Flame นักรบเพลิงมายา (เปลวเพลิงมายา)

ตอนที่ 4 : มายาที่ 2 สองแฝดจอมแสบ นีโอ นีออน <= [100%]

มายาที่ 2

สองแฝดจอมแสบ นีโอ นีออน

เหล่าผู้คนที่เดินสัญจรไปมาในวงแหวนกลางเมืองเอราเดสนั้นแออัดมากกว่าตลาดกลางเมืองหลายเท่านัก เฟลมเดินเบียดกายไปมาอย่างยากลำบาก สายตาก็สอดส่องมองหาเพื่อนซี้ตัวแสบทั้งสองคน

สองข้างทางเต็มไปด้วยร้านรวงมากมายที่เหล่าเจ้าของร้านต่างก็พร้อมใจกันแหกขี้ตาตื่นมาจัดร้านของตนแต่เช้ามืด ถนนถูกปูด้วยอิฐสีเทาหม่นเป็นทางยาว เสียงตะโกนเรียกลูกค้าของพ่อค้าแม่ค้าทำให้เฟลมอยากจะยกมือขึ้นปิดหูเสียเหลือเกิน

            มิดไนท์ที่เกาะอยู่ที่ไหล่ขวาของเฟลมหาววอดใหญ่เป็นครั้งที่สิบกว่าๆแล้วในเช้าวันนี้ ดวงตาสีทองที่เคยดูสดใสกลับดูหมองลงเล็กน้อย คงเป็นเพราะเมื่อวานมัวแต่ฟัดอยู่กับกระเป๋าของเฟลมทั้งคืน ทำให้นอนไม่พอ แต่เจ้าของกระเป๋าน่ะ พอกลับถึงที่พักก็หลับเป็นตาย ไม่สนใจเลยว่าแมวดำคู่หูของตนจะกัดกับกระเป๋าอย่างดุเดือดขนาดไหน

            เฟลมกวาดดวงตาสีแดงเพลิงเป็นแนวกว้าง หูทั้งสองข้างพยายามเงี่ยฟังเสียงใสๆของเจ้าเพื่อนซี้ทั้งสองคน

            ไม่นานนัก นัยน์ตาคู่สีแดงเพลิงสวยก็ไปหยุดอยู่ที่นีออน ฝาแฝดคนน้องตัวแสบที่กำลังส่งเสียงดังเอะอะโวยวาย ดูท่าว่าเธอคงกำลังกัดกับแม่ค้าผลไม้อยู่ที่ริมทางเท้า

            .... เป็นเพื่อนที่ชวนปวดหัวและขายขี้หน้าจริงๆ ...

            นีโอซึ่งเป็นแฝดผู้พี่กำลังยืนเกาหัวอย่างงงๆเพราะไม่รู้ว่าจะห้ามน้องสาวของตนยังไงดี เวลายัยนี่วีนแตกน่ะ ใครก็ห้ามไม่อยู่ มิดไนท์เงยหน้าขึ้นมองดวงตาสีแดงเพลิงที่เริ่มฉายแววไม่พอใจแล้วหัวเราะเบาๆ อยากรู้เหลือเกินว่าเด็กหนุ่มคู่หูจะเข้าไปห้ามศึกปัญญาอ่อนนี่อย่างไร

            เฟลมสาวเท้าฉับๆเดินตรงเข้าไปหานีออนตัวแสบอย่างรวดเร็ว ถ้าไปช้ากว่านี้อาจจะมีเรื่องชวนปวดหัวเกิดขึ้นอีกเรื่องก็เป็นได้

            “ทำอะไรอยู่น่ะ” เฟลมกล่าวถามพร้อมกับดึงตัวนีออนที่กำลังแยกเขี้ยวกว้างให้ออกห่างจากร้านขายผลไม้ แอปเปิ้ลลูกโตสีแดงสดถูกขว้างมาด้วยความเร็วสูงและเกือบจะปะทะเข้ากับหน้าของเฟลมอย่างจัง โชคดีที่เฟลมก้มหัวหลบได้อย่างหวุดหวิด มิดไนท์จิกกรงเล็บแหลมของตนเข้าไปลึกในเสื้อของเฟลมเพราะเหตุการณ์เมื่อครู่เกือบทำให้มิดไนท์เสียหลักหล่นลงมา

            “จะเอาเหรอยัยป้าอ้วนนี่” นีออนตวาดเสียงดังแล้วถลกแขนเสื้อขึ้นเตรียมสู้ เฟลมเบ้ปากอย่างเอือมระอาพร้อมกับเอื้อมมือไปปิดปากนีออนไม่ให้พูดต่อ ร่างเล็กๆของนีออนดิ้นขลุกขลักอย่างไม่ยอมแพ้ นีออนยกเท้าขึ้นเพื่อจะกระทืบเท้าของเฟลม แต่ดูเหมือนเฟลมจะรู้ทัน เฟลมชักเท้าหลบได้อย่างฉิวเฉียด นีออนจ้องตาเฟลมอย่างโมโห

            “ทำบ้าอะไรของเจ้าน่ะ” เฟลมกล่าว น้ำเสียงฟังดูไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก เด็กหนุ่มพยักหน้าให้นีโอเดินเข้ามาช่วยห้ามนีออน นีโอเดินเข้ามาดึงตัวน้องสาวของตนออกไปพลางก้มหัวขอโทษแม่ค้าผลไม้เป็นการใหญ่ เฟลมลอบถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวแสบคงไม่คิดจะหาเรื่องต่อ

