Flame นักรบเพลิงมายา (เปลวเพลิงมายา)

ตอนที่ 69 : ตอนพิเศษ ลูซิเฟอร์ และ เก็นกะ <=[100%]

ตอนพิเศษ

ลูซิเฟอร์และเก็นกะ

            ย้อนหลังกลับไป 574 ปี ณ ใจกลางป่าปีศาจ ป่าซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นแหล่งที่อยู่อาศัยของเหล่าปีศาจดุร้ายจำนวนมาก ป่าซึ่งเต็มไปด้วยความน่าพิศวงและความน่าหลงใหลในเวลาเดียวกัน

            ดวงจันทร์เต็มดวงสีทองอร่ามลอยเด่นส่องสว่างบนฟากฟ้าสีหมึกเข้ม หมู่เมฆาลอยล่องอย่างอ้อยอิ่ง ยามราตรีมาเยือนป่าแห่งนี้ได้ซักพักแล้ว แต่สมาชิกร่วมร้อยตนของฝูงเสือดำปีศาจนั้นยังไม่มีตนใดหลับใหล ต่างตนต่างตื่นเต้นกับการรอคอยการมาของสมาชิกใหม่

            ปรากกฏร่างมหึมาของเสือดำปีศาจจ่าฝูงยืนนิ่งอยู่บนโขดหินใหญ่ ด้านข้างปรากฏร่างเสือดำปีศาจเพศเมียซึ่งมีศักดิ์เป็นภรรยานอนหมอบอยู่ด้วยท่าทีอ่อนแรง

            เสือดำปีศาจจ่าฝูงก้มเลียใบหน้าเสือดำปีศาจผู้เป็นภรรยาอย่างรักใคร่ ก่อนเสสายตามองไปยังท้องซึ่งป่องนูน มันขยับเอาหัวไซ้ท้องด้วยสีหน้าเปี่ยมด้วยความปิติ บุตรของมันกำลังจะถือกำเนิดขึ้นในไม่ช้า หลังจากรอมานานถึง 25 เดือน

            “ท่านคิเค็น อีกนานไหมขอรับกว่าบุตรของท่านจะเกิด” เสือดำปีศาจร่างเล็กตนหนึ่งเอ่ยถามด้วยความใคร่รู้ ด้วยความเป็นเด็กมันจึงไม่ประสีประสาเรื่องการเกิดเท่าไหร่นัก มันรู้เพียงแต่ว่าหัวหน้าเผ่าของมันกำลังจะมีรัชทายาทสืบสกุลหลังจากทั้งคู่อยู่กินกันมานาน

            “อีกไม่นานหรอกโฟล วันนี้ก็ครบ 25 เดือนพอดิบพอดี อีกเดี๋ยวบุตรของข้าก็จะได้ลืมตาดูโลกแล้วล่ะ เนอะลีคัลล่า” จ่าฝูงเสือดำปีศาจผู้ถูกเรียกว่าคิเค็นตอบเสือดำปีศาจตัวน้อยนามโฟลกลับ พร้อมหันไปส่งยิ้มให้ลีคัลล่าผู้เป็นภรรยา มันก้มลงไซ้ท้องเสือดำปีศาจสาวอีกครั้งราวกับต้องการเร่งให้บุตรของตนคลอดออกมาโดยเร็ว

            “ข้าจักจี้น่าท่านคิเค็น” ลีคัลล่าตอบเสียงกลั้วหัวเราะ ก่อนจะตีหน้าเจ็บปวดทันควัน

            “โอ๊ย!” ลีคัลล่าหลุดร้อง เรียกให้ฝูงเสือดำปีศาจทั้งฝูงต้องสะดุ้งเฮือกมองผู้ส่งเสียงร้องตาค้าง

            “เป็นอะไรไปลีคัลล่า!” คิเค็นซักอย่างเป็นห่วง

            “ข้าปวดท้อง” เสือดำสาวตอบกลับด้วยเสียงไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก คิเค็นหันซ้ายแลขวาอย่างตระหนก มัวแต่ตื่นเต้นที่จะได้มีลูก ลืมเรื่องการทำคลอดไปเสียสนิทเลยให้ตายเถอะ!

