รักสุดเศร้าของเขาและเธอ

ลำดับตอนที่ #3 : ฉันไม่ได้เขินนะ

ตอนที่3:ฉันไม่ได้เขินนะ

“นี่ยัยคีวส์แกเขินถึงขนาดทิ้งฉันเรยหรอไงเนี่ย!”ยัยปอพูดขึ้น

“ใครว่าละ?ก็เธอนะเล่นพูดไม่หยุดเลยนิฉันลำคาน!”ฉันตอบไป

“ฉันก็แค่…พูดตามสิ่งที่ฉันเห็นนิ”ยัยปอทำหน้าไปรู้ไม่ชี้O-o”

“หรอยะ”ฉันพูดพร้อมทำหน้าตาเซงกับโลกมาก-*-

“นี่แกแต่ฉันว่าเค้าคนนั้นนะอาจจะชอบเธอจริงๆนะแต่ก็เอาเถอะพูดไปก็เสียอารมย์เปล่าเนอะๆไปหาไรทำกันเถอะๆ^^”ยัยปอพูด

ออดเข้าเรียนมันดังตั้งนานแล้วนะแก…ฉันบอกยัยปอ

“เออเนอะ…แล้วพวกเราเรียนไรกันนะฉันจำไม่ได้แล้วอะ”ยัยปอบอก

“ทำยังกับฉันจำได้นะ..คงพละมั้งฉันว่าๆเรารีบไปกันเถอะเดี๋ยว อ.ฮัตสึ ก็ว่าเอาหรอกนะ”ฉันบอกยัยปอ

“ปะๆ”

ระว่างทางไปโรงพละ

เฮ้!เฮ้!เธอคนนั้นนะ…เสียงช่ยคนหนึ่งพูดขึ้น

นี่นายคนนั้นนะมันคือคนไหนมันมีตั้ง2คนนายจะบ้าปะมา เธอคนนั้นเธอคนนั้น ใครเค้าจะไปรู้กันเล่า!ฉันเรยตอบนายคนนั้นไป

นายคนนั้นเรยพูดมาว่า “ก็ไอคนที่มันนั่งที่ฉันเมื่อกลางวันอะ”

อ่าว!นี่นายเองหรอ ทำไม ยังข้องใจไรอีกหะ!ลืมๆมันไปได้แล้วละนะ

ฉันไม่เห็นว่ามันจะร้ายแรงตรงไหน  ฉันเอาแต่ด่าๆจนลืมดูว่ายัยปอยังอยู่รึป่าวเพราะฉันไม่ได้ยินเสียงยัยปอเลย พอฉันหันซ้ายหันขวาก็ตามที่คาดเอาไว้ยัยเพื่อตัวดีแอบหนีไปเรียนก่อนเรียบร้อยแล้ว-*-กำนี่เพื่อนฉันหรอเนี่ยๆ ฉันคิดจนลืมไปว่านายนั่นยังอยู่

เออ นายมีอารายก็รีบๆพูดมาสิฉันต้องรีบไปเรียนพละนะฉันก็ไปเหมือนกัน อ่าวนายอย่ามามั่ว มันเป็นชั่วโมงที่ห้องฉันต้องไปนะไม่ใช่ห้องนาย ฉันบอกนายนั่นไป

อะไรของเธอฉันก็ต้องไปเรียนเหมือนกันนะ นายนั่นตอบกลับมา

นายอยู่ห้องอะไรหละ ฉันถามนายนั่นไป

ห้อง404ทามไม แล้วเธอละ(ฉันแถบช็อกเพราะนายนั่นอยู่ห้องเดียวกับฉัน)ฉันเหรอ ก็ 404 นะทำไมฉันไม่เห็นรู้เลยหละว่านายอยู่ห้องเดียวกับชั้น!? ฉันจะไปรู้เธอหรอนายนั่นตอบกลับมา

ฉันเลยถามไปว่า แล้วนายชื่ออะไรหละ?