Flame นักรบเพลิงมายา (เปลวเพลิงมายา)

ตอนที่ 68 : มายาที่ 65 มุ่งหน้าสู่เอราเดส <=[100%]

มายาที่ 65

มุ่งหน้าสู่เอราเดส

            “มีดสายลม กระหน่ำซัด!” สองแฝดร่ายเวทเร็วรัวสร้างมีดสายลมขึ้นเบื้องหน้า และเมื่อสะบัดมือนิด มีดสายลมที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่านับร้อยเล่มก็พลันพุ่งตรงเข้าใส่เหล่าอมนุษย์ที่กระโจนเข้ามาหมายทำร้ายพวกนีโออย่างแม่นยำ คมมีดสายลมกรีดเฉือนร่างเรียกเลือดสีแดงสดให้ไหลทะลักอาบผืนแผ่นดิน ฝูงปีศาจพลาดท่าล้มกลิ้งระเนระนาด

            ‘!!!’

            สิงโตปีศาจตนหนึ่งกู่ร้องอย่างเจ็บปวดแต่ก็ยังไม่ยอมแพ้อย่างง่ายๆ มันถีบเท้ากระโจนพลางตวัดกรงเล็บอันแหลมคมหมายตัดคอนีออนให้ขาดสะบั้น เจ้าตัวแสบเอี้ยวตัวหลบได้อย่างหวุดหวิดก่อนหมุนตัวใช้ส้นเท้าเตะเข้าที่ตาขวาของเจ้าสิงโตปีศาจอย่างจัง ส่งร่างยักษ์สีน้ำตาลเข้มผงะถอยร่นไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ เลือดสดไหลย้อมใบหน้าด้านขวาจนชุ่ม ร่างหนาซวนเซก่อนล้มทรุด

            สองแฝดหมุนควงดาบสั้นคู่ในมือด้วยท่าทีชำนาญพร้อมร่ายเวทเรียกพายุสายลม กระแสลมพัดแรงขึ้นทุกขณะ ความคมของสายลมที่พัดโบกเฉือนตัดผิวหนังของเหล่าอมนุษย์เรียกเลือดให้ไหลซึม ฝูงปีศาจฝืนทนอาการบาดเจ็บตีวงล้อมสองแฝดไว้ตรงกลาง

            “จงไป! พายุวาโย!” เมื่อรวบรวมพลังเวทได้มากพอแล้ว สองแฝดก็ร่ายเวทโจมตีทันที พายุหมุนขนาดยักษ์พลันพัดวูบกระแทก ส่งปีศาจกว่าสิบตัวกระเด็นปลิวอย่างไร้ทิศทาง แต่พวกมันก็ยังไม่ถึงกับหมดฤทธิ์ลงในทันที อมนุษย์ร่างยักษ์หยัดกายตั้งตัวใหม่อีกครั้งอย่างรวดเร็วพร้อมดีดตัวพุ่งกระโจนเข้าใส่สองแฝดอีกครั้ง สองแฝดกระชับอาวุธคู่กายแน่นก่อนหันหลังชนกัน

            “อย่าตายล่ะ” สองที่น้องฝาแฝดเอ่ยอย่างพร้อมเพรียง ก่อนที่แต่ละคนจะกระโดดแยกย้ายกันไปคนละทาง เสียงคมดาบโลหะปะทะกับกรงเล็บและคมเขี้ยวดังแว่วอย่างสม่ำเสมอ และตามมาด้วยเสียงร่ายเวทที่ดังขึ้นเป็นระยะๆ

            “ตราตรึง ศัตรูข้า!” เสียงร่ายเวทของกาโอดังแว่วเข้าสู่โสตประสาท พร้อมๆกับเสียงเปรี๊ยะที่ดังตามมาติดๆ รัชทายาทหนุ่มแห่งเมืองเคนตาเซียตรึงขาปีศาจนับสิบตัวไว้แน่นกับพื้น ก่อนจะร่ายเวททำลายน้ำแข็งของตน

            “ทลาย!” สิ้นเสียง แผ่นน้ำแข็งที่ตรึงขาของเหล่าปีศาจอยู่ก็แตกกระจายเหมือนแก้วตกพื้น และไม่ได้มีเพียงน้ำแข็งเท่านั้นที่แตกละเอียด ขาของเหล่าปีศาจที่ถูกน้ำแข็งจับตรึงอยู่ก็แตกละเอียดเช่นกัน ฝูงปีศาจล้มระเนระนาดไม่เป็นท่า กาโอก้าวถอยออกมาตั้งหลักนิด

