Flame นักรบเพลิงมายา (เปลวเพลิงมายา)

ตอนที่ 59 : มายาที่ 57 ฮิเอ็น ปะทะ จินไน <=[100%]

มายาที่ 57

ฮิเอ็น ปะทะ จินไน

            หิมะสีขาวโพลนตกโปรยปรายหนาตา เปลวไฟแห่งสงครามลุกประทุลามเลียผืนฟ้ายามราตี ย้อมน่านฟ้าสีหมึกให้กลายเป็นสีแดงสดคล้ายสีเลือด ควันไฟสีเทาเข้มลอยอ้อยอิ่งบดบังทัศนียภาพรอบกาย คมอาวุธโลหะปะทะก่อเกิดประกายไฟและเสียงแหลมแสบหู โลหิตไหลทะลักอาบผืนปฐพีจนชุ่มโชก กลิ่นคาวเลือดเหม็นคละคลุ้งจนต้องเบือนหน้าหนี เสียงร้องไห้ครวญครางดังระงมทั่วทุกสารทิศ

            สงครามก่อกำเนิดขึ้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว โลกมืดเริ่มการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ มหานครกำลังตกอยู่ในอันตราย

            “ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!” ท่ามกลางความวุ่นวายที่ก่อตัวเพียงชั่วพริบตา กลับมีเสียงหัวเราะที่บ่งบอกถึงความสะใจดังแหวกอากาศมาจากร่างของนักฆ่าหนุ่มเจ้าของดวงตาสีแดงขุ่นมัว ชายหนุ่มยืนหันหลังให้กับซากบ้านเรือนที่ตนเผาอย่างไม่แยแส จินไนแสยะรอยยิ้มที่แสดงถึงความในกระหายสงคราม เขากำลังสนุกสนานกับการฆ่าฟัน

            “ฮึก! ท่านพ่อท่านแม่! ช่วยข้าด้วย!” ในมือของชายหนุ่มปรากฏร่างเล็กๆของเด็กหญิงคนหนึ่งซึ่งกำลังร้องไห้น้ำตานองหน้า ร่างบางสั่นสะท้านอย่างหวาดกลัวเมื่อถูกลากถูลู่ถูกังไปกับพื้น จินไนชูเหยื่อร่างเล็กขึ้นสูงระดับสายตาก่อนแลบลิ้นยิ่มเผล่โหดเหี้ยม

            “ช่วยด้วยงั้นเหรอ” เสียงของชายหนุ่มเย็นยะเยือกแข็งกร้าว

            “ฮึก!” เด็กหญิงร่างน้อยสะอึกสะอื้นให้กับท่าทางน่ากลัวของชายหนุ่ม

            “ได้ ข้าจะช่วยเจ้าเอง” จินไนวาดดาบจ่ออกซ้ายพลางยิ้มแสยะ

            “...”

            “ช่วยให้เจ้าได้ไปอยู่กับพ่อแม่ของเจ้าไงล่ะ ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!” พร้อมๆกับเสียงหัวเราะ จินไนเสือกดาบตัดขั้วหัวใจของเด็กหญิงร่างเล็กอย่างไร้ความปรานี ไม่มีแม้เสียงกรีดร้อง ร่างบางกระตุกเกร็งก่อนแน่นิ่งไปอย่างรวดเร็ว เลือดอุ่นไหลโชกย้อมมือหนา จินไนโยนร่างไร้วิญญาณในมือทิ้งอย่างเย็นชา ชาวเมืองผู้เห็นเหตุการณ์กรีดร้องอย่างหวาดกลัวพร้อมพากันวิ่งหนีตายกันอย่างสุดชีวิต

            “ฆ่าพวกมันให้หมด! อย่าให้รอดไปได้แม้แต่คนเดียว!” ชายหนุ่มตะโกนสั่งนักฆ่าใต้บัญชาที่กำลังกระโดดแยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง พลางตวัดดาบตัดคอนายทหารหนุ่มที่วิ่งเข้ามาหมายจับตน ศีรษะใหญ่ขาดสะบั้นลอยกระเด็น โลหิตอุ่นสาดกระเซ็นเปื้อนชุมฟอร์มสีดำเข้ม เจ้าของผลงานขยับยิ้มเหี้ยม

            “ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! สนุกจริงโว้ย!” จินไนหัวเราะร่วนด้วยสีหน้ารื่นเริง ดวงตาของเขาสั่นระริกราวเด็กที่เพิ่งได้รับของเล่นชิ้นใหม่ที่แสนถูกใจ

            “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!” น้ำเสียงทรงอำนาจดังก้องกังวานพร้อมๆกับลูกธนูหลายสิบดอกที่พุ่งตรงมาทางจินไน ชายหนุ่มกระโดดถอยหลบอย่างคล่องแคล่วก่อนสะบัดมือเผาลูกธนูที่พุ่งแหวกอากาศตรงมาทางตนเป็นชุดที่สอง

