ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทส่งท้าย
“อันน์เปลี่ยนใจว่าจะไม่ไปกับนายแล้วล่ะ”เอพูดขึ้น เมื่อเห็นว่าศิลป์เดินมาหาอันน์หน้าบ้าน”แล้วฉันก็ไม่ได้มีรสนิยมชอบไม้ป่าเดียวกันด้วย เสียใจนะ คงไม่มีใครเที่ยวกับนายแล้ว กลับไปซะเถอะ”
ใบหน้าหล่อยังคงเรียบเฉย... ดูศิลป์จะเตรียมตัวเตรียมใจมาดีกว่าเมื่อวานมากโข
“ขอโทษครับ ขอให้ผมพูดกับอันน์ด้วย”
เอยิ้ม”แบบนั้นคงไม่ได้ อันน์บอกว่าไม่อยากเจอหน้านาย”
“ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับอันน์หรือครับ”ศิลป์เปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย...
“แล้วถ้าฉันจะบอกล่ะครับว่าเป็นคนรัก... รักมาก ตั้งแต่เมื่อก่อนที่ฉันกับอันน์อยู่บ้านใกล้กัน มาตอนนี้ฉันก็แค่จะกลับมารับหัวใจอันน์คืน นายไม่คิดหรอกเหรอว่าทำไมวันนั้นอันน์ถึงได้จากนายมาทันทีที่เจอฉัน ทำไมเมื่อวานอันน์ไม่บอกว่าจะไปกับนายเพียงสองคน นั่นเป็นเพราะอันน์ไม่กล้าบอกนาย แต่ตอนนี้อันน์ตัดสินใจแล้วล่ะ นายกลับไปซะเถอะ”
“ผมจะพูดกับอันน์”ศิลป์ยังคงย้ำคำเดิม นั่นเรียกรอยยิ้มของเอได้อีกครั้ง
“ศิลป์ๆๆ นายรู้จักมิ้นใช่ไหม มิ้นน่ะ เล่าเรื่องนายให้ฉันฟังหมดแล้วแหละ ตั้งแต่ความเย็นชาที่คุณมีต่ออันน์ แล้วก็การเมินเฉยเหมือนอันน์ไม่อยู่บนโลกนี่น่ะ อันน์เจ็บมามากพอแล้วล่ะ ”
“ผมจะพูดกับอันน์”
“ฉันว่าฉันบอกทุกอย่างกับนายไปหมดแล้วนะ ฉันคิดว่าคนฉลาดๆอย่างนายน่าจะเข้าใจดีนะ”
“ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าจะได้พูดกับอันน์”
“อ้อเหรอ งั้นก็ได้ เชิญยืนอยู่ตรงนี้ตามสบาย ผมไม่ถือ”เอยิ้ม พร้อมกับเดินเข้าบ้านไปโดยไม่สนใจศิลป์อีก
ศิลป์ไม่เขาใจ ถึงยังไงเขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
เอคนนี้ เป็นอะไรกับอันน์กันแน่...
ทำไมถึงได้อยู่บ้านอันน์ได้...
ทำไมถึงได้รู้จักอันน์มากมายขนาดนี้...
แล้วทำไม... ถึงไม่ให้เขาได้คุยกับอันน์
รอคอย...
เขาพึ่งรู้ ว่าการรอคอยมันช่างยาวนาน
ไม่น่าเชื่อว่าการรอคอยมันจะเจ็บปวดขนาดนี้...
ตอนที่อันน์รอให้เขาพูดด้วย... อันน์เจ็บปวดแบบนี้บ้างรึเปล่านะ
“อ้าว!! เอ ทำไมทิ้งพี่ศิลป์ไว้คนเดียวล่ะ”
“ไม่เอาแล้ว”
“หา??”
