Flame นักรบเพลิงมายา (เปลวเพลิงมายา)

ตอนที่ 67 : มายาที่ 64 วิกฤติ <=[100%]

มายาที่ 64

วิกฤติ

            “ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ได้มาหนึ่งล่ะ” อนามันแสยะยิ้มคล้ายคนโรคจิตพร้อมหัวเราะร่วนอย่างถูกอกถูกใจท่ามกลางสายตาเคียดแค้นของเหล่ารัชทายาททั้งสี่ที่เหลือ สองเสือดำปีศาจแยกเขี้ยวขู่คำรามอย่างเดือดดาลในขณะที่สองแฝดนั้นไม่รีรออะไรอีกแล้ว ทั้งสองพุ่งทะยานตรงเข้าหาอนามันราวจรวด อนามันเสสายตามองสองพี่น้องตระกูลทวินส์อย่างไม่ยี่หระ ก่อนแค่นหัวเราะนิด

            “เด็กเมื่อวานซืนอย่างพวกเจ้าน่ะ พยายามทั้งชาติก็ไม่มีทางเทียบชั้นกับข้าได้หรอก” สิ้นเสียงทุ้มต่ำของเจ้าแห่งโลกมืด ลูกธนูมนต์ดำจำนวนมากก็พุ่งใส่สองแฝดราวห่ากระสุน และด้วยความที่โกรธจัดจนขาดสติ ทำให้ทั้งนีออนและนีโอหลบการโจมตีไม่ทัน ห่าธนูพุ่งตรงหมายปลิดชีพทั้งคู่

            ‘บ้าเอ๊ย! หลบไม่ทันแล้ว!’ นีโอพ่นคำสบถอย่างเจ็บใจ

            “สายลมเอ๋ย! ขอจงสะท้อนคืนเวทแห่งหายนะเหล่านั้นในบัดดล!” เสียงร่ายเวทที่จู่ๆก็ดังขึ้นฟังดูไม่คุ้นหูเอาเสียเลย กำแพงเวทสายลมพลันก่อเกิดเบื้องหน้าสองพี่น้องผู้ขาดสติ ธนูมนต์ดำกระแทกกำแพงเวทสายลมอย่างแรงก่อนถูกดีดส่งกลับไปทางทิศเดิม และมันยังเร็วขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าอีกด้วย อนามันเบิกตามองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยสายตาตื่นตระหนก

            พลังเวทของอนามันเป็นพลังเวทมนต์ดำซึ่งจะไม่มีวันสะท้อนกลับหาตัวผู้ใช้โดยเด็ดขาด หากผู้สะท้อนไม่มีพลังเวทที่สูงกว่าผู้ใช้เกินสองเท่าขึ้นไป และตั้งแต่เขาจำความได้ ก็ไม่เคยมีใครพลังเวทสูงกว่าเขาเลยซักคน ยกเว้นก็แต่ลูซิเฟอร์และ...

            อนามันหรี่ตาลงครุ่นคิด

            ‘พลังเวทที่สูงขนาดนี้ และวิชาเวทสายลมชั้นสูงแบบนี้ มีเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่สามารถใช้มันได้’

            ลูกธนูพุ่งตรงใส่อนามันด้วยความเร็วที่ชวนให้อดรู้สึกหวาดเสียวไม่ได้

            “ปก..ปักษ์..” เด็กสาวเจ้าของฉายาแฟนธ่อม ออฟ เดธ ทะลึ่งพรวดเข้ามายืนเบื้องหน้าผู้เป็นพ่อพร้อมร่ายเวทเร็วรัว กำแพงสายลมปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่เวทของจินกลับพ่ายแพ้ เพียงแค่ลูกธนูมนต์ดำสัมผัสกับกำแพงเวทของเด็กสาว กำแพงเวทของจินก็แตกละเอียดสลายหายไปภายในพริบตา แต่ก่อนที่จินจะต้องการโจมตี อนามันก็ร่ายเวทสลายเวทของตนเองได้เสียก่อน

            “จงสลาย พลังเวทแห่งข้า” จบคำ ลูกธนูมนต์ดำทั้งหมดก็แปรสภาพกลายเป็นไอสีดำขุ่นคลั่กก่อนระเหยลอยหายไปกับอากาศธาตุ อนามันสะบัดศีรษะหันมองตามที่มาของเสียงฝีเท้าที่ดังแว่วจากทางพุ่มไม้สูง

            “กะแล้วว่าต้องเป็นท่าน” อนามันแสยะยิ้ม

            “ท่านเก็นกะ” ก่อนจะกระแทกเสียงต่อคำ เรียกให้พวกกาโอต้องหันมองตามอนามันโดยอัตโนมัติทันที และเมื่อเห็นร่างผู้ร่ายเวทบทเมื่อครู่ พวกกาโอก็ถึงกับอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก

            เก็นกะที่อนามันพูดถึงนั้นคือมิดไนท์อย่างแน่นอนไม่ต้องสงสัย แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้พวกกาโออึ้งอ้าปากค้างนั้นไม่ใช่เพราะมิดไนท์เป็นผู้ร่ายเวทมนต์บทเมื่อครู่ แต่เป็นเพราะว่ามิดไนท์ในตอนนี้นั้นไม่ได้อยู่ในร่างของเจ้าแมวดำที่ดูปวกเปียกอีกต่อไปแล้ว

            ร่างอันมหึมาที่โผล่ออกมาจากพุ่มไม้หนาเป็นร่างของเสือดำปีศาจร่างยักษ์ ขนาดของมิดไนท์ในร่างเสือดำปีศาจนั้นพอๆกับช้างตัวโตเต็มวัยได้เลยทีเดียว ขนหนาที่ปกคลุมร่างมีสีดำสนิทและเป็นเงามันสวย กรงเล็บยาวแหลมคมยื่นเลยอุ้งเท้าใหญ่ ปีกที่คล้ายปีกของนกอินทรีสีดำสนิทแผ่สยายกว้างบนแผ่นหลังหนา เขี้ยวสีขาวสะอาดที่ถูกแยกออกกว้างช่วยบอกให้พวกกาโอรู้ว่าอารมณ์ของมิดไนท์ในตอนนี้นั้นเดือดจนเจ้าตัวไม่สามารถทนได้อีกแล้ว

            มิดไนท์แยกเขี้ยวขู่พลางจ้องอนามันด้วยสายตาอาฆาต ลมหายใจของมันหอบระรัวขาดช่วง เลือดอุ่นไหลทะลักจากบาดแผลที่คอไม่ยอมหยุด แต่ดูเหมือนว่ามิดไนท์จะไม่ได้สนใจบาดแผลของมันเลยแม้แต่น้อย มันย่อกายตั้งท่าพร้อมสู้ พลังเวทแผ่ซ่านทั่วบริเวณ บรรยากาศร้อนระอุมาคุน่ากลัว