            “อารา! เจ้ามาช่วยดูลีคัลล่าที! อารา!” คิเค็นตะโกนเรียกหาเสือดำปีศาจเฒ่าซึ่งมีศักดิ์เป็นถึงหมอประจำเผ่าเสือดำปีศาจ พลันกลุ่มเสือดำปีศาจมุงก็แยกออกอย่างรู้งาน เปิดทางให้เสือดำเฒ่าเดินตรงมายังลีคัลล่า อารากระโจนขึ้นไปยืนข้างลีคัลล่าบนโขดหินพลางก้มสำรวจอาการอย่างพิจารณา

            “ทำใจดีๆไว้นะขอรับนายหญิง” อารากระซิบเสียงเบา ก่อนเสือดำเฒ่าจะหลับตาร่ายเวทเร็วรัว สายลมพลันพัดวูบแผ่วเบา หมู่แมกไม้ไหวโยกตามแรงลม ปรากฏอักขระรูปร่างแปลกตาลอยหมุนเป็นวงรอบกายเสือดำสาวท้องแก่ซึ่งนอนหมอบ จากนั้นอาราก็ร่ายเวทต่ออย่างยาวยืด วงเวทขยายขนาดกว้างขึ้นอีกหลายเท่ากลืนอาราและลีคัลล่าเข้าไปภายในวง ในที่สุดฝูงเสือดำปีศาจทั้งฝูงก็มองไม่เห็นร่างของอาราและลีคัลล่าอีกต่อไป

            แล้วพิธีการทำคลอดตามแบบฉบับของเสือดำปีศาจก็ดำเนินไปอย่างไม่รีบร้อนนัก ความชุลมุนก่อขึ้นชั่วขณะเมื่อทั้งฝูงได้ยินเสียงลีคัลล่ากรีดร้อง คิเค็นถึงกับหน้าซีดเผือดไปนิด พลางแค่นหัวเราะให้ตัวเองอย่างน่าสมเพช เป็นถึงจ่าฝูงเสือดำปีศาจที่แสนเกรียงไกร แต่ดันกลัวการได้ยินเสียงกรีดร้องของคู่ชีวิต ช่างน่าอายเสียจริง

            วงแหวนอักขระเวทเปล่งแสงสีขาวนวลสว่างจ้าก่อนจางหายไปกับอากาศ ร่างของลีคัลล่าและอาราปรากฏสู่ครองสายตาสมาชิกเผ่าเสือดำปีศาจอีกครั้ง พร้อมๆกับร่างของสมาชิกใหม่แห่งเผ่าเสือดำปีศาจทั้งสอง!

            อาราหันมองคิเค็นด้วยสายตายินดี

            “ดีใจด้วยนะขอรับท่านคิเค็น ท่านได้ลูกแฝด แถมยังเป็นเพศผู้ทั้งคู่อีกต่างหาก” อาราเอ่ยพร้อมรอยยิ้มพลางไอค่อกแค่กตามประสาเสือแก่ บุตรทั้งสองที่เพิ่งลืมตาดูโลกทำให้คิเค็นถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ มันได้ทายาทสืบสกุลแล้วหลังจากมีชีวิตอยู่มาร่วม700ปี แถมได้ทีเดียวตั้งสอง!!!

            “ว้าว!” สมาชิกเผ่าเสือดำปีศาจร่วมร้อยตนแห่มุงว่าที่หัวหน้าเผ่าในอนาคตอย่างตื่นเต้น ในขณะที่ลีคัลล่าเลียตัวลูกน้อยทั้งสองอย่างเอ็นดู ภาพบุตรทั้งสองตนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่เบื้องหน้าทำให้เธอลืมความเจ็บปวดเมื่อครู่ไปจนหมดสิ้น เรี่ยวแรงที่เหมือนจะหมดลงอยู่รอมร่อกลับมามีเหมือนเก่าอีกครั้ง