            “ขอโทษนะขอรับที่เพื่อนข้ามันบ้าไปหน่อย ว่าแต่ เกิดอะไรขึ้นเหรอ” เฟลมกล่าวขอโทษแม่ค้าขายผลไม้ที่ยืนทำหน้าบึ้งตึงก่อนจะเอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้น แม่ค้าผลไม้ย่นจมูกอย่างไม่พอใจก่อนจะถอนหายใจฮึดฮัด นีออนเริ่มจะอาละวาดอีกครั้ง มือขวาของนีโอที่ปิดปาดของตนอยู่ถูกกัดอย่างเต็มแรง นีโอสะบัดมือไปมาอย่างเจ็บปวด

            “ก็ยัยป้านี่มันขายแอปเปิ้ลแพงเกินไปนี่ ลูกหนึ่งตั้ง 10 จี แพงกว่าในตลาดกลางเมืองตั้ง 2 จีแน่ะ” นีออนกล่าวพลางป่องแก้มอย่างงอนๆ สิ่งที่นีออนพูดออกมาทำให้เฟลมและคนที่ยืนอยู่รอบข้างถึงกับอยากจะสำลักอากาศ เป็นเหตุผลที่ฟังแล้วปัญญาอ่อนสิ้นดี

            มิดไนท์ยิ้มเจื่อนๆ สิ่งที่เดาไว้ไม่ต่างจากสิ่งที่เกิดขึ้นมากนัก คนอย่างนีออนไม่มีวันไปทะเลาะกับใครด้วยเหตุผลที่ฟังดูดีได้อย่างแน่นอน มิดไนท์รู้จักนีออนดี นีออนมักจะชอบไปหาเรื่องคนอื่นก่อนเสมอ เป็นเด็กที่ชอบหาเรื่องจริงๆ

            “ข้าต้องจ่ายค่าเช่าที่นะยัยหนูสมองนิ่ม ค่าเช่าที่ในวงแหวนนี้น่ะ แพงกว่าในตลาดตั้งเยอะนะ ของมันก็ต้องแพงกว่าสิ” แม่ค้าผลไม้เถียงกลับอย่างไม่ลดละ เฟลมและนีโอพยักหน้ายอมรับในเหตุผลของแม่ค้าผลไม้ นีออนเริ่มส่งเสียงครางอย่างไม่พอใจ

            “ก็ข้าจะซื้อในราคา 8 จีนี่” นีออนยังคงไม่ยอมเลิกรา เฟลมถอนหายใจยาวอย่างปวดหัว

            “ป้า ข้าขอแอปเปิ้ลห้าลูก” เสียงยียวนๆของใครบางคนดังขึ้นจากทางด้านหลังก่อนที่ธนบัตร 50 จีจะถูกยื่นให้กับแม่ค้า นีออนหันกลับไปมองหน้าของผู้มาใหม่อย่างเคืองๆก่อนที่จะเริ่มวีนอีกครั้ง

            “ข้ายังคุยไม่จบนะ อย่ามาสอดได้ไหม” นีออนตวาดเสียงดังแล้วกวาดเท้าแป็นแนวยาวบนพื้น ผู้มาใหม่กระโดดหลบอย่างคล่องแคล่วพลางเดินเข้าไปรับถุงแอปเปิ้ลมาจากแม่ค้าด้วยท่าทีสบายๆ เฟลมและนีโอรู้สึกอยากจะตายลงเสียตรงนั้นเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มผู้มาใหม่สามารถหลบการโจมตีของนีออนได้ และนีออนก็เป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นซะด้วยสิ งานนี้ไม่จบลงง่ายๆแน่

            “หนอย” นีออนกัดฟันกรอดแล้วเตรียมตัวพุ่งเข้าใส่เด็กหนุ่มผู้มาใหม่อีกครั้ง แต่คราวนี้นีโอกลับหยุดเธอไว้ได้เสียก่อน วงแขนกว้างโอบเอวของน้องสาวไว้อย่างแน่นหนา

            “ไม่เอาน่านีออน ทำไมเจ้าถึงชอบหาเรื่องนักนะ” นีโอกล่าวแล้วดึงตัวน้องสาวให้ออกห่างจากฝูงคน เฟลมหันไปยิ้มเจื่อนๆให้กับแม่ค้า ตอนนี้เขาอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีแล้ว

            “ข้าต้องขอโทษแทนเพื่อนข้าด้วยนะ อ้อ นี่ค่าเสียหาย” เฟลมกล่าวพร้อมกับยื่นธนบัตร 100 จีให้กับแม่ค้าขายผลไม้ เธอยิ้มกว้างแล้วหยิบเงินนั้นใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว

            “ขอโทษแทนเพื่อนข้าด้วยนะ พอดีเจ้านั่นมันเป็นคนชอบหาเรื่องน่ะ” เฟลมหันกลับไปพูดกับเด็กหนุ่มที่เพิ่งโดนนีออนลอบทำร้าย เด็กหนุ่มฉีกยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“ไม่เป็นไร ข้าไม่ถือ” เด็กหนุ่มเจ้าของดวงตาสีน้ำเงินเข้มดุจน้ำทะเลหันกลับมาพูดกับเฟลมแล้วเดินจากไป เส้นผมสั้นสีฟ้าอ่อนพลิ้วไหวไปตามแรงของสายลม

            เฟลมถอนหายใจโล่งอกที่เด็กหนุ่มไม่คิดติดใจจะเอาเรื่อง แต่แล้วก็ต้องรีบเดินออกมาจากร้านค้าอย่างรวดเร็วเพราะเจ้าเพื่อนตัวแสบมันดันวีนใส่พี่ชายของตัวเองด้วยเสียงแหลมเล็กดังลั่นกลางวงแหวน ผู้คนเริ่มมุงอย่างสนใจ แล้วก็โดนนีออนวีนใส่จนแตกฮือ

            ... ขายขี้หน้าชะมัดพออยู่กับเจ้าพวกนี้ ...

