คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER :: 5 [NC+]
หนึ่อาทิย์ผ่านไป...
มันเร็วมาเลยใ่ไหม..เวลาหนึ่อาทิย์ที่ผ่านไ้ แ่มัน้ามาสำหรับใรบ้านที่้อใ่ีวิอยู่้วยวามเ็บปวปานะาใ....เหมือนปลาที่าน้ำใล้ายลทุวินาที มัน็เหมือนับแบฮยอนที่าานยอลนานเท่าไหร่็เหมือนาอาาศาแรที่ะพยุัวให้เิน้าว่อไป้าหน้า
มันทรมานมานะ....ที่ะ้ออยู่โยที่ไม่มีเา อแ่เห็นหน้าหรือไ้ยินเสียแ่นี้ีวิอเา็ไ้รับอาาศเพื่อะมีีวิอยู่่อไปในทุวัน......
ร่าบาที่เพิ่ะลับมาามหาลัยเินเ้ามาภายในห้ออัวเอ่อนะล้มัวลนั่บนโฟาัวให่
ลอหนึ่อาทิย์ที่ผ่านมาเาแถบะไม่ไ้เอหน้าานยอลหรือแม้ระทัุ่ยันสัประโยเา็ยัไม่ไุ้ย...ายหนุ่มไม่ิ่อเามาลอระยะเวลาที่ผ่านมาแบฮยอน็ไม่ล้าที่ะโทรไปหาานยอล....
แร๊!
ู่ๆเสียประูห้ออเา็ัึ้นแบฮยอนเาไ้ว่าไม่ใ่ใรอีนอาานยอล....ไม่ไ้เอนั้หลายอาทิย์วันนี้มันเป็นวันอะไรถึไ้โผล่มาหาันถึที่..แบฮยอน่อยๆเอนัวให้นอนราบไปับโหาัวให่เปลือาบาปิล้าๆ เาำลัะทำเหมือนนที่ำลันอน
เสียประูห้อที่ปิลและเสียฝีเท้าที่้าวมาหยุยืนอยู่หน้าโฟาแบฮยอนรับรู้ไ้อีอย่าว่าานยอลนั่นำลันอนทาบทับร่าายอเาเอาไว้....
“แบฮยอน”
เสียแหบพล่าอานยอลที่ำลัลอเลียอยู่ที่ใบหูอแบฮยอน เอ่ยแรื่อนใ้ร่าเบาๆ่อนะุไร้ไปามออาวเนียนนั่นอย่าโหยหาสุีวิ
แบฮยอนไม่แม้แ่ะเปิเปลืาึ้นมาห้อเารับรู้ไ้ถึวาม้อารอานยอล ร่าสูเอาแ่ลอเลียที่หูอเา....หรือที่มาหาันแ่้อาระทำแบบนั่น ลอเวลาที่ไม่เอันไม่ิ่อันนั่นมันยิ่ทำให้เาเ็บอยู่แล้วแ่พอานยอลมาหามัน็เป็นเรื่อหน้ายินีแ่พอเอเ้าับสถานาร์อนนี้็อยาะอเลือไม่เอหน้าันะีว่า
“ไม้อมาแล้หลับ...แบฮยอนันรู้ะว่านายไม่ไ้หลับ”
านยอลระิบที่้าหูอแบฮยอน้วยน้ำเสียแหบพล่า...นัวเล็ใแ็เหลือเินที่ไม่ยอมเปิาึ้นมามอหน้าอเา......แบฮยอนยัเียบและนิ่ านยอล็เริ่มหมวามอทนับภาพรน้าที่นัวเล็เอาแ่นิ่พ่นลมหายใออมาอย่าสม่ำเสมอ
านยอลลุึ้นนั่่อมนัวเล็เอาไว้ มือหนาที่ลูบไล้่วเอวอผ่านสาบเสื้อัวบา่อยๆเลื่อนึ้นมาลูบไล้ไปที่พวแ้มนุ่ม่อนะเลื่อนลมาปลระุมเสื้อนัศึษาอออย่าเบามือ....
