รักเผ็ดๆ...ของยัยเป็ดขี้เหร่

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 : ภารกิจวันจันทร์

วันจันทร์.............



‘กริ๊ง.......’



เสียงกริ่งบ่งบอกว่าโรงเรียนเลิกแล้ว    ฉันรีบวิ่งออกจากห้องแล้วรี่ลงจากบันไดอย่างรวดเร็ว



และแล้ว.......    



‘ผลั่ก…ตุบ ๆ ตุบ ๆ’ ฉันชนกับคนๆนึงแล้วกลิ้งลงบันไดไปสองขั้น >.<



“เฮ้ย!  ไอ้เป็ด เป็นอะไรรึเปล่า” สวยเพื่อนฉันรีบวิ่งมาดูอาการ            



“ไม่เป็นไรหรอกไอ้สวย ฉันมันถึกจะตายไป”



อุ้ย !  แหะๆ  เริ่มเรื่องมาตั้ง...เอ่อ  1…2…3…4…5 บรรทัดแล้ว  ฉันยังไม่แนะนำตัวเลย    

เอ่อ.....ดิฉัน  ชื่อเป็ดค่ะ  เป็นคนดังในโรงเรียนนี้เนื่องจาก......ไม่บอกเหตุผลนะคะเพราะมัน......



“ไปห้องพยาบาลไหมเป็ด”



“เฮ้ย! ก็บอกไม่เป็นไรไง“ ฉันรีบยันตัวลุกขึ้นแล้วทันที          



“แล้วนี่จะไปไหน”            



“มีภารกิจสำคัญต้องทำ” ฉันยักคิ้วสองที (ทำไมต้องบอกด้วยเนี่ย) แล้ววิ่งไป แต่นังสวยมันใช้วิชาฝ่ามือแมลงสาปจับแขนฉันไว้ก่อน  



“ภารกิจอะไรหรอ บอกได้ไหม” นังสวยทำเสียงหวาน แต่ฉันไม่บอกให้โง่หรอก เพราะมันเป็นคนเขียนหนังสือพิมพ์โรงเรียน

ที่ชอบเขียนแฉชาวบ้านมาก



“ไม่บอก...จะบอกทำไม” ฉันแกะมือยัยสวยออกแล้ววิ่งไป



“เฮ้ย...มานี่ อย่าไป ไอ้เป็ด” มันรีบวิ่งตามฉันมาแล้วจับแขนฉันได้อีก (ทำไมมันเก่งปานนี้เนี่ย)



“อะไรเล่า ปล่อยสิ”



“โถ่ ยัยเป็ด....ฉันไม่เอาไปเขียนหรอกน่า”



“โถ....ทำมาพูดดี คราวที่แล้วทำฉันดังออกอย่างน้าน”



“ก็คราวทีแล้วบก.เขาบอกว่า ถ้าคราวนี้เขียนไม่ดีจะไล่ฉันออกนี่”  



“เฮ้ย! ปล่อยสิไอ้สวย ฉันรีบ”  



“บอกมา ไม่บอก...ก็...ไม่ปล่อย” ยัยสวยยิ่งบีบข้อมือฉันแน่นขึ้นอีก    



“นี่ ใจคอจะไม่ให้ฉันไปเข้าห้องน้ำหรอ ปวดฉี่ว้อย! “  



“อ่าวหรอ...แหะๆ งั้น ขอโทษค่ะ” มันรีบก้มหัวขอโทษขอโพยให้ดูคิขุอาโนเนะเหมือนเด็กญี่ปุ่น(น่ารักตายล่ะ)

ส่วนฉันก็รีบวิ่งหนีเพื่อนรักไปยังตึก 4 ที่พี่ ม.6 เรียน



“เฮ้ย! ห้องน้ำไปทางนี่ ไอ้เป็ด” เสียงยัยสวยไล่หลังมา ฉันไม่สนใจรีบวิ่งตรงไปตึก 4 ทันที รีบวิ่งขึ้นบันไดไป 2 ชั้น....  