..........

            “เจ้ายังประสาทดีอยู่รึเปล่าเนี่ย” เฟลมบ่นเสียงยาวด้วยอารมณ์ที่หงิกสุดขีด นีโอคลำท้องตัวเองป้อยๆเพราะเมื่อครู่เพิ่งโดนน้องสาวฝาแฝดตัวแสบของตนเตะเข้าให้เต็มๆ นีออนกอดอกพลางป่องแก้มอย่างไม่พอใจ แล้วขาทั้งสองข้างของเจ้าตัวแสบหยุดเดินเสียดื้อๆเพราะไม่พอใจที่ถูกบ่น

            เฟลมส่ายหน้าไปมาอย่างคิดไม่ตก มือหนาเอื้อมไปคว้าข้อมือเล็กของนีออนแล้วออกแรงดึงเพื่อดึงให้เธอออกเดินอีกครั้ง

 เดินมาไม่นาน ทั้งสามก็มาหยุดอยู่ที่ร้านขายเสื้อผ้าชื่อดังของเมืองเอราเดส ร้านที่ขายเสื้อผ้ามากที่สุดและถูกที่สุดในเมืองแห่งนี้ นีโอหยิบใบเอกสารที่เขียนรายละเอียดของเสื้อผ้านักเรียนชั้นปีหนึ่งโรงเรียนไดมอนขึ้นมาดู ดวงตาสีนิลไล่มองรายการอย่างลวกๆ

“เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงขายาวสีดำสนิท เข็มขัดสีดำ รองเท้าดำ ถุงเท้าขาว…” นีโอร่ายรายละเอียดของชุดนักเรียน นีออนกระชากใบรายอะเอียดมาจากมือของนีโอแล้วกวาดสายตาอ่านรายละเอียดของชุดนักเรียนหญิงอย่างรวดเร็ว

“อะไรเนี่ย เสื้อเชิ้ตสีขาว กระโปรงยาวเกินเข่าสีดำ ถุงเท้าขาว รองเท้าสีดำ เฮ้ย! โบสีดำ ข้าต้องผูกโบด้วยเรอะ” นีออนตะโกนอย่างอึ้งๆก่อนจะขยำกระดาษแล้วโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี แล้วนีโอก็รับเคราะห์ในครั้งนี้ไปเพราะเจ้าตัวดีดันขยำแล้วปาใส่หัวพี่ชาย

นีโอหยิบกระดาษขึ้นมาคลี่พลางมองนีออนอย่างค้อนๆ แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้ ขืนทำไปยัยนี่ก็เอาคืนมากกว่าที่ทำน่ะสิ แถมยัยนี่ยังมีแรงมากกว่าควายซะอีก ไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยที่จะไปหาเรื่องนีออนตอนที่เธอกำลังอารมณ์เสีย

“น่าน่า น่ารักดีออก” นีโอและเฟลมเอ่ยขึ้นแทบจะพร้อมกัน น้ำเสียงฟังดูถูกใจที่จะได้เห็นนีออนตัวแสบของพวกเขาผูกโบ นีออนหันกลับมาถลึงตาใส่ทั้งคู่ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เฟลมและนีโอรีบกลืนคำขำลงคออย่างรวดเร็วเมื่อเริ่มเห็นลางร้าย

“ถ้าเจ้าพูดว่าข้าน่ารักอีกข้าจะฆ่าพวกเจ้า” นีออนขู่ฟ่อเหมือนแมวก่อนจะเดินสะบัดก้นไปเลือกเสื้อผ้าของตนต่อ เฟลมและนีโอหลุดหัวเราะก๊ากชุดใหญ่ ในใจนึกสงสัยว่าเจ้าตัวแสบตรงหน้ายังประสาทดีอยู่รึเปล่า ชมว่าน่ารักก็ไม่ชอบ

“ผู้หญิงอะไรไม่ชอบให้ชมว่าน่ารัก ทอมรึเปล่าเนี่ย” เสียงยียวนกวนประสาทที่ออกจะคุ้นเคยเล็กน้อยดังขึ้นและตามมาด้วยเสียงหัวเราะหึๆในลำคอ นีออนหันขวับกลับมาจ้องดวงตาสีน้ำเงินเข้มดุจน้ำทะเลอย่างอาฆาตก่อนจะแยกเขี้ยวเตรียมหาเรื่อง เฟลมและนีโอหุบยิ้มฉับ

“ข้าว่าเจ้าไปลองชุดดีกว่านะนีออน นะนะนะ” นีโอว่าพลางดันตัวน้องสาวเข้าไปในห้องลองชุดเพื่อกันไม่ให้น้องสาวของตนก่อเรื่องอีก เฟลมยกมือขึ้นกุมขมับอย่างปวดหัว

... ทำไมวันนี้มันมีเรื่องแต่เช้าเลยฟะ…

“เพื่อนเจ้านี่น่ารักดีนะ” เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีฟ้าอ่อนว่า เฟลมพยักหน้ารับเบาๆ เขาเห็นด้วยกับคำพูดของเด็กหนุ่ม นีออนน่ะน่ารัก แต่เฉพาะในเวลาที่ไม่ก่อเรื่องชวนปวดหัวนะ!

