คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ (Rewrite)
บทนำ
“มีเรื่ออะไรันเหรอะ?”
เมื่อบานประูถูผลัออ ร่าอนสี่นึปราแ่สายาเธอ หิสามายหนึ่ พวเาทั้หมเป็นผู้มีสายเลือร่วมันและเป็นพ่อแม่พี่น้ออเธอเอ บนโฟานั่เล่นัวยาวสอัวที่วานาบเ้าหาประันหน้าันั้นลา้วยโ๊ะน้ำาัวเี้ย ุพ่อับุแม่ำลัยาึ้นิบอย่า้าๆ ในท่าทีสบ ส่วนอีฟามีสอนาอน์ พี่สาวและน้อสาวเอำลัรออยเธอเ่นัน
“มาถึเสียที มานั่รนี้่อนสิ”
ุพ่ออเธอ ท่านเานท์าเร อัสเลรอธ ี้ไปทาเ้าอี้นุ่มปลายโ๊ะน้ำา มันเป็นเ้าอี้สำหรับนั่นเียวและำแหน่ประำอเธอ เวลามีารประุมบ้านหรือรวมัวรอบรัวเธอมัมาทีหลัเสมอ
ท่าทีสบายๆ อพวเาผิาวามิอเธอไปมา เน่ารีบร้อนลับมาบ้านเพราะไ้รับหมายเรียัว่วนเธอึอัวลใไม่ไ้ หมายนั่นเป็นหมายบับแรนับแ่เธอออาบ้านไปเ้าร่วมหน่วยอัศวินนเธอใว่าอามีเรื่อร้ายแรเิึ้น
หิสาว้าวไปนั่ลยัำแหน่อเธอ เหลือบมอุแม่ถอนหายใออมาเล็ๆ ราวับว่ามีเรื่อัวลใอยู่ ส่วนพี่สาวน้อสาวอเธอเอาแ่มอหน้าพ่อับแม่รออยให้พวเาเปิประเ็น
“เิเรื่ออะไรึ้นเหรอะ? มีปัหาอะไรรึเปล่า”
เนาเรียถามย้ำ นทั้หมไม่พูอะไรสัำนระทั่เธอไ้ยินเสียหัวเราะแผ่วเบามาาน้อสาว พอหันไปมอ็พบว่าเธอูปิี เธอึหันลับไปหาพ่อับแม่โยวามรู้สึบาอย่าไว้
ารเรียัวรั้นี้เป็นเรื่ออเธออย่าแน่นอน
เนาเรียมีวามรู้สึบาอย่าุ่อนอยู่ในใมาลอ ้านหนึ่เธอิอยู่แล้วว่าารส่หมายมารั้นี้ไม่ใ่ปัหาทาบ้าน เธอไม่เยเป็นลูสาวที่รัอพ่อับแม่ ในบรราพี่น้อสาวผู้มีผมสีแเหมือนๆ ันหม เธอเป็นลูสาวนลาที่ไม่มีวามโเ่นอะไรเลย เอลเลอเีย อัสเลรอธ ลูสาวนโว่าที่เาน์เสอัสเลรอธน่อไปเป็นผู้มีวามสามารถ้านารเมือปราเปรื่อ ในะเียวัน ลิเลียน่า อัสเลรอธ เ็สาวนสุท้อเ้าอรูปโมามโเ่นเป็นที่เล่าลือนไ้รับวามสนใาแววสัมอย่าท่วมท้น เนาเรียไม่มีุเ่นเลยแม้แ่้อเียว
เธอเป็นนธรรมาอย่าแท้ริ
ารัสินใเป็นอัศวินอเธอมีเหุผลมาาเรื่อนี้ เพราะไม่มีุเ่นอะไร เนาเรียาหวัว่าเธอะไ้รับำื่นมหรือสายาภาภูมิใาพ่อแม่หาเธอทำัวู่วรับมัน นระทั่วันเ้ารับารบรรุในหน่วยอัศวินอหัวหน้าผู้มีื่อเสียที่สุในัรวรริ เนาเรียลี่ยิ้มเบิบานให้ับวามสำเร็และเหรียราเียริยศที่เธอำลัะไ้รับ ทว่าพ่อแม่อเธอไม่ยินียินร้ายับมันสันิ
เพราะารเป็นอัศวินเอาไปเปรียบเทียบับใรไม่ไ้
พ่อับแม่ื่นมวามปราเปรื่ออพี่สาวเพราะเธอเ่าว่านอื่นในวัยเียวัน ื่นมวามามอน้อสาวเพราะเธอสวยสนไม่ว่าหิหรือายในานสัม่าๆ มัพาันเหลียวมอามเสมอ แ่ารเป็นอัศวินอเธอไม่มีอะไรเลย เธอเทียบใรไม่ไ้ เธอเป็นแ่ ‘เนาเรีย’
พ่อับแม่ไม่เยส่หมายถามไถ่สารทุ์สุิบับเธอ้วย้ำ หมายเรียัวลับบ้านเป็นหมายบับแร
หิสาวลาสัหร์ร้ายเอาไว้ลึๆ ในใ ้วยวามาหวัเ็มเปี่ยมว่าพวเาะเปลี่ยนไปบ้า
“ลูะ้อแ่าน”
วามาหวัแออไม่เหลือิ้นี
“ะ? แ่..าน?”
