รักสุดเศร้าของเขาและเธอ

ลำดับตอนที่ #2 : แล้วเรื่องวุ่นๆก็เกิดขึ้น-*-

ตอนที่2:แล้วเรื่องวุ่นๆก็เกิดขึ้น

 ยัยแอนนี่จะดีใจทุกครั้งที่ริวมาหาที่ห้องแต่ฉันนะสิต้องคอยหลบตาริว

เพราะฉันไม่อยากเห็นหน้าเค้าเวลาเห็นหน้าริวฉันจะชอบนึกถึงอดีตซึ่งมานทำให้ฉันทรมานมาก….

“hI~*คีวส์เป็นไงบ้าง”ริวถามฉัน

“เออ…ก็ ดีนะ…สบายดีจ๊ะ”ฉันตอบริวไปทั้งที่จริงๆแล้วฉันยังชอบเขาอยู่

“ริวจ้า~*ไปกันได้แล้วนะคะ”เสียงยัย แอนนี่

“อ่าว!หวัดดีจะ คีวส์จะไปกินข้าวกับเราด้วยไหม”แอนนี่ถามฉัน

“ไม่ละ…ขอบคุณนะ”ใครจะไปกินลงกันหา(ในใจนะ)

“คีวส์!!!!!!!!ไปกินข้าวกันเถอะปะ!”เสียงยัย ปอ แจ๋วมาแต่ไกล

“อ่าวริวก็อยู่ด้วย  หวัดดีจ้าริว” ปอทักทายริวไป

“ดีคับปอ….ดูแลคีวส์ด้วยนะคับ”ริวบอกปอ

“ริว  แอนนี่ว่านะเราไปกันเถอะแอนนี่หิวแล้วละคะ”

“ไปแล้วนะ คีวส์ ปอ”แอนนี่บอกเราทั้งคู่

“จ๊ะ บาย”ฉัน กับ ปอบอก

“ไปก่อนนะคับ”ริวบอก

เฮ้อ  ไปกินข้าวกันเถอะปอ

                        ณ   โรงอาหาร

“เอาข้าวผัดจานหนึ่งคะ”ฉันบอกป้าคนขายไป

“เอาก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟแล้วกันคะ”ยัยบอกบอกป้าบ้าง

“ได้แล้วจ้าหนู”ป้าบอกพวกเรา

ไปหาที่นั่งกันเถอะฉันบอกปอ โถ่!วันนี้เป็นอะไรเนี่ยโชคร้ายทุกทีเลย

มีคนแย่งที่ประจำฉันกับปอนะสิ ฉันกับปอเลยต้องไปนั่งที่อื่น-*-

เฮ้อ…เจอที่นั่งสักที่ ฉันไม่รีรอ รีบ ยัดข้าวใส่ปากด้วยความหิว+โกรธ

“นี่ๆจะรีบไปไหนยะหล่อน” ยัยปอถามฉัน

“เออ  นี่ แกว่าไหมทำไม่ที่ตรงนี้ไม่มีใครมานั่งเลยนะ เนี๊ยะว่างตั้งเยอะ”ปอถามฉันด้วยความงุนงง

“เออ นั่นสิ ทำไมกันนะเนี่ย”ฉันตอบไป

แต่ฉันก็เริ่มเอะใจที่ว่ามี คนมองพวกเรากันตรึมเลย และ ฉันก็เพิ่งมาเข้าใจว่าทำไมก้เมื่อ…..

“นี่!พวกเธอน่ะไม่รู้เหรอว่าที่ตรงนี้พวกเรานั่งกันประจำแถมเธอนะ”เสียงชายคนหนึ่งพูดขึ้น

“หา  อะไรฉันเหรอ?”ฉันถามเค้าไป

“ช่ายก้เธอนั่นแหละรู้ไหมว่ากำลังนั่งอยู่ที่ใคร”นายนั่นถามฉันอีก

“อ่าวแล้วฉันจะไปรู้ได้ไงกันหละ  ฉันก็ไม่เห็นว่าจะมีชื่อติดไว้สักหน่อยนิหน่า”ฉันตอบนายนั่นไป

“เธอนี่กวนใช่ย่อยนะช่างเถอะ รู้ไว้ซะที่ที่เธอนั่งนะที่ฉัน และคนที่จะนั่งได้ก็มีแค่ คนที่ฉันรักคนเดียว”นายนั่นตอบกลับมา

“นี่นาย อย่ามาบ้าแถวนี้นะเก้าอี้นี้มานสาธารณะมีคนนั่งกันก็ตั้งเยอะตั้งแยะ งั้นทุกคนที่เคยนั่งที่นี่นี้นายก็คงจะว่าเค้าทุกคนเลยเหรอไง?”ฉันชักฉุน

“ก็ถ้าฉันไม่เห็นนะก็ไม่เป็นไรหรอก”นายนั่นตอบกลับมาอย่างกวนโอ๊ย

“งั้นนายก็นึกซักว่าไม่เห็นฉันแล้วกันนะ”ฉันเรยบอกเค้าไป

โอ๊ยยย…ไม่เถียงกะเธอแล้วอยากนั่งก็นั่งไป

แล้วเค้าคนนั้นก็เดินจากไป

“โหยเธอนี่โหดจังเลยนะเนี่ยสามารถไล่ นักเลงของโรงเรียนเราได้ด้วย”ยัยปอชมฉัน

“เธอว่าไงนะ  นายนั่นเป็นนักเลงของโรงเรียนเหรอ”ฉันถามปอไป

“ก็ใช่นะสิ รู้สึกว่าน่าจะเป็นหัวหน้าซะด้วยนะ  ปกติเค้าไม่เคยยอมใครเรยนะ ……หรือว่า เค้าจะชอบเธอขึ้นมาเนี่ยๆ”ยัย ปอ ทำหน้า ล้อ ฉัน

“จะบ้าเหรอ….”ฉันตอบไปอย่างฉุนๆ

“แหมๆไม่เห็นต้องเขินงี้เลยนิหน่า”ยัย ปอ ยังไม่เลิก

“ฉันไปแล่ว อยู่กะเธอแล้วประสาทจะเสียเอา”ฉันบอกยัยปอ