“อือ ก็น่ารักในแบบชวนปวดหัวล่ะนะ” เฟลมกล่าวตอบก่อนจะหัวเราะหึๆ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นชุดนักเรียนที่เด็กหนุ่มถืออยู่ในมือ มันเป็นชุดนักเรียนที่แสนจะคุ้นตา เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงขายาวสีดำสนิท ชุดนักเรียนของโรงเรียนไดมอนนั่นเอง

“เจ้าก็เป็นนักเรียนของโรงเรียนไดมอนเหรอ” เฟลมเอ่ยถาม เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ

“ฮื่อ ข้าเพิ่งเข้าเรียนปีนี้น่ะ ข้าชื่อทัส ไซแอนเทียร์ ข้าเป็นองครักษ์ประจำกายของเจ้าชายแห่งเมืองเคนตาเซีย” เด็กหนุ่มเพื่อนใหม่เจ้าของนาม ‘ทัส’ กล่าวแนะนำตัวแล้วส่งยิ้มกว้างให้กับเฟลม

“ทัส เจ้าได้ชุดรึยัง” เสียงเรียบนุ่มเสียงหนึ่งดังขึ้นตามมาด้วยร่างของเด็กหนุ่มที่มีเรือนผมสีเขียวอ่อน ดวงตาสีเขียวสดดูมั่นคงจริงจัง เด็กหนุ่มผู้มาใหม่มองมาทางเฟลมด้วยสายตางุนงงเล็กน้อย

“เอ้อ นี่เพื่อนใหม่ข้าชื่อ...” ทัสจะกล่าวแนะนำเฟลมกับเด็กหนุ่มเพื่อนของตนแต่ก็ลืมไปว่าตัวเองก็ยังไม่รู้ชื่อของเฟลมเช่นกัน ทำให้เฟลมหลุดขำเล็กน้อยเพราะคิดว่าเพื่อนใหม่คนนี้น่าจะติ๊งต๊องพอๆกับนีออน

“ข้าเฟลม การ์ไดแอน” เฟลมกล่าวแนะนำตัวสั้นๆ เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเขียวอ่อนพยักหน้ารับ

“ข้ากาโอ ฮาเวสท์ เจ้าชายแห่งเมืองเคนตาเซีย” เด็กหนุ่มนาม ‘กาโอ’ กล่าวและนำตัวแล้วยิ้มให้กับเฟลม

“ปัดโธ่ ข้าบอกแล้วไงว่าข้าจะไม่ผูกโบ” เสียงแหวของนีออนดังขึ้นลั่นร้านจากนั้นจึงตามมาด้วยร่างของนีโอที่ลอยมาแต่ไกลเพราะแรงเตะของน้องสาวตัวแสบ ร่างของนีโอกระแทกกับตู้เสื้อผ้าดังอั้ก หน้าผากมีเลือดไหลซึมเล็กน้อย เฟลมและมิดไนท์ส่ายหัวอย่างเอือมระอา

... มันจะอยู่กันอย่างสงบๆบ้างไม่ได้รึไงเนี่ย ...

สีหน้าของเพื่อนใหม่ทั้งสองคนดูเหวอไปมากทีเดียวเมื่อเห็นพี่น้องทะเลาะกันจนถึงขั้นเลือดตกยางออก เกิดมาก็เพิ่งจะเคยเห็นพี่น้องที่รักกันปานจะฆ่ากันขนาดนี้

“หนอยเจ้านีออน เห็นข้าเฉยหน่อยก็ใส่เอาๆเลยนะ” นีโอที่ท่าทางจะเลือดขึ้นหน้าแล้วลุกพรวดขึ้นก่อนจะพุ่งตรงเข้าหานีออน เฟลมส่ายหัวอย่างปวดหัวสุดๆ มิดไนท์กระโดดลงจากไหล่ของเฟลมอย่างรู้งาน เฟลมลุกขึ้นกระโจนเข้าไปกดนีโอให้นอนราบลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว

นีออนมองดูพี่ชายของตนก่อนจะขยับรอยยิ้มพึงพอใจ นีโอแยกเขี้ยวกว้าง ดวงตาสีนิลเป็นประกายฉายรอยโกรธเกรี้ยว

“พวกเจ้าจะพังร้านนี้กันรึไง นีออน ถ้าเจ้ายังไม่เลิกโวยวาย ข้าจะใช้กำลังแล้วนะ” เฟลมขู่เสียงเฉียบขาด นีออนสะดุ้งเฮือกก่อนจะงุ้มหน้าลงอย่างไม่พอใจ

“ก็ข้า...”

“เงียบเลย นีโอ พานีออนไปเปลี่ยนชุด ก่อนที่ชุดมันจะเยินไปมากกว่านี้” เฟลมกล่าวแล้วลุกขึ้นยืน จริงดังเฟลมว่า ใส่ชุดได้ไม่กี่นาทีชุดก็เริ่มเยินซะแล้ว ถ้าขืนให้ใส่ต่อเดี๋ยวได้มีเรื่องปวดหัวเพิ่มอีกแน่ๆ

เมื่อได้รับอิสระภาพ นีโอก็ลุกขึ้นพลางปัดฝุ่นที่ติดอยู่ตามเสื้อผ้าออกอย่างลวกๆ นีออนเดินกระแทกเท้าหายเข้าไปหลังร้าน

“แหม กำราบเจ้าเด็กแสบนั่นได้อยู่หมัดเลยแฮะ เจ้านี่เก่งจังน้า” ทัสกล่าวชมเฟลมพร้อมกับปรบมือให้ เฟลมถอนหายใจยาวก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ไม้ภายในร้านอย่างหมดแรง

