่มัน ทุ่มนึงแล้วนี่  จะให้ใครมาเฝ้าโรงเรียนอยู่ล่ะยะ) ฉันนึกตำหนิตัวเองในใจ



แต่ทันใดนั้นก็มีมือเย็นๆมาจับที่ไหล่ฉัน



“ อ้า................!!! กลัวแล้วทีหลังจะไม่กลับบ้านค่ำแล้ว  อย่ามาหลอกหนูเลย”  ฉันตะโกนแบบไม่ลืมหูลืมตา



“ เธอเป็นอะไรน่ะ  โรงเรียนเลิกแล้วก็ไม่รู้จักกลับบ้านกลับช่อง  เอ้อ...... แต่พอดีเลยครูมีงานจะให้เธอช่วยนิดหน่อยน่ะ  จะได้มั้ย”  ฉันเห็นอาจารย์ยืนท้าวสะเอวขมวดคิ้วอยู่ต่อหน้าฉัน



“ โธ่!! อาจารย์อิจิโกะ เองเหรอคะ  นึกว่าผีที่ไหนซะอีก   เฮ้อ...หัวใจเกือบวาย”  ฉันพูดออกมาด้วยความโล่งใจ



“ เธอนี่ตลกจริงๆนะ”  อาจารย์อิจิโกะพูดพลางหัวเราะพลาง



“ แฮะๆ  ไม่เท่าไหร่หรอกคะ”  ฉันพูดออกไปเพราะถือว่านี่เป็นคำชม ( ท่าจะบ้า)



“ เอ่อ..ครูอยากให้เธอช่วยไปหยิบแฟ้มของครูในห้องอาจารย์ใหญ่ให้หน่อยได้มั้ย     คือ.....ครูลืมไว้  แล้วอาคารมันก็อยู่ไกลด้วย   ช่วยหน่อยนะ”  อาจารย์ทำสายตาแบบขอร้องสุดใจขาดดิ้นมาที่ฉัน  เฮ้อ... แล้วฉันจะทำงัยได้ล่ะ



“ วางใจเถอะค่ะ  เดี๋ยวหนูจะรีบเอามาให้” ฉันรีบวิ่งไปยังอาคารด้านหลังที่เป็นห้องอาจารย์ใหญ่



แอ็ด!!! ฉันเปิดประตูเข้าไป  ในห้องมีแต่ความเงียบสงัด  แต่วังเวงยังงัยชอบกล



“ เอ  ...... ในโรงเรียนนี้เคยมีผีรึเปล่านะ”  ฉันพูดอุทานกับตัวเองพลางมองไปรอบตัว



“ ช่างเหอะ  รีบไปเอาของดีกว่า” ฉันรีบตรงดิ่งไปที่โต๊ะที่เขียนว่าโต๊ะอาจารย์ใหญ่



เก๊ง!!!!!! ตายแล้ว  ฉันดันไปสะดุดขาโต๊ะเข้า  แต่โชคดีนะที่ไม่มีใครเห็น



“อูย!!! เจ็บชะมัด” ฉันไปนอนหน้าคะมำอยู่กับพื้น ที่มุมๆหนึ่งของห้อง

ทันใดนั้น....................................



แอ็ด!!!!! มีเสียงใครคนนึงเปิดประตูเข้ามา  แต่ฟังเสียงแล้วน่าจะมีเกิน 1 คน



“ ทำงัยดีล่ะ  ถ้าแม่ของฮิโระซังรู้ว่าฉันคบกับฮิโระซังมีหวังต้องโดนจับแยกแน่ๆเลย” มีน้ำเสียงเป็นกังวลของผู้หญิงมาจากอีกมุมหนึ่งของห้อง



“ ไม่ต้องห่วงน่า  ยัยป้านั่นน่าจะเข้าใจ  คงไม่กีดกันเราหรอก  แล้วอีกอย่างตอนนี้ก็ไม่มีใครรู้เรื่องที่เราคบกันไม่ใช่เรอะ”  แต่น้ำเสียงของผู้ชายดูไม่ค่อยเป็นกังวลกับปัญหาสักเท่าไหร่