“ถ้านายยัไม่ื่น..”
ระุมเม็ที่สอถูปลออ
“ันะปล้ำนายทั่ที่นายยัหลับอยู่นี่แหละ..”
ระุมเม็ที่สามถูปลออ้าๆ แ่นั่น็เผยให้เห็นหน้าอาวที่แสนะิถึานยอลลูบไล้มือไปทั่วแผนอาวผ่านยอยสีสวยมานถึเรียวอสวยระหส์นั่น่อนะ้มลูบสัมผัสไปที่พวแ้มาว....แล้วระิบพูที่้าหู
“อ่า..ให้ายสิแบฮยอนันะปล้ำนายแล้วนะ”
“ผมื่นไม่ื่น...ยัไุ็ทำแบบนั่นับผมอยู่ี”
ในที่สุนปาแ็็ยอมปริปาพุานยอละัารลอเลียที่้าหู่อนะเยหน้าึ้นมาห้อนใ้ร่าที่ลืมาึ้นมามอเาแล้วในอนนี้....
“นายื่นึ้นมาเราะไ้สนุ้วยันไ...อย่าให้ันเป็นไอบ้าอยู่นเียว”
“ุมาหาผมวันนี้...แุ่้อารหรอ”
านยอลถึับะัในำพูอแบฮยอน ็ริอย่าที่แบฮยอนพูเาเ้ามาถึ็เอาแ่เล้าโลมร่าารอร่าบาทันทีที่เอหน้าัน...็ใรที่ไหนมันะอใไหวิถึแทบบ้าว่าะหาโอาสหนีมาหาไ้็ทำเอาเาเหนื่อย แ่เอร่าบานอนอยู่็ทำเารั่ะายอยู่แล้ว
“ันิถึนาย่าหา..”
“ถ้าุ้อารผม็ให้ไ้”
“ันไม่ไ้้อาร..ันแ่ิถึนายนะแบฮยอน”
เาไม่ไ้้อาระทำเรื่ออย่าว่าสัหน่อย....เามาหา้เพราะิถึริๆ
“ผมว่าไม่้อพูอะไรมาแล้ว..รีบๆทำให้เสร็ุะไ้ลับบ้านไปะทีวันนี้ผมเหนื่อยมาเลยนะรับ อยาพัผ่อน”
แบฮยอนำลัะพูในสิ่ที่ใไม่ไ้สั่แ่ปามันับพูออมาอย่าไม่ิเาไม่อยาให้านยอลลับ้วย้ำอยาะอยู่ับานยอลนานๆ อยาให้านยอลอยู่ับเานานๆ นานที่สุยิ่ีแล้วนี้เาพูอะไรออไปอยาให้านยอลรีบลับทำไมัน..... านยอล็ำลัอึ้ับสิ่ที่ไ้ยอนแบฮยอนเป็นอะไรทำไมถึไ้เป็นแบบนี้ เาไม่ไ้้อารที่ะทำแบบนั่นะหน่อย....
“แบฮยอน..ันิถึนายริๆนะ”
ำพูนั่นอานยอลไม่ไ้ึมับเาไปในหัวอแบฮยอน...นัวเล็ำลัิับวามิอัวเอที่ับลัะีันาย..านยอลมาหาเาเพราะว่าิถึหรือแ่้อารอันนี้เา้ไม่แน่ใ...
แ่แล้วู่แรสั่าราสมอ็สั่ให้มืออเาไปปลระุมเสื้ออานยอลออ้าๆนรบทุเม็แล้วถอมันออไปอย่าไม่ใยี านยอลมอารระทำที่แสนะยั่วแ่เา็พยายามที่ะวบุมอารม์อัวเอ...ิว่าเาไม่รู้หรอว่าแบฮยอนเป็อะไรำพูำาแบบนั่นแบฮยอนไม่เยพูับเาเลยสัรั้....