            “จงโปรยปราย หิมะสังหาร” กาโอตั้งท่าร่ายเวท หิมะพลันตกโปรยปรายทั้งๆที่ท้องฟ้ายังสว่างจ้า เมื่อฝูงปีศาจต้องเกล็ดหิมะ ร่างกายก็กลายเป็นน้ำแข็งอย่างรวดเร็ว กาโอหลับตาตั้งสมาธินิ่ง

            “พินาศ!” จบคำ ร่างของเหล่าปีศาจที่กลายเป็นน้ำแข็งก็แตกละเอียด ส่งเหล่าปีศาจสู่ประตูความตายพร้อมกันทั้งฝูง กาโอทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรง

            “ไม่ไหวแฮะ ศัตรูมีเยอะเกินไป จะรับมือไม่ไหวอยู่แล้ว” เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเขียวอ่อนบ่นอุบด้วยท่าทีอ่อนแรง เหงื่อกาฬไหลผสมเลือดอาบร่างจนชุ่ม ลมหายใจหอบแรงระรัวขาดช่วง ดวงตาพร่ามัว สติสัมปชัญญะเริ่มเลือนรางมากขึ้นทุกที

            กาโอสะบัดศีรษะไปมาสองสามทีเพื่อเรียกสติ แต่มันก็ไม่ด้ำให้เด็กหนุ่มรู้สึกดีขึ้นเลยซักนิด เจ้าตัวยังคงมึนตึงอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

            “อย่าว่าแต่ให้รับมือเลย ตอนนี้แม้แต่จะยืนข้าก็แทบจะไม่ไหวแล้วเนี่ย” เจ้าชายหนุ่มแห่งเมืองเซ็นโอซ่ากระโดดกลับมายืนข้างกายกาโอก่อนพูดด้วยเสียงเหนื่อยอ่อน สภาพของเขาก็ไม่ได้แตกต่างจากกาโอมากนัก เขาเหนื่อยจนแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว ลองต้องสู้กับฝูงปีศาจและนักฆ่าตั้งแต่เช้าจนเกือบเที่ยงอย่างไม่ได้พักดูบ้าง ไม่ว่าจะเก่งขนาดไหนมันก็ต้องหมอบกันทุกคนนั่นแหละ

            “พี่โอริ! กาโอ! ก้มลง!” เสียงร้องเตือนที่ดังขึ้นเป็นของลินนะ และตามมาด้วยร่างหนาของสุนัขจิ้งจอกปีศาจซึ่งลอยข้ามหัวเจ้าชายทั้งสองไปอย่างฉิวเฉียด อมนุษย์ร่างหนากระแทกต้นไม้อย่างแรงก่อนไหลครูดลงไปนอนกองกับพื้น เลือดข้นจากบาดแผลบนหัวไหลอาบหน้าจนชุ่ม

            กรร!

            แต่มันก็ยังสามารถหยัดยืนขึ้นใหม่อีกครั้งได้อย่างรวดเร็ว โอริถีบเท้าเข้ารุกประชิดสุนัขจิ้งจอกปีศาจก่อนวาดง้าวในแนวนอนเร็วแรง ตัดศีรษะใหญ่ยักษ์จนหลุดกระเด็นกลิ้ง เลือดอุ่นสาดทะลักท่วมร่างหนาซึ่งล้มทรุด

            “อึ่ก!” โอริเซทรุดเข่าแตะพื้น ดวงตาของเขาพร่ามัว ในสมองมึนตึงไปหมด เรี่ยวแรงหดหายจนแทบหมดสิ้น

            "พี่โอริ” กาโอยันกายลุกยืนก่อนจะวิ่งเหยาะๆหมายเข้าไปดูอาการเจ้าชายหนุ่มรุ่นพี่ แต่ยังไม่ทันที่กาโอจะได้ดูอาการของโอริ เด็กหนุ่มก็กลับเซถลาล้มลงไปนั่งจับกบเพราะหมดแรงด้วยอีกคน ขาทั้งสองข้างสั่นระริกปวดตุ้บ เด็กหนุ่มหอบหายใจแรงจนตัวโยน

            ‘ให้ตายเถอะ เรี่ยวแรงมันหายไปไหนหมดฟะ’ กาโอสบถในใจอย่างหงุดหงิด

            “ระวัง!” สองสาวรัชทายาทตะโกนเตือน เพราะทันทีที่เปิดช่องว่าง เหล่าปีศาจก็พุ่งทะยานเข้าโจมตีสองรัชทายาทหนุ่มที่กำลังนั่งกองอยู่อย่างรวดเร็ว ลินนะกับเปมินสะบัดมือร่ายเวทเร็วรัว