‘ตึก...ตึก’  

เสียงฝีเท้าของใครบางคนตามฉันมา  ฉันรีบหันกลับไปอย่างรวดเร็ว สิ่งที่ฉันเห็น....ก็คือ! …..นักกีฬาวิ่งวอร์มก่อนซ้อม... (-  -)



‘ตึก...ตึก’

เสียงฝีเท้ายังคงดังขึ้นตลอด แต่ทุกครั้งที่ฉันมองกลับไปก็จะไม่พบอะไรทุกครั้ง



“นักกีฬาเค้าวิ่งเสียงดังจังแฮะ อยู่ชั้นสองยังได้ยินเลย”



ตอนนี้เวลา 15.45 ม.6 เพิ่งเลิกเรียนเพราะครูชอบปล่อยเลททุกครั้ง พอพี่ห้อง ม.6/3 เดินออกมาฉันก็รีบกระโดดหลบไปหลังถังขยะทันที โผล่หัวขึ้นมาเล็กน้อยพอที่ตาจะเห็นคนที่เดินออกมาจากห้อง กลั้นหายใจไม่ให้กลิ่นอันหอมหวนเข้าไปในจมูกได้



‘ติ้กต็อก...ติ้กต็อก’ เสียงนาฬิกาติดผนังดังไปเรื่อยๆจนกระทั่งเขาเดินออกมาจากห้องเรียน



เขาคนนั้น ชื่อพี่แม็ค  ร่างสูง ขาว ตาโตสองชั้น แก้มแดงระเรื่อเพราะความร้อน ริมฝีปากกระจับสีชมพูอ่อนชวนให้จุมพิตลง(ยัยนี่ชักหื่นละ) ผมสีดำสั้น จมูกโด่งมีดั้ง หน้าตาโดยรวมแล้วหล่อกว่าหม่ำ จ๊กม๊ก หล่อกว่าแบรท พิทด้วย  เขาสวมเสื้อนักเรียนสีขาวสะอาด มือข้างหนึ่งอุ้มลูกบอลไว้ เขาเดินไปหาพวกเพื่อนนักฟุตบอลแล้วเดินลงไป ฉันรีบหนีออกจากถังขยะและเดินตามกลุ่มนักฟุตบอลลงไป หาหนังสืออะไรมาอ่านตอนเดินลงเพราะว่าเขาจะได้ไม่รู้ว่าแอบมอง  ฉันเดินตามไปจนถึงสนามฟุตบอล   ลืมบอกไป พี่แม็คเป็นนักกีฬาโรงเรียนด้วย เป็นหนุ่มฮอตไม่เท่าไหร่เพราะว่านักเรียนโรงเรียนนี้ชอบนักบาสมากกว่า  แต่พี่เขาก็แฟนเยอะนะ  มองดูพี่เขาเล่นบอลไปก็เพลินไปฉันนั่งอ่านหนังสือเหมือนรอแม่มารับแต่ที่จริงบ้านฉันข้ามถนนไปก็ถึงแล้ว   นั่งมองพี่ไปจนลืมดูเวลา



“เฮ้ย! 5 โมงครึ่งแล้ว แย่แน่ แว้ก!...ไปต้องไปแล้ว >.<” ฉันรีบยัดของทุกอย่างลงกระเป๋านักเรียนแล้ววิ่งลัดสนามไป



“เฮ้ย! ไอ้น้อง วิ่งลัดสนามอย่างเนี้ย ไม่เห็นหรือวะว่าคนเล่นบอลอยู่” นักบอลคนนึงตะโกนด่าไล่หลังมา พอฉันหันไปมองก็เห็นพี่แม็คกำลังไกล่เกลี่ยอยู่  ......นิสัยดีจริงๆ เทพบุตรของฉัน......



รีบข้ามถนนมาด้วยความรวดเร็วแล้ววิ่งเข้าไปในร้านก๋วยเตี๋ยวร้านหนึ่ง  ร้านนี้เป็นร้านของน้าของหนูเอง ฉันรับงานเด็กเสิร์ฟที่นี่ทุกวัน

ปกติก็ได้วันละ120บาทเพราะมาช้ากว่าชาวบ้านชาวช่องเขา



“หวัดดีค่ะ เอ่อ...ขอโทษที่สายนะคะน้าปลา”ฉันเดินเข้าไปเก็บข้าวเก็บของแล้วใส่เอี๊ยมออกมา



“เออ..คราวหน้าอย่าสายอย่างนี้นะ บอกว่า 4 โมง แล้ววันนี้ทำอะไรมาล่ะ มาซะสายเชียว”น้าภูมิป้อนคำถามซะ แล้วฉันจะตอบยังไงดีเนี่ย ตอบว่าไปดูผู้ชายรึไง