“้าทำไมรับ...้อารไม่ใ่หรอ”
มือเล็ลูบไล้ไปทั่วแผ่นอแร่อานยอ่อนะล้อเ้าที่ลำอแร่ึลมาูบสัมผัสแลลิ้นันไปมาแล้วผละออาัน...
“เร็วสิรับ..”
“แบฮยอนนายเป็นอะไร..”
“เป็นเมียเ็บุไ”
“แบฮยอน!”
านยอลึ้นเสียใส่นัวเล็แบฮยอนสะุ้น้อยับน้ำเสียแหบพล่าที่ำลัะอเสียใส่หน้าเา..แบฮยอน็ไม่รู้ว่าอนนี้เาเป็นอะไร เหมือนมันำลัน้อยใอะไรบ้าอย่า...ยอมรับ็ไ้ว่าน้อยใที่านยอลไม่ิ่อหรือมาหาเาเลย แ่พอายหนุ่มมา็เอาแ่ลอเลียเหมือน้อาระทำแบบนั่น....มาหาเพราะแ่้อารมันยิ่ทำให้น้อยในะรู้ไหม
“ัน...ไม่ไ้้อาร”
ถึะ้อารนิๆ็เหอะ
“ันมาหานาย็เพราะิถึริๆ”
“........”
“แ่เห็นนายเป็นแบบนี้แล้วัน...รู้สึไม่ีที่้อทิ้นายให้อยู่นเียวามลำพั”
“ุาน.....อแุ่ มาหาผมบ้าแ่นั่นผม็ีใแล้วรับ”
แบฮยอนึอนัวสูลมา่อนะูบสัมผัสลที่แ้มนุ่มออีน....ใ่ปลายมูลอเลียไปมาที่้าแ้มสานั่น่อนะผละออมาแล้วมอสบาัน......
“แบฮยอน..ัน........”
R r r r r r
ู่ๆเสียโทรศัพท์ที่ัึ้นมา็ััหวะำพูอานยอลแบฮยอนที่เอามือเี่ยวล้อออานยอลอยู่มอหน้าายหนุ่ม้วยวามแปลใ....านยอล่อยๆล้วมือลไปในระเป๋าาเัวหนาแล้วเอาโทรศัพท์ออมาู
......ยูอ......
านยอลมอหน้าอที่ำลัโว์เบอร์ที่โทรเ้ามาสลับับหน้าอหมาน้อยที่ำลันอนอยู่ใ้ร่าอเา....
“ใรโทรมาหรอรับ...”
“......”
“ใรหรอรับ”
แบฮยอนพยายามะูหน้าอที่อยู่สูึ้นาระับหน้าอัวเอ แ่มันสูเินไปที่เาะมอเห็น แ่แล้วู่ๆานยอลที่นั่อยู่็แะมืออเาออแล้วลุึ้นยืน แบฮยอนพอะเหลือบเห็นสายที่ำลัโทรเ้ามาในโทรศัพท์อานยอล
.....ยูอ.....
“อย่ารับไ้ไหม...”
แบฮยอนำลัทำท่าอ้อนวอนมอไปที่านยอลที่ำลัะรับสาย....
“ไ้ไหมรับ”
“.......”
านยอลเียบมอหน้าโทรศัพท์สลับับหน้าแบฮยอน
แบฮยอนมอท่าทาอานยอลอยู่ๆโทรศัพท์นั่นเสีย็ับไปและัึ้นมาอีรั้...สำััวเอมาเินไปแล้วนะแบฮยอน ะไปสั่ให้เาไม่รับโทรศัพท์อภรรยาไ้ยัไ...เราเป็นใรลืมไปแล้วหรอ...แ่เมียเ็บนะอย่าริอาไปยุ่เรื่ออเมียหลวะีว่า...เาอยารับ็เรื่ออเา.....