            “ขอบใจเจ้ามากนะลีคัลล่า” คิเค็นว่าพลางก้มลงเลียสองเสือดำปีศาจสมาชิกใหม่เอี่ยมของเผ่า ลีคัลล่าขยับยิ้มหวานพลางส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไร

            “ว่าแต่ว่า ท่านจะตั้งชื่อบุตรทั้งสองของท่านว่าอะไรล่ะขอรับ” เสือดำปีศาจตัวน้อยนามโฟลส่งคำถาม เรียกให้ทั่วทั้งเผ่าเงียบกริบในทันที คิเค็นหลุดครางว่า ‘จริงด้วย’ อย่างลืมตัว เขามัวแต่ดีใจที่จะได้มีลูกจนลืมคิดเรื่องชื่อไปเสียสนิทเลย

            “นั่นสินะ” คิเค็นเอียงคอขมวดคิ้วใช้ความคิด พลันอาราก็เอ่ยแทรกบางสิ่ง

            “ตั้งชื่อบุตรตนแรกของท่านว่า ‘ลูซิเฟอร์’ สิขอรับ” เสือดำเฒ่าแนะนำ คิเค็นกับลีคัลล่าขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความฉงน

            “ลูซิเฟอร์เป็นชื่อของเจ้าเผ่าเสือดำปีศาจรุ่นแรกเมื่อกว่า 2000 ปีก่อนขอรับ ท่านเป็นเสือดำปีศาจที่ยิ่งใหญ่มากเลยทีเดียว” อาราอธิบายต่อ คิเค็นจึงพยักหน้าคล้อยตามคำของเสือดำเฒ่า

            “เป็นความคิดที่ไม่เลวนะ เสือดำปีศาจผู้ยิ่งใหญ่งั้นเหรอ” คิเค็นพิจารณา ก่อนจะโพล่งเสียงดังว่า

            “ตกลงตามนั้นละกัน ข้าจะตั้งชื่อลูกตนแรกของข้าว่าลูซิเฟอร์!!” ว่าแล้วคิเค็นก็ก้มลงแล้วคาบลูซิเฟอร์ชูขึ้นสูงเพื่อให้ลูกเผ่าทั้งหมดได้เห็นร่างของว่าที่หัวหน้าเผ่ารุ่นต่อไปอย่างชัดเจน สมาชิกฝูงเสือดำปีศาจทั้งหมดก้มกายทำความเคารพอย่างนอบน้อม จากนั้นคิเค็นจึงวางบุตรชายตนแรกลง ลีคัลล่าขยับยิ้มเป็นการเห็นด้วยกับชื่อของบุตรตนแรก

            “แล้วอีกตนล่ะเจ้าคะ” ลีคัลล่าถามพร้อมใช้หัวไซ้ร่างบุตรชายอีกตนอย่างรักใคร่ คิเค็นจึงกลับมาเอียงคอทำท่าครุ่นคิดอีกครั้ง ความเงียบโรยตัวอย่างเชื่องช้า สายลมพัดโบกอย่างแผ่วเบาเรียกหมู่ไม้ให้ไหวโยก

            “ข้าให้ชื่อว่า ‘เก็นกะ’ ก็แล้วกัน” หลังจากเงียบไปพักหนึ่ง คิเค็นก็โพล่งทำลายความเงียบ

            “เก็นกะ?” ลีคัลล่าทวนคำเสียงสูง คิเค็นพยักหน้าหงึกหงัก

            “ฮื่อ ก็ตั้งตามชื่อของท่านพ่อข้าไง เป็นความคิดที่ดีใช่ม้า” พูดจบคิเค็นก็หัวเราะร่วน ลีคัลล่าจึงหัวเราะตาม

            “เจ้าค่ะ เป็นความคิดที่ไม่เลวเลยทีเดียว”

            “ลูซิเฟอร์กับเก็นกะงั้นเหรอ” ลีคัลล่าคลี่ยิ้มบางพร้อมเอาหัวไซ้ร่างบุตรทั้งสอง

            “แม่ขอให้พวกเจ้ารักกันให้มากๆนะ” ก่อนเสือดำสาวจะหลับตาภาวนา คิเค็นเองก็เช่นกัน มันหวังว่าบุตรทั้งสองของมันจะเติบโตขึ้นมาเป็นเสือดำปีศาจที่เข้มแข็งและรักกัน เพื่อที่ว่ามันจะได้ทิ้งเผ่าไว้ให้ทั้งคู่ช่วยกันดูแลได้อย่างไร้ความกังวลใจ

..........