“ขอบใจที่ชมนะ” เฟลมกล่าวพลางซุกหน้าลงบนแขนอย่างเหนื่อยอ่อน มิดไนท์ถอนหายใจยาวเช่นกัน ก็ทำใจมาบ้างแล้วว่าถ้ามากับเจ้าสองแฝดตัวแสบคงต้องมีเรื่องมาให้ปวดหัวบ้าง แต่ไม่นึกว่าจะปวดหัวมากขนาดนี้ ถึงกับขนาดเตะกันในร้านขายเสื้อ

“แล้วไหงเจ้าชายกับองครักษ์ถึงออกมาซื้อของกันเองล่ะ” เฟลมถามอย่างอดสงสัยไม่ได้ เขาไม่เคยเห็นมาก่อนว่ามีเจ้าชายคนไหนอยากเดินจ่ายตลาดกับเค้าด้วย

“อ๋อ คือว่าเจ้านี่มันมัวแต่จีบสาวเพลินทำให้ข้าพลัดหลงกับพวกทหารในวังน่ะ ข้ากับมันเลยต้องมาซื้อของกันเอง” กาโอกล่าวพลางส่งสายตาดุๆไปหาทัส ทัสกลอกตาขึ้นฟ้าผิวปากหวือ

เฟลมยิ้มแห้งๆก่อนจะหันไปสบกับดวงตาสีทองของมิดไนท์ นึกในใจว่าเจ้าชายแห่งเมืองเคนตาเซียช่างโชคร้ายเสียจริงที่มีองครักษ์แบบนี้

“ว่าแต่เจ้าเองก็เป็นนักเรียนโรงเรียนไดมอนเหรอ” กาโอถามกลับ เฟลมเงยหน้าขึ้นมาสบดวงตาสีเขียวสดก่อนจะพยักหน้ารับ

“อืม เจ้าสองคนนั้นก็ด้วย” เฟลมกล่าวเสียงเรียบๆพลางชี้ไปทางด้านหลังร้าน ทัสพยักหน้าพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย

“ท่าทางโรงเรียนจะไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิดแฮะ” ทัสกล่าว กาโอใช้ศอกกระทุ้งเข้าที่ท้องของทัสแรงๆทีนึง

“ไม่น่าเบื่อเพราะมีแต่ตัวป่วนน่ะสิ” กาโอส่ายหัวเบาๆ

“ว่าแต่ว่าพ่อแม่ของพวกเจ้าอยู่ไหนกันล่ะ อยากจะไปทำความรู้จักซักหน่อย” กาโอเอ่ยถามตามมารยาท เฟลมขยับยิ้มแหย

“พวกข้าไม่มีพ่อแม่หรอก พวกข้าเป็นเด็กกำพร้าน่ะ” เฟลมตอบกลับเสียงไม่ค่อยสู้ดีนัก ทัสกับกาโอตีหน้าสลด

“ขอโทษที ข้าไม่ได้ตั้งใจ” กาโอเอ่ยเสียงค่อย เฟลมส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไรพลางยิ้มเจื่อน กาโอค้อมกายขอโทษเฟลมอีกครั้งก่อนที่จะเดินหายไปทางเคาท์เตอร์จ่ายเงิน ทัสหัวเราะแห้งๆพลางวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังไม่วายหันมาแซวเฟลมอีกซักนิด

“ขอให้โชคดีกับการดูแลเจ้าตัวแสบนั่นนะ”

“ดูท่าโรงเรียนจะมีแต่เรื่องน่าปวดหัวแฮะ” เฟลมกล่าวกับมิดไนท์ มิดไนท์พยักหน้าหงึกๆ

“ช่ายเลย” มิดไนท์ตอบเสียงยาวยาน แล้วทั้งคู่ก็ถอนหายใจยาวอีกครั้งเมื่อต้องคิดถึงเรื่องที่อาจจะเกิดขึ้นภายในโรงเรียน เรื่องที่ชวนปวดหัวไม่รู้จบ

……….

            “ข้าอยากซื้อดาบใหม่” เสียงออดอ้อนของเจ้าตัวแสบดังขึ้นในขณะที่มือเล็กๆทั้งสองข้างก็ดึงแขนของเฟลมและนีโอให้หยุดเดิน ทั้งสามหยุดอยู่ตรงหน้าร้านขายอาวุธร้านหนึ่งที่มีนามว่า ‘โซอา’ พอดี ร้านนี้เป็นร้านจำหน่ายอาวุธที่ไม่ใหญ่นัก แต่มีอาวุธหลากหลายชนิดให้เลือกสรร แถมอาวุธก็ยังมีคุณภาพดีและราคาถูกอีกด้วย

            เฟลมหันกลับไปมองหน้านีออนอย่างสงสัย เท่าที่เขาจำได้ เขาจำได้ว่านีออนเพิ่งจะบอกให้คนของโลกมืดตีดาบให้ใหม่เมื่อเดือนก่อน แล้วทำไมถึงอยากจะซื้อดาบใหม่อีก

            “ซื้อใหม่ทำไม เดี๋ยวให้พวกนักตีดาบตีให้ซักอันก็ได้” นีโอว่าเหมือนจะรำคาญใจ ความจริงคนของโลกมืดไม่มีความจำเป็นที่จะต้องซื้อดาบเลยแม้แต่น้อย แค่ออกปากว่าอยากได้ดาบ ช่างตีดาบก็ตีให้แล้ว เงินก็ไม่ต้องจ่ายแม้แต่จีเดียว เฟลมเองก็คิดเช่นเดียวกับนีโอ นีออนส่ายหัวเบาๆ