“รับเถอะรับ...”
“ผมลืมไปว่าผมไม่ไ้สำันานั่น”
“รีบรับเถอะรับ....เียวเาะรอนาน”
น้ำเสียที่ั่อยๆเบาล แบฮยอน้มหน้าล่อนะเินเบี่ยัวออไปมือเล็่อยๆิระุมอัวเอให้เรียบร้อยแล้วเินหายเ้าไปในห้อนอนอัวเอ
านยอลมอแผนหลัอแบฮยอนที่เินหายเ้าไปในห้อแล้วสลับับโทรศัพท์ที่ำลัส่เสียแผลั่นห้อ......
มอไปที่บานประูที่เปิแ้มน้อย
แบฮยอนนายำลัหึันใ่ไหมไอัวเล็...แบบนี้้อัหนัๆแล้วสิ....ให้อวันี้หึสัท่าสอท่า..เอ่ย!!....สัิ้นสอิ้น....หึหึ
{๕๐%}
เสียโทรศัพท์บ้านั่นมันยััลั่นห้อเสียอมันเล็รอเ้ามาในห้อนอน...านยอลุ่วยรับมันทีะไ้ไหม ันไม่อยาไ้ยินเสียอมัน
แบฮยอนที่ล้มัวลนอนบนเียนอนสีาวเอามือทั้สอ้าปิหูเ้าไม่อยาไ้ยินเสียโทรศัพท์นั่น....ยูอะโทรมาามสามีอเธอให้ลับบ้านานยอละออมานานเินไปแล้ว็ไ้...
แู่เหมือนว่าเสียโทรศัพท์นั่นมัน็ยัามหลอหลอนผมั้เอามือปิหูเอาผ้าลุมหน้าแู่เหมือนเสียนั่นมันยิ่ัึ้นัึ้น..อนนี้เหมือนมันำลััอยู่ที่้าหูอผม.....
“ุาน..ุ่วยรับโทรศัพท์นั่นที”
ผมะโนออไปนอห้อเพื่อให้านยอลที่อยู่้านอไ้ยินและรับโทรศัพท์นั่นสัที.... เ้าะไ้ยินที่ผมพูแล้วรับโทรศัพท์นั่นแล้วเพราะเสียอโทรศัพท์ที่เียบไปแล้วนั่นทำให้ผม่อยๆเอามือออาหูอัวเอ.....
“ไม่เห็นะไ้ยินเสียโทรศัพท์ัเลย..ว่าไหมแบฮยอน”
ผมสะุ้สุัวอยู่ใ้ผ้าห่มผืนหนา ็านยอลเล่นมาระิบ้าหูผมแบบนั่นใรไม่ใ็บ้าเ็มที ....แล้วนั่นเาไม่ไ้ไปุยโทรศัพท์ับยูอหรอหรือว่าุยันเสร็แล้วเาำลัะมาบอผมว่าอลับบ้าน..วามริไม่้อมาบอัน็ไ้ ุะมาะไปมันสิทธิ์อุไม่้อบอผมเพราะผม
ไม่ใ่นสำั
“ะลับแล้วหรอรับ...ยูอโทรมาามหรอรับ...ลับบ้านีๆนะรับ”
แบฮยอนที่พูอยู่ใ้ผ้าห่มเสียอู้อี้...านยอลที่ยืนำโทรศัพท์ที่ยัสั่นแ่ไม่มีเสียเพราะเาปิเสียเอาไว้หลุยิ้มร่าออมาำำพูอนัวเล็....านยอลวาโทรศัพท์ที่ยัสั่นไม่หยุลบนโ๊ะ้าเียนอน่อนะเอามือหนาๆึผ้าห่มให้เปิออ....