            “ท่านพี่ลูซิเฟอร์ ท่านพ่อให้มาตามแน่ะขอรับ” เก็นกะในวัยห้าปีแหงนหน้ามองพี่ชายซึ่งปีนขึ้นไปนอนเล่นอยู่บนต้นไม้สูงพลางร้องเรียก ผู้ถูกเรียกเสสายตามองน้องชายด้วยสายตาเหยียดหยาม

            “ข้าไม่ไป มีอะไรมะ” ก่อนตอบกลับอย่างกวนประสาท ทำเอาเก็นกะถึงกับสะอึกไปนิด

            ‘อีกแล้ว สายตาเหยียดหยามแบบนี้อีกแล้ว ทั้งๆที่เป็นพี่น้องกันแท้ๆ แต่ทำไมท่านพี่ถึงได้เกลียดข้านักก็ไม่รู้’

            “ท่านพี่ วันนี้ท่านพ่อจะสอนการล่านะ ถ้าไม่ไปละก็ อดเรียนไม่รู้ด้วยนะขอรับ” เพราะชินกับสายตาเย็นชาของพี่ชายแล้ว เก็นกะจึงไม่คิดจะโมโหตอบกลับไป ลูซิเฟอร์พ่นลมอย่างหงุดหงิด

            “เจ้ากลับไปบอกท่านพ่อเลยนะว่ากะอีแค่การล่าสัตว์ข้ามีปัญญาทำด้วยตัวเอง ไม่จำเป็นต้องให้สอน” ผู้เป็นพี่กระแทกเสียงตอบก่อนกระโดดแผล็วหายไปในพุ่มไม้หนา เก็นกะถอนหายใจด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย

            “เฮ่อ” เสือดำปีศาจร่างเล็กส่ายหน้าอย่างระอาก่อนหันหลังเดินกลับไปหาบิดาด้วยท่าทีเซ็งๆ ทั้งๆที่มันรักและเคารพพี่ชายของมันมากแท้ๆ แต่ลูซิเฟอร์กลับเกลียดมันอย่างกับอะไรดี และพอถามก็ได้รับคำตอบกลับมาว่าเพราะเก็นกะอ่อนแอ ซึ่งนั่นก็ยิ่งทำให้เก็นกะไม่เข้าใจหนักเข้าไปอีก มันเองก็แข็งแกร่งพอๆกับเสือดำปีศาจที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ดังนั้นการที่ลูซิเฟอร์บอกว่ามันอ่อนแอจึงจำให้มันงงจนปวดหัว

            “หรือว่าเป็นเพราะท่านพี่เก่งกาจกว่าเสือดำปีศาจรุ่นราวคราวเดียวกันหลายเท่านะถึงได้มองว่าเราอ่อนแอ” เก็นกะพึมพำอย่างไม่เข้าใจ

            “ไม่เข้าใจท่านพี่เลยจริงๆแฮะ”

..........

            หลังจากอยู่ดูแลลูกชายทั้งสองมากว่าร้อยปี ลีคัลล่าและคิเค็นก็สิ้นลม ตำแหน่งหัวหน้าเผ่าเสือดำปีศาจรุ่นต่อไปจึงตกเป็นของลูซิเฟอร์ซึ่งเป็นบุตรชายคนโตอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง และเมื่อไร้ซึ่งบิดามารดา ลูซิเฟอร์ก็ยิ่งแสดงความชิงชังน้องชายออกมาอย่างชัดเจน ทั้งไล่ทำร้าย ทั้งทำเป็นไม่เห็นหัว ทั้งสร้างความอับอายให้น้องชาย มันทำสารพัดอย่างไม่รู้จักหยุดหย่อน ไม่ว่าจะถูกลูกฝูงห้ามอย่างไรมันก็ไม่ฟัง