            “ข้าไม่ชอบดาบที่เจ้าพวกนั้นตี เปราะบาง หักง่าย” นีออนกล่าวพร้อมกับเดินจ้ำอ้าวเข้าไปในร้านโดยไม่รอให้พวกเฟลมได้ตอบรับ ก็จะไม่ให้ดาบพวกนั้นหักง่ายได้ยังไงในเมื่อเจ้าตัวชอบเอาดาบไปแกว่งเล่นหาเรื่องชาวบ้านเขาอยู่เสมอ ดาบน่ะดี แต่คนใช้น่ะไม่ไหว ดีแต่เอาไปท้าสู้กับคนตัวใหญ่ยักษ์ ดาบไม่หักก็บ้าแล้ว

            เฟลมและนีโอมองหน้ากันอย่างเซ็งๆก่อนจะเดินตามตัวแสบเข้าไปในร้านอย่างเลี่ยงไม่ได้ กวาดสายตามองหาไม่นานนักก็เจอเจ้าตัวกำลังยิ้มกว้างมองดาบอยู่เล่มหนึ่ง

            “ข้าจะเอาดาบนี่” นีออนว่าพลางชี้ไปยังดาบเล่มสวยที่วางไว้อยู่บนแขนวางดาบ ปลอกดาบมีสีดำสนิทเงามัน กั่นดาบและด้ามดาบทำจากเหล็กชั้นดี นีออนดึงตัวดาบออกจากฝักเพื่อเช็คสภาพของคมดาบ คมของมันคมกริบเหมือนเพิ่งผ่านการลับมาใหม่ๆ คงเป็นดาบที่เพิ่งตีเสร็จเป็นแน่

            “เฮ้ จะดีเหรอ” นีโอกล่าวถามนีออนพร้อมกับชี้ไปทางป้ายราคาที่แขวนอยู่ที่แขนวางดาบ นีออนขยี้ตาซ้ำไปมาหลายทีเมื่อเห็นป้ายราคา นิ้วเรียวเล็กถูกยื่นออกไปนับเลขศูนย์บนป้ายราคาอย่างไม่เชื่อสายตา

            “สิบ ร้อย พัน หมื่น แสน ล้าน สิบล้าน!” นีออนตะโกนดังลั่นร้านจนเฟลมและนีโอต้องรีบตะครุบปากของเด็กสาวจอมแสบไว้เพราะคนในร้านเริ่มให้ความสนใจมาที่พวกเขาเป็นจุดเดียวแล้ว

            เฟลมหันไปส่งยิ้มเจื่อนๆให้กับผู้คนที่หันมามองอย่างอายๆ เมื่อคนเลิกสนใจพวกเขาแล้ว เฟลมก็หันกลับมาตวาดนีออนทันที

            “จะตะโกนทำไม” เฟลมเอ่ยอย่างหัวเสียก่อนจะดึงดาบจากมือของนีออนแล้ววางลงที่แขนวางดาบอย่างเดิม ถ้าไม่รีบวางดาบลงอาจจะมีเรื่องต้องเสียเงินก็เป็นได้

            “แต่ข้าอยากได้เล่มนี้นี่ ซื้อให้หน่อยสินีโอ” นีออนหันกลับมาอ้อนพี่ชาย สายตาเปล่งประกายปิ๊งๆ ท่าทีกวนประสาทถูกกลบด้วยท่าทีน่ารักจนหมดสิ้น นีโอยิ้มเจื่อนๆพลางพยายามบังคับไม่ให้ตนเองหลงความน่ารักของน้องสาวจนยอมใจอ่อน

            “จะบ้าเหรอ เงินในบัญชีข้ามีอยู่ไม่ถึงสิบล้านหรอก” นีโอเอ่ยพลางเสหน้ามองไปทางอื่นเพื่อกันไม่ให้น้องสาวตนเองอ้อนต่อ เฟลมเองก็หันหน้าหนีเช่นกัน เพราะถ้าอ้อนนีโอไม่ได้ นีออนก็ต้องหันมาอ้อนตนเองต่อ

            “ดาบดีๆน่ะ ย่อมเหมาะกับคนดีๆ” เสียงยียวนที่แสนจะคุ้นเคยดังขึ้นเป็นรอบที่สามของวัน มือใหญ่ๆของเด็กหนุ่มเอื้อมมาหยิบดาบเล่มสวยตรงหน้าไปถือไว้ เด็กหนุ่มดึงดาบออกจากฝักแล้วพลิกดูอย่างสำรวจก่อนจะผิวปากหวือ

            “ดาบดี ไม่มีตำหนิ” ทัสเอ่ยพลางเก็บดาบเข้าฝักเหมือนเดิม นีออนอ้าปากค้างเตรียมวีนอีกแล้ว

            “ดาบนั่นข้าจะซื้อ เจ้าห้ามจับนะ” นีออนตะโกนโวยวายพร้อมกับสวนหมัดเข้าไปที่หน้าของทัส เด็กหนุ่มก้มหลบอย่างรวดเร็วแล้วยิ้มแบบสุดกวน

            “เจ้ามีเงินถึงเหรอ” ทัสเลิกคิ้วถามอย่างยียวน นีออนขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ เฟลมและมิดไนท์ลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ มีเรื่องชวนปวดหัวอีกแล้ว

            “มีสิ ใช่ไหมเฟลม” นีออนเอ่ยพร้อมกับหันมาทางเฟลม เฟลมสะดุ้งเล็กน้อยแล้วเบ้ปากอย่างเบื่อหน่าย ใช่ เงินสิบล้านสำหรับนักฆ่าอย่างเฟลมน่ะมันก็แค่เรื่องเล็กน้อย ฆ่าคนซักห้าหกคนก็คงครบแล้วมั้ง แต่แล้วมันด้วยสาเหตุอะไรล่ะที่เขาต้องซื้อดาบให้นีออน