“ใรโทรามันหรอ....แล้วใระลับบ้าน หือ”
นัวสู้มลระิบ้าหูนัวเล็้วยน้ำเสียแหบผ้านนที่นอนหลับาปี๋่อยๆลืมาึ้นมา้าๆ
“ยูอ..เธอโทรมาามุนิรับ”
“ยูอไหน..ใรโทรมาไม่เห็นะมีใรโทรมาสัน นายบ้าไปแล้วแบฮยอน”
านยอลหัวเราะออมา..มันลมาหรอในวามิอนัวเล็ที่ำลัทำหน้ารุ่นิไปไหน่อไหน เมื่อี้เาเห็นยูอโทรมาริๆ แล้วานยอละมาบอว่าไม่มีนโทรมาไ้ไเาไม่ไ้โ่สัหน่อย แ่แล้วสายาู่สวย็เหลือบไปเห็นโทรศัพท์ที่ยัสั่นไม่หยุอยู่ที่โ๊ะ้าแ่...เสียไปหน้าอระพริบถี่พอะเห็นว่านที่โทรมาือใร.......ยูอ..อีนั่นแหละ
“ุาน...ุวระรับสายเธอนะรับ”
“่ามันสิ...ผู้หินนั่นมันไม่สำัับันเลยสันิ”
“............”
“นาย่าหาที่สำัสำหรับัน”
ำล่าวอายหนุ่มร่าสูบลพร้อมับารเลื่อนัวเอึ้นนอนบนเีย้อนทับร่าบาา้านหลัโอบอเอวบาอนั่น่อนะุหน้าลที่้นอาวสวยระหส์ลิ่นายประำัวบวับลิ่นเหื่อหน่อยๆนั่นมันทำให้นัวเล็ุเ็ี่และยั่วยวนึ้นมาทันที
“ุ..ไม่วรปล่อยให้เธอรอนานสิ”
“นาย็รับสิ..แบฮยอน แล้ว็บอแม่นั่นไป้วยว่าันำลันอนอยู่ับนาย”
พูบแรูบาเรียวปาหนาอานยอล็ูบลที่ออาวนั่นอย่าเบาๆ ุไร้ไปามออมือหนาที่สวมออยู่ที่่วเอวเริ่มทำหน้าที่อมันลูบหน้าท้อเนียนผ่านสาบเสื้อัวบาอย่าเล้าโลม...
“อือ....ะ....ุาน”
แบฮยอนราอือเมื่อานยอลล้วมือเ้าไปใ้เสื้ออัวเอลูบไล้ไปทั่วหน้าท้อนเ้าเร็ไปหมทั้ัว...
“เรียทำไม..”
“ปะ..ป่าว”
านยอล่อยๆับร่าบาให้พลิัวหันหน้าเ้ามาหาเา้า....แววาอแบฮยอนำลัสั่นระริเป็นลูหมาน้อยในเื้อมืออาานร้าย หน้าผาาวเนียนที่อยู่ในระับเียวับเรียวปาหนาานยอลูบลไปบนนั้น่อนะผละมันออมาแล้วมอสบาับอีน...
“อ่า..แบฮยอนทำไมนายน่ารัั”
ไม่รู้ริรึป่าว..ยิ่เามอแบฮยอนเา็ยิ่ิว่านัวเล็น่ารัมาึ้นๆ อยาะลืนินเ้าลูหมาน้อยไปทั่ัวไม่อยาแบ่ให้ใรไ้เห็นวามน่ารันี้แม้แ่นเียว...อยาะเ็บมันเอาไว้ให้เาไ้มอและูมันนเียว านยอลูบลไปที่หน้าผาอนัวเล็อีรั้ในะที่นถููบเอาแ่หลับาปี๋
เรียวปาหนาอานยอล่อยๆเลื่อนลมา่ำลเรื่อยาหน้าผาลมาที่สันมูเล็ๆนั่นสัมผัสอ่อนนุ่มที่เรียวปาเล็ูบแลลิ้นัน่อนะเลื่อนลมาที่ออาวลิ่นายมัน่าเย้ายวนแรอารม์เาเหลือเิน....าออ็ลมาที่ไหล่าวมนระุมเสื้อัวบาูปลออสอสามเม็็เผยให้เห็นไหลที่สุแสนะเว็ี่แรเย้ายวน
“อ๊ะ!”