แต่ดูเหมือนว่าเก็นกะจะมีความอดทนสูงมากเลยทีเดียว เพราะไม่ว่าจะถูกกลั่นแกล้งอย่างไร มันก็ไม่ปริปากบ่นเลยแม้แต่คำเดียว มันยังคงติดตามรับใช้พี่ชายด้วยความเคารพไม่เสื่อมคลาย

            จนกระทั่งวันหนึ่ง วันที่ลูซิเฟอร์นความรำคาญที่มีต่อน้องชายไม่ไหวมาถึง มันเรียกเก็นกะเข้าไปหาและใช้อุ้งเท้าตวัดตบหน้าเก็นกะอย่างแรง แรงจนเก็นกะถึงกับกระเด็นล้มกลิ้งไปกับพื้นเป็นแนวยาว แรงกระแทกทำให้เก็นกะจุกจนพูดไม่ออก ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาแม้แต่น้อย

            เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเร็วมากจนเก็นกะตั้งตัวไม่ทัน การที่อยู่ๆพี่ชายเรียกมันเข้าไปทำร้ายทำให้มันงงจนจับต้นชนปลายไม่ถูก ความตื่นตกใจทำให้มันเผลอกลั้นหายใจไปชั่วขณะ

            “โอ๊ย!” เก็นกะหลุดร้องอย่างเจ็บปวด เมื่อลูซิเฟอร์วิ่งตามเข้าไปเหยียบหัวเก็นกะซ้ำอย่างเลือดเย็น มันแยกเขี้ยวจ้องเก็นกะราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ดวงตาสีทองอร่ามวาวโรจน์ไปด้วยความเกลียดชัง

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเรียกความสนใจจากลูกเผ่าเสือดำปีศาจได้เป็นอย่างดี เสือดำปีศาจใต้อาณัติลูซิเฟอร์มองตามการกระทำของหัวหน้าอย่างไม่เข้าใจ ต่างตนต่างตื่นตกใจจนลนลานทำอะไรไม่ถูก ใจหนึ่งก็อยากเข้าไปช่วยเก็นกะผู้อ่อนโยนและใจดี แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวลูซิเฟอร์ที่แสนโหดร้ายใจจะขาด

จ่าฝูงเสือดำปีศาจขู่คำราม

“เมื่อไหร่เจ้าจะตายๆไปซักทีหาเก็นกะ! ตามรังควานข้าอยู่ได้!” ลูซิเฟอร์กระแทกเสียงตะคอกอย่างเดือดดาล

“ท่านลูซิเฟอร์หยุดเถอะขอรับ นั่นน้องชายท่านนะขอรับ” โฟล หนึ่งในลูกฝูงผู้เห็นเหตุการณ์ร้องเตือน แต่สิ่งตอบแทนการเตือนนั้นกลับกลายเป็นกระแสลมที่อัดกระแทกเจ้าตัวอย่างแรง ส่งร่างหนาสีดำเข้มลอยกระแทกโขดหินก่อนไหลครูดลงมานอนกองหมดสภาพ

“อย่ามาพูดพล่อยๆ! เจ้านั่นมันไม่ใช่น้องชายข้า! ข้าไม่เคยคิดว่ามันเป็นน้องชายข้าเลยแม้แต่ครั้งเดียว! เจ้านี่มันก็แค่เศษสวะที่บังเอิญมีสายเลือดเดียวกับข้าก็เท่านั้น!” ลูซิเฟอร์ตอบพลางออกแรงกดอุ้งเท้ามากขึ้น

“อ๊าก!” เก็นกะระเบิดเสียงร้องดังลั่น มันรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดยังไงยังงั้น ลูกฝูงพากันมองเก็นกะอย่างสงสาร อยากจะเข้าไปช่วยเต็มแก่แต่ก็ไม่มีใครสามารถทำอะไรได้ ลูซิเฟอร์เก่งเกินไป ถ้าเข้าไปขวางก็มีแต่จะโดนฆ่าทิ้ง