“ ขอให้มันจริงเถอะ” น้ำเสียงของผู้หญิงคนนั้นดูไม่ค่อยจะวางใจกับคำพูดของผู้ชายเลย



“ บอกแล้วงัยว่าไม่ต้องห่วง  แล้วที่เธอนัดฉันมามีเรื่องแค่นี้เรอะ”  ฝ่ายชายถามฝ่ายหญิงด้วยเสียงเย็นชาเช่นเดิม



“ อืม”



“ งั้นเราไปหาอะไรกินข้างนอกดีกว่า”



เพล้ง!!!! ตายแล้ว  มือที่ซุ่มซ่ามของฉันดันไปปัดแจกันบนโต๊ะอาจารย์ใหญ่แตก ( ซวยแล้วๆ)



“ ใครน่ะ” น้ำเสียงของชายคนนั้นดูแข็งกร้าวขึ้นมา



“ ออกมาดีๆนะ   ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” ชายคนนั้นกำลังเดินสำรวจไปรอบๆห้อง



“ หวา....!!! ทำงัยดี ทำงัยดี” ฉันได้แต่นั่งก้มหน้าหลบอยู่ในมุมมืดนั่น



“ไปทางอื่นนะ ขอร้อง” ฉันได้แต่นั่งภาวนาเมื่อเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ



หมับ!!! อยู่ดีๆก็มีมือมากระชากคอเสื้อฉัน



ฉันไม่รู้ว่าเหตุการณ์มันผ่านไปนานเท่าไหร่  แต่ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองลอยอยู่กลางอากาศ  เพราะเท้าของฉันไม่สามารถสัมผัสถึงพื้นได้



“ เธอได้ยินเรื่องเมื่อกี้หมดแล้วใช่มั้ย”  ชายคนนั้นถามฉันด้วยใบหน้าที่ดูไร้ชีวิตชีวา



“ เอ่อ....เอ่อ” ฉันได้แต่อ้ำๆอึ้งๆ เพราะกลัวจนไม่สามารถพูดเป็นคำได้ และตอนนี้ชายคนนี้กำลังกระชากคอเสื้อฉันและยกตัวฉันให้อยู่ในระดับเดียวกับเขา ( เขาสูงมากๆเลยนะ)



“ ฉันถามเธอได้ยินมั้ย  รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร  ถามแล้วไม่ตอบอยากตายเหรอ”  ทำงัยดี  ชายคนนั้นยิ่งพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์มากกว่าเก่าซะอีก  แล้วปากเจ้ากรรมของฉันก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำเลย



“ หยุดเดี๋ยวนี้นะ  ฮิโระซังจะทำอะไรน่ะ”  แฟนสาวของนายโหดนี่กำลังเข้ามาห้ามปรามเขา และในที่สุดเขาก็ปล่อยฉันลง



‘ ขอบคุณนะคะ พี่สาว  ถ้าไม่ได้พี่หนูคงตายคามือไอ้หมอนี่แน่’ ฉันพึมพำกับตัวเอง



แต่ตาของฉันดันไปสบตากับผู้หญิงคนนั้นจนได้ และพี่สาวที่ช่วยฉันเมื่อกี้  ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นโยโกะ  เพื่อนห้องเดียวกับฉันเอง  อะไรจะบังเอิญขนาดนี้



“ อ้าว มิชิโยะเองเหรอ” ซวยล่ะสิ  โยโกะดันจำฉันได้แล้ว  ไม่รู้ฉันจะโดนทารุณหนักกว่าเก่ารึเปล่า  เพราะเธอก็ไม่ชอบขี้หน้าฉันเท่าไหร่



“ เอ่อ.................ฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นปล่อยฉันไปเถอะ” ฉันรีบพูดแก้ตัวทันทีเมื่อเห็นว่าสถานการณ์เริ่มเลวร้ายลงไปอีก