“ทำบอร์ดโครงงานน่ะค่ะ เพื่อนมันนัดไว้ก็เลยมาสาย” ชั้นนี่มันสตอแหลจริงๆเล้ย ขนาดน้ายังโกหกได้  ตกนรกแน่เลย



“เป็ด...รับออร์เดอร์ลูกค้าที” เสียงของหญิง...แก่ดังมาจากหม้อลวกก๋วยเตี๋ยว



“ค่ะ ป้าเพ็ญ”



“ใครป้ายะ ฉันสาวกว่าน้าแกตั้งสองเดือนย่ะ” ป้าเพ็ญเป็นเพื่อนของน้าปลา บ้านป้าเขาอยู่ท้ายซอย 4 เดินมาก็ถึง ป้าเพ็ญมาช่วยน้าทุกวันแม้จะไม่ได้ค่ะแรงแต่ได้ก๋วยเตี๋ยวและหมูเหลือๆกลับบ้านไปให้หมาชื่อ แดง (ดูตั้งชื่อหมาสิ โบราณมาก) ของป้าเขา



“แต่น้าหนูก็แก่แล้วนะป้าเพ็ญ”



“ไอ้เป็ด....ใครแกยะ ฉันสาวกว่าแม่แกอีก ถึงอายุมากแต่หน้าก็สวยนะจ๊ะ สวยกว่าเพ็ญมันอีก”เสียงน้าประหลาดังมาจากอ่างล้างจานหลังร้านทันที ตามมาด้วยแฟบที่เลอะตัวฉันไปหมด



“อีปลา พูดดีๆหน่อยสิยะ” ป้าเพ็ญตะโกนซะคนทั้งร้านหันมามองอยู่จุดเดียว



“ป้า คนมองใหญ่แล้ว” พอป้าหันมา เห็นสายตาที่จับจ้องก็ทำท่าอาย ดูๆแล้วเหมือนรำผีฟ้า

อะโกโก้



“ป้าๆ อยากเป็นผีฟ้าหรอ รำตะกร้อเชียว”



“อีเป็ด ไม่ต้องพูดรับออร์เดอร์ไป” ป้าเพ็ญพูดไปก็ลวกก๋วยเตี๋ยวไปด้วย ฉันนี่สงสารลูกค้าจริงๆที่อาจจะต้องลิ้มรสน้ำลายของป้าแล้วเป็นกระสือ



“หมี่ ตับ ตก 2 ชามค่ะป้า” พอป้าได้ยินก็ฉีกเส้นหมี่ โยนตับ ลวกผัก เททุกอย่างลงชาม ตักเลือดแล้วตักน้ำซุป เทลงชาม ใส่กระเทียมเจียว โรยผักชี อย่างชำนาญด้วยประสบการณ์ 1ปี



“เป็ด เสิร์ฟ”



“ค่ะ” ฉันวิ่งไปหยิบชามสองชามบนโต๊ะแล้ววิ่งไปเสิร์ฟแขก  แขกถูมือแล้วเอาลิ้นเลียปากเหมือนปอบ ยิ่งเขาสั่งตับล้วนอยู่ด้วย (- -)



ฉันทำงานจนถึง 1 ทุ่ม แล้วก็มารับเงิน



“หาน้าปลา 80บาทเอง” อะไรเนี่ยทำงานสายตัวแทบขาดได้แค่แปดสิบบาทได้ไงเนี่ย



“เออ...มาก็สาย แล้วมาว่าฉันแก่ หักเงินย่ะ” ขี้งอนจริงจริ้ง..น้าฉัน



“โถ่น้าปลาคนสวย นะนะนะ ขอเงินอีกสิ อุตส่าห์ทำงานหนักเพื่อน้านะ”



“ไม่ต้องมาออดอ้อน กลับบ้านเลย ร้านปิดย่ะ....พรุ่งนี้ค่อยเอาเท่าเดิม”



“ก็ได้ โถ่ น้านะ งอนแล้ว” ฉันเก็บเงินลงกระเป๋าตังค์แล้วเดินกลับบ้าน เดินแค่ 2 นาทีก็ถึงเพราะบ้านฉันอยู่ห่างจากบ้านน้าแค่สองซอย   ฉัน