“อึก!” ทั้งๆที่รู้ว่ามิดไนท์เป็นพวกเดียวกับตน แต่ท่าทางของมิดไนท์ก็ทำให้พวกกาโออดกลัวไม่ได้

สองเสือดำปีศาจใต้บัญชามิดไนท์เบิกตามองผู้เป็นนายด้วยสายตาตะลึงระคนงงงวย

            “ท่านเก็นกะ พลังเวทของท่าน...” ชิเรนถามอย่างเกรงๆ ก่อนกลืนน้ำลายหนืดลงคอดังเอื๊อก

            มหาสงครามเมื่อ 15 ปีก่อนทำให้หัวหน้าของพวกมันต้องสูญเสียพลังเวทไปเกือบทั้งหมด และยังทำให้มิดไนท์ต้องสูญเสียร่างปีศาจไปอีกด้วย มิดไนท์จึงต้องมาอยู่ในร่างแมวดำอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก็ใช่ว่ามิดไนท์จะต้องอยู่ในร่างแมวดำตลอดไป เพราะเมื่อใดที่มิดไนท์สะสมพลังเวทได้มากพอ มันก็สามารถกลับคืนร่างเดิมได้

            “ท่านรวบรวมพลังเวทได้มากพอแล้วเหรอขอรับ” กิงเรย์ถามซ้ำอีกครั้ง มิดไนท์พยักหน้าเงียบงัน

            “อือ ข้าสะสมพลังเวทได้มากพอที่จะคืนร่างนี้ได้ตั้งนานแล้ว แต่ที่ข้าไม่ทำก็เพราะข้าเกลียดและชิงชังร่างนี้” มิดไนท์ตอบคำถามสองเสือดำใต้บัญชาโดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง ชิเรนกะพริบตามองผู้เป็นนายอย่างไม่เข้าใจ มันขยับปากหมายส่งคำถามต่อว่าเพราะอะไรมิดไนท์ถึงได้เกลียดร่างเสือดำปีศาจทั้งๆที่เป็นเผ่าพันธุ์ของตนเองแท้ๆ แต่อนามันกลับชิงพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

            “เพราะว่าร่างปีศาจนี้มันเหมือนกับร่างของท่านลูซิเฟอร์พี่ชายฝาแฝดของท่านอย่างกับแกะสินะ” อนามันแสยะยิ้มถามกลับอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว มิดไนท์กัดฟันกรอดก่อนส่งเสียงคำรามลั่นอย่างไม่พอใจ

            “เจ้านั่นมันไม่ใช่พี่ข้า!!! ปีศาจชั่วๆอย่างมันข้าไม่นับเป็นครอบครัวข้าหรอก!!!” มิดไนท์ตอกกลับอย่างเกรี้ยวกราด ดวงตาสีทองอร่ามวาวโรจน์ไปด้วยความโกรธา

            “พี่ชาย...ท่านเก็นกะ...” กิงเรย์เบิกตาถามเสียงตะกุกตะกัก มิดไนท์ส่งเสียงขู่ในลำคออย่างไม่พอใจ

            “ท่านมีพี่ชายด้วยเหรอขอรับ พวกข้าไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ชิเรนถามต่อด้วยความตะลึงงัน มิดไนท์เคี้ยวฟันด้วยท่าทีเดือดดาล

            “ไม่รู้ก็ไม่แปลกหรอก เพราะข้าและลูซิเหอร์ตัดขาดจากการเป็นพี่น้องกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ดังนั้นการที่พวกเจ้าซึ่งเกิดหลังข้าร่วม 200 ปีจะไม่รู้ก็ไม่แปลกหรอก” มิดไนท์ตอบกลับด้วยเสียงที่บ่งบอกถึงความเกลียดชังอย่างชัดเจน

            “เอาไว้ข้าจะเล่าให้ฟังทีหลังละกัน” มิดไนท์ตัดบทสนทนาอย่างรำคาญใจท่ามกลางความงงงวยของพวกกาโอ แต่ก็ไม่มีใครคิดที่จะซักไซ้ต่อ เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของมิดไนท์ ถ้ามิดไนท์ไม่คิดจะเล่าพวกเขาก็ไม่มีสิทธิ์ไปบังคับให้มิดไนท์เล่า

            “ทำไมล่ะท่านเก็นกะ ท่านควรจะดีใจไม่ใช่รึไงที่ข้าจะคืนชีพให้พี่ชายฝาแฝดของท่านน่ะ” อนามันถามย้อนท่าทีกวนประสาท ซึ่งนั่นก็ทำให้ความอดทนของมิดไนท์หมดลงแทบจะในทันที มันถีบเท้าพุ่งกระโจนเข้าประชิดตัวอนามัน กรงเล็บแหลมถูกตวัดวูบแหวกอากาศอย่างรวดเร็ว อนามันเอี้ยวตัวก้าวหลบ กรงเล็บเฉี่ยวกรีดแก้มหนาเพียงปลายเล็บ มิดไนท์ขยับกายตั้งท่าพร้อมจู่โจมอีกครั้ง

            “บอกแล้วไงว่าข้าไม่นับไอ้ปีศาจชั่วนั่นเป็นพี่!!!” พร้อมๆกับเสียงตวาดที่ดังแสบหู กระแสลมพลันพัดกระหน่ำอย่างรุนแรงราวกับว่ามันรับรู้ได้ถึงความโกรธของมิดไนท์ สายลมกรรโชกแรงตามอารมณ์ของเสือดำปีศาจร่างยักษ์อย่างบ้าคลั่ง มิดไนท์ถีบเท้ากระโจนพรวด

            อนามันกระโดดถอยฉากหลบปลายกรงเล็บแหลมพลางดึงจินให้ถอยร่นตามตน ก่อนจะยกมือร่ายเวทส่งงูที่สร้างขึ้นจากมนต์ดำใส่มิดไนท์ แต่เพียงแค่มิดไนท์เปล่งเสียงคำราม งูมนต์ดำเหล่านั้นก็พลันสลายหายไปอย่างรวดเร็ว อนามันเห็นท่าไม่ดีจึงตัดสินใจผลักจินให้ถอยห่างส่วนตนเองก็สะบัดมือเรียกดาบมนต์ออกมากระชับแน่นเพื่อเตรียมรับมือ

            เเคร้ง!!!

