คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 การเอาคืน
บทที่ 5
ารเอาืน
8.09 น.
วันนี้ผมมีเรียนสิบเอ็โม
นั่รถเมล์ไป็ทันแ่แฮ์นานี้อนั่แท็ี่ีว่าเร็วว่าเยอะ
ผมัสินในั่แท็ี่แล้วลปาอยื้ออาหาร อแ้แฮ์
ยาแ้ปวหัวแล้วเินลับบ้านอาบน้ำิน้าวัารัวเอ็ะทัน เหม็นเหล้าิบหาย
ผมถอเสื้อผ้าเ้าไปอาบน้ำ ปวหัว้วย รีบอาบน้ำ ิน้าว ินยาีว่า ผมสระผม้วยวามยาลำบาไม่น่าื่มเยอะเลย
็นมันโมโหผมไม่น่าเอนแบบมันเลยเลิิแล้วรีบอาบน้ำีว่า
‘ื๊!’
‘Tuanote’ ไอ้โน้มันโทรหาผมทำไม
“ว่า?”
[มึถึไหนแล้ว]
“อยู่บ้านำลัแ่ัวอยู่”
[เออ ถ้ามึถึ่อนเ็ื่อแทนูับฟ้าลั่น้วย]
“เออ
รีบ ๆ เลยพวมึ” ผมเร่พวมัน่อนวาสาย
“อวั”
อาารย์ประิมาโหสอนวิาวิทยาศาสร์อมพ์สออเรียื่อ่าย ๆ
็แล้วันเรียื่อนัศึษา
“มา่ะ”
วัยมืออบ
“ิ”
“มารับ”
ื่อผมเพราะไหมรับ
“ฤน”
ื่อไอ้ปั้นรับ ลึลับเหมือนัวมันไหมล่ะ
“มารับ”
“นราวิ์”
ไอ้โน้ยัไม่มา
“มารับ”
ผมพยายามทำเสียใหู้เล็ล
“รามิล”
ื่อไอ้เินรับ
“มารับ”
“ลวิร”
ื่อไอ้ฟ้ารับยัไม่มาเหมือนัน พวนี้ื่นสายแห ๆ
“มารับ”
ไอ้ปั้นปลอมเสียไ้เหมือนมาเ้ม ๆ
“สวัสีรับนัศึษาทุนวันนี้เป็นยัไบ้ารับ
บลา ๆ ๆ” มันไม่เ้าสมอผมหรอรับ
วันไหนเรียนบรรยายูะมาเล่นอย่าเียวเรียนไม่ไ้เรียน เมื่ออาารย์พูไม่เ้าหู
ะนอน็เหมือนเสียเวลาไปโยเปล่าประโยน์ผมึัสินใหยิบโทรศัพท์ที่ปิเสีย
ั้สั่นไว้แล้วอย่าีึ้นมาเล่น อันับแรเ็ไลน์
‘Praewa เพิ่มุาหมายเลโทรศัพท์’
แพรวานเียวันเปล่าวะ ผมิอย่าั่ใ่อนเ้าไปูรูปนเียวันเป๊ะแล้วภาพเหุาร์เมื่อืน็ถูายอีรอบในสมอผม
แพรวาไปเอาเบอร์ผมมาาไหนนน??
‘หวัีูปอนี่แพรวาเอนะ’
เอาไี แ่เมื่อผู้หิเาเปิทามานานี้
“แพรวานไหนรับ”
‘าวะเษรไะ’
“อ่อรับ
เมื่อืนับแฟนเป็นยัไบ้ารับ”
‘พี่แทนไม่ใ่แฟนแพรนะ
เมื่อืน็ไม่ไ้ไป้วยัน้วย’
“ผม็นึว่าแพรมีแฟนแล้ว
เมื่อวานเสียใมา” รู้สึัวเอเป็นผู้ายอแหล
‘แพรยัไม่มีแฟน่ะ
แล้วูปอล่ะ’
“ยัไม่มีเหมือนันรับ
แพรทำอะไรอยู่”
‘เพิ่เรียนเสร็่ะ เลยไม่มีอะไรทำ’
“ิน้าวหรือยัรับ”
‘ะวนเราิน้าวเหรอ’
“ว่าไมึ
ทำไรอยู่” ไอ้โน้เินมาับไหล่ผม
“ทำไมมึไม่มาอนเรียนเสร็นู้น”
ผ่านมารึ่ั่วโมแล้วมันถึมารับ
“พอีพวูนอนไม่ื่น”
ไอ้ฟ้าหันมาอบผม
“เออพวมึเรียนไปเลย
แล็เอร์เผื่อู้วยุยสาวอยู่” ไม่้อให้มันถามมาวามรับเสียเวลาผมหม
“บ่ายสอแพรว่าไหม
เราเลิเรียนอนนั้นพอี” พิมพ์้อวามอบแพร่อ
‘ไ้สิเราะรอทาน้าวับูปอนะ’
“โอเรับ