เปิดประตู เข้าบ้านถอดรองเท้า แล้ววิ่งเข้าไปในห้องกินข้าวทันที



“มีอะไรกินคะวันนี้” ฉันเอ่ยปากถามแล้ววิ่งไปนั่งที่เก้าอี้ แม่ฉันเอากับข้าวสองสามอย่างมาวางบนโต๊ะอาหาร พ่อนั่งอยู่ด้านตรงข้ามฉัน เขามองดูกับข้าวอย่างหิวโหย



“มี...น่องไก่นึ่ง หมูก้อน กุ้งระเบิด ข้าวสวย แกงจืดจ้ะ” แม่ฉันทำงานเป็นเชฟในโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง ฉันลืมชื่อไปแล้ว แม่ทำอาหารเก่งมากเลยขอบอก ร้านอาหารนี่ชิดซ้าย เลยเป็นเหตุผลที่ฉันไม่กินอาหารมาจากร้านก๋วยเตี๋ยวไง



“กินเลยนะคะแม่”



“กินสิจ๊ะ”   ฉันหยิบช้อนส้อมแล้วรีบกินราวกับจะกินแข่งกับพ่อ เพราะพ่อก็กินเร็วเหมือนกัน ...



ทันใดนั้น…..



‘โป๊ก..’

ทัพพีสแตนเลสที่ใช้ตักข้าวฟาดลงมาที่หัวฉันอย่างรุนแรง



“กินอะไรให้มันมีมารยาท ไม่ใช่กินมูมมาม ไม่มีความเป็นกุลสตรีเลย แย่จริงๆลูกคนนี้ อย่างนั้นเขาไม่ได้เรียกว่ากินเขาเรียกว่าสวาปามรู้ไหม แม่อุตส่าห์เสี้ยมสอนให้เป็นกุลสตรีมีมารยาท แล้วยังมาทำอย่างนี้อีก คราวหลังอย่าให้เห็นรู้ไหม” แม่ฉันตวาดแหวในขณะที่มือยังคงจับทัพพีไว้มั่น



“ค่ะ..ค่ะ” ฉันตอบรับ ทำก้มหน้าก้มตาเหมือนเสียใจมาก แต่ฉันเริ่มชินกับเสียงอันน่าเบื่อนี่แล้วล่ะ ในโลกนี้มีไม่กี่คนหรอกที่ฉันยอมอย่างงี้ มี พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย  ป้า น้า อา ลุง ครู ประมาณนี้  



แม่ฉันเป็นคนหัวโบราณเป็นที่สุด ขนาดที่ว่า ห้ามใส่กางเกงขาสั้นเลยเข่า ห้ามใส่แขนกุด

ห้ามซอยผม ประมาณนี้ล่ะ ผมฉันก็เลยต้องปล่อยให้ยาวสยายไป ยาวก็ตัดซะหน่อย



พอกินข้าวเสร็จฉันก็รีบวิ่งขึ้นไปในห้อง ในห้องฉันจะมีสิ่งที่ตอกย้ำจิตใจและทำให้ฉันโด่งดังใส่กรอบไม้อย่างดีแขวนอยู่ที่ผนัง........

มันคือ.......หนังสือพิมพ์โรงเรียน



        สาวขี้เหร่ของโรงเรียน  ประเมิณผลโดยนักเรียนทุกคน เมื่อทำการโหวตมาแล้ว

        ผลคือ................นางสาว เป็ด นั่นเองค่ะ....ใครอยากพบเห็นก็ไปดูได้ที่ห้อง 5/2

        โดยมีผลโหวตดังนี้   เป็ด  - 88%

                     อื่นๆ - 12%

                                                                                  สวย...กานดา



ข้อความเหล่านี้อยู่บนหน้า 1 หนังสือพิมพ์โรงเรียน โดยมีรูปหน้าฉันแผ่หลาอยู่บนนั้น ตั้งแต่นั้นมา ฉันเดินไปไหนก็มีแต่คนทัก....น่าภูมิใจไหมเนี่ย เฮ้อ...ชีวิตเป็ดน้อย



ฉันเดินไปเปิดเครื่องเล่นเทปที่วางอยู่บนโต๊ะทำการบ้านแล้วโยนกระเป๋านักเรียนลงไปบนพื้น



“ยังจำได้ไหม ถึงใครคนหนึ่ง ซึ่งคนเคยบอกว่ารัก..รัก..รัก ยิ่งนัก” เพลงที่เปิดเป็นเพลงของนักร้องดังสมัยแม่’สุนทราภรณ์’ คงเพราะแม่ชอบเปิดกรอกหูทุกวันมั้ง ฉันก็เลยชอบฟังเพลงแนวนี้ไปเลย