            กรงเล็บที่แข็งและคมดังมีดปะทะกับดาบมนต์ดำของอนามันอย่างแรง มิดไนท์ทิ้งน้ำหนักโถมตัวกดดาบอนามันหมายหักดาบมนต์ดำให้สะบั้น และด้วยขนาดตัวที่ใหญ่ยักษ์ของมิดไนท์ อนามันจึงเริ่มทานแรงของมิดไนท์ไม่ไหว เจ้าแห่งโลกมืดค่อยๆทรุดลงทีละน้อย ขาและแขนแข็งแรงสั่นระริกปวดร้าว แต่เจ้าแห่งโลกมืดก็ยังไม่ยอมแพ้อย่างง่ายๆ อนามันกัดฟันรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีดันมิดไนท์กลับ ดาบมนต์ดำสั่นระริกราวกำลังประท้วง อนามันพ่นคำสบถยาวยืด ดาบเขากำลังจะหัก แรงของมิดไนท์มีมากเกินไป

            อนามันรวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่มีอีกครั้งตวัดดาบดีดมิดไนท์ให้ถอยร่น มิดไนท์ผงะถอยหลังไปนิด เมื่อเห็นช่องว่าง อนามันก็พุ่งเข้าโจมตีมิดไนท์ทันที และด้วยความที่มิดไนท์บาดเจ็บหนักอยู่เป็นทุนเดิม การประมือครั้งนี้มิดไนท์จึงค่อนข้างเสียเปรียบอยู่เล็กน้อย

            ยิ่งขยับมากปากแผลที่คอของมิดไนท์ก็ยิ่งฉีกกว้าง แต่มันก็ไม่คิดจะสนใจอาการบาดเจ็บของตนเองเลยซักนิด มันยังคงกระหน่ำโจมตีอนามันอย่างไม่คิดรามือ ซึ่งอนามันเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้เช่นกัน เจ้าแห่งโลกมืดกระหน่ำสาดพลังมนต์ดำใส่มิดไนท์เหมือนคนคลุ้มคลั่ง

            การปะทะกันของทั้งคู่ถึงกับเรียกให้พื้นดินสั่นไหวสะเทือน ไอเวทแผ่กระจายไปทั่วบริเวณ ชิเรนอาศัยจังหวะที่อนามันและจินเผลอลอบเข้าไปลากร่างไร้วิญญาณของจานามาวางรวมไว้กับพวกเฟลมที่ยังไม่ได้สติ รัชทายาททั้งสี่มองร่างจานาด้วยสายตาเจ็บปวดปนความเคียดแค้น สองแฝดเองก็รู้สึกเจ็บปวดใจไม่แพ้กัน แต่ดวงตาสีนิลของทั้งคู่ยังปรากฏซึ่งเค้าแห่งความหวัง

            “ยังไม่ถึงกับหมดหวังหรอกนะ” นีออนโพล่งทำลายบรรยากาศมาคุ เรียกให้ทั้งหมดหันขวับมองเจ้าตัวแสบเป็นตาเดียวกันอย่างพร้อมเพรียง

            “หมายความว่าไงที่ว่ายังไม่ถึงกับหมดหวังน่ะ” เสียงถามที่ดังประสานดังเสียจนสองแฝดจอมแสบต้องยกมือขึ้นปิดหูโดยอัตโนมัติ

            “พวกข้าเคยอ่านเจอในหนังสือน่ะว่า วิญญาณที่ถูกสะกดสามารถถูกปลดปล่อยได้หากสิ่งที่ใช้ในการสะกดวิญญาณถูกทำลาย” คำอธิบายเสริมของนีโอทำเอาทุกคนนิ่งเงียบไปนิด

            “หมายความว่าถ้าทำลายมีดสั้นสะกดวิญญาณได้ ก็จะสามารถช่วยพี่จานาได้ใช่ไหม” ลินนะถามย้ำเพื่อความมั่นใจ สองตัวแสบพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้ม

            “อื้ม”

            “งั้นพวกเรารีบเข้าไปช่วยท่านมิดไนท์กันเถอะ” เปมินเรียกทุกคนพลางกระชับดาบในมือแน่น แต่ก่อนที่เด็กสาวจะได้ออกวิ่ง เจ้าตัวก็กลับโดนจินขวางเอาไว้เสียก่อน จินกระโดดมายืนจังก้าเบื้องหน้าเปมินในท่าพร้อมปะทะ

            “คู่มือของเจ้า...คือข้า...” เด็กสาวยกมีดสั้นชี้หน้าเปมิน จินยังคงอยู่ในมนต์สะกดของผู้เป็นบิดา และตราบใดที่อนามันยังไม่ถอนเวท จินก็จะไม่หยุดสู้ เธอจะสู้จนกว่าจะหมดลมหายใจ

            “อย่ามาขวางทางน่า!” เปมินพ่นลมฟืดฟาดอย่างไม่สบอารมณ์พร้อมกวัดแกว่งดาบเข้าปะทะเด็กสาวจากโลกมืด เสียงดาบโลหะที่ปะทะกับคมมีดสั้นดังแหลมจนแสบแก้วหู

            “ทางนี้ข้ารับมือเองเจ้าค่ะ พวกท่านรีบไปช่วยท่านมิดไนท์เถอะ” เปมินหันไปบอกกิงเรย์ก่อนจะหันกลับมาสนใจเด็กสาวคู่ต่อสู้ตรงหน้าอีกครั้ง กิงเรย์พยักหน้ารับคำอย่างเงียบงัน แต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวเท้า พวกกิงเรย์ก็โดนลมพายุอัดกระแทกจนกระเด็นถอยครูดไปพร้อมกันทั้งกลุ่มเสียก่อน

            สายลมเหม็นอับพัดวูบเรียกเส้นผมให้ไหวสะบัด พวกกาโอที่โดนพายุดีดจนปลิวตีลังกากลับลงมายืนอีกครั้ง ก่อนสองเสือดำปีศาจจะย่นจมูกให้กับสายลมเหม็นอับที่กำลังพัดโบกอย่างเหลืออด

            “นีโอ” นีออนหันไปสบตากับพี่ชายฝาแฝดด้วยสายตาแฝงความนัย นีโอซึ่งดูเหมือนจะรู้ดีว่าน้องสาวของตนต้องการสื่ออะไรพยักหน้านิด

            “ฮื่อ เป็นคาห์ไม่ผิดแน่” จบคำ สายลมก็พลันสงบลงพร้อมๆกับชายชราผู้โผล่ออกมาจากอากาศธาตุ ซึ่งมันก็เป็นจริงดังที่นีโอว่าไม่มีผิด ชายชราผู้โผล่ออกมายืนขวางหน้าพวกกาโอนั้นคือนักเวทสายลมซึ่งสองแฝดรังเกียจเป็นที่สุด นักเวทสายลมเจ้าของนามคาห์