ร้อออมาทันทีที่านยอลบเม้มลไปที่หัวไหลอัวเอนเป็นรอยฟันเี้ยว....านยอลยัหยอล้อร่าเล็โยารใ่ลิ้นทำรอยุสีมพูแๆเ็มแผ่นอแบอยอนที่ราอืออา..พยายามออแรผลัันหัวอายหนุ่ม...นี่ะะเล่นันแบบไม่ให้ััวเลยหรอ
“ุานหยุ่อนรับ”
เมื่อเล็ที่ผละออาหัวเลื่อนมาับมือหนาที่ำลัปลระุมเสื้ออเาเอ่อนที่อะไรๆมันะเลยเถิไปมาว่านี้....
“อะไร..นายำลัะทำให้ันบ้าายนะ”
านยอลพูพร้อมุหน้าลที่อบาอแบฮยอนพ่นลมหายใร้อนรลที่แผ่นอบาที่ระเพื่อมึ้นลามารหายใเ้าออ
“อาบน้ำ่อนไ้ไหมฮะ”
แบอยอนรู้ว่าอีไม่นานะเิอะไรึ้นระหว่าเาับานยอล
“อาบทำไมยัไ็เลอะ”
ิไว้ไม่เยมีผิ..ทำไมันนะเวลาื้อหวยไม่เยะถูแบบนี้
“ผม...ัวเหม็นนะรับ..อาบน้ำ่อนะไ้หอมๆ”
“นี่เหม็นหรอ?”านยอลเลื่อนไปหน้ามาที่อ้าสุลิ่นายที่แบฮยอนว่าเหม็นเ้าไปเ็มปอ “หอมนันะรั่ายแล้ว..แบฮยอน”
“แ่ผมเหม็นนิรับ”
“แบฮยอน!....ันายแน่ถ้านายไปอาบน้ำอนนี้”
“..................”
“อย่าเสียเวลาไปอาบน้ำ..เสร็แล้ว่อยอาบทีเียวะไ้ไม่้ออาบน้ำหลายรั้ไ”
“ะ...็ไ้รับ”
================
CUT ี. ยู. ที. ับ ับ
================
“ุาน..”
“มีอะไร..อยา่ออีรอบหรอ”
“บ้า...ให้หัวอุมีแ่เรื่อแบบนี้รึไ”
ในหัวอเามัน็มีแ่แบฮยอน แบฮยอน ่าหาละ านยอลิในใไ้แ่ยิ้มออมาเบาๆ
“แบฮยอน...”
“อะไรรับ”
“ันไม่อยาลับไปที่บ้านเลย...น่าเบื่อรู้ไหมว่าันิถึแ่นายไม่ว่าะิน้าว อาบน้ำ นอน หน้าอนายมัน็ามมาอยู่ในหัวอันให้ันไ้ิถึลอเวลา”
มันริทุประโยำพูที่านยอลเอ่ยพูออมา ลอระยะเวลาหนึ่อาทิย์ที่เาไม่ไ้มาหาแบฮยอน็เพราะพ่ออเาที่สั่ให้นับาูวามเลื่อนไหวอเาทุย่า้าวว่าะหนีพ้นสายาอนเป็นพ่อไ้็ทำเอาเาแถบเป็นบ้า...แบฮยอนนั่นามไปหลอหลอนให้เาิถึอยู่ลอเวลา ะิน้าว อาบน้ำ ไม่ว่าอะไร็เห็นาหน้าอแบฮยอน
“ุ็มาหาผมบ่อยๆสิรับ”
ไอพูมัน่ายแ่ทำมันยานะแบฮยอน....แ่หลบมาวันนี้็ทำเอาเหนื่อยแถบะบ้าแล้วว่าะหลุพ้นสายาานอพ่อมัน็ทำเาะบ้า แ่พอไ้เห็นแบฮยอนวามรู้สึเหนื่อยพวนั่นมันลับหายไปหม....เหลือ็แ่วามรัวามิถึที่มีอยู่เ็มเปี่ยม
“อยาไปเที่ยว..”