’กริ๊ง~~’ เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น ฉันรีบใช้วิชาตัวเบาสุสานโบราณลอยตัวปคว้ามันมาจากหัวเตียงแล้วนอนลงบนเตียงเพื่อดูชื่อที่ปรากฏ .... พอรู้ว่าเป็นนังสวยเลยรับสาย



“ฮัลโหลว สวัสดีค่ะ ดิฉัน เป็ดน้อยผู้น่ารักน่าทนุถนอม” กรอกเสียงดัดจริตลงไปให้มันอ้วกเล่นๆ



“น่าเกลียดจนน่ารักเลยล่ะสิ น่าเอ็นดูเพราะว่าน่าสงสาร ฮิฮิ” โถ่..รับมุกทันอีกเพื่อนฉัน ได้ยินเสียงหัวเราะมันแล้วอยากตบมันผ่านโทรศัพท์จริงๆเลย กวนชะมัด



“พูดน่าตบจังเลยยัยสวย....เออ แล้วนี่โทรมามีธุระอะไรไม่ทราบ”



“ก็ อยากฟังเสียงเพื่อน มีอะไรรึเปล่า” นี่อีนี่ พูดน่าตบอีกละ อารมณ์เสีย



“มีอะไรกันแน่ บอกมา ไม่งั้นไปร.ร.แม่ตบไม่เลี้ยงเลยนี่”



“เออ....ก็ได้แต่ แกเปลี่ยนแนวเพลงฟังไม่ได้หรอ มาซะแกเชียว”



“ไม่ต้องเลย ชอบของฉันย่ะ”



“ก็ได้...เข้าเรื่องเลย เอ่อ...จะถามว่า ตกลง วันนี้แกไปไหนมาหรอ คิกคิก”ดูมันหัวเราะเข้า กวนจริงๆ



“ก็บอกแกตั้งหลายหนแล้วว่าไม่บอกไง ยังจะมาถามอีก”



“น่า นะ บอกหน่อยเหอะนะ”



“โทรมาแค่นี้ใช่ไหม….”



“นี่ ยัยขี้เหร่ บอกมาเหอะนะว่าไปทำอะไรมา ไปมองผู้ชายหรอ ใครอ่ะบอกมาเหอะ”



“เรื่องของฉัน แค่นี้รึเปล่า” เริ่มอารมณ์เสียกับเพื่อนคนนี้แล้ว อะไรจะรู้ใจฉันไปหมด



“โถ่...เป็ด ไม่ต้องอายหรอก หน้าอย่างแกอ่ะ ไม่มีใครชอบหรอก ก๊าก กั้กๆ แล้วผู้โชคร้ายนั่นเป็นใครหรอ ....ตู๊ด” ฉันกดวางสายไอ้สวยอย่างอารมณ์เสีย



ทำไมล่ะ ฉันมันหน้าตาขี้เหร่นักหรอ แค่คนอื่นในร.ร.มันสวยกว่าเอง ต้องโทษคนอื่นที่มันดันมาสวยกว่าฉันเอง  



จำไว้นะไอ้สวย ซักวันฉันจะสวยให้ดู



แล้วเธอจะจำฉันไม่ได้.....



โปรดติดตามตอนต่อไป....



*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-



สวัสดีค่ะ นี่เป็นเรื่องแรกของเป็ดเลยค่ะ ยังไงถ้าตอนไหนไม่ดีก็ช่วยเม้น ติชมหนูด้วยนะคะ เพราะหนูจะได้เอาไปแก้ไขหน่อย



ก็ตอนนี้ที่หนูอ่านมีเรื่องของ ทาเรียส และ เงือกสีฟ้า อยู่อ่ะค่ะ สนุกมากเลย ไปอ่านกันนะคะ แล้วสองคนที่กล่าวไป

หนูโฆษณาให้แล้วนะคะ ยังไงมาเม้นด้วย หรือซักสองสามคะแนน แต่เม้นจะดีกว่าอ่ะค่ะ เม้นสำคัญกว่าคะแนนนะคะ



ยังไงหนูไปปั่นต่อละกัน บ๊ายบายค่ะ  ..... รักคนอ่าน โชคดีนะคะ........\\ (^o^) /