“เจ้ารู้ไหมว่าข้ารังเกียจเจ้าแค่ไหน ทั้งๆที่ข้ากับเจ้าเหมือนกันอย่างกับแกะแท้ๆ แต่เจ้ากลับอ่อนแอกว่าข้าหลายสิบเท่า เจ้าทำให้ข้าขายหน้า ทำให้ข้าโดนตราหน้าว่ามีสายเลือดเดียวกับปีศาจอ่อนแอ!” ลูซิเฟอร์ระบายอารมณ์เสียงกร้าว เก็นกะส่ายหน้าไม่เข้าใจ

มันไม่เข้าใจว่าพี่ชายของมันไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหนกัน เสือดำปีศาจในเผ่าแห่งนี้เคารพรักลูซิเฟอร์และมันมาก ดังนั้นจึงไม่น่าเป็นไปได้ที่จะมีใครมาตราหน้าหาว่าทั้งคู่อ่อนแอ

“ไม่มีทาง ปีศาจในเผ่าเราไม่มีใครคิดอย่างนั้นแน่” เก็นกะเค้นเสียงแก้ความเข้าใจผิดของพี่ชาย

“จริงด้วยขอรับท่านลูซิเฟอร์ ในที่นี้ไม่มีใครบังอาจคิดอย่างนั้นหรอกขอรับ” เสือดำปีศาจลูกฝูงตนหนึ่งพยายามสนับสนุนคำของเก็นกะอย่างเต็มที่ และนั่นก็ทำให้ลูซิเฟอร์ยิ่งเดือดดาล

“พวกเจ้าไม่คิดแต่พวกปีศาจที่ไม่ใช่เผ่าเราน่ะคิด ทั้งไอ้สิงโตปีศาจก็ดี วานรพยัคฆ์ก็ดี พวกมันบอกว่าข้าไม่น่าเกรงขามก็เพราะมีน้องชายเหยาะแหยะอย่างเจ้าเนี่ยแหละเก็นกะ!” ดวงตาสีทองของลูซิเฟอร์ฉายรอยเกรี้ยวกราดอย่างชัดเจน

“ก็แล้วจะให้ข้าทำยังไงล่ะขอรับท่านพี่ ข้าเลือกเกิดไม่ได้นี่” เก็นกะเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ลูซิเฟอร์คลี่ยิ้มเหี้ยม

“ถึงจะเลือกเกิดไม่ได้ แต่เจ้าก็เลือกที่จะไสหัวไปจากที่นี่ได้นี่” คำของพี่ชายทำเอาเก็นกะอึ้งจนพูดไม่ออก เสือดำปีศาจเป็นปีศาจที่มักอยู่รวมกันเป็นฝูง การแยกตัวออกไปอยู่ตัวเดียวนั้นจึงมีสาเหตุได้ประการเดียวเท่านั้น นั่นคือการถูกเนรเทศเนื่องต่อทรยศต่อเผ่า ซึ่งถือว่าเป็นความอัปยศมากสำหรับปีศาจชั้นสูงอย่างเสือดำปีศาจ

“ได้โปรดท่านลูซิเฟอร์ โปรดตัดสินใจใหม่อีกครั้งเถอะเจ้าค่ะ อย่าถึงกับต้องเนรเทศกันเลย” เสือดำสาวลูกฝูงขอร้อง ก่อนเสียงขอร้องอีกร่วมร้อยเสียงจะดังตามมาอย่างไม่ขาดสาย ลูซิเฟอร์จึงต้องส่งเสียงคำรามดังก้องเป็นการปรามให้หยุด

“เงียบ!!!” เสียงของลูกฝูงเงียบลงทันควัน ลูซิเฟอร์ก้มมองน้องชายใต้ฝ่าเท้าด้วยสายตาจงเกลียดจงชัง