“ไม่เอาแล้ว”
“ง่ะ ไม่เอาอะไร อย่าบอกนะว่าเอก็แอบชอบพี่ศิลป์อยู่เหมือนกัน”อันน์พูด ละสายตาจากกระจกบานใหญ่ กันมาหาเพื่อนสนิทอันมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้อง”ใสเจีย เสียใจนะจ๊ะ พี่ศิลป์น่ะ อันน์จอง”
“อยากได้ก็เอาไปเถอะ ตามสบาย ผู้ชายดื้อด้านแบบนั้น ฉันไม่สนหรอก”
“เอยังไม่ได้บอกอันน์เลย... ว่าทำไมถึงทิ้งพี่ศิลป์อยู่คนเดียว”อันน์ท้วง”ถ้าเกิดพี่ศิลป์เหงาขึ้นมาแล้วทำไง ขนมนมเนยเอาไปให้พี่ศิลป์ทานรึยังน่ะ”
“ห่วงกันจริงจริ๊งงง งั้นก็รีบๆแต่งตัวเข้าสิ เกิดเข้าขี้เกียจรอหนีไปก่อนแล้วจะหาว่าไม่เตือน”
อันน์แลบลิ้น ดูไม่เหมาะซะเลยกับชุดที่แต่งในวันนี้ อันน์สวมชุดที่น่ารักที่สุดที่ตนมี แน่นอนว่าดูสวยกว่าทุกวัน ก็อันน์ไปเที่ยวกับศิลป์ครั้งแรกนี่นะ
“ไม่เอาละ เถียงไปก็ไม่ได้ประโยชน์ ไปเที่ยวกันดีกว่าเนอะเอ...”
“บอกแล้วไงว่าไม่เอาแล้ว ไม่ไปแล้ว”เอย้ำ...
“อ่าว?”อันน์ออกอาการงง
“ไปสวีทกันสองคนเถอะ ขี้เกียจไปเป็นกอขอคอ”
“เชอะๆ เค้ายังไม่ได้เป็นแฟนกันซักหน่อย แต่ว่าจะไม่ไปด้วยกันจริงๆเหรอ”
“อือ... วันนี้ยกให้อันน์วันหนึ่ง แต่พรุ่งนี้อันน์ต้องเที่ยวกับฉันนะ”
“จ้าๆ”อันน์รับคำ ก่อนจะเปิดประตูออกไปยังห้องรับแขก... พลันนัยน์ตาคู่โตก็มองเห็นศิลป์ยืนอยู่คนเดียวตรงหน้าบ้าน
“ตายแล้ว!!”อันน์ร้อง รีบวิ่งไปหาศิลป์ในทันที ใบหน้าของศิลป์เงยขึ้นมองอันน์ สายตาที่มองกลับมานั้นทำให้อันน์แทบละลาย
“ทำไมพี่ศิลป์ถึงได้มานั่งอยู่นี่คนเดียวล่ะคะ เอนี่น้า จริงๆเลย”อันน์บ่น”อันน์ขอโทษแทนเอด้วยนะคะ บางครั้งเขาก็ค่อนข้างจะทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโต”
“อันน์ไม่ได้โกรธพี่เหรอ”
“โธ่ อันน์น่ะเหรอคะจะโกรธพี่ศิลป์ ทุกวันนี้จะงอนยังไม่กล้าเลย”
เป็นคำพูดที่ทำให้ศิลป์ยิ้มออก พอจะเข้าใจแล้วว่าเอต้องการที่จะกระตุ้นให้เขารู้สึกตัวนั่นเอง... จากที่รู้มา สงสัยจะเป็นมิ้นที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดสินะ
“ไม่กล้างอนน่ะดีแล้ว พี่ง้อไม่เป็น”
คำพูดที่เปล่งออกมาทำใจอันน์เต้นรัวยิ่งกว่าทุกครั้งที่เคยเป็น รู้สึกได้ถึงเลือดที่แล่นพล่านไปทั่วใบหน้าเลยล่ะ
“ขยับมาใกล้ๆพี่ซิ”
“คะ”
“หืม อย่าดื้อน่า”ศิลป์กดเสียงต่ำ ไม่ว่าเปล่าดึงร่างบางเข้าใกล้ พอเอาคางพึงไหล่คนตัวเล็กแล้วก็กระซิบลงข้างหู”อันน์เป็นแฟนกับพี่นะ”
“หา??”
“ยังจะมาหาอีก ไม่ยอมเดี๋ยวก็ปล้ำซะเลย”
“หา???”