            “ปกปักษ์!” สิ้นเสียงร่ายเวทของสองสาว กำแพงเวทสีขาวสะอาดรูปโดมก็พลันปรากฏขึ้นป้องกันกาโอและโอริจากการโจมตีของเหล่าปีศาจได้อย่างหวุดหวิด เมื่อโจมตีพวกหนุ่มๆไม่ได้ บรรดาปีศาจก็เปลี่ยนเป้าหมายหันมาจ้องโจมตีสองสาวแทนโดยอัตโนมัติ พวกมันกู่ร้องอย่างบ้าคลั่งพลางถีบเท้าพุ่งกระโจน

            “ระบำดาบสายลม!” ชิเรนกับกิงเรย์ร่อนลงมายืนเบื้องหน้าสองสาวรัชทายาทก่อนร่ายเวทเร็วระรัว สายลมพลันหมุนพัดม้วนรวมตัวกลายเป็นดาบสายลมนับร้อยเล่มลอยคว้างกลางอากาศ

            “ไป!” และเมื่อสองเสือดำปีศาจร่ายเวทอีกครั้ง ดาบสายลมทั้งหมดก็พุ่งเข้าใส่ฝูงปีศาจอย่างรวดเร็ว สายลมหมุนพัดสะบัดแรงราวระบำดาบ คมดาบตวัดเฉือนร่างเหล่าปีศาจจนขาดวิ่น เสียงร้องโหยหวนเนื่องจากความเจ็บปวดทรมานดังระงมก้องป่ากว้าง ฝูงปีศาจล้มทรุดนอนจมกองเลือด

            “กำแพงสายลม” ชิเรนร่ายเวทสร้างกำแพงเวทสายลมขึ้นคลุมตนเอง กิงเรย์และสองสาวรัชทายาทเพื่อความไม่ประมาท

            “พวกเจ้าสองคนไม่เป็นไรนะ” ชิเรนส่งคำถามให้สองสาว คนถูกถามส่ายหน้าดิกอย่างอ่อนแรง

            “พวกข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” เสียงของทั้งคู่ช่วยบอกให้ชิเรนรู้โดยทันทีว่าทั้งคู่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะสู้ต่อไปอีกแล้ว ไม่เพียงแค่เรี่ยวแรงเท่านั้น พลังเวทของทั้งคู่ก็แทบจะไม่มีเหลือแล้วเช่นกัน กิงเรย์กัดฟันกรอดมองสองสาวด้วยความสงสาร ความจริงพวกลินนะยังเป็นเด็กกันอยู่แท้ๆ แต่กลับต้องมาถูกจ้องเอาชีวิตและมาใช้ชีวิตเสี่ยงตายกลางสนามรบ อนามันนี่ช่างสารเลวจนสุดบรรยายจริงๆ

            “ทนอีกหน่อยก็แล้วกัน อีกไม่นานพวกนีนินก็มาแล้ว” กิงเรย์ว่าเสียงเบา เรียกให้สองสาวต้องขมวดคิ้วด้วยความฉงนทันที

            “นีนิน?” เปมินโพล่งถามเสียงค่อย

            “เสือดำปีศาจในเผ่าของข้าเอง ลำพังแค่พวกเราไม่มีทางรับมือฝูงปีศาจร่วมร้อยตนไหวแน่ ข้าเลยเรียกนีนินและฝูงเสือดำปีศาจทั้งฝูงมาที่นี่” กิงเรย์เฉลยข้อสงสัยก่อนกระโจนออกไปจากกำแพงเวทสายลมของชิเรน กิงเรย์สะบัดปีกสีดำพิสุทธิ์ส่งขนนกร่วมร้อยเส้นให้พุ่งปักร่างวานรพยัคฆ์ตนหนึ่งซึ่งกำลังรุกเข้าใกล้พวกมิดไนท์ซึ่งหมดสภาพการต่อสู้ยกทีม ชิเรนละความสนใจจากกิงเรย์หันกลับมาหาลินนะและเปมินอีกครั้ง

            “เอาล่ะฟังนะ ทันทีที่นีนินและพลพรรคเสือดำปีศาจมาถึง ข้าอยากให้พวกเจ้าทั้งหมดปีนขึ้นหลังพวกนีนินโดยเร็วที่สุด เราจะไปจากที่นี่กัน” ชิเรนอธิบายเสียงแกมสั่งการ ลินนะกับเปมินตีหน้าไม่เข้าใจ

            “อนามันมันได้หินเสี้ยวชีวันอสุราไปแล้วและกำลังมุ่งหน้ากลับเอราเดสเพื่อไปคืนชีพให้ลูซิเฟอร์ เราจะปล่อยให้มันทำสำเร็จไม่ได้อย่างเด็ดขาด เราจะมัวมาเสียเวลาอยู่ที่นี่ไม่ได้อีก” ชิเรนอธิบายเสริม สองสาวผงกหัวตอบรับ