“ได้โปรดท่านพี่ ได้โปรดตัดสินใจใหม่อีกทีเถอะ ขอให้ข้าได้อยู่ที่นี่เถอะ ที่นี่เป็นบ้านเกิดของข้า ข้าเกิดและเติบโตที่นี่ ข้าผูกพันกับป่าแห่งนี้ ได้โปรดเถอะท่านพี่ อย่าเนรเทศข้าออกจากเผ่าเลย” เก็นกะอ้อนวอน ลูซิเฟอร์นิ่งเงียบ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ

“ขอร้องล่ะท่านพี่ ไม่ว่าท่านจะให้ข้าทำอะไรข้าก็ยอมทั้งนั้น ขอเพียงแค่ให้ข้าได้อยู่ที่นี่ ไม่ว่าอะไรข้าก็ยอม” ลูซิเฟอร์พ่นลมอย่างไม่พอใจ แต่ด้วยสายตาอ้อนวอนจากเก็นกะและเหล่าลูกฝูงนับร้อยที่ยืนมุง มันจึงยอมใจอ่อนในที่สุด

ถึงจะเกลียดน้องชายเข้าใส้ แต่ลูซิเฟอร์ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเพราะได้รับความช่วยเหลือจากเก็นกะ เผ่าเสือดำปีศาจจึงรุ่งเรืองกว่ายุคบิดาของมันมากทีเดียว

แถมลูกฝูงส่วนมากก็เชื่อฟังเก็นกะมากกว่าตนเสียอีก ถ้าเก็นกะออกไปจากฝูง ดีไม่ดีมันอาจต้องเสียลูกฝูงไปกว่าครึ่งฝูงก็เป็นได้

และสาเหตุอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้มันเกลียดน้องก็คือ มันกลัวน้องชายจะร่วมมือกับลูกฝูงโค่นล้มอำนาจของมันและตั้งตนเป็นหัวหน้าฝูงแทน

ลูซิเฟอร์ชายตามองเก็นกะด้วยสายตาเหยียดหยามระคนชิงชัง

“ก็ได้ ข้ายอมให้เจ้าอยู่ที่นี่ต่อก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่าเจ้าจะต้องตัดขาดจากการเป็นพี่น้องกับข้า” ลูซิเฟอร์ยื่นข้อเสนอพลางยกอุ้งเท้าออกจากหัวของเก็นกะ เก็นกะเงยมองพี่ชายด้วยใบหน้าตื่นตะลึง ก่อนส่ายหน้าดิกอย่างไม่เชื่อหู

“ถ้าเจ้าตกลง ข้าก็ยอมให้เจ้าอยู่ที่นี่ได้ในฐานะข้ารับใช้ของข้า ว่าไง” ลูซิเฟอร์ถามซ้ำอีกครั้ง เก็นกะตีหน้าเจ็บปวด

ทั้งๆที่มันยอมทำทุกสิ่งเพื่อพี่ชายแท้ๆ แต่ลูซิเฟอร์กลับไม่เคยเห็นค่าในตัวมันเลยซักนิด คิดแล้วมันน่าเจ็บใจจริงๆ

“ตกลงขอรับ” แต่ท้ายที่สุดเก็นกะก็ยอมตอบตกลงอย่างจำยอม ความรักและความเคารพในตัวพี่ชายทำให้เก็นกะยอมทำทุกสิ่ง ขอแค่มันได้อยู่ที่นี่ ได้อยู่ช่วยพี่ชายของมันพัฒนาเผ่าที่เหล่าบรรพบุรุษสร้างไว้ก็พอใจแล้ว ถึงจะในฐานะข้ารับใช้ก็ตามที

ไม่นานนัก เสือดำปีศาจรุ่นที่รู้เรื่องราวทั้งหมดระหว่างเก็นกะกับลูซิเฟอร์ก็ตายจนหมดสิ้น และนั่นเองเป็นเหตุผลที่ทำให้เสือดำปีศาจรุ่นหลังรู้จักเก็นกะเพียงในนามเพื่อนสนิทของลูซิเฟอร์เท่านั้น

..........