“ เอางัยดี” นายโหดกำลังหันไปถามแฟนสาว



“ ยังงัยมิชิโยะก็เป็นเพื่อนฉัน  ครั้งนี้ก็ปล่อยไปก่อนแล้วกัน” เชอะ!! ทำเป็นใจดี  แต่สายตาเธอมันฟ้องนะว่าอยากฆ่าฉันเสียเดี๋ยวนี้  ต่อหน้าแฟนคงไม่กล้าเผยธาตุแท้ล่ะสิ



“ จะดีเหรอ” นายโหดเริ่มทำท่าไม่แน่ใจ



โยโกะพยักหน้าแทนคำตอบแล้วเดินออกจากห้องไป  ก่อนจะหันมาพูดกับแฟนหนุ่มว่า

“ ฉันจะไปรอข้างนอกนะ  เธอจะจัดการยังงัยก็เรื่องของเธอ”



โถ่!!! ที่แท้ก็ยังไม่พ้นกรรมจริงๆด้วย  ขืนปล่อยฉันไว้กับหมอนี่ก็ไม่ได้ช่วยให้ฉันมีชีวิตรอดต่อไปได้เลยเหมือนกัน  ชาติก่อนฉันไปทำกรรมอะไรให้เธอหนักหนา



“ เอางั้นก็ได้” มีประกายในแววตาของนายโหด  แล้วจู่ๆเขาก็หยิบปากกากับกระดาษออกมา  แล้วเริ่มเขียนข้อความ

‘ ผู้หญิงคนนี้คิดจะขโมยของในห้องอาจารย์ใหญ่  เชิญฝ่ายปกครองมาดำเนินการได้เลย’



“ นาย....นาย คิดจะทำอะไรน่ะ  ฉันไม่ได้ขโมยนะ” ฉันรีบโต้แย้งและเตรียมตัวจะหนี  แต่นายโหดก็จับฉันได้ทัน  แล้วมัดฉันไว้กับเชือก  ก่อนจะติดแผ่นกระดาษที่เขียนข้อความเมื่อครู่ไว้ที่หน้าผากฉัน



“ จะทำอะไรน่ะ ฉันไม่ผิดนะ” ฉันพยายามดิ้นรน  แต่อีตาโหดก็ลากฉันไปไว้หน้าห้องอาจารย์ใหญ่  ก่อนจะเดินจากไป  แต่เมื่อนายโหดเดินออกไปได้2-3ก้าว เขาก็กลับมาอีก



“ ฉันลืมบอกเธอไป  นี่เป็นแค่บทเรียนต้นๆ  ถ้าหากเธอเอาความลับที่ฉันคบกับโยโกะไปบอกคนอื่นรวมทั้งอาจารย์ใหญ่  เธอจะโดนหนักกว่านี้”



“ นายเป็นใคร  มีสิทธิ์อะไรมาทำถึงขนาดนี้  พ่อแม่นายใหญ่รึงัย” ฉันถามออกไปด้วยความโกรธ



“ เธอนี่เฉิ่มจริงๆเลยที่ไม่รู้จักฉัน  ฉันชิโนบิ  ฮิโระ  หนุ่มสุดฮอตลูกชายอาจารย์ใหญ่งัยล่ะ  ใครๆก็รู้จักทั้งนั้น”นายโหดทำสีหน้าเยาะเย้ยใส่ฉัน

ว่างัยนะหมอนี่เป็นลูกชายอาจารย์ใหญ่เหรอ  แล้วทำไมฉันไม่รู้  ฉันทำหน้าตกใจและดูนายโหดเดินจากไป



“ คืนนี้ ก็นอนกับยุงก็แล้วกันนะ” นายโหดเดินห่างออกไป แล้วพูดโดยไม่หันมามอง



“ โถ่!!! ทำไมถึงซวยอย่างนี้”  ฉันรู้สึกหมดหวังและเสียใจที่ไม่รีบกลับบ้านเร็วๆ เฮ้อ..............ไม่น่าไปรู้ความลับของนายโหดกับยัยโยโกะเลย