            “พวกเจ้าสองคนไปพาโอริกับกาโอกลับไปรวมกลุ่มกับท่านเก็นกะซะ” ชิเรนว่าพลางบุ้ยใบ้ไปทางสองรัชทายาทหนุ่มซึ่งยังคงนั่งหมอบหมดแรง

            “สองคนนั้นสู้ต่อไปไม่ไหวแล้ว ขืนให้อยู่ท่ามกลางดงปีศาจต่อไปก็รังแต่จะเกะกะพวกข้าเสียเปล่าๆ” จบคำ เสือดำปีศาจร่างยักษ์ก็พุ่งทะยานออกไปประจันหน้ากับสิงโตปีศาจตนหนึ่งอย่างรวดเร็ว กำแพงเวทสายลมถูกปลดลงแทบจะในทันทีที่ชิเรนพุ่งออกจากำแพงเวท สองสาวผู้ถูกไหว้วานวิ่งเข้าไปพยุงกาโอและโอริกลับไปรวมกลุ่มกับพวกมิดไนท์ตามคำสั่งอย่างว่าง่าย

            และเมื่อทั้งสี่ไปถึง สองแฝดก็กระโดดกลับมารวมกลุ่มด้วยพอดี ทั้งสองมีสภาพที่เรียกได้ว่าสะบักสะบอมจนเหมือนไปโดนรุมยำมาจากที่ไหนซักที่ โลหิตสีแดงสดไหลย้อมร่างทั้งคู่จนชุ่มโชก ลมหายใจของทั้งสองหอบแรงและดังฟืดฟาดอย่างชัดเจน

            โฮก!

            ฝูงปีศาจร่วมสิบตัวกระโจนเข้าใส่พวกกาโอด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความกระหายเลือด นีโอกับนีออนไขว้มือตั้งท่าร่ายเวท

            “กำแพงสายลม!” สิ้นเสียง กำแพงเวทสายลมรูปโดมพลันก่อเกิดขึ้นกันกรงเล็บและคมเขี้ยวของเหล่าปีศาจที่พุ่งเข้ามาได้ทันอย่างพอดิบพอดี กำแพงเวทสายลมส่งเสียงเปรี๊ยะราวกับต้องการประท้วงว่าทนแรงปะทะจากเหล่าปีศาจไม่ไหวแล้ว

            กำแพงเวทสายลมเริ่มปรากฏรอยแตกร้าว สี่รัชทายาทยกมือขนานพื้นพลางตั้งสมาธิรวบรวมพลังเวททั้งหมดที่มี

            “ปกปักษ์” เสียงร่ายเวทของพวกกาโอดังประสาน กำแพงเวทพลันปรากฏขึ้นอีกหลายชั้น เมื่อแน่ใจแล้วว่ากำแพงเวทแน่นหนาพอ นีโอก็หันไปมองมิดไนท์ด้วยสีหน้าเป็นกังวล

            มิดไนท์นั้นกลับไปอยู่ในร่างของเจ้าแมวดำร่างเล็กดังเดิมแล้ว ดวงตาสีทองที่ปิดสนิทช่วยบอกให้พวกนีโอรู้เป็นอย่างดีว่ามิดไนท์หมดสติไปแล้ว

            “ฟอน-ฟอน อาการของท่านมิดไนท์เป็นไงบ้าง” นีโอส่งคำถามทั้งๆที่ยังหายใจหอบระรัวอยู่ ภูตแห่งกาลเวลาร่างจิ๋วซึ่งนั่งแผ่หมดแรงอยู่บนพื้นเงยหน้ามองผู้เป็นนาย

            “พวกข้าต่อปีกให้ท่านมิดไนท์เรียบร้อยแล้วขอรับ ที่เหลือก็แค่ให้ท่านมิดไนท์ได้พักฟื้นร่างกาย อีกไม่นานก็หายเป็นปรกติแล้วล่ะขอรับ” ฟอน-ฟอนตอบด้วยท่าทีอิดโรย มอน-มอนเองก็มีสภาพไม่ต่างจากฟอน-ฟอนซักเท่าไหร่ ทั้งสองดูเหน็ดเหนื่อยอย่างมากเลยทีเดียว

            “การย้อนเวลากินพลังเวทมาก พวกข้าย้อนเวลาให้มากกว่านี้ไม่ไหวแล้วขอรับ ต้องขออภัยด้วยจริงๆ” มอน-มอนหันไปค้อมกายขอโทษนีออน เด็กสาวส่ายหน้านิด

            “แค่นี้ก็ช่วยได้มากแล้วล่ะ ขอบใจพวกเจ้ามากนะ” นีออนย่อกายก้มลงลูบหัวมอน-มอนอย่างเอ็นดู มอน-มอนจึงส่งยิ้มหวานให้แทนการตอบรับ ก่อนสายลมจะโบกสะบัดแผ่วเบา แล้วร่างของภูตแห่งกาลเวลาทั้งสองตนก็หายลับเข้าไปในกำไลข้อมือของสองแฝด

            เปรี๊ยะ!!!

