คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER :: 3
วันนี้วรเป็นวันทีู่่บ่าวสาวะมีวามสุที่สุ แ่มันไม่ใ่ับผม ผมถูส่ัวเ้าห้อหอพร้อมับยูอหลัเลิาน
เียนอนสีาวที่โรย้วยลีบุหลาบสีแเ็มเีย ผมไม่ไ้สนใอพวนี้เลยสันิเียว านยอล่อยๆหย่อนัวลนั่บนโฟาปลายเียมือหนายึ้นมาปลระุมสูทสีาวออ่อนะถอมันแล้วว่าล้าๆ ร่าสูเอนหลัพิับเบาะเิหน้าึ้นพร้อมับถอนหายใออมาอย่าเหนื่อยล้า่อนะ่อยๆปิเปลือาหนาล....
"านยอล"
เสียหวานนุ่มอหิสาวที่ัึ้น้านหน้าอายหนุ่มไม่เป็นที่ึูให้ายหนุ่มลืมาึ้นมาูมันแม้แ่เสียววินาที านยอลยัเอนหลัพิโฟาเิหน้าึ้นปิเปลือาผ่อนลายวามเหนื่อยล้าในัว
"ันอาบน้ำเสร็แล้ว ุวระรีบ...."
ไม่ทันทียูอะล่าวบประโยานยอล็พูแทรึ้นมาเสีย่อน
"ไม่อาบ!"
"ทำไมละ่ะ..ะไ้มานอนพัผ่อนไ่ะ"
"ใรว่าันะนอนับเธอ"
านยอล่อยๆลืมาึ้นเามอไปที่หิสาวร่าเล็หุ่นนาแบบ เธอสวมเพียผ้านหนูผืนสีาวามัวยัมีหยน้ำเาะเ็มแ่นั่นไม่ไ้ทำให้านยอลนนี้หวั่นไหวแม้แ่น้อย..
"เธอวระแ่ัวให้เรียบร้อย..เป็นผู้หิไม่วรทำัวยั่วผู้าย"
านยอลล่าวอย่าหน้าาเย นั่นทำให้ยูอหน้าแำหมันแน่นพร้อมะระเบิอารม์ไ้ทุเมื่อ
"านยอล!..มันมาไปแล้วนะ"
"สิ่ที่เธอทำมันมาว่าอี"
ทั้สอำลัะ่อสรามผ่านทาำพู..
"เธอเป็นผู้หิที่หน้าไม่อาย ยอมทำทุอย่าแม้ระทั่ทำให้ัวเอท้อแล้วมาบอว่าเป็นลูอัน หึ"
"านยอล!!"
"ทั้ที่เราไม่เยมีอะไรันสัรั้เธอะท้อลูอันไ้ยัไ"
"ืนนั่นุเมาุะไปรู้อะไร!"
ืนนั่นเาเมาริ านยอลยอมรับแ่เา็มีสิพอะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
"หึ...ยานอนหลับที่เธอให้ันินมันทำให้ันนอนสลบอยู่รึ่วันันไม่ื่นึ้นมาทำอะไรเธอหรอ"
"ะ...าน"
"บอให้รู้ถึเธอะไ้ัวัน...แ่อย่าหวัะไ้หัวใอัน!"
านยอลล่าวบประโยสุท้ายพร้อมับยันัวลุึ้นยืน ายหนุ่มมอหิสาว้วยหาา ่อนะหันหลัเินรไปที่ประู
"ุะไปไหน"
"ไปไหน็เรื่ออัน"
านยอลล่าวทั้ที่ไม่หันหน้ามามอทา้านหลั ยูอำหมัแน่นอยาะร้อริ๊ับำพูที่แสนะแทใำอานยอล...
ร่าสูอานยอลเินลมาามทาเินอโรแรมหรูห้อหอสุหรูอเาัอยู่ที่ั้นบนสุอโรแรมื่อัแห่นี้....
เหุาร์ในืนนั่นเาำมันไ้แม่นยำทุอย่า....ใ่ว่านเมาะไม่มีสิเสมอไป ยูอเธอสร้าเรื่อไ้อย่าแนบเนียนเินลัวใรนอื่นะามแผนเธอทันแผนารับผู้ายอเธอมัน็เลยสำเร็ไปอย่า่ายาย....่าเป็นผู้หิที่หน้าไม่อายที่สุ ถ้าผมบอเรื่อนี้ลับใรอื่นิว่าะมีนเื่อผมสัี่น อาะไม่มีเพราะถูนามารยาอย่ายูอเป่าหูอะไรบ้า็ไม่รู้ำพูอผมทำให้นอื่นเื่อไม่ไ้หรอ
ผมำลัยืนรอแท๊ี่อยู่หน้าโรแรม อนนี้็เือบีสอหวัว่าะมีรถผ่านมาให้ผมสััน....ไม่นานเินใรอวามิอผม็เป็นริแท๊ี่ับผ่านมาเาอรับผม ผมรีบึ้นไปนั่เบาะหลัแล้วรีบบอุหมายปลายทานั่นือที่อยู่อแบฮยอนให้นับทราบ่อนที่รถันนี้ะ่อยๆเลื่อนออาหน้าโรแรม...