            “เงินน่ะมี แต่ทำไมข้าต้องซื้อดาบให้เจ้าด้วยล่ะ” เฟลมกล่าวถามพลางเลิกคิ้วสูง นีออนขมวดคิ้วอย่างโกรธๆ

            “เจ้าเป็นเพื่อนข้า” มิดไนท์ยิ้มเจื่อนๆให้กับคำตอบสุดแสนจะง่ายของเด็กสาว

            “แต่เพื่อนก็ไม่จำเป็นต้องซื้อดาบราคาแพงขนาดนั้นให้เพื่อนนี่” เฟลมถามกลับอย่างผู้มีชัยแล้วยิ้มอย่างกวนประสาท ทำให้สองแฝดอดคิดไม่ได้ว่าเวลาเฟลมกวนประสาทนี่มันน่ากระทืบดีจริงๆ

            “ฮ่า ฮ่า ฮ่า เพื่อนเจ้านี่พูดดีนะ” ทัสหัวเราะปากกว้าง แล้วเสียงหัวเราะก็หยุดลงเมื่อเจ้าชายหนุ่มเดินเข้ามาพร้อมกับลูกธนูนับสิบดอกที่วางลงบนมือของทัส กาโอส่งสายตาดุๆไปหาทัสก่อนที่จะยิ้มอย่างน่ากลัว

            “ทิ้งเจ้านายไปหลีสาว บอกท่านพ่อดีไหมนะ” กาโอขู่เสียงเยือกเย็น ทัสกลืนน้ำลายที่เหนียวหนืดลงคอดังเอื้อกพร้อมกับหันมาส่งยิ้มเจื่อนๆให้กาโอ

            “ง่า ขอโทษ” ทัสว่าพลางก้มหัวงกๆ กาโอถอนหายใจเฮือกใหญ่

            “ไปจ่ายเงินซะ เอ้า” กาโอพูดพร้อมกับโดยบัตรพลาสติกสีทองสวยให้ทัส มันคือบัตรที่ใช้แทนเงินสดของมหานครแห่งนี้ มีชื่อเรียกว่า ‘golden card’

            “เดี๋ยว คืนดาบข้ามาก่อน” นีออนกล่าวทวงดาบพร้อมกับยื่นมือไปขวางทัส ทัสแลบลิ้นล้อเลียนนีออนก่อนจะวิ่งหายไปทางเคาท์เตอร์จ่ายเงิน เรียกความโกรธให้พุ่งทะลุขีดจำกัดของแม่สาวแสบจอมวีน

            “เฮ้ย เจ้า” นีออนทำท่าจะวิ่งตามต่อแต่ก็ถูกเฟลมหยุดเอาไว้ก่อน เฟลมชูดาบสั้นดู่สวยให้นีออนดู ดาบสั้นคู่นั้นทำมาจากเหล็กกล้าชั้นดี มันมีสีเงินเป็นเงาสวย คมดาบของมันก็ดูดีคมกริบ นีออนยิ้มกว้าง

            “สวยจัง” นีออนเอ่ยพลางหยิบดาบสั้นมาจากเฟลม นีโอถอนหายใจโล่งอกเมื่อเห็นว่าน้องสาวคงจะเลิกวีนได้เสียที

            “เท่าไหร่น่ะเฟลม” นีโอกล่าวถามก่อนที่จะล้วงกระเป๋าเงินของตัวเองออกมาดูเงินภายใน

            “สามแสนจี” เฟลมกล่าวเรียบๆ นีโอและนีออนชะงักกึก

            “แพงจัง” นีออนบ่น ถึงแม้ว่าทั้งสองจะเป็นผู้ช่วยนักฆ่า แต่เงินที่ได้ในแต่ละครั้งที่ทำงานก็ไม่ได้มากเหมือนนักฆ่า ครั้งหนึ่งก็แค่ไม่กี่หมื่นจี กว่าจะเก็บเงินได้ถึงสามแสนจีก็คงต้องทำงานอีกหลายครั้งอยู่

            “ข้าซื้อให้” เฟลมว่าพลางหยิบโกลเด้นการ์ดออกจากกระเป๋ากางเกง ที่เฟลมซื้อมีดสั้นให้นีออนก็เพราะต้องการหาอะไรมาทำให้นีออนไม่อยากก่อเรื่องปวดหัวอีก

            “ขอบใจนะ” นีออนกล่าวขอบคุณเฟลมพลางยิ้มกว้าง รอยยิ้มนี้ทำให้กาโออดคิดไม่ได้ว่าเด็กสาวคนนี้ความจริงก็น่ารักใช่ย่อย เสียตรงที่ป่วนสุดๆนี่แหละ

            นีออนรับบัตรโกลเด้นการ์ดมาจากเฟลมและเดินไปยังเคาท์เตอร์จ่ายเงิน แต่แล้ว เฟลม นีโอ และกาโอก็นึกได้ว่าทัสมันก็อยู่ที่นั่นด้วย ถ้าให้สองคนนี้เจอกันเดี๋ยวมีเรื่องอีกแน่ เมื่อเดินตามไป เรื่องก็เป็นไปตามที่คาด

            “ข้าบอกว่าข้ามาก่อนไง” ทัสส่งเสียงเอะอะโวยวาย ซึ่งเฟลมคิดว่าทัสคงถูกนีออนแซงคิวกระมัง

            “ก็ของเจ้ามันเยอะนี่ ขอข้าจ่ายเงินก่อนไม่ได้รึไง” นีออนสวนกลับพลางยื่นบัตรโกลเด้นการ์ดให้กับคนขาย คนขายถึงกับมึนทำอะไรไม่ถูก