            คาห์ฉีกยิ้มชวนโมโหให้พวกกิงเรย์ นีออนแยกเขี้ยวขู่ฟ่อเหมือนแมว นัยน์ตาสีนิลวาวโรจน์ไปด้วยความไม่พอใจ

            “ถอยไปซะคาห์ ฝีมือระดับเจ้าน่ะเอาชนะพวกข้าไม่ได้หรอก” นีออนกระแทกเสียงตวาด และนั่นก็ยิ่งทำให้คาห์ฉีกยิ้มกว้างมากกว่าเก่า ชายชราส่งเสียงหัวเราะต่ำๆในลำคอ

            “มันจะแน่เหรอขอรับ” เสียงที่ถูกดัดให้สูงของคาห์ฟังยังไงก็เป็นการยั่วโมโหดีๆนี่เอง นีออนถลึงตามองชายชราตรงหน้าด้วยสายตาฉายรอยกราดเกรี้ยว ดาบสั้นถูกกระชับแน่นเตรียมพร้อม

            ตึก!

            เสียงฝีเท้าของผู้มาใหม่ดังแว่วเข้าสู่โสตประสาท ก่อนเสียงร่ายเวทที่แผ่วเบาจะดังตามมาอย่างติดๆ

            “สายลมเอ๋ย จงกระหน่ำซัด” สายลมเหม็นอับพลันพัดกระหน่ำแรงตามบัญชาผู้ใช้เวท สองแฝดสะบัดมือเรียกกำแพงเวทขึ้นเบื้องหน้าตามสัญชาตญาณทันที แต่สายลมนั้นกลับไม่ได้มีจุดประสงค์โจมตีพวกเขา มันพุ่งกระแทกเปมินซึ่งกำลังประมือกับจินอยู่อย่างแรง

            “กรี๊ด!” เพราะกำลังเพ่งสมาธิอยู่กับการประมือกับจิน เปมินจึงไม่ทันได้ระวังผู้ลอบโจมตี เด็กสาวโดนสายลมกระแทกปลิวไปทางพวกกิงเรย์ กาโอพุ่งถลาเข้าไปรับเปมินโดยอัตโนมัติอย่างรวดเร็ว

            “ไม่เป็นไรใช่ไหมเปมิน” กาโอถามไถ่เสียงเป็นห่วงพลางวางเปมินลง เปมินส่ายหน้าปฏิเสธ

            “ข้าไม่เป็นไร” เปมินตอบกลับเสียงเรียบพลางเสสายตามองหมาลอบกัด

            ชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีน้ำตาลเข้มเหลือบดำและดวงตาสีเทาเข้มจ้องตรงมายังกลุ่มพวกกาโอด้วยสายตาเย็นชา เมื่อเห็นร่างของผู้ทำร้ายเปมิน นีออนก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดเป็นทวีคูณ ชายหนุ่มผู้นี้คือบุตรชายคนโตของคาห์ ชายหนุ่มผู้มีนามว่า คาห์เอล

            คาห์เอลเหลือบมองสองแฝดด้วยสายตาเหยียดหยาม ก่อนขยับยิ้มมุมปากอย่างดูถูก

            “เจ้าพวกหมาเลี้ยงไม่เชื่อง” ได้ยินดังนั้น คนถูกหาว่าเป็นหมาก็ถึงกับฟิลด์ขาดทันที สองแฝดกระชับอาวุธตั้งท่าเตรียมจู่โจม แต่เสียงที่ดังขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยก็ทำให้ทั้งสองตั้งชะงักไปชั่วขณะ

            ฉึก!!!

            “อั่ก!!!” เสียงอาวุธเสียบทะลุเนื้อดังอย่างชัดเจน เรียกให้ทั้งหมดต้องหันมองตามต้นเสียงอย่างรวดเร็วราวถูกดีด แล้วทั้งหมดก็พบว่าผู้มาใหม่ไม่ได้มีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น

            “ขออภัยที่มาช้าเจ้าค่ะมาสเตอร์” หญิงสาวผู้มาใหม่ดึงดาบออกจากสีข้างมิดไนท์อย่างเลือดเย็น เลือดอุ่นสาดทะลักเปรอะพื้นเป็นวงกว้าง มิดไนท์ล้มทรุดอย่างไร้การควบคุม ดวงตาของมันพร่ามัว สติสัมปชัญญะเลือนราง บาดแผลที่คอและสีข้างทำให้มันเสียเลือดมากเกินไป มันไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นแล้ว

            อนามันตวัดสายตามองนักฆ่าสาวใต้บัญชาด้วยสายตาส่อเค้าไม่พอใจเล็กน้อย

            “ใครใช้ให้เจ้าเข้ามาสอดการต่อสู้ของข้า คีห์ล่า” หญิงสาวเจ้าของนามคีห์ล่าผู้เป็นบุตรสาวคนรองของคาห์ค้อมกายลงนิดเป็นการขอโทษ เรือนผมยาวเลยกลางหลังสีน้ำตาลเข้มเหลือบดำเหมือนผู้เป็นพี่ไหวพลิ้วตามแรงลมน้อยๆ ดวงตาสีเทาเข้มมองตรงไปยังอนามันอย่างเคารพ

            “ขออภัยเจ้าค่ะที่ข้าเข้ามาสอดโดยพลการ แต่ว่าตอนนี้พวกเราไม่มีเวลาเหลือแล้วนะเจ้าคะ” คำพูดของคีห์ล่าทำให้อนามันต้องขมวดคิ้วมุ่นไม่เข้าใจ คาห์ คาห์เอลและจินกระโดดถอยกลับมายืนรวมกลุ่มกับเจ้าแห่งโลกมืด

            “ดาร์กเดม่อนมนตราร้อยตนที่เฝ้าร่างท่านลูซิเฟอร์อยู่ที่ไดมอนเริ่มทานการบุกของมหานครไม่ไหวแล้วขอรับ ถ้าไม่รีบกลับไปคืนชีพให้ท่านลูซิเฟอร์ล่ะก็ อาจจะไม่ทันการเอานะขอรับ” คาห์เอลอธิบายเพิ่มเติม