            “โผล่หัวออกมาแล้วเรอะฮิเอ็น” จินไนแลบลิ้นเลียขอบปากแล้วยิ้มเผล่

            ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่เขาวางเอาไว้อย่างพอดิบพอดี บุกทำลายเมืองเอราเดสไปเรื่อยๆ รอจนกว่าฮิเอ็นจะปรากฏตัวออกมาเองโดยไม่ต้องบุกเข้าไปถึงในวังหลวงและไม่ต้องสู้กับพวกทหารยาม เป็นแผนการที่ชาญฉลาดเสียจริงๆ

            “บังอาจมาทำลายเมืองของข้าเสียยับเยิน ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่” ราชาหนุ่มขู่เสียงเขียว จินไนกอดอกทำท่าขนลุกซู่พร้อมยิ้มกวนประสาท

            “หูย กลัวตายล่ะ” ชายหนุ่มล้อเลียน ฮิเอ็นกระชับดาบแน่นในท่าพร้อมรบ แต่จินไนยังคงยืนนิ่งอย่างไม่ยินดียินร้าย

            ‘ถ่วงเวลาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทำลายเมืองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้’

            คำสั่งของอนามันดังก้องกังวานในสมองอย่างชัดเจน เป้าหมายของภารกิจในครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่สังหารฮิเอ็นเท่านั้น แต่ยังเป็นการทำลายเมืองให้ราบคาบด้วย

            “ความจริงข้าเองก็อยากฆ่าเจ้าเสียเดี๋ยวนี้เหมือนกันนะ แต่โลกมืดไม่ได้เคลื่อนไหวเสียตั้งนาน มันก็เลยทำข้ารู้สึกเบื่อเป็นที่สุด” จินไนเกริ่นพลางควงดาบในมือด้วยท่าทีสบายอารมณ์

            “...” ฮิเอ็นและทหารใต้อาณัตินิ่งเงียบรอฟังสิ่งที่จินไนจะพูดต่อ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหรี่ลงเล็กน้อย

            “เรามาเล่นไล่จับกันเถอะ” คำพูดของจินไนทำเอาพวกฮิเอ็นอึ้งไปชั่วขณะ

            “ไล่จับ?” ราชาแห่งเมืองเอราเดสทวนคำอย่างฉงน

            “ใช่ ไล่จับ ถ้าเจ้าหาข้าเจอข้าถึงจะยอมสู้กับเจ้า และถ้าเจ้าชนะข้าได้ ข้าก็จะพานักฆ่าพันคนและดาร์กเดม่อนร้อยตนที่ข้าพามากลับ”

            “...”

            “เจ้าไม่มีสิทธิ์เลือกว่าจะเล่นหรือไม่เล่น เจ้าจะต้องเล่นเท่านั้น” จินไนดีดนิ้วเป๊าะ เปลวเพลิงลุกโชนห่อหุ้มร่างหนาอย่างรวดเร็ว ฮิเอ็นทำท่าจะพุ่งเข้าใส่จินไน แต่กลับโดนเปลวไฟของจินไนขวางเอาไว้เสียก่อน

            “อ้อ ระวังไว้หน่อยก็ดีนะ เพราะระหว่างที่เจ้ายังหาข้าไม่เจอ พวกนักฆ่าและดาร์กเดม่อนก็จะไล่ทำลายเมืองของพวกเจ้าไปเรื่อยๆ ถ้าไม่อยากให้เมืองกลายเป็นซากปรักหักพังละก็ รีบหาข้าให้เจอก็แล้วกัน ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!” สิ้นเสียงพูด ร่างของจินไนก็หายวับไปพร้อมกับเปลวเพลิงที่มอดดับ เหลือทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะที่ดังกังวานอย่างสะใจเท่านั้น ฮิเอ็นพ่นคำสบถอย่างเกรี้ยวกราด

            “ปัดโธ่เว้ย!!!”

            “ท่านฮิเอ็น ขอคำสั่งด้วยขอรับ” นายทหารนายหนึ่งเอ่ยเสียงเครียด ฮิเอ็นเม้มปากแน่น

            “พวกเจ้าไปจัดการกับพวกนักฆ่าแล้วก็ดาร์กเดม่อนซะ ส่วนเจ้าจินไนปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง” องค์ราชาแห่งเอราเดสสั่งการเร็วรัว ทหารใต้บัญชาค้อมกายรับคำแข็งขัน

            “ขอรับ” ก่อนทั้งหมดจะแยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทางอย่างรวดเร็ว

..........