            กำแพงเวทที่พวกกาโอสร้างขึ้นส่งเสียงแตกร้าว ฝูงปีศาจกำลังจะมีชัยเหนือพวกเขา สี่รัชทายาทหันซ้ายแลขวาอย่างหนักใจ ฝูงปีศาจล้อมพวกเขาเอาไว้ทุกทิศทาง แถมพวกเฟลมเองก็ยังไม่ได้สติ จะหนีก็ไม่ได้เพราะถ้าหนีพวกเฟลมก็โดนขย้ำ ครั้นจะสู้ก็ไม่ไหวเพราะต่างคนต่างก็ไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้ว นี่ชีวิตของพวกเขาต้องจบลงที่นี่อย่างงั้นเหรอ!

            “วาโยเอ๋ย จงกระหน่ำพัด!” เสียงทุ้มต่ำที่ไม่คุ้นเอาเสียเลยดังขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำเอาพวกกาโอถึงกับเสียวสันหลังวาบ ศัตรูกลุ่มเก่ายังจัดการได้ไม่หมดเลยนี่มีศัตรูกลุ่มใหม่โผล่ออกมาอีกแล้วเหรอเนี่ย

            ‘!!!’

            พายุสายลมพลันพัดกระแทกฝูงปีศาจที่ล้อมพวกกาโอเอาไว้จนกระเด็นปลิว ต่างตนต่างลอยละลิ่วไปตนละทิศตนละทาง และตามมาด้วยร่างของเสือดำปีศาจร่างยักษ์กว่าร้อยตนที่ร่อนลงมายืนเบื้องหน้าพวกกาโอ ดวงตาสีทองอร่ามนับร้อยคู่จ้องตรงไปยังพวกกาโอนิ่ง แล้วเสือดำปีศาจตนหนึ่งก็ก้าวออกมาด้านหน้าอย่างช้าๆ

            กาโอ โอริ นีออนและนีโอกระชับอาวุธตั้งท่าพร้อมรับมือ ในขณะที่ลินนะกับเปมินยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง ก่อนเจ้าหญิงแห่งเอราเดสจะเป็นผู้ส่งคำถามถึงเสือดำปีศาจร่างยักษ์เบื้องหน้า

            “ท่านใช่ท่านนีนินรึเปล่าเจ้าคะ” ลินนะถามอย่างเกรงๆ ผู้ถูกถามผงกหัวเล็กน้อย

            “ใช่” เจ้าเสือดำปีศาจตอบกลับเสียงเรียบ ก่อนจะสยายปีกสีดำพิสุทธิ์กว้าง

            “ขึ้นมาเร็วเข้า ต้องรีบไปเอราเดสให้เร็วที่สุด จะยอมให้อนามันคืนชีพให้ลูซิเฟอร์ไม่ได้อย่างเด็ดขาด” นีนินว่าเสียงแข็งกร้าวพร้อมย่อกายลงนิดเพื่อให้ลินนะสามารถปีนขึ้นหลังของตนได้ โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ลินนะเก็บดาบเข้าฝักพลางเหวี่ยงตัวขึ้นหลังนีนินอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงหันกลับมายื่นมือให้เปมิน

            เปมินคว้ามือลินนะแล้วเหวี่ยงกายขึ้นหลังนีนินตามลินนะ กาโอ โอริและสองแฝดมองตามการกระทำของสองสาวรัชทายาทอย่างงงๆ

            “ขึ้นมาเร็วเข้า ถ้าไม่รีบกลับไปหยุดยั้งพิธีคืนชีพลูซิเฟอร์ล่ะก็ มหานครได้พบจุดจบในเร็วๆนี้แน่” หนึ่งในเสือดำปีศาจผู้ติดตามนีนินเอ่ยเร่งกาโอ โอริและสองแฝด โดยไม่ต้องให้พูดซ้ำ ทั้งสี่เหวี่ยงตัวขึ้นหลังเสือดำปีศาจทันทีอย่างรู้งาน ถึงแม้จะยังไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมด แต่ทั้งสี่ก็พอจะเดาได้ว่าเสือดำปีศาจเหล่านี้เป็นพวกเดียวกับตน และมาที่นี่เพื่อช่วยพวกตนจากดงปีศาจที่อนามันเรียกมา

            โอริกับกาโอขึ้นประจำที่บนหลังเสือดำปีศาจผู้ติดตามนีนิน ส่วนนีโอกับนีออนก็ขึ้นประจำที่บนหลังเสือดำปีศาจเพศเมียอีกตนหนึ่ง

            กรร!