คนถูกขอเป็นแฟนยังคงอยู่ในโหมดตะลึง และนั่นก็ทำให้ศิลป์ต้องขยับยิ้มกว้างขึ้นเป็นสองเท่าก่อนประทับจูบสัญญาโดยที่ไม่รอคำตอบ
------------------------------------------------------------
จบแล้วค่ะ^^
555+ อารมณ์ค้างอ่ะจิ คริๆ
ใบหน้าหล่อยังคงเรียบเฉย... ดูศิลป์จะเตรียมตัวเตรียมใจมาดีกว่าเมื่อวานมากโข
“ขอโทษครับ ขอให้ผมพูดกับอันน์ด้วย”
เอยิ้ม”แบบนั้นคงไม่ได้ อันน์บอกว่าไม่อยากเจอหน้านาย”
“ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับอันน์หรือครับ”ศิลป์เปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย...
“แล้วถ้าฉันจะบอกล่ะครับว่าเป็นคนรัก... รักมาก ตั้งแต่เมื่อก่อนที่ฉันกับอันน์อยู่บ้านใกล้กัน มาตอนนี้ฉันก็แค่จะกลับมารับหัวใจอันน์คืน นายไม่คิดหรอกเหรอว่าทำไมวันนั้นอันน์ถึงได้จากนายมาทันทีที่เจอฉัน ทำไมเมื่อวานอันน์ไม่บอกว่าจะไปกับนายเพียงสองคน นั่นเป็นเพราะอันน์ไม่กล้าบอกนาย แต่ตอนนี้อันน์ตัดสินใจแล้วล่ะ นายกลับไปซะเถอะ”
“ผมจะพูดกับอันน์”ศิลป์ยังคงย้ำคำเดิม นั่นเรียกรอยยิ้มของเอได้อีกครั้ง
“ศิลป์ๆๆ นายรู้จักมิ้นใช่ไหม มิ้นน่ะ เล่าเรื่องนายให้ฉันฟังหมดแล้วแหละ ตั้งแต่ความเย็นชาที่คุณมีต่ออันน์ แล้วก็การเมินเฉยเหมือนอันน์ไม่อยู่บนโลกนี่น่ะ อันน์เจ็บมามากพอแล้วล่ะ ”
“ผมจะพูดกับอันน์”
“ฉันว่าฉันบอกทุกอย่างกับนายไปหมดแล้วนะ ฉันคิดว่าคนฉลาดๆอย่างนายน่าจะเข้าใจดีนะ”
“ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าจะได้พูดกับอันน์”
“อ้อเหรอ งั้นก็ได้ เชิญยืนอยู่ตรงนี้ตามสบาย ผมไม่ถือ”เอยิ้ม พร้อมกับเดินเข้าบ้านไปโดยไม่สนใจศิลป์อีก
ศิลป์ไม่เขาใจ ถึงยังไงเขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
เอคนนี้ เป็นอะไรกับอันน์กันแน่...
ทำไมถึงได้อยู่บ้านอันน์ได้...
ทำไมถึงได้รู้จักอันน์มากมายขนาดนี้...
แล้วทำไม... ถึงไม่ให้เขาได้คุยกับอันน์
รอคอย...
เขาพึ่งรู้ ว่าการรอคอยมันช่างยาวนาน
ไม่น่าเชื่อว่าการรอคอยมันจะเจ็บปวดขนาดนี้...
ตอนที่อันน์รอให้เขาพูดด้วย... อันน์เจ็บปวดแบบนี้บ้างรึเปล่านะ
“อ้าว!! เอ ทำไมทิ้งพี่ศิลป์ไว้คนเดียวล่ะ”
“ไม่เอาแล้ว”
“หา??”