            สายลมพัดโบกแรง หิมะยังคงตกโปรยปรายอ้อยอิ่ง เปลวเพลิงที่เกิดจากการเผาบ้านเรือนลุกโชนไหวสะบัดสูง เมืองเอราเดสกลายสภาพเป็นทะเลเพลิงขนาดย่อมๆตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เสียงการต่อสู้และเสียงกรีดร้องยังคงดังแว่วเข้าโสตประสาทอย่างไม่ยอมหยุดหย่อน

            ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิงยาวยุ่งเหยิงนั่งมองภาพความชุลมุนเหล่านั้นบนหลังคาบ้านหลังหนึ่งด้วยท่าทีเฉยชา

            ตึก!

            เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากเบื้องล่างอย่างแผ่วเบา จินไนขยับกายลุกยืนก่อนเสสายตามองลงไปยังร่างของผู้มาเยือน

            “มาช้าจังนะฮิเอ็น ข้ารอจนเมื่อยไปหมดแล้วนะเนี่ย” จินไนเริ่มการสนทนาอย่างกวนประสาทพลางกระโดดตัวเบาลงมายืนประจันหน้ากับฮิเอ็น ฮิเอ็นจ้องดวงตาสีแดงเพลิงขุ่นกลับอย่างฉุนเฉียว

            “ไม่ต้องมาพูดมาก! มาสู้กันได้แล้ว!” ฮิเอ็นตวาดก้องพร้อมยกดาบชี้หน้านักฆ่าหนุ่ม เขาใช้เวลาร่วมครึ่งคืนในการตามหาชายหนุ่มตรงหน้า และระหว่างที่เขากำลังตามหา เมืองของเขาก็ถูกทำลายมากขึ้นเรื่อยๆ จนในตอนนี้เมืองเอราเดสแทบจะไม่เหลือสภาพของเมืองอีกต่อไปแล้ว

            จินไนยิ้มกว้างอย่างถูกอกถูกใจ ชายหนุ่มพึมพำเวทแผ่วเบา ดาบยาวเล่มสวยอาวุธคู่กายปรากฏลอยเบื้องหน้า

            “ตามสัญญา เมื่อใดก็ตามที่เจ้าหาข้าเจอ ข้าจะสู้กับเจ้า” จินไนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกพลางคว้าดาบแล้วถีบเท้าทะยานขึ้นสูงกลางอากาศ นักฆ่าหนุ่มกางแขนออกข้างลำตัว

            “ฝนเพลิง! กระหน่ำซัด!” เปลวเพลิงหมุนม้วนรวมตัวกลายเป็นลูกบอลเพลิงลูกเล็กๆลอยนิ่งกลางอากาศ ก่อนพุ่งตกลงใส่ราชาหนุ่มเป้าหมายอย่างรวดเร็วเหมือนห่าฝน ฮิเอ็นยกดาบเล่มสวยขึ้นกัน

            “ปกปักษ์!” สิ้นเสียงร่ายเวท เปลวเพลิงพลันปะทุขึ้นจากคมดาบ ปรากฏกำแพงเวทสีแดงเพลิงขึ้นเบื้องหน้าป้องกันเวทของจินไนได้อย่างทันท่วงที และเมื่อฮิเอ็นสะบัดดาบอีกครั้ง ลูกบอลเพลิงที่จินไนสร้างขึ้นก็ถูกดีดกลับไปทางจินไนที่ยังคงลอยเท้งเต้งกลางอากาศ ชายหนุ่มขยับยิ้มมุมปากอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

            “งูอัคคี!” จินไนร่ายเวทเร็วรัวพร้อมๆกับแขนซ้ายที่เหยียดตรงไปด้านหน้า ปรากฏงูอัคคีสีแดงสดเลื้อยพุ่งออกจากแขนกำยำ มันเลื้อยโฉบกลางอากาศต้องลูกบอลเพลิงมอดไหม้หายไปในพริบตา ก่อนจะตกลงสู่พื้นและเริ่มเลื้อยวนรอบกายองค์ราชาหนุ่ม บริเวณที่ถูกงูอัคคีเลื้อยผ่านเกิดเสียงดังฉ่าและตามมาด้วยเปลวเพลิงที่ลุกโชนร้อนวูบ วงล้อมของเปลวเพลิงขยับวงแคบเข้ามาทุกขณะ

            ฮิเอ็นตัดสินใจดีดตัวออกมาจากวงล้อมของเปลวไฟ แต่ด้วยความที่ประมาทไปนิด เลยถูกจินไนฟันเข้าให้เต็มๆ สัมผัสของเลือดอุ่นๆปรากฏชัดเจนบนแผ่นหลังหนา ความเจ็บปวดแล่นแผ่กระจายทั่วร่างในพริบตา