            สิงโตปีศาจจำนวนกว่าสิบตนพุ่งทะยานเข้าใส่นีนินและพรรคพวกหมายทำร้าย แต่ก็โดนสายลมของชิเรนและกิงเรย์กระแทกกลับออกไปเสียก่อนอย่างไม่ยากเย็นเท่าไหร่นัก สองเสือดำปีศาจร่อนลงยืนรวมกลุ่มกับพวกนีนิน

            “มาเร็วดีนี่นีนิน” ชิเรนว่าเสียงกลั้วหัวเราะ นีนินค้อมกายลงเล็กน้อยเป็นการรับคำชมนั้น

            “เพื่อท่านเก็นกะแล้ว ข้ายอมได้แม้กระทั่งพลีชีพ” นีนินตอบเสียงหนักแน่น

            “ตอนนี้อย่าเพิ่งมาพูดเรื่องการพลีชีพเลย สิ่งที่พวกเราต้องทำในตอนนี้ก็คือมุ่งหน้าสู่เอราเดส เราจะปล่อยให้จอมปีศาจลูซิเฟอร์คืนชีพขึ้นมาไม่ได้โดยเด็ดขาด” เสียงของกิงเรย์แหบพร่าเนื่องจากมันยังเหนื่อยหอบจากการต่อสู้ไม่หาย ฝูงปีศาจล้อมวงแคบเข้ามาเรื่อยๆ

            “เดี๋ยวข้ากับชิเรนจะคอยถ่วงเวลาให้ เจ้ากับพวกที่เหลือไปพยุงท่านเก็นกะแล้วก็เด็กพวกนั้นขึ้นหลังซะ จะได้รีบไปจากที่นี่ซักที” สั่งการอย่างเด็ดขาดเสร็จ กิงเรย์และชิเรนก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วราวถูกดีด พวกมันเองก็ใช่ว่าจะอยู่ในสภาพสมบูรณ์พร้อมนัก หากดูจากอาการของทั้งคู่แล้ว ไม่ต้องให้เดาก็รู้ว่ายื้อสู้ได้อีกไม่นานนัก

            บรรดาเสือดำปีศาจบริวารมิดไนท์ช่วยกันร่ายเวทใช้สายลมพยุงทัส เฟลม เดซัน มาซาร์และร่างไร้วิญญาณของจานาขึ้นนอนบนหลังอย่างไม่รีบร้อนนัก ก่อนนีนินจะใช้เวทสายลมพยุงมิดไนท์ในร่างแมวดำขึ้นมาให้ลินนะอุ้ม

            เมื่อทั้งหมดประจำที่เรียบร้อยแล้ว นีนินและเสือดำปีศาจลูกฝูงทั้งหมดก็ถีบเท้าทะยานสูง พวกมันบินโฉบมุ่งหน้าไปทางเมืองเอราเดสอย่างรวดเร็ว

            ชิเรนกับกิงเรย์ถีบเท้าทะยานสูงตาม ก่อนจะสะบัดปีกกระแทกพายุสายลมใส่ฝูงปีศาจเบื้องล่างอย่างไม่คิดออมแรง ฝูงปีศาจต้องสายลมกระเด็นปลิวกระจัดกระจาย เสียงครางโหยหวนดังระงมไปทั่วบริเวณ

            “คุกวาโย!” กิงเรย์เค้นพลังเวทที่ยังเหลือทั้งหมดร่ายเวท กำแพงเวทสายลมพลันปรากฏขังฝูงปีศาจไว้ภายในอย่างแน่นหนา ไม่ว่าจะโจมตีอย่างไรคุกวาโยก็ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน แถมยังสะท้อนการโจมตีใส่ผู้โจมตีอีกต่างหาก

            “เอาไว้วันหลังจะมาเล่นด้วยใหม่นะ เจ้าพวกปีศาจไร้มันสมองทั้งหลาย” ชิเรนกล่าวทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นั้น ก่อนบินทะยานมุ่งตรงไปยังเอราเดสโดยทิ้งฝูงปีศาจไว้กลางป่ามายาเบื้องหลัง

...........

