ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : .......princess...cat....1
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ แคทตรียา นิทราอนันต์ ชื่อเล่นว่าแคทค่ะ วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก ฉันจะได้เป็นเด็กม.ปลายเต็มตัวแล้ว เย่!
ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง
“ นี่แคทเปิดเรียนวันแรกก็สายเลยนะ” มาสึ เพื่อนรักสาวลูกครึ่งทักฉัน
“ แหมๆ ก็เมื่อวานฉันตื่นเต้นจนนอนไม่หลับนี่” ฉันตอบ ขณะที่ตอนนี้มันก็ไม่ได้สายมากซะหน่อยเหลือเวลาอีกตั้ง 15นาที แหนะ ไม่รู้เธอจะรีบมาเฝ้าโรงเรียนรึไง เฮ้อ - -*
“ อะๆ ไหนๆก็มาแล้วเหลือเวลาอีกเราไปทานข้าวกานดีกว่า” มาสึพูดแล้วเดินออกจากโต๊ะไป
“ นี่ๆ ทำไมรอฉันตั้งนานไม่ไปกินข้าวล่ะฮะ”
“ ก็ฉันไม่มีเพื่อนนี่ น่านะ ไปเถอะหิวจะแย่แล้ว ^ ^” มาสึหันมายิ้มให้
หลังจากกินข้าวกันเสร็จเราก็เดินกลับไปที่ตึกเรียนเพื่อเข้าเรียน
“ นี่ๆ นักเรียนทุกคนเงียบๆกันหน่อยวิชาแรกของวันนี้เราจะมาเรียนภาษาญี่ปุ่นกัน”
ครูสาวสุดสวยพูดขึ้น
“ แนะนำตัวให้รู้จักกันก่อนนะ ครูชื่อ โยรินาว่า ฮายะ จะมาเป็นครูประจำชั้นในวันนี้นะค่ะ ทำตัวดีๆแล้วตั้งใจเรียนด้วย” หลังจากแนะนำตัวเสร็จ ครูก็สั่งให้นักเรียนทุกคนยิบหนังสือภาษาญี่ปุ่นขึ้นมาเปิดหน้าที่ 12 เริ่มเรียนเป็นเรื่องแรก ฉันคิดว่าภาษาญี่ปุ่นมันยากจริงๆเลยตัวอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด
กรี๊งงงงงงงงง.................... หมดคาบเรียนแล้ว
ขณะนี้เราอยู่ในช่วงพักกลางวันกัน ฉันออกมาจากห้องเรียนเพื่อเจอเพื่อนของฉัน
“ มาสึ เป็นไงบ้างเรียนวันแรก เปิดมาก็เริ่มเรียนภาษาญี่ปุ่นเลยล่ะฉัน เหอะๆยากมาก” ฉันเอ่ยทักเพื่อน
“ ก็เธอเพิ่งมาเรียนที่นี่วันแรกนี่ แล้วปกติเธอก็ไม่ได้ใช่ภาษานี้อยู่แล้วด้วย” มาสึบอกฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
ก็จริงอย่างที่ว่าล่ะค่ะ ฉันเพิ่งมาเรียนต่อ ม.4 ที่ญี่ปุ่นเนี่ยแหละ เหอะๆ แต่ก็ดีใจที่ยังมีเพื่อนอย่างมาสึที่มาเรียนต่อด้วย มาสึเป็นลูกญี่ปุ่น-จีนค่ะ เธอหน้าตาน่ารักมาก ขาว ผมสีดำน้ำตาล ตาโตสีดำ ดูแล้วมีเสน่ห์มากๆเลยค่ะ
หุหุ โชคดีของฉันล่ะที่มีเพื่อนสวย
“ นี่มาสึฉันหิวแล้วล่ะไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“ จ๊ะ ฉันก็หิวแล้ว ^ ^” มาสึยิ้มให้ฉัน
หลังจากที่พวกเรากินข้าวเสร็จก็ซื้อขนมเพื่อมากินที่โต๊ะม้าหินข้างๆตึกเรียน
“ นี่มาสึ ขนมที่นี่อร่อยจังเลยนะฉันชอบมากเลยล่ะ”
“ อืม ฉันก็ชอบเหมือนกันแหละแต่ยังแพ้แคทอยู่ อิอิ ^o^”
ขณะที่ฉันกำลังกินขนมอยู่นั้นฉันก็หันไปเห็นผู้ชายกลุ่มหนึ่ง พวกเค้าสูงประมาณ 180ซม. เดินออกมาจากห้องศิลป์ – ภาษา อิอิ พวกเขาสูงจริงๆเลยอยากรู้จังว่าจะกินเสาเป็นอาหารรึป่าวนะ แหมๆ ก็ฉันกินนมทุกวันยังสูง165 ซม.เลยอะ ฉันคิดแล้วหัวเราะออกมา ตายแล้วรู้สึกเสียงหัวเราะของฉันจะทำให้พวกเค้าโมโหรึป่าวนะเนี่ยพวกเขาเดิมมาทางฉันแล้ว....ตายแน่เลย
..........................จะเกิดอะไรขึ้นกับฉันติดตามตอนต่อไปนะค่ะ..............................
สวัสดีค่ะ ฉันเพิ่งเคยจะเขียนนิยายค่ะ
ยังไงถ้าดีรึว่ามีข้อเสียตรงไหนบอกกันนะค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านผลงานแรกของฉันค่ะ
เม้นให้กำลังใจกันหน่อยนะค่ะ.............................ขอบคุณค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น