            เท้าของฮิเอ็นสัมผัสพื้นอีกครั้ง จินไนซึ่งยืนอยู่เบื้องหน้าแสยะยิ้มชวนรังเกียจ

            “ฝีมือกระจอกชะมัด” ชายหนุ่มเย้ยหยันหวังยั่วฮิเอ็นให้โมโหจะได้ขาดสติในการต่อสู้ แต่ดูเหมือนฮิเอ็นจะฉลาดพอจึงไม่หลงกลนักฆ่าหนุ่มง่ายๆ

            “แต่ข้าว่าเจ้ากระจอกกว่าข้านะ” ยังไม่ทันจะพูดจบประโยค เสาเพลิงพลันปะทุแทรกขึ้นจากใต้เท้านักฆ่าหนุ่ม ดวงตาสีแดงขุ่นเบิกกว้างอย่างตกตะลึง จินไนเบี่ยงตัวหลบตามสัญชาตญาณ แต่ก็ยังไม่ทันอยู่ดี เปลวเพลิงต้องแขนซ้ายอย่างจัง

            “อ๊าก!!” จินไนหลุดร้องเสียงหลงพร้อมยกมือขึ้นกุมแขน ผิวหนังบริเวณที่ถูกโจมตีไหม้เกรียมและเปิดกว้างจนเห็นเนื้อ แขนซ้ายถูกเลือดย้อมจนมีสีแดงสด นักฆ่าหนุ่มกัดฟันแยกเขี้ยวขู่คำรามเสียงต่ำ

            “ยืนเฉยๆให้ข้าโจมตี โง่ยิ่งกว่าโง่ซะอีก” ฮิเอ็นยั่วโมโหจินไนกลับบ้าง ซึ่งมันก็ได้ผลดีทีเดียว จินไนแยกเขี้ยวกว้าง ดวงตาที่จ้องฮิเอ็นวาวโรจน์ด้วยความโกรธา

            “แก! เจ้าฮิเอ็น!” จินไนตะคอกดังแล้วถีบเท้าทะยานเข้าใส่ ฮิเอ็นสะบัดมือเรียกเปลวเพลิงขึ้นบนคมดาบ องค์ราชาหนุ่มย่อกายตั้งท่าพร้อมรับมือ

            เคล้ง!!!

            ดาบทั้งสองเล่มที่ปะทะกันอย่างแรงส่งเสียงดังลั่นปวดหู ฮิเอ็นสูดลมหายใจลึกตั้งสมาธินิ่งก่อนโถมตัวรัวเพลงดาบใส่จินไนไม่ยั้ง นักฆ่าหนุ่มกำลังโกรธจัดความเยือกเย็นเลยขาดหาย จินไนจึงได้แต่รับเพลงดาบของฮิเอ็นตรงๆอย่างเสียไม่ได้ คมดาบกรีดเนื้อนักฆ่าหนุ่มลึกเรียกเลือดให้ไหลอาบร่าง บวกกับแขนซ้ายที่เพิ่งโดนเผาไปเมื่อครู่ จินไนเลยยิ่งทำอะไรไม่ได้เข้าไปใหญ่

            “ธนูเพลิง!” เสียงร่ายเวทของฮิเอ็นดังอย่างเฉียบขาด ลูกธนูที่สร้างขึ้นจากเปลวเพลิงพุ่งทะลุไหล่ขวาของนักฆ่าหนุ่มอย่างแม่นยำ และเพราะโดนในระยะประชิด แรงกระแทกจึงส่งจินไนให้กระเด็นครูดไปกับพื้น ดาบยาวประจำกายชายหนุ่มกระเด็นหลุดมือ

            “ยอมแพ้แต่โดยดีเถอะน่า พ่อคนไร้น้ำยา” ฮิเอ็นพูดเสียงหอบระรัวพลางวาดดาบพาดคอจินไน ฝ่าเท้าเหยียบลงบนอกนักฆ่าหนุ่มอย่างไร้การออมแรงเพื่อกันการหนี จินไนกัดฟันกรอด

            “ดาร์กเดม่อน!!!” ดูเหมือนเจ้าตัวจะยังไม่ยอมแพ้อย่างง่ายๆ จินไนรวบรวมแรงตะโกนเรียกอมนุษย์ พื้นดินสั่นไหวสะเทือนรุนแรง ฮิเอ็นเซถลาถอยออกไปทรุดเข่าแตะพื้น เขาใช้ดาบค้ำกายไม่ให้ร่วงลงไปนอนแผ่

            ไอมนต์ดำปรากฏม้วนรวมตัวก่อนดาร์กเดม่อนร่างยักษ์จำนวนกว่าสิบตนจะโผล่ออกมาจากอากาศธาตุ ดวงตาสีแดงเลือดหมูจดจ้องไปยังฮิเอ็นอย่างดุดัน

            “ไป!!” จินไนออกคำสั่งทั้งๆที่ยังนอนกองลุกไม่ขึ้น

            ‘!!!’