าเรยื่นเอสารบับหนึ่มาวาไว้รหน้า ราประทับอันโเ่นอมันไม่ว่าใร็ทราบี สัลัษ์ประำระูลยุเอลเอริออนทั้สูส่และศัิ์สิทธิ์ เนาเรียุ้นเยับมันเพราะเห็นอยู่บนธบ่อยรั้เวลายุเอลเอริออนเ้าเฝ้าอ์ัรพรริ ถึแม้ะเป็นารมอเพียไลๆ แ่สีาวทอึ่เป็นสีสัลัษ์ลับสะุา
เธออ่านเอสารอย่าละเอีย เนื้อหาอมันือารสู่อทายาทระูลอัสเลรอธามำสัาระหว่าบรรพบุรุษหลายร้อยปี่อน โยมีเื่อนไและวามไ้เปรียบหลายประารที่ทาระูลยุเสนอมาให้โยแลับารแ่านเ้าระูลเียู่บุรายนเล็อพวเา เอลเอริออนเสนอแ่้อไ้เปรียบแสนเย้ายวนใ พวเารู้ีว่าุอ่อนออัสเลรอธในอนนี้ืออะไรบ้า และพ่อับแม่ะน้ำลายสอนาไหนเมื่อเห็นเม็เินทั้หมในระาษแผ่นนี้
อัสเลรอธ่ำลอย่ามา
สัาระหว่าบรรพบุรุษ ยุเอลเอริออนับเานท์อัสเลรอธในอีเยสู้รบเียบ่าเียไหล่ันมา่อน พอถึ่วเวลาหนึ่ พวเาทัู้่่าให้สัาว่าะให้ลูหลานอพวเาแ่านัน ทว่าหลายยุสมัยผ่านไป อัสเลรอธหาทาผัผ่อนมาไ้ทุรั้ และเอลเอริออนเอ็ไม่ไ้ใส่ใับสัาไร้สาระนั่น แู่เหมือนว่ารั้นี้ารหยิบยเอาเรื่อหลายร้อยปี่อนึ้นมาอเอลเอริออนะมีบาสิ่เบื้อหลั
เอสารที่เธอถืออยู่มีสอแผ่น แผ่นแรเป็นหมายาเอลเอริออน แม้ส่มาเพื่อสู่อแ่พวเาไม่ระบุ้วย้ำว่าสู่อใร ส่วนแผ่นที่สอ้อนอยู่้าใ้มีสีอ่อนว่าเล็น้อย เธอึมันออมาหลัอ่านแผ่นแรบ ่อนะเผลอปล่อยหลุมือไปโยไม่รู้ัว
มันือประวัิอเธอ
“พวเาสู่อลู เน่า พ่อหวัว่าลูรู้ีว่าวรทำยัไ”
เน่าพยายาม่มวามิอื่นในหัว เธออ่านหมายนั้นอย่าละเอีย วันที่บนหมายระบุวันส่ไว้เมื่อหนึ่เือน่อน ทว่าเธอลับเพิ่รู้เรื่ออนนี้ พ่อับแม่็ไม่เยิะบอเธอเลยั้แ่้น ราวับว่าปัหาหรือผลประโยน์อระูลไม่ใ่เรื่ออเธอเลย...
หรือไม่็ั้ใะมัมือเธอถ้าเิมีวามำเป็นึ้นมา
ารยื้อเวลาไว้หนึ่เือนมีหลายวามหมาย เน่าไม่แน่ใัเนว่ามีอะไรเิึ้นนับั้แ่หมายมาถึฤหาสน์ แ่าระาษสอแผ่นนี้เธอพอมี้อสันนิษานลึๆ ในใ
ะปัารแ่านออไปยัไีนะ?
เธอะทำไ้ริๆ หรือเปล่า?