            หลังจากออกเดินทางมาได้ไม่นาน เฟลม เดซัน มาซาร์และทัสก็ได้สติกลับคืน และแทบจะในทันทีที่ได้สติกลับคืน อดีตนักฆ่าเจ้าของฉายาแฟนธ่อมทั้งสามก็ยกมือไหว้ขอโทษพวกกาโอกันเป็นการใหญ่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับทัส เฟลมก้มหัวปรกๆขอโทษด้วยสีหน้าเศร้าสลด

            เฟลมบอกว่าเขารู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นอย่างละเอียด เขารู้ตัวว่าเขาทำอะไรลงไปบ้างในขณะที่โดนอนามันควบคุม อนามันควบคุมเฟลมได้เพียงแค่ร่างกายเท่านั้น แต่จิตใจนั้นยังเป็นของเจ้าของร่างเหมือนเดิม

            ภาพร่างของทัสซึ่งมีไฟลุกท่วม เสียงร้องโหยหวนอันเนื่องมาจากความทรมาน กลิ่นคาวเลือดและกลิ่นผิวหนังไหม้ที่ชวนให้รู้สึกมวนท้อง สัมผัสเหล่านี้ยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำอย่างชัดเจนและคงไม่มีวันเลือนรางลง

            “ข้าขอโทษจริงๆ ข้าบังคับตัวเองไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะฝืนแค่ไหนข้าก็บังคับตัวเองให้หยุดไล่ทำร้ายพวกเจ้าไม่ได้ ข้าทำได้แค่รับรู้การกระทำอันบ้าคลั่งของตนเองเท่านั้น” เฟลมหันไปขอโทษทัสเสียงอ่อน ทัสขยับยิ้มบางให้เฟลมแทนคำตอบ เด็กหนุ่มเข้าใจเฟลมดี เฟลมไม่ใช่คนที่อยู่ดีๆจะมาไล่ฆ่าเพื่อนอย่างแน่นอน

            “อย่าคิดมากน่าเฟลม ข้าเองก็ไม่เป็นอะไรแล้วด้วย ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไปซะเถอะนะ” ทัสว่าเสียงกลั้วหัวเราะ เฟลมคลี่ยิ้มบาง แต่สีหน้าก็ยังคงเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกผิดอยู่ดี ถึงแม้บาดแผลทั่วร่างของทัสจะหายไปหมดแล้วหลังจากได้มอน-มอนช่วยรักษา แต่บาดแผลทางใจที่ทัสได้รับนั้นมันจะไม่มีวันลบเลือน บาดแผลแห่งความหวาดกลัวความตาย เด็กหนุ่มคงไม่มีวันลืมแน่นอนว่าครั้งหนึ่งตนเองเคยได้ก้าวเท้าสู่ขอบเหวแห่งความตายแล้ว

            เฟลมนิ่งเงียบไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใด ขอบตาร้อนผะผ่าว ดวงใจเจ็บปวดราวถูกบีบอย่างแรง ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาอย่างไม่รู้จักหยุดหย่อน

            เมื่อเห็นท่าทางเจ็บปวดใจของเฟลม เพื่อนๆก็พากันรู้สึกเจ็บปวดตามไปด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งสองแฝด ทั้งสองรู้ดีว่าสิ่งที่อนามันทำกับเฟลมนั้นทำให้เฟลมต้องเจ็บปวดมาก เพราะนอกจากเฟลมจะไล่ทำร้ายเพื่อนๆแล้ว เฟลมยังไล่ทำร้ายลินนะ และไล่ทำร้ายมิดไนท์ซึ่งเปรียบเสมือนครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวที่เฟลมยังเหลืออยู่อีกด้วย

            หลังจากขอโทษขอโพยกันยกใหญ่เสร็จ เฟลมและสองแฝดก็แนะนำมาซาร์กับเดซันให้เพื่อนๆได้รู้จัก เดซันกับมาซาร์เป็นถึงหนึ่งในสี่แฟนธ่อม การที่ได้ทั้งสองมาเป็นพวกย่อมทำให้สงครามที่กำลังจะก่อตัวขึ้นนี้ไม่น่าหนักใจเท่าที่ควรนัก ทั้งสองมีฝีมือพอๆกับเฟลม หากต้องสู้กับทั้งคู่ในสงครามละก็ มีหวังได้เสียทหารทีหลายกองร้อยแน่

            “อีกนานไหมนีนินกว่าจะถึงเอราเดสน่ะ” เฟลมเอี้ยวตัวหันไปถามนีนินซึ่งบินอยู่ด้านข้าง นีนินหันซ้ายแลขวามองสภาพรอบกาย

            “อีกซักสิบนาทีก็ถึงแล้วล่ะ” เจ้าเสือดำปีศาจตอบกลับ และเป็นเวลาเดียวกันกับมิดไนท์ซึ่งนอนอยู่บนตักของลินนะได้สติกลับมาพอดี เจ้าแมวดำกะพริบตาปริบๆปรับสภาพสายตา