            ฝูงดาร์กเดม่อนส่งเสียงคำรามเป็นการตอบรับพลางดีดตัวพุ่งตรงเข้าใส่ฮิเอ็น องค์ราชาหนุ่มตั้งท่าเตรียมรับการโจมตีอย่างไม่เกรงกลัว วงการต่อสู้ขนาดย่อมก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วโดยมีฝูงดาร์กเดม่อนรุมโจมตีฮิเอ็นกันเป็นวงและมีฮิเอ็นคอยตั้งรับการโจมตีนั้นอยู่กลางวงล้อม

            “ไอ้บ้าเอ๊ย!!!” จินไนสบถพรืดอย่างหัวเสียให้กับบาดแผลที่ฮิเอ็นฝากไว้พลางยันกายลุกขึ้น ชายหนุ่มหันซ้ายแลขวาหานักฆ่าที่พอจะใช้เวทรักษาได้ แต่กลับไม่มีอยู่ในบริเวณนั้นเลยซักคนเดียว นักฆ่าที่พามาเหยียบหลักพันต่างแยกย้ายกันไปทำภารกิจตามที่เขาสั่งหมดสิ้น จินไนจึงต้องพ่นคำสบถออกมาอีกยาวยืดด้วยความหงุดหงิด บาดแผลทั่วตัวเจ็บแปล๊บ แผลไฟไหม้ที่แขนซ้ายปวดแสบทรมาน

            “ท่านจินไน ท่านเป็นยังไงบ้างขอรับ” นักฆ่าใต้ผ้าคลุมสีดำคนหนึ่งวิ่งหน้าตั้งเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง แต่กลับโดนจินไนต่อยเสียจนหน้าหงายอย่างไม่ไยดี เขากำลังอารมณ์เสียอย่างสุดๆ และไม่ต้องการเห็นหน้านักฆ่าที่ไม่สามารถใช้เวทรักษาได้

            “ไม่ต้องมายุ่งกับข้า! งานที่ข้าสั่งให้ไปทำน่ะเสร็จแล้วรึไง!!” ชายหนุ่มหัวหน้าทีมของภารกิจครั้งนี้ตวาดลั่น นักฆ่าใต้บัญชาปั้นหน้าไม่พอใจที่อยู่ๆจินไนก็มาต่อยเขา นึกอยากซัดคืนซักหมัดสองหมัดแต่ก็ทำได้แค่คิด เพราะขืนซัดกลับไปมีหวังเขาได้ตายศพไม่สวยแน่

            “พวกข้าทำตามที่ท่านสั่งเรียบร้อยแล้วขอรับ พวกเราเผาโรงเรียนไดมอนแล้วก็ทำลายเมืองเอราเดสจนแทบไม่เหลือเค้าเดิมเลยขอรับ” เขาเอ่ยรายงานเสียงอี้อู้ มือหนายกขึ้นคลำจมูกป้อยๆ แรงต่อยเมื่อกี้ทำให้หัวเขารู้สึกมึนๆอย่างบอกไม่ถูก

            “แล้วร่างของท่านลูซิเฟอร์ที่อยู่ในไดมอนล่ะ”

            “เพราะโดนโจมตีอย่างกะทันหันเจ้าอลันเลยรับมือไม่ไหว พาพวกนักเรียนแล้วก็อาจารย์ลี้ภัยไปที่อยู่วังหลวงกันหมดแล้วขอรับ”

            “ข้าถามถึงร่างของท่านลูซิเฟอร์ไม่ได้ถามว่ามีใครอยู่ที่โรงเรียนงี่เง่านั่นบ้างเจ้าสมองนิ่ม!” จินไนตวาดเสียงกร้าว ทำเอาคนเป็นลูกน้องผงะถอยไปนิด

            “ดาร์กเดม่อนมนตราร้อยตนเฝ้าอยู่ขอรับ ข้าสั่งกำชับไว้แล้วว่าถึงตายก็ต้องรักษาร่างของท่านลูซิเฟอร์เอาไว้ให้ได้” นักฆ่าหนุ่มตอบอย่างละล่ำละลัก

            “ดี แล้วพระราชวังหลวงล่ะ” เจ้าของดวงตาสีแดงขุ่นซักต่อเร็วรัวพลางมองฝูงดาร์กเดม่อนที่กำลังรุมฮิเอ็นอยู่อย่างไม่วางตา