เี๋ยวเราโทรหาอีที” มึเสร็ูแน่ไอ้หมอ ราวนี้ถึาูเอาืนบ้า
“ูยิ้มอะไรน่าลัวมาอะ”
วัท้วรอยยิ้มมุมปาอผม
“ไม่มีอะไร
แ่อารม์ีีบสาวิแล้ว” ผมพูพอให้ไ้ยินแ่ลุ่มัวเอ
“เฮ้ย! พวมึูไปหาสาว่อนนะ”
ผมบอเพื่อนในลุ่มหลัาเรียนเสร็
“ไอ้นี่ไปุยสาวอนไหน”
ไอ้เินท้วผม
“มีแล้วัน”
ผมพูปั ๆ
“เออ
แล้วเอัน” นที่เหลือว่าือรีบมาลัวแพรรอีบสาวสวย้อทำัวี ๆ
“อืม
บาย” ผมว่า่อนเินออมา
และถ้าผมำไม่ผิไอ้หมอแน่ที่เินสวนับผมเมื่อี้มันมารับวัลับบ้าน หึ ๆ ๆ
วันนี้มึะไ้เห็นฤทธิ์อูปอนนี้
“ว่าไแพรรอนานไหม”
ผมเินไปหาแพรที่รออยู่หน้าร้านไอิม
“ไม่นานหรอ
ูปอรีบมาเลยไม่ใ่เหรอ” ผู้หิให้ท่ารับ เรา็้อรับูั่วเนาะ
“อเราเรียว่าแพรเย
ๆ ไ้ไหม”
“ไ้สิเรา็ถนัแบบนี้เหมือนันสะวี”
“แพระทานอะไรีรับ”
ผมถามเมื่อเราเ้ามาในร้านอาหารสไล์ะวันอาหารที่นี่็ถือว่าราาแพอยู่เหมือนันแ่นาน
ๆ ทีผมะเ้าร้านแพ ๆ แบบนี้ปล่อยไป
“เราอสลัแลมอนแล้วัน
น้ำอเป็นามะนาวนะะ” แพรสั่อาหารับพนัานร้าน สวย
ร้านูีแล้วพนัานยัูีอี
“อสเ็หมูหนึ่
สเ็ปลาหนึ่ น้ำอเป็นมอ่ารับ”
“รับอะไรเพิ่มอีไหม่ะ”
พนัานถามย้ำอีรั้
“ไม่แล้ว่ะ”
‘เพี๊ยะ!’ แพรีผมเบา ๆ “มออยู่นั่นแหละ เาสวยว่าแพรเหรอ”
“แพรสวยว่าอยู่แล้วรับ”
แ่พนัานน่ะน่ารั
“ูปอสั่เยอะัเลยินุเหรอ”
“็นิหนึ่รับ”
ือูส่วนสูผม้วยรับ แล้วอาหารพวนี้สเ็ิ้นละำ ินแ่ละทีเสียายั์
แ่ยอมมาเพราะีบสาวรับ หลัาอาหารมาเสิร์ฟผม็สนใอาหารทันทีเหุผลเิมเรียนมาสามั่วโมที่ริไม่ไ้เรียนุยไลน์ับสาวรับ
ผมเยหน้าึ้นมาูแพรินเรียบร้อยมารับ ิถึไอ้เินมัน่า่าันแพรเหมือนนาฟ้ามาเิทันที
แ่ไอ้เินเหมือนปอบินเมาเป็นาิ ฮา ๆ ๆ
“ูปอยิ้มอะไร”
แพรวาเยหน้าึ้นมาเห็นผมำลัยิ้มพอี
“็เราีใไที่แพรไม่ไ้เป็นอะไรับไอ้แทนอะไรนั่น”
เรา้อไม่รู้ัมันรับ
“เราเยบัน็ริ
แ่เรื่อระหว่าเราับพี่แทนมันบไปแล้ว โอเป่ะ”
“รับ
หลัานี้เราไปินไอิมันไหม แพรอบินไอิมไหม”
“ไปสิ
ผู้หิที่ไหน็อบินไอิมทั้นั้นแหละ ีบสาวบ่อยเหรอ”
“็ีบบ่อยนะแ่...ไม่เยิ”
“เราใเสียหมเลย”
“ฮา
ๆ ๆ แพริอะไรับเราล่ะสิ” แพรยิ้มอาย ๆ ่อ
เราย้ายาร้านอาหารสุหรูมานั่ในร้านไอิมแบบปิ
นั่้าในสุแพรเป็นนเลือแพรบออบวามเป็นส่วนัว ้าในร้านเปิไฟสลัว ๆ
เป็นลยุทธ์ทำให้นินเยอะึ้น ยอายเพิ่มึ้นอะไรแบบนั้นมั้ แ่ถ้าสัเูี
ๆ ะเห็นว่าแ่ละโ๊ะเามาันเป็นู่ ๆ ทั้นั้น
ูแ่นี้เรา็รู้ที่สำัเราเป็นนเลือร้านเอ
“ผมเอามอ่ารับ
แพรเอาอะไรรับ” เราเลือไอิมันที่หน้าเาท์เอร์
“เอามะนาวแล้วัน่ะ”