            “ไม่จำเป็นต้องให้สวะอย่างพวกเจ้ามาบอกข้าก็รู้อยู่แล้วว่าถ้าไม่รีบจะไม่ทันการเอา แต่พวกเจ้าจะให้ข้าทำยังไงในเมื่อข้าเพิ่งรวบรวมวิญญาณบริสุทธิ์ได้แค่ดวงเดียวเท่านั้นเอง” อนามันตะคอกกลับเสียงไม่สบอารมณ์ แถมยังถือโอกาสระบายความโกรธด้วยการกระแทกพลังเวทย์ใส่มิดไนท์ที่ยังซวนเซลุกไม่ขึ้นอย่างไม่ยั้ง มิดไนท์ฝืนหยัดกายลุกยืนพร้อมกระโดดถอยฉากกลับไปรวมกลุ่มกับพวกกิงเรย์ และทันทีที่อุ้งเท้าหนาสัมผัสพื้น มิดไนท์ก็ทรุดฮวบลงไปอีกรอบ กระสุนมนต์ดำเฉี่ยวโดนดวงตาขวาไปนิดเรียกเลือดให้ไหลย้อมใบหน้า

            สองเสือดำปีศาจพุ่งเข้าพยุงผู้เป็นนายอย่างรวดเร็ว สองแฝดและเหล่ารัชทายาทที่เหลือขยับกายตั้งท่าพร้อมพุ่งปะทะ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเท้าอย่างช่วยไม่ได้เมื่อสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงรอบกาย

            นักฆ่าจำนวนเหยียบหลักร้อยปรากฏกายจากอากาศธาตุยืนเรียงรายล้อมพวกเขาไว้เป็นวง แต่ละคนกระชับอาวุธในมือแน่นด้วยสีหน้าบ่งบอกถึงความกระหายเลือดอย่างชัดเจน นีออนพ่นคำสบถอย่างโมโห ถ้าเป็นปรกติละก็เธอคงไม่รีรอพุ่งเข้าอัดพวกนี้จนกระเด็นล้มระเนระนาดไปแล้ว แต่อุปสรรคเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เธอทำอย่างนั้นไม่ได้ก็คือ เธอกำลังบาดเจ็บ และไม่ได้มีแต่เธอเท่านั้นที่บาดเจ็บ ทุกคนกำลังบาดเจ็บหนัก แถมยังต้องคอยคุ้มกันพวกเฟลมที่ยังไม่ได้สติอีก จะทะเล่อทะล่าพุ่งเข้าไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด

            อนามันพ่นลมด้วยท่าทีไม่พอใจนิด ก่อนโยนมีดสั้นสะกดวิญาณให้สามพ่อลูกนักฆ่าใต้บัญชา ถึงเขาจะอยากลงมือสังหารรัชทายาททั้ง 5 ด้วยมือของเขาเองเพราะทั้งห้าทำให้เฟลมและสองแฝดซึ่งเป็นนักฆ่าชั้นเยี่ยมของเขาหักหลังเขา แต่มันก็ช่วยไม่ได้ที่จะต้องมีคนช่วย เพราะไม่งั้นเขาคงกลับไปทำพิธีปลุกชีพลูซิเฟอร์ไม่ทัน

            คาห์ส่งเสียงหัวเราะหึๆในลำคออย่างมีเลศนัย

            “ไม่จำเป็นต้องใช้วิญญาณบริสุทธิ์ของรัชทายาททั้ง 5 หรอกขอรับมาสเตอร์” คาห์เกริ่น อนามันจึงต้องขมวดคิ้วยุ่งหนักกว่าเก่า

            “หมายความว่าไง” เจ้าแห่งโลกมืดถามทวนอย่างฉงน คีห์ล่าจึงส่งกระดาษแผ่นหนึ่งให้อนามัน บนกระดาษปรากฏอักขระโบราณที่อนามันรู้จักเป็นอย่างดี มันคือภาษาปีศาจโบราณ สิ่งที่ถูกบันทึกอยู่บนแผ่นกระดาษคือเงื่อนไขการปลดผนึก

            “หากมีเสี้ยววิญญาณของผู้ที่ต้องการปลุกชีพ เครื่องสังเวยในการปลุกชีพก็เหลือเพียงไม่กี่อย่าง” คาห์ว่าเสียงเรียบ

            “วิญญาณพิสุทธิ์ 1 ดวง ดาร์กเดม่อนมนตราที่เปี่ยมไปด้วยพลังเวท 2 ตน และเสี้ยววิญญาณของผู้ที่ต้องการปลุกชีพ หากมีเครื่องสังเวยครบทั้งสามสิ่ง ก็สามารถทำพิธีปลุกชีพได้แล้วขอรับ” คาห์เอลอธิบายเสริมคำของบิดา แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้อนามันกระจ่างขึ้นซักเท่าไหร่นัก เจ้าตัวยังคงยืนขมวดคิ้วอยู่เหมือนเดิม

            “เสี้ยววิญญาณของผู้ที่ต้องการปลุกชีพงั้นเหรอ” อนามันทวนคำเสียงเบา

            “เจ้าค่ะ สิ่งนั้นคือเสี้ยวชีวันอสุราเจ้าค่ะ” คีห์ล่าเฉลยพร้อมชี้ไปยังร่างของทัสซึ่งนอนหมดสภาพอยู่เบื้องหลังพวกกาโอ

            “ข้าจับสัมผัสพลังเวทของท่านลูซิเฟอร์ได้จากตัวเด็กหนุ่มนั่น ข้าว่าเจ้าหนุ่มนั่นคงมีเสี้ยวชีวันอสุราติดตัวอยู่เป็นแน่” อนามันหันมองตามทิศที่หญิงสาวชี้ พวกกาโอเกร็งกระชับอาวุธพร้อมรับมืออย่างอัตโนมัติ

            “ถ้างั้นจะมัวชักช้าอยู่ทำไมล่ะ ไปเอามาสิ” สิ้นคำสั่งของเจ้าแห่งโลกมืด คาห์พร้อมด้วยบุตรทั้งสองของตนก็ถีบเท้าพุ่งกระโจนออกไปอย่างรวดเร็ว โดยมีจินกระโดดตามทั้งสามไปด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

            กาโอ นีออน และสองเสือดำปีศาจก้าวถอยฉากกลับไปป้องกันทัสอย่างรู้งาน

            พร้อมๆกับที่สองนักฆ่าทายาทคาห์พุ่งออกไป นักฆ่าใต้บัญชาอนามันจำนวนเหยียบหลักร้อยก็พุ่งทะยานเข้าใส่พวกโอริอย่างรวดเร็ว สามรัชทายาทที่เหลือรวมทั้งนีโอและมิดไนท์ขยับกายตั้งท่าพร้อมรับมือ