            “เอ่อ พวกชาวเมืองที่รอดชีวิตพากันไปรวมตัวอยู่ที่นั่นกันหมดเลยขอรับ พวกเราเลยยังฝ่าเข้าไปไม่ได้ แถมจำนวนของนักฆ่าก็ลดลงเรื่อยๆด้วยขอรับหลังจากที่พวกทหารแล้วก็พวกนักเวทในวังโผล่ออกมา สถานการณ์ตอนนี้พวกเรากำลังเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัดเลยขอรับ”

            “บัดซบ!!” เมื่อได้รับรายงานที่ไม่น่าพิสมัย อารมณ์ของจินไนก็ยิ่งเดือดปุดๆมากกว่าเก่า ชายหนุ่มซัดนักฆ่าใต้บัญชาอีกหมัดเป็นการระบายอารมณ์โดยไม่สนใจแผลที่ไหล่ขวาเลยซักนิด

            “ขืนกลับไปทั้งๆที่ยังทำภารกิจไม่สำเร็จมีหวังได้โดนมาสเตอร์ฆ่าแน่” ชายหนุ่มบ่นพึมพำเสียงเครียด เมื่อเหลือบไปเห็นนักฆ่าใต้บัญชาที่นอนโอดครวญอยู่กับพื้น จินไนก็สะบัดมือร่ายเวทเผานักฆ่าหนุ่มทั้งเป็น เขากำลังหงุดหงิด และวิธีการขจัดความหงุดหงิดของเขาก็คือการฆ่าคน

            นักฆ่าหนุ่มเจ้าของตำแหน่งขุนพลเงาเสสายตามองฮิเอ็นที่กำลังสอยดาร์กเดม่อนทีละตัวด้วยสายตาเย็นชา

            “แต่ถ้าฆ่าเจ้าฮิเอ็นได้ ก็ถือว่าภารกิจลุล่วงสินะ” จินไนแสยะยิ้มเหี้ยมพึมพำกับตัวเอง พลางสะบัดมือเรียกอาวุธคู่กายขึ้นมากำแน่น ดาร์กเดม่อนร่างยักษ์ล้มลงทีละตัวด้วยฝีมือขององค์ราชาหนุ่ม เปลวเพลิงของฮิเอ็นโบกสะบัดแรงท่ามกลางวงล้อมอมนุษย์

            “ด้วยอำนาจแห่งข้า นักรบผู้ควบคุมอัคคีเวท” จินไนปักดาบลงพื้นด้านหน้าแล้วผสานมือกลางอกในท่าทางแปลกๆ แสงสีส้มเข้มเกือบแดงสว่างวาบเป็นวงใต้ฝ่าเท้า

            “ข้าขอบัญชาให้เทพเพลิงจงน้อมรับคำสั่งแห่งข้า” ดาบยาวคู่กายจินไนสั่นระริกพร้อมๆกับเปลวเพลิงร้อนระอุที่ลุกโชนบนคมดาบ จินไนแสยะยิ้มกว้าง

            “จงปลดปล่อยอสูรร้ายจากการคุมขัง และส่งมาสังหารปรปักษ์แห่งข้าในบัดดล!” แทบจะในทันทีที่เสียงร่ายเวทของจินไนเงียบลง เปลวเพลิงที่ห้อมล้อมดาบยาวของนักฆ่าหนุ่มพลันไหวสะบัดลุกโชนแปรสภาพกลายเป็นเสืออัคคีร่างยักษ์ ขนาดของมันพอๆกับช้างหนุ่มตัวโตเต็มวัยได้ ความร้อนจากร่างสีเพลิงส่งให้บ้านเรือนบริเวณนั้นลุกติดไฟในชั่วพริบตา

            “ไป!!” จินไนร้องสั่งพร้อมหยิบดาบมาสะบัดแรง พริบตาที่ดาบถูกสะบัด เสืออัคคีก็พุ่งกระโจนเข้าใส่ฮิเอ็นอย่างรวดเร็ว ฝูงดาร์กเดม่อนที่ขวางทางถูกไอความร้อนเผาจนมอดไหม้ไม่เหลือแม้แต่ซาก ฮิเอ็นเบิกตาโพลงตั้งท่าร่ายเวท

            “ปกปักษ์!” กำแพงเวทสีแดงเพลิงปรากฏขึ้นทันที แต่มันกลับไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง เมื่อกรงเล็บแหลมคมสัมผัสโดนกำแพงเวท กำแพงเวทพลันแตกสลายหายไปอย่างง่ายดาย หัวใจของฮิเอ็นกระตุกวูบ

            ‘แย่แล้ว!!!’

            สีหน้าขององค์ราชาแห่งเอราเดสซีดเผือด

            ฉัวะ!!