            “ช่างเหอะ คงอยากจะหาเรื่องแก้แค้นที่ข้าได้ซื้ออาวุธดีกว่าเจ้า” ทัสพูดขึ้นลอยๆ และนั่นก็ทำให้เรื่องยิ่งวุ่นเข้าไปใหญ่

            “ข้าไม่เห็นอยากจะได้อาวุธเส็งเคร็งแบบนั้นเลย” เท่านั้นแหละ เจ้าของร้านขายอาวุธก็ลุกพรวดขึ้น เฟลมยกมือขึ้นกุมขมับอย่างสุดทน มิดไนท์ถอนหายใจยาวเฮือกใหญ่ด้วยความปวดหัว

            “ว่าไงนะ! เจ้าหาว่าอาวุธข้าเส็งเคร็งงั้นรึ” คนขายตะโกนดังลั่นร้าน นีออนสะดุ้งเฮือก กาโอ และนีโอส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย

            “ข้าต้องขอโทษแทนเพื่อนข้าด้วยนะ” เฟลมกล่าวพลางหยิบยื่นบัตรโกลเด้นการ์ดจากมือของนีออนส่งให้คนขาย นีโอเอื้อมมือไปปิดปากของนีออนไว้พร้อมกับก้มหัวขอโทษงกๆ เมื่อได้รับดาบสั้นและโกลเด้นการ์ดคืนจากเจ้าของร้านแล้ว เฟลมและนีโอก็รีบวิ่งพานีออนหายไปจากร้านอย่างรวดเร็ว

..........

            “เหลืออะไรต้องซื้ออีกบ้างล่ะ” มิดไนท์เอ่ยถามพลางมองดูถุงร่วมสิบใบที่นีโอถืออยู่อย่างปวดหัว ซื้ออะไรก็ไม่รู้มากมาย

            เฟลมยกมือขวาขึ้นนวดบริเวณต้นคอเบาๆเพื่อคลายความปวดล้า มิดไนท์เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ถูกฉาบด้วยสีส้มอ่อน บนฟ้าเต็มไปด้วยปุยเมฆสีขาวสะอาดตา

            เวลาในตอนนี้คงซักประมาณหกโมงเย็นได้แล้ว ผู้คนในวงแหวนเริ่มบางตาลงบ้างเล็กน้อย ร้านค้าบางร้านเริ่มจุดตะเกียงและเปิดไฟกันแล้วเพราะบรรยากาศรอบข้างเริ่มมืดลง เฟลมยกมือขึ้นปิดปากก่อนหาววอด

            “ถ้าไม่มีอะไรต้องซื้อแล้วข้าก็กลับก่อนละนะ” เฟลมว่าพลางโคลงหัวไปมาอย่างเหนื่อยล้า ก็วันนี้ทั้งวันเฟลมต้องอยู่กับสองพี่น้องตัวแสบที่ตลอดเวลาเลยนี่นา แถมเจ้านีออนตัวดีก็ขยันหาเรื่องมาให้เฟลมและนีโอแก้อย่างไม่หยุดหย่อน ไม่เหนื่อยก็แปลกสุดๆแล้ว

เดี๋ยวก็ไปทะเลาะกับพ่อค้าขายอาวุธด้วยเหตุผลที่ว่าอาวุธของเขาไม่ดี เดี๋ยวก็ไปกัดกับเด็กเพราะเด็กวิ่งชน และตามมาด้วยเรื่องน่าปวดหัวอีกหลายเรื่อง เท่าที่มิดไนท์นับดู รู้สึกจะมีเรื่องทุกๆครึ่งชั่วโมงเลยก็ได้มั้ง น่าปวดหัวจริงๆ

นีออนและนีโอเปิดถุงเช็คข้าวของอย่างละเอียดถี่ถ้วน ดวงตาสีนิลทั้งสองคู่กวาดมองอย่างรวดเร็ว

“อือ ไม่มีอะไรแล้ว อ๊ะ!” เสียงของนีออนสะดุดลงเพราะดันไปเดินชนกับชายหนุ่มร่างท้วมเข้า เฟลม นีโอ และมิดไนท์กุมขมับในทันที ลางร้ายเริ่มเห็นเค้าจางๆแล้วสิ

“เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยเจ้าอ้ว...” นีออนอ้าปากวีนใส่ชายร่างท้วมแต่เสียงก็ต้องหยุดลงก่อนเมื่อเฟลมตะครุบปากของนีออนไว้ก่อนที่คำว่า ‘อ้วน’ จะหลุดออกมาและทำให้เรื่องไม่จบลงแค่การมีปากเสียง

นีโอก้มหัวขอโทษพลางหัวเราะเจื่อนๆเพื่อกลบเกลื่อน แล้วทั้งสี่ก็หลุดพ้นจากเรื่องน่าปวดหัวมาได้อีกหนึ่งเรื่อง

“ข้ากลับล่ะ” เฟลมว่าแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้หัวสมองแทบจะระเบิดเพราะเรื่องปัญญาอ่อนเหล่านี้เต็มที่แล้ว

“อื้อ แล้วเจอกันวันเปิดเทอมนะ อ๊ะ” เสียงกล่าวลาของนีออนสะดุดลงอีกครั้งเมื่อมือเล็กสวยของเธอไปตบโดนหน้าของหญิงสาวที่เดินผ่านมาพอดี เฟลมถอนหายใจยาวพร้อมกับวิ่งหายไปโดยไม่รอจัดการเรื่องปวดหัวที่เพิ่งเกิดขึ้นใหม่ให้จบ เกิดเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นเล็กน้อย แล้วเสียงนั้นก็จางหายไปพร้อมกับดวงอาทิตย์ที่ลาลับขอบฟ้า