            นีโอสะบัดมือร่ายเวทเรียกพายุสายลมขึ้นพัดกระแทกเหล่านักฆ่าที่ตีวงล้อมใกล้เข้ามา ส่งนักฆ่าร่วมสิบคนกระเด็นถอยฉากกลับไป แต่เพราะบาดเจ็บอยู่พลังเวทของนีโอจึงอ่อนแรง ทำได้เพียงกระแทกให้กระเด็นเท่านั้นแต่ไม่สามารถทำให้เหล่านักฆ่าบาดเจ็บได้ นักฆ่าที่ถูกกระแทกปลิวตีลังกากลับมายืนดังเดิมแล้วพุ่งเข้าใส่นีโออีกครั้ง นีโอสะบัดมือเรียกดาบสั้นคู่อาวุธประจำกายขึ้นมากำแน่น ก่อนออกอาวุธอย่างไม่คิดยั้งมือ

            มิดไนท์กัดฟันฝืนทนอาการบาดเจ็บของตนพร้อมทั้งสะบัดปีกสีดำพิสุทธิ์ ขนนกสีนิลนับร้อยเส้นพุ่งตรงปักร่างนักฆ่าที่กระโจนเข้ามาราวห่าฝน เหล่านักฆ่าที่ต้องขนนกล้มทรุดกลิ้งไม่เป็นท่า แต่ก็ยังไม่วายหยัดลุกยืนพลางวิ่งทะยานเข้าใส่มิดไนท์หมายสังหารอีกรอบ มิดไนท์ร่ายเวทกระแทกสายลมใส่เหล่านักฆ่าพลางเอี้ยวตัวหลบคมดาบที่วาดผ่านศีรษะไปอย่างฉิวเฉียด

            สองสาวรัชทายาทแห่งเอราเดสและเมไวย์น่าหันหลังชนกันพร้อมกับระบำดาบใส่ฝูงนักฆ่าที่พุ่งเข้าใส่อย่างไม่คิดออมแรง ส่งนักฆ่าใต้บัญชาเจ้าแห่งโลกมืดสู่ความตายทีละคนสองคน แต่เมื่อเวลาผ่านไปเรี่ยวแรงก็ยิ่งถดถอย แขนทั้งสองข้างชาและปวดหนึบจนยกแทบไม่ขึ้น บาดแผลที่ได้รับจากศึกรอบแรกยังคงทำพิษไม่เลิก สองสาวเริ่มรู้สึกตาลาย ลมหายใจหอบระรัวไม่เป็นจังหวะ

            โอริวาดง้าวเป็นแนวยาวกระแทกนักฆ่าเบื้องหน้ากระเด็นปลิว ก่อนหันไปสะบัดมือส่งพลังเวทใส่ฝูงนักฆ่าที่ล้อมสองสาวรัชทายาทอยู่อย่างแรง นักฆ่าทั้งหมดล้มไปนอนกองหมดสภาพบนพื้นอย่างรวดเร็ว ต่างคนต่างส่งเสียงร้องโอดโอยเจ็บปวดทรมาน

            เจ้าชายหนุ่มเหลือบมองสองสาวด้วยสายตาแฝงความนัย ลินนะกับเปมินหลับตาลงอย่างรู้งาน เมื่อเห็นว่าทั้งสองหลับตาแล้ว โอริก็ร่ายเวทอีกครั้งอย่างเร็วรัว เกิดศรเวทมนต์สีขาวสะอาดลอยคว้างเบื้องหน้าเจ้าชายหนุ่มแห่งเซ็นโอซ่าก่อนพุ่งปักอกเหล่านักฆ่าที่นอนเรียงรายอยู่อย่างไร้ความปรานี โอริหลับตาลงพร้อมผ่อนหายใจยาว เขาไม่ชอบการฆ่าฟัน แต่ถ้าเขาไม่ทำ เขาก็อาจโดนพวกนักฆ่าสอยร่วงเสียเอง

            “พายุวาโย!!!” เสียงร่ายเวทสามเสียงดังประสานจากทางเบื้องหลัง เมื่อหันกลับไปมอง โอริก็พบว่าคาห์เอล คีห์ล่าและจินกำลังร่ายเวทสร้างพายุอยู่ พลังเวทของทั้งสามสูงจนโอริอดเหงื่อตกไม่ได้ กาโอ นีออนและสองเสือดำปีศาจยังคงอ่อนแรงจากการต่อสู้ครั้งแรกอยู่ ทั้งสี่ไม่มีทางตั้งรับการโจมตีของสามนักฆ่าแห่งโลกมืดได้แน่

            จังหวะนั้นเอง อนามันก็อาศัยช่วงที่โอริเผลอพุ่งทะยานตรงเข้ารุกประชิดโอริจากด้านหลัง พร้อมๆกับเสือกแทงมีดสั้นสะกดวิญญาณที่สีข้างเจ้าชายหนุ่มลึก ก่อนจะดึงกระชากออกอย่างไร้ความปรานี ส่งโอริลงไปนั่งทรุดอย่างรวดเร็ว

            “พี่โอริ!” สองสาวรัชทายาทร้องตะโกนอย่างตื่นตระหนกพลางถีบเท้าวิ่งทะยานเข้าใส่อนามันอย่างไม่กลัวตาย อนามันแสยะยิ้มเหี้ยมพร้อมหยิบมีดสั้นสะกดวิญญาณซึ่งสลักชื่อของสองสาวขึ้นมากำแน่น ก่อนควงไปมาอย่างสนุกมือ

            “ใจดีจริงนะเจ้าหญิงลินนะ เจ้าหญิงเปมิน อุตส่าห์วิ่งเข้ามาให้ฆ่าถึงที่เชียว” อนามันพูดพร้อมรอยยิ้มพุ่งเข้าหาลินนะ ลินนะกระชับดาบแล้วยกขึ้นในระดับอกพร้อมปะทะ แต่ก่อนที่เจ้าแห่งโลกมืดและลินนะจะได้ประมือกัน ร่างยักษ์ของเจ้าเสือดำปีศาจก็ปรากฏคั่นกลางระหว่างทั้งคู่เสียก่อน

            มิดไนท์วาดกรงเล็บแหลมคมลงเป็นแนวขวาง อนามันจึงชะงักฝีเท้าพร้อมกระโดดถอยหลังออกมานิด จากนั้นก็วาดมือเรียกดาบมนต์ดำประจำกายขึ้นมากำแน่น

            “ยอมถอยไปแต่โดยดีดีกว่าน่าท่านเก็นกะ สภาพของท่านในตอนนี้น่ะไม่มีทางเอาชนะข้าได้หรอก” อนามันว่าเสียงคล้ายดูถูด มิดไนท์พ่นลมหงุดหงิด