            ด้วยความเร็วที่มองตามไม่ทัน กรงเล็บแหลมตวัดปาดคอองค์ราชาหนุ่มแห่งเมืองเอราเดสอย่างแม่นยำ แต่โชคยังเป็นของฮิเอ็น สัญชาตญาณการป้องกันตัวของเขาใช้ได้ดีเลยทีเดียว พริบตาที่จะโดนโจมตี เขาก้าวเท้าหลบโดยอัตโนมัติ กรงเล็บเลยแค่เฉือนกรีดเนื้อตื้นๆ ไม่ตัดโดนหลอดลมหรือเส้นเลือดใหญ่ เลือดอุ่นไหลชุ่มคอและอก ลมหายใจของฮิเอ็นหอบแรงระรัวด้วยความตื่นตะหนก

            องค์ราชาหนุ่มเซหงายล้มนั่ง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกกว้างตะลึงงัน ถ้าเขาหลบช้ากว่านี้อีกนิดเดียว คอเขาคงขาดกระเด็นไปแล้ว

            “ชิ ดันหลบได้ซะนี่” จินไนส่งเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจ นักฆ่าหนุ่มเงื้อดาบขึ้นสูง เสืออัคคียกอุ้งเท้าหน้าสูงตามคำสั่งของจินไนที่ส่งผ่านตัวดาบ

            “หยุดเดี๋ยวนี้นะจินไน!” พร้อมๆกับเสียงตะคอกที่ดังแหวกอากาศ กระสุนเวทจำนวนหนึ่งพุ่งกระแทกจินไนอย่างจัง ส่งร่างนักฆ่าหนุ่มให้ถอยครูดไปไกล ที่พื้นปรากฏรอยเท้าสองรอยขนานกันไปเป็นทางยาวหลายเมตร

            กรงเล็บของเสืออัคคีชะงักกึก ร่างใหญ่แข็งทื่อเมื่อไร้ซึ่งคำสั่งการจากผู้เป็นนาย

            “ท่านฮิเอ็น! ท่านไม่เป็นไรนะขอรับ!” ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีอาทิตย์อัสดงร้องถามเสียงโล่งอกปนเค้าความเป็นห่วงในขณะที่วิ่งทั่กๆไปทางฮิเอ็น เส้นผมสีแดงเข้มไหวลู่ตามแรงลม

            “ข้าไม่เป็นไรนามิน” ฮิเอ็นตอบกลับพร้อมดีดกายลุกยืน แต่ด้วยความที่เสียเลือดมาก ฮิเอ็นจึงเซล้มลงไปนั่งกองอีกครั้ง จินไนที่เพิ่งตั้งหลักได้เคี้ยวฟันอย่างกราดเกรี้ยว

            “อย่ามาสอดไม่เข้าเรื่องน่า!” จินไนวาดดาบในแนวขวาง เสืออัคคีเปลี่ยนเป้าหมายหันมาตวัดกรงเล็บใส่แม่ทัพใหญ่นามนามินอย่างรวดเร็ว แผ่นหลังต้องกรงเล็บอย่างไร้ทางหลีกเลี่ยง โลหิตสีเข้มสาดทะลักก่อนเจ้าของนามนามินจะล้มลงไปนอนกอง

            “ทำลายล้าง!” ฮิเอ็นอาศัยจังหวะที่เสืออัคคีและจินไนหันไปสนใจนามินสาดกระสุนเพลิงใส่เสืออัคคีรัวๆ แต่มันก็ไม่ได้ผล เสืออัคคียืนนิ่งไม่ไหวติง การโจมตีของฮิเอ็นทำอะไรเสืออัคคีไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

            “ลาขาดละนะ” จินไนกล่าวลาพร้อมวาดดาบลง หัวใจฮิเอ็นกระตุกแรง หัวสมองขาวโพลน ร่างกายด้านชาทำอะไรไม่ถูก ฮิเอ็นยกดาบขึ้นกันตามสัญชาตญาณถึงแม้จะรู้ว่ามันกันไม่ได้ก็ตาม

            กึก!

            แต่ก่อนที่กรงเล็บแหลมจะต้องร่างองค์ราชาหนุ่มที่ไร้ทางสู้ ร่างของเสืออัคคีก็หยุดเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน และเมื่อฮิเอ็นหันไปมองจินไน ก็พบว่านักฆ่าหนุ่มกำลังยืนนิ่ง ดวงตาสีแดงเพลิงขุ่นหรี่ลงครึ่งหนึ่ง

            “…” นักฆ่าหนุ่มยืนเงียบขมวดคิ้วมุ่น ก่อนสะบัดมือสลายร่างของเสืออัคคีด้วยท่าทางหงุดหงิดเต็มประดา

            “ทำไมต้องตอนนี้ด้วยวะ!” นักฆ่าหนุ่มขยี้ศีรษะด้วยความหัวเสีย เหมือนเขากำลังถูกบังคับให้ทำอะไรบางอย่างซึ่งขัดใจเขาเอามากๆ