“ไม่เอาแล้ว”
“ง่ะ ไม่เอาอะไร อย่าบอกนะว่าเอก็แอบชอบพี่ศิลป์อยู่เหมือนกัน”อันน์พูด ละสายตาจากกระจกบานใหญ่ กันมาหาเพื่อนสนิทอันมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้อง”ใสเจีย เสียใจนะจ๊ะ พี่ศิลป์น่ะ อันน์จอง”
“อยากได้ก็เอาไปเถอะ ตามสบาย ผู้ชายดื้อด้านแบบนั้น ฉันไม่สนหรอก”
“เอยังไม่ได้บอกอันน์เลย... ว่าทำไมถึงทิ้งพี่ศิลป์อยู่คนเดียว”อันน์ท้วง”ถ้าเกิดพี่ศิลป์เหงาขึ้นมาแล้วทำไง ขนมนมเนยเอาไปให้พี่ศิลป์ทานรึยังน่ะ”
“ห่วงกันจริงจริ๊งงง งั้นก็รีบๆแต่งตัวเข้าสิ เกิดเข้าขี้เกียจรอหนีไปก่อนแล้วจะหาว่าไม่เตือน”
อันน์แลบลิ้น ดูไม่เหมาะซะเลยกับชุดที่แต่งในวันนี้ อันน์สวมชุดที่น่ารักที่สุดที่ตนมี แน่นอนว่าดูสวยกว่าทุกวัน ก็อันน์ไปเที่ยวกับศิลป์ครั้งแรกนี่นะ
“ไม่เอาละ เถียงไปก็ไม่ได้ประโยชน์ ไปเที่ยวกันดีกว่าเนอะเอ...”
“บอกแล้วไงว่าไม่เอาแล้ว ไม่ไปแล้ว”เอย้ำ...
“อ่าว?”อันน์ออกอาการงง
“ไปสวีทกันสองคนเถอะ ขี้เกียจไปเป็นกอขอคอ”
“เชอะๆ เค้ายังไม่ได้เป็นแฟนกันซักหน่อย แต่ว่าจะไม่ไปด้วยกันจริงๆเหรอ”
“อือ... วันนี้ยกให้อันน์วันหนึ่ง แต่พรุ่งนี้อันน์ต้องเที่ยวกับฉันนะ”
“จ้าๆ”อันน์รับคำ ก่อนจะเปิดประตูออกไปยังห้องรับแขก... พลันนัยน์ตาคู่โตก็มองเห็นศิลป์ยืนอยู่คนเดียวตรงหน้าบ้าน
“ตายแล้ว!!”อันน์ร้อง รีบวิ่งไปหาศิลป์ในทันที ใบหน้าของศิลป์เงยขึ้นมองอันน์ สายตาที่มองกลับมานั้นทำให้อันน์แทบละลาย
“ทำไมพี่ศิลป์ถึงได้มานั่งอยู่นี่คนเดียวล่ะคะ เอนี่น้า จริงๆเลย”อันน์บ่น”อันน์ขอโทษแทนเอด้วยนะคะ บางครั้งเขาก็ค่อนข้างจะทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโต”
“อันน์ไม่ได้โกรธพี่เหรอ”
“โธ่ อันน์น่ะเหรอคะจะโกรธพี่ศิลป์ ทุกวันนี้จะงอนยังไม่กล้าเลย”
เป็นคำพูดที่ทำให้ศิลป์ยิ้มออก พอจะเข้าใจแล้วว่าเอต้องการที่จะกระตุ้นให้เขารู้สึกตัวนั่นเอง... จากที่รู้มา สงสัยจะเป็นมิ้นที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดสินะ
“ไม่กล้างอนน่ะดีแล้ว พี่ง้อไม่เป็น”
คำพูดที่เปล่งออกมาทำใจอันน์เต้นรัวยิ่งกว่าทุกครั้งที่เคยเป็น รู้สึกได้ถึงเลือดที่แล่นพล่านไปทั่วใบหน้าเลยล่ะ
“ขยับมาใกล้ๆพี่ซิ”
“คะ”
“หืม อย่าดื้อน่า”ศิลป์กดเสียงต่ำ ไม่ว่าเปล่าดึงร่างบางเข้าใกล้ พอเอาคางพึงไหล่คนตัวเล็กแล้วก็กระซิบลงข้างหู”อันน์เป็นแฟนกับพี่นะ”
“หา??”
“ยังจะมาหาอีก ไม่ยอมเดี๋ยวก็ปล้ำซะเลย”
“หา???”
คนถูกขอเป็นแฟนยังคงอยู่ในโหมดตะลึง และนั่นก็ทำให้ศิลป์ต้องขยับยิ้มกว้างขึ้นเป็นสองเท่าก่อนประทับจูบสัญญาโดยที่ไม่รอคำตอบ
------------------------------------------------------------
จบแล้วค่ะ^^
555+ อารมณ์ค้างอ่ะจิ คริๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น