“็ไปสิรับ...”
“ันะเอานายไป้วย”
านยอลระับอ้อมแนอร่าเปลือยเปล่าอแบฮยอนให้แนบิันไปทุสัส่วนบนร่าาย....
“ผม้อเรียน...”
“ลาหยุสัอาทิย์ะเป็นไรไป”
“แล้วะไปไหนละรับ”
“อยาไปเที่ยวไทย..”
“ไทยหรอ....พูไทยเป็นหรอรับ”
“เป็นสิ....ันรัแบฮยอน”
ประโยหลัที่พูสำเนียภาษาไทยไม่่อยัอานยอลเาพอะเยศึษาภาษาไทยมานิหน่อยพูไ้ไม่มาเท่าไหร่ แ่ประโยนั่นทำเอานัวเล็ที่นอนบอมวิ้วไม่เ้าใในภาษาที่านยอลพูเารู้็แ่ว่าในประโยนั่นมันมีื่ออเา....หรือานยอล่าเาหรอ”
“ุ่าผมหรอ...”
“ป่าวันบอว่า...ันรัแบฮยอน”
านยอลหัวเราิัออมา่อนะพูประโยสำเนียไทยไม่ั้ำอีรั้แบฮยอนที่นอนบอานยอลยันัวึ้นนั่มอหน้านัวให่อย่าเอาเรื่อ....นี้านยอลำหลัหลอ่าเา้วยภาษาไทยที่เาฟัไม่รู้เรื่ออีรั้แล้วหรอ.....ใรรู้วามหมายอประโยนั่น่วยแปลให้ผมฟัเป็นภาษาเาหลีหน่อยะไ้ไหม ภาษาไทยผมไม่เ้าใ
“ุานุหลอ่าผมใ่ไหม...”
“ป่าวนิ...ไปอาบน้ำเถอะเ็บ้า”
านยอลยมือึ้นลูบหัวอแบฮยอนเบานัวเล็ไม่ไ้ลุึ้นไปามำสั่แ่ยันั่นิ่้อารฟัำอบ ผมแ่้อาระรู้ว่าำพูประโยนั่นมันหมายวามว่าอะไร.....
“ถ้านายไม่อาบน้ำ..ันะอาบให้นะ”
“บอผม่อนสิรับ...ว่าเมื่อี้มันแปลว่าอะไร”
“ไปอาบน้ำะ เ็ื้อ”
“บอผม่อน”
“นับหนึ่...”
“ุาน...บอผมสิรับผมอยารู้”
“สอ สาม..”
สอและสามที่นับ้วยวามเร็ว่อนที่านยอละ้อนเอาแบฮยอนให้ัวลอยึ้นแล้วลมายืน้าเียแบฮยอนรีบล้ออานยอลเอาไว้เพราะลัวว่าะ านยอลอุ้มร่าเล็อแบฮยอนเ้ามาในห้อน้ำแล้ววาร่าเล็ลไปในอ่าอาบน้ำเปิน้ำอุ่นลไปในอ่า่อนะลไปนั่้อนหลัสวมอร่าแรเอาะทุส่วนในร่าารแนบิิัน
“ให้ันอาบน้ำให้...ไม่รับรอวามปลอภัยว่าะินอะไรึ้นนะ”
TBC.
เอ็นีหาอ่านไ้ที่ ไบโอทวิ
Tag : #แบเมียเ็บ
ความคิดเห็น