            “เฮอะ โชคดีไปนะเจ้าน่ะ” จินไนบ่นอุบเสียงแข็งก่อนหันไปทางดาร์กเดม่อนตนหนึ่งที่ยังคงรอดชีวิต

            “นำทางข้าไปหามาสเตอร์ที” นักฆ่าหนุ่มออกคำสั่งอย่างสั้นง่าย ดาร์กเดม่อนผงกหัวตอบรับคำสั่งอย่างเงียบกริบ สายลมเหม็นอับพัดวูบรุนแรง ฮิเอ็นยกมือป้องหน้าโดยอัตโนมัติ และเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกที ร่างของจินไนและดาร์กเดม่อนตนนั้นก็หายไปลับจากครองสายตา

            ฮิเอ็นกับนามินถอนหายใจเฮือกด้วยความโล่งอก นึกสมเพชตนเองเหมือนกันที่ไม่สามารถจัดการจินไนได้ แถมยังโดนมันเล่นงานเสียเยินอีกต่างหาก

            “ท่านฮิเอ็น! ท่านนามิน!” นายทหารร่วมสิบนายวิ่งหน้าตาเลิ่กลั่กมาหาทั้งคู่ ตามเนื้อตัวของแต่ละคนปรากฏรอยแผลมากมาย คงเพราะเพิ่งเจอกับศึกที่ค่อนข้างหนักหนามาหมาดๆ

            “พวกท่านปลอดภัยดีรึเปล่าขอรับ” นายทหารที่วิ่งมาถึงก่อนถามเสียงร้อนรน

            “พวกข้าไม่เป็นไรมากหรอก” เสียงของฮิเอ็นตึงเครียดจนสังเกตได้ ความเป็นห่วงเมืองทำให้เขาลืมความเจ็บปวดของบาดแผลจนหมดสิ้น

            “เมืองเอราเดสเป็นไงบ้าง”

            “เสียหายมากจนยากกู่กลับเลยขอรับ บ้านเรือนพังพินาศย่อยยับ โรงเรียนไดมอนถูกเผาแถมยังถูกฝูงดาร์กเดม่อนมนตรายึดไว้อีก จะมีก็แต่พระราชวังหลวงเท่านั้นแหละขอรับที่ยังคงสภาพดี” ผู้ถูกถามอธิบายสถานการณ์ปัจจุบันโดยสรุป

            “แล้วพวกนักฆ่ากับดาร์กเดม่อนล่ะ” องค์ราชาหนุ่มถามต่อ

            “จัดการได้หมดแล้วขอรับ ไม่มีนักฆ่าหรือดาร์กเดม่อนหลงเหลืออยู่ในตัวเมืองแล้วละขอรับ”

            “แล้วพวกชาวเมืองล่ะ” นามินถามเสียงขาดช่วง ลมหายใจหอบระรัวแรง

            “…” นายทหารหนุ่มก้มหน้านิ่งเงียบไม่ตอบรับ

            “ข้าถามว่าพวกชาวเมืองเป็นไงบ้าง” นามินถามซ้ำด้วยเสียงที่ดังกว่าครั้งแรก

            “พวกชาวเมืองที่สู้ไม่เป็นตายกันเกือบเกลี้ยงเลยขอรับ เหลือก็แต่พวกที่ใช้เวทป้องกันเป็นแล้วก็พวกที่มีฝีมือเท่านั้นที่รอดชีวิตขอรับ”

            “จากการคะเนดู พลเมืองชาวเอราเดสน่าจะเหลือรอดประมาณห้าสิบเปอร์เซ็นต์ได้ขอรับ” ทหารอีกนายบอกข้อมูลเพิ่มเติม ฮิเอ็นตีหน้าเครียดจัด การสูญเสียครั้งนี้เป็นการสูญเสียที่มากพอๆกับมหาสงครามในอดีตเลยทีเดียว

            “ท่านฮิเอ็น” เมื่อเห็นผู้เป็นนายเงียบไป บรรดาผู้อยู่ใต้บัญชาก็ร้องทักอย่างหนักใจ

            “ประกาศออกไปให้ทั่วมหานคร ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป มันคือช่วงเวลาของสงครามระหว่างมหานครและโลกมืด!” เสียงแข็งกร้าวของฮิเอ็นดังก้องกังวานไปทั่วบริเวณ

            ดวงตะวันสาดส่องแสงสีทองเหนือน่านฟ้าเทาทึมทึบ เช้าวันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว เริ่มต้นขึ้นพร้อมๆกับสงครามระหว่างมหานครและโลกมืดที่ก่อตัวอย่างรวดเร็ว