ไม่นานเินรอรถันที่านยอลนั่็มาออยู่ทีุ่หมายอพาร์ทเม้นท์ที่แบฮยอนอยู่านยอลัแ่าย่าโยสาร่อนะเปิประูแล้วเินลไปทันทีร่าสูพาัวเอมาหยุยืนอยู่หน้าห้ออแบฮยอน่อนะล้วเอาุแในระเป๋าแล้วเปิเ้าไปในห้อ
วามมืมิที่ปลุมทั่วทั้ห้อทำให้เามอไม่เห็นอะไร ภายในห้อที่เียบราวับไม่มีนอยู่านยอลเริ่มหวั่นใลัวว่านัวเล็ะไม่อยู่ภายในห้อ.....
"แบฮยอน"
านยอลเอ่ยเรียเสียแผ่วเบาแ่ลับไม่มีเสียอบรับใลับมา ร่าสูลำหาสวิท์ไฟ่อนะเปิมันึ้น วามมืมิถูเิมเ็มไป้วยแสสว่าานยอลไล่สายาไปทั่วทั้ห้อ านยอลเินหาแบฮยอนไปทั่วแม้แ่ห้อนอนหรือห้อน้ำ็ไม่เห็นะมีนัวเล็อยู่
"แบฮยอน!"
านยอลเอ่ยเรียแบฮยอนอีรั้เผื่อนัวเล็ะแอบเาอยู่ที่ไหนสัแห่ ที่สิ่ที่ไ้รับลับมาือวามเียบ...
เ้าบ่าวที่ยัอยู่ในุสูทระวนระวายไปทั่วเพียแ่หานรัอเาไม่เอ เาแถบะพัทุอย่าในห้อให้ราบเป็นหน้าอ...
"แบฮยอน...นายอยู่ไหน!"
"ะ..ุาน"
านยอลหันไป้วยวามเร็ว่อนะวิ่ไปสวมอร่าเล็ที่ยืนอยู่หน้าประู
"ันิว่านายะหายไปแล้ว.."
านยอลอนัวเล็แน่น...
"แ่ๆ....ุานยอล"
านยอล่อยๆ ลายอ้อมอออ้า มือหน้าับราเรียวอแบฮยอนให้เยหน้าึ้น้า...วาอนัวเล็ยับวมเปร่แ่ำ านยอลพรมูบลบนวานั่น แบฮยอนที่หลับารับูบอันอ่อนโยน่อยๆปล่อยน้ำาให้ไหลลอาบสอ้าแ้ม้าๆ...
"ร้อไห้อีแล้ว.."
านยอลยมือึ้นปาน้ำาให้นัวเล็...
"ไม่ร้อนะรับ..แบอาน"
"ฮึ!! ุาน ฮืออออ"
สวมอเ้าอีรั้พลาลูบแผ่นหลัที่สั่นไหวอแบฮยอนไปมา..วามอุ่นร้อนที่หน้าออานยอลรับรู้ไ้แบฮยอนนี้ร้อำลัปล่อยน้ำาเ็มเสื้ออเา....
"ันรันายนะ..นายรู้ใ่ไหม"
แบฮยอนพยัหัวหึหัุหนาเ้าับอแร่นั่น....
เวลาผ่านไปนานนับั่วโมอนนี้็ปาเ้าไปีสามแล้วานยอลับแบฮยอนที่นอนบอันและันอยู่บนเียทัู้่ยัไม่หลับ...
“ันยัไม่ไ้อวัวันแ่านานายเลยนะ”
“ุานอยาไ้อะไรละรับ”
แบฮยอนอานยอลไว้แน่น่อนะุหน้าลไปที่่วอแร่อานยอล....
“แล้วนายมีอะไระให้ันบ้าละ”
“ไม่มีรับ..”