            “รู้สึกเป็นไงบ้างเจ้าคะท่านมิดไนท์” ลินนะถามไถ่อย่างเป็นห่วง มิดไนท์ขยับลุกนั่งบนขาหลังก่อนสะบัดหัวไปมาแรงๆสองสามที

            “ยังมึนๆอยู่นิดหน่อย ข้าว่าพักอีกซักแป๊บก็คงหายแล้วล่ะ” มิดไนท์ตอบกลับเสียงเบา

            “ว่าแต่ ที่นี่ที่ไหนกันน่ะ” เจ้าแมวดำหันมองสภาพรอบกายก่อนส่งคำถามด้วยความฉงน

            “พวกเรากำลังบินตัดป่าปีศาจแล้วก็เมืองเคนตาเซียเพื่อมุ่งหน้ากลับไปยังเมืองเอราเดสอยู่ขอรับท่านเก็นกะ” นีนินเป็นผู้ตอบคำถามของมิดไนท์ ผู้เป็นนายกวาดตามองเหล่าเสือดำปีศาจลูกฝูงทั้งหมดก่อนคลี่ยิ้มบาง ขอแค่มีเสือดำปีศาจทั้งฝูงร่วมศึก โอกาสชนะก็มีมากกว่าครึ่งแล้ว

            เฟลมเหลียวมองมิดไนท์อย่างชั่งใจ

            “นี่มิดไนท์” ก่อนจะตัดสินใจร้องเรียกคู่หูในที่สุด

            “หืม”

            “ที่เจ้าบอกว่าเจ้ากับลูซิเฟอร์เป็นพี่น้องกันน่ะ ช่วยอธิบายให้ข้าฟังหน่อยได้ไหม” เมื่อได้ยินคำถาม มิดไนท์ก็เลิกคิ้วนิดในขณะที่พวกนีนินซึ่งเพิ่งรู้เรื่องนี้ถึงกับสะดุ้งโหยงอ้าปากค้าง นีนินถึงกับตกใจจนเผลอบินผิดดจังหวะและเกือบทำให้สองสาวรัชทายาทพร้อมด้วยมิดไนท์หล่นวูบ

            “ว้าย!” ลินนะกับเปมินหลุดร้องอย่างตกใจ นีนินขยับตั้งตัวใหม่

            “โทษทีๆ” นีนินขอโทษทั้งๆที่ยังตกใจไม่หาย

            “เป็นเรื่องจริงหรือขอรับท่านมิดไนท์ ที่ว่าท่านกับลูซิเฟอร์เป็นพี่น้องกันน่ะขอรับ” มิดไนท์นิ่งเงียบให้กับคำถามนั้นไปนิด จากนั้นจึงถอนหายใจอย่างหนักหน่วง

            “เป็นความจริง” ก่อนจะตอบเสียงแผ่วเบาจนแทบจางหายไปพร้อมกับสายลม

            “ว่าแต่เจ้ารู้เรื่องนี้ได้ไงน่ะเฟลม”

            “พอดีช่วงที่เจ้ากับมาสเตอร์คุยกันเรื่องนี้ข้าบังเอิญยังมีสติเหลืออยู่นิดหน่อยน่ะ”

            “ช่วยเล่าเรื่องนี้ให้พวกข้าฟังทีได้ไหมขอรับท่านเก็นกะ” ชิเรนซึ่งบินอยู่ไม่ห่างจากนีนินเท่าไหร่นักร้องขออย่างเกรงใจ มิดไนท์นิ่งเงียบไปอีกครั้ง

            “ก็ได้” และในที่สุดมันก็ยอมรับข้อเสนอของพวกชิเรน

            มิดไนท์เริ่มต้นเล่าเรื่องด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง ก่อนเปลี่ยนเป็นเคียดแค้นอย่างสุดใจ

            มิดไนท์เล่าให้ฟังว่า ถึงแม้มันและลูซิเฟอร์จะเกิดมาเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน แต่ลูซิเฟอร์ก็ไม่เคยเห็นมิดไนท์เป็นน้องเลยซักครั้ง ความชิงชังในความอ่อนแอของตัวมิดไนท์ทำให้ความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องของทั้งคู่พังทลาย เรื่องราวแห่งความบาดหมางทั้งหมดจบลงด้วยการไม่ยอมรับในการเป็นพี่เป็นน้องกันของทั้งสองฝ่าย และจบลงด้วยเศร้าเนื่องจากทั้งคู่ต้องจากกันด้วยความเกลียดชัง