            “ในโลกนี้มันไม่มีอะไรที่แน่นอนหรอกนะอนามัน” กล่าวจบ ทั้งสองก็พุ่งเข้าปะทะกันอีกครั้ง ลินนะและเปมินจึงอาศัยโอกาสนั้นวิ่งเข้าไปรักษาแผลให้โอริอย่างรวดเร็ว

            ฝูงนักฆ่ากระโจนเข้าใส่ทั้งสามโดยไม่ให้ทั้งสามได้ทันตั้งตัว แต่โชคดีที่นีโอกำลังตะลุมบอนอยู่กับฝูงนักฆ่าอีกฝูงอยู่แถวนั้นพอดี เด็กหนุ่มจึงพุ่งเข้าไปช่วยรัชทายาททั้งสามได้ทันเวลาอย่างพอดิบพอดี ฝูงนักฆ่าโดนสายลมกระแทกกลับไปอย่างแรง

            “รีบรักษาเร็วเข้า นักฆ่าเยอะขนาดนี้ ข้าในสภาพใกล้หมอบแบบนี้คงทานได้ไม่นานนักหรอก” นีโอเตือนเสียงหอบแรง สองสาวพยักหน้าพร้อมหันกลับไปรักษาโอริต่อ ฝูงนักฆ่าพุ่งกระโจนเข้าใส่นีโออีกครั้งราวฝูงหมาป่ากระหายเลือด

..........

            “ปกปักษ์!!!” ทางด้านนีออนและสองเสือดำปีศาจพอเห็นพวกคาห์เอลร่ายเวทเรียกพายุสายลมก็รีบร่ายเวทป้องกันทันควัน เกิดกำแพงเวทสายลมขึ้นกันพวกนีออนและเหล่าผู้หมดสภาพการต่อสู้ทั้งหมดไว้อย่างแน่นหนาเป็นรูปโดม แถมด้วยกำแพงเวทน้ำแข็งของกาโอที่ปรากฏห้อมล้อมกำแพงเวทสายลมไว้อีกชั้นหนึ่ง

            “ติดกับพวกข้าซะแล้ว” เสียงแหบแห้งของคาห์ดังประกาศชัย พร้อมๆกับลูกธนูสีดำขุ่นคลั่กพุ่งทะลุกำแพงเวททั้งสี่ชั้นตรงเข้าปักร่างของพวกกาโออย่างแม่นยำ แรงปะทะส่งทั้งสี่ลงไปนอนกองอย่างเลี่ยงไม่ได้ กำแพงเวททั้งสี่ชั้นแตกสลายหายไปกับอากาศธาตุ นีออนกัดฟันพ่นคำสบถอย่างแค้นเคืองทั้งๆที่ยังลุกไม่ขึ้น เธอประมาทเกินไป เธอลืมไปเสียสนิทเลยว่านอกจากอนามันแล้ว คาห์ยังเป็นอีกคนหนึ่งที่สามารถใช้เวทมนต์ดำซึ่งมีความสามารถในการทะลุผ่านกำแพงเวทได้ ถึงแม้จะไม่คล่องเท่าอนามันก็เถอะ

            “อึก!” นีออนกัดฟันกรอดพลางหอบหายใจรัวด้วยสีหน้าทรมาน ศรมนต์ดำพวกนี้ไม่เพียงปักทะลุร่างพวกเธอเพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่มันยังปล่อยพิษมนต์ดำใส่ร่างพวกเธออีกด้วย ถ้าไม่รีบดึงออก พวกเธอได้ไปเฝ้ายมบาลในเร็วๆนี้แน่

            “รีบดึงลูกธนูออกเร็วเข้า” เด็กสาวออกคำสั่งเสียงแหบพร่าพลางดึงศรมนต์ดำออกจากท้องโดยไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดเลยซักนิด เลือดสีแดงสดพุ่งสาดทะลักเปรอะพื้นเป็นวงกว้าง ร่างเล็กนอนหอบตัวโยนอย่างไร้เรี่ยวแรง

            กาโอกำลูกธนูที่ตรึงแน่นอยู่กับไหล่ขวาด้วยมือที่สั่นระริก ก่อนกระชากดึงออกอย่างแรง เจ้าชายหนุ่มโยนศรมนต์ดำทิ้งพร้อมร่ายเวทสร้างแผ่นน้ำแข็งขึ้นปิดปากแผลเพื่อห้ามเลือด

            สองเสือดำปีศาจใช้ปากคาบศรมนต์ดำก่อนดึงกระชากออกจากร่าง ก่อนหันหาพวกคาห์เอลอีกครั้ง แต่มันก็สายไปเสียแล้ว คาห์เอลไปปรากฏยืนอยู่เบื้องหน้าร่างของทัสแล้ว

            คาห์เอลก้มสำรวจหาอัญมณีในร่างทัสอย่างละเอียด ในขณะที่คีห์ล่ากับจินยืนหันคมดาบใส่พวกนีออนซึ่งเพิ่งตั้งตัวได้จากการโจมตีเมื่อครู่อย่างทะมัดทแมง คาห์ง้างธนูมนต์ดำเล็งหัวนีออนนิ่งเป็นการบอกเป็นนัยๆว่าถ้าขยับเมื่อไหร่เธอก็ตายเมื่อนั้น

            “อยู่นี่เองรึ” คาห์เอลขยับยิ้มมีชัยพร้อมกับชูเสี้ยวชีวันอสุราขึ้น ชายหนุ่มยัดมันใส่กระเป๋าเสื้ออย่างลวกๆก่อนกระโดดกลับมายืนเคียงข้างผู้เป็นบิดา

            “รีบกลับกันเถอะขอรับท่านพ่อ ก่อนที่พวกดาร์กเดม่อนมนตรามันจะรับมือพวกทหารเอราเดสไม่อยู่” คาห์เอลว่าเสียงเรียบ คนเป็นพ่อพยักหน้าเงียบงัน

            “ฮื่อ” ก่อนส่งเสียงตอบรับเบาๆในลำคอ พร้อมกับปล่อยลูกธนูใส่เป้าหมายที่เล็งค้างเอาไว้ นีออนเอี้ยวตัวหลบลูกธนูโดยอัตโนมัติ แต่ก็ยังช้าไปนิด เด็กสาวโดนลูกธนูเฉียดผ่านแก้มใสเรียกเลือดให้ไหลซึม คีห์ล่ากับจินสะบัดมือกระแทกสายลมใส่กาโอและสองเสือดำปีศาจจนทั้งหมดล้มกลิ้งไม่เป็นท่าพลางกระโดดกลับไปยืนรวมกับคาห์