            กระแสเวลาไหลผ่านไปอย่างรวดเร็ว สี่ร้อยกว่าปีต่อมา ลูซิเฟอร์เริ่มฮึกเฮิมทำการใหญ่ คิดจะทำให้มหานครกลายเป็นมหานครของเหล่าปีศาจ ด้วยเหตุผลที่ว่ามนุษย์เป็นเผ่าพันธุ์ที่แสนอ่อนแอ ไม่สมควรมาอยู่ร่วมแผ่นดินกับมันซึ่งแข็งแกร่งมากกว่ามนุษย์หลายร้อยเท่า

            และคราวนี้เก็นกะซึ่งมักยอมพี่ชายของตนเองมาตลอดก็ถึงคราวที่ทนต่อไปไม่ไหว มันตัดสินใจเข้าไปคุยกับพี่หมายกล่อมให้ลูซิเฟอร์ล้มเลิกความคิดนั้นเสีย แต่สิ่งตอบแทนที่มันได้รับกลับมากลับกลายเป็นอุ้งเท้าหนาที่ตะปบเข้ากลางใบหน้าอย่างเต็มแรง และตามมาด้วยคำตวาดด่าโง่เง่า เก็นกะจึงรวบรวมเสือดำปีศาจที่ไม่เห็นด้วยกับลูซิเฟอร์หนีออกไปจากเผ่าเสือดำปีศาจอย่างเงียบๆ ไม่ว่าจะอดทนเก่งขนาดไหน มันก็ต้องมีซักวันที่ความอดทนหมดลง

            ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เก็นกะก็ตัดขาดจากลูซิเฟอร์อย่างสิ้นเชิง ความรักและความเคารพในตัวพี่ชายแปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชังและความแค้นเคืองเพียงชั่วข้ามคืน จากนี้เป็นต้นไปมันจะไม่นับถือลูซิเฟอร์เป็นพี่อีก มันกับลูซิเฟอร์จะเป็นศัตรูกันจนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะตายจากโลกนี้ไป

            มหาสงครามก่อตัวขึ้นภายในเวลาอันสั้น และหลังจากขับเคี่ยวฆ่าฟันกันมานาน เก็นกะก็ยอมสละพลังทั้งหมดที่มีในการช่วยคุนผนึกลูซิเฟอร์ ลูซิเฟอร์เป็นปีศาจซึ่งใช้พลังมนต์ดำ ถึงจะตายและแต่วิญญาณก็ยังคงอยู่ด้วยอำนาจของมนต์ดำ วิธีเดียวที่สามารถกำจัดลูซิเฟอร์ได้อย่างเด็ดขาดก็คือการผนึก

            ถึงจะเศร้าที่ต้องสูญเสียครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ไป แต่มันก็ดีใจที่ได้ทำให้มหานครกลับมาสงบสุขอีกครั้ง ทำให้เพื่อนมนุษย์ทั้งหลายของมันรอดพ้นจากขอบเหวแห่งความตาย

            ถึงแม้จะเกิดมาเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน แต่ลูซิเฟอร์ก็ไม่เคยเห็นเก็นกะเป็นน้องเลยซักครั้ง ความชิงชังในความอ่อนแอของตัวเก็นกะทำให้ความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องของทั้งคู่พังทลาย เรื่องราวแห่งความบาดหมางทั้งหมดจบลงด้วยการไม่ยอมรับในการเป็นพี่เป็นน้องกันของทั้งสองฝ่าย และจบลงด้วยเศร้าเนื่องจากทั้งคู่ต้องจากกันด้วยความเกลียดชัง

..........

เนื่องจากทางสำนักพิมพ์จะไม่พิมพ์เล่มสอง

ดังนั้นข้าน้อยจะลงนิยายเรื่องนี้จนจบนะขอรับ

แต่เพราะว่าจะมีการรีไรท์แล้วหาที่สิงสถิตใหม่ ข้าน้อยเลยจะลงแค่สัปดาห์เดียวนะขอรับ

แล้วจะเข้ามาบอกอีกทีนะขอรับว่าจะลงตอนจบ5ตอนสุดท้ายวันไหนถึงวันไหน

~!!~[L!tTLe HunTeR]~!!~