“แ่ารแ่านมันไม่ยั่ยืนนะะ”
“สัา้อเป็นสัา ถึฝั่นั้นะไม่มาทว ัน็มีแผนะไปทวถึนั่นอยู่แล้ว”
หาให้เธอเา ถ้าพ่อเป็นฝ่ายทวถามสัานั้น อาส่น้อสาวนเล็แสนสวยไปแ่านับว่าที่ยุน่อไปอเอลเอริออน็เป็นไ้ เาไม่มีทาส่พี่สาวผู้เป็นอนาเาน์เสอระูล หรือลูสาวนลาไร้ึ่วามโเ่นใๆ เ่นเธอไปอย่าแน่นอน
แ่ในเมื่อเป็นเอลเอริออนส่หมายมาสู่อไปแ่านับบุรายนสุท้อผู้พิลพิาร ุพ่อไม่ยอมปล่อยลิเลียน่าออไปแน่ และเธอไม่ิว่าเอลเอริออนะ้อารนธรรมาเ่นเธอเหมือนัน
แล้วใรันแน่ือสะใภ้ที่เอลเอริออน้อาร?
ะรู้วามริ้อนั้นไ้ เธอ้อไปเยือนเอลเอริออน
“ทั้บ้านมีแ่เธอที่ทำเรื่อนี้ไ้ รู้ใ่มั้ยเน่า พี่้อสืบทอำแหน่่อาท่านพ่อ ส่วนลิเลีย็ยัเ็เินไป ถือะว่าไปเป็นอรัษ์ให้ท่านายนั่น็ไ้ เาพิารารึเปล่านะ ทำอะไรไม่่อยไ้หรอ” เอลเลอเียเอ่ยปาพลานั่ไว่ห้าออไม่ใร่ะแยแสนั ส่วนลิเลียน่าเปิปาหาวเล็ๆ เหมือนนี่เป็นเรื่อน่าเบื่อหน่ายเ็มที “ใ่่ะท่านพี่ ถือว่าทำเพื่อรอบรัวอเรานะะ ยัไท่านพี่็ทำอะไรอย่าอื่นไม่่อยไ้อยู่แล้วนี่นา”
ประโยธรรมาที่น้อสาวมัพูับเธอ
“แ่ลูิว่าวิธีนี้ไม่่อยีนะะ ท่านพ่อ”
“แล้วแะทำอะไรไ้?”
นัยน์าสีเียวมรพิมพ์เียวันับอเธอหรี่ลแฝไป้วยวามไม่พอใ มือหยาบหนาอท่านพ่อหยิบอเอสารึ้นแล้วโยนลรหน้าเธออีรั้ ราวนี้ไม่ใ่ำบอเล่าอี่อไป น้ำเสียระแทพร้อมำปรามาสที่ถูพ่นออมาบอว่านี่ือำสั่ “หยุถ่วระูลนี้เสียที แิว่าที่ทำอยู่อนนี้มันพอรึไ เินเือนอัศวินะไปพออะไรับธุริ!”
ราวับถูผลัลสู่ห้วลึอทะเลสาบใน่วฤูหนาว ใบหน้าอเธอาวาบนไม่อารู้สึไ้เลยว่าัวเอำลัทำสีหน้าแบบไหน เธอไม่รู้สึอะไรอีแล้ว ไม่ว่าะเป็นวามร้อนรอบวา หรือแม้ระทั่ริมฝีปาสั่นระริเินว่าะลั่นรอำพูอะไรออไป
ในอนแร ท่านพ่อับท่านแม่เียบริบให้ับราอัศวิน เธอิว่าพวเาอาไม่รู้สึอะไร แ่วันนี้..เธอไ้ำอบแล้ว
ทุอย่าที่ผ่านมาไม่เยมี่าเลยในสายาพวเา
“ทำในสิ่ที่แวระทำั้แ่แระ ถ้าแไม่มีหัว้านารเิน ็ปล่อยให้พี่แทำ อนนี้เอเียำลัเสนอโปรเ็์ใหม่ า็แ่เินทุนเท่านั้น”
“าแ่เินทุนสินะะ...”
ารแ่านรั้นี้ ะทำให้พวเาพึพอใในัวเธอไ้บ้าหรือเปล่านะ?
“ถ้า้อารเ่นนั้น ลู็ทำให้ไ้่ะ ท่านพ่อ ท่านแม่”
้นระูลอัสเลรอธือผู้ใ้เวทมนร์อันทรเียริอัรวรริ ถูารึื่อไว้ในหน้าประวัิศาสร์เป็นั่เียริยศอระูลเสมอมา วามภาภูมิใในสายเลือที่ไหลเวียนในายแม้ะไม่ไ้สืบทอพลัพิเศษา้นระูลมาเลย แ่ทายาทออัสเลรอธทุรุ่นะมีวามโเ่นหนึ่อย่าอยู่ในัวเสมอ ราวับว่าเป็นอัริยภาพแฝมาในนามอมรทอ
ทว่ามรนั่นไม่เยแสออมาเลยในัวเธอ
เนาเรียเป็นนธรรมาประำระูล
ุ่าพร้อยที่ไม่ว่าอย่าไร เานท์อัสเลรอธ็ไม่สามารถลบออไปไ้
และนี่..เป็นสิ่อบแทน่อารเป็นนธรรมาอเธอ
“ลูะแ่าน”
ความคิดเห็น