            “ขอให้โชคดีกับการรับมือฝูงปีศาจนะ” คาห์พูดทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นั้นก่อนจะดีดนิ้วที่มีแต่รอยเหี่ยวย่น สายลมเหม็นอับพัดวูบแรงจนพวกกาโอต้องยกมือขึ้นป้องหน้าตามสัญชาตญาณ เมื่อลดมือลง ร่างของพวกคาห์ก็หายไปจากครองสายตาเสียแล้ว

            “อ๊าก!” เสียงร้องของมิดไนท์เรียกให้กาโอ นีออน และสองเสือดำปีศาจต้องหันขวับมองทางต้นเสียงอย่างรวดเร็วราวถูกดีด แล้วทั้งหมดก็พบว่ามิดไนท์เสียท่าให้อนามันเสียแล้ว ดาบมนต์ดำของเจ้าแห่งโลกมืดตวัดตัดปีกซ้ายมิดไนท์จนขาดวิ่น เสือดำปีศาจร่างยักษ์ล้มทรุดนอนจมกองเลือดสีแดงข้น

            อนามันแสยะยิ้มโหดเหี้ยม เลือดสดที่ติดบนคมดาบไหลหยดลงพื้นย้อมพื้นดินจนกลายเป็นสีแดงก่ำ สามรัชทายาทและนีโอตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนถึงกับพูดไม่ออก

            หนึ่งในนักฆ่าใต้อาณัติอนามันกระโดดลงมายืนข้างกายคนเป็นนาย

            “มาสเตอร์ขอรับ ท่านคาห์ได้เสี้ยวชีวันอสุราแล้วขอรับ แล้วตอนนี้ท่านคาห์ก็มุ่งหน้ากลับไปยังเอราเดสแล้วขอรับ” นักฆ่าหนุ่มกระซิบบอกอนามัน อนามันพยักหน้ารับรู้พลางเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์

            “ข้าหมดธุระกับพวกเจ้าแล้ว เอาเป็นว่าขอให้สนุกกับบรรดาปีศาจที่ข้าเรียกมาก็แล้วกันนะ” พูดจบ อนามันก็สะบัดมือวูบ ไอเวทมนต์สีดำเข้มพลันปรากฏลอยวนรอบกายมาสเตอร์ ออฟ ดาร์กเนส ก่อนจะหมุนวนอย่างเร็วระรัว จากนั้นจึงจางหายไปพร้อมกับสายลมที่พัดโบก และไม่เพียงแค่อนามันเท่านั้นที่หายไป แต่นักฆ่าทั้งหมดของโลกมืดก็หายไปด้วย

            กาโอ นีออน และสองเสือดำปีศาจวิ่งกลับมารวมกลุ่มกับพวกโอริอย่างรู้งาน ก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างผ่อนคลาย อย่างน้อยก็ไม่มีใครตายเพิ่ม จะมีก็แต่บาดเจ็บเลือดท่วมตัวกันพร้อมหน้าก็เท่านั้น

            เมื่อตั้งสติได้ นีโอก็วิ่งพรวดเข้าไปหามิดไนท์ที่นอนกองอยู่อย่างรวดเร็ว

            “ฟอน-ฟอน!” นีโอสะบัดแขนเรียกภูตแห่งกาลเวลาของตน พลันปรากฏกำไลสีเงินขึ้นที่ข้อมือขวาของเด็กหนุ่ม สายลมพัดกรรโชกแรงก่อนร่างของภูตแห่งกาลเวลาตัวเล็กจิ๋วจะปรากฏลอยเบื้องหน้า

            “มีอะไรให้ข้ารับใช้หรือขอรับนายท่าน” ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มจ้องมองผู้เป็นนายด้วยสายตาแฝงคำถาม

            “รักษาปีกท่านมิดไนท์ให้ที เร็วเข้า” เด็กหนุ่มสั่งการอย่างร้อนรน ฝ่ายนีออนเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ไม่รอช้าเรียกภูตแห่งกาลเวลาของตนออกมาช่วยพี่ชายอีกแรง

            “มอน-มอน” กำไลสีทองพลันปรากฏขึ้นบนข้อมือขวาของเจ้าตัวแสบ สายลมพัดวูบสะบัด จากนั้นร่างของภูตแห่งกาลเวลาที่เหมือนฟอน-ฟอนอย่างกับแกะก็ปรากฏอวดโฉม

            “มอน-มอน ช่วยฟอน-ฟอนรักษาปีกให้ท่านมิดไนท์ที” เจ้าตัวแสบสั่งการเร็วรัว ผู้ถูกสั่งไม่รอช้าลงมือรักษามิดไนท์ตามคำสั่งทันที สองภูตร่างจิ๋วร่ายเวทยาวยืดพร้อมๆกับวาดมือไปมากลางอากาศในลักษณะแปลกๆ อัขระเวทโบราณปรากฏลอยหมุนวนรอบกายมิดไนท์ สองภูตเร่งร่ายมนต์ให้เร็วขึ้นอีกท่ามกลางสายตาวิตกของเหล่าสี่รัชทายาท สองแฝด และสองเสือดำปีศาจ

            ตึก!

            กรร!

            เสียงฝีเท้าและเสียงคำรามต่ำดังแว่วจากทั่วทิศทาง ก่อนร่างอันใหญ่โตของบรรดาปีศาจหลากหลายสายพันธุ์จะปรากฏสู่ครองสายตา พวกมันยืนล้อมพวกกาโอไว้เป็นวง เรียกให้พวกนีออนต้องกลืนน้ำลายเอื้อกลงคออย่างหวาดๆ พวกเธอรู้แล้วว่าคำที่คาห์และอนามันฝากไว้ก่อนจากไปนั้นคืออะไร

            ปีศาจเหล่านี้อดีตเคยเป็นบริวารของลูซิเฟอร์และอนามัน ดังนั้นจึงไม่แปลกที่พวกมันจะกลับมารวมตัวกันอีกครั้งหากมีคำสั่งจากอนามัน

            “ไอ้เจ้าบัดซบอนามันเอ๊ย!!!” ชิเรนและกิงเรย์กู่ร้องอย่างกราดเกรี้ยวพร้อมถีบเท้าพุ่งทะยานเข้าใส่บรรดาปีศาจจำนวนเหยียบหนักร้อยที่ล้อมวงแคบเข้ามาเรื่อยๆ สี่รัชทายาทและสองแฝดหยิบจับอาวุธพร้อมกระชับแน่นในท่าพร้อมสู้ จากนั้นก็พุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว โดยทิ้งมิดไนท์ซึ่งบาดเจ็บสาหัส สองภูตแห่งกาลเวลาและพวกทัสที่ยังคงไม่ได้สติไว้เบื้องหลัง