“อบุ่ะ”
พนัานรับออร์เอร์อบรับ แพรเินนำเ้าไปโ๊ะ้าในสุที่เราอไว้อนเินเ้ามา
“แพรมาที่นี่บ่อยเหรอ”
“เปล่าหรอเราเยมาับเพื่อนน่ะ”
“อ่อ”
ผมพยัหน้ารับพลาสบาแพร ผมะทำให้ผู้หิอไอ้หมอหลุมที่ผมุไว้
“ูปอมานั่้าเราสิ”
“ทำไมรับ”
ผมลุาที่นั่ร้ามไปนั่้าแพร่อนะระิบถามระยะประิ ถึผมะไม่ใ่เสือผู้หิแ่ผม็พอะรู้ว่าทำแบบนี้แล้วเธอะหวั่นไหว
เพราะอย่าน้อยเธอ็ยินยอมพร้อมใมาับผม
“แพรหนาวอะ
แพรไม่่อยถูับแอร์” ผมเ้าใเพราะผม็เป็นนี้หนาว
แพรยับเ้ามาใล้ผมมาว่าเิม มาว่านี้ะรวมร่าันแล้ว
“มอ่า
มะนาว่ะ” พนัานเสิร์ฟไอิมับน้ำเสร็พลัน ร้านนี้็เร็วเหมือนันนะ
ผมหันไปสนใไอิมในานที่แ่อยาน่าทานใส่เยลลี่หลาสี
รา็อโแลแบบไม่ลัวเปลือ โรยท็อปปิ้หลายรสาิ ผมเลียปาอยาินไอิม
ประเ็นือเลี้เฟิร์สไรับ แ่แพรวายัไม่แะไอิมสัำ
“เฮ้ย!” ผมอุทานเมื่อเห็นแพรวานั่บนัผม
ั้แ่อนไหนวะทำไมูไม่รู้สึัว
“ใอะไรล่ะูปอ”
เมื่อาวเษรมอผม้วยสายาหยาเยิ้มนานี้ เอิ่ม ลูบเ้าไปแผอูนี่
อย่าทำใหู้มีอารม์ในนี้ะไ้ไหม
“แพรึ้นมานั่บนนี้ทำไม”
“็ินไอิมไ”
แพรวาัไอิมรสมะนาวเ้าปาแล้วละเลียอย่าใเย็น ูอัอึหายใแทบไม่ออ
บท้าย้วยารเลียปา ะยั่วไปไหนรับแม่าวเษรอนนี้ะวันยัไม่ินเลยรับ
“แพรอบมะนาวเหรอ”
“ใ่
มันเปรี้ยวี ูปอว่าเหมาะับเราไหมล่ะ” มันยิ่ว่าเหมาะแล้วล่ะมันใ่เลย
“อืม
มอ่า็อร่อยีเนาะ” ผมัไอิมอัวเอินบ้า ูหิวมานานล่ะ
“อูปอน่าอร่อยีเนาะ”
ผมนี่นิ่เลยรับ เหมือนเาวู “ูปออบมอ่าเหรอ”
“ใ่เราอบาแฟ
แ่อบมอ่าที่สุ”
“อเราิมไ้ไหม”
แพรวาส่สายาอออ้อนมาให้ผม ผมพอะเ้าใ
“ไ้สิ”
ผมเลื่อนถ้วยไอิมมอ่าให้เ้าไปใล้แพรมาึ้น
แ่เธอไม่ไ้สนใ้วย้ำสิ่ที่ำลัเป็นที่สนใอเธอในอนนี้ือริมฝีปาอผม่าหาที่เธอำลั้อมอมัน
แพรยับเ้ามาใล้ ผมยับเ้าไปิเธอลมหายใอเรารินรัน ่วเวลาที่ผมะไ้ิมไอิมรสมะนาวที่น่าะหวานมาว่าเปรี้ยว
“แพรวา”
ผมหันหน้าไปามเสียไอ้หมอหมาพู่อนที่ปาเราะไ้บัน้วย้ำ
“พี่แทน”
แพรรีบลปล่อยมือที่ล้ออยู่บนอผม ลาัผมอย่าเอะะ นี่เหรอที่บอไม่ไ้เป็นอะไรันแล้ว
“ไหนแพรบอไม่ไ้เป็นแฟนไอ้นี่ไ”
ผมี้ไปที่ไอ้หมอหมา
“แพรไม่ไ้เป็นอะไรับพี่แทนริ
ๆ นะ”
“ั้นแพร็บอมันไปสิว่าเราเป็นแฟนัน”
ผมะเอานะมันทุทา
“แพระบอเาเอ
หรือให้พี่บอว่าแพรเป็นอะไรับพี่”
“พี่แทน”
แพรวามอไอ้หมอ้วยสายาอร้อ สรุปมันอะไรันแน่
“แพรวาไปับพี่”
ไอ้หมอหมาลาแพรวาออไปาร้านับมัน
“แพรวา”
เธอไม่หันมามอผม้วย้ำนี่ผมแพ้มันอีแล้วเหรอ เี่ยเอ้ยยย
ความคิดเห็น