านยอลอยาะเอา้อนทุบหัวัวเอนี่แบฮยอนไม่รู้หรอว่าเา้อารอะไร...านยอลับแบฮยอนให้ออาออเา นี่็บไ้บีริ...านยอลึ้นทาบทับร่าายอแบฮยอนทั้ัวนใ้ร่านอนอเาาเล็ระพริบาปริบๆ
านยอล่อยๆูบลที่เรียวปาเล็นั่นอะแทรลิ้นร้อนผ่านเ้าไปในโพรปาเ็บเี่ยวเอารสาิวามหอมหวานา้านในทีละนิอย่าไม่เร่รีบ....
“อะ..อื้อ”
แบฮยอนร้อท้วเมื่อเริ่มหมอาาศหายใ านยอลยัไม่ปล่อยเรียวปานั่นออให้เป็นอิสระ...เายัูบูื่มเรียวปานั่นในะที่แบฮยอนเริ่มออแรทุบหน้าออเาอย่าแร
“อ๊ะ..อื้อ”
เรียวปาสวยที่ถูบเม้มมีเม็เลือสีแสเลอะมุมปา..ไม่ปล่อยแถบยัแล้ันอี ุานนะุาน....
หลัาที่ัวเอูื่มับรสาิูบนั่นพอใแล้วานยอล่อยๆผละูบออมา้า แบฮยอนรีบโยอาาศเ้าปออย่าโหยหาานยอลเือบะ่าเาายแล้วรู้บ้าไหมเนี่ย....
“แบฮยอน...”
“อะ....อะไรรับ”แบอยอนพูเสียิะหอบ..
“รัันไหม..”
ไม่รัแล้วะยอมหรอ ..หืม แบฮยอนพึมพำในใอัวเอแ่ไม่ไ้อบานยอลออไป
“ว่าไ..รัไหม”
“ไม่รู้สิรับ..”แบอยอนอบยิ้ม..
“อบมาีๆ...ไม่ั้นนายะถูันลโทษ”
“อะไรันรับ...ใร้ายั”
“็อบมาสิ..รัหรือไม่รั”
“ไม่รั..”
“ย๊าห์! แบฮยอนนายอยาโนีหรอ..”านยอล้มลบใบหูเล็นแบฮยอน้อร้อโอ๊ยออมาทันที่อนะหัวเราะออมาันทำให้านยอลนั่นรู้สึอยาะัารนัวเล็นนี้ทันที...
“ถ้าผมไม่รัุ...แล้วผมะรัใรละรับ”
แบฮยอนเอามือเี่ยรั้ออานยอลมาแนบิใบหน้า่อนะูบลที่เรียวปาหนานั่นมันเป็นเพียแ่สัมผัสไม่ไ้มีารลุล้ำันแ่อย่าใ.....
หโมเ้าออีวัน็ผ่านเ้าในานยอลืมาึ้นมอ้าหลัาที่เสียโทรศัพท์ที่วาอยู่้าหูสั่นึ้นอย่าแร...ร่าสูหยิบึ้นมาู่อนวามันลลับไปที่เินโยที่ไม่รับหรือัสาย มือหนาลูบลุ่มผมนุ่มอแบฮยอนที่นอนบออเาอยู่ ายหนุ่ม้มหน้าลพรมูบไปที่หน้าผา่อนะัแท่านอนอนัวเล็อย่าิบีแล้วเินไปเ็บเสื้อผ้าอัวเอและแบฮยอนที่ระัระายทั่วทั้ห้อไม่้อบอว่าเิอะไรึ้นพวุะรู้ันอยู่ถ้าูาสภาพอผมและแบฮยอนในอนนี้....
านยอลัแแ่ัวเรียบร้อยายหนุ่มสวมุสูทนั่นอีรั้เาำลัสำรววามเรียบร้อยในัว...่อนะหันไปมอแบฮยอนที่ยันอนหลับไม่รู้ัื่นอยู่บนเีย..
“นายรู้ใ่ไหมว่าันรันายมาแ่ไหน”
เหมือนพูอยู่นเียวถึะมีนนอนอยู่ในห้อ็าม...านยอลเินเ้าไปใล้แบฮยอน่อนะทิ้ัวลนั่บนเียนุ่มนั่น...
สัมผัสนุ่มาปาอานยอลูบลที่แ้มาวนุ่มอแบฮยอนอย่าอ่อนโยนนัวเล็ยับัวเล็น้อย..านยอลเยหน้าึ้นมาูใบหน้าหวานำลัหลับพริ้ม
“ันรันายนเียวนะแบฮยอน”
“ันรัแบฮยอน..ันรันายนเียว”
TBC.
Tag : #แบเมียเ็บ
ความคิดเห็น